Ο Ιωάννου δεν έχει απαραίτητα τα δικά τους στοιχεία, αλλά η σφραγίδα του στους αγώνες είναι απόλυτα προσωπική, και ταυτόχρονα καθόλου επιτηδευμένη. Ο σπίκερ της κρατικής δεν προσπαθεί να πει το σωστό, αλλά ο τόνος και η φωνή του το λένε. Είναι καταπληκτικός, είναι το κάτι άλλο, δεν κολλάει πουθενά, και άσχετα με το "μακρινό ριμπάουντ", δεν επιχειρεί επίδειξη γνώσεων. Τα μαργαριτάρια του είναι προϊόντα ενθουσιασμού, και όχι επιδειξιομανίας. Ο Βαγγέλης Ιωάννου μπαίνει στο πετσί του παιχνιδιού, και τρέφεται από τη φάση τόσο πολύ, ώστε προκύπτουν στο τέλος εκφράσεις που μένουν χαραγμένες στη μνήμη, όπως ο "Αγιος Γεώργιος Πρίντεζης".
Προσέξτε: ο τέταρτος τελικός με τη Μπαρτσελόνα γίνεται 23 Απριλίου, του Αγίου Γεωργίου, και η ατάκα έρχεται ακριβώς τρία δευτερόλεπτα μετά το buzzer beater τρίποντο και την πρόκριση στο final four. Αυτό δεν γίνεται να είναι προσχεδιασμένο, είναι η εφευρετικότητα και η ετοιμολογία στα καλύτερα της. Φανταστείτε τον εαυτό σας. Είστε Ολυμπιακοί, ξέρετε ότι σας ακούει (που λέει ο λόγος) η μισή Ελλάδα, και εκείνη την στιγμή της απόλυτης έκστασης πρέπει να βρείτε να πείτε κάτι που να συνδυάζει τον ενθουσιασμό για όσα έχουν δει τα μάτια, με την περιγραφή του γεγονότος και της περίστασης. Δεν είναι καθόλου εύκολο και δεν θα μπορούσε να ειπωθεί κάτι καλύτερο, ειδικά αν είναι κανείς ταυτόχρονα όρθιος στη θέση του και χοροπηδά. Αν ο Λινάρδος δεν είχε αντιληφθεί την παρεμπόδιση της τηλεοπτικής μετάδοσης, ο Ιωάννου θα συνέχιζε απτόητος.
Ηδη πιο πριν, και στην εξέλιξη της φάσης, είχε προλάβει να περιγράψει καθαρότατα την κίνηση του Σλούκα, την πάσα του Σπανούλη, την τελική ασίστ και να μετρήσει ανάποδα το χρονόμετρο. Δεν του ξέφυγε τίποτα, και κατάφερε με αυτό τον τρόπο κάτι πολύ δύσκολο: να συγκρατήσει τα άπειρα νοήματα που έχει μία εικόνα, και ειδικά μία εικόνα σε κίνηση. Ο Ιωάννου είναι ένας μάστορας της σημειωτικής, άσχετα αν στο χειρισμό της μπορεί να του ξεφεύγουν ένα-δυο αστοχίες πού και πού. Για παράδειγμα, το ότι "μόνο ο Ολυμπιακός" μπορούσε να κάνει ανατροπή σαν αυτή της Κωνσταντινούπολης, δεν ισχύει. Σίγουρα μπορούν κι άλλοι. Και εκείνη τη φάση όμως, ο Βαγγέλης την ακολούθησε μέχρι τέλους, χωρίς να διστάσει ούτε μισή στιγμή, χωρίς να μπερδέψει τα λόγια του και χωρίς να πει τίποτα περιττό.
Φυσικά, είναι Ολυμπιακός, ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Δεν είναι καθόλου κακό. Πρώτον, διότι οι φίλαθλοι θέλουν να έχουν μία παρέα που ζει μαζί τους το παιχνίδι περίπου όπως εκείνοι. Δεύτερον, διότι έχουμε μπουχτίσει με τους "αντικειμενικούς", όταν όλοι στην τελική είναι από μία ομάδα, και τρίτον διότι η οπαδική ταυτότητα προσδίδει κάτι παραπάνω στην περιγραφή, έτσι ώστε να μην είναι "ξερά ενθουσιώδης". Ο Ιωάννου δεν είναι φανατικός, είναι ένας παθιασμένος οπαδός , τόσο της ομάδας, όσο και του αθλήματος.
Εξάλλου υπάρχει και αυτό.
Είναι φυσικά το μεγάλο τρίποντο του Σπανούλη απέναντι στην Κροατία στο ευρωμπάσκετ του 2007. Η φράση "ρίχνει το παρκέ τον Πλάνινιτς" πιθανώς να έλειπε από την περιγραφή του οποιουδήποτε, καθώς ο χρόνος είναι εξαιρετικά περιορισμένος για περιγραφή, και ο "Kill Bill" (αμε!) τα κάνει όλα γρήγορα. Ομως ο Ιωάννου ακολούθησε τη φάση στην εντέλεια και με αυτά τα λόγια ουσιαστικά έχτισε το (ή αν θέλετε έδωσε ώθηση στο) τελικό "ναιιαιιιααιιαι!". Κατά μία έννοια , αυτό που κάνει εδώ ο σπίκερ μοιάζει με μπασκετικό σουτ. Φέρνει τα χέρια στο στήθος, ξεκινά την προσπάθεια από χαμηλά και απελευθερώνει με μαγικό τρόπο, λόγω άρτιας τεχνικής στα προηγούμενα. Μία ακόμη αξέχαστη στιγμη του ελληνικού μπάσκετ συνδέεται με τα λόγια του.
Θα ήθελα να το ξεκαθαρίσουμε. Η αναφορά δεν πάει στον δημοσιογράφο Ιωάννου (του οποίου τα ρεπορτάζ στο ΦΩΣ, όταν κάποτε το έπαιρνα, ήταν αληθινά καλά), αλλά στον σπίκερ. Σε συνεντεύξεις μας έχει χαρίσει στιγμές ανθολογίας , όπως εκείνη με τον Τζέι Σι Κάρολ ή η αλλη με το μπέρδεμα τον αδελφών Αγγελόπουλων. Επίσης, οι υπερβολές για τον Ολυμπιακό και την Ελλάδα δεν λείπουν από το ρεπερτόριο του. Μην είμαστε όμως μίζεροι και γραφικοί στην κριτική μας για αθλητικές στιγμές, στις οποίες η φόρτιση είναι μεγάλη. Είναι πολύ εύκολο να φτιάξει κανείς βιντεάκια με μαργαριτάρια ή άτυχες στιγμές. Η ουσία της υπόθεσης βρίσκεται στην μπασκετική φάση και την εξέλιξη της, και εκεί ο Ιωάννου κεντάει, όπως άλλωστε και στα ψευδώνυμα. Eκτός του ότι ο Καλάθης θα καθιερωθεί σίγουρα κάποια στιγμή ώς 'Nick the Quick", δεν είναι λίγο να έχει βαφτίσει κανείς τους Σπανούλη, Σλούκα, Λοτζέσκι και Πρίντεζη.
Φαντάσου τώρα να ήταν στα αποδυτήρια ξέρω γω και να έλεγαν.
- Επ, Σλούκι τι λέει ρε μαν;
- Kαλά ρε Kill Bill, εδώ την αράζω λίγο με τον Αγιο Γεώργιο και ακούμε γουόκμαν.
- Πού το βρήκατε;
- Eδώ, το βελούδινο σφυρί μας το έδωσε. Κοίτα, έχει και γουνάκι στα ακουστικά.
- Τι ακούτε;
- Θοδωρίδου (sic), το καινούριο.
