Οταν βλέπω μία απόφαση σαν αυτή της εξαίρεσης των ΟΣΦΠ - ΠΑΟ από τον πρώτο γύρο των πλέι οφ της Α1 (ή όπως λέγεται σήμερα) , το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό σαν φίλαθλος είναι ότι το παιχνίδι υποφέρει. Από τι; Από έλλειψη ανταγωνισμού. Εάν δύο ομάδες δεν χρειάζεται να παίζουν απέναντι σε άλλους αντιπάλους επειδή είναι 100% σίγουρο πως θα κερδίσουν , τότε μάλλον το άθλημα δεν υπάρχει καν. Υποτίθεται πως οι παίκτες παρατάσσονται στον αγωνιστικό χώρο διότι το αποτέλεσμα δεν είναι προκαθορισμένο. Αλλιώς δεν υπάρχει νόημα, όπως φαίνεται ότι δεν υπάρχει νόημα στην προκειμένη περίπτωση. Από αυτό επίσης εκπορεύεται πως καλό είναι και ορισμένα άλλα παιχνίδια να μη γίνονται. Μπορεί λόγου χάρη να πηγαίνουν οι παίκτες του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού στα Τρίκαλα, και να έχουν επιλογή: ή παίζουν μπασκετάκι ή πάνε μια εκδρομή στο Περτούλι και στο γυρισμό χτυπάνε κοψίδια, τσίπουρα και ακούν στο πούλμαν Μισάν Νικακμπάτζε.

Η πλάκα είναι πως βάσει αυτής της απλής συλλογιστικής πάρθηκε και η απόφαση. Μιας και συμβαίνουν όλα αυτά, είναι προτιμότερο να γλιτώσουμε τον κόπο και να βάλουμε να παίξουν στα πλέι οφ έξι ομάδες, εκ των οποίων οι τέσσερις μόνο θα αγωνιστούν αρχικά μεταξύ τους. Κάποιος αποφάσισε πως αυτά τα παιχνίδια θα είναι περισσότερο ανταγωνιστικά, συνεπώς ας είναι αυτά που τελικά θα διεξαχθούν. Το σκεπτικό έχει περιγραφεί πολύ ωραία από τον δημοσιογράφο Σωτήρη Γεωργίου, σε πρόσφατο άρθρο του, το οποίο μεταξύ άλλων στέκεται και στα πενιχρά οικονομικά δεδομένα, τα οποία κάνουν τις μετακινήσεις και τα πριμ των ξένων δυσβάσταχτο φορτίο για τις μικρότερες ομάδες ή τις ομάδες της επαρχίας. Το πιθανότερο είναι πως ο έβδομος και ο όγδοος του ελληνικού πρωταθλήματος δεν έχουν κανέναν κίνητρο να αγωνιστούν απέναντι στους δυο μεγάλους της Αθήνας και του Πειραιά.

Πάνω σε όλα αυτά κάποιος, είτε τα βρίσκει σωστά είτε λάθος, μπορεί να διαφωνεί με τις ώρες. Τα επιχειρήματα που αναφέρει ο δημοσιογράφος έχουν βάση, το ίδιο και αυτά των επικριτών της άποψης, οι οποίο στέκονται κυρίως  στην κατά κάποιο τρόπο διακωμώδηση ενός έτσι κι αλλιώς υποβαθμισμένου πρωταθλήματος. Προσωπικά, αυτό που με ενοχλεί είναι κάτι άλλο. Η απόφαση έχει εγγενή μία παραδοχή: πως το πρωτάθλημα μπάσκετ δεν μπορεί με τίποτα να γίνει καλύτερο. Με την μείωση των ομάδων των πλέι οφ η διοργανώτρια αρχή παραδέχεται πως η κορυφαία μπασκετική λίγκα της Ελλάδας πάει κατά διαόλου, και πως δεν χρειάζεται να πολυασχολούμαστε με ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της. Ουσιαστικά, είναι σαν όλοι να έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά και να έχουν αποφασίσει πως δεν είναι ωφέλιμη η προσπάθεια για κάτι καλύτερο. Με απλά λόγια "δε γαμιέται, αυτή είναι η φάση, ας βγάλουμε δυο ομάδες και τα λέμε το Μάιο στους ημιτελικούς και τους τελικούς". Και επίσης, "θέλετε δε θέλετε, η Θρυλάρα και η Τριφυλλάρα θα είναι μια ζωή πρώτοι".

Ας είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας ως φίλαθλοι, κάπως έτσι είναι τα πράγματα, και εγώ Ολυμπιακός είμαι και θέλω να δω την ομαδάρα να τα σαρώνει όλα.

Φυσικά, για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο της πλήρους απαξίωσης, έχουν συμβεί κι άλλα. Τα τηλεοπτικά δεν διαπραγματεύονται συλλογικά, συνεπώς ενότητα στο πρωτάθλημα δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Ετσι μου φαίνεται τουλάχιστον. Επίσης, υπάρχει η νέα ολόκλειστη ευρωλίγκα, η οποία δεν επιτρέπει σε κανέναν πλην ημετέρων να συμμετάσχει, και γενικά δεν υπάρχει επ'ουδενί σύνδεση των ευρωπαϊκών διοργανώσεων με τα εγχώρια πρωταθλήματα, πράγμα που ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για το τσάμπιονς λιγκ της FIBA. Δηλαδή, δεν υπάρχει κίνητρο πουθενά. Το κλαμπ των κορυφαίων γίνεται όλο και πιο κλειστό, και στην αντίπερα όχθη δημιουργείται κάτι αντίστοιχο. Οι ελπίδες για ένα σταθερό ευρωπαϊκό πλαίσιο που θα βοηθήσει το μπάσκετ να αναπτυχθεί είναι το λιγότερο φρούδες.

Και ξέρετε, η ελπίδα κάνει τον τροχό να κινείται. Το αληθινό τσάμπιονς λιγκ, αυτό της ΟΥΕΦΑ, βασίζεται κυρίως σε αυτή. Σωστά πολλοί έχουν επισημάνει πως στο ποδοσφαιρικό αντίστοιχο τουρνουά, οι οκτώ καλύτερες ομάδες είναι σχεδόν κάθε χρόνο οι ίδιες, με μικρές παραλλαγές. Αυτό που όμως κάνει την μεγάλη διαφορά είναι πως (έστω και μέσω μιας πλάνης)  η διοργανώτρια αρχή κρατά την πόρτα μισάνοιχτη για όλους, και με αυτό τον τρόπο πετυχαίνει να ενδιάφερονται για το ποδόσφαιρο όσες περισσότερες χώρες γίνεται. Το τσάμπιονς λιγκ , έστω και στο φαντασιακό επίπεδο, είναι πολύ πιο συμμετοχικό, και έτσι πετυχαίνει να διατηρεί την ψευδαίσθηση της εν δυνάμει εκπροσώπησης. Το μονοπάτι που πρέπει να διαβεί ο αδύναμος δεν είναι εύκολο (βασικά είναι ακριβώς το αντίθετο), αλλά είναι ξεκάθαρα χαρτογραφημένο.

Στο ευρωπαϊκό μπασκετ τίποτε από αυτά δεν υπάρχει, και για αυτό ακριβώς έχουμε καταλήξει εδώ που είμαστε. Ο έβδομος και ο όγδοος του ελληνικού πρωταθλήματος υπάρχουν απλά για να υπάρχουν, οι μεγάλοι κάνουν γενικώς τα κέφια τους, και οι διοικούντες απλά παίρνουν αποφάσεις επάνω στα όσα δεν μπορούν παρά να παραδεχτούν κυνικά. Δεν υπάρχει καμμία σωτηρία. Θυμάμαι τον Ηρακλή του Ζντοβτς και του Μακντάνιελ, το Περιστέρι του Νόρις και του Κορωνιού, τον Σπόρτιγκ του Ουίγκινς που έκανε ζημιές και ένα πρωτάθλημα με 8 ομάδες, που συχνά ή λιγότερο συχνά μπορούσαν όλοι να κερδίσουν όλους. Αυτό συνέβαινε εδώ στα μέρη μας, τότε που υπήρχαν λεφτά. Προφανώς , η υπόθεση είναι ότι αποκλειστικά με αυτά γίνεται προκοπή, άλλος δρόμος δεν υπάρχει.