On target

1. Minnesota Timberwolves. Οι Timberwolves είχαν την πρώτη επιλογή του draft και παράλληλα άλλες δύο μέχρι το #33. Στην πορεία και μέσα από ανταλλαγές κατέληξαν να πάρουν τρεις παίκτες στο #1, το #23 και το #28 και παράλληλα να πάρουν τον Ricky Rubio, δίνοντας τον James Johnson. Στο κομμάτι του draft, με το πρώτο pick επέλεξαν τον Anthony Edwards κάτι που θέλαμε να δούμε να γίνεται για τους λόγους που είπαμε στο BG mock draft. Πρόκειται για έναν παίκτη που έδειξε στοιχεία χαρισματικού σκόρερ (19,1π), παρά τα κακά του ποσοστά στο τρίποντο (29,4% σε 7,7 προσπάθειες ανά αγώνα). Επειδή μπορεί να παίξει τόσο με την μπάλα στα χέρια όσο και off ball, πιστεύουμε ότι θα ταιριάξει με τους KAT και Russell σχετικά εύκολα και ελπίζουμε ο Vanterpool, που φημίζεται για την ικανότητα του να βελτιώνει την άμυνα των παικτών του, να κατορθώσει να κάνει το ίδιο με τον πρώην παίκτη των Georgia Bulldogs. 

Στο #23, το οποίο απέκτησαν μέσω ανταλλαγης με τους OKC πακέτο με τον Rubio, επέλεξαν τον Leandro Bolmaro. Τον Αργεντίνο guard της Barcelona, ο οποίος φημίζεται για την καλή του άμυνα και την ικανότητα να πασάρει. Το σουτ και γενικά το σκοράρισμα θέλει δουλειά, αλλά με τον Saras έχει δείξει ήδη αρκετά σημάδια βελτίωσης και στους Timberwolves η άμυνα του στα αντίπαλα guard θα είναι σημαντική.

Τέλος με το #28, επέλεξαν τον Jaden McDaniels. Πρόκειται για έναν forward ύψους 2,06μ, ο οποίος αν και ήταν από τους καλύτερους γυμνασιακούς παίκτες της χρονιάς του, στο πανεπιστήμιο της Washington δεν έκανε το άλμα που πολλοί περίμεναν. Έχει μακριά χέρια, έχει δείξει ότι μπορεί να σκοράρει από μακριά (αν και το 33,9% στα τρίποντα δείχνει ότι δεν το κάνει ακόμα με συνέπεια), και είναι σχετικά καλός (για το ύψος του) με την μπάλα στα χέρια. Όσες φορές τον είδα μου έκανε εντύπωση πως δεν είχε πάντα ούτε την εκρηκτικότητα, ούτε την δύναμη για να τελειώσει φάσεις κοντά στο καλάθι, ακόμα και με κοντύτερους αντιπάλους, αλλά πρόκειται για μια επένδυση στο μέλλον, αφού η προοπτική που έχει, αν δυναμώσει και βελτιώσει τεχνικές ατέλειες, είναι πολύ μεγάλη. Θα είναι μια πρώτης ταξεως ευκαιρία να δούμε πόσο καλά θα τα πάνε οι προπονητές ανάπτυξης της ομάδας (ανάμεσα τους και ο Prigioni) που έφερε ο Rosas.

2. New Orelans Pelicans. Δεν υπήρχε περίπτωση να μη βάλουμε σε αυτή την πεντάδα την ομάδα που διάλεξε τον Kira Lewis Jr. Ακόμα καλύτερα που εκείνοι που το έπραξαν ήταν οι Pelicans, στο #13. Ένα νεανικό σύνολο, με ταχύτητα και ξεκάθαρους μπροστάρηδες τους forwards Ζion Williamson και Brandon Ingram, συναντά τον πιο γρήγορο χειριστή του φετινού draft. Στα χαρτιά ο Lewis μπορεί να ταιριάξει γάντι, να δώσει ακόμη μεγαλύτερο ρυθμό στην επίθεσή, ενώ παράλληλα η παρουσία των Williamson-Ingram-Redick του εγγυάται πως δεν χρειάζεται να έχει δυσανάλογο μερίδιο της επίθεσης πάνω του, όπως συνέβαινε αρκετές φορές στο κολλέγιο της Alabama. 

Όλα αυτά φυσικά δε θα συμβούν από την πρώτη ημέρα, καθώς οι Pelicans έχουν στο ρόστερ και τους Bledsoe-Ball ως χειριστές. Ειδικά όμως ο δεύτερος μπορεί να δημιουργήσει ένα αρκετά ενδιαφέρον δίδυμο με τον Kira, λειτουργώντας καλά -και- ως off-ball guard, όπως φάνηκε στις στιγμές που ο Jrue Holiday είχε την μπάλα στα χέρια. Σκέφτομαι ιδανική περίπτωση, οριακά ρομαντική, όμως οι δυο τους μπορούν να αλληλοσυμπληρώνονται σε επίθεση και άμυνα, ειδικά αν το τρίποντο αμφότερων αρχίσει να αγγίζει το 40% (ο Ball δίνει την εντύπωση ότι σουτάρει με 20% ή κάτι τέτοιο, στην πραγματικότητα όμως είχε 37% σε περίπου 6,5 προσπάθειες). Σε πρώτη φάση, ο Lewis έχει το καλό release.

Λίγο ακόμη daydreaming. Η τετράδα Kira-Lonzo-Ingram-Zion μπορεί στο μέλλον να λειτουργεί άψογα. Όλοι ικανοί με την μπάλα στα χέρια και καθένας στα σημεία του, επίθεση με πατημένο το γκάζι, με τον Ingram ως βασικό σκόρερ και τον Zion σημείο αναφοράς. Παράλληλα, ικανότητα για άμυνα με πολλές αλλαγές και ίσως, δειλά δειλά, τον Williamson χαμηλά με δύο forwards, σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα small-ball σχήματα. Ειδικά από το τελευταίο απέχουμε τουλάχιστον ένα σταθερό περιφερειακό σουτ από τους Lonzo-Zion και μία ικανότητα του Ingram να αμυνθεί απέναντι σε διαφορετικού τύπου forwards. Oι Pelicans πάντως μπορούν να το φαντάζονται και σιγά-σιγά να το υλοποιούν, όσο με τα χρόνια οι βετεράνοι που -καλώς- έχουν στο ρόστερ αυτή τη στιγμή (Redick, Bledsoe, Adams), αποχωρούν. Γενικώς πάντα είμαστε υπέρ τέτοιων προσπαθειών που έρχονται ‘’από τον πυρήνα’’, όπως κάνουν πχ και οι Celtics με τους Tatum-Brown-Smart. 

Στα υπόλοιπα σημεία της βραδιάς, ο David Griffin και η ομάδα γύρω του έκαναν το κομμάτι τους, ανταλλάσσοντας picks για περισσότερα μελλοντικά picks, σε μία άτυπη εκνευριστική κόντρα με τον Sam Presti των Thunder για το ποιος θα μαζέψει τα περισσότερα. Τουλαχιστον ο Griffin και οι Pelicans θυμούνται ότι πρέπει να κατεβάσουν και μία ομάδα στο παρκέ, με πραγματικούς μπασκετμπολίστες. Για τους Thunder υπάρχουν πλέον βάσιμες αμφιβολίες. 

3. Dallas Mavericks. Οι κινήσεις των Mavericks, αν και δεν ήταν ηχηρές, μου άρεσαν πάρα πολύ γιατί φαίνεται να ενισχύουν την ομάδα σε τομείς που έδειξε αδυναμίες και με επιλογές που ήταν πολύ καλές για τα νούμερα στα οποία επιλέχθηκαν. Στο νούμερο #18 επέλεξαν τον Josh Green, ένα φτερό που φημίζεται για την πολύ καλή του άμυνα, τα αθλητικά του προσόντα και επίσης έχει ένα αξιοπρεπές 36,1% στα τρίποντα (σε μόλις 2,8 προσπάθειες ανά παιχνίδι). Στην περίπτωση του, πιο πολύ και από του σουτ, θέλω να δω αν θα μπορέσει να βελτιώσει το παιχνίδι με την μπάλα στα χέρια, αφού στο πανεπιστήμιο της Arizona έδειξε (αν και σπάνια) ότι μπορεί να εκτελέσει κάποιες δύσκολες πάσες. Χωρίς την βελτίωση της ντρίμπλας, αυτή του η δεξιότητα ίσως να μην έχει ιδιαίτερο αντίκρισμα, αλλά όπως και να έχει η προσθήκη ενός καλού αμυντικού με αξιοπρεπές σουτ δίπλα στον Doncic είναι κάτι που χρειαζόταν η ομάδα. 

Με το #31 επέλεξαν τον Tyrell Terry, έναν guard με πολύ καλό σουτ (40,8% από το τρίποντο σε 4,9 προσπάθειες ανά αγώνα και 89,1% στις βολές) και που κάποιοι ειδικοί, όπως ο O’Connor του TheRinger που τον είχε όγδοο, τον θεωρούσαν ταλέντο για τη λοταρία. Πρόκειται για έναν έξυπνο παίκτη, ο οποίος όμως βρέθηκε πολύ χαμηλά γιατί οι ομάδες φοβήθηκαν ότι είναι πολύ κοντός (1,85μ) και αρκετά αδύναμος για να επιβιώσει στη λίγκα. Αν εμπιστεύομαι μια ομάδα να πάρει τα μέγιστα από κοντούς guard, αυτή είναι οι Mavericks, που το έχουν κάνει σε πολλές περιπτώσεις, με πιο χαρακτηριστική αυτή του JJ Barrea.

Παράλληλα τη βραδιά του draft, οι Mavericks έκαναν και μια ανταλλαγή, όπου έδωσαν τον Seth Curry και στη θέση του πήραν τον Josh Richardson και τον Tyler Bey με το νούμερο #36. O δεύτερος είναι ένας αθλητικός forward που φημίζεται για την άμυνα του και που θα τους δώσει ένα ακόμα κορμί για να μπορέσουν να “φρενάρουν” φτερά όπως ο Leonard και ο James, αν βρεθούν αντιμέτωποι στα play off. Κάτι που ξεκάθαρα τους έλειψε φέτος απέναντι στους Clippers.

4. Philadelphia 76ers. Οι Sixers δεν τα πήγαιναν άσχημα στο draft εδώ και αρκετά χρόνια, παρ’ ότι το front office τους ήταν δυσλειτουργικό. Δε συζητάμε φυσικά για άχαστες επιλογές όπως οι Simmons και Embiid (αν και υπάρχει το ‘’λάθος’’ με Fultz στη φουρνιά του Tatum, τότε όμως τα πράγματα έδειχναν διαφορετικά), αλλά για έξυπνες κινήσεις όπως οι Thybulle, Milton, Korkmaz, Shamet κτλ κτλ. Φέτος χρειάστηκε να επιλέξουν ξανά εκτός πρώτης 20αδας και οι νέοι επικεφαλής των Sixers δεν απογοήτευσαν.

Με το #21 επιλέχθηκε ο Tyrese Maxey, πιθανότατα ένα από τα steals του φετινού draft. O guard του Kentucky θα δώσει στους Sixers έξτρα σκορ (κυρίως με drives και μετά από ντρίμπλα) και άμυνα πάνω στα αντίπαλα guards, ενώ όσο πιο γρήγορα σταθεροποιήσει το περιφερειακό σουτ, τόσο περισσότερα λεπτά θα βρίσκει στο παρκέ δίπλα στους Simmons και Embiid. Ο Daryl Morey φρόντισε να σουλουπώσει το ρόστερ, ώστε οι παίκτες να μην τρακάρουν ο ένας πάνω στον άλλον, όπως συνέβαινε τα τελευταία χρόνια. Φυσικά αυτό δεν έγινε με γνώμονα τον Maxey, αλλά τις ικανότητες των Embiid-Simmons-Harris, όμως το γεγονός πως οι Horford και Josh Richardson αντικαταστάθηκαν από τους Seth Curry, Terrance Ferguson και Danny Green, αφήνει ελεύθερο χώρο στον Maxey να δώσει στο σύνολο τα στοιχεία του, πλάι σε ένα mix καλών βετεράνων και σταρ. Περιμένουμε το σχήμα με εκείνον να αναλαμβάνει τον αντίπαλο χειριστή, απελευθερώνοντας τον Simmons, με τον Thybulle δίπλα του και τον Embiid να κάνει τη σκούπα. Υπάρχουν καλές πιθανότητες οι Sixers να βρουν τα στοιχεία που αναζήτησαν κάποτε στον Fultz, χωρίς φυσικά το ίδιο ‘’ταβάνι’’, αλλά και χωρίς την πίεση του #1 να περιβάλλει τον Maxey. 

Στη συνέχεια της βραδιάς επέλεξαν τον Isaiah Joe με το #49, προσθέτοντας έναν ακόμη εν δυνάμει σκόρερ, με καλό pull-up παιχνίδι και αρκετό περιφερειακό σουτ, ο οποίος όμως πρέπει σίγουρα να σουτάρει σταθερότερα (το 41% σε 8 προσπάθειες ανα αγώνα στην πρώτη σεζόν με το Arkansas, κατέβηκε στο 34% σε 10 προσπάθειες στη δεύτερη), αλλά και τον Paul Reed στο #58, έναν ψηλό που λογικά σε πρώτη φάση θα περιοριστεί σε μειωμένο ρόλο, ειδικά μετά την προσθήκη του Dwight Howard στο ρόστερ ως back-up center.

5. Οι Memphis Grizzlies, αν και μπήκαν στο draft μόνο με μία επιλογή στο #30, κατόρθωσαν να φύγουν με τρεις παίκτες που θα τους βοηθήσουν άμεσα. Στην αρχή δώσανε δύο μελλοντικά pick δευτέρου γύρου, προκειμένου να αποκτήσουν τον Desmond Bane. Κατά την άποψή μου, πρόκειται για τον καλύτερο σουτέρ του draft, ένα δυάρι ύψους 1,98μ ο οποίος στα τρία χρόνια στο TCU έδειξε ότι μπορεί να σουτάρει με τρομερή ευστοχία (44,2% σε 6,5 προσπάθειες πέρυσι) τόσο στατικά, όσο και σε κίνηση ή ακόμα και μετά από ντρίμπλα. Είναι πολύ δυνατός και αυτό τον βοηθάει στην άμυνα να καλύπτει το μειονέκτημα που έχει με τα κοντά χέρια. Είναι ένας παίκτης που θεωρώ ότι άμεσα θα προσφέρει 15-20 λεπτά ποιοτικού μπάσκετ και που θα βοηθήσει τους Grizzlies στην μάχη για τα Play Off.

Στη συνέχεια, δίνοντας το #40 και ένα ακόμη μελλοντικό pick β γύρου, επέλεξαν τον Xavier Tillman, έναν σέντερ που είναι πολύ καλός αμυντικός και ήταν από τους καλύτερους παίκτες του Michigan State. Πρόκειται για έναν από τους καλύτερους κολλεγιακούς παίκτες πέρυσι, που θα τους βοηθήσει στο ξεκίνημα της σεζόν να καλύψουν το κενό του Jaren Jackson που τραυματίστηκε τον Αύγουστο. Μαζί με τον Jackson και τον Clarke περιμένω να αποτελέσουν την μελλοντική γραμμή των ψηλών της ομάδας του Memphis.

Σε γενικές γραμμές οφείλω να ομολογήσω ότι με συναρπάζουν οι κινήσεις των Grizzlies, αφού χωρίς να κάνουν αισχρό tanking έχουν μαζέψει πολλούς νεαρούς παίκτες στην ομάδα τους και προσπαθούν να χτίσουν ένα σύνολο που όχι μόνο θα παίζει γρήγορο μπάσκετ, αλλά και θα νικάει. Χαρακτηριστικό είναι ότι πέρυσι έφτασαν μια ανάσα να περάσουν στα play off του NBA. 

Off the mark

1. Οι Detroit Pistons είναι από τους βασικούς λόγους που το κείμενο αυτό βγαίνει Δευτέρα και όχι την Παρασκευή που πέρασε, σε μία προσπάθεια να δούμε το draft ως ένα τμήμα των συνολικότερων επιλογών του κάθε franchise. Το Detroit λοιπόν επέλεξε αρχικά τον Killian Hayes με το #7, στο mock draft που επιχειρήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα τον είχαμε σε εκείνο το σημείο ακριβώς, μας έψησαν. Mετά τον Γάλλο guard ωστόσο, ακολούθησαν τα εξής:

https://twitter.com/statmuse/status/1330186643987369987?s=07&fbclid=IwAR3iZ0eMoorFlIG1Jj8AOr73_oY02C-tvNVmA0qi4z7-MbbMoATSIqFsd40

O Isaiah Stewart είναι η επιλογή τους στο #16 του draft και θα βρει μπροστά του 5-6 forwards και centers. Aυτό που δε λέει η παραπάνω εικόνα μάλιστα, είναι πως οι Pistons επέλεξαν στο #19 τον Shaddiq Bey, επίσης forward, με την οπτιμιστική ματιά να λέει πως ‘’ναι, αλλά παίζει και αρκετά στο 3’’ και τον αντίλογο να τονίζει πως ‘’ναι ρε διάολε, αλλά ακόμη έχουν τον Sekou Doumbouya, το μόνο θετικό project της περυσινής σεζόν, σε παρόμοιο ρόλο’’.

Είτε οι Pistons είδαν το πείραμα των περσινών Sixers του γιγαντισμού, που Embiid και Horford πόσταραν στην ίδια πλευρά του παρκέ και ψήθηκαν, είτε ανακάλυψαν κάτι καινούργιο στο πώς παίζεται το άθλημα, είτε απλά έκαναν παπαριές και γέμισαν αχρείαστα το ρόστερ τους. Ακόμη και να ισχύει το σενάριο που θέλει τα χρήματα των Plumlee και Jerami Grant να ματσάρουν εκείνα του Blake Griffin, για κάποιο πιθανό sign and trade, δεν έχουν κάνει κινήσεις που θα επιτρέψουν στους νεαρούς παίκτες που επέλεξαν στο draft να φανούν. Αντίθετα τους έβαλαν αχρείαστα βαρίδια. 

Ο Hayes είναι εξαιρετικός δημιουργός, με χάρισμα στο να βρίσκει συμπαίκτες σε σωστά σημεία και timing, οπότε μία απλωμένη, σβέλτη επίθεση με σουτ θα τον βοηθούσε από το πρώτο δευτερόλεπτο, οι Pistons ωστόσο είναι λες και θέλουν να του μικρύνουν το γήπεδο. Αφαίρεσαν σχεδόν όλους τους υπόλοιπους χειριστές και περιφερειακούς, έχασαν και τον Kennard στην πορεία των ανταλλαγών, είναι σα να του δείχνουν τον Derrick Rose (που υπάρχει ακόμη στο ρόστερ) με την επισήμανση ‘’να, θέλουμε ό,τι κάνει αυτός, απλά σου προσφέρουμε συνθήκες 2011’’. Οι Stewart και Bey δεν είναι καθόλου κακές επιλογές (ειδικά ο δεύτερος, που προσφέρει και εξαιρετικό σουτ από την περιφέρεια), όμως θα πρέπει να βρουν χρόνο ανάμεσα σε πολλούς βετεράνους και περίεργα σχήματα, που -καλώς- θα τοποθετούνται γύρω από τον πολύ βελτιωμένο Jerami Grant. Mακάρι να χτύπησαν κέντρο με την επιλογή του slasher Saben Lee στο #38, ώστε να ανοίξει λίγο το περιφερειακό rotation. Εν ολίγοις, οι επιλογές στο draft ήταν μια χαρά, το συνολικό πλαίσιο που θα τους αναπτύξει όχι και τόσο. Ίσως οι πιθανές ανταλλαγές Griffin-Rose να το αλλάξουν προς το καλύτερο.

Τι θα βλέπαμε εναλλακτικά: Killian Hayes, Tyrese Maxey, Shaddiq Bey στο draft, όχι άλλους centers στη free agency

2. Οι Utah Jazz με το νούμερο 27 διάλεξαν τον Udoka Azubuike. Πρόκειται για τον 21χρονο (αν και τεταρτοετή) center από το Kansas, ο οποίος ήταν από τους καλύτερους αμυντικούς ψηλούς του κολεγιακού πρωταθλήματος τα τελευταία χρόνια (2,6τ πέρυσι). Στην επίθεση με ύψος 2,13μ και βάρος 118 κιλά το παιχνίδι του στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο να τελειώνει φάσεις κοντά στο καλάθι και να επιτίθεται μετά από pick and roll (74,8% FG%). Όσο, αφορά το σουτ, καλύτερα να το προσπεράσουμε, αφού με 44,1% στις βολές θα είναι πρόβλημα για την ίδια του την ομάδα. Πιστεύω ότι ο Azubuike θα γίνει ένας παίκτης που θα παίξει για πολλά χρόνια στο ΝΒΑ, αλλά ως τρίτος σέντερ, αφού τόσο καλοί αθλητές με αυτά τα σωματικά προσόντα, είναι πολύ σπάνιοι. 

Όμως, ήταν γνωστό τοις πάσι ότι οι Jazz μετά την αποτυχία που είχαν πέρυσι τα σχήματα χωρίς Gobert, θα έψαχναν έναν έμπειρο για να τον καλύψει, μέσα από τους πολλούς ψηλούς free agent, τον οποίον μάλιστα και θα πλήρωναν κοντά στο MLE (τελικά πήραν τον Favors με 10 εκ. το χρόνο). Με αυτό δεδομένο, να ξοδέψεις την επιλογή πρώτου γύρου σε έναν παίκτη που θα είναι ο τρίτος σέντερ, που δεν μπορεί να παίξει σε άλλη θέση και ενώ υπήρχαν παίκτες με μεγαλύτερο ταβάνι που κάλυπταν βασικές ανάγκες της ομάδας, φαίνεται εντελώς εκτός λογικής. Παίκτες όπως ο Desmond Bane ή ο Malachi Flynn θα είχαν περισσότερο νόημα, επειδή θα κάλυπταν μια ανάγκη στα guard είτε για σουτ, είτε για δημιουργία και άμυνα και ίσως τους βοηθούσαν να διαπραγματευτούν αλλιώς το συμβόλαιο του Clarkson. Ο Jaden McDaniels που επιλέχτηκε αμέσως μετά π.χ., αυτή τη στιγμή έχει μεγαλύτερο ταβάνι ως ένας forward που μπορεί να παίξει σε πολλές θέσεις.

Με την δεύτερη επιλογή τους επέλεξαν τον Elijah Hughes από το Syracuse, που είναι οκ και ίσως βοηθήσει στα φτερά (αν και δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένας παίκτης από το Syracuse επιβεβαίωσε τις προσδοκίες που υπήρχαν). Πλέον οι Jazz και σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες κινήσεις που έκαναν (Favors,ανανέωση για τέσσερα χρόνια του Clarkson και max στον Mitchell) φαίνεται να έχουν κλείσει το ρόστερ για τα επόμενα χρόνια, αφού ακόμα κι όταν θα φύγει το συμβόλαιο του Conley, δεν θα έχουν πολύ χώρο στο salary cap.

Τι θα βλέπαμε εναλλακτικά: Desmond Bane/Malachi Flynn

3. Oι Phoenix Suns είναι συνολικά ανάμεσα στους νικητές της τελευταίας εβδομάδας, και πως αλλιώς να συμβεί, όταν έβαλαν στο ρόστερ τον Chris Paul, ώστε να ηγηθεί του -κατα τα άλλα- νεανικού κορμού του Phoenix, ενώ πρόσθεσαν και έναν βετεράνο στους forwards όπως ο Crowder. Κράτησαν και το δέκατο πικ στην πορεία; Τέλεια, ότι πρέπει για να διαλέξουν τον... Jalen Smith.

Μην παρεξηγηθούμε, το πακέτο του Smith είναι μια χαρά. Αρκετά αθλητικός και καλός αμυντικός, με έφεση στο ριμπάουντ και περιφερειακό σουτ (36% σε περίπου 3 προσπάθειες ανα αγώνα) που δημιουργεί -στα χαρτιά- ένα καλό αντίβαρο στην ‘’κυριαρχία χαμηλά και στο midrange’’ παρουσία του DeAndre Ayton. Mόνο που αντίστοιχο ψηλό μπορούσαν να βρουν οι Suns και ως ελεύθερο, με μεγαλύτερη εμπειρία μάλιστα, σε ένα σύνολο που κυνηγά τα playoffs από την πρώτη ημέρα. Δε λέω ότι θα έπαιρναν τον Ibaka με 9 εκατομμύρια το χρόνο, όπως οι contenders Clippers, όμως δε χρειαζόταν να δώσουν τη δέκατη επιλογή τους σε ψηλό, από τη στιγμή που χτίζουν (και) γύρω από τον Ayton. Το θετικό είναι πως υπάρχει η δυνατότητα να έρχονται μαζί στο παρκέ σε σημεία του αγώνα, ειδικά απέναντι σε ομάδες που αντίστοιχα χρησιμοποιούν δύο δυνατά κορμιά στην frontline. 

O Smith επιλέχθηκε αρκετά ψηλά, σε ένα σημείο που υπήρχαν ταλαντούχοι guards όπως ο Tyrese Halliburton και ο Kira Lewis, ικανοί να ηγηθούν του 2nd unit πίσω από CP3-Booker, ή φτερά όπως οι Devin Vassell και Aaron Nesmith, που θα ενίσχυαν το μοτίβο ‘’δυνατό περιφερειακό σουτ και αθλητικότητα’’ πλάι στον Mikal Bridges, παρέχοντας και κάποια έξτρα αμυντική ασυλία στον σούπερ σκόρερ Booker. Στην τελική, επειδή οι Suns μοιάζουν ‘’φιξαρισμένοι’’ στους παίκτες που τους αρέσουν, παρά το διαθέσιμο ταλέντο σε εκείνο το εύρος του draft (αντίστοιχα πέρυσι διάλεξαν στο #11 τον Cameron Johnson, με διαθέσιμους τους Tyler Herro και Brandon Clarke) θα μπορούσαν να κάνουν ένα trade-down και να διαλέξουν τον Smith χαμηλότερα, κερδίζοντας κάποιo έξτρα pick στην πορεία. Δεν είναι κακή επιλογή σε καμία περίπτωση, γενικά στηρίζουμε αθλητές αθλητές με στυλ και γυαλί-μάσκα, στο Phoenix πάντως μπορούσαν και καλύτερα.

Τι θα βλέπαμε εναλλακτικά: Devin Vassell στο draft, Christian Wood μέσω της free agency.

4. Boston Celtis. Το draft των Celtics δεν μου άρεσε και αυτό έχει να κάνει κυρίως με την άποψη μου για τον Nesmith και τον Pritchard. Δεν λέω, είναι καλός σουτέρ ο Aaron Nesmith, αλλά προσωπικά από τα βίντεο που έχω δει δεν με έχει πείσει ότι είναι ο καλύτερος σουτέρ του draft. Τόσο ο Bane (που επέλεξαν οι Celtics με το #30 και αντάλλαξαν στο Memphis), όσο και ο Isaiah Joe που πήραν οι Sixers, με έχουν πείσει ότι είναι πιο δυναμικοί ως σουτέρ και θα είναι περισσότερο “όπλα” παρά “απειλές”¹. Από την άλλη ο Payton Pritchard έγραψε καλά νούμερα στο Oregon, αλλά δεν νομίζω ότι είναι αρκετά καλός αθλητής για να επιβιώσει στο ΝΒΑ. Είναι αρκετά δυνατός για τη θέση, αλλά δεν έχει την έκρηξη ή την πολύ καλή τεχνική στην ντρίμπλα, ώστε να δημιουργήσει ρήγματα στην άμυνα. Παίκτες όπως ο Tre Jones και ο Malachi Flynn που επιλέχθηκαν αργότερα, πιστεύω θα αποδεχτούν πολύ καλύτεροι PG στο μέλλον, παρότι τα νούμερα τους στο κολλέγιο ήταν λιγότερο εντυπωσιακά από του Pritchard.

O Yam Madar που ήταν η τρίτη τους επιλογή, φαίνεται αρκετά καλή, με δεδομένο ότι έψαχναν κάποιον παίκτη για να αφήσουν στην Ευρώπη και ο Ισραηλινός guard είναι από τους παίκτες που ξεχώρισαν στο Πανευρωπαϊκό U20 (15,9π, 7,7α) που έγινε το 2019 και το κατέκτησε η ομάδα του Ισραήλ. H αλήθεια είναι ότι τόσο ο Nesmith όσο και ο Pritchard καλύπτουν ανάγκες των Celtics στη δημιουργία και το τρίποντο, αλλά θεωρούμε ότι υπήρχαν καλύτεροι τρόποι να καλυφθούν αυτές οι ανάγκες.

Τι θα βλέπαμε εναλλακτικά: Tyrese Maxey/Josh Green αντί Nesmith και Flynn, Bane, Terry, Tre Jones αντί Pritchard.

5. Atlanta Hawks: Εδώ υπάρχει το παράδοξο. Μας αρέσει ο Onyeka Okongwu. Μας αρέσουν οι κινήσεις των Hawks, καθότι οι προσθήκες τον Bogdanovic(?)-Gallinari-Rondo δίπλα στον ήδη υπάρχοντα κορμό, τους βάζουν στο παιχνίδι των δύο τελευταίων θέσεων στα playoffs της Ανατολής. Το θέμα είναι πως σε αυτόν τον κορμό υπάρχουν οι John Collins και Clint Capela. 

O Okongwu θεωρητικά μπορεί να προσφέρει από την πρώτη μέρα στο σύνολο που τον διάλεξε, ειδικά από τη στιγμή που στους Hawks δεν υπάρχει περίσσεια αμυντικής προσήλωσης. Ίσως και τα πιο μαζεμένα λεπτά να του κάνουν καλό σε αρχική φάση. Όμως φαίνεται πως το πλάνο των Hawks ήταν να βάλουν αρκετό ταλέντο ώστε να κυνηγήσουν άμεσα την postseason, όπως έδειξε και η κίνησή τους για τον Gordon Hayward. Πράγμα που σημαίνει ότι -λογικά- δεν σκοπεύουν να ανταλλάξουν κάποιον εκ των Capela-Collins και κάπου εκεί o Okongwu θα βρίσκει σταθερό τοίχο, αφού και σχήματα με τον Capela μαζί στο παρκέ ανήκουν σε σύμπαν του φανταστικού. Για να πετύχει η καθιέρωση ως βασικό σημείο του πυρήνα των Hawks, πρέπει να είναι από την αρχή πολύ δυνατός σε όσα λεπτά του δίνονται και με τον καιρό να βάζει σε σκέψεις τους ιθύνοντες της Atlanta για το κατά πόσο χρειάζονται τον Capela, τουλάχιστον σε ρόλο starter και με αυτό το συμβόλαιο. Ή αλλιώς να ‘’γεννήσει’’ τρίποντο και να μοιράζονται το παρκέ. Ζόρικα κόλπα.

Η επιλογή του Okongwu δεν είναι απαραίτητα ‘’κακή’’, το αντίθετο μάλλον, απλά συνολικά μας δημιουργεί απορία για το πώς σκέφτονται να τον χρησιμοποιήσουν, πόσο τον πιστεύουν, αν βλέπουν σε εκείνον μελλοντικό δίδυμο με τον Collins. Το να επιλέξεις έναν καλό center σε σύνολο με χειριστή των Trae Young και απλωμένους γύρω του Huerter-Bogi-Ηunter-Reddish-Gallinari-Collins, δεν είναι παράλογο. Ίσως όμως σε αυτό το σημείο που βρίσκονται οι Hawks, να υπήρχε κάτι πιο ταιριαστό. Ελπίζουμε να μην υπάρξει μία νέα περίπτωση Bamba, που χάθηκε πίσω από τον Vucevic και το κυνήγι των Magic για την postseason.

Mαζί με τον Okongwu, οι Hawks επέλεξαν στο #50 τον guard του LSU Skylar Mays. Από εκείνους που κάνουν τα πάντα σε κολλεγιακό επίπεδο τετραετίας, είναι φουλ ‘’crafty’’ και με ψήνουν ότι μπορούν να παίξουν σε επίπεδο ρολίστα, για να έρθουν τελικά έρχονται στην Ευρώπη, να βγαίνουν από σκριν και να σουτάρουν με 40+%. Αν τον διάλεγαν οι Raptors, θα συζητούσαμε διαφορετικά. 

Τι θα βλέπαμε εναλλακτικά:

• Halliburton στο draft, ίδιες κινήσεις στη free agency
• Kανονικά Okongwu στο #6, trade Capela
• Avdija, για το fun σενάριο να παίξει μαζί με Bogdanovic-Gallinari.

Μία κατηγορία μόνοι τους

Στο mock draft του Basketball Guru είχαμε στο #2 τον Onyeka Okongwu αντί του James Wiseman, στη λογική πως τα αμυντικά χαρίσματα και το συνολικότερο μπασκετικό προφίλ που διαθέτει, ταιριάζει καλύτερα στους πλήρεις Warriors απ’ ότι το επιθετικό ταλέντο του Wiseman, που θέλει χρόνο ώστε να χρησιμοποιήσει το σπέσιαλ κορμί του σωστότερα στην πίσω πλευρά του παρκέ. Εν τέλει επέλεξαν τον Wiseman και καλά έκαναν, επένδυσαν σε εκείνον που έχει περισσότερες πιθανότητες να γιγαντώσει μελλοντικά τη δυναστεία τους. Το κακό είναι ότι δεν παραμένουν πλήρεις, όπως όταν γράφονταν εκείνες οι γραμμές, οπότε τώρα να συζητάμε μόνο για το δίπολο ‘’Wiseman ή Okongwu’’. 

Ο πρωταγωνιστής των ημερών λοιπόν για τους  Dubs, είναι ο... Klay Thompson. Γιατί μία ρήξη αχίλλειου, μετά από ένα χρόνο off με ρήξη χιαστού, πάει πολύ ρε γαμώτο. Οι ωραίοι, απλοί τύποι, που τυχαίνει να είναι και παικταράδες με βρωμόχερο, δεν περισσεύουν ποτέ. Στην τελική, μετά από καιρό, είχε φύγει η ηλίθια σκόνη των ‘’κακών Warriors που δεσμεύουν το άθλημα’’, έφυγε και ο KD, οπότε περιμέναμε απλά να τους δούμε στο παρκέ όσο τίποτα άλλο, σαν ένοχη απόλαυση. Βασικά καθόλου ένοχη, σκέτη απόλαυση. Μέχρι ο Klay να επιστρέψει και με την ελπίδα η διετής απουσία να μη του στοιχίσει σε μεγάλο βαθμό, οι Warriors θα ψάξουν τα όρια του contending και της ανάπτυξης του Wiseman, ίσως και μία μετατόπιση τμήματος της επίθεσής τους χαμηλότερα, κοντά στο καλάθι, λόγω των ικανοτήτων του #2 του draft. Μακάρι στα playoffs του 2022 (αν υπάρξουν και αυτά, ποιος μπορεί να απαντήσει με σιγουριά) να είναι όλοι μαζί στο παρκέ, υγιείς. Μέχρι το επόμενο Game 6. 

Σημειώσεις:

1. Σε ένα podcast του Sam Vecenie πριν από καιρό, είχα ακούσει έναν από τους καλεσμένους να χρησιμοποιεί αυτόν τον διαχωρισμό για παίκτες που το βασικό τους προσόν είναι το τρίποντο. Ως “όπλα” χαρακτήριζε τους παίκτες που είναι σε συνεχή κίνηση, αναγκάζουν την άμυνα να είναι συνέχεια απασχολημένη όπως πχ οι Duncan Robinson, Redick, Korver κλπ. Με τον όρο “απειλή” αναφερόταν σε παίκτες όπως οι Grant Hill, Marcus Morris οι οποίοι παρά τα υψηλά ποσοστά τους, τα ευστοχα σουτ τους είναι κυρίως στατικά τρίποντα και δεν είναι τόσο δυναμικοί ως scorer.