Στα όσα χαρακτήρισαν φέτος το παιχνίδι των κιτρίνων είχαμε αναφερθεί λοιπόν πολλάκις, αλλά προσωπικά ποτέ μου δεν πίστευα πως ο Αρης θα έφτανε σε ένα 2-2 αγωνιζόμενος χωρίς τον βασικό του ψηλό και τουλάχιστον ένα ακόμη πολύτιμο γρανάζι. Για να φέρει την σειρά στην ισοπαλία, ο προπονητής του χρειάστηκε να χειριστεί με μαεστρία τις περιστάσεις και να αποδείξει και στους πλέον δύσπιστους πως δεν είναι μονάχα ένας καλός σχεδιαστής , αλλά και ένας κόουτς με διαύγεια και αναγνώριση των ειδικών αναγκών ενός αγώνα. Οσοι έκαναν σκληρή κριτική στον Πρίφτη άλλωστε, είχαν κυρίως να του χρεώσουν μία σχετική ανελαστικότητα στην τακτική του προσέγγιση, λες και είχε στον πάγκο τον ... Σον Λίβινγκστον και μπορούσε να μεταμορφώνει την ομάδα του κατά το δοκούν.
Ο προπονητής των κιτρίνων δεν έγινε φυσικά μάγος μέσα σε μια νύχτα , αλλά ο τρόπος με τον οποίο μπήκε η ομάδα του στο δεύτερο ημίχρονο μαρτυρά αληθινή παρέμβαση, μέσω μάλιστα της χαμηλής ... παρεμβατικότητας. Αν μπερδευτήκατε, αφήστε με εξηγηθώ.
Στο πρώτο ημίχρονο ο ΠΑΟ δεν έκλεισε ακριβώς τους σουτέρ και η άμυνα του είχε μία τάση να περιορίσει την δράση των Μακνίλ και Ουότερς στο drive. Παρότι ο Αρης δεν επιτιθόταν ακριβώς ορθολογικά , πολλά από τα 15 άστοχα τρίποντα ήταν από αυτά που κάνουν μία κερκίδα να τραβά τα μαλλιά της. Το γήπεδο είχε ανοίξει, οι σουτέρ ήταν πολλές φορές ελεύθεροι, κι όμως τα πάντα κατέληγαν στο σίδερο. Σε κάποιες από τις τελευταίες επιθέσεις μάλιστα, οι παίκτες των κιτρίνων δίσταζαν πλέον να σουτάρουν, έχοντας πιθανώς στο μυαλό ένα λογικό βάρος.
15 λεπτά αργότερα, τα πάντα είχαν αλλάξει, χωρίς να αλλάξουν και τόσο. Ο ΠΑΟ συνέχισε να προσέχει τα νώτα του, και οι κίτρινοι σουτέρ εξακολουθούσαν να είναι ελεύθεροι. Κι όμως , οι παίκτες του Αρη είχαν βγει στο γήπεδο αποφασισμένοι να ευστοχήσουν, και αυτό συνέβη επειδή ο προπονητής τους είχε διαγνώσει τις ευκαιρίες. Εντελώς υποθετικά, φαντάζομαι πως στα αποδυτήρια ακούστηκε κάτι σαν 'keep shooting'. To μόνο που χρειάστηκε ίσως να αλλάξει, ήταν ο παίκτης που προσπαθούσε να μπει στη ρακέτα. Αντί για drive από τους Μακνίλ και Ουότερς, η μπάλα ακούμπησε χαμηλά στους ψηλούς και τον Μούρτο, και στη συνέχεια μεταφέρθηκε με ακρίβεια εκ νέου στην περιφέρεια. Ο Μούρτος επιλέχθηκε άλλωστε διότι κοντά του βρισκόταν συνήθως ο (εκτός φόρμας και) χαμένος στις περιστροφές Νίκος Παππάς. Αυτή ήταν σίγουρα μία αλλαγή τακτικής και μία άλλη στόχευση, αλλά ήταν μικρή μπροστά στη γενικότερη πρόκληση, που ήταν να συνεχιστεί ο (άτσαλος στο α' μέρος) βομβαρδισμός. Οι περισσότεροι στη θέση του προπονητή θα είχαν βάλει φρένο στην αλληλουχία των τριπόντων και θα είχαν μεταφέρει το παιχνίδι καθαρά στη ρακέτα.
Ο Αρης πέρασε μπροστά συνοπτικά, καταφέρνοντας σε αυτό το διάστημα να βγάλει εκτός παιχνιδιού τον Ραντούλιτσα και τον Χάντερ που ειχαν κάνει θραύση στα επιθετικά ριμπάουντ (βασικά ο δεύτερος), και να ελέγξει τον αέρα. Ο Πεδουλάκης αναγκάστηκε να καταφύγει σε αλχημείες, περνώντας τον Χαραλαμπόπουλο στη θέση 4 και φέρνοντας τον Φώτση ως κατά συνθήκη σέντερ από τον πάγκο, με σκοπό να σταματήσει πλέον με πολλές αλλαγές τα ελεύθερα σουτ. Καθώς ο ΠΑΟ έδιξε να βρίσκει μια κάποια λύση, είχε έρθει η ώρα του (δίκαια παροπλισμένου) Οκάρο Ουάιτ. Ο Πρίφτης τον έριξε στο παιχνίδι για να "καθαρίσει" συνοπτικά με τον νεαρό του τριφυλλιού ως power forward και να αναγκάσει τους πράσινους να επιστρέψουν σε πιο παραδοσιακά σχήματα.
Από εκεί και πέρα, το παιχνίδι κρίθηκε στις μονομαχίες και στην γνωστή εξοντωτική αρειανή άμυνα, δύο τομείς στους οποίους ο πιθανώς περιζήτητος Αμερικάνος forward διέπρεψε. Πήρε ένα σωρό επιθετικά ριμπάουντ, έκλεψε, τελείωσε δύσκολες φάσεις όπως ένα μακρινό τζαμπ σουτ πάνω από χέρια και απορρύθμισε πλήρως τον Νικ Καλάθη. Ο Πρίφτης έπαιξε το αγαπημένο του πρες το οποίο κατέληγε σε ένα μαν του μαν στο μισό γήπεδο, όπου ο πλέι μέικερ του ΠΑΟ έβρισκε μπροστά του τον Ουάιτ. Αυτή η τακτική ήταν καθοριστική, ώστε οι παίκτες του Πεδουλάκη να μην ξαναβρούν τα ελεύθερα τρίποντα που τους έδωσαν στιγμιαία το προβάδισμα στην τέταρτη περίοδο. Ο Ουάιτ έφτασε να μαρκάρει μέχρι και τον Ουίλιαμς, αφήνοντας στους συμπαίκτες του το καθήκον να κάνουν καλύτερα μπλοκ άουτ και να εξασφαλίσουν το ριμπάουντ. Αυτό ακριβώς και συνέβη, και τελικά ο Αρης θα πάει στο ΟΑΚΑ για να διεκδικήσει αυτό που του αναλογεί.
Το πιθανότερο είναι πως δεν θα καταφέρει. Παρόλα αυτά θα έχει να λέει πως μετά από χρόνια έπαιξε ως ίσο προς ίσο έναν από τους δυνάστες του ελληνικού μπάσκετ και πως μας θύμισε μετά από χρόνια γιατί κάποτε παρακολοθούσαμε αυτό το πρωτάθλημα με την μεγαλύτερη απόλαυση. Και όλα αυτά με 900 (αν δεν κάνω λάθος) χιλιάρικα. Στα ποσά μπορεί να μην πέφτω πάντα μέσα, αλλα όσο να ναι στον Πρίφτη για την επόμενη σεζόν πρέπει να δοθεί λευκή επιταγή.
Μερικά μικρά ακόμη.
1. Ο ΠΑΟ κυριάρχησε φυσικά στα επιθετικά ριμπάουντ στο α' μέρος. Ένας λόγος ήταν πως η άμυνα του Αρη πήρε κάμποσα ρίσκα. Τα 9 κλεψίματα ήταν προιόντα τους, καθώς οι Μακνίλ και Σίμτσακ έκαναν θαυμάσια δουλειά στην εισαγωγική πάσα στον Ραντούλιτσα. Ειδικά ο πρώτος έχει εξελιχθεί πολύ στον ανασταλτικό τομέα δίπλα στον προπονητή.
2. Ο Ουότερς έβαλε κάποια περίεργα σουτ, από αυτά που κόβουν τα πόδια. Γενικά ήταν κάπως στατικός όταν οι συμπαίκτες του σκρίναραν μακριά του, χωρίς εκείνες τις στιγμές να δίνει κάτι στον ΠΑΟ να σκέφτεται.
3. Οι πράσινοι ήταν επηρεασμένοι από απουσίες. Αυτό φυσικά δεν αποτελεί δικαιολογία για το αληθινά άσχημο θέαμα που προσέφεραν. Θα είναι δύσκολο για τον Πεδουλάκη να παρέξει το μπάσκετ που θέλει με αυτό το ρόστερ. Παρόλα αυτά, η εικόνα τους στην επίθεση δεν εξηγείται. Αληθινά κακή λειτουργία, χωρίς καθόλου κίνηση, πλήρως απορρυθμισμένη από τις αλλαγές της άμυνας.
4. Το θράσος του Φλιώνη ήταν ωραίο να το βλέπει κανείς και το τρίποντο με ταμπλό ήταν αληθινό χάιλαιτ.
