1. Μετά από χρόνια είχαμε έναν τελικό στον οποίο συναντήθηκαν οι αντικειμενικά καλύτερες ομάδες όλης της σεζόν. Η ΤΣΣΚΑ και η Φενέρ ήταν κατά γενική ομολογία οι δύο καλύτερες και πιο σταθερές ομάδες καθόλη τη διάρκεια της χρονιάς και δεν είναι τυχαίο πως αμφότερες κατέκτησαν τις πρώτες θέσεις των δύο ομίλων του Top-16. Ενδιαφέρον το στατιστικό πως η ΤΣΣΚΑ ήταν πρώτη στο Offensive Rating (120,9)*, ενώ η Φενέρ κατείχε την πρώτη θέση (μαζί με την Λόκο) στο Defensive Rating (98,8). (*Παρά την εντυπωσιακή επιθετική επίδοση της ΤΣΣΚΑ, ήταν ζωτικής σημασίας το ότι κατάφερε να ανεβασει την αμυντική της απόδοση για μεγάλο διάστημα και των 2 αγώνων του F4)
2. Ξεφεύγοντας λίγο από το πολυσυζητημένο Ιτούδης εναντίον Ομπράντοβιτς θέλω να σταθώ λίγο στο Ιτούδης vs Μπαρτζώκας. Βλέποντας την μονομαχία των δύο Ελλήνων προπονητών στον ημιτελικό, ομολογώ πως με έπιασε μια ελαφριά μελαγχολία. Θεωρώ πολύ μεγάλη χαμένη ευκαιρία για τον Παναθηναικό και τον Ολυμπιακό το ότι δεν εχουν στους πάγκους τους τον Ιτούδη και τον Μπαρτζώκα αντίστοιχα. Οι συγκεκριμένοι είναι πιθανότατα οι 2 καλύτεροι Έλληνες προπονητές της φημισμένης σχολής μας (έχουν και οι 2 από μια Ευρωλίγκα πλέον) και θα έπρεπε να κάθονται στους δύο ελληνικούς πάγκους ήδη εδώ και 3-4 χρόνια και να έχουν καπαρώσει τη θέση και για τα επόμενα δέκα. Το μεγαλύτερο γαμώτο για τους “αιώνιους” είναι πως και οι δύο τους είχαν μέσα στα χέρια τους...
3. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά αν ειναι ο καλύτερος Center της διοργάνωσης, αλλά ο Kyle Hines παραμένει ο “ψηλός” (1,98) που όλοι οι προπονητές θα ήθελαν να έχουν στο ρόστερ τους. Παρά την αδιαμφισβήτητη αξία του Ekpe Udoh για παράδειγμα και το πόσο καταλυτικός είναι για το παιχνιδι της Φενέρ και στις δύο άκρες του παρκέ, ο τρόπος που αγωνίζεται ο Hines είναι απλά ασύγκριτος. Ειναι μοναδική η ευχέρεια που έχει στο να παίζει άμυνα, είτε σε ψηλό είτε σε περιφερειακό παίκτη, και ειδικότερα ο σεμιναριακός τροπος με τον οποίο μαρκάρει αντίπαλους guard μετά τις αλλαγές στα screen. Έχει αυτήν την εντυπωσιακή ικανότητα να κάνει συνεχόμενα άλματα για τη διεκδίκιση της μπάλας, ξέρει να βάζει εξαιρετικά το σώμα του στα περισσότερα σκριν δίνοντας τον απαραίτητο χώρο στους Ντε Κολό και Τεόντοσιτς να εκτελέσουν, ενώ η βελτίωσή του στις βολές καθώς και στο να βάζει την μπάλα στο παρκέ με ασφάλεια και αποτελεσματικότητα, τον καθιστούν ακόμη πιο πολύτιμο στο τέλος των μεγάλων ματς. Τα λόγια του Τεόντοσιτς τον περιγράφουν απόλυτα: “He is a huge man with a huge heart”
4. Μιας και το φέρε η κουβέντα αυτή ήταν η πρωτη Ευρωλίγκα για τον Μίλος Τεόντοσιτς. Ο Σέρβος παρουσιάστηκε πιο ώριμος από ποτέ σε Final-4 και κατάφερε επιτέλους να κατακτήσει μια κούπα που με τον έναν ή τον άλλο τροπο την αφήνε να του γλιστρήσει απ’ τα χέρια. Εκ του αποτελέσματος αποδείχθηκε ευεργετικός για την “Αρκούδα” ο ερχομός του από τον πάγκο, τη στιγμή που και ο ίδιος εμφανίστηκε αρκετά υπομονετικός και όχι με την γνώριμη διάθεσή του να εκβιάσει καταστάσεις. Οι ενέργειές του στο 2ο δεκάλεπτο του τελικού, όταν η ΤΣΣΚΑ ξεχαρβάλωνε την άμυνα της Φενέρ, ήταν απολαυστικές, ενώ στα τελειώματα του ματς έβγαλε δυο εκπληκτικές ασίστ σε Χάινς και Ντε Κολό που ουσιαστικά τελείωσαν το παιχνίδι.
5. Κλειδί του τελικού, όπως αναφέρθηκε ήταν ο Βίκτωρας ο Κ(X)ριάπα. Κρίσιμα καλάθια, σωστές τοποθετήσεις στην άμυνα, πολλές βοήθειες ψηλά και χαμηλά και φυσικά το επιθετικό ριμπάουντ και το καλάθι της ισοφάρισης που έστειλε τον τελικό στην παράταση. Αν μη τι άλλο μια εξιλέωση για το λάθος στον ημιτελικό εναντίον της Μακάμπι το 2014 και μια δικαιώση για έναν πολύ μεγάλο παίκτη.
6. Legendary εμφάνιση του Γιάννη Μπουρούση και της Baskonia στον ημιτελικό που δυστυχώς δεν συνοδεύτηκε με νικη και πρόκριση, αλλά άφησε το στίγμα της απόδοσης και της αγωνιστικότητας που είχαν οι Βάσκοι μέσα στη σεζόν. Υψηλός ρυθμός και πολύ δυναμική άμυνα από μια ομάδα που ξεπέρασε κάθε προσδοκία φέτος, παίζοντας με το δικό της ξεχωριστό στυλ μπάσκετ όλη τη χρονιά και με έναν Περάσοβιτς που πήρε από το ρόστερ του πολλά περισσότερα απ’ οσα θα φανταζόταν κανείς . Στον ημιτελικό έβγαλε και πάλι τον no-fear χαρακτήρα της, ενώ κάποιες εκπληκτικές προσωπικές φάσεις των Adams και Μπουρούση άνεβαζαν συνεχώς την αυτοπεποίθεση της, φέρνοντάς της μόλις ένα σουτ μακριά από το ταξίδι στον μεγάλο τελικό.
7. Κώστας Σλούκας: 26 χρονών, 4 τελικοί, 2 τίτλοι (προς το παρόν). Ο Σλούκας αποτελεί μεγάλη προσωπική αδυναμία. Έχει αποδείξει πολλάκις τόσο την ικανότητά του εντός παρκέ, όσο και την πνευματική σκληράδα που κουβαλάει. Αναμφισβήτητα είναι ένας από τους βασικούς λόγους της επιτυχίας της Φενέρ και κυρίως της πρόκρισης στον τελικό, μιας και για μια ακόμη φορά ήταν εκεί ώστε να πάρει αρκετές από τις κρίσιμες αποφάσεις στο τέλος του ημιτελικού. Προσωπικά, τον θεωρώ τον καλύτερο Έλληνα παίκτη (της επόμενης μέρας) και αυτόν που, ελπίζω, θα οδηγήσει και την Εθνική ομάδα ξανά στις επιτυχίες.
Αντί επιλόγου: Όσο κι αν θεωρώ τις σειρές playoff τον πιο δίκαιο και αντικειμενικό τρόπο για την ανάδειξη της καλύτερης ομάδας, οι συγκινήσεις και οι αναμνήσεις των Final-4 μένουν στην ιστορία του αθλήματος. Η ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, οι ειδικές συνθήκες των “μια-κι-έξω” ματς που δεν δίνουν το πολύ μεγάλο προβάδισμα στα φαβορί απαιτούν μεγάλα αποθέματα πνευματικής σκληράδας και ετοιμότητας βγάζοντας στην επιφάνεια ομάδες και παικτες έτοιμες και έτοιμους να πρωταγωνιστήσουν στην “μεγάλη σκηνή”.
