1. Η Χίμκι του Κουρτινάιτις
Μία από τις απογοητεύσεις αυτής της σεζόν ήταν η Χίμκι και δικαιολογημένα. Ήρθε με φόρα από το περσινό Eurocup και με μεταγραφές-"φωτιά" θα περίμενε κανείς να τερματίσει λίγο παραπέρα από τη φάση των 16. Το πρόβλημα με τη Χίμκι ήταν ότι η ομάδα δεν είχε καταφέρει να "δέσει". Στο ρόστερ της υπήρχαν πολλές προσωπικότητες που απαιτούσαν πρωταγωνιστικό ρόλο στο παρκέ. Ράις, Σβεντ, Ντράγκιτς, Κόπονεν... Κανονικά αυτή η ομάδα θα έπρεπε να γκρεμίζει ολόκληρα γήπεδα. Όσο και να σέβομαι τον Κουρτινάιτις (Λιθουανός γαρ), δεν μπορώ παρά να του χρεώσω ότι το φετινό του πείραμα δεν πέτυχε. Παρόλα αυτά, δεν του άξιζε να εκδιωχθεί πριν καν τελειώσει το Top 16.
2. Οι ελληνικές ομάδες
Σχετικά μέτρια χρονιά για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, τηρουμένων των αναλογιών. Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σαφώς καλύτερα αποτελέσματα και από τις δύο ομάδες, ίσως όμως μας έχουν... κακομάθει! Πολλά πράγματα χρίζουν διόρθωσης. Η χαμένη άμυνα και το μικρότερο (λόγω τραυματισμών) rotation του Ολυμπιακού, η έλλειψη ηγέτη του Παναθηναϊκού (μετά την εξίσου μέτρια σεζόν του Καλάθη). Όλα αυτά είναι θέματα που οι δύο ομάδες οφείλουν να διευθετήσουν με το πέρας των τελικών του Ελληνικού πρωταθλήματος.
3. Τα προβλέψιμα ζευγάρια
Από την αρχή της σεζόν, είδαμε ουκ ολίγα "ζεύγη" που έχουν διασταυρωθεί αναρίθμητες φορές τα τελευταία χρόνια. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο λάθος στο πρόγραμμα και τη διάταξη της Ευρωλίγκα μέχρι τώρα. Λαμποράλ-Ολυμπιακός, Ρεάλ-Ολυμπιακός, Ρεάλ-Ζαλγκίρις, Παναθηναϊκός-Μπαρτσελόνα, Λαμποράλ-Μάλαγα κ.ό.κ. Παρατηρούμε ένα μοτίβο που λόγω των κανόνων των κληρώσεων δεν γίνεται να αλλάξει και δυστυχώς έχει κουράσει.
4. Οι περίπου "πρωτάρες" του Final 4
Λοκομοτίβ και Λαμποράλ. Δύο άκρως επιτυχημένες φέτος ομάδες που βρέθηκαν στο Βερολίνο ύστερα από πολύ κόπο, εν μέσω αμφιβολιών. Ο μεν Μπαρτζώκας είναι παλιά καραβάνα του μεγάλου Ευρωπαϊκού meeting, ο δε Περάσοβιτς έκανε το μεγάλο βήμα με την Λαμποράλ για πρώτη φορά. Μόνο και μόνο η "φρεσκάδα" που φέρνουν οι δύο αυτές ομάδες στο Final 4 είναι αρκετή για να μας καθηλώσει το τριήμερο 13-15/5.
5. Η "πτώση" του Καλνιέτις
Κι ενώ η Ζαλγκίρις ήταν για άλλη μια σεζόν ψιλοαδιάφορη, υπήρξε κάτι που μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Δεν ήταν άλλος από τον Μάντας Καλνιέτις και τις αποφάσεις του. Η επιστροφή του στην πρωταθλήτρια Λιθουανίας, μετά την απόπειρα να μπει στο ΝΒΑ και έναν βαρύ τραυματισμό, έγινε με τιμές αρχηγού κράτους. Δυστυχώς για τους Λιθουανούς, δεν κατάφερε να λάμψει η σπίθα και το ταλέντο του. Πολλές φορές μάλιστα παρέσυρε την ομάδα σε κακοτοπιές και δεν είναι ότι είχε και περιθώρια η Ζαλγκίρις... Έτσι, μεσούσης της σεζόν αποφάσισε να "μετακομίσει" στην Αρμάνι και το Eurocup. Απογοητεύτηκα κυρίως γιατί είχα αρκετές βλέψεις για το ρόλο του Καλνιέτις στη Ζαλγκίρις.
6. Φάρμαρ και Ρότσεστι
Όπως κάθε ομάδα που σέβεται τον εαυτό της, έτσι κι η Μακάμπι θέλησε να πειραματιστεί με δύο άκρως ταλαντούχους παίκτες. Έτσι, απέκτησε το δίδυμο Φάρμαρ-Ρότσεστι. Βέβαια δεν πέτυχε και πολύ. Αφενός η κακή απόδοση του Φάρμαρ, αφετέρου η γενικότερη κακή εικόνα της Μακάμπι, το δίδυμο που αναμενόταν να πρωτοπορήσει, έμεινε αρκετά πίσω. Ο Ρότσεστι από πρώτος σκόρερ της περσινής σεζόν, "γειώθηκε" απότομα, μη βρίσκοντας το χώρο που του άρμοζε στη Μακάμπι.
7. Ο ηγετικός Μπουρούσης
Νιώθω πως ότι και να πει πλέον κάποιος για τον Μπουρούση θα είναι περιττό, αλλά μου ήταν δύσκολο να τον παραλείψω από τα αξιοσημείωτα αυτής της σεζόν. Όπως είπε πρόσφατα κι ο ίδιος (και απλά επιβεβαίωσε αυτό που βλέπαμε), δεν έχει αλλάξει σαν παίκτης. Απλώς, πρώτη φορά βρέθηκε στη θέση του ηγέτη και δείχνει να το απολαμβάνει απεριόριστα. Είναι ο επιθετικός πυλώνας των Βάσκων και ο οδηγός τους στα... θηρία του Final 4.
8. Ο Αντρέα Τρινκιέρι και η Μπάμπεργκ
Ο κόουτς Τρινκιέρι έχει ακούσει πολλές φορές τα... εξ αμάξης. Κι εγώ ήμουν αρκετά επιφυλακτική απέναντι στο παιχνίδι που έστηνε για λογαρισμό της Μπάμπεργκ, μέχρι που την είδα να κατατροπώνει τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ. Έγινε το "κλικ" για να καταλάβω πως ο Ιταλός μόνο τυχαία δεν λειτουργεί! Κατάφερε να επιβάλλει το ρυθμό που εκείνος ήθελε στην πλειοψηφία των παιχνιδιών του, κάτι που διακρίνεται στα αποτελέσματα της Μπάμπεργκ. Μάλιστα, οι ήττες της ήταν όλες αρκετά "βαριές" (με διαφορά +/- 15 πόντων). Μετά τους Περάσοβιτς και Μπαρτζώκα, τον θεωρώ έναν από τους πιο επιτυχημένους προπονητές της σεζόν.
9. Κατηγορία "Η Ρεάλ θα το σηκώσει"
Κάνουμε λίγο χώρο και για τις στομφώδεις δηλώσεις έγκριτων αναλυτών. Εκτός από το να αποδίδουμε κάθε σεζόν το πρωτάθλημα στη Ρεάλ, φέτος ειπώθηκαν -μεταξύ άλλων- τα εξής:
"Θα έχουμε Τουρκικό Final 4 με Εφές μέσα"
"Η Λαμποράλ δεν έχει τύχη γιατί μόνο να σουτάρει ξέρει"
"Ο Νικ Καλάθης είναι ο νέος ηγέτης του Παναθηναϊκού"
"Ο Τρινκιέρι καταφέρνει να κερδίζει από τύχη"
Χαίρομαι που το μπάσκετ καταφέρνει να απαντήσει από μόνο του σε τέτοια σχόλια.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων σχετικά με τον Νικ Καλάθη: Προσωπικά δεν με έχει πείσει ότι έχει "μέταλλο" αρχηγού. Scripta manent, οπότε αναμένουμε την επόμενη σεζόν.
10. Το δίδυμο Τεόντοσιτς - Ντε Κολό
Αλλιώς, η χαρά του μπάσκετ. Ο Ντε Κολό είναι εξαιρετικά ταλαντούχος σκόρερ που σε συνδυασμό την μπασκετική εφυϊα του Τεόντοσιτς καταφέρνει να απογειώνεται. Ένας από τους λόγους που βρίσκεται στο Final 4 η ομάδα του Ιτούδη είναι η χημεία μεταξύ των δύο. Είναι πραγματική ευλογία να έχεις 2 παίκτες που παραμένουν σταθερά ποιοτικοί, ακόμα κι όταν η ομάδα είναι λιγάκι "ντεφορμέ". Ακόμη, ίσως αυτή η διπλή ηγετική θέση να ήταν αυτή που έκανε την ΤΣΣΚΑ να ξεχωρίζει περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα φέτος.
