Η πρώτη τριάδα

Τελικά στο δίλημμα Paolo Banchero ή Jabari Smith Jr το Orlando απάντησε μ’ ένα ξεκάθαρο ‘’θα πάμε με το παιδί απ’ το Duke’’. Τον Banchero δηλαδή. Για μένα απόλυτα λογικά. Οι Magic δε θα στενοχωριούνταν κιόλας αν έπεφτε στα χέρια τους ένα ακατέργαστο διαμάντι με προοπτική franchise cornerstone, όμως είναι σε λίγο διαφορετικό σημείο. Ταλέντο στο ρόστερ υπάρχει, όπως ο χειριστής Suggs και ο σκόρερ Cole Anthony στην περιφέρεια (με τον κάποτε #1 Markelle Fultz να τους πλαισιώνει, όντας μετά από πολύ καιρό υγιής), ο Franz Wagner που έχει ένα από τα καλύτερα πακέτα σ’ αυτή την ηλικία για φτερό, με αξιοσημείωτο 2-way συνδυασμό, ενώ στη γραμμή ψηλών υπάρχουν οι Wendell Carter Jr και Mo Bamba, ίσως και ο Jonathan Isaac αν κάποιος μπορεί να μας υπογράψει πως συζητάμε ακόμη για επαγγελματία μπασκετμπολίστα (σαφώς οι μεγάλοι τραυματισμοί έχουν παίξει σημαντικά τον ρόλο τους εδώ). Αυτό που μοιάζει να χρειάζεται είναι ένας ποιοτικός σκόρερ πιο κοντά στο καλάθι, κάποιος ν’ αντέξει να τραβήξει πάνω του το φορτίο του πρώτου. Entrare Paolo, όμορφα και Ιταλικά. Ο forward του Duke μπορεί να είναι πιο ψηλό κορμί (2,08μ) όμως το παιχνίδι του μου θυμίζει αρκετά Melo. Γρήγορα ποστ, καλή αντίληψη του χώρου, εμπιστοσύνη στο μέγεθός και τις ικανότητές του για bully-ball. Aπ’ αυτές τις θέσεις είναι και πολύ καλός δημιουργός, καθώς οι 17,2 πόντοι που είχε κατα μέσο όρο στην κολεγιακή σεζόν που τελείωσε, συμπληρώθηκαν από 3,2 ασίστ. Στη σύγκριση με τον Anthony βρήκα πολύ ενδιαφέρον και το ακόλουθο βίντεο, για τις ομοιότητές τους ακόμη και στον γρήγορο και επιθετικό χαρακτήρα με τον οποίον προσεγγίζουν τα επιθετικά ριμπάουντ: 

Στόχος για τους Magic πλέον είναι να τον τακτοποιήσουν αμυντικά, ή τουλάχιστον να τον κρύψουν σε πρώτη φάση, καθώς αν συγκρίνεσαι με τον Carmelo τα παντρεύεσαι όλα. Μέσα σ’ αυτά και τις κακές τοποθετήσεις και τα lapses στην άμυνα. Συνολικά το ματσάρισμα Banchero και Orlando είναι -στο χαρτί- άψογο και μένει να φτιάξει την περιφερειακή του απειλή. Αυτό αποτέλεσε ‘’αρνητικό’’ τικ στα διάφορα reports του, εν τέλει δε του στοίχισε αφού επιλέχθηκε πρώτος, ενώ ταυτόχρονα νομίζω πως θα το λύσει σχετικά σύντομα, όπως έκανε κάποτε ο Tatum. 

Κάπως έτσι το άλλο μέλος της παρέας, ο Jabari Smith, κατέληξε στο Houston. Τέλεια. ‘’Είναι μία λίγκα φτερών’’ έγραψε στο twitter o Kevin Durant κατα τη διάρκεια του draft και ο Smith είναι μία επισφράγιση αυτού στο τοπ-3, καθώς ναι μεν πρόκειται για forward του 2,08, όμως ο χώρος επιρροής του είναι εκεί στα φτερά, μ’ ένα all-around παιχνίδι που συμπεριλαμβάνει πολύ καλή άμυνα και ήδη δουλεμένο τρίποντο (42% σε 5,5 προσπάθειες ανα αγώνα). Κάπου εδώ έρχεται η ένστασή μου. Το παιδί είναι σούπερ ταλαντούχο, μην παρεξηγηθώ. Προσωπικά δεν έβλεπα αυτόν τον NBA-ready αθλητή με τα δύσκολα καλάθια να είναι μέρος του παιχνιδιού του, όπως διάβασα σε αρκετές αναλύσεις. Όντως ο Smith σκόραρε σε δύσκολες περιπτώσεις απ’ το mid-range, όμως μεγάλο μέρος αυτού προερχόταν από το γεγονός πως καμία άμυνα στο κολλέγιο δεν μπορεί να διαχειριστεί έναν τόσο μακρύ αθλητή με ικανότητες φτερού. Μου θυμίζει αρκετά τον Mikal Bridges σε πιο -πολύ πιο- ψηλό σώμα. Είναι κακό κάτι τέτοιο; Κάθε άλλο, ούτε θεωρώ πως πρέπει πως σώνει και ντε να συμπληρώνεις συγκεκριμένα κουτιά για να επιλεχθείς στο #1. Μάλλον όμως είναι καλύτερα και για τον ίδιο στο Houston και το #3, εκεί που θα έχει το χώρο και το χρόνο να παρατηρήσουμε πιο δίκαια το πραγματικό εύρος του ταλέντου του. Συν ότι ο Jalen Green είναι φτιαγμένος ως συμπαίκτης για εκείνον. Ο Jabari θα ‘χει κάποιον στο πλάι του ως εκτελεστική απειλή, ενώ η (μη) προσπάθεια του Green στην άμυνα και οι αποστολές που θ’ αναλαμβάνει o πρώην forward του Auburn μπορούν να τον κάνουν να φαίνεται σαν τον Paul George. Το Houston έχει στα χέρια του ένα πραγματικό διαμάντι, ενώ η επιλογή του επίσης εξαιρετικού αμυντικού Tari Eason αργότερα στο draft (#17) προμηνύουν ένα εξαιρετικό και διασκεδαστικό rotation την επόμενη σεζόν. 

Όσον αφορά το #2, οι Thunder έπραξαν άριστα και πήγαν με τον μονόκερο στο δωμάτιο, κρατώντας τις ανταλλαγές τους γι’ αργότερα στο draft. Πως θ’ άντεχε άλλωστε ο Sam Presti, αυτή είναι η βραδιά του, τον τρώνε τα χέρια του. Σε κάθε περίπτωση, ο Chet Holmgren είναι κάτοικος Θαντέρας: 

Δεν έχω να προσθέσω πολλά περισσότερα, ο Holmgren άλλωστε θα μας απασχολήσει πολύ την επόμενη σεζόν στο The Prodigy Report. Όπως βλέπετε παραπάνω, ένα πολύ λεπτό κορμί που όμως έχει τρομερή αμυντική αίσθηση και παράλληλα προσφέρει πολλά στο επιθετικό σκέλος (14 πόντοι και 2 ασίστ μ.ό στη σεζόν με το Gonzaga). Ένα wow factor, ένα αυθόρμητο ‘’ρε συ τι περίεργο κορμί είναι αυτός ο τύπος, έχει την προσοχή μου’’. Ακριβώς οι περιπτώσεις που ψάχνουν στους Thunder, όπως και ο Pokusevski, ή οι Ousmane Dieng και Jalen Williams που προστέθηκαν στη φετινή διαδικασία (οκ, ο τελευταίος ίσως να ‘πρεπε να βρίσκεται σε πιο γεμάτο σύνολο καθώς είναι ήδη έτοιμος, όπως λέει και ο φίλος Δημήτρης Καραμάνης του Pick ‘n’ Popa). O Holmgren έχει το ψηλότερο ταβάνι, εκείνο δεν ενοχλεί καθόλου τη συνύπαρξη με τον Shai Gilgeous-Alexander, οι Thunder λειτούργησαν με λογική.

Η καλύτερη βραδιά 

Απ’ ότι φαίνεται κάναμε λάθος. Μπορείς να εμπιστευτείς απόλυτα τους Kings και τους Knicks για τις σωστές αποφάσεις. Αρκεί να είσαι η ομάδα που διαλέγει ακριβώς μετά τους πρώτους και που σηκώνει το τηλέφωνο στις κλήσεις των δεύτερων. Με απλά λόγια, η χθεσινή βραδιά ανήκει στους Detroit Pistons, οι οποίοι είδαν να πέφτει στα χέρια τους με το #5 ο Jaden Ivey, ο combo-shooting guard δηλαδή με το πακέτο που θυμίζει Ja Morant, με πολύ μεγάλη αθλητικότητα και επιθετικό χαρακτήρα στις διεισδύσεις προς το καλάθι. Το πάντρεμά του με τον δημιουργό Cade Cunningham δεν είναι απλά διασκεδαστικό, είναι λόγος για να βάλεις League Pass. O Cade είναι για μένα ήδη ένας απ΄ τους καλύτερους δημιουργούς σ’ όλη τη λίγκα, με φοβερή αίσθηση του πως να μοιράσει με ηρεμία τις επιλογές του ανάμεσα στο προσωπικό σκορ και τη δημιουργία και πλέον αποκτά δίπλα του μία εκρηκτική βαλβίδα αποσυμπίεσης: 

Πραγματικά ανυπομονώ να δω αυτόν τον συνδυασμό τα επόμενα χρόνια, που βάσει ταλέντου μπορεί ν’ αποτελέσει, αργά ή γρήγορα, ένα από τα πιο σημαντικά backcourt δίδυμα στο ΝΒΑ. Το ζήτημα είναι πως στην πορεία της βραδιάς, οι Pistons είδαν την ευκαιρία και άρπαξαν τον Jalen Duren στο #13, εκμεταλλευόμενοι τις παπαριές (σόρι, νοτ σόρι) των Knicks και Hornets. Ο center από το κολέγιο του Memphis είναι πραγματικό θηρίο, με φοβερή ενέργεια και στις δύο πλευρές του παρκέ, από τους καλύτερους above-the-rim αθλητές της γενιάς του. Ό,τι πρέπει για τις δημιουργίες του Cunningham χαμηλά δηλαδή. Πιστεύω πως δεν είναι και το πιο δύσκολο πράγμα να βρεις συμπαίκτες που θα κουμπώσουν στον Cade γιατί είναι ολικός παικταράς, τα ξημερώματα της Παρασκευής ωστόσο οι Pistons πέτυχαν διάνα σ’ αυτή την προσπάθεια. 10/0, Α++. 

Τα δύο γουατδεφάκ

Δεν είναι πως ο Keegan Murray που επέλεξαν οι Kings στο #4 είναι bust ή οτιδήποτε, κάθε άλλο. Στιβαρός forward, ικανότητα ακόμη και να βάζει την μπάλα στο παρκέ, όλα καλά. Το ζήτημα είναι πως στο Sacramento απέτυχαν να διαβάσουν το δωμάτιο. Ακόμη και αν δεν ήθελαν τον Ivey, κάτι που αντιλαμβάνομαι πως έχει λογική στην προσπάθειά τους ν’ ανέβουν άμεσα προς τα playoffs γύρω από το δίδυμο Fox-Sabonis, μπορούσαν να εκμεταλλευτούν το hype που υπήρξε σ’ ολόκληρη τη λίγκα για εκείνον και να κερδίσουν ένα πακέτο που είτε θα τους έφερνε κάποιον πιο ολοκληρωμένο κι έτοιμο ‘’Keegan Murray’’ (αν για παράδειγμα ετοίμαζαν κάποιο πακέτο για τον OG Anunoby, που σύμφωνα με φήμες συζητιέται για τους Blazers), είτε θα τους έφερνε λίγο πιο κάτω στο draft και στις θέσεις #5-7, που πιθανότατα ο Murray θα ήταν ξανά διαθέσιμος. The Markelle Fultz One αν προτιμάτε, όπως δηλαδή κάποτε οι Celtics κατέβηκαν δύο θέσεις στο draft, εκμεταλλευόμενοι τον ντόρο για τον Fultz, κερδίζοντας έξτρα assets στην πορεία και διαλέγοντας στο #3 τον Jayson Tatum, τον παίκτη που δηλαδή ήθελαν απ’ την αρχή. 

Πάντα όμως μπορείς να υπολογίζεις στους Knicks για να γραφτούν ως οι βασιλιάδες της κωμωδίας. Μέσες άκρες και για να μη σας κουράζω περισσότερο: Οι Knicks είχαν το #11 pick, το οποίο και αντάλλαξαν με τους Thunder για τρία picks πρώτου γύρου, ένα απ’ τα οποία ήταν και το φετινό #23. Τελικά εκείνο το πακέταραν μαζί με 4 picks δεύτερου γύρου για το #13 που είχε η Charlotte και εκεί που επιλέχθηκε ο Jalen Duren. ‘’Μα καλά, ο Duren δεν πήγε στους Pistons;’’ ρωτάτε. Ακριβώς, καθ’ ότι το αγαπημένο μου franchise της Νέας Υόρκης αντάλλαξε εκ νέου το #13, μαζί με το συμβόλαιο του Kemba Walker, για να πάρει πίσω…τίποτα, ή μάλλον το #25 απ’ το Milwaukee. Και κάποτε κορόιδευαν τον Brad Stevens που έβαζε ένα pick πρώτου γύρου δίπλα από το max συμβόλαιο του Kemba για να το αφαιρέσει απ’ το μισθολόγιο των Celtics, εδώ οι Knicks και το front office τους παιδεύτηκαν με 8 εκατομμύρια. Όλα τα παραπάνω γίνονται για να υπάρξει αρκετός χώρος τις επόμενες ημέρες ώστε οι Knicks να κυνηγήσουν τον Jalen Brunson. Κάπου στην πορεία μ’ αυτές τις κινήσεις πάντως δίνουν την ευκαιρία στον ίδιο τον Brunson και τον ατζέντη του να τους πιάσουν τα οπίσθια, με απλά λόγια να απαιτήσουν να υπερ-πληρωθεί για να υπογράψει στη Νέα Υόρκη, διαλέγοντας τον ρόλο του πρώτου βιολιού αντί για τη συνύπαρξη με τον Luka Doncic στους (φιναλίστ της Δύσης) Mavericks. Πράγματι υπάρχει έλλειψη στα point guards και ο συγκεκριμένος είναι μια καλή λύση. Οι Knicks πάντως έχουν τσακωθεί με τη λογική, δε δρουν με πλάνο αλλά με ότι είναι καυτό αυτή την περίοδο. Μακάρι να τους κάνει και μία κηδεία ο Jalen και να παραμείνει στο Dallas. 

Το Memphis

Η αλήθεια είναι πως σ' αυτό το σημείο οτιδήποτε κάνουν οι Grizzlies στη βραδιά του draft μοιάζει ιδανικό, άριστο συμπλήρωμα, ληστεία. Το έχουν κερδίσει άλλωστε με τη σωστή πλαισίωση γύρω απ’ τον Ja Morant μέσα από δικές τους επιλογές πρωτοετών, ανεβαίνοντας θέσεις σχεδόν κάθε χρονιά από το ‘19 και έπειτα. Έτσι και φέτος, καθώς αντάλλαξαν για να βρεθούν στο #19 και να πάρουν τον Jake LaRavia, ο οποίος υπολογιζόταν περίπου στις θέσεις 22-26. Forward χωρίς τα τρομερά αθλητικά στοιχεία αλλά με υψηλό μπασκετικό IQ και καλή αντίληψη του παιχνιδιού, τα στοιχεία δηλαδή που παίρνουν ήδη από τον βετεράνο Kyle Anderson, καλύπτοντας κάποιες ανάγκες στην περίπτωση που χρειαστεί αργά ή γρήγορα ν’ αποχαιρετήσουν τον τελευταίο. 

Σε παρόμοιο μοτίβο και η επιλογή του David Roddy, ο οποίος είναι ένας περίεργα όμορφος στο μάτι undersized δημιουργός σκορ, με αξιοσημείωτα fadeaway τελειώματα από το mid-range. Σιγά-σιγά μπορεί να αντικαταστήσει τον Dillon Brooks, καθότι θα είναι δύσκολο για τους Grizzlies να τους πληρώσουν όλους. Η δική μου ανησυχία είναι πως αμφότεροι οι Brooks και Roddy μπορούν να σε οδηγήσουν στην παράνοια με την εμπιστοσύνη στα χαρίσματά τους, αφαιρώντας ροή απ’ την επίθεση και την ορμή του Ja. Πιστεύω πάντως ότι το front office των Grizzlies γνωρίζει αρκετά περισσότερα από εμένα γύρω από την στελέχωση ενός ρόστερ οπότε περιμένουμε. Μοναδική υποσημείωση η ανταλλαγή για να έρθει ο Roddy, με τους Grizzlies να παίρνουν το συμβόλαιο του Green (διαχειρίσιμο, περιμένω να παίξει μηδέν λεπτά, όπως οι Iguodala και Bledsoe σε αντίστοιχες περιπτώσεις και να αποχωρήσει για κάποιον contender) και να δίνουν τον συμπαθή De’Anthony Melton στους Sixers. Ο τελευταίος μπορεί να λειτουργήσει εξαιρετικά ως βασικός χειριστής αλλά και ως δευτερεύοντας δημιουργός, είναι πολύ δυνατός στην άμυνα πάνω στην μπάλα, αποδέχεται τον ρόλο του και κουμπώνει παντού. Μόλις στα 24 του χρόνια και με πολύ διαχειρίσιμο συμβόλαιο (9 εκατομμύρια τον χρόνο), νομίζω πως θ’ αποτελέσει σημαντική απώλεια για την περιφερειακή γραμμή των Grizzlies, αν και ακόμη υπάρχει ο Tyus Jones εκεί, και αντίστοιχα θησαυρό απ’ το πουθενά για τους Sixers, ό,τι πρέπει για σχήματα μαζί με τον Harden ή/και τον Tyrese Maxey.

Το στυλ

Ας κλείσω με την εμφάνιση της βραδιάς. Jeremy Sochan στο #9, σε στυλ και αέρα, σε ξανθό μαλλί και κουστούμι που αναδεικνύει το σύνολο:

Sochan ➡️ San Antonio@SochanJeremy gets selected 9th overall by the @spurs in the 2022 #NBADraft presented by State Farm. #phantomcam pic.twitter.com/YgWnKNcNQ8

— NBA (@NBA) June 24, 2022

Λίγο flair στ’ αποδυτήρια των Spurs δεν είναι ποτέ περιττό και ο συγκεκριμένος έχει κάτι από Rodman, πηγαίνει σε χρωματιστά μαλλιά κάθε δεύτερη Παρασκευή και πειραματισμούς. Παρεμπιπτόντως είναι και παιχταράς, εξαιρετικός αμυντικός και με επιθετικό παιχνίδι που φωνάζει Spurs, με σαφείς ικανότητες αλλά χωρίς τη διάθεση να τις επιβάλλει πάνω απ’ την ομάδα. Σουτ δεν έχει βέβαια και όπως έγραψε και ο Jackson Frank, ένας απ’ τους αγαπημένους μου τουιτερικούς αναλυτές εκεί έξω, οι Spurs μένουν πιστοί στο πλάνο τους ν' αποφεύγουν οτιδήποτε σχετίζεται με floor spacing. Έχει ένα ενδιαφέρον ωστόσο ο συνδυασμός του στο 3-4 με τον Keldon Johnson και η υποστήριξη που μπορεί να δώσει στο 5αρι του San Antonio (Poeltl;) σε ψηλά σχήματα.