Στο We Got Game 6 στην αρχή του μήνα, εκθειάζαμε μαζί με τον Νίκο (Ραδικόπουλο) την ως τώρα παρουσία των Utah Jazz. Λίγες μέρες αργότερα και η “Jazz Mania” δεν δείχνει καμία διάθεση να καταλαγιάσει. Η ομάδα της λατρείας που λέγεται Quin Snyder οδηγεί την κούρσα στη Δύση αλλά και σε όλο το NBA με το καλύτερο ρεκόρ (20 - 5) και μάλλον δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξουμε πως αποδίδει, αν όχι το καλύτερο, ένα από τα καλύτερα μπάσκετ αυτή την στιγμή. Πρόκειται για την τέταρτη καλύτερη επίθεση, με το offensive rating να φτάνει το 116,3, και την τρίτη καλύτερη άμυνα, με το αντίστοιχο rating να βρίσκεται στο 107,6. Παράλληλα το net rating τους, είναι το δεύτερο καλύτερο στη Λίγκα, όντας στο +8,7. Για όλα τα παραπάνω, υπάρχουν πρόσωπα και συνθήκες που ευθύνονται.

Το βαρόμετρο Mike Conley

Αναμφίβολα το αστέρι και πρόσωπο του οργανισμού είναι ο Donovan Mitchell. Όμως αυτή την στιγμή, αν υπάρχει ένας παίκτης που είναι το αντιπροσωπεύει την εξαιρετική σεζόν των Jazz, αυτός είναι ο Conley. Μετά από μια περίεργη πρώτη σεζόν στη Utah, όπου ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμό, ο οποίος καθυστέρησε την προσαρμογή του στα “θέλω” του Snyder και στα “μπορώ” των συμπαικτών του, πλέον ο “Money Mike” είναι αυτός που γνωρίσαμε στο Memphis. Ειδικά για το δεύτερο σκέλος, δηλαδή εκείνο των “μπορώ”, χρειάστηκε να αναπροσαρμόσει το παιχνίδι του σε αρκετές περιπτώσεις.

Ας μην ξεχνάμε πως στο Memphis έστηνε picks με τον Marc Gasol, ο οποίος μπορούσε να λειτουργήσει τόσο ως roller, αλλά και ως popper, απειλώντας από μακριά. Επιπλέον, ο Ισπανός center έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί ως facilitator. Πηγαίνοντας από τον Gasol στον Rudy Gobert, ο Conley έπρεπε να προσαρμόσει αρκετά το παιχνίδι του και δείχνει να το κάνει πια αποτελεσματικότατα. Ακόμα και αν ο Gobert δεν αποτελεί τον παίκτη που μπορεί να απειλήσει από την περιφέρεια, ωστόσο τα off-ball screens τα οποία κάνει δίνουν τη δυνατότητα στους συμπαίκτες του να βγαίνουν σχεδόν ανενόχλητοι στην περιφέρεια, όπου τους βρίσκει ο Conley.

Ένα ακόμα σημείο που αξίζει να σημειώσουμε είναι πως κατά τη διάρκεια της θητείας του στους Grizzlies, ο Conley είχε αθλητικούς συμπαίκτες στα “φτερά” (όπως για παράδειγμα τον Rudy Gay), γεγονός που καθιστούσε τις λόμπες ακόμα ένα στοιχείο απειλής για τις άμυνες. Στους Jazz δεν έχει τίποτα από αυτά, αλλά έχει -υπέρ το δέον- αξιόπιστους σουτέρ ως συμπαίκτες, κάτι που θα το δούμε και πιο κάτω. Σε ατομικό επίπεδο, ο Conley φέτος διανύει μια “γεμάτη” χρονιά από πλευράς αριθμών. Οι 16,5 πόντοι που πετυχαίνει μέχρι στιγμής αποτελούν την πέμπτη καλύτερη επίδοση της καριέρας του, οι οποίοι μάλιστα προέρχονται από ένα εξαιρετικό 45% εντός πεδιάς. Παράλληλα, σουτάρει με το καλύτερο ποσοστό της καριέρας του από τα 7,25, το οποίο φτάνει το 41%. Ωστόσο, το στατιστικό που είναι εξωπραγματικό είναι το plus/minus του παίκτη, το οποίο φτάνει προς ώρας το 265, στα 23 παιχνίδια που έχει αγωνιστεί και έχει τεράστια διαφορά από τον δεύτερο της σχετικής λίστας, που είναι ο Gobert. Ειρήσθω εν παρόδω, αξίζει να σημειώσουμε πως στο top-10 της κατηγορίας αυτής βρίσκονται άλλοι δύο παίκτες των Jazz, o Bogdanovic και ο O’Neal.

Επιστρέφοντας στον Conley, μιλάμε για έναν floor general ίσως σε μια από τις πιο αγνές έννοιες του όρου. Οι ώρες που επενδύει για να μελετάει τις κινήσεις των συμπαικτών του, τις συνήθειές τους και τα αγαπημένα τους σημεία στο παρκέ, ώστε να τους συμπεριλάβει στο παιχνίδι με τον καλύτερο δυνατό και επιτυχημένο τρόπο, είναι πολλές. Στο bubble και στη σειρά κόντρα στο Denver, ήταν φανερό πως έχει επανέλθει στον παλιό καλό γνώριμο εαυτό του, μετά από τις δυσκολίες των πρώτων μηνών στη Utah. Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως από το δικό του σουτ τριών πόντων, που η μπάλα μπήκε και βγήκε, στο τελευταίο δευτερόλεπτο του Game-7 κρίθηκε η σειρά, η φετινή σεζόν του Conley ως τώρα αποτελεί την απόλυτη εξιλέωση.  Και καθώς, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, είναι άλλο να συνηθίζεις να παίζεις με τον Gasol και άλλο με τον Gobert, αν οι περισσότεροι είχαμε στο μυαλό μας πως τα picks με τον Γάλλο center θα αποδειχθούν παράδεισος για τους δύο εμπλεκόμενους και για τους σουτέρ της ομάδας, ως προς τη δημιουργία, έπρεπε να περάσει αρκετός καιρός ώστε να δούμε το όλο σύστημα να δουλεύει αποτελεσματικά.

Όσον αφορά την εκτέλεση, ο Conley έπρεπε να κάνει και εκεί μερικές προσαρμογές στο παιχνίδι του. Στο Memphis περνούσαν τα πάντα από τα χέρια του και έπρεπε να αποδίδει καθημερινά τόσο στο ρόλο του δημιουργού, όσο και σε εκείνον του εκτελεστή. Στη Utah ωστόσο, έχοντας τους Mitchell και Ingles δίπλα του, δηλαδή τους δύο παίκτες με τις περισσότερες assists μετά τον ίδιο, ο τομέας της εκτέλεσης γίνεται μάλλον πιο εύκολος, κάτι που αποτυπώνεται στο ποσοστό του στα τρίποντα. Παράλληλα, φέτος ο Conley είναι ιδιαίτερα υπομονετικός σε σχέση με πέρυσι, όπου σε πολλές περιπτώσεις πήγαινε κατά μέτωπο στο καλάθι ή βιαζόταν να εκτελέσει το pick ‘n roll (video από το thescore.com).. 

Οι κινήσεις του κατά τη διάρκεια της σεζόν που διανύουμε δείχνουν έναν παίκτη με τεράστια υπομονή στο παιχνίδι του, είτε για να βρει την κατάλληλη στιγμή να πασάρει, είτε για να εκτελέσει ο ίδιος με ένα από τα “φονικά” του floaters.

Σύμφωνα με το συνδρομητικό Synergy Sports, κατά τη διάρκεια της περσινής χρονιάς σούταρε με 33,3% σε floater shots, ποσοστό πενιχρό αν αναλογιστούμε πως πρόκειται επί της ουσίας για το “signature shot” του. Φέτος, εξαιτίας της αλλαγής του, το ποσοστό αυτό έχει ανέβει στο εξαιρετικό 58,3%. Την ίδια στιγμή το offensive rating των Jazz έχει αυξηθεί σημαντικά όποτε ο ίδιος και ο Gobert βρίσκονται μαζί στο παρκέ, με το νούμερο αυτό να ανέρχεται στο 115,5 (ήταν στο 109,5 πέρυσι).

Η ειδοποιός διαφορά ωστόσο, είναι σαφώς η πλήρης εκμετάλλευση του Gobert σε pick ‘n roll καταστάσεις και οι επιλογές που δίνονται στον Conley από αυτό. Καθώς ο center των Jazz αποτελεί τεράστια απειλή κοντά στη ρακέτα, οι αντίπαλες άμυνες προσαρμόζονται σε μεγάλο βαθμό πάνω του. Στο μεταξύ, ο Conley “διαβάζει” άριστα τις κινήσεις των συμπαικτών του και με γρήγορες πάσες στις γωνίες δημιουργεί τις τέλειες συνθήκες για εκείνους, με τους αμυντικούς να βρίσκονται ακόμα στη διαδικασία να κλείσουν προς τα μέσα, ώστε να ανακόψουν το roll του Gobert.

Με αφορμή αυτό, αξίζει να σημειώσουμε πως σε σχέση με πέρυσι αυξήθηκαν και οι “τρίποντες assists” του Conley προς τους συμπαίκτες του, από 1,7 σε 3,2. Η όλη εικόνα του Conley, λοιπόν, έχει βελτιωθεί προς το καλύτερο και αυτό είναι κάτι που δίνει στους Jazz μέχρι στιγμής ένα συγκριτικό πλεονέκτημα. Το ίδιο όμως ισχύει και για την εικόνα των υπολοίπων, ιδίως από τη γραμμή του τριπόντου.

Βομβαρδίζοντας ανελέητα από τα 7,25

Οι Jazz φέτος δεν σουτάρουν απλά πολύ από το τρίποντο. Σουτάρουν και αποτελεσματικά. Η ομάδα του Snyder είναι δεύτερη σε προσπάθειες στη Λίγκα (42,1 ανά παιχνίδι), πρώτη σε εύστοχα τρίποντα (17) και δεύτερη σε ποσοστό ευστοχίας (40,3%). Το τελευταίο στοιχείο διαμορφώνεται από την ακραία -προς ώρας- αποτελεσματικότητα των περιφερειακών σουτ, η οποία -με εξαίρεση τον Jordan Clarkson- δεν πέφτει κάτω από το 40%. Και όσον αφορά τον τελευταίο, μην φανταστείτε πως σουτάρει άσχημα, καθώς το ποσοστό του βρίσκεται στο 38,7%. Ωστόσο εκείνο των Conley, Mitchell, Ingles, O’Neale και Bogdanovic κυμαίνεται από 41% ως 44,3%.

Για να γίνει ακόμα πιο αντιληπτή το πόσο υψηλή είναι η επίδοση των παικτών του Snyder, αξίζει να αναφέρουμε πως οι Jazz είναι η πρώτη ομάδα στην ιστορία του NBA που επιχειρεί πάνω από 40 προσπάθειες κατά μέσο όρο σε κάθε παιχνίδι, σουτάροντας με τουλάχιστον 40% ευστοχία. Επίσης, κάτι που είναι άξιο αναφοράς είναι το εξής: Πριν τη φετινή σεζόν, μόλις άλλες πέντε ομάδες είχαν σημειώσει επίδοση άνω των 40 προσπαθειών για τρίποντα. Για τις τέσσερις από τις πέντε, υπεύθυνοι ήταν οι Houston Rockets. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν υπήρχε αυτή η αποτελεσματικότητα που βλέπουμε φέτος από την ομάδα του Salt Lake City. Τα 285 τρίποντα που πέτυχε η Utah τον περασμένο Ιανουάριο, αποτελούν ρεκόρ για την ιστορία της Λίγκας για τα περισσότερα σε ένα μήνα, σπάζοντας εκείνο των Rockets από τον Δεκέμβριο του 2016 (279).

Στη γενικότερη εικόνα υπάρχει και ένα στοιχείο το οποίο δίνει μια ιδιαίτερη χροιά στο παιχνίδι των Jazz και αυτό είναι το πόσο ελεύθεροι είναι οι παίκτες τους, όποτε επιχειρούν σουτ από τη γραμμή των τριών πόντων. Πάνω από το 25% των προσπαθειών τους από τα 7,25 επιχειρούνται με τον αντίπαλο αμυντικό να βρίσκεται τουλάχιστον δύο μέτρα μακριά, κάτι το οποίο σημαίνει πως πρόκειται για ελεύθερα σουτ. Αν θέσουμε το στατιστικό αυτό σε ατομικό επίπεδο, τότε θα παρατηρήσουμε πως στο top-10 παικτών που έχουν επιχειρήσει τα περισσότερα τρίποντα με τον αμυντικό τους να βρίσκεται τουλάχιστον δύο μέτρα μακριά, βρίσκονται τέσσερις παίκτες της Utah (Mitchell, Conley, Bogdanovic, O’Neale).

Επιπλέον, οι Jazz αποτελούν την ομάδα με τη μεγαλύτερη συχνότητα τριών πόντων από τις γωνίες, κάτι που έχει προκληθεί πολλάκις από τις πάσες του Conley. Το εντυπωσιακό δε, είναι το γεγονός πως το σύνολο του Snyder προηγείται σε ποσοστό, όσον αφορά την ευστοχία τριπόντων που δεν επιχειρούνται από τις γωνίες (above the break 3s), το οποίο φτάνει στο 40,5%. Προφανώς όλα τα παραπάνω αποτελούν άκρως εντυπωσιακά στοιχεία στο παιχνίδι των Jazz, αλλά και γενικότερα για το μπάσκετ. Ίσως αυτό που προκαλεί ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση είναι το γεγονός πως η τετράδα Conley, Mitchell, Bogdanovic και O’Neale, όχι μόνο παίρνει περισσότερες προσπάθειες τριών πόντων, αλλά είναι και πιο αποτελεσματική από εκείνη των Curry, Durant και Thompson στους Warriors. Σύμφωνοι, μιλάμε για έναν παίκτη περισσότερο, αλλά να συμφωνήσουμε πως κανείς από τους τέσσερις της Utah δεν έχει το sharpshooting των άλλοτε τριών του Golden State.

Η δημιουργία και το passing game που υπάρχει πίσω από αυτή την αποτελεσματικότητα, είναι κάτι αναμενόμενο από παίκτες τύπου Conley. Δηλαδή από point guards που ούτως ή άλλως κοιτούν να δημιουργήσουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις σουτ για τους συμπαίκτες του. Ωστόσο, όταν το βαρύ πυροβολικό της ομάδας, ο Donovan Mitchell, παρουσιάζει βελτίωση στον τομέα αυτό, τότε οι αντίπαλες άμυνες δυσκολεύονται ακόμα περισσότερο. Ο “Spida” αυτή τη στιγμή πασάρει καλύτερα από ποτέ στην καριέρα του, έχοντας 5,1 assists ανά παιχνίδι. Για να μην παρεξηγηθούμε, το court vision του 24χρονου shooting guard υπήρχε πάντα εκεί, ωστόσο με την παρουσία του Conley δίπλα του, αυτό εκτοξεύθηκε.

Και εδώ αξίζει να σημειώσουμε πως παρά το γεγονός πως οι Jazz βασίζονται σε μεγάλο βαθμό στο περιφερειακό τους σουτ, ο Snyder έχει προσθέσει αρκετά plays με κοψίματα στην επίθεση, με τον Mitchell να βρίσκεται στο ρόλο του δημιουργού. Είναι λογικό πως από τη στιγμή που η άμυνα θα επικεντρωθεί περισσότερο πάνω στον νεαρό guard, εξαιτίας της ικανότητάς του να δημιουργεί επίθεση για τον εαυτό του, να ανοίγονται περισσότερες πιθανότητες για τους υπόλοιπους. Εδώ για παράδειγμα, ο Derrick Favors στήνει ένα screen στον Bogdanovic στις 45 μοίρες και ο Mitchell δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Αυτό που όμως έχει επιτρέψει στους Jazz να ανεβάσουν ακόμα περισσότερο την επιθετική συγκομιδή τους, είναι το γεγονός πως ο Mitchell επιδίδεται πολλά split outs προς τους συμπαίκτες του που βρίσκονται στις γωνίες. Όπως και στην παραπάνω περίπτωση του κοψίματος του Bogdanovic, έτσι και εδώ στα drives του Mitchell η άμυνα προσαρμόζεται πάνω του ώστε να τον ανακόψει από ένα τελείωμα κοντά στο καλάθι.

Όλα τα παραπάνω στοιχεία μας φέρνουν στο παρακάτω -εύλογο- ερώτημα. 

Είναι οι Jazz διεκδικητές;

Στο τέλος της ημέρας, το ερώτημα που μετράει πιο πολύ από όλα, είναι το κατά πόσο οι Jazz μπορούν να “χτυπήσουν” το πρωτάθλημα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως μέχρι στιγμής αυτά που βλέπουμε από εκείνους δεν έχουν προηγούμενο. Ωστόσο υπάρχουν δύο παράγοντες που η Utah πρέπει να βρει λύσεις, αν και όταν αυτοί εμφανιστούν. Ο πρώτος παράγοντας είναι εκείνος της υγείας, που φυσικά ισχύει για όλους. Επικαλούμενος και πάλι το We Got Game της 1ης Φεβρουαρίου, οι Jazz είναι από τις ομάδες που δεν έχουν αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα τραυματισμών (χτυπάμε ξύλο, φτύνουμε τον κόρφο μας, να παραμείνει έτσι). Ο Conley έμεινε εκτός δράσης για το παιχνίδι με τους Celtics, για να προφυλαχθεί, ενώ από τους πρωτοκλασάτους ο Ingles είναι ο μόνος που έχει χάσει τέσσερα παιχνίδια εξαιτίας των ενοχλήσεων που ένιωθε στον δεξί του αχίλλειο.

Και ενώ η απουσία του Conley δεν επηρέασε καθόλου την απόδοση των Jazz στο παιχνίδι με τη Βοστώνη, καθώς ο Mitchell ανέλαβε δράση και για τον συμπαίκτη του (36/9/4/2 με 12/23 σουτ), τα πάντα ίσως αλλάξουν σε μια μακροχρόνια απουσία του 33χρονου point guard. Ο δεύτερος παράγοντας είναι πώς ακριβώς θα αντιμετωπίσουν τους Lakers σε πιθανή διασταύρωση μαζί τους στα playoffs. Προσωπικά έχω απορία και το πώς θα αντιμετωπιστεί ο Nikola Jokic, εφόσον Denver και Utah βρεθούν και πάλι αντιμέτωποι στην post-season, αλλά κακά τα ψέματα ο “μεγάλος σκύλος” της Δύσης είναι οι Lakers του διδύμου LeBron και Davis. Σε μια σειρά τεσσάρων ως επτά παιχνιδιών, εκτιμώ πως τα matchups δεν θα βγουν για τους Jazz. Και το πρόβλημα δεν είναι ο LeBron (που είναι), αλλά ο Davis.

Δεν σας κρύβω έχοντας δει αρκετά παιχνίδια των Jazz και έχοντας ακούσει αρκετά podcasts για εκείνους, το συμπέρασμα που καταλήγω πάντα είναι αυτό, το ότι δεν υπάρχει απάντηση για τον “Brow”. Ο Gobert δεδομένα δεν είναι σε θέση να ακολουθήσει τον Davis στην περιφέρεια, απ’ όπου αυτός σουτάρει με μεγάλη ευκολία (και ευστοχία) πια. Επομένως αυτό σημαίνει πως θα επιστρατευθεί κάποιο “φτερό” για την αποστολή αυτή. Και εδώ όμως υπάρχει ένα σαφές πρόβλημα, καθώς στο ρόστερ των Jazz δεν έχει φανεί να υπάρχει κάποιος ικανός wing defender - εκτός κι αν μας φυλάει εκπλήξεις ο Snyder αποκλειστικά στα playoffs, οι οποίες θα μας αφήσουν με το στόμα ανοιχτό. Από το βασικό σχήμα και από σωματικά προσόντα μένει ο O’Neale, ο οποίος δεν φτάνει καν τα δύο μέτρα ύψος, κάτι που σημαίνει πως ο Davis -απλά, απλούστατα- θα σουτάρει από πάνω του.

Ακόμα κι αν θελήσουν να ενισχυθούν εν όψει της post-season, ώστε να αποκτήσουν κάποιον παίκτη για αυτήν την αποστολή, το υπάρχον υλικό δεν βοηθάει για trade. Ειδικά στο κομμάτι των assets, ξεφορτώθηκαν αρκετά για να καταφέρουν να αποκτήσουν τους Conley και Clarkson, συνεπώς η όποια περίπτωση μένει είναι αν παρουσιαστεί μπροστά τους κάποιο buy-out. Οι αμυντικές ανισορροπίες που προκαλεί λοιπόν το μαρκάρισμα του Davis είναι πολλές. Ακόμα και στην περίπτωση που ο Snyder αποφασίσει να δοκιμάσει και ζώνη εναντίον των Lakers θα πρέπει να το κάνει με τέτοιο τρόπο που αφενός θα εμποδίζει τον Marc Gasol να σταθεί στο high post και να λειτουργεί -αποτελεσματικά όπως έχουμε δει- ως facilitator και αφετέρου να μην δίνει ελεύθερα σουτ στην περιφέρεια.

Κι αν δεχτούμε πως οι Mitchell και O’Neale μπορούν να κυνηγούν τους σουτέρ των Lakers παντού, οι Conley και Bogdanovic δεν μπορούν. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως μπορεί το Los Angeles να μην επιχειρεί πολλά τρίποντα (30 προσπάθειες ανά παιχνίδι - 26οι στη Λίγκα), ωστόσο το ποσοστό 37,5% με το οποίο σουτάρουν, πλαισιώνει το top-10 του NBA, στοιχείο που τους καθιστά άκρως επικίνδυνους. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως οι Jazz θα έχουν μια θαυμάσια regular season και θα τους απολαύσουμε καθ’όλη την πορεία της. Ωστόσο, βάζοντας κάτω τα κομμάτια μιας πιθανής σύγκρουσης με τους Lakers, όπου θα πρέπει να μιλήσει κυρίως η άμυνα, οι εξισώσεις δυσκολεύουν κατά πολύ για τον Snyder. Ακόμα και αν καταφέρουν να αποκλείσουν τους Lakers, εκτιμώ πως η ενέργεια που θα έχουν καταναλώσει για να το κάνουν, δεν θα τους επιτρέψει να κάνουν το παραπάνω βήμα. Λαμβάνοντας υπόψη τα όσα γράφτηκαν πιο πάνω, υπάρχει η αίσθηση πως οι Jazz βρίσκονται αρκετά μακριά όχι από την κατάκτηση, αλλά και από τη διεκδίκηση ενός δαχτυλιδιού. Αν καταφέρουν να μας διαψεύσουν, θα είναι αναμφίβολα μία από τις πιο ωραίες μπασκετικές ιστορίες των τελευταίων 20 χρόνων, ακριβώς δίπλα σε αυτές των Pistons και των Mavericks.     

Πηγές:

• Mike Conley’s revival has the Jazz taking giant steps, του Joe Wolfond, στο thescore.com.
• Breaking down Donovan Mitchell’s passing wizardry, του Calvin Chappell, στο slcdunk.com.
• Utah’s leap, Derrick Rose trade and more: Hollinger’s week that was, του John Hollinger, στο theathletic.com.
• Who belongs in the NBA top tier with the Lakers?, από το podcast του Ringer “The Ringer NBA Show”.
• Joel Embiid for MVP? | The Utah Jazz as legit title contenders, από το podcast του “Locked on NBA”.