Σημείωση πρώτη, λίγο πριν πιάσουμε τα καθαρά του draft, σε μία ανταλλαγή μερικές ώρες νωρίτερα: Μου φαίνεται φοβερό που οι Steph Curry και Chris Paul, δύο point guards που επηρέασαν το παιχνίδι με τον δικό τους τρόπο για παραπάνω από μία δεκαετία, θα παίζουν στην ίδια ομάδα. Ναι, ο CP3 υπήρξε δίπλα στον Steph για αρκετό μέρος του ξεκινήματος της καριέρας του, αλλά έχω πολύ πρόσφατες στο μυαλό μου τις μάχες ανάμεσα σε Golden State και Houston, τον Paul να ειρωνεύεται τον Steve Kerr, αλλά και το ‘’shimmy’’ του Steph μπροστά στα μούτρα του. Aκόμη περισσότερο έχουν καρφωθεί οι εικόνες που ο Curry χόρευε την άμυνα των Clippers επανειλημμένα, στέλνοντας τον Paul στο παρκέ σε μία απ’ αυτές. Φοβερά πράγματα. Στον αντίποδα του trade, ο Jordan Poole μπορεί να ξεσαλώσει ελεύθερα στην Washington, να πάρει όσα σουτ θέλει, ίσως να διεκδικήσει και το βραβείο του Most Improved, με τα νούμερά του να ανεβαίνουν. Καλή τύχη στον Tyus Jones θα πω εγώ, γιατί πάντα οι Wizards κυνηγούν το μοτίβο των ‘’δύο χειριστών ταυτόχρονα’’, στην προσπάθειά του να εκλογικεύσει την επίθεση. Είναι παιχτάρα, δεν τον φοβάμαι.
Σημείωση δεύτερη, για να ζεσταθούμε: Είχε πάει έξι παρά το πρωί κι ακόμη δεν είχε κλείσει ο πρώτος γύρος επιλογών. Δουλεύουμε ρε σεις, να κοιμηθούμε και λίγο, σε τι κινηματογραφικός έπος έχει εξελιχθεί η διαδικασία. Δεν βλέπουμε τον Σπάρτακο, δεν βλέπουμε Φελίνι. Τουλάχιστον σπάστε το σε δύο μέρες, να πάρουν λίγη λάμψη και τα παιδιά του δεύτερου γύρου. Τέλος πάντων, πάμε να δούμε το Top-15.
Το Top-3
Μου αρέσει αρκετά τα τελευταία χρόνια να πακετάρω τις τρεις πρώτες επιλογές, ως εκείνες που ξεχώρισαν τόσο πολύ, είτε στο κολέγιο, είτε στα πρωταθληματα που έπαιζαν και κυρίως στα pre-draft workouts και στις συνεντεύξεις των παικτών, που ήταν ‘’σχεδόν αδύνατο’’ για τις ομάδες που είχαν τα ανάλογα picks να μην τους επιλέξουν - και κατ’ επέκταση να φτιάχνω τα πρώτα σχόλια, αλλά και να εξετάζω την πορεία τους μέσα στη rookie σεζόν τους.
Ε, εδώ τι να πούμε, ο Victor Wembanyama είναι μία περίπτωση μόνος του. Είτε μιλάμε με αγωνιστικά κριτήρια, δηλαδή για ένα παιδί κοντά στα 2,20μ που χειρίζεται την μπάλα σαν περιφερειακός και σουτάρει με τρομακτική άνεση πάνω απ’ όλους, είτε για την ξεκάθαρη πρόθεση αρκετών ομάδων να αφήσουν τη σεζόν να κυλήσει, ώστε να ανεβάσουν έστω και λίγο τις πιθανότητές τους και τον να πάρουν, είτε για την αδιαμφισβήτητη ταμπέλα του #1, που του έχει δοθεί περίπου από τον προηγούμενο Οκτώβριο, και το όλο μάρκετινγκ που έχτισε το ΝΒΑ γύρω απ’ αυτό, προβάλλοντας παιχνίδια της ομάδας του σε εβδομαδιαία βάση και παράγοντας highlight content, λες και ο αθλητής είναι ήδη στο ΝΒΑ.
Υπέροχο το πάντρεμα με τους Spurs, οι οποίοι ύπουλα-ύπουλα, καθώς η λίγκα δεν έχει στρέψει και πολύ τους προβολείς επάνω τους το προηγούμενο διάστημα, τουλάχιστον πριν κερδίσουν την #1 επιλογή τέλος πάντων, έχουν χτίσει δύο εξαιρετικούς wing-forwards στους Devin Vassell και Keldon Johnson. Ο πρώτος έχει αρχίσει να δρα περισσότερο ως δημιουργός σκορ, με αυτά τα τεράστια άκρα που του δίνουν τη δυνατότητα να τελειώνει φάσεις ανεπηρέαστος, ο Johnson από την άλλη είναι περισσότερο all-around, ένα θηρίο της φύσης σε νορμάλ ύψος. Μαζί με τους Tre Jones και Jeremy Sochan, ο οποίος χθες ήταν στο draft και αγκάλιαζε διαρκώς τον νέο του μπασκετικό φίλο, οι Spurs έχουν μία νεανική τετράδα, ζωηρή και αθλητική, που κουμπώνει όμορφα δίπλα στον Wembanyama και δεν περιορίζει καθόλου τον χώρο που του αρέσει να κινείται - παντού μέσες άκρες, αλλά καταλάβατε. Θα είναι πολύ διασκεδαστικοί σε πρώτη φάση, ειδικά αν ο Popovich, στα 74 του πλέον και χωρίς καμία υποχρέωση για διεκδίκηση τίτλων, έχει αποφασίσει να περάσει και λίγο καλά. Ίσως χρειαστεί με τον καιρό να δούμε σχήματα με δεύτερο ψηλό, που δεν αναγκάζουν τον Wemby να κυνηγά κάθε ριμπάουντ και να δίνει ανελέητες μάχες στη ρακέτα, θα δείξει. Για την ώρα, οι Spurs έχουν έναν πραγματικό franchise-altering αθλητή.
Στο #2 του draft επιλέχθηκε ο Brandon Miller από τους Charlotte Hornets. Βαριά η ταμπέλα με τίτλο ‘’Ο Νέος Paul George’’ ρε φίλε. Δε βοηθάει και ο ίδιος βέβαια, όταν δηλώνει πως ο PG13 είναι ο αγαπημένος του, η δική του επιλογή για GOAT. Σε κάθε περίπτωση, το μεγαλύτερο ζήτημα του Miller δεν είναι ο forward των Clippers και οι συγκρίσεις, αλλά το γεγονός πως επιλέχθηκε από έναν οργανισμό που είναι διαρκώς σε μεταβατική φάση. Ανταγωνιστικό σύνολο δεν έχουν, πρωταγωνιστές δεν υπάρχουν εκτός από τον LaMelo Ball, που και ο ίδιος έχει πέσει στην κατρακύλα της Charlotte, o Michael Jordan ψάχνεται να πουλήσει την ομάδα, αλλά ήθελε και έχει και λόγο στο ποιον θα επέλεγε χθες βράδυ, ένα τελευταίο δωράκι.
Νομίζω πως ο Brandon Miller δεν είναι από εκείνους τους αθλητές που μπορούν να φωνάξουν μπασκετικά ‘’η μπάλα σε μένα, να σας δείξω τι μπορώ να κάνω’’. Δεν είναι το στυλ του τέτοιο. Παίζει κατα βάση στο πλάι, αν και σύντομα θα μπορεί να ξεκινά επιθέσεις ως wing initiator, έχει υπέροχο τρίποντο πάνω στην κίνηση (και περίπου 39% σε 7,5 προσπάθειες ανα αγώνα), χρησιμοποιεί το μεγάλο κορμί του, που δε φαίνεται ότι είναι 2,06, αλλά τελικά είναι, ώστε να μένει μπροστά από τον αντίπαλο στην άμυνα, αλλά και να καταφέρνει να τελειώνει φάσεις στην επίθεση, παρ’ ότι το πρώτο του βήμα δεν είναι σούπερ εκρηκτικό. Οκ, ειδικά αυτό το τελευταίο πακέτο, όντως μοιάζει με τον Paul George, ειδικά από τα χρόνια στη Θαντέρα κι έπειτα - γιατί στην Indiana είχε φορτώσει όλα τα καλάθια με καρφώματα. Σε κάθε περίπτωση, δεν περιμένω μία περίπτωση Banchero, όπου δηλαδή θα ξεχωρίσει από το πρώτο δευτερόλεπτο, περισσότερο όμως το σκέφτομαι, γιατί η Charlotte είναι δυσλειτουργική και όχι γιατί ο Miller δεν είναι σούπερ ταλέντο. Σ’ ένα πιο δεμένο σύνολο θα ήταν υπέροχος, η μοίρα τον έφερε στους Hornets, οπότε υπομονή για να φανεί.
Κλείνουμε την πρώτη τριάδα με τον Scoot Henderson. Χτισμένος λες και θα πρωταγωνιστήσει στο NFL, άψογος χειριστής της μπάλας (δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στη συγκεκριμένη φουρνιά παρεμπιπτόντως, έχουν μπει λίγο πιο…άκαμπτοι για να το θέσω κομψά), μπορεί να τα βάλει με οποιονδήποτε αμυντικό βρεθεί μπροστά του και προσπαθεί να τον αποκόψει από την επίθεση στο καλάθι, έχει καλό release στο σουτ του, που προσωπικά με προδιαθέτει θετικά ότι θα μπορέσει ν’ ανεβάσει την παραγωγικότητά του από το τρίποντο. Είχε 28% σε λίγες προσπάθειες, όμως έπαιξε μόλις 18 παιχνίδια στην G-League και γενικά θεωρώ πως το συγκεκριμένο πλαίσιο, παρά τις επίμονες προσπάθειες του ΝΒΑ, δεν δημιουργεί ακόμη περιβάλλον μεγάλου ανταγωνισμού, ώστε να κριθεί κάθε αθλητής λίγο παραπάνω. Σε κάθε περίπτωση, το πακέτο του Henderson είναι τέτοιο, που αν ψάχνεις guard, δεν πετάς την ευκαιρία, τον διαλέγεις και λες κι ευχαριστώ.
Το ζήτημα είναι ότι πάει στο Portland. To Portland του Lillard. O Dame έδωσε μερικές ημέρες ακόμη στον οργανισμό ώστε να δείξει τις προθέσεις του, σε μία ακόμη προσπάθεια να χτιστεί ένας ‘’διεκδικητής’’ γύρω από τον star guard, που είναι και από τους προσωπικούς μου αγαπημένους. Η δική μου σκέψη είναι η εξής: To πλάνο του Scoot Henderson μαζί με Shaedon Sharpe, Anfernee Simons και ό,τι έρθει πίσω από πιθανό trade Lillard, είναι φουλ ενδιαφέρον και θα φέρει την απαραίτητη ζωντάνια στους Blazers, δίνοντας και τη δυνατότητα στους ανθρώπους που τρέχουν την ομάδα να δουλέψουν με μικρότερη πίεση. Εξίσου ενδιαφέρον είναι το ν’ ανταλλαχθούν εκείνοι, η νέα γενιά δηλαδή, για να έρθουν οι Siakam και OG του κόσμου τούτου δίπλα στον Dame. Όντως θα φτιαχτεί κάτι δυνατό σε μία Δύση που δεν σηκώνει και πολλά πολλά γενικά, μια χαρά. Τα ενδιάμεσα σενάρια είναι μπούρδες. Ο Lillard μπορεί να μιλάει στα τηλέφωνα με τον Henderson όσο θέλει, πάντα ήταν υποστηρικτικός με όσους του παρουσίαζαν οι Blazers ως τη νέα ελπίδα, δεν τον έχω όμως στα 32 του να κάνει τον Mάστερ Σπλίντερ με τα μπασκετικά Χελωνονιντζάκια και να περιμένει να μεγαλώσουν, ώστε να γεμίσουν τα σόσιαλ μίντια με τα αντίστοιχα φώτοσοπ. Από την άλλη, τα ίδια λέμε κάθε καλοκαίρι και ο Lillard μένει στο Portland.
Τα δύο αδέρφια
Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, δεν είμαι ο μεγαλύτερος φαν των Amen και Ausar Thompson εκεί έξω, αυτά τα ‘’Overtime Elite’’ με φοβίζουν λίγο ως προς το πόσο καθαρά βλέπουμε τους αθλητές σε φουλ μπασκετικό πλαίσιο, περισσότερο μου μοιάζουν με παράσταση στο κλίμα των ημερών, showcase χαρισμάτων ρε παιδί μου. Από την άλλη βέβαια, από χαρίσματα άλλο τίποτα οι συγκεκριμένοι. Φοβερά κορμιά, χειριστές που αγγίζουν τα δύο μέτρα, άλμα λες και πηδάνε πάνω σε τραμπολίνο, ο Gerald Green θα ήταν περήφανος. Μάλιστα φαίνονται εξαιρετικά συγκεντρωμένοι αμυντικά, σε όλο αυτό το σόου προσπάθησαν να δείχνουν ένα επαγγελματικό πρόσωπο, ήταν φωτιά παρέα στο transition και μοιάζουν να έχουν μία αρκετά καλή, all-around πρώτη βάση.
Τώρα όσον αφορά το ‘’nitpicking’’ που λένε και στο χωριό μου, ότι δηλαδή ο Amen είναι μισό κλικ παραπάνω ως o καλύτερος playmaker, ενώ ο Ausar θα κινείται περισσότερο στα φτερά, θα μου επιτρέψετε να το αφήσω στα πιο έμπειρα μάτια, αλλά και στις ανάγκες των ομάδων από τις οποίες επιλέχθηκαν. Τα δύο αδέρφια, που γεννήθηκαν με ένα λεπτό διαφορά και μπήκαν στο ΝΒΑ με περίπου δέκα λεπτά απόσταση (είπαμε, κρατά πολύ η ρημάδα η διαδικασία), πλέον χωρίζουν τα σακάκια και τα παντελόνια τους, όπως οι ίδιοι δήλωσαν μετά το draft, με τον Amen να πηγαίνει στο Houston και τον Ausar στο Detroit. Ενδιαφέρον ε; Ο Amen, το ‘’μισό βήμα μπροστά’’, πάει σε ένα σύνολο που ναι μεν έχει τρομακτικά νιάτα και αθλητικότητα, με τους Jalen Green και Jabari Smith να ξεχωρίζουν, όμως για την ώρα δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς πώς θα χρησιμοποιηθεί. Ίσως του ταιριάξει να είναι κεντρικός χειριστής και ν’ απορροφήσει κάποιες από τις ακατανόητες επιλογές του Green, που τον λατρεύω, αλλά είναι κουραστικός ρε διάολε. Από την άλλη πλευρά, ο Ausar Thompson θα βρει στους Pistons τους Cade Cunningham και Jaden Ivey, εκείνοι θα είναι οι χεριστές, εκείνος μπορεί να βάζει έξτρα επιθέσεις ως wing, να παίζει άμυνα για όλους και σιγά σιγά να ανεβαίνει. Για να είμαι ειλικρινής, ψήνομαι περισσότερο να δω τους Pistons ως σύνολο, με κλεφτές ματιές στις προσπάθειες του Amen στο Houston. Εκτός αν ο Udoka φτιάξει κάτι πυρηνικό από το ξεκίνημα.
Κλείνοντας την πρώτη δεκάδα
Έχω ένα σοφτ σποτ για τον Anthony Black, τον οποίον επέλεξαν οι Magic στο #6. Καταρχάς, έχει ένα υπέροχο άφρο μαλλί. Στα πιο σοβαρά, είναι ένας παίκτης 2,01μ που, λόγω ταλέντου, αλλά και αναγκών στο Arkansas, ψιλο-έπαιζε ως ο κεντρικός χειριστής, όμως φαίνεται ότι βολεύεται αρκετά στο πλάι ως έξτρα δημιουργός, χτυπώντας πάνω στα closeouts της άμυνας. Γρήγορες αποφάσεις, πέραν από γρήγορα πόδια, χωρίς τη σούπερ αθλητικότητα των από πάνω. Το βασικό σημείο που μου τραβά το μάτι είναι τα γρήγορα εγκεφαλικά αντανακλαστικά, ότι μπορεί (και γουστάρει) να διαβάζει γρήγορα το παιχνίδι. Την πατάω και με το μαλλί που είναι χαρακτηριστικό, μου μοιάζει λες και βγάζει κάποιος στα φτερά τον Noah - ο οποίος βέβαια τα έπιανε κοτσίδα, αλλά να δούμε και τον Black και τις επιλογές του από εδώ και ύστερα.
‘’Ποιος Noah, τι λες μωρέ; Αυτός έπαιζε σέντερ και σούταρε λες και τον υποχρέωνες’’. Ναι οκ, εννοώ ότι μοιάζει τύπος με αίσθηση για το παιχνίδι, φουλ εργατικός, μπασκετικός και με καλό μέγεθος, πασάρει, ενώ φαίνεται πολύ διαθέσιμος και συγκεντρωμένος στην άμυνα. Μου ταιριάζει πάρα πολύ με τις υπόλοιπες επιλογές που έχει κάνει το Orlando την προηγούμενη τριετία, ανυπομονώ να τον δω μαζί με τον Wagner και σε τι σχήματα μπορεί να δέσει με τον Banchero.
Οι Pacers και οι Wizards διάλεγαν στις θέσεις #7 και #8 αντίστοιχα, όμως με μία μίνι ανταλλαγή άλλαξαν θέσεις, ίσα ίσα για να μπερδέψουν εμάς, αλλά και όσους μοιράζουν καπέλα σ’ αυτό το πανηγύρι, που δώστε τους κατευθείαν το καπέλο της ομάδας για την οποία θα παίζουν ρε γαμώτο, αφού όλοι ξέρουμε για την ανταλλαγή, δεν είναι καν κοινό μυστικό. Όπως και να ‘χει οι Wizards, για τους οποίους κάναμε και τον πρόλογο με τους δύο guards, πρόσθεσαν τον Bilal Coulibaly, Metropolitan κι εκείνος, όπως ο Wembanyama. Πραγματικά αθλητικός και πραγματικά μακρύς (220 εκατοστά άνοιγμα χεριών) σου τραβάει το μάτι από την πρώτη φορά που τον βλέπεις. Σε πρώτη φάση παρουσιάζει παιχνίδι μακριά από την μπάλα, πολύ κόψιμο προς το καλάθι, αλλά κάτι μου λέει πως τα επόμενα χρόνια θα μπορεί με άνεση να λειτουργεί ως initiator. Το σουτ του, κακά τα ψέματα, είναι άθλιο. Ανάμεσα στους χαρακτηρισμούς που έχει πάρει τον τελευταίο καιρό, εκείνους που βοηθούν με μία ατάκα να περιγράψεις το στυλ κάποιου, ο Coulibaly έχει αναφερθεί ως ‘’Mini-Giannis’’. Υπερβολές προφανώς, αλλά ας κρατήσουμε λίγο το πώς κινείται μέσα στο παρκέ και πως χρησιμοποιεί τα μακριά του άκρα για να τελειώσει φάσεις. Ωραία περίπτωση, αλλά…Washington, εδώ την πάτησαν άλλοι κι άλλοι.
Η Indiana λοιπόν, πέφτοντας μία θέση, επέλεξε τον Jarace Walker. Από την άποψη παντρέματος, αν χωράει δηλαδή, δίνω ένα γενναίο 100%. Forward που φέρνει προς το 4, αθλητικός, αλλά και κάποιος που από επιλογή ανοίγει χώρο και μπορεί να λειτουργήσει ως spot up σουτέρ, με 34% συνολικά από το τρίποντο και ακόμη πιο πάνω όταν συζητάμε για catch-n-shoot καταστάσεις. Μακρύς, η χαρά του interception στην άμυνα και ταυτόχρονα κάποιος που θα κάνει τη μικρή πάσα που θα συνεχίσει την επίθεση. Με θετικό μάτι η συνύπαρξη με Haliburton και Mathurin, αλλά πραγματικά δεν έχω ιδέα για το πώς θα καταλήξει ως στυλ και επίπεδο, βλέπω μέσα του τόσο ‘’Paul Millsap’’ όσο και ‘’Isaiah Stewart’’.
O Taylor Hendricks πάει στο πρότζεκτ των Utah Jazz. Να παίξουμε άμυνα, να κλείσουμε το γήπεδο, να μαρκάρουμε κάθε θέση, να κρύψουμε το καλάθι σαν σκιάχτρο. Είναι και 19 ετών με ύψος 2,06μ, ο ορισμός του παίκτη που αν είναι διαθέσιμος και διαλέγουν οι Raptors, ‘’βάζεις και το σπίτι σου’’ ότι θα τον επιλέξουν. Τελικά δε θα έριχνα ποτέ το ποντάρισμά μου βέβαια, καθώς οι Jazz φρόντισαν να μην είναι διαθέσιμος μετά το #9. Ταιριαστός ως έξτρα επιλογή στις θέσεις των forwards, release που ξεκινά από χαμηλά και παίρνει όλη την πορεία, καταπέλτης ρε παιδί μου με τέτοια άκρα, 39%, μια χαρά. Το θέμα είναι όλα τα υπόλοιπα που χρειάζονται βελτίωση.
Με το #10 επιλέχθηκε ο Cason Wallace και πάνω που ψήθηκα ότι οι Μavericks προσθέτουν επιτέλους ένα guard που μπορεί να λειτουργήσει δίπλα και μαζί με τον Luka χωρίς πολλές απαιτήσεις…τον έστειλαν στην Oklahoma, να κάνει το ίδιο με τον Gilgeous-Alexander!
Μέσες άκρες, είναι ‘’ο guard που κουμπώνει’’, ένας Davion Mitchell, αλλά στο 1.93μ και με υπέροχο μαλλί επίσης. Νορμάλ χειριστής, καλό τρίποντο και τρόπος σουτ συνολικότερα, δεν θέλει άπειρες μπάλες στα χέρια του, δυνατός κορμός και ικανότητα / διάθεση να κλέψει κάθε διαθέσιμη μπάλα. Αλλά ΚΑΘΕ διαθέσιμη μπάλα. Υπέροχη κίνηση κάθετα στο παρκέ, μπορεί να μείνει μπροστά από κάθε προσωπικό αντίπαλο κι έχει χάρισμα στο να βάζει τα χέρια του χωρίς να κάνει φάουλ. Στο ΝΒΑ βέβαια, τα πρώτα χρόνια ειδικά, τα ‘’50-50’’ πάνε στον πιο έμπειρο και πιο διαφημισμένο επιτιθέμενο. Όπως και να ‘χει, ο Wallace είναι μία εξαιρετική επιλογή για τους Thunder, δεν ενοχλεί καθόλου τον SGA και μάλλον έρχεται να ταιριάξει σ’ έναν πυρήνα που περιμένει τον Chet Holmgren για την απογείωση.
Οι θέσεις 11-15
O Jett Howard ήρθε να συμπληρώσει τις επιλογές των Magic στην πρώτη 15άδα και τις θέσεις των forwards του συνόλου. Γιος του Juwan Howard αν σας θυμίζει κάτι το επώνυμο, ήταν και προπονητής του στο Michigan, παρ’ ότι ο μικρός Jett επέμενε να επιλεγεί φυσιολογικά σ’ ένα κολλέγιο και να μην παίξει ‘’επειδή λέγεται Howard’’. Κυρίως έπαιζε γιατί σουτάρει πολύ όμορφα (37% στο κολέγιο) και μπορεί να τρέξει αιφνιδιασμό με την μπάλα στα χέρια, έχοντας καλό χειρισμό, παρά το ύψος του. Γλυκιά επιλογή.
Ο Derek Lively II ήταν εκείνος που κατέληξε στους Mavericks με το trade που συζητήσαμε παραπάνω. Μπορεί λοιπόν το Dallas να μην έβαλε έναν ταιριαστό περιφερειακό στο ρόστερ, πρόσθεσε όμως έναν ψηλό από τη γνωστή σχολή με τα μπλε. Έλα το Duke, άντε που ήσασταν! 2,16μ με άνοιγμα κοντά στο 2,30, οπότε φαντάζεστε: Ριμ-προτέκτορας με τελειώματα πάνω από το στεφάνι σε πρώτο διάβασμα. Ψιλοπασάρει, τίποτα σπουδαίο, αλλά δεν περιμένεις τον Wembanyama σε αυτό το σημείο του draft. Ελάχιστο επιθετικό παιχνίδι πέραν αυτού, αλλά δε θα ζητηθούν και πολλά περισσότερα σε αυτό το ρόστερ. Θεωρείται από τα πιθανά κλεψίματα του draft, για μένα σόρι, τραβάει το μάτι και η εικόνα, μου θυμίζει πολύ Jaxson Hayes, με τα καλά του και τα στραβά του.
Οι Raptors τελικά πήγαν με τον Gradey Dick στο #13. Καλησπέρα στο βρωμόχερο και σ’ ένα από τα πιο χαρακτηριστικά τζάκετ της βραδιάς, έτοιμος για πίστα, έτοιμος για τη μεγάλη σκηνή. Κυρίως όμως κρατάμε το σούπερ εκτελεστικό του χέρι. Ή τέλος πάντων εκείνο που μοιάζει έτσι, γιατί στην τελική με 40% σε 5,7 προσπάθειες σούταρε, το οποίο δεν είναι επ ουδενί κακό, αλίμονο, το αντίθετο, αλλά δεν είναι να τρίβεις τα μάτια σου. Είναι όμως τόσο γλυκό το σουτ του, που σε πείθει ότι θα διατηρηθεί εκεί, ενώ αν προσθέσεις στο πακέτο του και την πολύ καλή off ball κίνηση, έχεις έναν παίκτη που σε πρώτο επίπεδο κάθε ομάδα θα ήθελε στο rotation των φτερών. Ειδικά η περσινή βερσιόν των Raptors, που έψαχνε κίνηση και σουτ με το κυάλι, όμως φέτος δεν έχουν ξεκαθαρίσει αν θα πάνε με το ίδιο δεινοσαυρικό στυλ στην πορεία ή θα προχωρήσουν σε ανταλλαγές. Ο χειρισμός του είναι στα πλην, αλλά δεν θα είναι βασικός χειριστής ποτέ, αυτό το προφίλ παίκτη βελτιώνεται μέχρι ένα σημείο και ο Dick δεν μοιάζει χειρότερος από περισσότερους ρολίστες πλάγιους του κόσμου τούτου. Οι περισσότεροι, λόγω εικόνας και χρωμάτων, βλέπουν έναν Gordon Hayward, εγώ θα πάω προς τον Redick, που τον τραβήξαμε για να ψηλώσει. Όχι βέβαια ότι είναι εύκολο να κάνεις μία τέτοια πολυετή καριέρα στο ΝΒΑ.
Στο #14 οι Pelicans επιτέλους δεν πήραν άλλον forward φίλες και φίλοι! O Jordan Hawkins με την πολύ ωραία φιγούρα, επωφελήθηκε την παρουσία στο κολεγιακό πρωτάθλημα για δεύτερη σεζόν και βελτιώθηκε, απέδειξε ότι μπορεί να προσφέρει με συνέπεια από την περιφέρεια (39% σε 7,6 προπάθειες) κινούμενος κατα βάση off-ball, ενώ μοιάζει και από τους αθλητές που μπορούν να τρέχουν ασταμάτητα και να εξουθενώσουν τον αντίπαλο. Όλα τα ‘’ναι’’ για τους Pels, αν και θα μου άρεσε οπουδήποτε και να πήγαινε ομολογώ.
Στο μοτίβο του ‘’μένουμε μία ακόμη χρονιά στο κολέγιο και βελτιωνόμαστε’’, τόσο που να πιάσουμε μία θέση στο top-15 (κάτι που περισσότεροι αθλητές μάλλον πρέπει να εξετάσουν ξανά ως επιλογή), ο Κobe Bufkin κλείνει αυτή την πρώτη 15αδα και πηγαίνει στους Atlanta Hawks. Aριστερόχειρας σημαίνει δικός μου άνθρωπος, πέφτω πολύ εύκολα στην παγίδα. Μοιάζει φοβερός χειριστής, παράλληλα με αυτό το υπέροχο release που έρχεται αρμονικά μετά από την κίνηση του σώματος, χέρια ενεργά στην άμυνα. Μου βγάζει κάτι από Quickley στο πιο ψηλό - πολλή ενέργεια, επίθεση με κάθε τρόπο, με έξτρα μπόνους ότι τα μακριά του χέρια του δίνουν τη δυνατότητα να επιτίθεται συχνά κοντά στο καλάθι. Τώρα, γιατί οι Hawks να διαλέξουν έναν τέτοιο παίκτη, σε σύνολο που στηρίζεται απόλυτα στις επιθετικές διαθέσεις των Trae Young και Dejounte Murray…μη με ρωτάτε, πραγματικά δεν έχω ιδέα, πραγματικά ελπίζω να βρει χρόνο ως έξτρα χειριστής και να δείξει το όμορφο μπασκετικό του πακέτο.
Μικρά Μικρά
* Ο Jaime Jasquez Jr, που είναι 22 και μοιάζει έτοιμος να μπει σε σύνολο διεκδικητή και να προσφέρει, που έχει ως αγαπημένο παίκτη και πρότυπο τον Jimmy Butler, κατέληξε στο Miami. Τι έκπληξη! Ή και όχι, και περιμένω να είναι ο επόμενος που θα εκνευρίζει το κοινό του ΝΒΑ, σε στυλ ‘’ρε γαμώτο, που τον βρήκε αυτόν πάλι το Miami’’.
* Δώσε μου σκόρερ που χορεύει στο midrange και πάρε μου την ψυχή, τι να κάνω, παιδί του Carmelο και του DeMar DeRozan. Κάπως έτσι, το βασανάκι μου σε αυτό το draft είναι ο Brice Sensabaugh. Δε μου άρεσε πολύ που πήγε στη Utah, ήθελα ή μία μεγαλύτερη αγορά για να πέσει λίγο το φως επάνω του, ή ένα σύνολο που θα του πει ‘’ναι αγόρι μου, σούταρε ελεύθερα, κάνε τη δουλειά σου’’, όμως ποτέ δεν ξέρεις.
* Ανοίξαμε με Spurs, ας κλείσουμε με Spurs. Sidy Cissoko στο #44, Γάλλος guard/forward. Μη δουν ευρωπαϊκό και international prospect, σκάει το χειλάκι τους από ικανοποίηση. Ωραίος όμως, πασάρει αρκετά και μπορεί να παίξει άμυνα, έχει ενδιαφέρον αν θα μπορέσει να βοηθήσει τα επόμενα χρόνια.
