Ενδεικτικά, οι πρώτες μας σκέψεις ήταν ο RJ Barrett και ο LaMelo Ball. Κάπου εκεί είδαμε τον πρώτο να αποδίδει αρκετά καλά στους ανταγωνιστικούς -μέχρι τώρα- Knicks και τον δεύτερο να γράφει triple-double περπατώντας, στα 19 του έτη. Ο δεύτερος λόγος είναι πως οι περισσότεροι rookies-sophomores παίζουν πραγματικά καλά ως τώρα, δεδομένων των συνθηκών που έχουν δημιουργηθεί γύρω τους, γεγονός που πας χαροποιεί. Το θάψιμο άλλωστε μπορεί να περιμένει μέχρι τον Φεβρουάριο. Ως αντίβαρο, επιλέξαμε να προσθέσουμε περισσότερους πρωταγωνιστές στη γωνιά των ‘’Out Of Space’’. Ας ξεκινήσουμε. 

Out Of Space

1. O Anthony Edwards επιλέχθηκε στο #1 και ξεκινάει από τον πάγκο. Κανονικά, η παραπάνω πρόταση θα περιμένατε να είναι εισαγωγή σε κάποιον παίκτη της κατηγορίας No Good, αλλά φευ. Ανάμεσα στα πολλά πράγματα που έχουν κάνει λάθος οι Timberwolves, έχουν τουλάχιστον την υπομονή να δώσουν σιγά σιγά λεπτά και ρόλο στον Anthony Edwards, ενώ εκείνος ανταποκρίθηκε με 15,4π, 2,4ρ, 1,9α.

Πιο σημαντικό όμως από τα νούμερα είναι η εικόνα του παίκτη. Καταρχήν θα ξεκινήσω από την άμυνα, όπου σε σχέση με πέρυσι που δεν είχε καμία διάθεση να δείξει το παραμικρό ενδιαφέρον σε αυτό το κομμάτι, στα πρώτα φετινά παιχνίδια στο ΝΒΑ, δείχνει ότι μπορεί μελλοντικά να γίνει πολύ καλός στην άμυνα πάνω στην μπάλα. Στην επίθεση, αυτό που ξεχωρίζει είναι ότι χρησιμοποιεί πολύ συχνά τα αθλητικά του προσόντα για να επιτίθεται στο καλάθι. Σύμφωνα με το CleaningTheGlass, 38% των προσπαθειών του ήταν κοντά στο καλάθι κάτι που τον τοποθετεί στο 82ο εκατοστημόριο και η ευστοχία του είναι στο 61% (το οποίο είναι μέτριο για την ώρα, αλλά καλό για rookie). Η επίθεση των Timberwolves, ειδικά μετά τον τραυματισμό του KAT, είναι σε κακό χάλι, αλλά ο Edwards στα πρώτα παιχνίδια της χρονιάς δείχνει ότι με τα αθλητικά του προσόντα, μπορεί εύκολα να δημιουργήσει το δικό το σουτ σχεδόν όποτε θέλει αν και δεν είναι ιδιαίτερα εύστοχος (FG%: 40,9%, 3P%: 28,8%) για την ώρα. Τα μεγαλύτερα ερωτηματικά που υπήρχαν για τον πρώην παίκτη του Georgia, ήταν η διάθεση για να παίξει άμυνα και κατά πόσο η υπεροχή που είχε στο κολέγιο με τα αθλητικά του προσόντα, θα συνέχιζε και στο ΝΒΑ και για την ώρα και στους δύο τομείς δείχνει πολύ βελτιωμένος.

2. Αρκετά ανεβασμένος ο Darius Garland σε σχέση με όσα είδαμε στη rookie σεζόν του, συνολικά άλλωστε οι Cavaliers είναι -για την ώρα- πολύ καλύτεροι απ’ οτι περιμέναμε πριν την έναρξη της σεζόν. Ο νεαρός guard παράγει αρκετά περισσότερο (17,2π-6,3α), επιβεβαιώνει ότι είναι σοβαρή απειλή από την περιφέρεια (σχεδόν 47% σε 5,3 προσπάθειες), με πολύ γλυκό και γρήγορο release μάλιστα,  κυρίως όμως δείχνει πως αντιλαμβάνεται καλύτερα το timing του αγώνα. Πότε να πασάρει σε ελεύθερους συμπαίκτες και σε ποια σημεία, πότε να χρησιμοποιήσει το αρκετά crafty παιχνίδι με ντρίμπλα που διαθέτει και να φτιάξει σκορ για τον εαυτό του, πότε να παραχωρήσει χώρο και μπάλα στον Collin Sexton και να δράσει σε πιο δευτερεύοντα, off-ball ρόλο. Η άνοδος στην απόδοση ενός δευτεροετή και το σωστότερο διάβασμα του παιχνιδιού δεν είναι κάτι παράλογο (γι’ αυτό μάλλον δε θα έπρεπε να λαμβάνονται και τόσο σοβαρά υπ’ όψιν για το βραβείο του Most Improved, εκτός αν κάνουν κάτι πραγματικά παλαβό), όμως η παρουσία του ως βασικός δημιουργός στο σύνολο των Cavs χρήζει αναφοράς, κυρίως γιατί με την μπάλα στα δικά του χέρια η επίθεση αποκτά πολύ καλύτερη ροή, συγκριτικά με το 1v1 παιχνίδι του σκόρερ Sexton. Τα σημεία που προβληματίζουν είναι γνωστά, καθ’ ότι ακόμη το -αδύνατο/αδύναμο- κορμί του τον δυσκολεύει αμυντικά και στις επαφές με αντίπαλους guards, ενώ λογικά θα εξετάζουμε για καιρό ακόμη πώς και πόσο μπορεί να λειτουργήσει το δίδυμο με τον Sexton και αν βλέπουν σε εκείνους κάτι ανάλογο με το Lillard-McCollum, με το οποίο κινείται το Portland την τελευταία δεκαετία. 

3. Ο Tyrese Halliburton είναι ένας παίκτης που μας έκανε εντύπωση από πολύ νωρίς και για την ώρα επιβεβαιώνει τις προσδοκίες. Το γεγονός ότι επιλέχθηκε στο #12, ίσως να του στοίχισε μερικά εκατομμύρια δολάρια (σε σχέση με το αν είχε επιλεγεί στο τοπ-6), αλλά του έδωσε τη δυνατότητα να παίξει στους Kings και βασικά δίπλα στον Fox. Το δεύτερο είναι πολύ σημαντικό, γιατί όπως είχαμε πει και παλιότερα, ο Haliburton είναι ένας πολύ έξυπνος παίκτης, που παίρνει γρήγορες αποφάσεις, σουτάρει πολύ καλά από το τρίποντο (52,9% στα τρίποντα σε 4,9 προσπάθειες ανά παιχνίδι), αλλά δεν είναι ιδιαίτερα καλός στο να δημιουργεί σε καταστάσεις ένας με έναν. Με τον Fox να είναι ο βασικός χειριστής της μπάλας, ο Haliburton μπορεί να παίζει σε έναν ρόλο off ball και όταν παίρνει την μπάλα είτε να σουτάρει είτε να πασάρει σε κάποιον ανοιχτό συμπαίκτη. Ήδη από τα πρώτα παιχνίδια έχει φανεί το χάρισμα του στην πάσα έχοντας 5,1 assist ανά παιχνίδι με μόλις 0,7 λάθη! Ακόμα και για βετεράνους παίκτες είναι απλησίαστη αυτή η αναλογία ανάμεσα σε assist και λάθη (7,2). Στην άμυνα, έχει δείξει πολύ καλά στοιχεία ειδικά όταν είναι στην αδύνατη πλευρά κάτι που μεταφράζεται σε 1,4 κλεψίματα ανά αγώνα. Όσο πιο γρήγορα καταλάβουν οι Kings ότι ο Haliburton είναι ήδη ο καλύτερος SG της ομάδας και του δώσουν περισσότερα λεπτά μαζί με τον Fox, τόσο πιο γρήγορα θα βελτιωθούν και θα κερδίσουν περισσότερα παιχνίδια, καθώς στη σύγκριση με τον Hield είναι σίγουρα καλύτερος αμυντικός και δημιουργός και όχι πολύ χειρότερος στο σουτ.

4. Παρά τις μεταγραφές των βετεράνων που έκαναν φέτος οι Hawks, ο DeAndre Hunter είναι μέχρι τώρα ο παίκτης που κάνει τη διαφορά σε σχέση με πέρυσι. Gallinari, Bogdanovic και Rondo ήρθαν το καλοκαίρι για να βοηθήσουν άμεσα, αλλά διάφοροι τραυματισμοί τους έχουν αφήσει εκτός από τους περισσότερους αγώνες. Από την άλλη, ο Hunter έχοντας βελτιώσει τρομερά τα ποσοστά του σε όλους τους τομείς, αρχίζει να δείχνει ότι μπορεί να γίνει ένας πολύ καλός 3&D παίκτης. Στα δίποντα τα ποσοστά του είναι φέτος 57,6% (45,4% πέρυσι), στα τρίποντα 42,2% (35,5% πέρυσι) και στις βολές 85,2% (76,4% την προηγούμενη χρονιά). Στην άμυνα συνεχίζει να είναι πολύ καλός, ειδικά απέναντι σε forward (έχει ακόμα θέμα με κάποιους εκρηκτικούς guard, αλλά ο Reddish τα πάει για την ώρα καλά απέναντι σε τέτοιους παίκτες) και παρά την παρουσία των Capela και Collins, μαζεύει 2,3 περισσότερα rebound από τη χρονιά που μας πέρασε. Ένα κομμάτι που δεν αποτυπώνεται ιδιαίτερα στα στατιστικά, αλλά μου έχει κάνει εντύπωση στα παιχνίδια που είδα, είναι η βελτίωση στις πάσες ειδικά σε κίνηση (πχ όταν επιτίθεται στα close out) και η αποφασιστικότητα στις κινήσεις. Έχω την εντύπωση, ότι σε σχέση με πέρυσι παίρνει πολύ πιο γρήγορα απόφαση του τι θα κάνει, είτε είναι πάσα, είτε σουτ είτε ντριμπλα. Παρότι είναι ακόμα λίγο “ρομποτικός” στις κινήσεις του (ειδικά σε σύγκριση με τον πιο ευέλικτο Reddish), οι γρήγορες αποφάσεις τον βοηθάνε να προλαβαίνει την αντίδραση της άμυνας. Δεν ξέρω αν έχει το potential να γίνει ένας all star παίκτης, αλλά η φετινή του εκδοχή μέχρι τώρα με την υψηλότατη ευστοχία, την καλή άμυνα και τις γρήγορες αποφάσεις τον κάνουν αναντικατάστατο στην ομάδα της Atlanta. Αυτό που μένει να δούμε, είναι αν αυτή η βελτίωση είναι προϊόν του μικρού δείγματος αγώνων (9 μέχρι τώρα) ή κάτι που θα μείνει. Στη δεύτερη περίπτωση, μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσω το κατά πόσο μπορεί να γίνει σταρ σε μια ομάδα, αφού οι παίκες που παρουσιάζουν τόσο μεγάλη βελτίωση από την πρώτη στη δεύτερη χρονιά τους, συνήθως συνεχίζουν σε αυτό το μοτίβο και τα επόμενα χρόνια.

5. Το πρώτο βραβείο ‘’ληστείας του draft’’ για φέτος πηγαίνει πανηγυρικά στον Tyrese Maxey, o oποίος κάπως έπεσε στο #21 και στα χέρια των Sixers, μάλλον στο καλύτερο χρονικό σημείο. H Philly βρήκε στον πρώην guard του Kentucky έναν ικανότατο slasher, του έδωσε χώρο στο second unit και το ελεύθερο να επιτίθεται, εκείνος όποτε μπαίνει στο παρκέ πατάει το τούρμπο και εμείς τικάρουμε άλλο ένα κουτάκι δικαιολογιών στη σελίδα ‘’γιατί να έχεις League Pass στην πιο περίεργη μπασκετική χρονιά έβερ’’. Το δίδυμο με τον Shake Milton, στα λεπτά που Embiid-Simmons-Harris-Seth Curry συνήθως κάθονται στον πάγκο είναι πολύ διασκεδαστικό, ο Maxey προς ώρας αποδίδει καλά και μακριά από την μπάλα, αυτό που περιμένουμε να δούμε είναι κατα πόσο θα μπορέσει να σταθεροποιήσει το τρίποντο (για την ώρα 36% σε μόλις 2,2 προσπάθειες) ώστε να δημιουργεί κάποια ‘’βαρύτητα’’ που θα του επιτρέπει να βρίσκει περισσότερο χώρο για τα drives που προτιμά, όπως και πιο θα είναι το δεύτερο στοιχείο, πέραν του σκορ, που θα προσθέσει σε ένα σύνολο που -επιτέλους, ελπίζουμε, ίσως- είναι έτοιμο να διεκδικήσει. Η ζυγαριά ανάμεσα στο καλός δημιουργός-χρήσιμος 1v1 αμυντικός μάλλον γέρνει προς το δεύτερο, παρ’ ότι για την ώρα ψάχνεται. Ενδεικτικά, σύμφωνα με το cleaning the glass, οι Sixers δέχονται σχεδόν 8 περισσότερους πόντους με εκείνον στο παρκέ, όμως το δείγμα είναι ακόμη μικρό και μάλλον μη ασφαλές, καθώς ο Maxey έχει δυναμικό κορμί και παράλληλα την αντίληψη ώστε να αμυνθεί σε καλό επίπεδο. Δύσκολα θα αποτελεί αμυντική τρύπα πάντως, κυρίως λόγω της ικανότητας να αμυνθεί σε καταστάσεις 1v1 πάνω σε κάποιον αντίπαλο σκόρερ guard. 

Ανάμεσα στα υπόλοιπα, ο Maxey απέναντι στους Nuggets εκμεταλλεύτηκε την απουσία των top guns των Sixers και ξεσάλωσε, σκοράροντας 39 πόντους, τους περισσότερους για rookie στην πρώτη του συμμετοχή στην βασική πεντάδα από το 1970.

6. Μπορεί οι Spurs τα τελευταία χρόνια να έχουν χάσει κάτι από την αίγλη του παρελθόντος, αλλά συνεχίζουν σε κάποιους τομείς να είναι διαχρονικά καλοί. Ένας από αυτούς είναι να επιλέγουν παίκτες στο τέλος του πρώτου γύρου, να  τους αφήνουν για ένα χρόνο στη G League και μετά να τους εμφανίζουν έτοιμους για θέση βασικού. Μετά τους Murra και White, ο επόμενος παίκτης που μπαίνει σε αυτή την κατηγορία είναι ο Keldon Johnson. Ο πρώην παίκτης του Kentucky έπαιξε 17 παιχνίδια πέρυσι και μόλις ένα ως βασικός. Φέτος ήταν βασικός και στις εννιά αναμετρήσεις των Spurs μέχρι τώρα, έχοντας 13,1π, 7,4ρ, 2,5α και σουτάρει με 39,5% στα τρίποντα (σε 3,3 προσπάθειες ανά παιχνίδι), 43,6% στα σουτ εντός πεδιάς και 81,5% στις βολές. Το παιχνίδι του βασίζεται κυρίως στα επιθετικά drive προς το καλάθι. Σύμφωνα με το CTG, 54% των προσπαθειών του είναι κοντά στο καλάθι, κάτι που τον τοποθετεί στο 92ο εκατοστημόριο, αλλά η ευστοχία του είναι μόλις 52% σε αυτές τις προσπάθειες. Με βάση τα όσα είδαμε πέρυσι από αυτόν στην G-League, αλλά και στα λίγα παιχνίδια στο ΝΒΑ, περιμένω να βελτιωθεί άμεσα, αφού η ευστοχία στις διεισδύσεις ήταν από τα δυνατά σημεία στο παιχνίδι του. Χαρακτηριστικά πέρυσι είχε 73% στα σουτ κοντά στο καλάθι, αλλά σε μόλις 37 συνολικά προσπάθειες. Πιστεύω ότι η πραγματικότητα δεν είναι ούτε το εξωπραγματικό 73%, αλλά ούτε το πραγματικά χαμηλό 53%. Αν καταφέρει να σταθεροποιηθεί κάπου στο 60%, τότε θα είναι ένας πολύ αποτελεσματικός παίκτης στην επίθεση. Φέτος επιπλέον, βλέπουμε να εκμεταλλεύεται καλύτερα τις διεισδύσεις του, προκειμένου να βρει τους ελεύθερους συμπαίκτες του. Η μετατώπιση του Derozan κατά διαστήματα στο τέσσερα με τον Aldridge στο πέντε, δίνουν τη δυνατότητα στην ομάδα του San Antonio να παίζει με τους Murray, Johnson και Walker στην περιφέρεια, μια τριάδα που είναι πολύ καλή στην άμυνα και στην επίθεση έχουν αρκετή κίνηση χωρίς την μπάλα. Αν σε αυτούς τους τρείς παίκτες προσθέσουμε τους Vassell και White, τότε βλέπουμε ότι οι Spurs ίσως να έχουν έτοιμο έναν κορμό που με την προσθήκη δύο παικτών πρώτης γραμμής, να τους ξανακάνει γρήγορα διεκδικητές του τίτλου.

7. H ικανότητα των Heat να βρίσκουν διαμαντάκια στο draft είναι γνωστή και παρ’ ότι το όνομα του Precious Achiuwa δίνει τη δυνατότητα για πολύ εύκολο -και πολύ φθηνό- λογοπαίγνιο, θα το αποφύγουμε. Tα νούμερα για τον rookie forward-center δεν είναι ακόμη εκεί (7,3π-4,4ρ σε μέσο όρο 15’ συμμετοχής), η εικόνα όμως γεμίζει αισιοδοξία, όπως ο Achiuwa ‘’γεμίζει’’ το αμυντικό οπλοστάσιο του Miami (εντάξει, δε θα αποφεύγαμε όλα τα κακά λογοπαίγνια). Κατα βάση βρίσκει τα λεπτά του στο το 2nd unit, αρκετές φορές πλάι στον Olynyk ή με 4 περιφερειακούς παίκτες γύρω του, τα πρώτα δείγματα ωστόσο φανερώνουν πως τη στιγμή που είτε αυτός, είτε ο Bam Adebayo φτιάξουν σταθερή απειλή από την περιφέρεια, οι Heat θα μπορούν να φέρνουν στο παρκέ μία αμυντική μηχανή. Ο Achiuwa έχει δυνατό κορμό και πολύ γρήγορα πόδια, μπορεί να αμυνθεί μετά από screens με άνεση πάνω σε αντίπαλους guards, διαχειρίζεται κορμιά πιο μεγάλα από το δικό του (όπως πχ. στο matchup με τον Zion Williamson) και παρότι είναι πολύ αθλητικός, δεν έχει εμμονή με το να πηγαίνει στο μπλοκ. Ήδη σε αυτό το μικρό δείγμα οι Heat βελτιώνονται με εκείνον στο παρκέ, δεχόμενοι περίπου 4 πόντους λιγότερους, σε ένα σύνολο που ούτως ή άλλως έχει πληρέστατους αμυντικούς από την περιφέρεια μέχρι τη frontline. Επιθετικά βρίσκει τους πόντους του όπως οι περισσότεροι ψηλοί-ρολίστες στο ξεκίνημα της καριέρας τους, δηλαδή με κυνήγι επιθετικών ριμπάουντ ή με σκορ πάνω από το στεφάνι, μετά από screen και με την μπάλα στα χέρια του παικταρά που λέγεται Goran Dragic. Όσο εμείς περιμένουμε να δούμε την συνύπαρξη με τον Adebayo για περισσότερα λεπτά κατα τη διάρκεια της σεζόν, οι περσινοί φιναλίστ φαίνεται βρήκαν έναν ακόμη παίκτη που κουμπώνει στην κουλτούρα που χτίζεται από Riley και Spoelstra τα τελευταία -αρκετά- χρόνια. Πολύτιμο, θα έλεγε κάποιος. 

8. H παρακολούθηση των φετινών Bulls συνοψίζεται στα εξής δύο σημεία. Το πρώτο είναι ο Zach LaVine. Ένας τύπος που δεν μπορεί να κουβαλήσει μία ομάδα στην postseason, αλλά είναι διασκεδαστικό να τον βλέπεις να παίζει μόνος του, να καρφώνει και να κουμπώνει clutch τρίποντα εκτός λογικής, όπως έκανε προχθες απέναντι στους Clippers. Ξέρεις ότι με αυτόν μπροστάρη -μάλλον- δεν πάνε μακριά. Αλλά αν έχεις κέφι να δεις σουτ να μπαίνουν στο καλάθι από έναν και μόνο χαρισματικό, ο Zach είναι ο άνθρωπός σου. Το δεύτερο είναι το πραγματικό μελλοντικό project των Bulls, με νέα διοίκηση, νέο κόουτς τον πολύ καλό Billy Donovan, έναν ‘’κάπως-απροσδόκητο-ή-και-όχι’’ φρέσκο ήρωα (περισσότερα για εκείνον στη συνέχεια της στήλης) και έναν πυρήνα νεαρών παικτών που οι Bulls προσπαθούν να μετατρέψουν σε ανταγωνιστικό σύνολο. Ανάμεσά τους ο Coby White, ο οποίος γράφει καλύτερα νούμερα από πέρυσι (17,3π-6,2α) και ελπίζουμε αυτό να αποτελεί καλή αφορμή ώστε να πάρει μεγαλύτερο μερίδιο της επίθεσης στα χέρια του. O νεαρός guard έχει βελτιώσει το χειρισμό του, γεγονός που του φέρνει ευκολότερες εκτελέσεις με σουτ μετά από ντρίμπλα. Σύμφωνα με το CTG, o Coby ήδη εκτελεί με υψηλότερα ποσοστά από τα περισσότερα σημεία του γηπέδου, με χαρακτηριστική άνοδο στο short-midrange, που συχνά προτιμά να σκοράρει μετά από screen, χρησιμοποιώντας συχνά floaters. Παράλληλα συνεχίζει να αποτελεί off-ball απειλή, με μπολικη κίνηση και αξιόπιστο περιφερειακό σουτ, με το πακέτο να κλείνει με το γνωστο δυναμό που του έχουν καρφώσει -λόγικα κάπου στην πλάτη- και δε σταματά να βγάζει ενέργεια σε κάθε εκατοστό του γηπέδου, ακόμη και στην άμυνα που το κορμί του δε βοηθά ιδιαίτερα. Με λίγα λόγια, δε γίνεται αυτός ο παίκτης να βρίσκει τόσο λίγο usage (οριακά κάτω από το μέσο όρο των guards της λίγκας), δώστε του την μπάλα, να δούμε με τι έχουμε να κάνουμε. 

I need some1

Η επιλογή του Patrick Williams στο #4 του draft προκάλεσε έκπληξη σε πολλούς. Λίγα 24ωρα πριν γίνει το draft όλοι θεωρούσαν δεδομένους του τρεις πρώτους (Edwards, LaMelo, Wiseman) αν και η σειρά που θα επιλέγονταν ήταν άγνωστη. Από εκεί και πέρα όμως, κανείς δεν φαινόταν να έχει καλές πληροφορίες για το τι θα κάνουν οι Bulls. Ο λόγος που προκάλεσε έκπληξη ήταν ότι ο Patrick Williams είναι ο δεύτερος νεαρότερος παίκτης της φουρνιάς (πίσω από τον Pokusevski), δεν έπαιξε σε κανένα παιχνίδι του Florida State βασικός και τα νούμερα του στο κολέγιο δεν ήταν εντυπωσιακά (9,2π, 4,2ρ, 1α, 1κ, 1τ και μόλις 22,5’ ανά αγώνα). Μάλιστα, κατέχει μια ιδιαίτερη πρωτιά αφού είναι ο πρώτος παίκτης που επιλέγεται στο τοπ 5 και ο οποίος την τελευταία του χρονιά στο κολέγιο δεν είχε διψήφιο αριθμό πόντων! Προς υπεράσπισή του, ο προπονητής του στο Florida State, όταν ζητήθηκε να σχολιάσει το γεγονός ότι δεν έπαιζε βασικός, απάντησε ότι το σημαντικό είναι ότι ήταν στην πεντάδα στο τέλος των αγώνων. Επίσης είναι αξιοσημείωτο ότι πρόκειται για τον παίκτη του πανεπιστημίου που έχει επιλεχθεί ψηλότερα στο draft και παράλληλα ήταν ο καλύτερος 6ος παίκτης της περιφέρειας ACC. Σίγουρα, ένα από τα στοιχεία που έκανε τους Bulls να τον διαλέξουν τόσο ψηλά είναι το γεγονός, ότι παρότι ήταν ο 26ος καλύτερος γυμνασιακός παίκτης της χρονιάς του, επέλεξε να πάει στο Florida State που δεν θα ήταν βασικός γιατί ήθελε να βελτιωθεί στην άμυνα και να δυναμώσει το κορμί του. Το Florida State εδώ και χρόνια παίζει μια πολύ επιθετική άμυνα με αλλαγές (κάτι που είναι όλο και πιο σύνηθες στο ΝΒΑ) και φημίζεται για το πρόγραμμα ενδυνάμωσης που έχει, ειδικά στο American Football¹. 

Σε 10 παιχνίδια μέχρι τώρα στο ΝΒΑ, έχει 9,6π, 3,6ρ, 0,9α, 0,9κ, 0,9τ και ξεχωρίζει το ποσοστό του στο τρίποντο (42,1% σε 1,9 προσπάθειες ανά αγώνα) και η ευστοχία του στις βολές (84,2%). Βλέποντάς τον να παίζει στην επίθεση, δείχνει να έχει αρκετά καλή ντρίμπλα για το ύψος του και επίσης καλό σουτ και τελείωμα των φάσεων με floater. Το γεγονός ότι έχει μεγάλα χέρια, τον βοηθάει για να πιάνει καλά την μπάλα και να τελειώνει πολλές φάσεις με αυτό το χαρακτηριστικό floater. Επίσης, δεν φοβάται τις επαφές και για αυτό κερδίζει 2 φάουλ ανά παιχνίδι, κάτι που τον κατατάσει στην 4η θέση ανάμεσα στους rookies². Αυτό που αρκετοί ειδικοί, όπως ο Hollinger, θεωρούν αρνητικό, είναι ότι βολεύεται πολλές φορές στο να κάνει μία ντρίμπλα και να εκτελεί από μέση απόσταση με pull up σουτ, κάτι που δεν είναι αποτελεσματικό. Όμως προσωπικά το θεωρώ ότι αυτό είναι ένδειξη ότι μπορεί να γίνει καλός pull up σκόρερ και ίσως σε μερικά χρόνια να έχει στο ρεπερτόριο του το τρίποντο μετά από ντρίμπλα. Το 41% που έχει σε αυτά τα μακρινά δίποντα δεν είναι εντυπωσιακό (62ο εκατοστημόριο σύμφωνα με το CTG), αλλά είναι σίγουρα άνω του μετρίου και πολύ ενθαρρυντικό για έναν πρωτοετή παίκτη.

Στην άμυνα, αυτή τη στιγμή είναι ο παίκτης που αναλαμβάνει να μαρκάρει τον καλύτερο αντίπαλο forward των αντιπάλων. Πολλές φορές μέσα από τις αλλαγές βρέθηκε να μαρκάρει αντίπαλους guard, όπως ο Gilgeous-Alexander, Westbrook, Wall και έδειξε ότι ακόμα και απέναντι σε αυτούς τους guard μπορεί να αμυνθεί καλά και να μην τους χάνει εύκολα από μπροστά του. Από την άλλη, έχει δείξει να την πατάει αρκετές φορές όταν οι αντίπαλοι κάνουν πολλαπλές προσποιήσεις και να καταλήγει να δίνει είτε εύκολα καλάθια είτε να κάνει φάουλ. Πιο σημαντικό όμως από αυτές τις λεπτομέρειες του παιχνιδιού του, είναι το γεγονός ότι φαίνεται να είναι άνετος με τον ρυθμό του παιχνιδιού και να μην βιάζεται στις κινήσεις του. Όταν μάρκαρε τον Γιάννη και τον LeBron στα τελευταία παιχνίδια και οι δύο τους έκαναν φάσεις για highlight απέναντι του, όμως στη διάρκεια του αγώνα έδειξε να βελτιώνεται και να αντιλαμβάνεται καλύτερα πώς πρέπει να μαρκάρει τον καθένα τους. Είναι μόλις 19 χρονών, έχει καλά αθλητικά προσόντα, πολύ μαλακό τελείωμα στις φάσεις κοντά στο καλάθι, σουτάρει καλά (σε μικρό αριθμό προσπαθειών) από το τρίποντο, κερδίζει φάουλ και βάζει τις βολές και μπορεί να παίξει άμυνα από το ένα ως το τέσσερα. Τι παραπάνω να ζητήσει κανείς από το #4 του Draft..;

Omen

Τι λένε οι οιωνοί για τους rookies και sophomores για τον επόμενο μήνα; Ένα ντε, σε αυτό το σημείο δεν ξέρουμε τι λένε οι οιωνοί για τη σεζόν του NBA συνολικά. Όπως σωστά τόνισε και ο Νικόλας στο χθεσινό We Got Game, η γλυκιά γεύση του Bubble έχει μείνει στο Orlando, όσο παράλληλα αυξάνονται περιπτώσεις καραντίνας παικτών, πιθανών κρουσμάτων, ομάδων που χρησιμοποιούν παίκτες που δεν ξέραμε ότι είναι καν στο ρόστερ, τραυματισμών και ούτω καθεξής. Όλα αυτά σε γήπεδα που σε αναγκάζουν σε σκέψεις του τύπου ‘’ρε γαμώτο, είναι όντως το Madison Square Garden αυτό’’, με background εκείνο τον άχαρο ‘’ήχο αγώνα’’, αποτελούμενο από φωνές και πανηγυρισμούς φιλάθλων-ανθρώπων που δεν είναι εκεί. Σα να παρακολουθείς τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, οι μουσικοί να είναι εκεί, να παίζουν, και τα χειροκροτήματα να έρχονται από ένα κασετόφωνο στην τρίτη σειρά. Η σεζόν κυλά με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, εμείς έχουμε κάτι να παρακολουθήσουμε και να γράψουμε, περιμένοντας την πληρέστερη βερσιόν. Cheers!

Σημειώσεις:

1. Ίσως για αυτό ο PatWill έχει πόδια που θυμίζουν τους Ents από τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών. Περισσότερα για αυτό, διαβάστε και στο παρακάτω πόνημα του @abovethebreak3 
2. Minimum 5 παιχνίδια και 15 λεπτά ανά παιχνίδι.