Δεν είναι τυχαίο πως οι Knicks αποτελούν ένα συνεχές ανέκδοτο της Λίγκας, για το οποίο τις περισσότερες φορές φταίει αποκλειστικά ο ιδιοκτήτης, James Dolan. Πότε με τα καπρίτσια του “πουλάω/δεν πουλάω την ομάδα”, πότε με τις ανεκδιήγητες προσλήψεις που έχει κάνει κατά καιρούς, είναι σίγουρο πως ο 65χρονος επιχειρηματίας δεν μας αφήνει να βαρεθούμε. Στο ξεκίνημα της φετινής -περίεργης- χρονιάς, αυτό ισχύει και για τους Knicks, αλλά για αγωνιστικούς λόγους. Η ομάδα του “Μεγάλου Μήλου” πηγαίνει καλά, με τα στοιχεία που μας εντυπωσιάζουν ως τώρα να είναι αρκετά.
Πρώτο και καλύτερο, οι εμφανίσεις επιπέδου All-Star, του Julius Randle -και αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα το έγραφα. Ο power forward των Knicks φαίνεται πως βρήκε τις κατάλληλες συνθήκες μέσω του κατάλληλου προπονητή και στο ξεκίνημα της φετινής χρονιάς, όχι μόνο αναδεικνύεται ως ο ηγέτης της ομάδας, αλλά βάζει γερή υποψηφιότητα για να βρίσκεται μεταξύ των φετινών All-Star επιλογών. Το δεύτερο στοιχείο είναι μερικά νούμερα που παρατηρούμε μέσα στη βίβλο του basketball reference. Το γεγονός πως οι Knicks αποτελούν την τρίτη καλύτερη περιφερειακή άμυνα του πρωταθλήματος, είναι κάτι το οποίο περιμέναμε να δούμε μόνο ως πρωταπριλιάτικο αστείο. Συμβαίνει στην πραγματικότητα, όμως. Τρίτο, είναι σαφώς η παρουσία του Thibodeau, ο οποίος έχει αρχίσει να “εμβολιάζει” (sic) τους παίκτες με τη φιλοσοφία του. Αν όλα αυτά δεν αποτελούν στοιχεία για να έχουμε τους Knicks από κοντά φέτος, τότε δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να αποτελέσει.
Ο Thibodeau δημιουργεί κουλτούρα
Είτε αρέσει είτε όχι, ο Thibodeau έχει συγκεκριμένες αρχές και προσπαθεί να δώσει στην ομάδα του μια συγκεκριμένη κουλτούρα. Και ξέρετε κάτι; Πάντα πιάνει. Ακόμα και στους Timberwolves, όπου η θητεία του έληξε με άδοξο τρόπο, ήταν αυτός που οδήγησε την ομάδα της Minnesota στα playoffs για πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια, κατά τη διάρκεια της σεζόν 2017-18. Κοιτώντας προς τα πίσω, μάλλον η πρόσληψή του από την συγκεκριμένη ομάδα δεν ήταν σωστή. Όχι απαραίτητα λόγω αποτελεσμάτων, αλλά λόγω του υλικού που είχε στα χέρια του εξ αρχής. Για τον όποιο θεό, δεν εννοώ πως, για παράδειγμα, o Karl-Anthony Towns δεν είναι ένας εξαιρετικός παίκτης, αλλά η συνύπαρξή του με τον Thibs ήταν εκρηκτική. Στον Andrew Wiggins δεν αρέσει να του φωνάζουν έντονα, ενώ το ίδιο ισχύει και για τον Zach LaVine. Αυτά προφανώς δεν τα γνωρίζω εκ των έσω και τα αναφέρω, αλλά ανακαλώντας την τότε ειδησεογραφία.
Η Νέα Υόρκη και οι Knicks είναι μια διαφορετική ιστορία. Πρόκειται για ένα κοινό με εκρηκτικό ταπεραμέντο έτσι και αλλιώς, το οποίο είναι καταρρακωμένο από τις συνεχόμενες κακές χρονιές και ψάχνουν ένα στήριγμα για να ακουμπήσουν τον πληγωμένο εγωισμό τους. Ο φωνακλάς Thibs, είναι μάλλον ο ιδανικός τιμονιέρης για της ομάδα τους. Έχει στη διάθεσή του παίκτες που δεν είναι αστέρες και όπως φαίνεται αυτό είναι κάτι που τον βολεύει. Το νεανικό -ως επί το πλείστον- σύνολο, όχι μόνο του επιτρέπει να το πλάσει όπως αυτός επιθυμεί, ώστε να ταιριάζει στα θέλω του, αλλά και να του μάθει να (αντ)αγωνίζεται με σκληρό τρόπο. Αν μη τι άλλο, ειδικά το τελευταίο έχει λείψει πολύ από τους Knicks.
Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε αυτό που μάλλον έχει “φάει” τον Thibs όλα αυτά τα χρόνια: Η αυστηρή προσέγγιση στην οποία αρέσκεται για να πλησιάζει του παίκτες του και στο πως τους προπονεί. Την περασμένη χρονιά, το Athletic έκανε ένα -ανώνυμο- δημοψήφισμα, μεταξύ 127 παικτών του NBA, κάνοντάς τους 16 ερωτήσεις. Μεταξύ αυτών, δύο συγκεντρώνουν μεγάλο ενδιαφέρον: 1) Για ποιον προπονητή, εκτός από τον δικό σου, δεν θα ήθελες να αγωνιστείς και 2) Για ποιον προπονητή, εκτός από τον δικό σου, θα ήθελες να αγωνιστείς. Στην πρώτη ερώτηση, ο Thibs ήταν ο “νικητής” λαμβάνοντας το 34,6% των ψήφων, ενώ στη δεύτερη αναφέρθηκαν 22 ονόματα προπονητών. Αυτό του Thibodeau δεν ήταν πουθενά. Προφανώς δεν είμαι σε θέση να κρίνω εγώ τον χαρακτήρα του 62χρονου προπονητή, αν και όποιο podcast ή άρθρο έχω ακούσει/διαβάσει, άπαντες αναφέρονται σε εκείνον ως “a great guy”. Επιπλέον, ο Jeff Van Gundy, ο οποίος τον είχε βοηθό στους Knicks το 2000, έχει αναφερθεί πολλάκις στην ικανότητά του να συνδέεται με τους παίκτες του.
Ό,τι και αν του καταλογίζεται, θετικό ή αρνητικό, το δεδομένο είναι ένα: Πως ο Thibodeau ξέρει να κερδίζει και να μεταμορφώνει μια ομάδα και τους παίκτες της προς το καλύτερο. Οι άγουροι, σωματικά και πνευματικά, Knicks ίσως αποτελούν τον λευκό καμβά του για να κάνει κάτι τέτοιο, με τον Julius Randle να είναι το masterpiece του.
Το νέο πρόσωπο των Knicks
Δεν είναι κρυφό πως ο Thibodeau ξεζουμίζει τους καλούς του παίκτες. Είτε γιατί αυτό είναι ένα κακό του χούι -σενάριο όχι και τόσο πιθανό- είτε γιατί θεωρεί πως ο καλός του παίκτης πρέπει να αγωνίζεται 48 λεπτά ανά παιχνίδι. Αυτό συμβαίνει φέτος με τον Randle, ο οποίος δείχνει αναγεννημένος στα χέρια του προπονητή του, τόσο σε αγωνιστικό, όσο και σε πνευματικό επίπεδο. Μαζί με τον R.J. Barrett, βρίσκονται στο top-5 της Λίγκας, όσον αφορά τα λεπτα συμμετοχής, με τον ίδιο να αγωνίζεται για 37,1 λεπτά κατά μέσο όρο, ενώ ο συμπαίκτης του προηγείται στη σχετική κατηγορία με 37,9. Για την ιστορία οι Domantas Sabonis, Collin Sexton και Russell Westbrook, συμπληρώνουν την πεντάδα. Παράλληλα, ο Randle, σε αυτό το μικρό δείγμα των 12 παιχνιδιών, γράφει τα καλύτερα νούμερα της καριέρας του: 22,1 πόντοι, 11,2 rebounds, 6,9 assists(!!!), κάθε νούμερο να αποτελεί και ρεκόρ καριέρας για τον ίδιο -μέχρι τώρα.
Πέρα από τα εντυπωσιακά του νούμερα όμως, η όλη του αγωνιστική συμπεριφορά στο παρκέ είναι αλλαγμένη και αυτό ίσως αποτελεί ακόμα μεγαλύτερο παράσημο για τον ίδιο - και τον Thibs. Φαίνεται να παίρνει πολύ πιο γρήγορες (όχι βιαστικές) αποφάσεις στο παιχνίδι του, με τον Thibodeau εκμεταλλεύεται πλήρως την playmaking ικανότητά του και να τη μεγιστοποιεί. Γενικώς από πολύ νωρίς ο Randle μας έδειξε πως έχει ένα εξαιρετικό court vision για τη θέση του, αλλά αυτό που του έλειπε ήταν η υπομονή. Σε αυτό το αρχικό σκέλος της χρονιάς που διανύουμε, ο Randle δείχνει να έχει αποκτήσει και αυτό το στοιχείο.
Αξίζει, όμως, να σταθούμε λίγο παραπάνω στην ικανότητα του Randle να δημιουργεί φέτος τόσο καλά, ώστε το όνομά του να βρίσκεται δίπλα σε αυτά των LeBron, Jokic και Paul. Από τις κοινές τους μέρες στους Lakers ο τότε προπονητής του, Luke Walton, έλεγε πως ο στόχος του Randle πρέπει να είναι ένα υβρίδιο “Draymond Green”. Φέτος δείχνει να έχει μπει σε αυτόν τον δρόμο. Σύμφωνα με το PBP Stats, ο 26χρονος forward έχει δημιουργήσει 201 πόντους με τις assists που έχει μοιράσει ως τώρα και βρίσκεται πίσω αποκλειστικά από την προαναφερθείσα τριάδα. Η αγωνιστική συμπεριφορά του Randle έχει ως αποτέλεσμα να παρασέρνει και τους υπόλοιπους συμπαίκτες του, καθώς η ως τώρα παρουσία του αποτελεί μια αποκάλυψη, ιδίως στις επιθέσεις μισού γηπέδου. Μπορεί οι Knicks να μην είναι από τις ομάδες που στηρίζονται στο περιφερειακό σουτ (τελευταίοι στη Λίγκα με 27,3 προσπάθειες), ωστόσο δίνοντας την μπάλα στα χέρια του Randle, o Thibodeau φαίνεται να έχει βρει τις κατάλληλες ισορροπίες, ώστε να δημιουργούνται περισσότερες επιλογές για τους Knicks στην επίθεση.
Είναι αυτό αρκετό; Όχι. Η Νέα Υόρκη βρίσκεται στην 28η θέση της λίστας του offensive rating (104,5), αλλά αυτό που κάνει τη δουλειά ως τώρα είναι η εντυπωσιακή άμυνα, με τους Knicks να δέχονται 106,3 πόντους ανά παιχνίδι και να είναι τέταρτοι στη σχετική λίστα. Σε αυτό το κομμάτι, η συμβολή του Thibs είναι αδιαμφισβήτητη. Από την πιο σκληρή προσέγγιση που αναφέρθηκε πιο πάνω, μέχρι την “ice” αντιμετώπιση των αντίπαλων pick ‘n rolls, σπρώχνοντας τους χειριστές της μπάλας όσο το δυνατόν πιο μακριά από το screen, οι Knicks φαίνεται να έχουν βρει το αφεντικό που έψαχναν για τον πάγκο τους. Όπως είναι φυσικό και συμβαίνει πολύ συχνά σε νεανικά ρόστερ, η συγκέντρωση είναι κάτι που δεν βρίσκεται εκεί στο 100%, αλλά τα δείγματα που βλέπουμε ως τώρα είναι ενθαρρυντικά για το μέλλον.
Για το κομμάτι της άμυνας δεν μπορούμε να αφήσουμε εκτός συζήτησης τον Mitchell Robinson, ο οποίος σε αυτό το πρώτο στάδιο της σεζόν, αποτελεί τον ογκόλιθο των Knicks. Το πρώτο μέλημα του παίκτη -και του προπονητικού επιτελείου- ήταν να προστατεύεται καλύτερα για όση ώρα βρίσκεται πάνω στο παρκέ. Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον το γεγονός πως στη rookie του σεζόν ο Robinson υπέπεφτε σε 5,7 φάουλ ανά 36 λεπτά συμμετοχής, ενώ ως τώρα τη φετινής χρονιά ο ανάλογος αριθμός πέσει στο τρία. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο 22χρονος να περνάει τον περισσότερο χρόνο της ως τώρα καριέρας του στο παρκέ, με τα λεπτά συμμετοχής του να ξεπερνούν τα 30 και το statline του να φτάνει το 9,1/ 8,4/1,4 /1,9.
TOUGH DEFENSE pic.twitter.com/I03vyB0abZ
— NEW YORK KNICKS (@nyknicks) January 5, 2021
Επιπλέον, αξίζει να σημειωθεί πως για όση ώρα βρίσκεται ο Robinson στην πεντάδα, οι Knicks δέχονται 1,5 πόντο λιγότερο, ανά 100 κατοχές, ενώ οι αντίπαλοι επιχειρούν ένα σημαντικά λιγότερο αριθμό προσπαθειών κοντά στο καλάθι. Αμφότερα τα στοιχεία είναι προϊόν του συνδρομητικού Cleaning the Glass, τα οποία αναφέρθηκαν σε σχετικό άρθρο του Ringer.
Απλώνοντας ακόμα περισσότερο την αμυντική λειτουργία των Knicks, το μάτι μας έπεσε στο εξής εντυπωσιακό: Οι αντίπαλες ομάδες σουτάρουν με 32,7% από τη γραμμή των τριών πόντων κόντρα σε αυτούς, αριθμό που αποτελεί την τρίτη καλύτερη επίδοση στο NBA, όσον αφορά την περιφερειακή άμυνα! Το ερώτημα που εύλογα γεννάται είναι “μα είναι οι Knicks η τρίτη καλύτερη περιφερειακή άμυνα της Λίγκας;”. Σαφώς και δεν είναι. Ωστόσο, η αρχική αυτή συνύπαρξη του Thibs και των Knicks είναι ό,τι ακριβώς συμβαίνει σε ένα μήνα του μέλιτος: Τα πάντα μοιάζουν μαγικά.
Το δίλημμα
Έχοντας ξεκινήσει εντυπωσιακά καλά, λοιπόν, οι Knicks (για Knicks), το δίλημμα που ξεδιπλώνεται μπροστά τους είναι σαφές: Συνεχίζουν έτσι κυνηγώντας μια θέση στα play-ins ή εξαργυρώνουν την ξέφρενη αρχή του Randle και τον ανταλλάσσουν για κάτι καλύτερο/μελλοντικό; Στην συγκεκριμένη περίπτωση, εκτιμώ πως αμφότερες οι απαντήσεις είναι σωστές. Ποιος μπορεί να αδικήσει τον οποιοδήποτε στους κύκλους της Νέας Υόρκης, από τον Dolan μέχρι και τον τελευταίο οπαδό της ομάδας, αν προτιμήσει μια είσοδο στα play offs φέτος; Πάνε επτά χρόνια, άλλωστε, από την τελευταία παρουσία των Knicks στην post-season, ενώ την τρέχουσα χιλιετία οι παρουσίες της ομάδας εκεί είναι όλες κι όλες έξι. Συνεπώς δεν θα προκαλούσε καμία έκπληξη/αίσθηση αν επιλέξουν να πάνε ως έχουν στην τρέχουσα σεζόν και να κυνηγήσουν μια χαρά που τόσο τους λείπει.
Από την άλλη, υπάρχει η στεγνή και κρύα λογική της κεφαλαιοποίησης ενός asset σου. Μπορεί ο Randle να συνεχίσει να βγάζει αυτά τα νούμερα σε βάθος 50 παιχνιδιών; Η λογική λέει πως όχι -και αν το κάνει θα είμαι χαρούμενος που θα έχω διαψευστεί. Συνεπώς προσπαθείς να βρεις εκείνο το σενάριο που θα σου δώσει πίσω το μέγιστο της αξίας του Randle. Χωρίς να έχω διαβάσει κάτι που να δίνει αφορμή στο σενάριο αυτό, αυτό που βλέπουμε συνήθως είναι πως η πλευρά του General Manager είναι εκείνη που σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο. Άρα, αν υποθέσουμε πως ο Leon Rose θελήσει να βγάλει τον Randle στην αγορά, τότε η κίνησή του αυτή ίσως αποτελέσει και ένα πρώτο crash test της σχέσης του με τον Thibs, με δεδομένο πως ο δεύτερος δεν θα θελήσει να αποχωριστεί τον παίκτη.
Παρατηρώντας το ρόστερ των Knicks, η ενίσχυση που χρειάζονται είναι επιτακτική. Οι Payton, Smith, Ntilikina στη θέση του point guard, δεν δείχνουν να εξελίσσονται όπως θα ήθελε η ομάδα, με τον Rivers να αποτελεί ένα αξιοπρεπές backup. Οι Barrett και Quickley στο “2” είναι καλοί λόγοι για να ενθουσιαστούν οι φίλοι του οργανισμού, ενώ στο “3” ο Knox μάλλον διανύει την τελευταία του χρονιά/ευκαιρία για να αναδειχθεί σε αυτό που ελπίζαμε όλοι τη βραδιά του draft 2018. Για τους Randle και Robinson τα είπαμε ανωτέρω, ενώ η περίπτωση του Toppin, μένει να εξεταστεί μετά από έναν αξιόλογο αριθμό παιχνιδιών.
Βλέποντας λοιπόν το ρόστερ, οι Knicks για να πρωταγωνιστήσουν χρειάζονται τέσσερις με πέντε παίκτες. Έχουν το κενό στο salary cap για να προσεγγίσουν free agents, αλλά ποιος σώφρον άνθρωπος θα ήθελε να μπλέξει σε ένα franchise που το τρέχει ο Dolan; Η εκκωφαντική απόρριψή τους από τους Durant και Irving άλλωστε έχει απαντήσει σε αυτό το ερώτημα. Η ενδεδειγμένη προσέγγιση λοιπόν, είναι αυτή των trades. Με τον Randle να κάνει αυτά τα νούμερα και με τους Knicks να διαθέτουν αρκετά assets στο χαρτοφυλάκιό τους (τρία picks πρώτου γύρου και δύο δεύτερου για του draft του 2021), είναι μάλλον η σωστή χρονική στιγμή να βγουν στην αγορά και να κυνηγήσουν κάποιον παίκτη που καλύπτει τις παρούσες και μελλοντικές ανάγκες τους.
Σε κάθε περίπτωση, μετά από αρκετά χρόνια οι Knicks δείχνουν να είναι και πάλι fun to watch. Δεν θα κουραστώ να λέω για το πολύ μικρό δείγμα παιχνιδιών που έχουμε στη διάθεσή μας, αλλά μέσα από τις δοκιμές του Thibodeau και το πως εφαρμόζονται, φαίνεται πως υπάρχει φως στο τούνελ για τον χιλιοταλαιπωρημένο οργανισμό. Κι αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό, κυρίως για τους φίλους της ομάδας.
Πηγές:
- Is New York Knicks coach Tom Thibodeau too tough for the toughest job in sports?, του Ian O’Connor, στο espn.com.
- Are the Knick winning with smoke and mirrors?, του Dan Devine, στο theringer.com.
- Pleasant Surprises: Warriors, Knicks & Bulls, από το podcast του ESPN “Brian Windhorst & the Hoop Collective”.
- Do You Believe with Richard Jefferson, από το podcast του ESPN “The Lowe Post”.
