Για μια γενικότερη επισκόπηση όλων των υπογραφών και των λεπτομερειών τους μπορείτε να ανατρέξετε στο σχετικό post του reddit.

Kings, γιατί;

Για να δούμε τι έκανε το franchise-παλινωδία μετά την εξαιρετική για το #12 επιλογή του (δύσμοιρου που κατέληξε εδώ) Tyrese Haliburton.

Ενώ πριν δύο σεζόν πλήρωσε τον Buddy Hield ως μελλοντικό πυλώνα της ομάδας, πέρσι έψαχνε να του βρει προορισμό για να επενδύσει στον Bogdanovic, τον οποίο τελικά έχασε και πλέον έχει ξεμείνει με τον Μπαχαμέζο ξενερωμένο, με ένα όχι ακριβώς θελκτικό συμβόλαιο αξίας κοντά στα $100 εκατ. (με τα bonus) μέχρι το 2024.

Ακόμα κι έτσι πάντως, καλοί ή κακοί, οι πυλώνες υπήρχαν κλειδωμένοι σε πολυετή συμβόλαια. Ο Fox, o Hield, o Barnes, μαζί και μια τριάδα νεαρών ψηλών με την παραμονή τους στην διακριτική ευχέρεια της ομάδας: Richaun Holmes, Marvin Bagley και Harry Giles. Το μόνο πρόβλημα; Το ότι μακροπρόθεσμα όλοι λογίζονται ως centers και η ανάπτυξή όλων απαιτεί λεπτά εκεί. Κάπως έτσι λοιπόν ο Harry Giles βρέθηκε στο Portland, σε μια εξέλιξη που μάλλον ευχαριστεί και τις δύο πλευρές.

Οι επόμενες κινήσεις των Kings; Άλλοι δύο centers. Ο Hassan Whiteside, που επιστρέφει στην ομάδα που τον ντράφταρε και της γυάλιζε τον πάγκο για μια διετία, πριν ταξιδέψει στον Λίβανο, of all places, και ο Frank Kaminsky. Μονοετή και μικρά είναι τα συμβόλαιά τους, δεν τρέχει τίποτα, αλλά αν παίζει 24’ λεπτά ο Whiteside και ο Bagley κατέβει στο “4”, κάτι δεν πάει καθόλου καλά.

Το clusterfuck

Η παρωδία με τον Bogdanovic στο Milwaukee ήταν κάτι που έπρεπε να ξεχαστεί γρήγορα, κι έτσι οι Bucks, μετά το trade του Holiday κινήθηκαν εγκαίρως για να ξαναστελεχώσουν τον πάγκο τους.

Ο Connaughton επιστρέφει, ο Hill αντικαθίσταται από τον D.J. Augustin, στο 2-3 ενισχύονται με τους Craig και Forbes σε φθηνά συμβόλαια, ενώ το stretch στοιχείο που θα λείψει με την αποχώρηση του Ilyasova θα καλυφθεί από τον ημίτρελο Bobby Portis.

Δεν είναι κακές κινήσεις συνολικά, αλλά σίγουρα δεν αντιπροσωπεύουν την σοβαρή επένδυση για έναν τίτλο που διαφαινόταν στο sign and trade του Bogdanovic, καθώς πέραν της αναβάθμισης στη θέση του point guard, οι Bucks δεν κάλυψαν τις ανάγκες τους, και ιδίως τη δυνατότητα να παίζουν διαφορετικά, με περισσότερη δημιουργία όταν οι συνθήκες το απαιτούν.

Craig και Forbes είναι παίκτες με εμπειρία στα playoffs. Ο πρώτος είναι ένας ακόμη καλός και μακρύς αμυντικός στα χέρια του Budenholzer και προσφέρει συναγωνισμό για τη θέση του πέμπτου starter, ενώ ο Forbes τους δίνει άλλον έναν εξαιρετικό σουτέρ, τόσο στατικό όσο και μετά από τρίπλα, ο οποίος μπορεί να βοηθήσει σποραδικά και στη δημιουργία. Ως εδώ μια χαρά. Ωστόσο ο Portis δεν έχει παίξει σοβαρό μπάσκετ στην καριέρα του μέχρι στιγμής, και αυτό οφείλεται μέχρι ένα βαθμό μόνο στις ομάδες που βρισκόταν. Πρακτικά κάνει δύο πράγματα καλά, να σουτάρει και να παίρνει rebounds. Αν πειστεί να μείνει σε αυτά και να μην παριστάνει τον σταθμάρχη στην άμυνα, μπορεί να είναι χρήσιμος, αλλά σαν πρώτη λύση από τον πάγκο μάλλον άγχος προκαλεί, παρά σιγουριά.

Το ερωτηματικό είναι το τριετές συμβόλαιο 21 εκατομμυρίων στον D.J. Augustin. Ναι μεν αποτελεί έναν “μπασκετικό” point guard, άριστο χειριστή του pick and roll με αξιόπιστο σουτ, o οποίος στο Orlando επαναπροσδιόρισε τον εαυτό του σαν μια χρήσιμη λύση ως ημιβασικός guard, όσο δοκιμάζονταν άλλες επιλογές (βλ. Payton, Fultz), ωστόσο πλέον καλείται να είναι οικονομικός σε ένα υψηλότερο επίπεδο. Δεν θα ήταν πρόβλημα, αν ήταν 27 ετών. Ομως είναι ήδη 33 και χαριστικά 1,80, δύο στοιχεία όχι ιδιαίτερα ευοίωνα για τη διατήρηση της αξίας του. Σχεδόν όλοι οι παίκτες αυτού του ύψους αντιμετωπίζουν κάθετη πτώση στην απόδοσή τους μετά τα 30 και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι δεν έχει έρθει αυτή η ώρα για τον Augustin. O άχαστος Hill είναι σοβαρή απώλεια.

Σαφώς, αν ερχόταν ο Bogdanovic θα έπρεπε να γεμίσουν τον πάγκο με minimum και two-way contracts, κάτι που θα έφερνε άλλες προκλήσεις ενώπιόν τους, ωστόσο δεν βλέπω πώς το έμψυχο δυναμικό μπορεί να θεωρηθεί σημαντικά βελτιωμένο σε σχέση με πέρυσι, μακάρι να βγω ψεύτης.

The rebuild is over in Atlanta

Αν η υπογραφή του Gallinari ήταν η ένδειξη πως η Atlanta αφήνει πίσω της το κυνήγι των picks και είναι έτοιμη να διεκδικήσει τα playoffs, η συνέχεια των κινήσεών τους είναι μια δήλωση πως μια θέση στα playoffs είναι o minimum στόχος. Η απόκτηση του Bogdanovic για τέσσερα χρόνια και $72 εκατ. είναι η ηχηρή δήλωση, ιδίως όταν ο παίκτης ήταν ο εκλεκτός των Bucks και του Antetokounmpo, ενώ και η έλευση του Rajon Rondo με διετές συμβόλαιο $15 εκατ. σαφώς έγινε με το βλέμμα στην post-season. Εκ πρώτης όψεως ούτως ή άλλως χρειάζονταν επιτέλους ένα backup του Trae Young, ωστόσο ο Rondo δεν εμφανίζεται ακριβώς κινητοποιημένος στην κανονική περίοδο τα τελευταία αρκετά χρόνια. Ο Kris Dunn είναι μια πολύ καλή επένδυση ως ένεση τσαγανού στην περιφέρεια και μπορεί να δώσει λύσεις και στο “3”, ενώ τέλος ο Solomon Hill είναι μεν κακός παίκτης, αλλά μάλλον καλός βετεράνος για να βρίσκει εύκολα συμβόλαια τόσα χρόνια.

Πλέον οι Hawks έχουν τουλάχιστον δύο καλές επιλογές σε κάθε θέση και ισορροπία μεταξύ βετεράνων και φερέλπιδων παικτών. Η παραφωνία είναι μάλλον ο προπονητής τους, Lloyd Pierce, ο οποίος δεν χαίρει της εκτίμησης του Young και με νέο βοηθό τον Nate McMillan, μάλλον ήδη σκουπίζει ροκανίδια κάτω από την καρέκλα του. Ας είναι, τι να κάνουμε. Η Atlanta είναι το must watch του league pass πλέον, κι όχι μόνο για να χαζεύουμε τα ακροβατικά του Young.

Το κλείσιμο ενός κύκλου

Η οικογένεια Gasol είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τους Los Angeles Lakers και τη σύγχρονη ιστορία τους από το 2007, όταν οι Lakers επέλεξαν τον Marc με το 48ο pick του draft. Λίγους μήνες αργότερα ο Marc αποτέλεσε ένα από τα ανταλλάγματα σε ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα trades της τελευταίας εικοσαετίας, αυτό που έφερε στο Los Angeles τον διακαή τους πόθο, δηλαδή τον αδερφό του. Η ιστορία είναι γνωστή. Η προσθήκη του Gasol ήταν ο αστάθμητος παράγοντας που έλειπε για να προσθέσουν οι Lakers και ο Kobe Bryant άλλα δύο πρωταθλήματα στο παλμαρέ τους, αλλά και μια σημαντική τομή στην εμπιστοσύνη του NBA προς τους Ευρωπαίους. Ο Parker και ο Dirk μέχρι τότε ήταν ακόμα οι εξαιρέσεις. Συμπτωματικά ή όχι, η τελευταία δεκαετία του NBA, μετά δηλαδή τον τίτλο των Lakers το 2010 χαρακτηρίζεται μεταξύ άλλων και από το άτυπο άνοιγμα των συνόρων, με την έκρηξη των μη-αμερικάνων με σοβαρό ρόλο στο NBA. Τι λέγαμε όμως;

Α, ναι, ο Pau Gasol βρίσκεται εκτός NBA, και μάλλον εκτός μπάσκετ, κι ας λέει ότι θα ήθελε να επιστρέψει στους Lakers. Τον κύκλο της οικογένειας στο Los Angeles θα κλείσει ο Marc, σε όλο και μικρότερο ρόλο μετά τη διετία και τον τίτλο του στο Toronto. Υπάρχει κάτι ρομαντικό σε όλο αυτό, αν δεν το κοιτάμε από πολύ κοντά τελοσπάντων.

Αγωνιστικά ο Gasol προσθέτει στους Lakers έναν αξιόπιστο αμυντικό κοντά στο καλάθι, έστω και με διαρκώς απομειούμενη ευκινησία, αλλά ακόμη περισσότερο έναν πανέξυπνο πασέρ, στοιχείο που ίσως έλειπε μετά την αποχώρηση του Rondo - τουλάχιστον λειτουργικά, κι όχι από άποψη θέσης.Σε συνδυασμό με την απόκτηση του Harrell και την επιστροφή του Markieff Morris με minimum συμβόλαιο, οι Lakers κερδίζουν διάφορες προσεγγίσεις για τη θέση “5”, ακόμη κι αν έχασαν το vertical spacing του McGee και του Howard, μα ακόμη σημαντικότερα, αντικαθιστώντας “τερματοφύλακες” με παίκτες που είτε πασάρουν, είτε σουτάρουν, είτε δημιουργούν τη δική τους φάση, αυτό που κερδίζουν είναι η προστασία του Davis και κυρίως του LeBron James στην κανονική περίοδο.

Ίσως ο Howard τους λείψει στην post season, αλλά αυτό που θα κερδίσουν με έναν ενδεχομένως φρεσκότερο από ό,τι αντιστοιχεί στα 37 του χρόνια LeBron James είναι μακροσκοπικά πολύ σημαντικότερο.

Α, ναι, επέστρεψε και ο Κώστας Αντετοκούνμπο, ας είμαστε πλήρεις.

Είναι πολύ νωρίς για Κίνα, γαμώτο

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα πώς θα διαμορφώνεται το ρόστερ των Rockets σε ένα μήνα από τώρα, ούτε τι κατεύθυνση θέλει να δώσει στην ομάδα ο νέος GM του franchise, Rafael Stone, ιδίως κάτω από τον βλαμμένο ιδιοκτήτη Tilman Fertitta. Μου είναι αδύνατο να αποσυνδέσω τους Rockets ακόμα από τον Daryl Morey, έναν GM που μάλλον έχει αφήσει όσο κανείς άλλος το αποτύπωμά του όχι μόνο στο franchise, αλλά σε ολόκληρη τη λίγκα. Προσοχή, δεν αναφέρομαι στις επιτυχίες, αλλά στον τρόπο με τον οποίο κάθε μνεία των Rockets προβαλλόταν μέσα από το πρίσμα του απόλυτου επιτυχημένου geek, κάτι που δεν συμβαίνει ούτε με τον R.C. Buford, ούτε με τον Ujiri, ούτε με τον Ainge ή όποιον άλλον. Ο Pat Riley είναι μια τεράστια μπασκετική προσωπικότητα που φτάνει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην κορυφή εδώ και πέντε δεκαετίες. Ο Morey δεν ήταν τίποτα. Τι λέγαμε πάλι είπαμε;

Μέσα σε αυτή την αβεβαιότητα, λοιπόν, μετά τον Christian Wood και τον Sterling Brown, οι Rockets ήταν αυτοί που τράβηξαν τον λαχνό του DeMarcus Cousins. Η τελευταία υγιής σεζόν του ήταν το 2017, όταν πήγε στη Νέα Ορλεάνη για να παίξει δίπλα στον Anthony Davis. Έκτοτε μεσολάβησε ένας αχίλλειος, ένας χιαστός και 78 μόλις παιχνίδια σε τρεις σεζόν και μηδέν την περσινή. Η τελευταία του εμφάνιση σε παιχνίδι NBA ήταν τον Ιούνιο του ‘19. Ήδη στα καλά του ένας βαρύς παίκτης, βαρύς με τον τρόπο που μόνο ένας τρομακτικά ταλαντούχος άνθρωπος μπορεί να είναι, ιδίως ράθυμος στην άμυνα και με ύποπτη σχέση με τον επαγγελματισμό, ο Cousins επιστρέφει σε ένα NBA που έχει αλλάξει πολύ για ανθρώπους των κυβικών του, σε σχέση με την τελευταία του παρουσία σε all-star game.

Η peak Cousins experience τον θέλει με την μπάλα στα χέρια να δημιουργεί καταστάσεις από την κορυφή κι από το ποστ, έχοντας το ρεπερτόριο να χτυπήσει από όλα τα επίπεδα. Διάολε ήταν από τους πρώτους ψηλούς που άρχισαν να σουτάρουν χωρίς μεταμέλεια. Όσο εντυπωσιακός ήταν ο Cousins τη διετία 2015-17, είναι άλλο τόσο σίγουρο ότι αυτός ο παίκτης δεν υπάρχει πλέον, ούτε υπάρχουν οι συνθήκες στις οποίες θα μπορούσε να ξαναφανεί. Τώρα ξεκινάει ο δύσκολος δρόμος της προσαρμογής σε έναν ρόλο μικρότερο, στον οποίο για να είναι επιτυχημένος, θα πρέπει όχι μόνο να συνηθίσει το πάνω-κάτω χωρίς την επιβράβευση να περνάνε όλες οι επιθέσεις από τα χέρια του, αλλά και στον οποίο θα κρίνεται από τις δουλειές που δεν φαίνονται στα στατιστικά. Δεν είναι ο πρώτος star που όσο οι σωματικές του δυνάμεις τον εγκαταλείπουν και το μπάσκετ εξελίσσεται, καλείται να προσαρμοστεί. Το ίδιο συνέβη με τον Rose, τον Carmelo, τον Kobe και ούτω καθεξής. Δεν έχουν όλοι ομαλή καμπύλη παρακμής, για μερικούς, όση ποιότητα κι αν διαθέτουν, ο μόνος ρόλος που τους ταιριάζει είναι αυτός του σταρ, έστω και σε κακή ομάδα. Και ο προορισμός των λιγότερο καλών είναι η Κίνα (hello Michael Beasley). Γαμώτο μου όμως, είναι πολύ νωρίς για τον Cousins, ελπίζω το στοίχημα στο Houston να πιάσει.

Knicks, ή αλλιώς, μαζέψαμε τεσσάρια πέρσι, ας μαζέψουμε guards φέτος

RJ Barrett, Frank Ntilikina, Elfrid Payton, Dennis Smith Jr., Austin Rivers, Alec Burks. Θα σουτάρω εγώ μάλλον.

Μόνο αν κάνει μαγικά ο Nurse

Όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο αδιανόητο θα φαίνεται το πόσο σύντομο ήταν το “παράθυρο” των Raptors και το πώς κατάφεραν να κινηθούν με τέτοιο οπορτουνισμό και να χτυπήσουν εγκαίρως, ποντάροντας στον ένα χρόνο του παροπλισμένου τότε Kawhi Leonard.

Από το frontcourt που παρατάσσονταν οι Leonard, Siakam, Gasol με τον Ibaka από τον πάγκο, πλέον έχει απομείνει μόνο ο δεύτερος, που καλείται να αναλάβει τον ρόλο του franchise player. Γύρω του στους ψηλούς πια υπάρχουν ο τσιμεντόλιθος Aron Baynes ($14,3 εκατ./2 χρόνια - το δεύτερο team option), το ξεροκάλαμο Chris Boucher ($13,5 εκατ./2 χρόνια - το δεύτερο non-guaranteed) και o απογοητευτικός Alex Len, μάλλον στην τελευταία του ευκαιρία να αποδείξει ότι είναι κάτι παραπάνω από ένα μέτριο backup. Κι αν το σουτ και το rim protection του Ibaka ίσως αντικαθίστανται, είναι πιο δύσκολο να δούμε από πού θα καλυφθεί ο καταλυτικός ρόλος του Gasol στην εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας των Raptors.

Παράλληλα κράτησαν τον Van Vleet με $85 εκατομμύρια για μια τετραετία, που εντάξει, τυπάρα, καλοφάγωτα, αλλά νομίζω ότι πλέον μετατρέπεται από έναν από τους πιο value for money guards στο NBA που χαιρόμασταν με την ιστορία του, σε έναν μάλλον overpriced παίκτη, που πλέον θα στεκόμαστε σε όσα δεν μπορεί να κάνει, αμειβόμενος με αυτά τα λεφτά. Με λίγα λόγια δεν νομίζω ότι μπορεί να είναι ο επόμενος lead guard των Raptors μετά τον Lowry.  Από την άλλη βέβαια επενδύουν σε αυτόν και τον Siakam, φαντάζομαι ως αποδεδειγμένη βάση για να προσελκύσουν κάποιο μεγάλο όνομα του χρόνου ή το 2022. Είναι οι μόνοι παίκτες τους που έχουν συμβόλαιο που τρέχει μετά την επόμενη σεζόν, και στην περίπτωση που ο VanVleet είναι παρτενέρ ενός star guard, είναι ιδανικός, καθώς μπορεί να παίξει μακριά από την μπάλα και να αναλάβει το μαρκάρισμα του πιο επικίνδυνου περιφερειακού.

Πολύ θα ήθελα να δω πάντως τον Bembry σαν χειριστή από τον πάγκο, έναν οξυδερκή και αθόρυβα αθλητικό παίκτη που έχασε τη θέση του στους Hawks πέρσι λόγω της αδυναμίας του να βοηθήσει από το τρίποντο. Οι Raptors έχουν δουλέψει και βελτιώσει αρκετούς guards με ψεγάδια, ενώ βρήκαν ρόλο και σε άλλον έναν παίκτη με προβληματικό σουτ πέρσι, τον Rondae Hollis-Jefferson.

Δεν θα ασχοληθεί κανείς, αλλά…

Για τις κινήσεις που δεν κάνουν θόρυβο, αλλά μου αρέσουν.

Ο DeAnthony Melton είναι ένα καταπληκτικό πασπαρτού για οποιαδήποτε περιφέρεια, στην χειρότερη περίπτωση τέταρτος guard, στην καλύτερη περίπτωση, γιατί όχι, πέμπτος starter. Ικανός χειριστής, πασέρ, rebounder, lockdown αμυντικός στην περιφέρεια και πάρα πολύ χρήσιμος δίπλα σε επιθετικογενή guard. Αν μπορέσει να ανεβάσει το τρίποντο του γύρω στο 35% τα $35 εκατομμύρια για τέσσερα χρόνια από το Memphis θα μοιάζουν ευκαιρία. Κι αν όχι, είναι ήδη υπερπολύτιμος με την τωρινή τους στελέχωση. Κι αν δεν φτιάξει το τρίποντό του, στην χειρότερη θα είναι ένας Kris Dunn - υπάρχουν και χειρότερα.

Στην Oklahoma η αποψίλωση της θέσης “1” δημιούργησε την ανάγκη για λύσεις εκεί. Προσωπικά βλέπω τον Shai σαν shooting guard που παίζει αρκετά με την μπάλα στα χέρια. O Frank Jackson δεν είναι ακριβώς point guard, περισσότερο ένα πολυβόλο που απλά παίζει στον άσσο, ωστόσο νομίζω ότι δεν πήρε τις ευκαιρίες που άξιζε στη Νέα Ορλεάνη, με τα λεπτά του να περιορίζονται πέρσι σε σχέση με τη rookie season του. Εκρηκτικός και με όμορφο σουτ, το οποίο αν αρχίσει να βρίσκει στόχο συχνότερα θα φέρει νούμερα στη διαρκή οντισιόν της Oklahoma.

Με παρόμοια λογική είναι ωραία κίνηση και ο Dotson στο Cleveland. Παρομοίως πέρσι έχασε λεπτά και επαφές μετά το mini breakout της σεζόν 2018-19 στη Νέα Υόρκη. Οι Cavaliers είναι τίγκα στους χειριστές και τους ψηλούς, κι ο Dotson, χωρίς να είναι πολύ ψηλός, είναι αρκετά δυνατός για να παίξει από το “2” έως το “4” (υπό προϋποθέσεις) και είναι σταθερά σουτέρ πάνω από τον μέσο όρο από τη γραμμή των τριών πόντων, στοιχείο που θα είναι πάρα πολύ χρήσιμο για να βρει λύσεις ο J.B. Bickerstaff σε ένα rotation-πονοκέφαλο. Ποιος νοιάζεται θα μου πεις…

Τέλος, keep an eye on Jae’Sean Tate. Υπέγραψε με τους Houston Rockets και είναι ένας undersized forward με μακριά χέρια της κατηγορίας “ταυρί”, ο οποίος, ανέλπιστα με βάση την κολεγιακή του καριέρα, έχει σουτάρει πολύ καλά σε δύο χρόνια επαγγελματικής καριέρας σε Βέλγιο και Αυστραλία. Τον είχα σταμπάρει για κάποιο λόγο στην Antwerp, αλλά δεν περίμενα ότι θα φτάσει στο NBA τόσο γρήγορα. Το μοντέλο για την επιτυχία του είναι ο P.J. Tucker, τον οποίο και θα συναντήσει στο Texas. Και μετά από την αναφορά του Ja’Sean Tate νομίζω πως έχουμε περάσει το σημείο που κανείς δεν ενδιαφέρεται πλέον, οπότε καλό θα ήταν να κλείσουμε.

Καλή σεζόν να έχουμε.