Για αρχή, τι έχει γίνει ως τώρα, σε έναν πίνακα.
Πιθανότατα το έχω γράψει σε πέντε κείμενα και μερικές δεκάδες σχόλια από εδώ και από εκεί, και δεν αποτελεί καμιά σοφία, αλλά πλέον το σουτ σε κίνηση είναι η πιο καταλυτική δεξιότητα στο NBA. Ένας στατικός σουτέρ είναι χρήσιμος μέχρι ενός σημείου, ωστόσο όσοι μπορούν να σουτάρουν καλά, τρέχοντας σαν τρελοί για να βγουν από screen ή απλώς αλλάζοντας θέσεις (τα relocation threes που λέμε) δίνουν έξτρα πτυχές σε κάθε επίθεση. Στην ουσία αυτοί οι παίκτες, όπως για παράδειγμα ο Reddick ή ο Duncan Robinson, δημιουργούν ρήγματα στις άμυνες χωρίς να χρειάζεται να της πιέσουν με ντρίμπλα. Κάτι σαν pick and roll χωρίς την μπάλα πολλές φορές. Ιδίως όταν η ικανότητα στο σουτ συνδυάζεται με μέγεθος και ψηλό release, τα ελεύθερα σουτ είναι ελεύθερα για περισσότερο, και τα closeouts πρέπει να γίνουν πιο δυναμικά. Αυτοί οι παίκτες λοιπόν, είναι δεδομένο πως θα βρίσκουν δουλειά, και όταν την κάνουν αποτελεσματικά, θα πληρωθούν. Τα δύο μεγαλύτερα deals μέχρι στιγμής σε συνολικές απολαβές είναι χαρακτηριστικά, και αυτά είναι η τετραετής ανανέωση του Joe Harris στους Nets για $75 εκατ. και η πενταετής του Bertans στους Wizards για $80 εκατ. αντίστοιχα.
Η αγορά των ψηλών, το αιώνιο μυστήριο
Ο Christian Wood και όλο το potential που αντιπροσωπεύει υπέγραψε στους Rockets για τρία χρόνια με ετήσιες αποδοχές κοντά στα $14 εκατ., την ώρα που ο Harrell θα παίζει στο ίδιο γήπεδο με πέρσι, αλλά με τα χρώματα των Lakers πλέον, για δύο χρόνια έναντι συνολικά $19 εκατομμυρίων.
Κατά μια έννοια βγάζει νόημα. Το ταβάνι του Wood δεν είναι γνωστό. Ωστόσο, πέρσι ήταν η πρώτη του γεμάτη σεζόν στο NBA ως ψηλός που απλά γεμίζει το boxscore και ασχολείται περιστασιακά με την άμυνα, σε μια κάκιστη ομάδα, ενώ την προηγούμενη τριετία έπαιζε μερικά garbage time παιχνίδια. Και εδώ τα χρήματα αντικατοπτρίζουν την πίστη σε ένα premium skill, το 39% από το τρίποντο στα 62 περσινά παιχνίδια. Αντίθετα ο Harrell πληρώνει την κακή απόδοση του στις ιδιαίτερες συνθήκες του bubble. Ωστόσο, εξαιρώντας το τρίποντο, προσφέρει το σκορ και το rebound του Wood σταθερότερα και πολύ πολύ καλύτερα, για την τρίτη καλύτερη regular season team πέρυσι. Και πήρε και ένα sixth man of the year για τις προσπάθειες του. Φαντάζομαι βέβαια ότι αυτή είναι η τιμή της φιλοδοξίας -ίσως θα μπορούσε να πληρωθεί καλύτερα σε ένα αντίστοιχο Houston (αν υποθέσουμε ότι το Houston ξαναμαζεύει assets). Αξίζει πάντως να τους συγκρίνουμε, γιατί τα χρήματα του Wood βασίζονται σε αυτά που δεν ξέρουμε αν μπορεί να κάνει καλά, ενώ τα λιγότερα του Harrell στο ότι γνωρίζουμε τι κάνει εξαιρετικά, αλλά υπάρχει και αρκετή σιγουριά για το τι δεν μπορεί να κάνει. Bummer.
Φαίνεται πάντως πως ασχέτως skillset, τα ~$10 εκατ. ανά έτος είναι, χωρίς λόγο, η τιμή των ψηλών. Όσο το παιχνίδι στρέφεται προς την αντίθετη κατεύθυνση, ψηλοί που μπορούν να παίξουν 15’-25’ λεπτά βρίσκονται παντού, οπότε αναρωτιέμαι γιατί να δεσμεύσει κανείς χρόνια και χρήμα, δηλαδή μελλοντική ευελιξία, και γιατί με τόση φούρια στην αρχή της free agency. Σε κάθε περίπτωση, στα παραπάνω προσθέστε την επιστροφή του Derrick Favors στη Utah ($30 εκατ./3 χρόνια), την ανανέωση του Meyers Leonard με τους Heat ($20 εκατ./2 χρόνια - lol), την ανανέωση του Jakob Poeltl στους Spurs ($27 εκατ./3 χρόνια), τον JaMychal Green ($15 εκατ./2 χρόνια) στους Nuggets και τον Robin Lopez στους Wizards για έναν χρόνο, με γύρω στα $9 εκατ. Γιατί τόση βιασύνη; Τι θα έχαναν αν περίμεναν μερικές μέρες; Τέλος πάντων...
Πόσο χειρότερος είναι για τα επόμενα χρόνια ο Drew Eubanks (λιγότερα από $2 μύρια τον χρόνο για την επόμενη τριετία) από τον Mason Plumlee και κυρίως, πόση επιρροή έχει αυτή η διαφορά στον (ελπίζω για τον Plumlee) αναπληρωματικό center σε μια ομάδα. Με παρόμοια χρήματα ετησίως βρήκαν συμβόλαια και οι Howard, Okafor.
Microwave scoring
Παρομοίως, υπάρχουν δεκάδες παίκτες που μπορούν να σκοράρουν στα γρήγορα από τον πάγκο, χωρίς να πολυπασάρουν ή να παίζουν άμυνα. Γι’ αυτό και απορώ με τη λογική της επένδυσης τεσσάρων ετών και $52 εκατ. από τους Jazz στον Jordan Clarkson. Η τωρινή τους εκδοχή δεν είναι διεκδικητής του τίτλου και με τις κινήσεις που μόλις αναφέρθηκαν κλειδώνουν όλο και περισσότερο σε έναν κορμό που μεγαλώνει γύρω από τους Mitchell και Gobert.
Ο Burke για παράδειγμα, υπέγραψε στους Mavericks (βλ. παρακάτω) για $3 εκατ. ανά έτος. Ξανά, σαφώς και είναι χειρότερος του Clarkson, αξίζει όμως αυτή η διαφορά $10 εκατομμύρια τον χρόνο;
Τα πάντα γίνονται καλύτερα με λίγο Bacon
Τουλάχιστον αυτό το δόγμα φαίνεται να ακολουθεί ο Steve Clifford, φέρνοντας τον ομώνυμο SG στο Orlando. Χαμηλό ρίσκο και ενδιαφέρον παίκτης που έχει ξανασυνεργαστεί με τον Clifford, με τους Magic σε αέναο assett collection phase, όχι κι άσχημα. O Isaac χάνει τη χρονιά, ο Gordon μάλλον φεύγει, ο Fournier είναι αναλώσιμος, γιατί όχι; Πίσω και ο Ennis, η ανθρώπινη αποτύπωση της φράσης “απ’ το ολότελα καλή κι η Παναγιώταινα”.
Jerami Grant και Jerami Grant Lite
Ο Jerami Grant εξελίχθηκε την τελευταία διετία σε ένα από τα χρησιμότερα εργαλεία σε όλο το NBA, αποδεικνύοντας ότι το σουτ του είναι πραγματικό, προσθέτοντας τόσο-όσο παιχνίδι με μια-δυο ντρίμπλες και παίζοντας εξαιρετική άμυνα στους καλύτερους isolation scorers στο NBA, για να συμπληρώσει την ήδη υψηλού επιπέδου help defense του. Τα $20 εκατ. τον χρόνο για μια τριετία που του πρόσφεραν οι Pistons μοιάζουν αρχικά με overpay για έναν παίκτη που η κοινή γνώμη θεωρεί unskilled, ωστόσο κατ’ εμέ είναι το στοίχημα που οι GMs οφείλουν να κάνουν, σε παίκτες δηλαδή που λύνουν προβλήματα για τις πεντάδες (αντιWestbrook/αντίRandle δηλαδή) και ανοίγουν επιλογές στελέχωσης. Οι Denver Nuggets, ο Good Guy Greg του NBA μάτσαραν το offer sheet, αλλά σεβάστηκαν την επιθυμία του παίκτη να έχει μεγαλύτερο ρόλο. Wholesome stuff, τα καλά παιδιά πάντα θα χάνουν κ.λπ., τουλάχιστον πήραν έναν αξιόπιστο back-up ψηλό, τον JaMychal Green και, επιτέλους, γλίτωσαν από τον Mason Plumlee.
Πάντως του πήρε μερικά χρόνια (του Jerami) να φτάσει σε αυτό το επίπεδο. Για μένα θα ήταν ο ιδανικός παίκτης για την αιώνια τρύπα των Blazers στις θέσεις των forwards. Σε αυτό το ποσό ήταν μακριά από το price range τους, ωστόσο έκαναν εξαιρετική κίνηση παίρνοντας έναν Jerami Grant δύο upgrades νωρίτερα, τον Derrick Jones Jr., ο οποίος τώρα γίνεται μπασκετμπολίστας. Το δύσκολο κομμάτι του development το πέρασαν οι Heat και είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για τους Blazers να δοκιμάσουν με ένα συμβόλαιο χωρίς πολύ ρίσκο, έναν παίκτη που πέρασε μια διετία σε ένα εξαιρετικό πρόγραμμα. Σε συνδυασμό με το trade που έφερε στο Oregon τον Covington (όχι, δεν χρησιμοποιησα το Oregon για να κάνει ρίμα) και την ανανέωση του Hood, οι Blazers είναι γεμάτοι στα φτερά. That’s a first. Good job, Neil Olshey. Περισσότερα σύντομα, από τον Gus.
Good guys always lose vol.2
O μπασκετμπολίστας Malik Beasley έχει δείξει αρκετή προοπτική για να πάρει τετραετές συμβόλαιο $60 εκατ. Ωστόσο οι πρόσφατες κατηγορίες για ναρκωτικά και τον εκφοβισμό αγνώστων με όπλο δεν δείχνουν και τον πιο ισορροπημένο άνθρωπο. Σε κάθε περίπτωση, σίγουρα δεν τον έφερναν στην καλύτερη διαπραγματευτική θέση το φετινό “καλοκαίρι”. Ο Glen Taylor αποτελεί μάλλον τον λιγότερο πραγματιστή ή κυνικό owner του NBA, κάνοντας τα χατίρια του KAT και του Russell στη στελέχωση της ομάδας, ξαναπαίρνοντας τον Ricky Rubio παρά το μεγάλο συμβόλαιό του αναλογικά με τον συνωστισμό στην περιφέρεια, κρατώντας τον Ryan Saunders, χωρίς να έχει δείξει κάτι ιδιαίτερο προπονητικά και κλείνοντας τα μάτια στη διαπραγματευτική θέση με τον Beasley. Με τον Edwards να απαιτεί λεπτά ως #1 pick, έχει μαζευτεί πολύς κόσμος στην περιφέρεια της Minnesota, όπου οι υπάρχουν επίσης και οι firstrounders Okogie και Culver.
Well done, Dallas Mavericks
Αν ένας προπονητής μπορεί να αντλήσει το 100% του επιθετικού ταλέντου του Trey Burke αυτός είναι ο Rick Carlisle, ρέκτης των undersized gunners. Έτσι ο Burke μάλλον βρίσκει το NBAικό λιμάνι του, υπογράφοντας ένα πολύ συμφέρον για το franchise συμβόλαιο ($10 εκατ./3 χρόνια).
Άλλωστε υπάρχουν λεπτά που έμειναν ορφανά. O Barea μεγάλωσε, ο Brunson δίνει ασφάλεια και το πολυεργαλείο Delon Wright δεν ταίριαξε με τον Carlisle, που προτιμά guards που παίρνουν πρωτοβουλίες. Ο Wright και το οπορτουνίστικο παιχνίδι του δεν δικαιολογούσαν τα $9 εκατ. σε αυτή την κατασκευή που έψαχνε shot creation από τους αναπληρωματικούς guards και έτσι θα βρεθεί στο Detroit. Ο πάγκος είναι σταθερά συγκριτικό πλεονέκτημα των ομάδων του Carlisle. O Trey μόλις έκλεισε τα 28 και έχει να κάνει “κανονική” NBA σεζόν από το 2015. Αν το καταφέρει, θα είναι κάτι σαν τον νέο Barea για τους Mavericks τα επόμενα χρόνια.
Στο ίδιο deal πήραν το expiring του James Johnson με το βλέμμα σε max cap space το επόμενο καλοκαίρι (enter Giannis προφανώς εδώ) και παράλληλα έναν παίκτη που αν είναι υγιής, σε λογικά κιλά και με διάθεση μπορεί να δώσει λύσεις στα φτερά, όπου λείπει η επιλογή tου να σουτάρει καλά και να μαρκάρει τους Kawhi και LeΒron αυτού του κόσμου. Ευσεβείς πόθοι μου, μάλλον γιατί γουστάρω τον kick-boxer, αλλά λέμε τώρα…
Στην ίδια λογική και το trade του Seth Curry, που έφερε στο Dallas τον Josh Richardson που δεν ταίριαξε ποτέ στη Philadelphia, αλλά θωρακίζει ακόμα περισσότερο την περιφέρεια των Mavericks. Έχω την αίσθηση ότι είναι λίγο καλύτερος με την μπάλα στα χέρια από ό,τι χωρίς και ίσως να δυσκολευτεί να ταιριάξει δίπλα στον Doncic, ωστόσο ακόμα κι αν είναι μόνο για την άμυνά του, αξίζει το ρίσκο. Good stuff.
Dwight will be Dwight
Αν δεν ήταν ήδη αρκετά γελοίος τύπος, ο Dwight τουίταρε ενθουσιώδης πως θα παραμείνει στους πρωταθλητές, για να ανακοινωθεί μετά από λίγο από τους Sixers.
Οι Sixers παίρνουν ένα “αξιόπιστο” backup του Embiid και ο ίδιος χρόνο συμμετοχής μέσα από το αναμενόμενο load management του Embiid. Χαμένοι όλοι εμείς που θα πρέπει να βλέπουμε περισσότερο Dwight Howard στις οθόνες μας.
Hawks for the playoffs;
Κοίτα να δεις που οι Hawks γεμίζουν και γίνονται free agent destination. Ο Capela στο deadline, o Gallinari τώρα για το απαραίτητο σκορ και veteran savvy στο “4” και ξαφνικά το ρόστερ τους έχει καλούς παίκτες ή lottery picks παντού. Η επιλογή πάντως του Okongwu και η υπογραφή του Ιταλού, με κάνει και αναρωτιέμαι πόσο πιστεύουν στον John Collins, ο οποίος δεν θέλει να παίξει στο “5”, δεν μαρκάρει πουθενά, αλλά είναι ήδη ένας καταπληκτικός σκόρερ. Πλέον τα playoffs είναι ο στόχος και τόσο αυτός, όσο και ο Young μπαίνουν στη φάση που πρέπει να “συμμαζέψουν” τις ανορθογραφίες του παιχνιδιού τους.
Σε αυτό το πνεύμα κινούνται και οι φημολογούμενες κινήσεις για Bogdanovic (ως free agent) και Hayward (μέσω sign and trade), secondary playmakers που μπορούν είτε να παίξουν δίπλα στον Trae, είτε να πάρουν την μπάλα στα χέρια τους στα λεπτά που αυτός θα απουσιάζει. Άλλωστε με τον Young να είναι μάλλον ο χειρότερος αμυντικός στο NBA, η λύση ενός undersized scoring guard για να τραβάει τα second units δεν είναι η ενδεδειγμένη.
Αγαπημένοι, αγαπημένοι Detroit Pistons
Κινούμενοι με την πονηριά ελλοχεύουσας έχιδνας και την ταχύτητα αρπακτικού, οι Detroit Pistons εξασφάλισαν κάτω από τη μύτη 29 franchises και του Mr. Swackhammer την υπογραφή του Mason Plumlee για (μαντέψτε) κοντά στα $9 εκατ. τον χρόνο για τρία χρόνια. Στο πνεύμα της εποχής, έχουν ήδη φέρει με trade τον Dewayne Dedmon (που μάλλον θα αφήσουν ελεύθερο βέβαια) και έχουν ντραφτάρει κλασικό center στο πρόσωπο του Isaiah Stewart. Με τη θέση τέσσερα να είναι κλειδωμένη με την επένδυση στον Grant, ο οποίος μπορεί να δώσει λεπτά και στις θέσεις “3” και “5”, τον Griffin (προς ώρας) να παραμένει, η τρύπα του ρόστερ είναι εμφανής. Έτσι σε άλλη μια κίνηση που θα ζήλευε ο Magnus Carlsen, έκλεισαν με διετές και τον Jahlil Okafor. Φαντάσου να είχαν ήδη στο ρόστερ τους έναν ψηλό σε καλύτερη ηλικία που υπέγραψε για παρόμοια λεφτά αλλού. Ωπ, Christian Wood, όλα καλά;
Ξέρουμε αν το συμβολαιο του Emeka Okafor με την Ulsan Hyundai Mobis Phoebus έχει buy-out για το NBA; Σε όλο αυτό το πανηγύρι που θα οδηγείται από έναν 19χρονο rookie point guard, προστέθηκε και ο Josh Jackson, που ακριβώς αυτό που χρειάζεται είναι μια ομάδα με ερωτηματικά και σε σχετική αποδιοργάνωση.
Αυτοί που έμειναν
Απόλυτα λογικά οι Sacramento Kings δίνουν το πενταετές max extension στον De’Arron Fox. Μαζί με το steal του Haliburton στο #12 και τον Cory Joseph έχουν λογικά 48 καλά λεπτά στο τιμόνι, με τον rookie να μπορεί με την έφεσή του στην πάσα μεν -αλλά όχι απαραίτητα ως πρώτος χειριστής- και το εξαιρετικό σουτ του στο κολέγιο, να έχει την ευκαιρία να βρει τα πατήματά του χωρίς πίεση.
Οι Heat έδωσαν το αναμενόμενο μονοετές στον Goran Dragic (με τον συν ένα με δικό τους δικαίωμα να είναι η δικλείδα ασφαλείας, αν δεν πάει το πλάνο όπως θέλουν -enter Giannis και εδώ) και έτσι επιστρέφει στην ανατολική Ακτή για δύο χρόνια και $37,5 εκατ. με τους Heat να πιστεύουν στην επανάληψη των περσινών κατορθωμάτων. Η αλήθεια είναι πώς είχαν και κάποιου είδους γούρι για να φτάσουν μέχρι τους τελικούς. Μάλλον τον Udonis Haslem, παλαίμαχο εδώ και μια πενταετία, ο οποίος, για κάποιον λόγο ανανέωσε, στη μακρά προσπάθεια να τον ανταμείψουν για τα λεφτά που άφησε στο τραπέζι για να διευκολύνουν τον οργανισμό το, χμμ, 2014...
O Marcus Morris επιστρέφει στος Clippers για $64 εκατ./4 χρόνια. Προσωπικά δεν νομίζω ότι είναι η βέλτιση λύση στο ρόστερ τους, και η δέσμευση είναι μεγάλη για έναν παίκτη που δεν έχει επIδeίξει τον μεγαλύτερο επαγγελματισμό μέχρι στιγμής και είναι ήδη 31, but maybe that’s just me.
Αυτά προς το παρόν, υπάρχουν ακόμα πολλά κομμάτια του ντόμινο να πέσουν για να δούμε ολόκληρη την εικόνα, και μεγάλα διαφαινόμενα trades. Θα τα πούμε τις επόμενες μέρες...
