Το τελευταίο δεκάλεπτο του Παναθηναϊκου στην Ανδαλουσία ήταν καταπληκτικό. Σκόραρε 32 πόντους και δέχτηκε 19, κάμπτοντας κάθε αντίσταση της Μάλαγα στον δρόμο για την πέμπτη (πλέον) θέση. Το δεύτερο από τα δύο νούμερα είναι κάτι σαν "ούτε κρύο, ούτε ζέστη". 19 πόντους σε ένα δεκάλεπτο είναι συχνό να τρώνε οι ομάδες. Δεν βάζουν όμως εύκολα 32. Ποια η εξήγηση για αυτή την βελτιωμένη εικόνα και μπορεί άραγε αυτή να αποτελέσει κάποιου είδους οδηγό για το τι να περιμένουμε στην συνέχεια ή για το πώς μπορεί γενικά να κερδίζει ο Παναθηναϊκός; Let's ponder a little bit.

Μένω σε περιοχή που έχει πολλά πεύκα και αυτή την εποχή γίνομαι συστηματικά σκατά. Η γύρη καλύπτει τα πάντα, κολλαει στις σόλες των παπουτσιών και την μεταφέρω σπίτι, μετά μπαίνει στα μάτια , δακρύζω. Το παρμπρίζ του αυτοκινήτου καλύπτεται κάθε πρωί από ένα παχύ στρώμα, που οταν το απωθούν οι καθαριστήρες κάνει φςςςςςς φςςςςς. Αν δε, επιλέξω να πετάξω με την μία νερό επάνω, τότε το τζάμι γεμίζει με κίτρινη λάσπη, πού και πού από αναμεμειγμένη με ζωμό λιωμένης κάμπιας. Οι κάμπιες λεει μας φέρνουν αλλεργία ως εξής. Καθώς περνάμε δίπλα τους τρέμουν από τον φόβο και εκτοξεύουν μικρά μικρά τριχίδια, τα οποία πηγαίνουν και κάθονται στο δέρμα , προκαλώντας ερεθισμούς. Η πρώτη αντίδραση είναι φυσικά "γαμημένες κάμπιες", η δεύτερη το άνοιγμα του ραδιόφωνου ή καλύτερα η σύνδεση του γιουτιούμπ με τα μεγάφωνα. "California dreaming" σε δυο τρεις τέσσερις διασκευές, δεν ξέρω γιατί, μην με ρωτήσετε, έτσι περασε σχεδόν μια εβδομάδα κιτρινίλας.

Ύστερα από ένα σερί 3-0 υπέρ του ΠΑΟ τη φετινή περίοδο στα μεταξύ τους παιχνίδια, οι δυο μονομαχοι μπήκαν στο γήπεδο με το κίνητρο στα ύψη. Από την μία πλευρά οι γηπεδούχοι αγωνίζονταν στο κάστρο τους, με τον κόσμο να γεμίζει το ΟΑΚΑ και τους Τζέιμς-Πέιν να παίρνουν το βάπτισμα του πυρός εντός έδρας,  και υπό την σκιά της παρουσίας του διοικητικού ηγέτη τους, παρά την τιμωρία από την Ευρωλίγκα. Από την άλλη πλευρά οι φιλοξενούμενοι στην επιστροφή του Τιγί και με την προσθήκη του Μπόμπι Μπράουν, φιλοδοξούσαν να σπάσουν το σερί αυτό, γιατί το ψυχολογικό βάρος σε περίπτωση νέας ήττας θα ήταν μεγάλο. Τελικά ο Ολυμπιακός κατάφερε να φτάσει στην τελική επικράτηση σε ένα ματς διαφήμιση, κλειδώνοντας ουσιαστικά το πλεονέκτημα έδρας και βάζοντας στόχο για την πρωτιά στις επόμενες αγωνιστικές με το πρόγραμμα του να μην του το απαγορεύει. Ο Παναθηναϊκός με την ήττα αυτή μένει πολύ πίσω όσον αφορά την τετράδα, με τον κίνδυνο να μείνει εκτός οκτάδας να παραμένει μικρός.

Ο Μάικ Τζέιμς επέστρεψε και φυσικά ο Παναθηναϊκός ενισχύθηκε. Οποιαδήποτε συζήτηση περί του αν ταιριάζει στην φιλοσοφία της φετινής ομάδας είναι μάλλον άκαιρη, καθώς φυσικά και ταιριάζει. Ο Μάικ Τζέιμς είναι πολύ καλός παίκτης, ταιριάζει παντού και επίσης ο Παναθηναϊκός τον έχει έτσι κι αλλιώς ανάγκη. Κάνενας γκαρντ πλην του Καλάθη δεν έχει θετικό αντίκτυπο στην παραγωγικότητα της ομάδας όταν είναι στο παρκέ, σε σχέση με όταν είναι έξω από αυτό. Σύμφωνα με στατιστικά που βρήκα στο overbasket.com_{¹ ,} το offensive rating του Παναθηναϊκού είναι γενικά καλύτερο όταν ο σταρ της περιφέρειας αγωνίζεται, και χειρότερο όταν είναι εκτός. Το αντίθετο ισχύει για τους τρεις άλλους γκαρντ. Πέρυσι,  η αντίστοιχη επιρροή του Τζέιμς ήταν θετική, θετικότατη.

Δεν έχει περάσει ούτε μία εβδομάδα από τότε που γράφαμε πως ο Καλάθης συχνά πυκνά στην crunch time είναι non-factor, καθώς δύσκολα θα πάρει σουτ πίσω απο σκριν ή θα τραβήξει βοήθεια σε ατομική του ενέργεια. Απέναντι στην ΤΣΣΚΑ το κουμάντο των τελευταίων επιθέσεων είχε πάρει ο Παππάς, με ανάμεικτα αποτελέσματα. Χθες βράδυ ο Νικ πήρε τη μπάλα 4,7'' πριν το τέλος , διέσχισε όλο το γήπεδο και έδωσε στην ομάδα του μια νίκη-απόδραση από την συνήθεια.

Ολα καλά για τις ελληνικές ομάδες στο τέλος του πρώτου γύρου. Τα ρεκόρ τους είναι σε τροχιά πλεονεκτήματος, παρά τις ήττες που γνώρισαν από Ζαλγκίρις και Βαλένθια. Το πρώτο μισό της κανονικής περιόδου έκλεισε στην Ευρωλίγκα με μία κατάταξη όχι ακριβώς προβλέψιμη, καθώς η θαυμάσια Ζαλγκίρις έχει μπει σφήνα στους "μεγάλους", ενώ η Ρεάλ με την Φενέρ δείχνουν τρωτές, η πρωτη λόγω τραυματισμών και η δεύτερη λόγω έλλειψης χημείας. Ο Ζοτς σίγουρα έχει το πλάνο να ξανακατακτήσει στον κόσμο, οι Μαδριλένοι όσο περνάει ο καιρός θα βρίσκουν παίκτες και πατήματα, συνεπώς ο δεύτερος γύρος αναμένεται δυσκολότερος. Σε ο,τι αφορά την 15η αγωνιστική αυτή καθεαυτη, την πιο σημαντική νίκη έκανε μάλλον η Μάλαγα, στην έδρα της Μακάμπι. Ας δούμε τις εορταστικές μας κατηγορίες, πριν επιστρέψουμε στις διακοπές και τα αγιρογούρουνα.

Για τη σεζόν 2014-15 ο Παναθηναϊκός ανακοινώνει την πρόσληψη του Ντούσκο Ιβάνοβιτς και θέτει ως στόχο ανάμεσα σε άλλα και ένα "πλάνο ελληνοποίησης" της ομάδας. Τρία χρόνια μετά, με την πρόσφατη λύση του συμβολαίου του Λευτέρη Μποχωρίδη, ο οργανισμός κλείνει οριστικά στο συρτάρι πολλά περισσότερα από τη συνεργασία με τον τελευταίο: κλείνει μια ολόκληρη υπόθεση, ένα πρότζεκτ το οποίο δε δείχνει ακριβώς να εγκαταλείπει τελείως, αλλά περισσότερο να αποφασίζει να το διαχειριστεί στο εξής με τελείως διαφορετικό τρόπο. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο χρονικές συντεταγμένες, συμβαίνουν διάφορα πράγματα, τα οποία για τη συντομία της κουβέντας, θα τα πούμε "πλάνο ελληνοποίησης", με κοινό χαρακτηριστικό όσων λαμβάνονται υπόψιν, τις κινήσεις της ομάδας που αφορούσαν Έλληνες παίκτες έως 24 ετών.

Στο ζουμί. Ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ καλύτερος του Ολυμπιακού και κυριάρχησε πλήρως από την αρχή εώς το τέλος. Όσοι δεν τα είχαν βάψει τελείως μαύρα μετά την ήττα στην Βασκονία θα είχαν δει (αν μη τι άλλο) πως ένα πλάνο υπήρχε και υπάρχει και πως σε μεγάλο βαθμό η εφαρμογή του εξαρτάται από την εμπιστοσύνη στο ρόστερ και από την προσφορά όσων είναι στην άκρη του πάγκου. Χθες βράδυ φάνηκε από νωρίς , πολύ νωρίς, όταν ο Θανάσης Αντετοκούνμπο ξεκίνησε στην πεντάδα και τελικά έμεινε στο παρκέ για περίπου 16 λεπτά. Αλλά τόσα πήρε ο Βουγιούκας και άλλα 15 ο Γκάμπριελ, και αίφνης ο Πασκουάλ παρουσίασε ένα κανονικό rotation 10 παικτών, όπου όλοι προσέφεραν και από κάτι. Πχ ήταν μεγάλο στοίχημα το πώς θα τα πάει ο Γκάμπριελ επάνω στον Πρίντεζη ή αν ο Βουγιούκας δεν πάθει από τον Μακλίν ο,τι έπαθε στο ματς του κυπέλλου. Έφεραν και οι δύο εις πέρας τις αποστολές τους, ο Παναθηναϊκός είχε βάθος και δεν κοιτούσε ξανά στους ίδιους και τους ίδιους. Ο Καλάθης στο β΄ημίχρονο δεν ήταν πουθενά, τουλάχιστον στην επίθεση.

Ένας χρόνος και λίγες μέρες έχουν περάσει από τις 22 Οκτωβρίου 2016, όταν η δεύτερη θητεία του Αργύρη Πεδουλάκη στον πάγκο του Παναθηναϊκού, τερματιζόταν μετά από μία ήττα με τον Ολυμπιακό. Ο Παναθηναϊκός έδειχνε και βρισκόταν στο "πράσινο" ground zero. Οι παλινωδίες και οι πειραματισμοί στον πάγκο είχαν ήδη προλάβει να γίνουν ρουτίνα στη μετά-Ομπράντοβιτς εποχή. Πεδουλάκης, "Φράγκι", Ιβάνοβιτς, Μανωλόπουλος, Τζόρτζεβιτς και ξανά Πεδουλάκης, έξι αλλαγές προπονητών, πέντε διαφορετικοί άνθρωποι στον "πράσινο" πάγκο. Η αγανάκτηση είχε χτυπήσει κόκκινο και επί μία τετραετία η ομάδα πάλευε να αποτινάξει από πάνω της τα "λούσα" της αυτοκρατορίας του Ζοτς και να μπει με νέο όραμα στη νέα εποχή της, αφήνοντας τα παρελθόντα εκεί που πρέπει να βρίσκονται: στις τροπαιοθήκες. Καθόλου εύκολο πράγμα για έναν οργανισμό που αποτέλεσε τον απόλυτο πρωταγωνιστή σε ευρωπαϊκό επίπεδο για περισσότερα από 10 χρόνια.

Πρέπει να είναι κανείς προσεκτικός στις κρίσεις για ήττα του ΠΑΟ στην έδρα της Μπασκόνια, η οποία έχει πλέον στον πάγκο κανονικό προπονητή και όχι μαθητευόμενο. 50'' πριν το τέλος οι πράσινοι ήταν αγκαλιά με την νίκη και οι περισσότεροι αγκαλιά με μελωμένα πληκτρολόγια. Κύριε Τσάβι μας το ένα , καλέ μας Πασκουάλ το άλλο. Επίσης 50'' πριν το τέλος "αυτός του οποίου το όνομα δεν προφέρουμε" ήταν για ακόμη μια φορά κάτι σαν μασκοφόρος εκδικητής, τώρα μπορεί κάλλιστα να είναι ο Παππάς. Ενα νικηφόρο αποτέλεσμα από μία ήττα είναι συχνά δύο μαλακίες δρόμος, και αυτές φρόντισε να κάνει ο Παναθηναϊκός στο τέλος.