H αλήθεια είναι πως ο ΠΑΟ έχασε ένα παιχνίδι σχεδόν μέσα από τα χέρια του. Το ίδιο βέβαια θα μπρούσε να πει και η Μπάμπεργκ μία εβδομάδα πριν. Αυτό είναι το μπάσκετ. Ολα κερδίζονται και όλα χάνονται.

Ελα οκ, τρολάρω.

Τις Κυριακές πηγαίνω εκκλησία. Έτσι θα έκανα και σήμερα αν δεν είχαμε κάνει «μοκο» στο BG τις εξελίξεις της τελευταίας εβδομάδας στον Παναθηναϊκό. Κάποιος πρέπει να τα πεί, οπότε σήμερα αντί για τον πνευματικό μου, θα τα πω σε σας και αντί για αντίδωρο θα φάω ένα cranberry strudel. Πέρασε σχεδόν μια εβδομάδα από τον διασυρμό του ΣΕΦ,πέρασε και η παρόρμηση και επειδή Κυριακή γιορτή και σχόλη, ούτε σε στατιστικά θα ανατρέξω, ούτε βίντεο θα δω. Απλώς «θα ξελαφρώσω» αυθορμήτως, όπως κάνει άλλωστε κάθε καλός χριστιανός τις Κυριακές.

H oμάδα του BG θα συναντηθεί για πρωτη φορά από κοντά σε καμμιά εβδομάδα από τώρα και τα πράγματα δεν πάνε καλά. Στην πρόταση μου να πάμε κάπου που να έχει λίστα κρασιών και να σερβίρει κονφί πάπιας, παίρνω απαντήσεις του στυλ "δεν πάμε στον Τέλη για παϊδάκια καλύτερα"; Ο Τέλης είναι καλός , αλλά αν συνεχιστεί αυτή η στάση, τότε το σάιτ θα σταματήσει σύντομα τη λειτουργία του. Μέχρι και ο Ιάσονας που έχει να πεις ένα επίπεδο και έχουμε πάει μαζί σε διάφορα μέρη για ποιοτικούς ανθρώπους, άρχισε να λέει κάτι πράγματα για ψηφοφορίες και τέτοια. Δεν ξέρω, ίσως αυτό να είναι από τα τελευταία μας κείμενα, συνεπώς πρέπει να έχει σημασία και να αναφέρεται σε κάτι διαχρονικό, όπως π.χ. ο οπαδισμός σε επίπεδο εξέδρας και διοικήσεων.

(φωτό επό την επίσημη ιστοσελίδα του ΕΣΑΚΕ)

Χωρίς πολλά πολλά, να μπούμε κατ'ευθείαν στην πρώτη μας ανάλυση για την αγωνιστική σεζόν που διανύουμε, πιάνοντας την ολική επικράτηση του Ολυμπιακού επί του Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ με 88 63.

Οι πράσινοι μπήκαν στο γήπεδο λες και έπαιζαν απέναντι σε έναν παίκτη, όχι σε μια ομάδα. Εβαλαν τον Γκιστ να μαρκάρει κατ'ευθείαν τον Σπανούλη, και υπολόγισαν πως μετά το πρώτο σκριν θα πέφτει πάνω του ο Σίγκλετον. Ετσι ακριβώς συνέβη, μόνο που η πρόβλεψη πως ο Ολυμπιακός δεν θα αντιμετωπίσει σωστά αυτή την περίσταση ήταν λανθασμένη. Οι ερυθρόλευκοι είχαν πλάνο, το οποίο περιελάμβανε δύο διαφορετικές τακτικές. Πρώτον, την εκμετάλλευση του μις ματς του Πρίντεζη με τον Χαραλαμπόπουλο, και δεύτερον το rescreen στο αρχηγό από διαφορετικούς σκρίνερ, ώστε να πέφτει επάνω του ο Φελντέιν ή ο Καλάθης. Αυτά τα δύο λειτούργησαν καθ'ολη τη διάρκεια του παιχνιδιού, άλλες φορές περισσότερο κι άλλες λιγότερο, αλλά η ουσία είναι πως το τριφύλλι δεν είχε εναλλακτικό αμυντικό σχέδιο. Από τη στιγμή που οι παίκτες του Σφαιρόπουλου έδειξαν ότι μπορούσαν να σκοράρουν με άλλους τρόπους, η άμυνα των αντιπάλων τους κατέρρευσε. Επιπλέον, έχασε και ένα σωρό αμυντικά ριμπάουντ, ένα ποσοστό των οποίων οφειλόταν σίγουρα στην υπερβολική προσήλωση των ψηλών στα μαρκαρίσματα της περιφέρειας.

Η φετινή offseason ήταν διαφορετική για τον Παναθηναϊκο, τουλάχιστον σε σχέση με ότι είχαμε δει τα τελευταία χρόνια. Όπως φάνηκε οι πράσινοι είχαν -ίσως για πρώτη φορά- από την αρχή του καλοκαιριού ξεκάθαρους στόχους για το τι παίκτες θέλουν να πάρουν, ώστε να καλυφθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο οι ανάγκες του προπονητή. Το αποτέλεσμα κρίνεται αρκετά ικανοποιητικό, μιας και δημιουργήθηκε ένα σύνολο το οποίο ανταποκρίνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στις σύγχρονες απαιτήσεις του αθλήματος, διορθώνοντας τα λάθη της περσινής σεζόν. Ο Αργύρης Πεδουλάκης έχει στη διάθεσή του μια ομάδα που είναι αρκετά αθλητική, μπορεί να τρέξει καλά το γήπεδο και να σουτάρει αξιόπιστα από την περίμετρο. Το ρόστερ είναι ισορροπημένο, έχει βάθος και ποιότητα και μάλιστα με αθλητές που κάθε άλλο παρά πρωτάρηδες είναι στην Ευρωλίγκα. Από κει και πέρα ένα από τα πιο μεγάλα στοιχήματα για το προπονητικό επιτελείο είναι να διαχειριστεί την αποχώρηση του Δημήτρη Διαμαντίδη, τόσο (κυρίως) αγωνιστικα όσο και εκτός παρκέ και οφείλει να εμφανίσει έναν διαφορετικό Παναθηναϊκό από αυτόν που βλέπαμε στην εποχή του 3D.

Αυτό εδώ δεν είναι ένα κείμενο για την θέση 4 του Ολυμπιακού. Αν ήταν έτσι, θα ήταν ένα κουραστικό κείμενο. Αντίθετα, πρόκειται κυρίως για την κατανόηση μίας πλάνης, εκείνης που λέει ότι ένας παίκτης πρέπει ντε και καλά να μαθαίνει το μπάσκετ σε μία θέση, άσχετα αν η μορφή του αθλήματος απαιτεί πλέον να παίζει σε περισσότερες. Προφανώς, εδώ υπάρχει μία αντίθεση. Εάν το σύγχρονο μπάσκετ προϋποθέτει την εναλλαγή ρόλων και θέσεων, και αν ο ένας προπονητής χρησιμοποιεί έναν παίκτη κατά το δοκούν, πώς γίνεται να πιστεύουμε ότι ο οποιοσδήποτε νεαρος φόργουορντ δεν οφείλει ο ίδιος να προετοιμαστεί προς αυτή την κατεύθυνση, ειδικά εάν τα σωματικά του προσόντα είναι τα κατάλληλα; Οχι, ο Ιωάννης Παπαπέτρου ή ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος δεν πρόκειται να χαθούν,  να μπερδευτούν ή να καταστραφούν αν παίζουν σε δύο θέσεις. Αντίθετα, το πιθανότερο είναι να γίνουν καλύτεροι παίκτες και να ωφελήσουν περισσότερο τις ομάδες τους.

Όπως είναι φυσικό, όταν μία ομάδα ανακοινώνει νέο προπονητή, οι μετέπειτα επιλογές του στις μεταγραφές κρίνονται με βάση τη φιλοσοφία του, έτσι όπως την έχει παρουσιάσει μέχρι το δεδομένο σημείο στο χρόνο. Η οριστικοποίηση της επέκτασης του Αργύρη Πεδουλάκη στον ΠΑΟ και η υπογραφή του Γιώργου Μπαρτζώκα στην Μπαρτσελόνα, έστρεψαν κατόπιν το βλέμμα στους παίκτες που διάλεξαν ή που βρήκαν, με το ερώτημα να είναι φυσικά το εξής: βάσει των όσων ξέραμε για τους δύο, πόσο πρόσφορο είναι το έδαφος που έχουν/δημιουργούν, ώστε να χτίσουν σύνολα αντιπροσωπευτικά της πρότερης δουλειάς τους; Με απλά λόγια: μπορεί αυτός ο ΠΑΟ να γίνει "ομάδα Πεδουλάκη" και η Μπαρτσελόνα "ομάδα Μπαρτζώκα"; Eχουν τα κατάλληλα υλικά;

(φωτό από aek24hours.gr)

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Δεν είμαστε δημοσιογράφοι να ξέρουμε, και εγώ δεν είμαι κάτι το σπουδαίο. Ούτε αυτό το σάιτ είναι, υπό την εξής έννοια. Πόσοι λέτε θα διαβάσουν αυτό το κείμενο; Πες θα είναι χίλιοι άνθρωποι και περίπου 6-7 χιλιάδες θα ρίξουν μια ματιά μέσα στο μήνα, σιγά πια και το νούμερο, σιγά και τι έγινε. Οταν ειδικά πρόκειται περί των οργανωτικών ή διοικητικών του ελληνικού πρωταθλήματος, επό εδώ μπορεί να μιλήσει κανείς μόνο ως φίλαθλος, που τυγχάνει να του αρέσει πολύ το μπάσκετ. Για εμένα, το παιχνίδι είναι πάνω από όλα, πάνω από τους αθλητές και σίγουρα πολύ πάνω από τους συλλόγους. Σας τα γράφω αυτά, απλώς για να καταλάβετε την οπτική μου στο ζήτημα που ακολουθεί.

Στη λίστα με τους τρελούς του αθλήματος μάθαμε από μικροί να βάζουμε ένα συγκεκριμένο είδος παικτών: αυτούς που σουτάρουν τρίποντα στον αιφνιδιασμό. Εστω και προσωρινά, ένας πολύ καλός παίκτης που επιχειρούσε κάτι τέτοιο ήταν σαν να παλάβωσε. Οι μεταδόσεις μέχρι και σήμερα μας υπενθυμίζουν συνεχώς ότι ένα μακρινό σουτ στο επιθετικό transition είναι εκτός λογικής, και πως είναι πολύ προτιμότερο να πηγαίνει μία ομάδα σε ένα γρήγορο λέι απ.

Η ανανέωση του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου μέχρι το 2024(!) είναι μια ακόμη ένδειξη της μεγάλης εμπιστοσύνης που του έχει ο Παναθηναϊκός και ο προπονητής του Αργύρης Πεδουλάκης, ο οποίος είναι άλλωστε και αυτός που τον έφερε στην ομάδα το 2012 στην ηλικία των 15 ετών. Επίσης η απόκτηση του K.C. Rivers ως το έταιρο “3άρι” της ομάδας ενδέχεται να βοηθήσει αρκετά τον μικρό, καθώς ο Αμερικανός είναι ένας παίκτης που μπορεί να συμπληρώσει ιδανικά τον Έλληνα forward, ο οποίος αναμένεται να έχει αρκετά αναβαθμισμένο ρόλο όπως όλα δείχνουν.