Είχαν και οι δύο κάποιες καλές στιγμές με τον κόουτς Τσάβι. Όμως γενικά με τους δύο η επίθεση κολλάει, είτε στα χέρια και τις τρίπλες του γκαρντ , είτε στα ποσταρίσματα του ψηλού, τα οποία μέχρι στιγμής δεν έχουν φέρει κάτι ιδιαίτερο. Επιπλέον, ο σέντερ των πράσινων δεν έχει χρησιμοποιηθεί καθόλου στο short roll , όπως συνέβαινε π.χ. στη Μπαρτσελόνα με τον Τόμιτς, κάτι που σίγουρα έχει την εξήγηση του. Δεν είναι ίδιοι παίκτες ο Κροάτης με τον Μπουρούση, και ας έχουν και οι δύο ικανότητα στην πάσα. Από τη μέση απόσταση ο δεύτερος είναι σχεδόν ακίνδυνος.
Γενικά, είναι λογικό ο Πασκουάλ να επιμένει σε πολύ συγκεκριμένους παίκτες και να περιμένει με αγωνία την επιστροφή του Μάικ Τζέιμς. Η "πρώτη" πεντάδα του δεν διαπρέπει ακριβώς επιθετικά, αλλά τουλάχιστον στην άμυνα υπάρχουν πολλές στιγμές που τσακίζει κόκκαλα. Από τη στιγμή λοιπόν που ο πάγκος δεν μπορεί επίσης να προσφέρει κάτι παραπάνω σε πόντους, είναι φυσιολογικό πως η σύνθεση με Καλάθη-Γκιστ-Σίγκλετον-Νίκολς-Ρίβερς θα περνάει ώρες μαζί στο γήπεδο, και ας έχει και εκείνη τα επιθετικά της ντεφό, όπως π.χ. την ασταθή επίδοση των δυο πρώτων στο μακρινό σουτ , και την μικρή συμμετοχή στην κυκλοφορία της μπάλας των πλάγιων. Με τους 'αθλητικούς' του παίκτες ταυτόχρονα στη σύνθεση, ο Παναθηναϊκός τρέχει γρήγορα, αλλάζει στα σκριν και πηδάει στις διεκδικήσεις, έχοντας έτσι την εγγύηση πως κανένας αντίπαλος δεν θα του ξεφύγει σε σκορ και ψυχολογία.
Αυτά σαν μια γενική θεώρηση, που δεν αφορά το παιχνίδι απέναντι στη Μακάμπι. Σε αυτό ειδικά, η συμπεριφορά του τριφυλλιού μετά το +16 ήταν επιεικώς επιπόλαια. Ξαφνικά άρχισε το ακατάσχετο πάνω - κάτω, η άμυνα χαλάρωσε και οι επιλογές έγιναν υπέρ το δέον βιαστικές. Οι Ισραηλινοί επέστρεψαν σε ένα ματς , το οποίο θα έπρεπε να είχαν χάσει με καμμιά εικοσαριά πόντους, και όχι να το φτάσουν στην παράταση. Ο έξτρα χρόνος κατέδειξε εκ νέου την διαφορά που είχαν μεταξύ τους οι δύο αντίπαλοι, μια διαφορά που εξανεμίστηκε με αποκλειστική ευθύνη των γηπεδούχων, καθώς οι φιλοξενούμενοι στηρίζονταν αποκλειστικά και μόνο στις εμπνεύσεις των δύο πιο ταλαντούχων μονάδων τους, μέχρι τουλάχιστον να σημαδέψουν λίγο καλύτερα τη ρακέτα με τους Αιβερσον και Τσίρμπες. Και πάλι όμως, λίγα πράγματα στον τομέα των συνεργασιών. Τα τρίποντα του Ουίμς και οι προσωπικές ενέργειες των Σμιθ - Γκάουντλοκ στην τέταρτη περίοδο ήταν αυτά που γύρισαν το παιχνίδι, μαζί φυσικά με τις πράσινες επιπολαιότητες.
Δεν θα μπούμε σε περισσότερη λεπτομέρεια, ο χρόνος σήμερα δυστυχώς δεν επαρκεί. Για το τέλος, μερικά πραγματάκια ακόμη.
- Γιατί ο Καλάθης παίζει καλύτερα με τον Πασκουάλ; Διότι πρώτον τρέχει το γήπεδο, και δεύτερον , είναι πολύ πιο επιθετικός στις διεισδύσεις του, προσπαθώντας να πάει μέχρι το καλάθι. Η Μακάμπι χθες τον παρακολοθούσε με δύο παίκτες στο drive, κάτι που κανονικά έπρεπε να της κοστίσει, καθώς σε μία πάσα απόσταση έμεναν ελεύθεροι οι ψηλοί. Ουσιαστικά μόνο ο Σίγκλετον τιμώρησε αυτή την τακτική. Ο Νικ έγραψε 6 ασίστ, θα μπορούσε αυτές να ήταν περισσότερες. Σούταρε βέβαια 8 τρίποντα. Χμ...
- Τα 6 επιθετικά ριμπάουντ του Γκιστ δείχνουν πόσο σημαντικός παραμένει αυτός ο παίκτης για αυτή την ομάδα. Είναι hustle, είναι clutch, και είναι και τα δύο μαζί. Οι ηρωισμοί του συμβαίνουν συχνά στο τέλος των παιχνιδιών, δεν παρατάει τίποτα ο μπαγάσας. Στην ίδια νοοτροπία μπαίνει και ο Σίγκλετον, ο οποίος για όσους δεν θυμούνται, έκανε πέρυσι τα καλύτερα του παιχνίδια με τη Λόκο όταν η μπάλα έκαιγε. Οι δυο τους είναι ένα δίδυμο που ο κόουτς μπορεί να χρησιμοποιεί ταυτόχρονα, αλλάζοντας τις θέσεις του, και μπερδεύοντας τον αντίπαλο και τις τακτικές του.
- Νόου πρόμπλεμ που ο ΠΑΟ ψάχνει για γκαρντ, αν και τα ρεπορτάζ έχουν κάπως ατονήσει τελευταία. Προσωπική θέση είναι ότι η ομάδα αυτή χρειάζεται έναν small forward που να συμμετέχει πιο ενεργά στην κυκλοφορία της μπάλας και να απειλεί με πρισσότερους τρόπους από όσους οι "3 & D" Νίκολς και Ρίβερς.
