Η free agency του NBA άνοιξε και όσοι περιμέναμε με αγωνία τις εξελίξεις της, αποζημιωθήκαμε και με το παραπάνω. Παρεμπιπτόντως, αν νιώθετε πως για τον οποιοδήποτε λόγο έχετε χάσει τη μπάλα με τις κινήσεις που έγιναν, το εξαιρετικό άρθρο του Γιάννη Χάτσιου σας τα μαζεύει νοικοκυρεμένα. Οι Blazers όχι μόνο κινήθηκαν εξαιρετικά και ταχύτατα σε ανταλλαγές και υπογραφές ελεύθερων παικτών, αλλά κατάφεραν μέσα σε πέντε μέρες να δημιουργήσουν ένα σύνολο που έχει μόνο ένα σκοπό: Tη διεκδίκηση ενός δαχτυλιδιού. Οι κινήσεις στις οποίες προχώρησε το Portland, αποδεικνύουν στην πράξη τα όσα υποσχέθηκαν στον Damian Lillard πριν δύο χρόνια, ότι δηλαδή θα κάνουν τα πάντα για να χτίσουν ένα ανταγωνιστικό σύνολο γύρω από αυτόν, το οποίο θα πρωταγωνιστεί. Επιπλέον, αναδεικνύουν την φιλοδοξία που υπάρχει στο επίπεδο του οργανισμού, κάνοντας το Portland έναν ελκυστικό αγωνιστικό προορισμό για αρκετούς παίκτες.
Πλέον οι Blazers με τα trades που έφεραν τους Robert Covington, Enes Kanter, Derrick Jones Jr., τις επιστροφές των Carmelo Anthony και Rodney Hood, καθώς και την απόκτηση του Harry Giles δείχνουν να έχουν καλύψει όλες τις αγωνιστικές “τρύπες” που είχαν -πλην μιας, κατά την ταπεινή άποψη του γραφoντος, που θα αναλυθεί παρακάτω- και προσβλέπουν όχι απλά σε ακόμα μία παρουσία τους στa playoffs, αλλά να διεκδικήσουν αυτό που αναζητούν εδώ και 43 χρόνια: Tο στέμμα του πρωταθλητή. Μπορούν να το καταφέρουν; Φαινομενικά όχι, μιας και οι Lakers, η “team to beat” δηλαδή, μοιάζουν να μην έχουν αντίπαλο, τόσο στη Δύση όσο και σε όλο το NBA, τη δεδομένη στιγμή και στα χαρτιά τουλάχιστον. Ωστόσο ο Dame, το πρόσωπο του οργανισμού, μάλλον δεν θα μπορούσε να ζητήσει καλύτερη ενίσχυση στην αναζήτηση ενός δαχτυλιδιού και καθώς ο ίδιος το επόμενο καλοκαίρι θα έχει κλείσει τα 31 του χρόνια.
Τι σημαίνει ο ερχομός του Covington
Προτεραιότητα των Blazers ήταν να καλυφθούν τα “φτερά”. Η πορεία του 2019 έδειξε τον δρόμο στην ομάδα του Terry Stotts, όταν ακόμα υπήρχαν στο ρόστερ της οι Al - Farouq Aminu και Mo Harkless. Δηλαδή, δύο versatile αμυντικοί που μπορούσαν να μαρκάρουν σχεδόν κάθε αντίπαλο, ανεξαρτήτου μεγέθους. Ειδικά η περίπτωση του Aminu, με τα πολύ μακριά άκρα του, έλειψε αρκετά στους Blazers πέρυσι, όταν δεν είχαν απαντήσεις για την άμυνα πάνω στη μπάλα, αλλά και κάποιον να βγαίνει να καλύπτει τους κοντούς σε hedge-out καταστάσεις και να τους καθυστερεί κατά πολύ. Με τους Harkless και Aminu οι Blazers έφτασαν στους τελικούς της Δύσης και με την προσθήκη των Robert Covington, Derrick Jones Jr. και Enes Kanter στοχεύουν και πάλι εκεί -τουλάχιστον.
Εκ των τριών περιπτώσεων, αυτή του Covington είναι σαφώς εκείνη που δίνει τον μεγαλύτερο ενθουσιασμό στις τάξεις των φίλων της ομάδας. Δεν είναι μόνο η επιθετική αποτελεσματικότητα, που τον αναδεικνύει ως ένα ακόμα βέλος στην φαρέτρα του Stotts, αλλά κυρίως η αμυντική του ικανότητα που τον κάνει τόσο σημαντικό για τους Blazers. Ξεκινώντας από την επίθεση και τι μπορεί να προσφέρει, ο Covington αποτελεί μια τρομερά αξιόπιστη λύση από την γραμμή του τριπόντου. Μπορεί τις τελευταίες δύο σεζόν η αποτελεσματικότητά του να έπεσε αρκετά (στο Houston σούταρε με 31,5%), ωστόσο με το ποσοστό καριέρας του να φτάνει λίγο πάνω από το 35,5% είναι ένα στοιχείο που με χαρά υποδέχεται το Portland. Αφενός προσθέτει ακόμα ένα σουτ, πέραν εκείνων των Lillard και McCollum και αφετέρου δίνει στον Stotts ένα σαφές πλεονέκτημα στο spacing της ομάδας. Στις επιθετικές αρετές των Lillard και McCollum λοιπόν, καθώς και στις pick ‘n roll καταστάσεις που θα δημιουργηθούν με τον Jusuf Nurkic, ο Covington έρχεται να προσθέσει τη “συν μία πάσα” στην επίθεση των Blazers που πέρυσι δεν την είχαν - ειδικά μετά τον τραυματισμό του Rodney Hood.
Επιπλέον, σε μια ομάδα όπως το Portland που ναι μεν τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τον Lillard, αλλά σε καμία περίπτωση στο επίπεδο που συμβαίνει με τον James Harden στους Rockets, ο Covington θα έχει σίγουρα έναν πιο ενεργό ρόλο στην επίθεση. Αξίζει να σημειώσουμε πως εξαιτίας του περάσματός του από το Houston, το usage του παίκτη έπεσε στο 16,9% κατά τη διάρκεια της περσινής σεζόν, νούμερο που τον έφερε στη 270η θέση της σχετικής λίστας ανάμεσα στους παίκτες που αγωνίστηκαν με μέσο όρο τουλάχιστον 15 λεπτά. Για την ιστορία, ίδιο ποσοστό είχαν οι C.J. Miles και Kevin Huerter. Είναι δεδομένο λοιπόν πως ο Covington δεν θα έχει τόσο χαμηλό usage στους Blazers. Αυτό που περιμένουν από τον νέο τους παίκτη δεν είναι άλλο από την επάνοδο του περιφερειακού σουτ του στην περιοχή του 35%. Με δεδομένο ότι άπαντες θα ασχολούνται -και πάλι- με το πώς θα σταματήσουν τους Lillard και McCollum, αλλά και με τα picks που θα στήνει ο Nurkic, ο Covington θα έχει θεωρητικά όλες τις ευκαιρίες να πληγώνει τους αντιπάλους του.
Το σημαντικό κομμάτι, όμως, της παρουσίας του “RoCo” στο ρόστερ των Blazers είναι οι αμυντικές του ικανότητες. Είναι πραγματικά μάταιο να προσπαθήσουμε να περιγράψουμε το πόσο κακοί ήταν οι Blazers στην αμυντική λειτουργία τους κατά τη διάρκεια της σεζόν 2019 - 2020, με το defensive rating τους να φτάνει στο 114,8, νούμερο που τους έφερε στην 28η θέση της σχετικής λίστας. Φυσικά, αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την απουσία μιας αξιόπιστης περιφερειακής άμυνας, αλλά και με εκείνη του Nurkic που αναμφίβολα στοίχισε. Στο σημείο αυτό, είναι άξιο αναφοράς το γεγονός πως ακριβώς την προηγούμενη χρονιά, όταν δηλαδή διέθεταν τους Aminu και Harkless στο ρόστερ, οι Blazers βρίσκονταν στην 16η θέση της λίστας του defensive rating, με 110,5. Εκεί ακριβώς έρχεται η παρουσία του Covington να αποκαταστήσει -και να βελτιώσει- τις αμυντικές ισορροπίες της νέας του ομάδας.
Αν αναρωτιέστε για το αν πρόκειται για έναν top on-ball defender, η απάντηση είναι “όχι”. Αλλά δεν είναι αυτό το στοιχείο που έψαχναν οι Blazers. Αυτό που “πόνεσε” την ομάδα του Oregon κατά τη διάρκεια της περσινής σεζόν, ήταν τα πολλά εύκολα καλάθια που δεχόταν, με κάθε πιθανό τρόπο. Η περιφερειακή άμυνα όπως αναφέρθηκε πιο πάνω ήταν κακή, ενώ οι καταστάσεις που σκόραρε κάποιος αντίπαλος από την αδύνατη πλευρά ήταν αμέτρητες. Ο Covington θεωρείται σπεσιαλίστας σε αυτό το κομμάτι και η παρακάτω φάση κόντρα στον τεράστιο Rudy Gobert, αποδεικνύει ακριβώς αυτό.
Robert Covington has been incredible as a weak-side rim-protector. He’s always in position, and even if he cheats on help, his length allows him to recover
— Alykhan Bijani (@Rockets_Insider) February 23, 2020
Ex: there was a defensive miscommunication on the slip, Covington rotates on time & blocks Gobert. pic.twitter.com/MCSvH54ri2
Επιπλέον, το τεράστιο wingspan του, θα δώσει στο Portland πολλά deflections (με εξαίρεση την περσινή χρονιά που ήταν όγδοος στο NBA, τις προηγούμενες τρεις ήταν στις δύο πρώτες θέσεις στην κατηγορία αυτή), ενώ θα πονοκεφαλιάσει τις αντίπαλες επιθέσεις χάρη στα πολλά του κλεψίματα, καθώς από τη σεζόν 2015 - 2016, δεν έχει πέσει ποτέ κάτω από τα 1,6 στη σχετική κατηγορία. Με γνώμονα πως οι Lakers είναι η ομάδα που θα πρέπει να νικήσει κανείς, ο 29χρονος forward δεν είναι η απάντηση σε μια ερώτηση τύπου “θα σταματήσει τον LeBron;”. Μεταξύ μας, στην ερώτηση αυτή δεν τα έχει καταφέρει κανείς εδώ και 10 χρόνια. Ωστόσο, η παρουσία του στην άμυνα είναι, δίχως αμφιβολία, η λύση που έψαχναν οι Blazers για να μπορούν να σταθούν αξιοπρεπώς στο αμυντικό άκρο.
Κλείνοντας το κομμάτι του Covington, είναι ενδιαφέρον να γίνει μια εκτίμηση όσον αφορά το πώς θα “κολλήσει” με την υπόλοιπη frontcourt. Το βασικό για εκείνον είναι πως σε αντίθεση με τους Rockets, δεν θα χρειαστεί να αγωνιστεί ούτε ένα λεπτό στη θέση του Center. Εκεί υπάρχουν οι Nurkic, Kanter, Collins και -πλέον- Giles. Συνεπώς θα δούμε τον παίκτη να αγωνίζεται είτε ως “3” είτε ως “4”, με την ταπεινή άποψη του γράφοντος να κλίνει προς τη δεύτερη περίπτωση. Η παρουσία του Covington ως power forward εξυπηρετεί τους Blazers σε πολλές καταστάσεις. Την μία την αναφέραμε λίγο πιο πάνω και αφορά το spacing της ομάδας. Αν υποθέσουμε πως η βασική πεντάδα των Blazers θα είναι οι Lillard, McCollum, Trent Jr. (ή Hood εφόσον επιστρέψει γερός από τον τραυματισμό του), Covington και Nurkic, τότε συζητάμε για μία αποτελεσματική πεντάδα και αναμφίβολα μία πολύ καλή αμυντική πεντάδα σε όλο το NBA.
Η παρουσία του Covington στο “4” φέρνει αναπόφευκτα τον Collins στον πάγκο -και μάλλον ευτυχώς. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω απολύτως τίποτα με τον νεαρό παίκτη. Ωστόσο, θα πρέπει να μάθει να ελέγχει καλύτερα το κορμί του και να μη φορτώνεται γρήγορα με φάουλ, όπως συνέβη σε πολλές περιπτώσεις που ξεκίνησε ως βασικός στους Blazers και άφηνε την ομάδα του από νωρίς να ψάχνει να βρει αλχημείες για να καλύψει μία εκ των δύο θέσεων της frontcourt. Επιπλέον, σε σχέση με τα υπόλοιπα “φτερά” της ομάδας, ο Covington διαθέτει μεγαλύτερο ύψος και άκρα. Συμφωνούμε πως υπάρχουν παίκτες στο τρέχον ρόστερ που έχουν μεγάλη διάθεση στο αμυντικό κομμάτι και αποτελούν τρόπον τινά “σκυλιά του πολέμου”, όπως ο Gary Trent Jr. ή ο Nassir Little, αλλά ουδείς εκ των δύο δεν έχει ούτε το ύψος, ούτε το wingspan, ούτε την εμπειρία του Covington. Aυτό είναι και το σημείο που ελπίζουν οι Blazers να έχουν το πλεονέκτημα έναντι πολλών αντιπάλων: Το γεγονός πως ο 29χρονος forward είναι σε θέση να μαρκάρει σχεδόν οποιονδήποτε.
Οι υπόλοιποι
Τη λέξη “υπόλοιποι” δεν τη λέω καθόλου υποτιμητικά. Είναι τόσες πολλές οι σημαντικές κινήσεις των Blazers άλλωστε, που δεν χωράει ουδεμία διάθεση υποτίμησης από κανέναν. Ωστόσο, εκτιμώ πως η προσθήκη του Covington ήταν εκείνη που χρειάζονταν περισσότερο από κάθε άλλη στην βορειοδυτική ακτή των ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση όμως, οι επιστροφές των Carmelo Anthony, Rodney Hood, Enes Kanter, καθώς και ο ερχομός των Derrick Jones Jr. και Harry Giles, δίνουν στο Portland ένα βάθος στον πάγκο του. Παράλληλα Kanter και Giles θα δώσουν στην ομάδα τους σημαντικές εναλλακτικές όσον αφορά την frontcourt. Ας δούμε τις περιπτώσεις μία - μία.
Carmelo Anthony
Πολλά είχαν ακουστεί τις τελευταίες μέρες για τον 37χρονο πλέον “Melo”. Από την επιστροφή του στους Knicks μέχρι και την “φιλανθρωπία” των Lakers να του δώσουν μια θέση στο ρόστερ τους, ώστε να μπορέσει να διεκδικήσει ένα δαχτυλίδι, δίπλα στον LeBron. Ο ίδιος ωστόσο, έκλεισε τα αυτιά του σε αυτές τις φήμες (εφόσον ευσταθούν) και επέλεξε να παραμείνει στην ομάδα που αποφάσισε να τον εμπιστευτεί, όταν κανείς δεν του έδινε την ευκαιρία. Στους Blazers o Anthony προοριζόταν -αρχικά- σαν μια λύση ανάγκης, μετά τους τραυματισμούς των Collins και Hood. Οι εμφανίσεις του όμως τόσο πριν την διακοπή του Μαρτίου, όσο και κατά τη διάρκεια του bubble, έδειξαν πως όχι μόνο δεν ήταν λύση ανάγκης, αλλά ήταν κάτι που πραγματικά χρειάζονταν οι Blazers.
Έδωσε ένα αξιόπιστο σουτ από την περιφέρεια (38,5% ποσοστό ευστοχίας), αποφόρτισε σημαντικά τον Lillard στην επίθεση, προσφέροντας 15,4 πόντους μ.ο., ενώ βοήθησε σε μεγάλο βαθμό και στον τομέα των rebounds με 6,3 ανά παιχνίδι (τρίτος rebounder της ομάδας, μαζί με τον Zach Collins). Αν δεν υπάρξουν προβλήματα τραυματισμών φέτος στο Portland, τότε ο Anthony θα έρχεται, ιδανικά, από τον πάγκο όπως τόνισε και ο GM της ομάδας Neil Olshey. Προφανώς αυτό είναι κάτι που θα αποφασίσει ο Stotts, αλλά οι συζητήσεις γύρω από την επιστροφή του έγιναν με βάση αυτό και το να δίνει πολύτιμα λεπτά στην επίθεση. Ακόμα και στα 37 του αποτελεί σοβαρή απειλή για τις αντίπαλες άμυνες και δεν είμαι σίγουρος πως υπάρχουν πολλοί από τις υπόλοιπες second units που μπορούν να τον σταματήσουν, ως σημείο αναφοράς στην επίθεση των Blazers. Παράλληλα, η συμμετοχή του στην second unit ωφελεί μάλλον και τον ίδιο, αφού σε μια πιθανή συνύπαρξη στο βασικό σχήμα με Lillard, McCollum, Covington και Nurkic, δύσκολα θα μπορεί να αναδειχθεί σε επιθετική απειλή πρώτης γραμμής.
Επιπλέον, όντας στο λυκόφως της καριέρας του, αποτελεί μια σημαντική παρουσία για τους νεαρούς παίκτες της ομάδας, που θα μπορούν να μάθουν από εκείνον. Στο αμυντικό κομμάτι, ο Stotts θα κληθεί να τον “κρύψει”, αλλά κανείς ποτέ δεν έμεινε με τον Melo για την άμυνά του.
Enes Kanter
Home Sweet Home ❤️?
— Enes Kanter (@EnesKanter) November 20, 2020
Αυτό ήταν το tweet του Τούρκου center, όταν του ανακοινώθηκε πως ήταν μέρος μιας τριπλής ανταλλαγής μεταξύ Blazers, Celtics και Grizzlies. Για την ιστορία, οι Celtics έστειλαν τον Kanter στο Portland και τον Desmond Bane (τον επέλεξαν στο #30) στο Memphis, έναντι δύο μελλοντικών picks δευτέρου γύρου, με τους Blazers να στέλνουν τον Mario Hezonja επίσης στο Memphis. Έτσι η ομάδα του Oregon όχι απλά βρήκε έναν εξαιρετικό center για την second unit της, αλλά και έναν παίκτη που γνωρίζει καλά τα αποδυτήρια της ομάδας. Το 2019 ο Kanter αγωνίστηκε για 23 + 16 παιχνίδια (regular season και playoffs, αντίστοιχα) με τη φανέλα των Blazers και τα πήγε περίφημα. Το statline των 13,1 πόντων, 8,6 rebounds και του 57,7% ποσοστού ευστοχίας - το υψηλότερο της μέχρι τώρα καριέρας του - αναδεικνύει ακριβώς αυτό. Επιπλέον, μιλάμε για έναν από τους καλύτερους παίκτες που κυκλοφορούν στον τομέα των επιθετικών rebounds, καθώς τις δύο από τις τελευταίες τρεις σεζόν, είναι τέταρτος σε όλη τη Λίγκα, στην σχετική κατηγορία. Με αυτόν και τον Nurkic, οι Blazers λογικά θα αποτελούν και πάλι μία από τις κορυφαίες ομάδες του NBA στο rebounding (τρίτοι το 2018 - 2019), γεγονός πολύ σημαντικό, καθώς πέρυσι το Portland έπεσε αρκετά στο κομμάτι αυτό.
“Και η άμυνα ρε Gus; Αφού δεν παίζει άμυνα”. Συμφωνούμε πως ο Τούρκος δεν είναι και ο καλύτερος αμυντικός που υπάρχει εκεί έξω. Ωστόσο, η διάθεση που έδειξε στα αμυντικά του καθήκοντα κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στο Portland, μάλλον ήταν η καλύτερη που έχουμε δει ποτέ από αυτόν. Και αυτό μάλλον φτάνει για τους Blazers, που με τον Kanter έφτασαν μέχρι τους τελικούς της Δύσης το 2019.
Derrick Jones Jr.
Είναι αναμφίβολα ένας από τους πλέον εντυπωσιακούς παίκτες της λίγκας, καθώς μας έχει χαρίσει ουκ ολίγα highlights. Ωστόσο στο Portland θα έχει την ευκαιρία να εξερευνήσει την two - way πλευρά του. Ξεκινώντας από τα πλεονεκτήματά του και το προφανές, ο Jones είναι ένας εξαιρετικός αθλητής με πολύ μεγάλο άλμα και τεράστια άκρα, με το άνοιγμα των χεριών του να φτάνει τα 2,13 μέτρα! Αυτά τα στοιχεία τον βοηθούν σε μεγάλο βαθμό, όσον αφορά το τελείωμα των φάσεων κοντά στο καλάθι. Πιο συγκεκριμένα, ο Jones κατάφερε να τελειώσει με επιτυχία τις 145 από τις 207 προσπάθειές του στην περιοχή αυτή, όπερ σημαίνει 70% ποσοστό ευστοχίας. Για να γίνει κατανοητό το εντυπωσιακό αυτό ποσοστό, αξίζει να αναφέρουμε πως ο μ.ο. ποσοστού ευστοχίας της Λίγκας στην περιοχή κοντά στο καλάθι, φτάνει το 58,3%.
Αμυντικά δεν αποτελεί κάποιον σπεσιαλίστα, αλλά χάρη στα αθλητικά του προσόντα μπορεί να καλύψει γρήγορα χώρους, γεγονός που τον έκανε πολύτιμο στα περσινά σχήματα ζώνης που χρησιμοποίησε ο Erik Spoelstra στους Heat. Οι Blazers δεν αρέσκονται σε ζώνες, αλλά η αθλητικότητα του Jones ίσως αποδειχθεί καίρια σε weak - side καταστάσεις. Επιπλέον, όπως και ο Kanter, είναι εξαιρετικός στον τομέα των επιθετικών rebounds (1,1 μ.ο.), ειδικά αν αναλογιστούμε πως πρόκειται για έναν παίκτη που το ύψος του φτάνει μετά βίας τα δύο μέτρα. Κάπου εκεί όμως αρχίζουν και τα προβλήματα, κυρίως όσον αφορά το σουτ. Ο Jones αποτελεί κάκιστη περίπτωση σουτέρ, καθώς το περιφερειακό του σουτ βρίσκεται κάτω από το 30%, ενώ δεν είναι από τους παίκτες που μπορούν να δημιουργήσουν για τον εαυτό τους. Προς το παρόν εξαρτάται στο μέγιστο βαθμό από το παιχνίδι του και την αποτελεσματικότητά του κοντά στο καλάθι.
Κρατώντας αυτό ως κρατούμενο, ο Stotts θα πρέπει να μεγιστοποιήσει αυτό το asset του παίκτη του. Αν μπορούμε να πούμε κάτι πάντως, που ίσως να “χρυσώσει το χάπι” του κακού αυτού στοιχείου του, είναι πως ενώ το σουτ είναι απαραίτητο για το floor spacing, υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να προκαλέσει κανείς αμυντικές ανισορροπίες στον αντίπαλο, όπως τα κοψίματα στη baseline, όπου ο Jones είναι εξαιρετικός. Σε κάθε περίπτωση, ας μην ξεχνάμε πως πρόκειται για έναν 23χρονο παίκτη που εφόσον έχει την θέληση να δουλέψει, θα βελτιωθεί σε όλους τους τομείς. Αν το κάνει από φέτος και δώσει στους Blazers μια ακόμα επιλογή έξω από τη γραμμή του τριπόντου, τότε πραγματικά θα μιλάμε για μια εξαιρετική προσθήκη.
Harry Giles
Μετά από δύο χρόνια στους προβληματικούς - το λιγότερο - Sacramento Kings, o Harry Giles ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στην καριέρα του. Πηγαίνει σε έναν οργανισμό που είναι σχεδόν μόνιμος contender στη Δύση και γνωρίζει πώς να μεγιστοποιεί σε πολλές περιπτώσεις τα πλεονεκτήματα του υλικού του. Ο Giles είναι μόλις 22 ετών και μάλλον αποτελεί ακόμα μία περίπτωση κακής διαχείρισης από τους Kings. Πρόκειται για έναν παίκτη που έγινε αρεστός στους φίλους του Sacramento εξαιτίας του πάθους στον τρόπο που αγωνίζεται και αναμφίβολα θα δώσει τα ίδια δείγματα και στο νέο κοινό του. Αξίζει όμως να αναφερθούμε στην κακή διαχείριση των Kings.
Ο Giles επιλέχθηκε στο #20 από την ομάδα της δυτικής ακτής στο Draft του 2017, δίνοντας την αίσθηση πως οι Kings βρήκαν έναν εξαιρετικό sleeper. Το λεπτό του κορμί, τότε, αποτελούσε έναν λευκό καμβά για τους γυμναστές της ομάδας, οι οποίοι έπρεπε να το ετοιμάσουν κατάλληλα για 82 παιχνίδια και έχοντας ως υπόβαθρο τα ταλαιπωρημένα του γόνατα. Η ετοιμασία έγινε τόσο την πρώτη, όσο και τη δεύτερη σεζόν του στο Sacramento με ενθαρρυντικά αποτελέσματα. Ωστόσο στις 31 Οκτωβρίου του 2019 ο τότε General Manager της ομάδας Vlade Divac, αποφάσισε να μην ενεργοποιήσει την τέταρτη σεζόν στο rookie συμβόλαιο του παίκτη και επί της ουσίας να πετάξει στα σκουπίδια την όποια πρόοδο είχε επιτευχθεί. Η απόφαση αυτή σήκωσε θύελλα αντιδράσεων στις τάξεις των φίλων της ομάδας, μιας και έβλεπαν ένα μεγάλο ταλέντο το οποίο έχει δουλευτεί από το προπονητικό τους επιτελείο, να απομακρύνεται - και όπως αποδείχθηκε, δωρεάν. Τα νούμερά του ως τώρα δεν είναι κάτι το εντυπωσιακό (7 πόντοι, 3,9 rebounds), αλλά θα πρέπει να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας και το γεγονός πως πρόκειται για μια περίπτωση που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με τη δέουσα προσοχή, εξαιτίας του βεβαρημένου ιστορικού τραυματισμών του.
Με την προσθήκη του Giles, η οποία χαρακτηρίζεται ως “low risk - high reward”, οι Blazers δίνουν ακόμα περισσότερο βάθος στον πάγκο και την frontcourt τους. Και ενώ προφανώς έχει να συναγωνιστεί αρκετούς στη θέση του, οι Blazers έχουν αποδείξει αρκετές φορές στο παρελθόν πως έχουν όλη τη διάθεση να περιμένουν και να εξελίσσουν τους νεαρούς τους παίκτες. Επιπλέον, στην περίπτωση του Giles οι Blazers βρίσκουν έναν ψηλό με ένα αξιοπρεπές court vision και αν αναλογιστούμε το πώς χρησιμοποιεί ο Stotts τον Nurkic (ως “σκαλί” στο high post, ώστε να ανοίγει διαδρόμους και να πασάρει σε όποιον συμπαίκτη του “κόβει” προς το καλάθι ή στις γωνίες), η πιθανότητα να δούμε το 23χρονο σε έναν παρόμοιο ρόλο είναι μεγάλη. Παράλληλα, η παρουσία του Giles στο Portland ταιριάζει γάντι με το ηλικιακό γκρουπ των Trent, Simons και Little και την εξέλιξή τους, ενώ προσδίδει μια αθλητικότητα στην frontline της ομάδας, η οποία δεν υπήρχε μέχρι τώρα. Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε πως οι Blazers ήταν εκείνοι που είχαν επιλέξει τον Giles στο Draft του 2017, ωστόσο τον έστειλαν μαζί με τον Justin Jackson στους Kings για τα δικαιώματα του Zach Collins.
Η μοναξιά του Lillard και τα οικονομικά δεδομένα για ενδεχόμενες προσθήκες
Και ερχόμαστε στο πρόσωπο του οργανισμού. Σε αυτόν που αρχίζουν και τελειώνουν τα πάντα, τόσο εντός, όσο και εκτός παρκέ. Ο Damian Lillard βρίσκεται και πάλι πλαισιωμένος από ένα άκρως ανταγωνιστικό σύνολο, με το οποίο θα κάνει την προσπάθειά του για να διεκδικήσει ένα δαχτυλίδι. Ενώ όμως οι υπόλοιπες θέσεις έχουν καλυφθεί και μάλιστα σε πολύ μεγάλο βαθμό, εκείνη του backup point guard, μένει ακόμα κενή, κάτι που αποτελεί πρόβλημα, τόσο για τον ίδιο τον Dame, όσο και για το Portland. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξει κανείς πως ο Lillard είναι ο πιο επιδραστικός παίκτης στο NBA αυτή τη στιγμή, σε σχέση με την εξάρτηση που έχει η ομάδα του από αυτόν. Δεν είναι LeBron, δεν είναι Durant, αλλά αν αφαιρέσει κανείς τον Lillard από το Portland ισούται μάλλον με καταστροφή.
Έχοντας αυτό στο μυαλό, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι Blazers δεν έχουν προχωρήσει ακόμα σε μια προσθήκη ενός point guard για τον πάγκο - τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Ναι μεν οι McCollum και Simons (για τον οποίο οι Blazers τρέφουν μεγάλες ελπίδες και δικαίως) έχουν περάσει ένα σεβαστό χρονικό διάστημα στη θέση του οργανωτή, ωστόσο ουδείς εκ των δύο μπορεί να μπει ακριβώς στον ρόλο αυτό. Ακόμα και ο Dame να μην όδευε προς το 31ο έτος της ηλικίας του (θα το κλείσει το επόμενο καλοκαίρι) και άρα να θεωρούνταν “μπαρουτοκαπνισμένος” σε ηλικιακό επίπεδο, η παρουσία ενός ακόμα καθαρόαιμου point guard θα διευκόλυνε κατά πολύ τον ηγέτη της ομάδας, ο οποίος έχει καταπονήσει σε μεγάλο βαθμό το κορμί του τα τελευταία δύο χρόνια. Οι ανάσες που χρειάζεται ο Dame πια είναι κάτι παραπάνω από σημαντικές, ενώ και ο ερχομός ενός δεύτερου point guard, θα δώσει ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο στην second unit. Εδώ φυσικά μπαίνει και το οικονομικό κομμάτι, όπου οι Blazers με τις κινήσεις που έκαναν ως τώρα, διαθέτουν ακόμα δύο συμβόλαια για να δώσουν, εκ των οποίων το ένα είναι το bi-annual exception τους ($3,6 εκ.) και το άλλο είναι ένα minimum ($1,6 εκ.).
Έχοντας αυτά τα δεδομένα υπόψη και σε συνδυασμό με την επιλογή του C.J. Elleby στο #46 του draft, η επιλογή ενός point guard είναι μονόδρομος, με τις επιλογές στη Free Agency να μην είναι πολλές, αλλά αυτές που έχουν απομείνει να χαρακτηρίζονται ενδιαφέρουσες. Πρώτη απ’ όλες, όσον αφορά τους Blazers είναι -κατ’ εμέ- σαφώς εκείνη του Shabazz Napier. Ο 29χρονος guard έχει αγωνιστεί και στο παρελθόν στο Portland και άπαντες εκεί τον εκτιμούν σε μεγάλο βαθμό για το work ethic του. Πέρυσι αγωνίστηκε σε Timberwolves και Wizards, με την παρουσία του στη Washington να συνοδεύεται με ένα αξιοπρεπέστατο statline της τάξης του 11,6/3,8/2,4. Αυτά που επίσης ξεχωρίζουν είναι τόσο το 1,5 κλέψιμο που είχε ανά παιχνίδι, αλλά και το 35,8% που σούταρε από τη γραμμή των τριών πόντων. Ο Napier γνωρίζει πολύ καλά τα κατατόπια στο Portland, έχει αγωνιστεί δίπλα στους Lillard και McCollum και εκτιμώ πως μια ενδεχόμενη παρουσία του εκεί θα προσθέσει ποιοτικά νούμερα στους Blazers. Δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα άλλωστε να υπάρχει ένας καλός σουτέρ που να έρχεται από τον πάγκο, που ταυτόχρονα έχει την ικανότητα να οργανώνει το παιχνίδι με επιτυχία.
Φυσικά υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις, όπως εκείνη του Reggie Jackson, ωστόσο δεν πιστεύω πως θα μπορούσε να ταιριάξει στην φιλοσοφία των Blazers. Επιπλέον, ο Stotts έχει ήδη αρκετούς guards στη διάθεσή του που δεν παίζουν άμυνα, δεν χρειάζεται ακόμα έναν. Το ίδιο ισχύει και για τον Isaiah Thomas, ο οποίος όμως αποτελεί μια διαφορετική περίπτωση. Χιλιοταλαιπωρημένος από τραυματισμούς, ο Thomas ψάχνει την αγωνιστική του εξιλέωση και αν κρίνω από τον τρόπο που φέρθηκαν οι Blazers στον Anthony, δεν θα μου έκανε εντύπωση αν ο παίκτης κατέληγε εκεί. Πέραν της “συναισθηματικής προσέγγισης” πάντως, ο Thomas είχε επίσης αξιοπρεπή νούμερα, κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στους Wizards πέρυσι, καθώς σε 40 παιχνίδια είχε 12,2 πόντους, 3,7 assists, ενώ σούταρε με το εξαιρετικό 41,7% από τα 7,25. Είναι ο παίκτης που ψάχνουν; Ενδεχομένως όχι. Είναι η “ιστορία” που ψάχνουν για την σεζόν τους, που θα τους ανυψώσει στο ψυχολογικό κομμάτι; Μάλλον ναι. Σε κάθε περίπτωση, η ανάγκη για έναν backup point guard στους Blazers είναι επιτακτική.
Το “κρυφό διαμάντι”
Όπως έχει γίνει γνωστό εδώ και λίγες μέρες, οι Blazers υπέγραψαν για δύο χρόνια τον CJ Elleby, τον οποίο επέλεξαν στο #46 του Draft. Ο Elleby είναι μια περίπτωση που όχι μόνο δεν ακουγόταν στα περισσότερα mock drafts, αλλά ούτε καν στις τελευταίες θέσεις του δευτέρου γύρου. Ωστόσο, οι Blazers άφησαν στην άκρη τα big boards των αναλυτών και επέλεξαν μια μηχανή σκοραρίσματος στο πρόσωπο του 20χρονου παίκτη.
Blazers sign second-round pick CJ Elleby. It’s a two-year minimum: $898,310 for 2020-21 and $1,517,981 in 21-22
— Jason Quick (@jwquick) November 23, 2020
Η ικανότητα του νεαρού guard/forward να σκοράρει είναι πραγματικά εκπληκτική, κάτι που φάνηκε καθόλη τη διάρκεια της περσινής - κουτσουρεμένης λόγω Covid-19 - σεζόν. Οι 18,4 πόντοι κατά μέσο όρο την καταδεικνύουν, ενώ αυτό το νούμερο μάλλον τον κατατάσσει - στα χαρτιά τουλάχιστον - ως ένα “κρυμμένο διαμάντι”. Αξίζει να σημειωθεί πως ο Elleby είναι ο πρώτος παίκτης μπάσκετ από το πανεπιστήμιο της Washington, ο οποίος καταφέρνει να επιλεγεί στο Draft, μετά το 2011 και τον Klay Thompson! Αν δει κανείς τα νούμερα που είχε ο νυν guard των Warriors με τη φανέλα των Cougars, τότε οι φίλοι των Blazers έχουν κάθε λόγο να είναι αισιόδοξοι. Μην παρεξηγηθώ, δεν λέω πως ο Elleby θα γίνει απαραίτητα Thompson, αλλά δεν είναι διόλου απίθανο να εξελιχθεί σε έναν αξιόπιστο σουτέρ επιπέδου NBA.
Πέραν της ικανότητάς του στο σκοράρισμα όμως, ο Elleby έδειξε στο κολέγιο πως πρόκειται και για έναν αξιοπρεπή αμυντικό. Όντας σχεδόν δύο μέτρα, με ένα άνοιγμα χεριών επίσης κοντά στο ίδιο μέγεθος, ο Elleby κατάφερε να γίνει σημείο αναφοράς στην άμυνα των Cougars και αν δουλέψει, ίσως τον δούμε να εξελίσσεται σε μια καλή περίπτωση “3 & D” παίκτη. Φυσικά άλλο είναι να μαρκάρει κανείς κάποιον παίκτη κολεγιακού επιπέδου και άλλο έναν επαγγελματία αθλητή, αλλά και πάλι όλα στοιχεία και το potential βρίσκονται εκεί. Το γεγονός πως υπάρχουν αρκετοί μπροστά του δεν θα πρέπει να προβληματίζει κανέναν, αφού όπως αναφέρθηκε και πιο πάνω στην περίπτωση του Giles, οι Blazers πάντα διέθεταν υπομονή με τους νεαρούς παίκτες. Κρατώντας αυτό υπόψη, θεωρώ πως ο Elleby πηγαίνει σε ένα καλό περιβάλλον για τον ίδιο και το παιχνίδι του.
Το εύθραυστο μέλλον
Με όλες αυτές τις κινήσεις οι Blazers μπαίνουν σε μια ξεκάθαρη και σαφή “win now” κατάσταση. Διαθέτουν έναν από τους superstars της Λίγκας -και για πολλούς τον καλύτερο point guard της- αλλά και ένα σύνολο που μπορεί να φτάσει μακριά και -γιατί όχι;- μέχρι το τέλος της διαδρομής. Ωστόσο, αυτή η “win now” κατάσταση μοιάζει λίγο εύθραυστη για αρκετούς λόγους. Κυριότερος αυτών είναι το salary cap. Αυτή τη στιγμή οι Blazers έχουν 14 ενεργά συμβόλαια, τα οποία ανέρχονται σε $127,2 εκατομμύρια, έχοντας να χρησιμοποιήσουν ακόμα ένα συμβόλαιο αν θέλουν (bi - annual ή minimum, όπως αναφέρθηκε πιο πάνω). Κοιτώντας όμως μια σεζόν μετά, δηλαδή το 2020 - 21, παρατηρείται πως το Portland έχει εννιά εγγυημένα συμβόλαια, τα οποία ανέρχονται σε $124,7 εκατομμύρια. Δηλαδή με διαφορά πέντε παικτών η μείωση του μισθολογίου τους φτάνει μόλις στα $3,2 εκατομμύρια.
Από αυτά, τα σχεδόν $95 εκατομμύρια είναι δεσμευμένα από τους Lillard, McCollum, Covington και Nurkic. Επομένως σε αυτό το σημείο υπάρχει πρόβλημα, καθώς οι κινήσεις των Blazers στην επόμενη free agency περιορίζονται σημαντικά. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Πως ενδεχομένως η εποχή που βλέπουμε τους Lillard και McCollum θα τελειώσει. Και αν υποθέσουμε πως ο Lillard δεν κουνιέται από το Oregon, καθώς αποτελεί τη σημαία του οργανισμού, τότε το συμπέρασμα είναι πως το alter ego του Dame θα προσφερθεί έναντι κάποιων ανταλλαγμάτων, ώστε να μειωθούν αρκετά οι μισθοί της ομάδας. Επιπλέον αυτό έχει λογική, καθώς ο McCollum θα βρίσκεται στο 30ό έτος της ηλικίας του την επόμενη χρονιά και θα αποτελεί εξαιρετική περίπτωση για κάποια ομάδα που θέλει να κυνηγήσει το κάτι παραπάνω στα playoffs (ίσως Warriors, ειδικά μετά το νέο τραυματισμό του Thompson;) ή να κάνει κάποιο push για τον τίτλο του πρωταθλητή.
Σε κάθε περίπτωση, ο Neil Olshey και το επιτελείο του θα πρέπει να επιδοθούν σε πολλές αλχημείες προκειμένου να κρατήσουν σε λογικά πλαίσια το salary της ομάδας. Ωστόσο, θα πρέπει να δοθούν τα εύσημα στον General Manager της ομάδας για την εξαιρετική off season την οποία πραγματοποίησε. Ο τρόπος που μοιράστηκαν τα χρήματα σε Hood, Anthony, Jones και Giles, αποτελούν σεμιναριακού επιπέδου διαχείριση, η οποία συνοδεύτηκε με την άρτια αγωνιστική στελέχωση της ομάδας, χωρίς αλόγιστο ξόδεμα για παίκτες που δεν χρειαζόταν.
Είναι δεδομένο πως ο Olshey ήδη σκέφτεται όχι μόνο την επόμενη, αλλά τις επόμενες σεζόν και έχει δείξει τεράστια ικανότητα ως προς το να βελτιώνει την ομάδα του, ανεξαρτήτως συνθηκών. Προς ώρας όμως, ελπίζει πως μία από τις καλύτερες στελεχώσεις παικτών που έχει κάνει ποτέ, θα μπορέσει να μετατραπεί σε διεκδικητή του δαχτυλιδιού και η σκέψη “γιατί όχι;” να πλανάται στο μυαλό του.
