«Αμερικανός μπασκετμπολίστας με προβληματική οικογένεια, αλκοολικό πατέρα, που πέθανε στα χέρια του πριν την εφηβεία». ΟΚ, κάπου το έχουμε ξαναδιαβάσει.
«Παίκτης που παράτησε το κολέγιο και μία λαμπρή καριέρα που διαγραφόταν μπροστά του λόγω κατάθλιψης». Χμ... και αυτό κάτι μας λέει.
«Μπασκετμπολίστας που το γύρισε στον στίβο και λίγο στο φούτμπολ, ψάχνοντας εναλλακτικές αλλά που τελικά τον κέρδισε ξανά η πορτοκαλί μπάλα». Γνωστή και αυτού του είδους η «ιστορία».
«Παίκτης που κατέπεσε σε κολέγιο του ΝΑΙΑ, αλλά από εκεί βρήκε τη δύναμη να κυνηγήσει το όνειρό του και τελικά να παίξει στο ΝΒΑ». Καλή προσπάθεια, αλλά δεν αρκεί
«Αμερικανός που έγινε πατέρας στα 20 του και δούλεψε από λαντζέρης μέχρι και υπάλληλος σε βενζινάδικο, για να βγάλει τα έξοδα του κολεγίου και της φαμίλιας». Πολύ δυνατό και αυτό αλλά έχω ανάλογα παραδείγματα.

Ας μιλήσουμε για το ranking της FIBA. Κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει και αυτό, από το να αναπαράγουμε μια στο τόσο το κατά καιρούς επίσημο δελτίο τύπου της παγκόσμιας Ομοσπονδίας, αραδιάζοντας τυχαίους αριθμούς και θέσεις που αντιστοιχούν στις εθνικές ομάδες των χωρών. Κάτι αντίστοιχο άλλωστε συμβαίνει εδώ και δεκαετίες και στο ποδόσφαιρο από τη FIFA, με τη μπασκετική Ομοσπονδία να το εφαρμόζει από το 2000 και μετά και να το προσαρμόζει στα νέα δεδομένα, αυτά των προκριματικών για τις μεγάλες διοργανώσεις από το 2017 και μετά, αλλάζοντάς το δραστικά.

Η αλήθεια είναι πως ο “The Favourite” μου Μίσκο δεν (με) αφήνει να αγιάσω. Εκεί που λέω ας τον αφήσω λίγο έξω από το κάδρο (https://basketballguru.gr/articles/item/858-akakie-oi-metagrafes-na-einai-misko), τσουπ κάνει την... κουτσουκέλα του και ανεβαίνει πάλι στον αφρό. Μόνο που αυτή τη φορά τον... πήραν χαμπάρι σε όλη την Ευρώπη.

21 Ιουνίου 2014. Η Μπασκόνια ανακοινώνει την απόκτηση του Γεωργιανού πάουερ φόργουορντ Τόρνικε Σενγκέλια, ο οποίος τις προηγούμενες σεζόν έπαιζε στο ΝΒΑ, αλλά είχε αντιμετωπίσει ουκ ολίγα προβλήματα τραυματισμών. Η είδηση της απόκτησης του γίνεται πρώτο θέμα σε πολλά ΜΜΕ, όχι μόνο της Ισπανίας, αφού ο Σενγκέλια θεωρείτω και όχι άδικα, ένας από τους πιο περιζήτητους και ανερχόμενους ψηλούς στα ευρωπαϊκά γήπεδα.

Δεν ήταν η πρώτη φορά. Ούτε, φυσικά η τελευταία. Σίγουρα όμως ήταν η πιο μαζική εκδήλωση διαμαρτυρίας που έχει σημειωθεί ποτέ σε γήπεδο αγώνα της Ευρωλίγκα εναντίον μίας ομάδας ως εκπροσώπου ενός έθνους και μάλιστα υπό την ανοχή της γηπεδούχου, που όχι μόνο δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει όσα συνέβησαν, αλλά επί της ουσίας επέτρεψε να συμβούν, εν γνώσει της ότι θα τιμωρηθεί.

Έχοντας διανύσει τα 2/3 του δρόμου για την κανονική περίοδο της Ευρωλίγκα, οι ομάδες έχουν ήδη «χωριστεί» σε τέσσερα γκρουπ και μόνο το 2ο με το 3ο δείχνουν να έχουν μία -μικρή έως τώρα- επαφή ενόψει της συνέχειας. Πριν προχωρήσουμε στην ανάλυση των δεδομένων, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον μας φυσικά στις δύο ελληνικές ομάδες, να σημειώσουμε τα εξής. Η 21η αγωνιστική θα παιχθεί την επόμενη εβδομάδα (31 Ιανουαρίου-1 Φεβρουαρίου), η 22η το διήμερο 7-8/2 και μετά ακολουθεί η διακοπή για τους αγώνες Κυπέλλων στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές λίγκες, ενώ προς το τέλος του μήνα, όταν θα επαναρχίσει η Ευρωλίγκα, θα λάβουν χώρα και τα δύο τελευταία παιχνίδια για τα παράθυρα της FIBA ενόψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στο τέλος Φλεβάρη λοιπόν, θα διεξαχθούν 23η και 24η αγωνιστική πριν μπούμε στην τελική ευθεία τον Μάρτιο, όπου θα υπάρχει και η τελευταία εβδομάδα με διπλή αγωνιστική.

Σημαντική πτώση της τάξης των περίπου 650 θεατών ανά αγώνα σε σύγκριση με τα περσινά στοιχεία όλης της κανονικής περιόδου παρατηρήθηκε σύμφωνα με τα (ανεπίσημα) στοιχεία που αναγράφει η Ευρωλίγκα σε κάθε αγώνα της διοργάνωσης στο πρώτο μισό της φετινής σεζόν. Ναι, σας πιάσαμε από τη μύτη χρονιάρες μέρες, αλλά δεν γίνεται να μην (κατά)γράφουμε την πραγματικότητα. Που να πάμε δηλαδή και στους δύο αιώνιους που συνολικά στον πρώτο γύρο, με μεγαλύτερη πτώση αυτή του Παναθηναϊκού, μετράνε συνολικά 1.000 θεατές λιγότερους ανά αγώνα. Κάτι που δεν συνάδει με την εκτόξευση του ενδιαφέροντος το καλοκαίρι με τη μεταγραφή Παπαπέτρου για τους πράσινους και την έλευση Μπλατ για τους κόκκινους. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

Υπάρχουν δύο μπασκετικοί κόσμοι. Υπάρχει αυτός που η διοίκηση μιας Ομοσπονδίας τριγυρνάει τους διεθνείς παίκτες της Εθνικής Ανδρών, δηλαδή την αφρόκρεμα των μπασκετμπολιστών που διαθέτει η χώρα, σε εκκλησίες για να συναντήσουν παπάδες εν μέσω προετοιμασίας. Η ίδια που διοργανώνει φιλικούς αγώνες ντάλα καλοκαίρι σε γήπεδο δίχως κλιματισμό, παρουσία και μερικών χιλιάδων θεατών. Αυτή της οποίας ο πρόεδρος παρομοιάζει δύο παίκτες της με «αρκούδες που τις σέρνουν με χαλκά». Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις που πιθανώς να γνωρίζετε είναι τυχαία…

Ο αγώνας για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου στην Ρομπέρτο Ντουράν Αρένα στην Πόλη του Παναμά έχει μόλις τελειώσει. Ο Παναμάς έχει νικήσει το Μεξικό σε ένα ματς με μικρό βαθμολογικό ενδιαφέρον, αφού αμφότεροι αντίπαλοι μένουν εκτός τελικής φάσης, παρότι απομένουν δύο ακόμη αγώνες. Ο λιγοστός κόσμος στις εξέδρες του γηπέδου αποχωρεί, αλλά ένας κύριος παραμένει στη θέση του και χειροκροτεί κοιτώντας επίμονα δύο φανέλες που φέρουν το ίδιο επώνυμο στην πλάτη. Giron γράφει και στις δύο μόνο, που η μία έχει άσπρο χρώμα και η άλλη κόκκινο. Λίγα λεπτά πριν είχε γραφτεί ιστορία, μία ιστορία που έμελλε να περάσει στα (πολύ) ψιλά των ειδήσεων της ημέρας, αλλά ο σενιόρ Γκαμπριέλ Χιρόν δεν πρόκειται να ασχοληθεί με το πόσα κλικ έλαβε στο διαδίκτυο η ανάλυση του αγώνα, ούτε θα αναζητήσει τις φωτογραφίες της αναμέτρησης, αφού όσα αποτυπώθηκαν στο μυαλό και στον σκληρό δίσκο της μνήμης του θα τα θυμάται μέχρι να κλείσει για τελευταία φορά τα μάτια του…

Ναι, αυτό που θα διαβάσετε στις επόμενες γραμμές είναι ένα ακόμη κείμενο αποθέωσης της καριέρας του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Ο λόγος της νέας «αγιογραφίας» για τον κορυφαίο όλων των εποχών; Το γεγονός ότι την προσεχή Παρασκευή στο… δεύτερό του σπίτι, το ΟΑΚΑ, θα γίνει ο πρώτος προπονητής στην ιστορία της Ευρωλίγκα που θα φτάσει στους 400 αγώνες καριέρας στη διοργάνωση με τον δεύτερο εν ενεργεία προπονητή να βρίσκεται πάνω από 100 αγώνες πιο πίσω του. Γιατί όταν είσαι ο «άρχοντας των δαχτυλιδιών», όπως είναι η κλισέ συνοδευτική φράση για τα κατορθώματά του, τους υπόλοιπους απλά δεν τους βλέπεις…