Out Of Space

1. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου ο LaMelo Ball θα είναι ο καλύτερος rookie του πρωταθλήματος και θα είναι μια απόλυτα δικαιολογημένη επιλογή. Ο πρωτοετής των Hornets έχει φέτος 13,6π, 5,8ρ, 6α και 1,4 κλεψίματα. Παρότι είχε τη φήμη του πολύ κακού σουτ, τα ποσοστά μέχρι τώρα είναι συμπαθητικά έχοντας 43,6% εντός πεδιάς, 33,9% στα τρίποντα (σε 4,7 προσπάθειες) και 79,4% στις βολές. Στα τέσσερα τελευταία παιχνίδια είναι βασικός και μάλλον δύσκολα θα επιστρέψει στον πάγκο. Πέρα από τα νούμερα, είναι από τους πιο θεαματικούς παίκτες φέτος, αφού παντα προσπαθεί να βγάλει τον αιφνιδιασμό, κάνει θεαματικές ντρίμπλες και ενίοτε καρφώματα, ενώ το “πάντρεμα” με τον Miles Bridges έχει δώσει μερικές από τις πιο ωραίες φάσεις της χρονιάς. 

Το παιχνίδι του είναι επίσης αρκετά ουσιαστικό. Καταρχάς έχει αφομοιώσει από νωρίς τη θεωρία ότι πρέπει να σουτάρει είτε κάτω από το καλάθι (41% των προσπαθειών του) είτε από το τρίποντο (39% των προσπαθειών του). Μόλις 20% των σουτ που παίρνει είναι από μέση απόσταση (σύμφωνα με το Cleaning the Glass). Με αυτόν μέσα η επίθεση των Hornets βελτιώνεται κατά 3,9 πόντους ανά 100 κατοχές, κυρίως επειδή βελτιώνεται η ευστοχία των σχημάτων.

 Όμως, το μεγάλο για την ώρα θέμα είναι στην άμυνα. Μπορεί να έχει 1,4 κλεψίματα, αλλά αυτό είναι αποτέλεσμα και των πολλών ρίσκων που παίρνει τα οποία όταν δεν οδηγούν σε κλέψιμο, οδηγούν σε καταστάσεις που η αντίπαλη ομάδα επιτίθεται με παίκτη παραπάνω. Τα σχήματα με αυτόν μέσα δέχονται έξι πόντους περισσότερους ανά 100 κατοχές, ένα νούμερο που δεν το υπερκαλύπτει η επίδρασή του στην επίθεση. Προσωπικά δε το θεωρώ ιδιαίτερα ανησυχητικό, αφού είναι πολύ σύνηθες οι rookies που μπαίνουν τόσο νωρίς στο ΝΒΑ να είναι κακοί παίκτες και να μη βοηθούν την ομάδα τους να κερδίσουν παιχνίδια. Σε αυτή τη φάση κοιτάω αν έχει εκλάμψεις που να δείχνουν έναν καλό μελλοντικό παίκτη και αν τουλάχιστον μπορεί να γράφει καλά νούμερα. Και στην περίπτωση του LaMelo τα βλέπουμε και τα δύο. Όσο θα αποκτά εμπειρίες, τόσο θα βελτιώνεται στην άμυνα και στην επίθεση θα γίνεται πιο αποτελεσματικός.

2. Δεν είναι Zion, δεν είναι Ja Morant, όμως οι Knicks μπορούν να πιστεύουν με ασφάλεια πως ο RJ Barrett δεν απέχει και πολύ από αυτό το επίπεδο. Ο Καναδός wing-forward είναι από εκείνους που έχουν επωφεληθεί περισσότερο από την παρουσία του Tom Thibodeau στην άκρη του πάγκου, καθώς βρίσκει λεπτά starter (σχεδόν 36’ για την ακρίβεια), ενώ η ύπαρξη του Julius Randle στο ρόλο του βασικού δημιουργού σκορ, καθώς και η προτίμηση του Thibs να ακουμπά την μπάλα στα χέρια του βασικού point guard για αρκετές κατοχές, δίνει τη δυνατότητα στον Barrett να είναι ο -για την ώρα- εαυτός του: Καλός σε όλα, χωρίς να χρειάζεται να είναι κορυφαίος κάπου συγκεκριμένα, επηρεάζοντας θετικά το παιχνίδι σε όλους τους τομείς.

Ο Barrett έκλεισε τον Γενάρη με 18,8 πόντους μέσο όρο, χρησιμοποιώντας κατα κύριο λόγο την εκπληκτική του δύναμη κοντά στο καλάθι, εκεί που άλλωστε παίρνει το 46% των προσπαθειών του, με δόσεις mid-range εκτελέσεων, στις οποίες σιγά-σιγά προσθέτει και το fade-away σουτ. Το τρίποντο -τουλάχιστον η στατική βερσιόν αυτού, γιατί μετά από ντρίμπλα έχουμε ζόρια- αρχίζει να σταθεροποιείται, ενώ παράλληλα συζητάμε για έναν από του καλύτερους δημιουργούς από τα φτερά σ’ αυτή την ηλικία. Ο Barrett έχει ‘’κατεβάσει’’ το αγχωτικό τέμπο, ψάχνει τη σωστή επιλογή μετά από σκριν και προσθέτει μία έξτρα βερσιόν στη συνολική επίθεση των Knicks, με 3,2 ασίστ μέσο όρο και 14,3 AST%, από τους ψηλότερους δείκτες ανάμεσα στα φτερά της λίγκας, σύμφωνα με το cleaning the glass. Το δυνατό κορμί τον βοηθά να παίρνει θετικό βαθμό και στις αμυντικές απαιτήσεις που έχει ένα σύνολο Thibodeau, με τον νεαρό σταρ να μπορεί να μαρκάρει όλες τις θέσεις της περιφέρειας, μέχρι και κάποια κορμιά ψηλότερων forwards, όσο οι Knicks λειτουργούν αποδοτικότερα με εκείνον στο παρκέ (δεχόμενοι 6,5 πόντους λιγότερους ανα 100 κατοχές) και μαζεύουν περισσότερα ριμπάουντ και στις δύο πλευρές. ‘’Έχει τη σωστή νοοτροπία, προσπαθώντας να μαρκάρει τους καλύτερους των αντιπάλων και να τους επιτεθεί στην άλλη πλευρά, το ταβάνι είναι ψηλά έτσι όπως δουλεύει’’ δήλωσε ο Kawhi Leonard μετά τον μεταξύ τους αγώνα και ποιοι είμαστε εμείς να διαφωνήσουμε.  

3. Όσο καλή και αν είναι η εικόνα του Barrett ωστόσο, το hype train των φίλων των Knicks έχει πάρει διαφορετική διαδρομή αυτές τις ημέρες και ο λόγος είναι ο Immanuel Quickley, ή αλλιώς το πρώτο ποιοτικό guard που ντράφταρε το franchise του Manhattan μετά από δεκαπέντε αιώνες. Ο πρώην combo guard του Kentucky επιλέχθηκε στο #25 και μοιάζει ήδη μία από τις ληστείες του φετινού draft, με τον τρόπο που έχει προσαρμόσει το παιχνίδι του στα στάνταρ του ΝΒΑ, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.

Σκριν, αμυντικός στην πλάτη, floater από μέση απόσταση. Το παραπάνω γλυκό τελείωμα αποτελεί signature move για τον Quickley, είναι ήδη ένα από τα καλύτερα στη λίγκα και γύρω απ’ αυτό βρίσκει αρκετές προσπάθειες, εύκολους πόντους και χτίζει το υπόλοιπο παιχνίδι, καθώς όταν οι άμυνες προσαρμόζονται για να το σταματήσουν, εκείνος απλώνει το παιχνίδι στην περιφέρεια και δημιουργεί για τους υπόλοιπους Knicks. Αν σε αυτό προσθέσετε πως είναι αρκετά κινητικός μακριά από την μπάλα και σουτάρει ήδη πολύ αποδοτικά από την περιφέρεια (37% σε περίπου 4 προσπάθειες ανα αγώνα), καταλαβαίνετε πως οι Knicks έχουν βρει -τουλάχιστον- μία πολύ ποιοτική επιθετική λύση στα 19 λεπτά που βρίσκεται κατα μέσο όρο στο παρκέ, προσφέροντας 12 πόντους και 2,7 ασίστ.

O Quickley επεξεργάζεται γρήγορα τις συνθήκες του αγώνα, η λίγκα τον έχει ήδη λατρέψει για σκηνικά όπως εκείνο με τον Lillard, τα ζητήματα είναι τα εξής. Πρώτον, πώς θα δυναμώσει το κορμί του περισσότερο, ώστε να μπορεί να στέκεται με συνέπεια απέναντι στα κορυφαία guards του ΝΒΑ και να εξασφαλίσει ακόμη περισσότερο χρόνο στο γήπεδο. Δεύτερον, ο προαναφερθείς χρόνος στο γήπεδο. Τα 19 λεπτά μοιάζουν ήδη λίγα, μεγάλο κομμάτι του ροτέισον δεσμεύεται από τον βασικό χειριστή Elfrid Payton, ενώ οι Knicks χθες πρόσθεσαν στο ρόστερ τον αγαπημένο guard του Thibodeau, Derrick Rose. Προσωπικά πιστεύω πως η παρουσία του βετεράνου Rose θα κάνει καλό στον Quickley, καθώς μπορούν να μοιράζονται λεπτά και επιθέσεις, ενώ μοιάζει υπέροχο σενάριο το επιθετικό μοτίβο του ‘’ζω για να κινούμαι ανάμεσα στους ψηλούς, σκοράρω με ό,τι lay-up και floater υπάρχει’’ που έχει ο Quickley, να συναντήσει τον μάστερ του είδους D-Rose και να θητεύσει δίπλα του. Όλα αυτά, αν τα λεπτά που θα πάρει ο πρώην MVP είναι εκείνα του Payton, με τον τελευταίο να παρκάρεται καθολικά. Αν παρκάρουν τον Quickley, στο κυνήγι του play-in tournament, έχουμε ζήτημα.

4. O Naz Reid δεν επιλέχθηκε στο draft του 19. Πέρυσι όταν τραυματίστηκε ο Towns βρήκε την ευκαιρία να παίξει αρκετά και να έχει συμπαθητικά νούμερα (9π, 4,1ρ) σε μια ομάδα που έπαιζε για να χάσει, αφού κυνηγούσε μια καλή επιλογή στο ερχόμενο draft. Παρότι στο ξεκίνημα της χρονιάς φαινόταν ότι ο βετεράνος Ed Davis θα ήταν η αλλαγή του ΚΑΤ, ο τραυματισμός του δεύτερου έδωσε τη δυνατότητα ακόμα μια φορά στον Reid να βρει αρκετό χρόνο. Σε 21 παιχνίδια φέτος έχει 12,9π, 5,2ρ, 1,3 τάπες, αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι η βελτίωσή του στο σκοράρισμα και την ευστοχία. Στα δίποντα η ευστοχία του ανέβηκε από το περσινό 46,6% στο φετινό 59,8% ενώ στα τρίποντα το 33% έχει γίνει φέτος 40% στον ίδιο αριθμό προσπαθειών. Οι Timberwolves φέτος είναι πιθανώς η χειρότερη ομάδα του ΝΒΑ, αλλά μέσα σε αυτό το χάος, ο Reid είναι ένας από τους λόγους αισιοδοξίας για τους φίλους της ομάδας. Δεν θα απειλήσει τη θέση του Towns, αλλά δείχνει ότι μπορεί να είναι ένας πολύ ικανός σκόρερ που θα έρχεται από τον πάγκο και θα έχει έναν ρόλο παραπλήσιο με αυτόν που είχε ο Harrell στους Clippers τα προηγουμενα χρόνια.

Στο ρεπερτόριό του έχει όλα όσα απαιτούνται από έναν σύγχρονο σκόρερ ψηλό. Σουτ τριών πόντων, κινήσεις με πλάτη στο καλάθι όπου μπορεί να τελειώσει τις φάσεις είτε με το αριστερό, είτε με το δεξί χέρι, κινήσεις με πρόσωπο στο καλάθι και είναι μόλις 21 χρονών. Γενικά είναι ένας παίκτης που βασίζεται στην τεχνική του και λιγότερο στα αθλητικά του προσόντα. Στην άμυνα θα χρειαστεί όμως δουλειά. Έχει βελτιώσει τις τοποθετήσεις του φέτος για να καλύπτει την έλλειψη εκρηκτικότητας, όμως παραμένει ένας κακός αμυντικός. Δεν μπορεί να προστατέψει αποτελεσματικά το καλάθι στις επελάσεις των αντιπάλων guard (και η παρουσία του Russell δίνει σε πολλά guard τη δυνατότητα να φτάνουν ανενόχλητοι μέχρι το καλάθι), και επίσης δεν έχει την απαιτούμενη ταχύτητα για να μαρκάρει κοντύτερους αντιπάλους μετά από αλλαγές στα screen. Έτσι όπως εξελίσσεται η φετινή χρονιά για τους Λύκους, θα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αξιολογήσουν όλους τους νεαρούς παίκτες που έχουν και να δουν πως μπορούν να χτίσουν καλύτερα την μελλοντική τους ομάδα. Πιστεύω ότι ο Reid, θα πρέπει να είναι κομμάτι αυτού του κορμού.

5. O Desmond Bane ήταν από τους αγαπημένους μας παίκτες στο φετινό draft και ήδη από τα πρώτα παιχνίδια με τους Grizzlies δείχνει το γιατί. Τρομερός σουτέρ τριών πόντων (48,6% σε 3,9 προσπάθειες ανά αγώνα), πολύ ικανός αμυντικός και γενικά ένας παίκτης που ξέρει τις δυνατότητές του και παίζει σύμφωνα με αυτές. Έρχεται από τον πάγκο και με το σουτ του δίνει χώρους στους Melton και Tyus Jones για να διεισδύσουν ή στον Tillman για να παίξει κοντά στο καλάθι. Σύμφωνα με το Cleaning The Glass όταν παίζει ο Bane, οι Grizzlies σκοράρουν 8,9 πόντους περισσότερους ανά 100 κατοχές και δέχονται 4,2 πόντους λιγότερους ανά 100 κατοχές! Εκπληκτικά νούμερα ακόμα και για βετεράνους παίκτες, πόσο μάλλον για rookie. Βέβαια το γεγονός ότι έπαιξε τέσσερα χρόνια στο TCU και ότι είναι 22 χρονών, παίζει επίσης ρόλο στο ότι είναι τόσο θετικός από τόσο νωρίς. Ένα πράγμα που μου έχει τραβήξει το ενδιαφέρον, όπως και στην περίπτωση του Tillman είναι η άμυνα του η οποία βασίζεται πιο πολύ στη δύναμη και την ταχύτητα, παρά στα μακριά άκρα. Αυτό το τελευταίο, ήταν ένας από τους λόγους που έπεσε στο draft αφού με ύψος 1,96μ και άνοιγμα χεριών μικρότερο από 2μ, πολλοί αμφισβητούσαν κατά πόσο θα μπορούσε να είναι αποτελεσματικός στην άμυνα. Ο Bane όμως αποδεικνύει μέσα στο παρκέ ότι οι καλές τοποθετήσεις, τα γρήγορα πόδια και η δύναμη, είναι εργαλεία που ένας παίκτης μπορεί να χρησιμοποιήσει για να είναι αποτελεσματικός στο αμυντικό κομμάτι μαρκάροντας κυρίως SG και SF. Οι Grizzlies έχουν ξεκινήσει με πολλές απουσίες τη χρονιά, αλλά ελπίζω σχετικά σύντομα να μπορέσουμε να τους δούμε με όλους τους παίκτες υγιείς. Θα ήθελα να δω τον Bane μαζί με τον Jaren Jackson να δίνουν το spacing που χρειάζεται ο Morant για να επιτίθεται στο καλάθι και να δημιουργεί ρήγματα στις αντίπαλες άμυνες. 

No Good

1. Το παράδοξο του PJ Washington. Σε μία μέτρια ως τώρα σεζόν βάσει στατιστικής (περίπου στα επίπεδα που κινήθηκε και πέρυσι, με περίπου 12 πόντους, 7 ριμπάουντ και νορμάλ ευστοχίες) ο ψηλός των Hornets ζορίζεται στα λεπτά που περνά στη ‘’φυσική’’ του θέση στο παρκέ, εκείνη του power forward, και αντιθέτως αποδίδει πολύ καλύτερα στο πείραμα του center. Η χρησιμοποίησή του ως forward για παραπάνω από το 50% των λεπτών του στο ροτέισον έχει λογική ‘’στο χαρτί’’, καθότι ο Washington είναι αρκετά αθλητικός και ευκίνητος, ενώ μπορεί να απλώσει το γήπεδο ως stretch ψηλός που σουτάρει με ικανότητα από την περιφέρεια. Μόνο που σε εκείνα τα λεπτά οι Hornets δε λειτουργούν ομαλά στην επίθεση, ο ίδιος ‘’τρακάρει’’ με την ύπαρξη του Hayward ως πρώτο βιολί, την άνοδο του Miles Bridges και όποιον εκ των Biyombo και Zeller συναντά στη frontline και του κλείνει διαδρόμους προς το καλάθι.

Αντίθετα, όποτε παίζει ως μοναδικός ψηλός, οι Hornets αποκτούν ροή στο παιχνίδι τους, ειδικά σε σχήματα που έχουν τον LaMelo Ball χειριστή και περιλαμβάνουν τρέξιμο δίχως αύριο. Περιμένοντας να συμπληρωθούν 100 κατοχές για ασφαλέστερο δείγμα, στο cleaning the glass βλέπουμε κάποια ‘’ψήγματα’’ ποιοτικών σχημάτων με τον Washington στο ‘’5’’ και απλωμένους τέσσερις εκ των Ball-Graham-Monk-Rozier-Hayward-Bridges γύρω του. To ζήτημα ασφαλώς παραμένει κατά πόσο μπορεί να ανταποκριθεί αποκλειστικά σε αυτόν τον ρόλο, όντας μόλις 2,01μ και σχετικά αδύναμος σε σχέση με τα υπόλοιπα κορμιά του ΝΒΑ, δεν είναι παράλογη η σκέψη όμως πως αυτός είναι ο τρόπος ώστε οι Hornets να τον χρησιμοποιούν αποδοτικότερα και εκείνος να φτιάξει ακόμη περισσότερο την εικόνα και τη στατιστική του, επωφελούμενος την δημιουργική ικανότητα του LaMelo Ball. Το καλό για τους Hornets είναι πως δεν υπάρχει ουσιαστική απαίτηση για άμεση επιτυχία ώστε τέτοια πειράματα να πηγαίνουν στην άκρη, όπως και το ότι ο ανταγωνισμός των Zeller-Biyombo για τη θέση του starting center δεν είναι δα και τόσο ισχυρός.

2. Δεν υπήρχε περίπτωση να είναι όλα ρόδινα για τους Knicks, έτσι δεν είναι; O Obi Toppin μπαίνει στην κακή πλευρά της στήλης, όχι γιατί παίζει -τόσο- άσχημα, όσο κυρίως γιατί δεν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις σε αυτό το σύνολο, ώστε να κρίνουμε με ασφάλεια τι μπορεί να προσφέρει και τι όχι. Aπό τις ημέρες του στο Dayton ξέραμε πως έχουμε να κάνουμε με έναν καλό παίκτη επιθετικά, σούπερ αθλητή, που λόγω ηλικίας και ικανοτήτων μπορεί να προσφέρει άμεσα, με ζητήματα όμως αμυντικά και χωρίς ξεκάθαρη θέση. Ο Toppin είναι ‘’περίπου forward, περίπου ψηλός’’, ο ρόλος του τρακάρει με εκείνον του Julius Randle και το εκπληκτικό του ξεκίνημα στη σεζόν, ενώ είναι δύσκολο να βρεθούν μαζί πολύ ώρα στο παρκέ, καθώς οι Knicks σε εκείνο το χρονικό διάστημα θα υποφέρουν αμυντικά. Κάπως έτσι ο Toppin βλέπει παρκέ μόλις για 11-12 λεπτά, που μοιάζουν περισσότερο με talent show, παρά με ομαλή ένταξη στο σύνολο, βρίσκει λίγες κατοχές και σκοράρει μόλις 4,6 πόντους με χαμηλά ποσοστά. Tα καλά του σημεία, καθόλου περίεργα, είναι όταν μοιράζεται χρόνο με τον Quickley και τους Rivers-Knox, κυρίως όταν λειτουργεί σαν screener για τον πρώτο και επωφελείται την αθλητικότητά του για τελειώματα πάνω από το στεφάνι. Παρ’ όλα αυτά, το παιχνίδι του Toppin διαθέτει αρκετό midrange, όμορφες περιστροφές και ‘’Amar’e-like’’ τελειώματα, τα οποία δεν πρόκειται να εμφανίσει με συνέπεια αν δε βρίσκει αρκετό χώρο και χρόνο. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να μην υπάρχει ο Randle στο ρόστερ. Αργά ή γρήγορα οι Knicks θα κληθούν να επιλέξουν ανάμεσα στο να προχωρήσουν με τον Randle, βάζοντας τον Toppin πλήρως σε δεύτερο πλάνο, ή στο να ανταλλάξουν τον Randle τώρα που η αξία του έχει πιάσει κορυφή, επενδύοντας στον πυρήνα Barrett-Quickley-Toppin-Knox-Robinson και τα όποια ανταλλάγματα έρθουν στη Νέα Υόρκη. Δεν ξέρω τι άποψη θα είχε ο coach Thibs για το τελευταίο.

3. Ο Cam Reddish ξεκίνησε τη φετινή χρονιά, με έναν παραπλήσιο τρόπο με αυτόν που ξεκίνησε και πέρυσι. Μετά από τις εντυπωσιακές εμφανίσεις του στο ξεκίνημα του 2021, όταν και η ευστοχία του ήταν 44,5% εντός παιδιάς και 39,7% στα τρίποντα, φέτος ξαναξεκίνησε πολύ άστοχος. Σε 19 παιχνίδια μέχρι τώρα σουτάρει με 36,5% εντός παιδιάς και μόλις 26,6% στα τρίποντα. Παρότι παίζει αρκετά λεπτά (28,7’ ανά αγώνα), όταν τον βλέπω μου βγάζει την εικόνα ενός παίκτη που είναι χαμένος και δεν έχει καθόλου σιγουριά στις κινήσεις του. Άλλες φορές είναι άτολμος και άλλες προσπαθεί να κάνει πιρουέτες με την μπάλα και να περάσει ανάμεσα από δύο αμυντικούς. Στην άμυνα η αλήθεια είναι ότι βγάζει αρκετή ένταση και αναλαμβάνει τον καλύτερο παίκτη των αντιπάλων, αλλά δεν είναι τόσο αποτελεσματικός όπως πέρυσι. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι Hawks είναι χειρότεροι κατά 6,1 πόντους ανά 100 κατοχές με αυτόν μέσα και ο κύριος λόγος είναι ότι δέχονται τέσσερις πόντους περισσότερους στην άμυνα.

Εν ολίγοις ο Cam Reddish φέτος είναι ένας 3&D παίκτης που σουτάρει με 26,6% από το τρίποντο και είναι κακός στην άμυνα… Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι οι τραυματισμοί των Hunter και Bogdanovic και ο εξασφαλισμένος χρόνος που θα έχει τις επόμενες τρεις εβδομάδες, ίσως τον βοηθήσουν να παίξει πιο αποφασιστικά και να ξαναβρεί τον καλό του εαυτό. Πολλές φορές η αυτοπεποίθηση και η βεβαιότητα ότι δεν θα βρεθείς στον πάγκο στο πρώτο λάθος, κάνουν τους νεαρούς παίκτες να παίζουν καλύτερα.

4. Κακά τα ψέματα η χρονιά είναι περίεργη για τους φετινούς rookie. Χωρίς summer league και με συμπιεσμένο το training camp, πολλοί από αυτούς δυσκολεύονται να βρουν σημαντικό χρόνο στην ομάδα τους. Ο Aaron Nesmith είναι ένας τέτοιος παίκτης, όμως το ανησυχητικό στην περίπτωσή του είναι το γεγονός ότι παρά τις απουσίες των Celtics, δεν έχει μπορέσει να βρει κάποια σημαντικά λεπτά. Παίκτες όπως ο Jevinte Green, o Ojeleye και ο Payton Pritchard που επιλέχθηκε πιο πίσω στο draft, παίζουν περισσότερο από τον πρώην παίκτη του Vanderbilt. Δεν θα σταθώ στα νούμερα του γιατί έχει παίξει μόλις 115 λεπτά μέχρι τώρα, όμως η εικόνα που βγάζει στο παρκέ δικαιώνει τους προπονητές του. Όσες φορές τον είδα φαίνεται να μην έχει συνηθίσει την ταχύτητα και τα αθλητικά προσόντα των αντιπάλων παικτών. Είναι διστακτικός στις επιλογές του και πολλές φορές φαίνεται να μην διαβάζει τι του δίνει η άμυνα, αλλά να εκτελεί μηχανικά αυτό που έχει προαποφασίσει να κάνει. Αποτέλεσμα είναι να βλέπουμε βιαστικά σουτ και κάποια λάθη που θα μπορούσε να αποφύγει σχετικά εύκολα. Παρότι οι φετινοί Celtics χρειάζονται επειγόντως το σουτ του, θεωρώ ότι θα αργήσουμε να τον δούμε να παίρνει σημαντικά λεπτά αφού φάνηκε ανέτοιμος όσες φορές τον χρειάστηκαν. Ίσως στην περίπτωση του αυτό να ήταν αναμενόμενο, καθότι ένας τραυματισμός πέρυσι τον Ιανουάριο τελείωσε νωρίς την χρονιά για τον ίδιο και του στέρησε πολύτιμο χρόνο προπόνησης.  

5. Οι Pistons τα έβαλαν κάτω στην offseason και αποφάσισαν να φτιάξουν ένα ρόστερ αποκλειστικά με forwards και centers. Δεν τα κατάφεραν, αν και πραγματικά προσπάθησαν και πλέον έχουν τους Jerami Grant, Blake Griffin, Mason Plumlee και Josh Jackson να παίρνουν από 23 έως 36 λεπτά, βρίσκοντας χώρο και για τους Shaddiq Bey-Isaiah Stewart και δίνοντας και ένα δεκαλεπτάκι σε ότι έχει απομείνει μπασκετικά από τον Jahlil Okafor. Ο χαμένος της υπόθεσης είναι φυσικά ο Sekou Doumbouya, ο οποίος βλέπει τον περυσινό του ρόλο να πηγαίνει περίπατο. Μόλις 13’, ελάχιστες επαφές όσο αγωνίζεται και μόλις 4,1 πόντοι και 2,4 ριμπάουντ κατα μέσο όρο, για έναν αθλητή που έμοιαζε τουλάχιστον ενδιαφέρον project, θυμίζοντας μία πρώιμη βερσιόν του Pascal Siakam, με ισορροπία σε άμυνα-επίθεση και ικανότητα να μεταφέρει την μπαλα -σε ένα βαθμό- στην επίθεση με ντρίμπλα, παρά τον περίεργο συνδυασμό ύψους-σουλουπιού που διαθέτει. Τα χρήματα που δαπανήθηκαν για τον Jerami Grant και η παρουσία του Bey ως υβρίδιο στις θεσεις των forwards, με κάνουν να πιστεύω πως ο Doumbouya δύσκολα θα καταφέρει να βγει μπροστά στο ροτέισον έγκαιρα. Παρ’ όλα αυτά μπορώ να σκεφτώ αρκετές ομάδες που δε θα είχαν κανένα πρόβλημα να του δώσουν περισσότερα λεπτά συμμετοχής απ’ αυτά που βρίσκει στο Detroit. If you don’t play him, trade him.

I need some1

Τέλη Μαρτίου του ‘19 και έχω στηθεί στην τηλεόραση για να δω το παιχνίδι ανάμεσα στο Duke και το Michigan State με έπαθλο το εισιτήριο στο Final 4 του NCAA. Από τη μια το Duke των Zion Williamson, R.J. Barretτ και Cam Reddish (τρεις παίκτες που αναμενόταν να επιλεγούν στην κορυφή του draft) και από την άλλη τη το Michigan State που είχε καλύτερο παίκτη τον Cassius Winston και κανένα παίκτη που να επιλέχθηκε στο draft του ‘19. Ο αγώνας τελειώνει με την μόλις δεύτερη νίκη σε 13 αναμετρήσεις του Tom Izzo απέναντι στον coach K, ένα masterclass του Winston (20π, 10α και μόλις ένα λάθος) και τον Tillman (19π, 9ρ) να παίζει στα ίσια τον ασταμάτητο μέχρι τότε Zion Williamson και να βγαίνει νικητής! Τρομερή ενέργεια στην άμυνα και τα rebound, τρίποντο από την κορυφή, καλάθια στον αιφνιδιασμό,. τρία κλεψίματα, δύο τάπες και μία μόνο assist, που απλά “έτυχε” να είναι η πάσα που θα έκρινε το παιχνίδι¹. Για να λέμε την αλήθεια, ο Tillman δεν έγραφε συχνά τέτοια νούμερα την δεύτερη του χρονιά στο Michigan State, ούτε καν πέρυσι που ήταν η καλύτερη χρονιά του από άποψη στατιστικών (13,7π, 10,3ρ, 3α, 1,2κ, 2,1τ), όμως το παιχνίδι του ήταν πάντα αποτελεσματικό και βοηθούσε το Michigan State να κερδίζει. Επειδή έχει ύψος μόλις 2,03μ (που είναι μικρό για center στο ΝΒΑ), πολλές ομάδες φοβήθηκαν να τον επιλέξουν στο draft αφού δεν ήξεραν αν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τα μεγάλα κορμιά στη θέση του center και τους γρήγορους και με μακριά άκρα power forward. Αν και είναι πολύ νωρίς να βγάλουμε τελικά συμπεράσματα, η μέχρι τώρα (σύντομη) πορεία του Xavier Tillman, θυμίζει έναν άλλο PF που σπούδασε στο MSU και επίσης επιλέχθηκε για τους ίδιους λόγους στο #35 του Draft². Οι Grizzlies σίγουρα δεν φοβήθηκαν αφού έδωσαν το pick που είχαν στο #40 και ένα μελλοντικό pick β γύρου για να τον αποκτήσουν.

Λόγω των απουσιών του Jaren Jackson Jr. (τραυματίας) καθώς και του Jonas Valanciunas (health protocols) του δόθηκε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να παίξει και την άρπαξε από τα μαλλιά. Σε 12 παιχνίδια μέχρι τώρα έχει 8,8π, 5ρ, 1,7α, 1,3κ και 0,8τ σε 21 λεπτά ανά παιχνίδι. Η επιρροή που έχει στο παιχνίδι είναι ακόμα μεγαλύτερη. Σύμφωνα με το CleaningTheGlass τα σχήματα με τον Tillman στην πεντάδα βελτιώνουν την επίθεση των Grizzlies κατά 3,6 πόντους ανά 100 κατοχές ενώ η άμυνα γίνεται χειρότερη κατά 1,1 πόντους ανά 100 κατοχές.

Εκτός όμως από τα στατιστικά και η εικόνα στο παρκέ είναι πολύ ενθαρρυντική. Στην επίθεση είναι πολύ καλός screener και τα τελειώματα του κοντά στο καλάθι (65% ευστοχία) και από μέση απόσταση (50% ευστοχία) είναι πάρα πολύ καλά. Στην άμυνα, τα έχει πάει πολύ καλά απέναντι σε μεγάλα κορμιά βασιζόμενος στη δύναμη του και με έχει εντυπωσιάσει στις φάσεις όπου μετά από αλλαγή πρέπει να αντιμετωπίσει τα αντίπαλα guard. Όταν ο rookie center μιας ομάδας “ξεμείνει στο ξέφωτο” απέναντι στον CP3 και αντί για καλάθι έχουμε κλέψιμο και αιφνιδιασμό, τότε είναι ένα καλό σημάδι για την αμυντική ικανότητα του νεαρού. Όσο αφορά το μέλλον, θα ήθελα να τον δω δίπλα στον Jaren Jackson Jr. με τον οποίο είχαν συνυπάρξει για μια σαιζόν στο MSU. Η έφεση στο rebound του Tillman και η αμυντική του ικανότητα θα συμπληρώσουν ιδανικά τον αστέρα των Grizzlies ενώ στην επίθεση με το spacing του Jackson και την ικανότητα να πασάρει του Tillman, νομίζω θα δούμε ακόμα πιο θεαματικό μπάσκετ από την ομάδα του Memphis που σιγά σιγά μετατρέπεται από τις πιο ευχάριστες στο μάτι ομάδες του ΝΒΑ.

Omen

Οι φετινοί Pelicans μας έχουν διχάσει. Δε μοιάζουν ακόμη ικανοί να αποτελέσουν σοβαρή δύναμη στη Δύση, ξεκίνησαν άσχημα και βρέθηκαν πίσω στο κυνήγι των playoffs, παρ’ όλα αυτά τον τελευταίο καιρό είναι ανεβασμένοι και -κάπως- δικαιολογούν την ύπαρξη των βετεράνων γύρω από τους Williamson-Ingram. Το σίγουρο είναι πως ‘’το backcourt δίδυμο του μέλλοντος’’ όπως οι ίδιοι έχουν βαφτίσει τους Kira Lewis και Nickeil Alexander-Walker, δεν έχει το χρόνο που πρέπει στο παρκέ, με τους δύο νεαρούς να έχουν 30 λεπτά αθροιστικά και ειδικά τον Kira να μπαίνει απλά για να ‘’κουμπώνει’’ χρόνο. Η δυάδα guards που βρίσκουν μπροστά τους άλλωστε, εκείνη των Lonzo Ball και Eric Bledsoe, δε λειτουργεί αποδοτικά και αμφότεροι παίκτες φαίνονται και χειρότεροι απ’ ότι πραγματικά είναι, ειδικά στο αμυντικό κομμάτι. Οι Williamson και Ingram μπορούν να τραβήξουν πάνω τους μεγάλο μέρος του σκορ, αλλά και της δημιουργίας, οπότε δε θα ήταν παράλογο να αρχίσουν σιγά σιγά οι Pels να αυξάνουν το χρόνο των Walker και Lewis γύρω από τους δύο σταρζ, ώστε να δούμε πως μπορούν να ανταπεξέλθουν σε συνθήκες τριτο-τεταρτων επιλογών ενός επιθετικού πλάνου (έξτρα ενδιαφέρον για τον Kira Lewis ως off-ball επιλογή), αλλά και πως μπορεί να λειτουργήσει αμυντικά ένα σχήμα που -κατα πάσα πιθανότητα- το franchise θα ‘’παντρευτεί’’ για τα επόμενα 3-4 χρόνια. Tώρα, αν αυτό ταιριάζει με τη μαχητική και ψιλο-win-now φιλοσοφία του κόουτς Stan Van Gundy, που οι Pels εμπιστεύτηκαν στη φετινή off-season, είναι άλλη συζήτηση. Από την άλλη, φαντάζομαι και ο ίδιος κοιτά τους Ball και Bledsoe οριακά να ενσαρκώνουν το meme με τους δύο Spiderman και σκέφτεται ‘’οκ, ας δοκιμάσουμε το σχήμα με Kira-NAW, τι έχουμε να χάσουμε’’. 

Την προσοχή μας επίσης στις ημέρες που ακολουθούν μέσα στον Φλεβάρη έχει ο Theo Maledon. Ο Γάλλος guard έχει αυξήσει το ρόλο του στο ροτέισον των Thunder, με περίπου 30-31’ συμμετοχής, αρχίζει να εμπιστεύεται περισσότερο τις δικές του εκτελέσεις από την περιφέρεια και να βρίσκει έτσι εύκολο σκορ, γεγονός που κουμπώνει καλά με τη χρησιμοποίησή του ως off-ball guard δίπλα στις δημιουργίες του βασικού χειριστή Shai Gilgeous-Alexander, σε ένα σύνολο που ούτως  άλλως έχει πρώτο στόχο να ανακαλύψει το ταλέντο που διαθέτουν τα νεαρά prospects που το απαρτίζουν. Απλά στην πορεία κερδίζουν και αρκετά ματς, γιατί μάλλον οι Thunder είναι υποχρεωμένοι σαν οργανισμός να το κάνουν, ποιος ξέρει. Παρεμπιπτόντως, κάτι αντίστοιχο με τον off-ball ρόλο του Maledon είχε δοκιμαστεί και με τον Frank Ntilikina στο παρελθόν, όταν -γρήγορα- έσβησε η ιδέα πως μπορεί να είναι ο βασικός χειριστής των Knicks. Aυτή ελπίζω πως θα είναι η τελευταία αυθόρμητη σύγκριση που θα κάνει το κεφάλι μου ανάμεσα στους δύο Γάλλους guards, κυρίως γιατί δε θα ήθελα και ο Maledon να καταλήξει σε ρόλο 13-14ου παίκτη.

Σημειώσεις:

1. Το νικητήριο καλάθι το έβαλε ο Kenny Goins που αγωνίζεται στον Άρη
2. Τον Draymond Green