Η ματαιότητα της ανταλλαγής του Kevin Durant
Πόσο ωραία ήταν που η offseason ξεκίνησε με τον KD να ζητά ανταλλαγή από το Brooklyn ε; Σενάρια επί σεναρίων από το πρώτο δευτερόλεπτο, υποθετικά πακέτα, αναμονή για το μεγαλύτερο trade της τελευταίας εικοσαετίας, ίσως και γενικότερα. Τελικά, για την ώρα, ο Durant παίζει ακόμη στους Nets και είναι ακριβώς αυτή η τεράστια διάσταση μιας τέτοιας κίνησης που την μπλοκάρει και την κρατά στο έδαφος. Με τις απαιτήσεις για μελλοντικά draft picks πρώτου γύρου να έχουν εκτοξευτεί από τις πρόσφατες ανταλλαγές των Dejounte Murray και Rudy Gobert (μοτίβο που είδαμε και δύο χρόνια πριν με τον Jrue Holiday), οι Nets πολύ φυσιολογικά ζητούν περίπου όσα picks έχει μαζέψει ο Sam Presti στην Oklahoma την τελευταία πενταετία, είναι όμως η -αναμενόμενη- εμμονή τους σε ένα πακέτο all-star παικτών ως επιστροφή που οδηγεί στο πάγωμα. Τα υπόλοιπα franchises πολύ απλά καλούνται να δώσουν ένα πλήρες πακέτο ταλέντου, που μετά θα κοιτούν το ρόστερ τους και θα έχει μείνει….ο Kevin Durant.
Κάπως έτσι, οι πρώτοι στη λίστα του μελλοντικού hall-of-fame forward, οι Phoenix Suns δηλαδή, ‘’αναγκάστηκαν’’ να ισοφαρίσουν την πρόταση της Indiana για τον Ayton (το μεγαλύτερο κομμάτι ενός ενδεχόμενου trade με το Brooklyn) ώστε να μην τον χάσουν για το απόλυτο τίποτα. Δε θα μου έκανε εντύπωση να ξαναδούν όλοι την κατάσταση απ’ την αρχή, να πουν ‘’ναι σόρι, δε βγαίνει’’ και να συνεχίσουμε όπως είμαστε. Το μόνο σίγουρο είναι πως όλη η λίγκα έχει αναμενόμενο ενδιαφέρον για τον Durant, κλειδωμένο μάλιστα σε τετραετές συμβόλαιο. Ακόμη και οι Celtics, οι οποίοι για χρόνια καλώς αντιστάθηκαν στα σενάρια ανταλλαγών του Jaylen Brown και μ’ εκείνον δίπλα στον Tatum έφτασαν τους τελικούς του ΝΒΑ, δύο νικές μακριά απ’ τον τίτλο, το σκέφτονται. He’s freaking Kevin Durant, you know who he is, παραφράζοντας τα ίδια του τα λόγια.
Το μέγεθος της Minnesota
Κάπου κοντά στο καλοκαίρι του 2017, τότε που η δυναστεία των Warriors είχε ανάψει τη μηχανή της για τα καλά, με είχε πιάσει μία βλαμμένη σκέψη πως οι επόμενοι που θα βγουν μπροστά και θα βρουν το αντίδοτο στο δηλητηριώδες small-ball του Golden State, θα ήταν μία ομάδα ‘’μεγάλη’’, που θα επέβαλε αυτό το μέγεθος με κάθε τρόπο. Bigger & Stronger, αν θέλετε. Τελικά βέβαια, όπως αποδείχθηκε, οι Warriors δε σταμάτησαν σχεδόν από κανέναν, παρα μόνο απ’ τους δικούς τους τραυματισμούς, εκείνη όμως η αρχική σκέψη του συνόλου που θα τους κοντράρει είχε σε πρώτο πλάνο τον Karl-Anthony Towns, που ακόμη έμοιαζε το απόλυτο 2-way σημείο αναφοράς στη γραμμή ψηλών. Σε καμία περίπτωση δεν υπολόγιζα αυτή η προσπάθεια να γίνει με τον Rudy Gobert συνοδοιπόρο, όμως εδώ είμαστε.
Η Minnesota κάνει ένα -κάπως- περίεργο all-in στο μέλλον της. Στο χαρτί το δίδυμο Gobert-Towns μπορεί να δουλέψει μια χαρά. Ο πρώτος θέλει να κάνει κοντά στο ζωγραφιστό όλα αυτά που ο δεύτερος -πλέον- μοιάζει να αποφεύγει σε βαθμό αλλεργίας, ειδικά στο κομμάτι της προστασίας του καλαθιού και των ριμπάουντ, ο Towns είναι μάλλον ο καλύτερος max-contract ψηλός όσον αφορά τις περιφερειακές εκτελέσεις και τη διατήρηση του spacing της επίθεσης, ενώ μάλιστα δείχνει και πιο ελαφρύς από ποτέ όσον αφορά το χτύπημα close-out άμυνας, βάζοντας την μπάλα στο παρκέ. Από την άλλη πλευρά, το πείραμα γιγαντισμού της Philadelphia με Embiid-Horford είναι πολύ πρόσφατο στο μυαλό μου και πώς ένα θεωρητικό safety net για ξεκούραση στο κορμί του Joel, κατέληξε -ξανά- στο απόλυτο τίποτα. Τέλος πάντων, όλα αυτά έχουν ίσως λίγη σημασία και θα τελειώσουν όταν ο Anthony Edwards γίνει το απόλυτο supernova της λίγκας, συμπαρασύροντας τους Timberwolves στην πρώτη τους επιτυχία. Το τελευταίο είναι και κάτι που δεν πρέπει να ξεχάσουν. Καλά τα all-ins και μια χαρά το στοίχημα με τον Gobert, κράτησαν και τον D’Angelo Russell τον οποίον μπορούν να προστατεύσουν περισσότερο από ποτέ, όλα όμορφα. Το σημείο αναφοράς είναι και θα είναι ο Ant.
Η αναδόμηση στο Portland
Η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε. Οι Blazers από τα μέσα της σεζόν που τελείωσε, έχουν επιδοθεί σε μία προσπάθεια να χαρίσουν στους εαυτούς τους και στον σταρ Damian Lillard μία ακόμη ευκαιρία για να πετύχουν όλοι μαζί. Προσωπικά το εκτιμώ, ο συγκεκριμένος άλλωστε είναι ο αγαπημένος μου μπασκετμπολίστας και απλά γουστάρω να τον βλέπω στο Portland (του), με τον τρόπο του και την όλη κουλτούρα που έχει χτιστεί. Το Portland ολοκλήρωσε μία αρκετά ευνοϊκή ανταλλαγή για τον εξαιρετικό forward Jerami Grant, ανανέωσε τον ταλαντούχο Anfernee Simons, έμεινε και ο Nurkic με παρόμοια ευνοϊκό συμβόλαιο, προστέθηκε η ενοχλητική μύγα που λέγεται Gary Payton II στην περιφέρεια.
Κάπου εκεί κοιτάς το βασικό rotation: Lillard, Simons, Hart, Grant, Nurkic, από κοντά Payton και Nassir Little, ενώ προστέθηκε μέσω του draft και ο ταλαντούχος Shaedon Sharpe. Όμορφα. Πόσο καλύτερο είναι από το Lillard, McCollum, Powell, Covington, Nurkic, με παίκτες όπως οι Little, Zeller και Nance Jr στο ρόστερ, και στον ρόλο του ταλαντούχου τον Simons; Το όλο χτίσιμο είναι οριακά copy-paste, με τους Blazers μάλιστα να εναποθέτουν πολλά πάνω στο επιθετικό ταλέντο του Grant, αλλά και στην ικανότητα του Simons να γεμίσει τα παπούτσια του McCollum με πληρότητα, χωρίς μάλιστα να κουμπώνει ηλικιακά με τον Dame όπως γινόταν στην περίπτωση του CJ. Τα αμυντικά ζητήματα δε, ενός περιφερειακού scoring διδύμου, παραμένουν στο ακέραιο, εκτός αν κάποιος θεωρεί ότι οι Hart-Grant-Nurkic μπορούν να τους προστατεύσουν καλύτερα απ’ ότι οι Powell-Covington-Nurkic. Ίσως πέφτω τελείως έξω, μακάρι δηλαδή. Το ταβάνι τους ωστόσο μου μοιάζει συγκλονιστικά ίδιο και ο Lillard μοιραία θα πέσει στα γνωστά ηρωιλίκια. Θα περάσουμε καλά; Σίγουρα. Το ζήτημα είναι πόσο (δε) θα κερδίσουν.
Το κακό timing
Μέσα στις άπειρες ώρες τις οποίες αφιερώνω κατα τη διάρκεια της σεζόν στο all-access υλικό που παρέχουν τα NBA franchises στο YouTube, είχα βρει ένα βίντεο των Cleveland Cavaliers στο οποίο ο Koby Altman, President of basketball operations του συγκεκριμένου franchise, είχε μία συνδιαλλαγή με τον τότε τραυματία Collin Sexton. ‘’Είναι η ψυχή της ομάδας, ίσως εκείνος που τα ξεκίνησε όλα’’. Ναι, μόνο που οι Cavs αυτή τη στιγμή προσφέρουν στην ψυχή της ομάδας 40 εκατομμύρια για τρία χρόνια (περίπου 13 τον χρόνο δηλαδή), εκμεταλλευόμενοι λίγο (ή και περισσότερο) την αβεβαιότητα μετά το χειρουργείο του. Χρήματα ρολίστα, σ’ έναν παίκτη που τη σεζόν 20-21 σκόραρε 24,3 πόντους κατα μέσο όρο, με βελτιωμένο δημιουργικό παιχνίδι και 37% στο τρίποντο που θεωρείται η αχίλλειος πτέρνα του. Γυρίζω σ’ ένα πολύ εύστοχο σχόλιο που διάβασα τις τελευταίες ημέρες στο τουίτερ, πως αν οι συνθήκες ήταν αντίθετες, αν δηλαδή ο Sexton είχε τραυματιστεί τη σεζόν 20-21 και έπιανε την καλή του φόρμα στη σεζόν 21-22, τώρα θα στέγνωνε το μελάνι από το max συμβόλαιο που θα είχε υπογράψει.
Το timing δεν είναι καλό, σε μία λίγκα όμως που πληρώνεται ο Simons των Blazers περίπου 24-25 εκατομμύρια τον χρόνο, με μία breakout σεζόν πολύ χαμηλότερα από εκείνη του Sexton, στην πραγματικότητα και οι Cavs (αλλά και οι υπόλοιπες ομάδες που δεν εκμεταλλεύονται την προσπάθειά τους να τον ανανεώσουν με τα ελάχιστα δυνατά χρήματα) διαλέγουν αφήγηση πολύ περισσότερο απ’ όσο προσεγγίζουν με καθαρά μάτια της ικανότητες του βραχύσωμου guard. Οκ, σίγουρα δεν είναι παίκτης για τοπ συμβόλαιο, κατανοητό. Όμως μπορεί να φέρει 20+ πόντους σ’ ένα σύνολο που όταν βρήκε τοίχο, γιατί οι άμυνες επιτέλους προσαρμόστηκαν στον Garland και το δίδυμό του με τον Mobley, θα είχε μεγάλη ανάγκη αυτό το shot creation. Για μένα μακάρι να πάρει απλά το qualifying offer και να βγει την επόμενη χρονιά στην αγορά ως ελεύθερος, προσπαθώντας ν’ ανεβάσει το κασέ με τη φετινή του παρουσία, ένα ρίσκο που είχε πάρει κάποτε ο Jimmy Butler. Ξανά, ο Sexton δεν είναι παίκτης αυτού του επιπέδου, superstar δηλαδή. Όμως οι Cavaliers μπορούν να πάρουν τα 13 εκατομμύριά τους και…καταλάβατε τέλος πάντων.
"Just when I thought I was out, they pull me back in"
Με κάποιον τρόπο πέφτω στην παγίδα των Kings ξανά και ξανά, στον έρωτά τους. Ξέρω πως στο τέλος της ημέρας δε θα κάνουν τίποτα, για την ακρίβεια κάπως θα τα κάνουν σκατά, όμως η φετινή τους στελέχωση μου μοιάζει ελκυστική, διασκεδαστική και πλήρως εναρμονισμένη με την επιλογή τους ν’ ανταλλάξουν για τον Sabonis κοντά στην περσινή deadline. Βασικό σημείο όλων αυτών είναι η επιλογή τους στο φετινό draft, o Keegan Murray:
O Murray είναι ένας forward επιδραστικός και στις δύο πλευρές του παρκέ, με φοβερό release και περιφερειακό σουτ. Αρμονικός ως δίδυμο -στο χαρτί- με τον Harrison Barnes, ίσως και ο αντικαταστάτης εκείνου αν οι Kings επιλέξουν να κινηθούν κάπως διαφορετικά από εδώ και πέρα. Παράλληλα, με το μέγεθός του, επιτρέπει στον Sabonis να λειτουργήσει ως μοναδικός, point-centered ψηλός, με όλη την κυκλοφορία του Sacramento να στηρίζεται στις off-ball δράσεις των υπόλοιπων γύρω του. Απολύτως ταιριαστά μάλιστα, ο βασικός χειριστής / περιφερειακός σκόρερ αυτού του συνόλου, ο De’Aaron Fox, μπορεί να κινηθεί με ταχύτητα μακριά απ’ την μπάλα και να δημιουργεί συνεχώς ρήγματα. Σε αυτούς προστέθηκε ο Kevin Huerter, ο οποίος στην Atlanta έδενε τα περισσότερα περιφερειακά σχήματα, αλλά και ο Malik Monk, ένας ιδανικός scoring initiator από τον πάγκο, σε μία ελπίδα να δημιουργηθεί λίγη απ’ τη δυναμική που είχαν παρέα με τον Fox στο Kentucky.
Βασική υποσημείωση: Kings gonna Kings, δεν ξεχνώ. Στο τέλος της ημέρας, το όλο εγχείρημα θυμίζει πάρα πολύ τους Nuggets, μ’ έναν εξωφρενικά χαρισματικό ψηλό να λειτουργεί μέσα στο δικό του ηλιοκεντρικό σύστημα. Οι Nuggets έχουν παίξει ήδη έναν τελικό περιφέρειας, οι διάφοροι τραυματισμοί και κυρίως εκείνος του Jamal Murray τους έχει αποκόψει απ’ το πραγματικό τους ταβάνι εδώ και ενάμιση χρόνο, το οποίο στην πραγματικότητα είναι η διεκδίκηση του τίτλου. Ωραίο μοτίβο για να ακολουθήσεις, δε λέω. Η βασική διαφορά; Στο Denver παίζει ο -δύο συνεχόμενες φορές Season MVP και προφήτης του καιρού μας- Nikola Jokic. Καλή τύχη στη μάλλον μάταια προσπάθεια να πετύχεις περισσότερα απ’ ότι εκείνοι, χωρίς εκείνον.
Στη γη των Δεινοσαύρων
Οι Toronto Raptors επέμειναν πέρυσι στο να διαλέξουν με το #4 του Scottie Barnes και σχεδόν ένα χρόνο μετά όλοι έχουμε καταλάβει το γιατί, καθώς πρόκειται για μία μπασκετική ευλογία, ένας παίκτης που μπορεί να κυριαρχήσει απόλυτα στις θέσεις των forwards για μία 15ετία. Εν τω μεταξύ στο ρόστερ, στους ίδιους χώρους, υπάρχουν ο Pascal Siakam, ο οποίος πρόσφατα ανανέωσε τους όρους αγάπης του με το all-NBA επίπεδο, καθώς και ο OG Anunoby. Πώς απαντούν στο Toronto; Φέρτε ένα καράβι forwards παιδιά:
Χαμός από forwards και μακριά άκρα στον βασικό κορμό, ειδικά αν συνυπολογίσουμε τους Achiuwa και Boucher που έχουν παρόμοια κορμιά, αλλά θα χρησιμοποιηθούν καθαρά ως ψηλοί. Hernangomez στο training camp, μάλλον θα παραμείνει, σ’ αυτούς ας προσθέσουμε και τον Dalano Banton ο οποίος είναι στη ψυχή guard και στο κορμί τριάρι. Ο μοναδικός καθαρός χειριστής του ρόστερ είναι ο all-star VanVleet, μαζί του ο Malachi Flynn και ο Trent Jr, ο οποίος όμως στην πραγματικότητα είναι κι εκείνος παίκτης για τα φτερά.
Οι Raptors είτε θ’ αλλάξουν το μπάσκετ, δημιουργώντας δύο και τρεις all-switch πεντάδες που θα κρύβουν με τα φτερά τους το γήπεδο (διάολε, αν τους βάλουμε να πιαστούν χέρι-χέρι καλύπτουν όλη την έκταση της Scotia Bank Arena), είτε θα τρακάρουν σε ανεπανάληπτο βαθμό. Επιμένω πως καλά όλα αυτά τα πειράματα και η αγάπη τους στον κορμό που τους έφερε (μαζί με τους Leonard-Lowry) στο πρωτάθλημα του ‘19, κάποια στιγμή όμως θα κληθούν να επιλέξουν ένα πιο νορμάλ build. Εκεί η απάντηση ελπίζω πως θα έχει ξεκάθαρα τον Scottie σε πρώτο ρόλο.
Το στυλ του Detroit
Οι Pistons βρέθηκαν κάπως με τη δυνατότητα να επιλέξουν στο #5 τον Ivey και τον πήραν, τον κλείδωσαν στην πόλη του Detroit και πέταξαν και τα κλειδιά μην τους κυνηγήσει κανείς. Στην πραγματικότητα δεν άλλαξαν απολύτως τίποτα από τότε που συζητήσαμε για εκείνους για την εξαιρετική τους νύχτα στο draft και μερικές φορές η καλύτερη κίνηση είναι η παύση. Οι Pistons επέλεξαν να μείνουν πιστοί στο πλάνο του νεανικού πυρήνα που έχει ως πολιορκητικό κριό το σούπερ ταλέντο του Cade Cunningham. Ivey δίπλα του στην περιφέρεια, Jalen Duren μαζί με Marvin Bagley στη γραμμή ψηλών, εκεί και ο Isaiah Stewart, ενώ ο φοβερά ανεβασμένος Saddiq Bey θα βρει έξτρα χώρο στις θέσεις των forwards τώρα που έφυγε απ’ το Detroit o Jerami Grant.
Δειλά-δειλά οι Pistons μετατρέπονται στο επόμενο μεγάλο πρότζεκτ, εκείνο που πλέον ανοίγεις στο League Pass και φλερτάρεις με τη σταθερή παρακολούθηση εντός της σεζόν. Και επειδή το στυλ μετράει, πιστοί στο ‘’εμπρός πίσω’’ vintage μοτίβο που ψιλο-επιβάλλει η Nike στη λίγκα ώστε να χτυπάει η νοσταλγία κόκκινο, στο μπασκετικό ανάλογο της Disney που σου πετάει στα μούτρα όλα τα κινούμενα σχέδια που έβλεπες ως παιδάκι μέχρι να της χαρίσεις και το τελευταίο σου ευρώ, επέστρεψαν οι φανέλες με το φλεγόμενο μηχανικό άλογο. Εκείνο το ελκυστικό τιρκουάζ χρώμα, ή ‘’υδάτινο πράσινο’’ όπως είναι η μετάφραση του teal, κάνοντας τον Bob Ross περήφανο. Οι μέρες του Grant Hill ξανάρχονται.
