Οι Knicks έχουν πέντε νίκες σε 12 παιχνίδια – μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Αυτή θα μπορούσε εύκολα να αποτελεί μια αναμενόμενη είδηση για το 2020, που συνέβησαν τα πάντα. Ωστόσο, βρισκόμαστε στις αρχές του 2021 και το ερώτημα που εύλογα γεννάται είναι το εξής: Έχουν τα αποθέματα να αντέξουν ή όχι; Η απάντηση βρίσκεται μάλλον προς το “όχι”, αλλά ουδείς αμφισβητεί πως μάλλον μπαίνουν οι βάσεις για κάτι καλό.

Οι Blazers επιδόθηκαν σε μια σειρά σημαντικών κινήσεων, οι οποίες τους φέρνουν - στα χαρτιά τουλάχιστον - ως μία ομάδα που ανήκει στο top-4 της Δύσης. Οι Robert Covington και Derrick Jones Jr. ήρθαν να καλύψουν τα πολύπαθα wings του Portland, o Enes Kanter “επέστρεψε σπίτι”, όπως δήλωσε, για να καλύψει και πάλι τη θέση του back-up center, ενώ και ο Carmelo Anthony διάλεξε να παραμείνει για μια ακόμη σεζόν στο Oregon και να συνεισφέρει με το spot shooting του. Αυτή θα είναι, κατά τα φαινόμενα, και η τελευταία προσπάθεια των Blazers για να διεκδικήσουν ένα δαχτυλίδι.

Στην “Πόλη των Ανέμων” έχουν αρχίσει να χαμογελούν συγκρατημένα. Γιατί όχι άλλωστε; Το front office φαίνεται να συμμαζεύεται παίρνοντας αποφάσεις που προς ώρας κρίνονται τουλάχιστον επιδραστικές (σε ποιο επίπεδο θα φανεί), ο πάγκος έχει πλέον κανονικό προπονητή στο πρόσωπο του Billy Donovan και το μέλλον φαίνεται - μετά από καιρό - κάπως φωτεινό.

Η (τύποις “κοινή συναινέσει”, στην ουσία) απόλυση του Doc Rivers μας έπιασε στον ύπνο. Κυριολεκτικά όμως, καθώς η απόφαση της διοίκηση των Clippers να απομακρύνουν τον 58χρονο προπονητή έλαβε χώρα ξημερώματα Ελλάδας. Και ενώ σε μια πρώτη ανάγνωση η κίνηση του Steve Ballmer μοιάζει αναπόφευκτη, μετά και το “ναυάγιο” (και) των φετινών playoffs, κάνοντας ένας βήμα πίσω τα πάντα μοιάζουν λίγο βιαστικά.
Η εποχή του Doc Rivers στους Los Angeles Clippers έφτασε στο τέλος της, έπειτα από επτά χρόνια και παρά τα ακόμα δύο έτη που προέβλεπε το συμβόλαιό του. Επτά χρόνια χτισίματος, προσδοκιών, μα πάνω απ’ όλα βλέψεων για ένα πρωτάθλημα. Αυτή ήταν άλλωστε η αύρα που συνόδευε τον Rivers όταν άφηνε τους Celtics για τη δυτική ακτή: Πως πρόκειται για έναν προπονητή που ξέρει να διαχειρίζεται χαρακτήρες, να τους βάζει κάτω από το “εμείς” και να τους διαμορφώνει σε νικητές. Αυτό έκανε στο πρωτάθλημα του 2008 με τη Βοστώνη, όταν οι Paul Pierce, Ray Allen και Kevin Garnett έφτασαν στην πολυπόθητη κατάκτηση του πρώτου τους δαχτυλιδιού. Ο Rivers ωστόσο πριν γίνει το mega trade που έφερε Allen και KG στη Μασαχουσέτη δεν ήταν καθόλου σίγουρος για τη θέση του.

Ο πόλεμος των κόσμων που όλοι περιμέναμε στους τελικούς του NBA προσέκρουσε στη σκληρή πραγματικότητα των τραυματισμών. Εκτός του Goran Dragic που ακόμα είναι χαρακτηρισμένος ως “αμφίβολος” μετά τον τραυματισμό του στην πελματιαία απονεύρωση (και η επιστροφή του θα συνιστούσε ένα μικρό ιατρικό θαύμα και ένα μεγάλο ασφαλιστικό πονοκέφαλο), απών από το δεύτερο παιχνίδι των τελικών ήταν και ο Bam Adebayo λόγω προβλήματος. Οι Heat πάλεψαν τίμια χωρίς δύο από τους τρεις καλύτερούς τους παίκτες, αλλά δεν μπόρεσαν να χτυπήσουν το παιχνίδι και πλέον καλούνται να κερδίσουν τους Lakers τέσσερις φορές σε πέντε παιχνίδια για να κατακτήσουν το τέταρτο πρωτάθλημα της ιστορίας τους. Μπορεί οι Los Angeles Lakers να έχουν τον LeBron James, αλλά το μεγαλείο και η ιστορία του Anthony Davis έχει αρχίσει να ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας. Και το αποτέλεσμα είναι άκρως εντυπωσιακό.

Κάποιες φορές δεν έχουν σημασία οι αριθμοί. Δεν έχει σημασία πόσους πόντους έβαλε ο Butler ή αν ο Adebayo έκανε ένα monster double-double με 32/14, σουτάροντας με 73,3%! Δεν έχει σημασία που ο Tyler Herro έχει βαλθεί να τρελάνει τον κάθε μπασκετόφιλο ανά τον κόσμο ή που ο Duncan Robinson εμφανίζεται σαν ψυχρός δολοφόνος, λες και παίζει στο NBA 10 χρόνια.

Σε μια χρονιά που μοιάζει ως ένα κακόγουστο αστείο με τα όσα ζούμε καθημερινά, η απώλεια μερικών πιονιέρων την κάνει ένα κλικ πιο στενάχωρη. Τέτοιος ήταν και ο επί 27 χρόνια προπονητής του Georgetown, John Thompson, του οποίου η κληρονομιά είναι τεράστια, τόσο εντός, όσο και εκτός παρκέ.

Προσπαθώντας να γίνει όσο το δυνατόν πιο κατανοητή (που και πάλι δεν γίνεται) η απόφαση του WNBA να μην χορηγήσει αγωνιστική εξαίρεση στην Elena Delle Donne, η οποία πάσχει από νόσο Lyme εν μέσω Covid-19, τα ερωτήματα που προκύπτουν, μεταξύ άλλων, είναι πολλά: Με ποια λογική δεν χορηγείται η εν λόγω άδεια σε μια αθλήτρια που παίρνει 64 χάπια την ημέρα; Γιατί το WNBA δεν έχει διάθεση να προστατεύσει το ίδιο του το προϊόν και για ποιο λόγο ο -επί της ουσίας- εργοδότης της, δεν στέκεται δίπλα της σε μια επικίνδυνη υγειονομική περίοδο; Για ποιο λόγο είναι τόσο σημαντική η παρουσία της Delle Donne, σε μια περίοδο παγκόσμιας πανδημίας; Και με ποιο σκεπτικό, εν μέσω κοινωνικών αναταράξεων στις ΗΠΑ, το WNBA επιλέγει να εμφανιστεί ως ο “κακός” απέναντι σε μια γυναίκα-αθλήτρια;

Σε έναν κόσμο χωρίς τον COVID-19, οι Denver Nuggets θα πραγματοποιούσαν ακόμα μία - κατά πάσα πιθανότητα - θετική αποτίμηση της σεζόν. Aντ’ αυτού καλούνται να μπουν (όπως και οι υπολοιποι συνδιεκδικητές της Δύσης) σε ένα καθεστώς απομόνωσης “στο πιο χαρούμενο μέρος του κόσμου”, που θα τους φέρει να ανταγωνίζονται -και- τον εαυτό τους, μεταξύ άλλων. Και όλα αυτά, ενώ παράλληλα το πίσω μέρος του μυαλού τους θα βρίσκεται μερικούς μήνες μπροστά, στην επόμενη αγωνιστική σεζόν, έχοντας τα εξής, πολύ σημαντικά, ερωτήματα που ενδεχομένως να δώσουν συγκεκριμένο σχήμα, τόσο στο βραχυπρόθεσμο, όσο και στο μακροπρόθεσμο μέλλον τους: Αφενός, ποιος θα είναι ο αντικαταστάτης του Arturas Karnisovas στη θέση του General Manager της και αφετέρου, ποια θα είναι η εικόνα της ομάδας και κυρίως της άμυνας, αν οι Paul Millsap, Jerami Grant και Torrey Craig αποφασίσουν να αποχωρήσουν στην επερχόμενη off season.

Σε μια περίοδο που άπαντες επιχειρούν, ενδεχομένως όσο ποτέ, να μηδενίσουν το πώς παίζεται σήμερα το μπάσκετ και τους πρωταγωνιστές του, πιστεύοντας πως αυτό σταμάτησε κάπου κοντά στα τελειώματα της προηγούμενης χιλιετίας, το “Last Dance” έρχεται να μας υπενθυμίσει το εξής: Για να χτιστεί μια ομάδα σε βάθος χρόνου, ώστε να διεκδικεί πρωταθλήματα, να τα κατακτά και να διατηρείται στην κορυφή, χρειάζεται ένα ικανότατο front office, με έναν General Manager που πρέπει να είναι κυνικός, ρεαλιστής, αδυσώπητος, και πάνω απ’ όλα ψυχρός. Ο Jerry Krause είχε ακριβώς αυτά τα στοιχεία και οι Chicago Bulls του χρωστούν τα πάντα.