Η απαίτηση αποχώρησης από τον σύλλογο όμως του τελευταίου φάνηκε να σπάει το μοντέλο. Μετά από 22 σερί παρουσίες σε postseason, την (ιδιαίτερη) σεζόν 2019-20, οι Spurs τα κατάφεραν μεν ως το Orlando και το Bubble και τις 22 καλύτερες ομάδες της σεζόν, αλλά όχι και μέχρι τις τελευταίες 16, ώστε να σπάσουν το απόλυτο σερί για όλα τα sports των H.Π.Α., των 23 σερί παρουσιών σε playoffs.
Πίσω από αυτή την ανάσχεση, είχε αρχίσει να διαφαίνεται η διακοπή στο κύκλωμα διαδοχής σε όλα τα επίπεδα: οι (πάμ)πολλοι βοηθοί προπονητές που είχαν γαλουχηθεί δίπλα στον Popovich ήταν σε κάθε άλλο πάγκο της πλην των Spurs, ενώ ο νέος GM, o Brian Wright, έδειχνε να μην μπορεί να συνεχίσει στο επίπεδο του R.C. Buford. Αυτό μας είχε οδηγήσει με τον Χάτσιο, σε ένα αναλυτικό κείμενο σχετικού προβληματισμού, το οποίο συνόψιζε ακριβώς τα παραπάνω: η φυγή Kawhi, τα λάθος ανταλλάγματα που επιλέχθηκαν για αυτόν (DeRozan και πακέτο Raptors αντί για Ingram, Ball, Hart και picks από Lakers), οι άπειροι (πλην Hammon) βοηθοί στον πάγκο της ομάδας δίπλα στον Pop, όταν κάθε πολύτιμος καρπός του Spurs Tree βοηθούσε ανταγωνιστές τους, το σπάσιμο του σερί των παρουσιών σε postseasons. Μία καταγραφή του τι διαφαινόταν σαν σημαντική απώλεια του institutional knowledge του οργανισμού.
Restart
Φευ!
Οι Spurs, δικαιώνοντας απόλυτα αμφότερα τα ρητά που τους ακολουθούν, “Death, taxes, Spurs” και “Zombie Spurs”, είναι και πάλι εδώ. Συγκεκριμένα, όσο γράφονται αυτές οι γραμμές βρίσκονται στην έκτη θέση της Δύσης, σε “καθαρή θέση playoffs” δηλαδή, με ρεκόρ 14-11, θυμίζοντας ξανά Spurs. Και λέγοντας “θυμίζοντας Spurs”, εννοούμε πως έχουν καταφέρει να παρουσιάσουν μια νέα εκδοχή των early-’00s ημερών τους. H άμυνα έχει σφίξει, επιστρέφοντας από την 24η και 27η θέση της Λίγκας με βάση το defensive rating στις δύο σεζόν που ακολούθησαν τη φυγή Kawhi, στην όγδοη θέση φέτος, δεχόμενοι 109,9 πόντους ανά 100 κατοχές. Παράλληλα, είναι τρίτοι σε ποσοστό αμυντικών rebounds (75,2%, ήτοι αυτοί παίρνουν την μπάλα στο 75,2 των περιπτώσεων χαμένων σουτ αντιπάλων τους), μα κυρίως είναι η καλύτερη ομάδα αναφορικά με τα λάθη, χάνοντας την μπάλα από την κατοχή τους μόλις 10,9 φορές ανά 100 κατοχές, το καλύτερο νούμερο σε όλη τη Λίγκα.
Τα παραπάνω αποτελούσαν τη δομή των Spurs των ημερών Duncan και φαίνεται πως ο Pop επέστρεψε στις εκεί σταθερές τους, έχοντας απωλέσει το πλάνο της σταθερής τμηματικής διαδοχής/μετάβασης και όντας αναγκασμένος να κάνει restart. Παράλληλα, πιστή στις Pop αρχές, παρότι σουτάρει περισσότερα τρίποντα της μακράς διαδρομής του (29,9 ανά παιχνίδι), η ομάδα παραμένει σχεδόν στον πάτο της Λίγκας (27η θέση). Ωστόσο, η 2021 εκδοχή της ομάδας του -ενδεχομένως- κορυφαίου προπονητή όλων των εποχών, έχει τα παραπάνω ως κοινά με τις πρώτες μέρες της κυριαρχίας της ομάδας του Texas, αλλά και σημαντικές διαφοροποιήσεις. Και αν η πρώτη, που χτυπάει (και) στο μάτι, είναι το γρήγορο pace που παίζουν φέτος, το γρηγορότερο που έχει παίξει ποτέ ομάδα του Pop, με 101,6 κατοχές ανά παιχνίδι (που είναι ωστόσο το 10ο στη Λίγκα), η ουσιαστική διαφορά μάλλον κρύβεται αλλού. Η φετινή ομάδα είναι το πιο νεαρό σύνολο που έχει ποτέ προπονήσει ο coach: μέσος όρος ηλικίας είναι τα 26,8 χρόνια. Από τη μία, αυτός ο μέσος όρος ηλικίας τους καθιστά την 11η γηραιότερη (και ουχί νεότερη) ομάδα της φετινής σεζόν, από την άλλη, η επόμενη νεότερη Spurs ομάδα των Pop days ήταν αυτή της σεζόν 2003-04 με τα 27,3 χρόνια μέσο όρο.
Ωστόσο, σε μια δεύτερη προσεκτικότερη ανάγνωση, μπορεί κανείς να δει πως υπάρχουν τέσσερις παίκτες στα 32+ τους, οι Mills (32), DeRozan (32), Gay (34) και Aldridge (35) με άπαντες τους υπόλοιπους κάτω των 26. Ακόμα και εδώ δηλαδή, αποτυπώνεται το κενό της διαδοχής που άφησε ο Kawhi (30), με το σύνολο της δικής του “φουρνιάς” (παίκτες στο ηλικιακό group 27-31, στα μπασκετικό peak τους) να απουσιάζει εντελώς από το ρόστερ.
Το πλάνο ακόμα και από αυτή, την πρώτη ανάγνωση, είναι σαφές: οι τέσσερις βετεράνοι να μεταλαμπαδεύσουν γνώση στους νεαρούς εκκολαπτόμενους stars της ομάδας, μέχρι εκείνοι να είναι έτοιμοι να σταθούν μόνοι τους. Ο ορίζοντας για αυτό; Αν όχι από το φετινό trade deadline, δεδομένα από του χρόνου. Και τούτο καθώς από το Bubble του Orlando η νέα γενιά έδειξε πως είναι έτοιμη να αλλάξει επίπεδο, κάτι που φέτος απλά το αποδεικνύει.
Oι βάσεις έχουν ήδη μπει
Ποια είναι όμως αυτή η νέα γενιά των Spurs; Είναι έξι (συν ένας) παίκτες που μάλλον μπορούμε -και αυτούς με τη σειρά τους- να τους χωρίσουμε σε κατηγορίες.
Η πρώτη αφορά τους Dejounte Murray, Lonnie Walker, Keldon Johnson, και κοντά σε αυτούς και ο Vassell, η δεύτερη έχει τον Derrick White, και η τρίτη τον Poeltl, ενώ μένει να φανεί η εξέλιξη του project Tre Jones.
Οι τρεις της πρώτης κατηγορίας αποτελούν ήδη τον κορμό, τη ραχοκοκαλιά των νέων Spurs. Ο Murray (24 χρονών, #29 στο draft του 2016, στον πρώτο χρόνο του τετραετούς συμβολαίου του αξίας $64 εκατ.) είναι ένας μακρύς playmaker, με μετριότατο μεν τρίποντο, αλλά εξαιρετικό all around παιχνίδι, που κάθε χρόνο ρίχνει τα λάθη του (από 22,7% tov% την πρώτη του σεζόν, μόλις 11,1% φέτος, σε σταθερό μάλιστα usg% από 23,5% σε 22,8%). Παράλληλα όμως, έχει ανεβάσει τις assists του σε πέντε ανά παιχνίδι, τα rebounds του σε εφτά και τους πόντους του κοντά στους 15. Η συμμετοχή του δε, στην εξαιρετική άμυνα των Spurs είναι καθοριστική. Δίπλα του, ο καλύτερος νέος σουτέρ της ομάδας (38,4% ποσοστό καριέρας από τα 7,25), ο μακρύς Lonnie Walker (22, #18 το 2018), ύψους 1,93 αλλά με wingspan 2,08, στην τρίτη του σεζόν στη Λίγκα δείχνει έτοιμος να αναλάβει ως ο επόμενος, στη μετάDeMar εποχή, go-to σκόρερ της ομάδας. Τρίτος ο Keldon Johnson (21, #29 στο draft του 2019), για τον οποίον έγραψαν οι Leon T. και Δημήτρης Χ. αναλυτικά στο πρώτο φετινό Prodigy Report, που εξελίσσεται σε έναν παίκτη που τα κάνει όλα και τα κάνει μάλιστα καλά: είναι καλός πασέρ για τη θέση του (2,2 ass ανά παιχνίδι) εξαιρετικός rebounder (7,1), καλός δευτερεύον σκόρερ με εξαιρετικά τελειώματα στο καλάθι (53% σε 7,3 προσπάθειες ως τα τρία μέτρα από το καλάθι), ενώ μαρκάρει κάθε θηρίο που αντιμετωπίζουν οι Spurs στην άμυνα. Σε αυτούς έχει προστεθεί και ο Devin Vassell (20, #11 το 2020), ο οποίος είναι εξίσου μακρύς (1,96 ύψος, 2,10 wingspan) και μπορεί να καλύψει εύκολα τις δύο θέσεις στα φτερά, έχοντας στα πρώτα δείγματά του δείξει έναν καλό σουτέρ τριών πόντων (πάνω από 40% σε 2,5 προσπάθειες ανά 18 λεπτά αγώνα) και κλέφτη (1,2 ανά παιχνίδι).
Στην δεύτερη κατηγορία βάζω μόνο του τον Derrick White, καθώς αυτός προοριζόταν ως ο καλύτερος νέος παίκτης των φετινών Spurs. Έχοντας μπει στη λίγκα “μεγάλος”, στα 23 του (#29 στο draft του 2017), είναι ο μεγαλύτερος κάτω των 30 Spur (26) και βρίσκεται στην τέταρτη σεζόν του. Η ένταξή του σε μεγαλύτερη ηλικία στη λίγκα επιτάχυνε την αγωνιστική του ωρίμανση, μιας και ο combo guard από το Colorado από πέρσι έδειξε πως θα ήταν ο παίκτης που θα κρατούσε την μπαγκέτα στην πρώτη φάση της νέας Spurs εποχής. Ωστόσο, ο τραυματισμός του στο δάχτυλο του ποδιού, από το Bubble ακόμα, τον κράτησε σε δεύτερο ρόλο προς ώρας. Και λέω προς ώρας, μιας και δεδομένα θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη νέα έκδοση των Spurs, λαμβάνοντας υπόψη μάλιστα και την επέκταση του συμβολαίου του την offseason του 2020 για τέσσερα χρόνια και $70 εκατ.
Tέλος, δεδομένα όχι σε θέση βασικού, αλλά με σημαντικό ρόλο στην ομάδα, στο σήμερα και το αύριο αυτής, έχει και ο αυστριακός center Poeltl (#9 στο draft του 2016). Στη λογική του σύγχρονου NBA, που θέλει τη θέση του center να δίνεται ή σε superstar που θα πληρωθεί αδρά ή σε ρολίστα που θα πληρωθεί ως το mid-level ($9,25 εκατ. για τη σεζόν 2020-21), ο Poeltl, μέρος των ανταλλαγμάτων των Raptors για τον Kawhi (μαζί με το pick που έγινε Keldon Johnson και τον DeRozan), ανανέωσε και αυτός με τη σειρά του την offseason του 2020 με την ομάδα του San Antonio για τρία χρόνια και $26,25 εκατ. συνολικά. Στον μακροπρόθεσμο σχεδιασμό φαίνεται πως προορίζεται για να καλύπτει τη θέση του αναπληρωματικού center της ομάδας, καθώς δεν διαθέτει κάτι το παιχνίδι του που να εντυπωσιάζει ή να πείθει πως είναι για το κάτι παραπάνω, ωστόσο ήδη οι πεντάδες με αυτόν στη θέση του Aldridge δείχνουν στα advanced stats να αποδίδουν καλύτερα.
Για την εξέλιξη του κορμού τους οι Spurs ακολούθησαν το μοντέλο “παιχνίδια στην G-League με τους Austin Spurs, ένταξη μέσω αυτού του καναλιού στη νοοτροπία και τη φιλοσοφία της ομάδας, και στη συνέχεια σταδιακή ένταξη στην πρώτη ομάδα”. Αυτή τη διαδρομή ακολούθησαν τόσο για τον Derrick White, όσο και για τον Keldon Johnson, ενώ το επόμενο project τους που εκκολάπτεται αυτή την περίοδο στην Bubble της G-League είναι ο Tre Jones (21, #41 στο draft του 2020), που ήδη στο πρώτο του παιχνίδι με τους Austin Spurs έγραψε 16 assists.
Κάπως έτσι, ο παραπάνω κορμός εμφανίστηκε για πρώτη φορά ως τέτοιος στο Bubble του Orlando, μάλλον πειραματικά για να εξερευνήσουν τις δυνατότητές του, μα εν τέλει απόλυτα επιτυχημένα. Το τελευταίο άλλωστε, το βλέπουμε φέτος.
Οι βετεράνοι μπορούν ακόμη να δώσουν ώθηση - πριν φύγουν
Με τους ανωτέρω έξι (συν έναν) παίκτες, τρεις (συν τον Jones) σε rookie contract και τρεις σε νέα πολυετή, μα εξαιρετικά team friendly, συμβόλαια, οι Spurs έχουν θέσει τις βάσεις της επόμενης ημέρας του οργανισμού τους. Ωστόσο, το πόσο παραπάνω θα πάνε άμεσα, μάλλον εξαρτάται από τα υπόλοιπα κομμάτια του τρέχοντας roster, τους βετεράνους. Οι σημαντικότεροι εξ αυτών είναι οι Patty Mills και DeMar Derozan. Ο Mills, ο μόνος παίκτης στο ρόστερ από το τελευταίο πρωτάθλημα της ομάδας, του 2014, στα 32 του πια, σταθερά ερχόμενος από τον πάγκο, συνεισφέρει φέτος τον υψηλότερο μέσο όρο πόντων της καριέρας του (13,4), με τον υψηλότερο όγκο προσπαθειών από το τρίποντο της καριέρας του (6,5 ανά αγώνα) και συνάμα το υψηλότερο ποσοστό ευστοχίας της ομάδας (40,1%). Δίνει το σκορ και την σταθερότητα που χρειάζονται, πότε τα second units και πότε ο νεανικός βασικός backcourt κορμός. Aπό την άλλη, ο DeRozan, κάνει μία εξαιρετικά stealth All Star σεζόν ως τώρα, με 20,2 πόντους ανά αγώνα, με δύο προσπάθειες μάλιστα πίσω από τα 7,25 (career high), αλλά και με 6,7 assists ανά αγώνα (επίσης career high), τραβώντας κατά κύριο λόγο το σκοράρισμα. Και αξίζει να αναγνωρίσουμε την συνεισφορά ενός παίκτη για τον οποίο εδώ και χρόνια εστιάζουμε σε όσα δεν μπορεί να κάνει, ωστόσο καταφέρνει να διατηρεί τους Spurs σε τροχιά playoffs ως ηγέτης, παίζοντας το καλύτερο μπάσκετ που μπορεί να παίξει ένας περιφερειακός που δεν δίνει σκορ από το τρίποντο και είναι κάτω του μετρίου αμυντικά. Όσο τα αθλητικά προσόντα φθίνουν, τόσο γίνεται ένας από τους τελευταίους μιας πάστας παικτών που, δικαίως ή αδίκως, εκλείπουν από το NBA, ένας πραγματικός μάστορας της μέσης απόστασης.
Πηγή shotchart: https://www.statmuse.com/nba/ask/demar-derozan-shot-chart
Ο παίκτης που φαίνεται ωστόσο να τον έχει πιάσει ο χρόνος, είναι ο LaMarcus Aldridge, που έχει χάσει τουλάχιστον ένα βήμα σε ταχύτητα, αλλά και σε αποτελεσματικότητα. Αγωνίζεται τα λιγότερα λεπτά ανά αγώνα από τη rookie χρονιά του (26,7), με τον χαμηλότερο μέσο όρο πόντων της καριέρας του από τότε (14,1). Το πιο ανησυχητικό δε, είναι πως η ομάδα φαίνεται να αποδίδει πολύ καλύτερα χωρίς αυτόν στο παρκέ. Τελευταίος της παρέας, ο 34χρονος Rudy Gay, πλήρως και εξαιρετικά ενσωματωμένος εδώ και τρία χρόνια στον ρόλο του συμπληρωματικού ρολίστα ,που θα κάνει ό,τι και όσο του ζητηθεί σε άμυνα και επίθεση.
Με τα συμβόλαια και των τεσσάρων αυτών παικτών να λήγουν στο τέλος της τρέχουσας σεζόν οι Spurs καλούνται να αναρωτηθούν αν αξίζει να τους δώσουν μέχρι το trade deadline, και αν ναι, έναντι τι ανταλλαγμάτων. Η απάντηση από την πλευρά μου είναι η προφανής: Ναι. Καλό θα ήταν μέχρι το τέλος της τρέχουσας ανταλλακτικής περιόδου, να μην υπάρχει ουδείς από τους τέσσερις στο roster των Spurs. Εδώ όμως μπαίνουν τα δύσκολα. Το συμβόλαιο του DeRozan ($27,7 εκατ.) είναι αρκετά βαρύ για να δοθεί mid-season, ενώ παράλληλα ο τρόπος παιχνιδιού του δεν είναι ακριβώς προσθετικός σε μια ομάδα που είναι ήδη στα υψηλότερα στρώματα της βαθμολογίας - τέτοιες ομάδες δεν στερούνται δημιουργών και θα είναι δύσκολο ο DeRozan ξαφνικά να συμβιβαστεί με έναν ρόλο έκτου παίκτη. Οι Aldridge ($24 εκατ.) και Gay ($14,5 εκατ.) δύσκολα να φέρουν αξιόλογα ανταλλάγματα με την αναλογία πόσα παίρνουν/τι προσφέρουν. Ο Mills από την άλλη, με τα $13,5 εκατ. του συμβολαίου του, φεύγει όποτε το επιθυμήσουν σαν ζεστό cookie.
H ανάγκη για υπέρβαση
To πρόβλημα είναι πως ενώ οι Spurs έχουν δείξει πως μπορούν με άνεση να επιλέγουν εξαιρετικά ταλέντο στα χαμηλά των drafts, δεν έχουν την ίδια ικανότητα όταν χρειάζεται να συνδιαλλαγούν με άλλα franchises. Επίσης, δεν έχουν το παραμικρό ιστορικό πολλών και μεγάλων mid-season αλλαγών. Έτσι, ενώ η λογική λέει να αναζητήσουν όσες περισσότερες αξίες μπορούν τις επόμενες κοντά 40 μέρες ως το trade deadline, είτε σε παίκτες που τους κάνουν (ή έχουν με τη σειρά τους ανταλλακτική αξία) είτε σε picks, φοβάμαι πως θα πάνε ως έχουν μέχρι το τέλος της σεζόν. Ακόμα και έτσι ωστόσο, το καλοκαίρι αναμένεται να έχουν κοντά $50 εκατ. σε cap space, συν τα όποια exceptions πλέον αυτών. H free agency του 2021 δεν θα είναι τόσο εντυπωσιακή όσο αναμενόταν μετά τις πρόωρες ανανεώσεις πολλών superstars (και ιδίως του Giannis), θα είναι ωστόσο πλούσια σε παίκτες και ταλέντο, ιδίως στην ηλικιακή ομάδα που ενδιαφέρει τους Spurs (25 με 30). Όμως και πάλι, οι Spurs δεν έχουν ιστορικό απόκτησης free agents από τα πάνω ράφια, με μόνη εξαίρεση τον LaMarcus (και αυτόν όταν ακόμα είχαν προοπτική πρωταθλήματος), ενώ η πιο πρόσφατη υπογραφή τους free agent, ήταν το φιάσκο με τον Marcus Morris.
Οι ανάγκες τους, με δεδομένο τον κορμό που έχουν στήσει, είναι συγκεκριμένες και με κάποιον τρόπο θα πρέπει να καλυφθούν: ένας καλός σουτέρ από το τρίποντο, ένας παίκτης να καλύπτει και τις δύο θέσεις των forwards, ένας βασικός ψηλός. Δεν θέλω εδώ να μπω σε αράδιασμα ονομάτων, οι επιλογές σχετικά είναι πάμπολλες για κάθε θέση, οπότε θα αρκεστώ σε πρώτο επίπεδο σε απλή αναφορά δύο παικτών που θεωρώ πως θα είχαν τρομερή εξέλιξη ως Spurs και θα συνεισέφεραν σημαντικά -ως συμπληρωματικοί- στην ομάδα και αυτοί είναι οι Josh Hart και Richaun Holmes. To όνομα ωστόσο που θα ήθελα να τονίσω είναι του παίκτη που θεωρώ πως μπορεί να τους ανεβάσει άμεσα επίπεδο, επιταχύνοντας τη διαδικασία του όλου -άκρως ενδιαφέροντος- τρέχοντος project. Και αυτός είναι ο John Collins της Atlanta.
Ο Collins είναι restricted free agent το καλοκαίρι, έχει ήδη απορρίψει την πρόταση των Hawks για πρόωρη ανανέωση και έχει ήδη τσακωθεί με τον star της ομάδας, Trae Young. Οι Spurs θα έχουν τα χρήματα στο cap να του προσφέρουν ως και max, χωρίς τη δυνατότητα όμως για πέμπτο χρόνο συμβολαίου, κάτι που μόνο η Atlanta μπορεί, εμπόδιο που μπορούν να ξεπεράσουν αν κινηθούν από τώρα για αυτόν, δίνοντας κάποια ανταλλάγματα στους Hawks (salary filler και μελλοντικά protected picks ίσως να αρκούσαν αν έχουν χαλάσει εντελώς οι σχέσεις του παίκτη με την ομάδα του). Ενδεχόμενη απόκτησή του θα γέμιζε πολύ τις θέσεις των ψηλών, θα έδινε μια πρώτη επιθετική επιλογή και θα έθετε σε τρομερή λειτουργία τον όλον, κλασικό και αγαπημένο, επιθετικό μηχανισμό Spurs. Μα κυρίως, θα προσέθετε και το All Star potential τύπο που ο τρέχον κορμός τους δεν δείχνει αυτή την στιγμή να διαθέτει.
Συμπερασματικά
Η κρίση της ομάδας δείχνει να έχει περάσει. Η φυγή του Kawhi έσπασε την αλυσίδα της ομαλούς διαδοχής, έσπασε το ρεκόρ των σερί παρουσιών στην postseason, ωστόσο οι καλές επιλογές στα drafts και η στιβαρότητα του Popovich στο τιμόνι της ομάδας φαίνεται πως οδηγούν εκ του ασφαλούς σε ομαλά νερά την ομάδα. Ωστόσο, τα νερά προς ώρας δείχνουν να είναι και αρκετά πιο ρηχά. Οι βετεράνοι που διαθέτει η ομάδα είτε άμεσα, με την ανταλλακτική τους αξία, είτε, εναλλακτικά, με τη φυγή τους και το άνοιγμα cap space που αυτή θα επιφέρει το ερχόμενο καλοκαίρι, δίνουν την ευκαιρία για άμεσο ανέβασμα επιπέδου. Για να συμβεί αυτό, όμως, θα πρέπει συνολικά ο οργανισμός να προβεί σε υπερβάσεις: είτε κάνοντας mid-season trades -όπως δεν συνηθίζει- είτε προσελκύοντας εξαιρετικούς free agents -όπως συνήθως δεν καταφέρνει.
Ο γράφων είναι μεταξύ εκείνων που βιάστηκαν να αμφισβητήσουν τη βιωσιμότητα του “μοντέλου Spurs”, με την πρώτη στραβή κατά τη διάρκεια της περσινής χρονιάς. Μιας χρονιάς που αποδείχθηκε περίτρανα πως ήταν περίπτωση προσαρμογής και επανεκκίνησης για το franchise - ιδίως πριν το Bubble. Οι μέχρι στιγμής εμφανίσεις τους μάς κάνουν να απολαύσουμε με μεγαλύτερη στωικότητα τις εντυπωσιακές τους παραστάσεις, περιμένοντας παράλληλα μια διοικητική υπέρβαση που θα τους επαναφέρει στην εξίσωση των διεκδικητών. Θεωρητικά αυτό θα συμβεί με τις απαραίτητες προσθήκες ή ανταλλαγές και σε βάθος τριετίας, αλλά όσο οι Spurs επιδίδονται σε τέτοιου είδους εμφανίσεις, δεν βιαζόμαστε επουδενί.
