Out Of Space
1. Οι Orlando Magic στο τέλος της μεταγραφικής περιόδου αποφάσισαν/συνειδητοποίησαν ότι ο πυρήνας που είχαν με τους Vucevic, Gordon και Fournier δεν θα μπορούσε να τους πάει μακριά, εκμεταλλεύτηκαν τις απουσίες λόγω των τραυματισμών των Isaac και Fultz και αποφάσισαν να κάνουν tanking για το επόμενο διάστημα της σαιζόν. Ευνοημένος από αυτή τη συγκυρία βρέθηκε ο Chuma Okeke ο οποίος βρέθηκε στη βασική πεντάδα και σε οκτώ παιχνίδια από τότε έχει 13,9π, 5,9ρ, 3,6α, 1,3 κλεψίματα και 0,8 τάπες, ενώ παράλληλα σουτάρει με 48,4/31,3/100 (FG%/3p%/FT%). Διόλου άσχημα για τον παίκτη που επιλέχθηκε 16ος στο draft του 19 και επέλεξε προς έκπληξη πολλών να μην υπογράψει με τους Magic, όντας τραυματίας, αλλά να περιμένει να επιστρέψει υγιής και να ενταχθεί στην ομάδα στο ξεκίνημα της σεζόν φέτος.
Από τις μέρες του στο Auburn o Okeke φαινόταν ότι μπορεί να γίνει ένα καλό τεσσάρι με έφεση στην άμυνα και συμπαθητικό σουτ. Η ευχάριστη έκπληξη στα οκτώ παιχνίδια που έπαιξε βασικός, είναι ότι δείχνει πολύ καλά στοιχεία με την μπάλα στα χέρια και μεγαλύτερη ικανότητα από ότι περίμενα στο να βλέπει τις ευκαιρίες για να πασάρει στους συμπαίκτες του. Αν ο Okeke αποδείξει ότι μπορεί να παίζει ως SF στην επίθεση και να συνυπάρξει μαζί με τους Isaac και Wendell Carter/Bamba τότε οι Magic θα έχουν μια πολύ ενδιαφέρουσα frontline, με ιδιαίτερη έφεση στην άμυνα. Με τους Fultz, Cole Anthony και επιπλέον δύο επιλογές στο επερχόμενο draft (τη δική τους και των Bulls) το μέλλον τον Magic φαντάζει αρκετά αισιόδοξο. Αλλά για να δικαιωθούν οι προσδοκίες, θα πρέπει οι νεαροί παίκτες να εξελιχθούν και η πρόοδος του Chuma Okeke στα τελευταία παιχνίδια, μας κάνει αρκετά αισιόδοξους.
2. Η αποχώρηση του Kevin Porter Jr από τους Cleveland Cavaliers και η ανταλλαγή του στους Houston Rockets ήταν ό,τι καλύτερο συνέβη στον νεαρό guard-wing, για δύο λόγους. O πρώτος πως βρέθηκε σε έναν οργανισμό που φλερτάρει με το ολικό rebuild και αυτή τη στιγμή αναζητά ταλέντο στους νεαρούς παίκτες που στελεχώνουν το ρόστερ. Ο Porter βρήκε χώρο και λεπτά στο παρκέ ώστε να θυμίσει πως πρόκειται για έναν πολύ καλό δημιουργό σκορ, ιδιαίτερα crafty μετά από ντρίμπλα που μπορεί να επωφεληθεί τις 1v1 καταστάσεις και να δώσει εύκολους πόντους. Μετά το all-star break (τα παιχνίδια του Μαρτίου και των πρώτων ημερών του Απριλίου δηλαδή) αγωνίζεται περίπου 30’ ανα αγώνα, σκοράρει 15 πόντους και δίνει 6,2 ασίστ, με πάνω από το 30% των πόντων των συμπαικτών του να προέρχονται από δική του δημιουργία, γεγονός που δίνει μία πολύ ευχάριστη έξτρα διάσταση στο παιχνίδι του. Σε πρώτη φάση, η άνεση του Porter με την μπάλα στα χέρια και η απειλή μετά από pick, είτε με το δικό του σκορ είτε με δημιουργία για κάποιον άλλον, τον καθιστά αρκετά καλή περίπτωση για πρώτη επιθετική λύση από τον πάγκο σε ένα καλό σύνολο. Ξέρετε, εκείνον τον 6th man ρόλο που έχουν επωφεληθεί ανά τα χρόνια ικανότατοι ball-handlers/scorers όπως οι Lou Williams, Jamal Crawford, J.R Smith, ή ο Jordan Clarkson προσφάτως και έχουν κάνει σημαντική καριέρα, φήμη και χρήματα. Ασφαλώς ακόμη λείπει η συνέπεια (42 fg% σε 13+ προσπάθειες ανα αγώνα και μόλις 26% στο τρίποντο) που θα τον κάνει περιζήτητο, ίσως θα τον βάλει και σε ακόμη μεγαλύτερο status από εκείνο του 6th man. Η πρώτη ύλη είναι εκεί πάντως και βγάζει μάτι.
O δεύτερος λόγος που o νεαρός βρέθηκε μάλλον την κατάλληλη στιγμή στο Houston είναι η ύπαρξη του assistant John Lucas II στο προπονητικό επιτελείο των Rockets. Ο Porter στο πρόσφατο παρελθόν συνέδεσε το όνομά του με περιπτώσεις οπλοκατοχής και χρήσης μαριχουάνας (οι κατηγορίες αργότερα απορρίφθηκαν), βίας εις βάρος μίας κοπέλας την οποία χτύπησε στο πρόσωπο, αλλά και με το ξέσπασμα στα αποδυτήρια των Cavaliers που ουσιαστικά τελείωσε την καριέρα του εκεί. Ο John Lucas είναι γνωστός για τη βοήθεια που παρέχει σε αθλητές, κυρίως μέσω τoυ προγράμματος που στηρίζει αθλητές με προβλήματα αλκοολισμού και χρήσης ουσιών (περισσότερα στο κείμενο εδώ) και από τις πρώτες ημέρες της παρουσίας του Porter στο Houston λειτουργεί ως μία ακόμη έξτρα, σημαντική φωνή γύρω από τον νεαρό guard, όντας και ο ίδιος στο παρελθόν αθλητής με υψηλές προσδοκίες (#1 πικ το 1976, μέλος των Rockets που έπαιξαν στους τελικούς το 1986) που η καριέρα του επηρεάστηκε από χρήση ουσιών και αλκοόλ. Οι Rockets βλέπουν στον Porter ένα πιθανότατα σημαντικό κομμάτι του μέλλοντος και με σταθερά βήματα (τοποθέτηση Lucas ως personal assistant, παρουσία στην g-league, χρόνος και ευκαιρίες στη βασική ομάδα μέχρι το τέλος της σεζόν) προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν το τι ακριβώς έχουν στα χέρια τους.
3. Μετά την αναφορά μας στο τελευταίο Prodigy Report, o Onyeka Okongwu έχει εμφανιστεί αρκετά βελτιωμένος στα τελευταία παιχνίδια. Στο κομμάτι της επίθεσης η έλευση του Lou Williams αντί του Rajon Rondo τον βοήθησε σημαντικά, αφού ο πρώην παίκτης των Clippers είναι καλύτερος ως δημιουργός σε Pick and Roll καταστάσεις, κάτι που βοηθάει σημαντικά τον νεαρό ψηλό. Σε αυτή την φάση της καριέρας του ο Okongwu έχει περισσότερες πιθανότητες να σκοράρει όταν παίρνει την μπάλα επιτιθέμενος προς το καλάθι, παρά μέσα από post up. Πριν από λίγες μέρες, εκμεταλευόμενος την απουσία του Capela έπαιξε για πρώτη φορά βασικός και τελείωσε τον αγώνα με 13 πόντους και 11 rebound δείχνοντας παραπάνω στοιχεία από το επιθετικό του παιχνίδι.
Πάντως η άποψη μας είναι ότι αυτό που (θα) τον κάνει ξεχωριστό παίκτη στο μέλλον είναι η προσφορά του στην άμυνα. Σε αυτή την φάση, ξεκινάει παίζοντας πιεστική άμυνα στον Looney, αλλάζει πάνω στον Bazemore και παίζει επιθετική άμυνα καταλήγοντας στο κλέψιμο. Πολλοί center όταν είναι τόσο μακριά από τη ρακέτα, δεν ρισκάρουν να πάνε για το κλέψιμο φοβούμενοι ότι ο αντίπαλος guard μπορεί να τους εκθέσει και να τους περάσει. Ο Okongwu έχει αρκετά γρήγορα πόδια για να προλάβει τον Bazemore και για αυτό ρισκάρει να παίξει πιο επιθετικά στην άμυνα. Οι Hawks είναι πλέον στην πέμπτη θέση της Ανατολής και δεδομένων των προβλημάτων των Hornets θεωρώ δεδομένο ότι θα τους περάσουν και θα τελειώσουν τέταρτοι στην κανονική περίοδο. Παρά τους τραυματισμούς, η άνοδος του second unit που βασίζεται στους Lou Williams, Gallinari και Okongwu μπορεί να αντιμετωπίζει προβλήματα στην άμυνα, αλλά στην επίθεση σκοράρουν 116,2 πόντους ανά 100 κατοχές, κάτι που είναι αρκετό για να κρατάνε τις διαφορές που χτίζει η πρώτη πεντάδα. Με την επικείμενη επιστροφή του Collins, ίσως να δούμε ξανά τα λεπτά του να πέφτουν, όμως τα σημάδια σε άμυνα και επίθεση τις τελευταίες εβδομάδες, δείχνουν ότι ο Onyeka θα μας απασχολήσει ξανά στο σύντομο μέλλον.
No Good
1. Ο Patrick Williams είναι ένας από τους πέντε καλύτερους πρωτοετείς φέτος και η παρουσία του σε αυτή τη γωνιά της στήλης ίσως σας ξενίσει. Ο λόγος δεν έχει να κάνει τόσο με τον ίδιο, όσο με τον τρόπο που τον χρησιμοποιούν οι Bulls. Μετά την έλευση Vucevic και με την άνοδο του Thaddeus Young, το βασικό σχήμα των Bulls έχει τους Young, Williams και Vucevic στην frontline. Επίσης, το ότι ο LaVine δεν είναι καλός αμυντικός (παρά την όποια βελτίωσή του φέτος σε αυτό το κομμάτι), έχει σαν αποτέλεσμα ο PatWill να αναλαμβάνει κάθε βράδυ να μαρκάρει τον καλύτερο παίκτη της αντίπαλης ομάδας. Τον είδαμε να μαρκάρει τον Booker με τραγικά αποτελέσματα και παίκτες όπως ο Westbrook και ο Irving για μεγάλα διαστήματα των αγώνων. Καταλαβαίνω ότι η έκθεση του σε τέτοια matchup έχει στόχο την βελτίωση του στην άμυνα στα πόδια, όμως θεωρώ ότι μελλοντικά δεν θα είναι αυτός ο ρόλος του και όσον αφορά το παρόν θα ήταν πιο αποτελεσματικός αν μάρκαρε τους αντίπαλους PF ή SF προσφέροντας παράλληλα ως weak side rim protector. Δείτε σε αυτή τη φάση από το παιχνίδι απέναντι στους Suns, πόσο εύκολα χάνει τον Booker στο Dribble Hand Off που κάνει με τον Ayton, επειδή δεν είναι έτοιμος να κυνηγάει τέτοιους παίκτες στην περιφέρεια και πώς “διορθώνει” το λάθος προλαβαίνοντας τον Ayton με μία από τις καλύτερες τάπες της χρονιάς.
Ίσως οι εμπειρίες που θα αποκομίσει φέτος παίζοντας το ρόλο του αμυντικού εξολοθρευτή να τον βοηθήσουν μελλοντικά πολύ περισσότερο, από το να έπαιζε έναν ρόλο στον οποίο έχει ήδη δείξει ότι μπορεί να διαπρέψει. Δεν είναι κακό να βγάζεις τους νεαρούς παίκτες από την comfort zone, προκειμένου να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους. Αρκεί όμως αυτό να μην έχει σαν αποτέλεσμα να χάσουν την αυτοπεποίθησή τους, αφού τις περισσότερες φορές η προσαρμογή και μόνο στο ανώτερο επίπεδο του ΝΒΑ είναι από μόνη της μια πρόκληση.
2. Η χρονιά δεν έχει εξελιχθεί για τους Celtics όπως περιμέναμε, καθότι οι περσινοί διεκδικητές του τίτλου της Ανατολής (4-2 από τους Heat στους τελικούς περιφέρειας) βρίσκονται στην έβδομη θέση, μακριά από οποιαδήποτε εικόνα που παραπέμπει σε contender. Εμείς ωστόσο θα εστιάσουμε σε ένα διαφορετικό σημείο από το ρεκόρ τους και τη δυσκολία να βρεθούν στις υψηλές θέσεις που φέρνουν πρόκριση στα playoffs, καθώς συμβόλαιο με την επιτυχία δεν υπέγραψε -σχεδόν- κανείς και μία μετριοκακή σεζόν είναι δικαιολογημένη.
Oι Celtics έχουν δύο ξεκάθαρους σταρ-μπροστάρηδες στους Tatum-Brown, πλαισιωμένους από διάφορους βετεράνους (Κemba, Smart, Thompson, Fournier πλέον) και μερικούς rookies-sophomores που, πολύ απλά, δεν ξέρουμε ‘’τι ρόλο βαράνε’’, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που θα θέλαμε. Εκείνος για τον οποίον έχουμε μία παραπάνω εικόνα είναι ο Grant Williams με περίπου 18 λεπτά ανά αγώνα, ακόμη και εκεί ωστόσο δεν είναι διακριτός ο ρόλος, πώς μπορεί να συνυπάρξει στα -ήδη- χαμηλά σχήματα με τους Brown-Tatum χωρίς να ζημιώνεται η (πεσμένη φέτος) συνολική άμυνα των Celtics, με τι συνέπεια μπορεί να λειτουργεί ως δημιουργός από χαμηλά/έξτρα off-ball εκτελεστής στην επίθεση.
Αντίστοιχα ο Aaron Nesmith δε βρίσκει χώρο και επαφές με την μπάλα στα φτερά ώστε να δικαιολογήσει το χαρακτηρισμό του ως έναν από τους καλύτερους σουτέρ της φουρνιάς (52% σε 8 προσπάθειες στη δεύτερη κολλεγιακή χρονιά του), ο Carsen Edwards οριακά στέκεται πίσω από τον Peyton Pritchard και μάλλον δε θα τους δούμε να μοιράζονται και πολύ χρόνο μαζί στο σύντομο μέλλον, για τον Romeo Langford υπάρχει η ασφαλώς η δικαιολογία του τραυματισμού, αλλά ακόμη και μετά την επιστροφή, η χρήση του είναι διάσπαρτη και χωρίς ξεκάθαρο χαρακτήρα, όπως πχ να χρησιμοποιείται σε σχήματα της 2nd unit ως δημιουργός προσωπικού σκορ, το στοιχείο που πάνω-κάτω τον έφερε εντός της πρώτης δεκαπεντάδας στο draft του ‘19.
Είναι δύσκολο ένα franchise να έχει τη φήμη και τις απαιτήσεις του διεκδικητή, ενώ παράλληλα να εξελίσσει όλους τους νεαρούς του ρόστερ (στους οποίους ακόμη συγκαταλέγονται και οι δύο σταρ) και οι Celtics δεν είναι η πρώτοι που πέφτουν στην παγίδα. Ίσως όμως η πορεία μέχρι τώρα στη σεζόν τους δίνει την ευκαιρία να επικεντρωθούν στο δεύτερο, κερδίζοντας πολλά περισσότερα σε βάθος τριετίας. Οι Tatum-Brown-Smart είναι εκεί και δεν κουνιούνται και με ξεκάθαρους ρόλους σε Grant Williams (ως ‘’ενδιάμεσο’’ ψηλό στη frontline), Nesmith (ως off-ball εκτελεστή τύπου Buddy Hield), Langford (ως δημιουργό σκορ στις αναπληρωματικές πεντάδες) και με πραγματικό μοίρασμα αρμοδιοτήτων στους Pritchard-Edwards πίσω από τον βασικό point guard, οι Celtics έχουν μία νεαρή οκτάδα παικτών που μπορούν να αποτελέσουν το βασικό τους σύνολο για τα επόμενα χρόνια και που, κυρίως, μπορούν να τους κρατήσουν όλους μαζί χωρίς να πληρώνουν μισθούς για δύο salary cap.
Δε μιλάμε ούτε για rebuilding, ούτε για tanking. Απλά για μία ομάδα που, κάνοντας ένα-ενάμιση βήμα πίσω σε χρονιά που οι άμεσοι αντίπαλοι (πχ Nets) έχουν φτιάξει ρόστερ-monstars από το Space Jam, μπορεί να αξιολογήσει το ταλέντο που ήδη διαθέτει και να το δέσει ώστε κάνει δύο βήματα μπροστά, αρκετά σύντομα.
3. Οι Pacers με τον Nate Bjorkgren εμφανίζουν όλη τη σεζόν σχήματα χαμαιλέοντες. Άλλοτε ψηλώνουν πολύ με Sabonis-Turner, άλλοτε ανοίγουν το spacing και την επίθεση με τον Λιθουανό ως μοναδικό ψηλό, σε συγκεκριμένες περιπτώσεις χρησιμοποιούν σχήματα μόνο με τον Turner και αρκετά φτερά με στόχο να πνίξουν τον αντίπαλο αμυντικά (σε αυτά τα λεπτά, οι Pacers δέχονται 4 πόντους λιγότερους ανά 100 κατοχές). Όλα αυτά πολύ ωραία, τι γίνεται όμως όταν στο ρόστερ υπάρχει και ο Goga Bidatze;
Aπό τα περιορισμένα λεπτά που βρίσκει στο παρκέ (μόλις 11’ ανα αγώνα) είναι σχετικά ξεκάθαρο πως δε μιλάμε για ψηλό-ρολίστα. Ο Γεωργιανός center σκοράρει με άνεση κοντά στο καλάθι, είναι καλός πασέρ με πρόσωπο στη μπασκέτα και δίνει ροή στην επίθεση, ενώ σιγά σιγά προσθέτει και το τρίποντο στο παιχνίδι του. Τα per-36 νούμερα δείχνουν έναν ψηλό που θα στεκόταν κοντά στο 17π-10ρ σε κάθε παιχνίδι, με περίπου 2,5 ασίστ. Μία χαρά. Το ζήτημα είναι πως, σε πραγματικά 36 λεπτά, δηλαδή χρόνο βασικού, θα έπρεπε να έχει τον επιθετικό ρόλο του Sabonis που λογικά δεν θα του δοθεί (καθώς ο Λιθουανός έχει αποδεδειγμένα πιάσει το all-star επίπεδο), σε σχήματα μαζί με τον Turner, που λογικά δεν μπορεί να υποστηρίξει. Ή να πάρει το ρόλο της αμυντικής σκούπας από τον τελευταίο, κάτι που δεδομένα δεν μπορεί να υποστηρίξει, λόγω κορμιού και (μη) ικανότητας να αμυνθεί στο χώρο όπως το ‘’χταπόδι’’ Turner.
Ένας ταλαντούχος αθλητής δεν πάει ποτέ χαμένος, αλλά η αλήθεια είναι πως με το δεδομένο του δίδυμου Sabonis-Turner μπροστά του, ο Bitadze δεν έχει τον απαραίτητο χώρο ώστε να ξεδιπλώσει τις ικανότητές του σε πληρότητα. Ίσως οι Pacers χρησιμοποιήσουν την εικόνα που βγάζουν φέτος οι δύο βασικοί ψηλοί, πακετάροντας έναν εκ των δύο με κάποιον ακόμη (Brogdon; Jeremy Lamb;) στο κυνήγι του επόμενου σταρ που θα θέλει να αλλάξει περιβάλλον και τότε ο Bidatze, με συνδυασμό μπόλικου ταλέντου - χαμηλού συμβολαίου, θα βρει την ευκαιρία. Αν δε συμβεί κάτι τέτοιο, ίσως ο χώρος του Goga είναι μακριά από την Indiana, όπως κάποτε ο χώρος του Nurkic ήταν μακριά από το Denver και τον Nikola Jokic. Η πρότασή μας, για να κάνουμε και λίγο όμορφο trade καφενείο, είναι οι Charlotte Hornets.
I need some1
Ο Kira Lewis Jr ήταν ένας από τους παίκτες που μας άρεσε πριν από το draft και μάλιστα είχαμε πει ότι θα θέλαμε να τον δούμε να παίζει στους Knicks, που είχαν έλλειψη από ικανά guard. Τελικά επιλέχθηκε από τους Pelicans στο νούμερο #13, αλλά άργησε να βρει σημαντικό χρόνο συμμετοχής. Παρότι πρόλαβε να παίξει δύο χρόνια για το κολέγιο του Alabama, ο Kira Lewis ήταν ένας από τους νεότερους παίκτες που μπήκαν στο draft και είναι μικρότερος από πρωτοετείς παίκτες όπως ο Cole Anthony και ο Isaac Okoro. Τον μήνα του Μαρτίου σε 11 παιχνίδια έπαιξε λίγο παραπάνω από 18’ ανά αγώνα και είχε 8,4π, 2,9α και μόλις 0,4 λάθη ανά αγώνα. Παράλληλα σούταρε με 47,4% εντός παιδιάς, 37,9% από το τρίποντο και 100% στις βολές (7/7).
Μπορεί τα νούμερα να μην φαίνονται εντυπωσιακά, αλλά βλέποντας τις εμφανίσεις του, υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν. Πρώτο και κυριότερο η ταχύτητα. Ο Lewis είναι ήδη ένας από τους πιο γρήγορους guard του πρωταθλήματος και μπορεί να εκμεταλλεύεται αυτό το γεγονός, όχι μόνο στο ανοιχτό γήπεδο και τους αιφνιδιασμούς αλλά και στο μισό γήπεδο, όπως σε αυτή τη φάση.
Δεν χρειάζεται κάποια φαντεζί ντρίμπλα για να πάρει απόσταση από τον προσωπικό του αμυντικό. Μια μικρή προσποίηση σε συνδυασμό με το πολύ γρήγορο πρώτο του βήμα είναι αρκετά για να φτάσει άνετα μέχρι κάτω από το καλάθι. Για να είναι ακόμα πιο αποτελεσματικός, πολλές φορές χρησιμοποιεί hesitation dribbles, προκειμένου να αφήσει τους αντίπαλους αμυντικούς χωρίς περιθώριο αντίδρασης. Το σουτ του είναι αρκετά καλό και παρότι αυτή τη στιγμή σουτάρει με 34,7% από το τρίποντο και 76,7% στις βολές, περιμένω να είναι ένα από τα δυνατά του σημεία στο μέλλον. Στην άμυνα, η ταχύτητα του τον βοηθάει στο να μένει μπροστά στους αντιπάλους του και μπορεί να αποφεύγει τα αντίπαλα screen σχετικά εύκολα. Αυτό θα είναι πολύ χρήσιμο, σε περίπτωση που θα του ζητηθεί να μαρκάρει σουτέρ όπως πχ ο Redick, οι οποίοι είναι συνέχεια σε κίνηση και οι αμυντικοί τους πρέπει να μπορούν να τους ακολουθησουν μέσα από έναν δαίδαλο από screen. Προσωπικά πιστεύω ότι θα είναι καλύτερος σαν αμυντικός πάνω στην μπάλα, αφού μπορεί να πιέσει πολύ τους αντίπαλους guard στο κατέβασμα, αλλά και στα τελειώματα στο καλάθι.
Τα δύο κομμάτια του παιχνιδιού του που θα ήθελα να δω να βελτιώνει άμεσα και που θα καθορίσουν το ταβάνι του ως παίκτη, είναι η ικανότητα του να τελειώνει ο ίδιος φάσεις κοντά στο καλάθι και η ικανότητα του να πασάρει. Προκειμένου να αποφύγει τους πολύ ψηλότερους center και λόγω του ύψους του, που τον εμποδίζει να τελειώνει φάσεις μέσα στη ρακέτα, πιστεύω ότι θα χρειαστεί να βελτιώσει το floater, ένα όπλο που βοηθάει guard (όπως πχ ο Quickley) να αποφεύγουν τους πολύ αθλητικότερους center. Όσο αφορά τη δημιουργία, είναι πολύ θετικό στοιχείο ότι έχει 2,3 assist και μόλις 0,5 λάθη (4,6 Α/Το), αλλά δεν τον έχουμε δει ακόμα να δοκιμάζει δύσκολες πάσες. Όσο οι άμυνες θα προσαρμόζονται στην ταχύτητα του, θα χρειαστεί να βελτιώσει κι αυτό το κομμάτι ώστε να είναι αποτελεσματικότερο κι ως δημιουργός.
Όσο αφορά το πόσο ταιριάζει στους Pelicans και το μέλλον της ομάδας, νομίζω ότι τα στοιχεία που έχει κουμπώνουν πολύ καλά με τους Ingram και Williamson. Στα τελευταία παιχνίδια, έχουμε δει και τους δύο να παίρνουν μεγαλύτερο κομμάτι της δημιουργίας στο μισό γήπεδο και αυτό που ζητείται από τους guard που είναι μαζί τους στο παρκέ, είναι να παίζουν άμυνα και να παίρνουν γρήγορες αποφάσεις στην επίθεση, είτε αυτό είναι σουτ, είτε διείσδυση, είτε πάσα. Ο Kira Lewis νομίζω ότι μπορεί να ανταπεξέλθει πολύ καλά σε αυτόν τον ρόλο και να βρει αρκετά λεπτά, γεγονός που θα του επιτρέψει να ξεδιπλώσει και τα υπόλοιπα ταλέντα του.
Omen
O Killian Hayes επέστρεψε μετά από πολύμηνο τραυματισμό, έχει ήδη αγωνιστεί σε τέσσερα παιχνίδια και θα παρακολουθούμε με αγωνία αν θυμάται πως ένα από τα βασικά στοιχεία του παιχνιδιού είναι να σουτάρεις την μπάλα. Όχι απαραίτητα ποιοτικά, σε πρώτη φάση να σουτάρει γενικώς. Ο νεαρός Γάλλος εμφανίζει μία διστακτικότητα στις προσωπικές εκτελέσεις (μόλις 5,5 ανα αγώνα, σε δύο από αυτά σούταρε τρεις φορές και είχε 0-3) παρ’ ότι είναι καλός χειριστής, μπορεί να εκτελέσει μετά από ντρίμπλα που του δημιουργεί χώρο και είναι και αρκετά crafty. Σε παλαιότερο κείμενο είχαμε κάνει μία σύγκριση ως στυλ με τον D’ Angelo Russell, μόνο που εκείνος έχει το θάρρος και το θράσος να σουτάρει σε πρώτη ευκαιρία και λίγο από αυτό το θάρρος θα χρησίμευε και στον Hayes, καθώς περισσότερες εκτελέσεις θα δημιουργήσουν και μία ‘’βαρυτική έλξη’’ στην άμυνα και θα βρει την ευκαιρία για περισσότερη δημιουργία για τους συμπαίκτες του, όντας -στα χαρτιά- ένας από τους καλύτερους πασέρ της συγκεκριμένης φουρνιάς.
Δεν είναι πως ο χρόνος μετρά αντίστροφα ή κάποια άλλη υπερβολή τέτοιου τύπου, γιατί μιλάμε για αθλητή με ελάχιστα παιχνίδια σε αυτό το τοπ επίπεδο, στην πρώτη του σεζόν και αυτή σκάρτη. Συνεχιζόμενη διστακτικότητα ωστόσο θα φέρει τους Pistons σε μεγαλύτερο φλερτ με τους Cade Cunningham και Jalen Suggs του κόσμου τούτου, που πιθανόν να βρουν μπροστά τους στο ερχόμενο draft στη θέση που θα επιλέξουν. Οπότε κύριε Hayes, στα επόμενα παιχνίδια, λίγο περισσότερα plays σαν αυτό:
