Υπάρχουν μερικά πράγματα τα οποία υπολογίζουμε εμείς που γράφουμε και παρακολουθούμε φανατικά μπάσκετ, αλλά μάλλον οι ομάδες αφήνουν πλήρως στην άκρη όταν υπάρχει ένα κρίσιμο παιχνίδι όπως το Game 5. Δεν ξέρω αν υπάρχουν καν στο μυαλό τους, όχι την ώρα που πατάνε παρκέ, μα και τις ημέρες που προηγούνται και το άγχος κλιμακώνεται.

Δεν ξέρω από πού να πιάσω τα τρίτα παιχνίδια των ελληνικών ομάδων στην Ευρωλίγκα, ειλικρινά. Θα προσπαθήσω να τα δω με ψυχραιμία και δεν θα τα καταφέρω, διότι η διοργάνωση, για μία ακόμη φορά στη φάση των πλέι οφ, δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Πέρυσι ήταν η Παρτίζαν το θύμα, σε μία συγκυρία στην οποία είχαμε αναφερθεί εκτενώς. Φέτος, οι δύο ελληνικές ομάδες, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο, χάρη κυρίως στις δομικές ανορθογραφίες ενός πρωταθλήματος, που προφανώς δεν παίρνει τίποτε στα σοβαρά, εκτός αν αυτό έχει να κάνει με εισροή χρημάτων από τις αραβικές χώρες.

Όλοι περιμένετε να διαβάσετε για Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, έτσι δεν είναι; Απόλυτα κατανοητό, κι εγώ το ίδιο για να σας είμαι απόλυτα ειλικρινής. Έλα όμως που παίζουν και τα άλλα παιδάκια, σε δύο σειρές που συμπεριλαμβάνουν μία Ισπανική μονομαχία ρυθμού (Ρεάλ-Μπασκόνια) και μία μάχη λεπτομερειών ανάμεσα σε Μονακό και Φενέρμπαχτσε, δύο δηλαδή εκ των καλύτερων συνόλων της διοργάνωσης. Αξίζει νομίζω να τις μελετήσουμε.

Γαμώτο, αυτό το Παλάου Μπλαουγκράνα δεν το ήθελα με τίποτα κι ας έχει η Μονακό την καλύτερη περιφερειακή άμυνα της Ευρωλίγκα. Το γήπεδο της Μπάρσα είναι ένα κλουβί παλαιού τύπου, με επιδαύρια (που λέει ο λόγος) ακουστική και ένα γεμάτο βιβλίο θριάμβων και προκρίσεων, στο οποίο προσθέτει διαρκώς σελίδες. Δεν φωνάζουν πολλοί εκεί μέσα, άντε χίλιοι, αλλά ακούγονται σαν δέκα χιλιάδες. Τα μουρμουρητά και οι γιούχες δε, όταν τα ματς βρίσκονται στον πόντο, μπορούν να σου τινάξουν τη συγκέντρωση στον άερα. Ως τουρίστας, είναι υπέροχο, ως φιλοξενούμενος αντίπαλος όμως, είναι προτιμότερο να διεκδικείς προκρίσεις σε άλλη αρένα. Γνώμη μου.

Μετά από την πενταετή απουσία του από τα πλέι-οφς της Ευρωλίγκα, ο Παναθηναϊκός επιστρέφει με κρότο θα λέγαμε στις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης και στα μεγάλα ματς του Απρίλη. Η ως τώρα πορεία του ήταν μία από τις κορυφαίες στην ιστορία του συλλόγου σε επίπεδο κανονικής περιόδου, ειδικά αν σκεφτεί κανείς την κατάσταση πριν δώδεκα μήνες. Βρίσκεται τρία βήματα μακριά από την πολυπόθητη συμμετοχή σε Φάιναλ Φορ κι η ομάδα που του κλείνει με σθένος το δρόμο είναι όπως ξέρετε η Μακάμπι Τελ Αβίβ. Οι δύο ομάδες έχουν αρκετά κοινά στον τρόπο παιχνιδιού, αλλά και διαφορές που εν τέλει θα κρίνουν τη σειρά. Πάμε να πιάσουμε το ζευγάρι από την αρχή.

Καλημέρα σας ή καλησπέρα σας, ανάλογα την ώρα που διαβάζετε το παρόν κείμενο. Ή ανάλογα την ζώνη ώρας που βρίσκεστε, είναι διεθνής κοινότητα οι αναγνώστες/τριες του Basketball Guru.

Βρισκόμαστε στο λυκόφως της μπασκετικής περιόδου 2022-2023, μετά την ολοκλήρωση του Final 4 στο Κάουνας και τους τελικούς του ΝΒΑ προ των πυλών. Ταυτόχρονα, τα playoffs των εθνικών πρωταθλημάτων της Ευρώπης έρχονται να προστεθούν σε αυτό το πολύ θεαματικό μιξ, και τα playoffs της ACB στην Ισπανία αναμένονται όπως κάθε χρονιά με μεγάλο ενδιαφέρον.  Ας ρίξουμε μια ματιά στο τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα.

Η φετινή διοργάνωση της Euroleague είναι ομολογουμένως η πιο αμφίρροπη στα χρόνια που εφαρμόζεται το σύστημα με την κανονική περίοδο των 34 αγώνων - ίσως ακόμα και των 30, όταν ήταν 16 οι ομάδες. Το ενδιαφέρον παραμένει, τόσο για το τελικό πλασάρισμα των τεσσάρων πρώτων που θα έχουν το πλεονέκτημα έδρας όσο και εκείνων που θα συμπληρώσουν την προνομιούχα οκτάδα.

Ο Ολυμπιακός, με σταθερότητα σε όλη την χρονιά και πιθανόν με το πιο θελκτικό μπάσκετ στην Ευρώπη, δείγμα της εξαιρετικής δουλειάς του κόουτς Μπαρτζώκα, επιστρέφει σε ένα Final Four μετά το 2017. Η σειρά που ολοκληρώθηκε χτες στο ΣΕΦ ίσως ήταν η σκληρότερη και καλύτερη των τελευταίων δέκα χρόνων στη διοργάνωση, μια πραγματικά καταπληκτική μονομαχία ανάμεσα στις δύο πιο φορμαρισμένες ομάδες της Ευρωλίγκα αυτή τη στιγμή. Κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο με πολύ όμορφο και σύγχρονο μπάσκετ, ένταση και πολύ σπουδαίες προσωπικότητες. Πολλοί πιστεύαμε ότι η σταχτοπούτα Μονακό θα ήταν δυσκολοκατάβλητος αντίπαλος, αλλά κανείς δεν περίμενε ότι θα ζορίσει σε τέτοιο βαθμό τον Ολυμπιακό και θα τον φτάσει στα όρια του. Βέβαια η ομάδα του Ομπράντοβιτς δικαιούται να αισθάνεται από τις αδικημένες της φετινής Euroleague, καθώς είχε ήδη τέσσερις νίκες με τις ρωσικές ομάδες και πιθανόν να βρισκόταν πιο ψηλά στην βαθμολογία.

Θεωρητικά, βλέποντας το φύλλο της στατιστικής του τρίτου παιχνιδιού μεταξύ Μονακό και Ολυμπιακού, η Μονακό έπρεπε να έχει το προβάδισμα με 2-1. Το σκορ πήγε ψηλά, τα δικά της λάθη ήταν λίγα (μόλις 8) και του αντιπάλου της περίπου διπλάσια (15). Όταν συμβαίνουν αυτά, συνήθως οι Γάλλοι κερδίζουν, πολλές φορές μάλιστα εύκολα.

Ξεκίνημα στα playoffs της Ευρωλίγκας σήμερα, στη χρονιά που χαρακτηρίστηκε από την αποχώρηση των ρωσικών ομάδων μεσούσης της σεζόν. Τρία μέλη του σάιτ αναλαμβάνουν την ανάλυση των ζευγαριών που δεν γράφουν επάνω "Ολυμπιακός", με μια ματιά στον δρόμο των ομάδων ως τώρα, στις δυναμικές του κάθε μονομάχου, αλλά και στα σημεία-κλειδιά που ενδεχομένως θα κρίνουν την κάθε σειρά.