Out Of Space

Σε πρόσφατο και εξαιρετικό κείμενό του ο Jake Rosen έθεσε τα εξής ερωτήματα, όσον αφορά τη διστακτικότητα των ομάδων να ντραφτάρουν σε υψηλές θέσεις έναν σταρ-ρολίστα: ‘’Πόσοι οργανισμοί έχουν ξοδέψει χρόνια από το rebuild τους, ψάχνοντας μέσω του draft τον νέο μεγάλο υπερ-σταρ τους, προσπερνώντας στην πορεία παίκτες-χρήσιμα υποστηρικτικά κομμάτια; Ακόμη, πόσοι οργανισμοί βρήκαν τον σταρ τους, μόνο και μόνο για να τον δουν να μην πιάνει το πλήρες potential λόγω έλλειψης υποστηρικτικών δομών γύρω του;’’

Διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, σκέφτηκα κατευθείαν πόσο ωραία συγκυρία και ευκαιρία για συζήτηση είναι η φετινή σεζόν, όπου στη μάχη για το βραβείο του rookie της χρονιάς ξεχωρίζουν δύο guards καθεμιάς περίπτωσης, εκείνη του εν δυνάμει υπερ-στάρ και εκείνη του σταρ-ρολίστα. Από τη μία o LaMelo Ball της Charlotte, ο οποίος μέσα στον Φεβρουάριο έδειξε ότι το ταβάνι του είναι στα ύψη. Πέραν από σούπερ διασκεδαστικός, ο Ball βελτιώνει τον ρυθμό με τον οποίο επιτίθεται το σύνολο, δημιουργεί για τους συμπαίκτες του με timing και ικανότητα που συναντάμε σε βετεράνους guards, ενώ παράλληλα με τις 6+ ασίστ του στον μήνα αυτό -και με ένα από τα υψηλότερα AST% της λίγκας, πρόσφερε 20 πόντους κατα μέσο όρο. Με 40% σε 6,5 προσπάθειες από το τρίποντο που υποθετικά ήταν το αδύναμο σημείο του, ή αυτό που τέλος πάντων έπρεπε να ‘’τσεκάρουμε’’ συχνά. Όλα τούτα στον δεύτερο -επί της ουσίας- μήνα του ως παίκτης ΝΒΑ. Ο Ball είναι εκείνο το ταλέντο που αξίζει να φτιάξεις τα πάντα γύρω από τη δυναμική του, να έχεις έναν έξτρα δημιουργό ώστε να μπορεί να κινείται -και- μακριά από την μπάλα και να σπέρνει πανικό, να δοκιμάζεις πειράματα αμυντικά (κυρίως με μορφές ζώνης στην αρχή των αντίπαλων επιθέσεων) ώστε η αδυναμία του Ball αμυντικά να καλύπτεται και να μην αποτελεί εμφανές μειονέκτημα που ζημιώνουν και την εικόνα του αθλητή, αλλά και και το σύνολο επί της ουσίας. Με λίγα λόγια, αν τον βρεις στις πρώτες τρεις θέσεις του draft, τον επιλέγεις και ξεκινάς τις ιδέες γύρω του.

Από την άλλη πλευρά ο Tyrese Haliburton των Sacramento Kings, ένας αθλητής με ίσως μικρότερο ταβάνι, αλλά κάποιος στον οποίο μπορείς να επενδύσεις ώστε να αποτελέσει άμεσα σημαντικό -και ασφαλές- κομμάτι του πυρήνα σου. Ο Haliburton διαβάζει ήδη εξαιρετικά το παιχνίδι. Μέσα στον Φεβρουάριο τα νούμερά του έφτασαν στους 16,2 πόντους και 5,3 ασίστ, ενώ το περίεργο shooting form που διαθέτει δεν τον απέτρεψε από το να πιάσει το 45% σε 6,2 προσπάθειες από το τρίποντο. Αν δουλεύει, δουλεύει. Ψάχνοντας λίγο περισσότερο, βλέπεις πως δημιουργεί σε πολύ υψηλά επίπεδα, καθώς σχεδόν το 25% των εύστοχων προσπαθειών των υπόλοιπων Kings προέρχονται από δικές του ασίστ και μάλιστα χωρίς να έχει πολλή ώρα την μπάλα στα χέρια του, κάτι που τον καθιστά έναν από τους πιο αποτελεσματικούς playmakers στη λίγκα. Όχι ανάμεσα στους rookies, συνολικά. Το αδύνατο κορμί του καμουφλάρει το γεγονός πως πρόκειται για εξαιρετικό αθλητή, που σε συνδυασμό με τη γρήγορη αντίληψη στα αμυντικά rotations καθιστούν τον 21χρονο έναν αρκετά αξιόπιστο αμυντικό. Ο Haliburton ίσως να μην είναι LaMelo Ball, αλλά είναι εκείνος ο ‘’εξτρα δημιουργός’’ που θα έβαζες δίπλα του, όπως οι Kings κάνουν άλλωστε στο δίδυμο με τον -franchise player- De’ Aaron Fox. Είναι εκείνος ο σταρ-ρολίστας που θα σε βοηθήσει και στις δύο πλευρές του παρκέ και θα αποτελέσει σημαντικό κομμάτι ώστε να πετύχεις σε βάθος χρόνου.

Γυρίζοντας στα ερωτήματα του Jake Rosen, αναγνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει μία και καθολική απάντηση. Το draft έχει ούτως ή άλλως μεγάλο ρίσκο και στην λίγκα έχουμε δει ομάδες να πετυχαίνουν με διάφορους τρόπους. Οι Phoenix Suns για παράδειγμα, μετά το ‘’home run’’ με τον Devin Booker στο #13 του draft του ‘15, έχουν είτε αποτύχει (Bender, Josh Jackson) είτε δημιουργήσει έξτρα ερωτήματα (Ayton αντί Doncic το ‘18), αλλά με δύο έξυπνες κινήσεις βετεράνων σε παρκέ και πάγκο, δηλαδή Chris Paul και Monty Williams αντίστοιχα, έχουν καταφέρει να απομακρύνουν τελείως τη συζήτηση από τις επιλογές τους στο draft. O LaMelo Ball και παίκτες με το δικό του φανταστικό potential κάνουν τα franchises να τους αναζητούν ξανά και ξανά στις υψηλές θέσεις των picks και λογικό. Κατα πάσα πιθανότητα ωστόσο, δε θα συναντήσεις περισσότερους από 1-2 σε κάθε φουρνιά, οπότε δε χρειάζεται συνεχώς να ψάχνεις το τεράστιο ‘’upside’’ των αθλητών. Αρκετές ομάδες μαζεύουν το καλύτερο διαθέσιμο ταλέντο και στην πορεία ξεχνούν ότι πρέπει να φτιαχτεί και ένα ουσιαστικό, ανταγωνιστικό σύνολο. Η εικόνα του Haliburton σε αυτούς τους δυόμιση μπασκετικούς μήνες υπενθυμίζει πως αξίζει να επιλέξεις τέτοιους αθλητές ψηλά, ειδικά αν λειτουργήσουν ως υποστηρικτική δομή σε κάτι που υπάρχει ήδη. Αναλογιστείτε τον δίπλα στον D’ Angelo Russell και τον σπέσιαλ Karl Anthony Towns στους Timberwolves, ή στο πλάι του Trae Young στους Hawks, ή ακόμη και στους προαναφερθέντες Phoenix Suns, ως μαθητευόμενος του Chris Paul και παράλληλα ως ασφαλές transition στην επόμενη ημέρα, καθ’ότι είναι ηλικιακά πιο κοντά με τους μπροστάρηδες Booker και Ayton. O Haliburton ίσως να μην είναι για #1 ή #2 όσο υπάρχουν οι LaMelo Ball της κάθε γενιάς. Μέχρι το #12 που επιλέχθηκε όμως, υπάρχουν δέκα θέσεις και δέκα ομάδες που πιθανότατα τον χρειάζονται ως σταθερά για να πετύχουν. 

No Good

Αντί να μιλήσουμε για πέντε παίκτες που δεν έχουν επιβεβαιώσει τις προσδοκίες μας μέχρι τώρα, είπαμε σε αυτό το “τεύχος” του Prodigy Report να ασχοληθούμε με το ερώτημα: “Αξίζει να επιλέγουν οι ομάδες σέντερ ψηλά στο draft;” Τα τελευταία χρόνια, παίκτες όπως ο Mo Bamba (αγαπημένος του Δημήτρη), ο Jaxson Hayes (πουλέν του Λεωνίδα), ο Onyeka Okongwu (που θα δούμε παρακάτω), ο Wiseman, o Jalen Smith κλπ έχουν επιλεγεί εντός της λοταρίας και στο ξεκίνημά τους στη λίγκα δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Από την άλλη, παίκτες όπως ο Ayton και κυρίως οι Embiid, Porzingis, Towns έχουν δικαιώσει τις ομάδες που τους επέλεξαν ψηλά στο draft. 

Πριν προσπαθήσουμε να απαντήσουμε το ερώτημα, ας δούμε ποια είναι η κατάσταση στο ΝΒΑ εν έτη 2021. Τα παλιά χρόνια (μέχρι και τα τέλη του 00s περίπου) η ομάδα που είχε τον καλύτερο center, είχε τις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει μια αναμέτρηση. Το παιχνίδι παιζόταν κοντά στο καλάθι και οι ομάδες εκτός από τους center που ήταν οι αστέρες της ομάδας τους είχαν και κανά δυό ακόμα για να μπορούν να καλύπτουν τα ρεπό ή τουλάχιστον να κάνουν έξι φάουλ. Στις μέρες μας πολλές ομάδες δεν έχουν και τα 48 λεπτά έναν κλασικό center στο παρκέ. Παίκτες όπως οι P.J. Washington, Tucker, Paschall, Love κλπ παίζουν για μεγάλα διαστήματα στη θέση. Βλέπουμε λοιπόν παίκτες που συνήθως παίζουν ως PF ή ακόμα και SF να καλύπτουν για κάποια λεπτά τη θέση όταν οι ομάδες τους “θυσιάζουν” ύψος στην προσπάθεια να κερδίσουν ταχύτητα και ενίοτε και σουτ. Αυτό έχει άμεσο αποτέλεσμα να είναι όλο και λιγότερα τα διαθέσιμα λεπτά για τους παίκτες που είναι αμιγώς center και που δεν μπορούν να παίξουν σε κάποια άλλη θέση στο παρκέ. Επίσης, εξαιτίας της μικρότερης ζήτησης (εξαιτίας των λόγω που αναφέραμε), βλέπουμε να έχουν πέσει αρκετά τα συμβόλαια των παικτών που καλύπτουν σχεδόν αποκλειστικά τη θέση του center. Παίκτες όπως οι Theis, Thomas Bryant, Zubac, Poeltl, Boucher, Harrell, Gasol κλπ αμείβονται με συμβόλαια κάτω των 10 εκατομμυρίων και είναι πάρα πολύ καλοί για τις ομάδες τους. Με λίγα λόγια οι κλασικοί center δεν κάνουν την ίδια διαφορά που έκαναν παλιότερα, παίζουν λιγότερα λεπτά από το παρελθόν και είναι αρκετά φτηνοί για μια ομάδα να τους αποκτήσει, αφού η ζήτηση έχει μειωθεί και η προσφορά παραμένει η ίδια.

Από την άλλη, έχουμε τη διαδικασία του draft. Είναι ένας από τους βασικούς τρόπους που έχουν οι “κακές” ομάδες, προκειμένου να αποκτήσουν καλούς παίκτες και να βελτιωθούν. Τους παίκτες που επιλέγονται ψηλά στο draft, συνήθως τους συνοδεύει η προσδοκία ότι θα γίνουν αστέρες της ομάδας και συνήθως τους περιμένει ένα υψηλό συμβόλαιο όταν τελειώσει το rookie contract. Σε ένα πρωτάθλημα που όλο έχουν περισσότερη σημασία τα φτερά και οι δημιουργοί, αξίζει μια ομάδα να ξοδεύει draft capital σε ψηλούς παίκτες που θα παίζουν σχεδόν αποκλειστικά ως center;

Κατά την άποψη μας, όχι. Για να δικαιολογήσει κάποιος παίκτης την επιλογή τόσο ψηλά (πχ φέτος στο #2 ο Wiseman και στο #6 ο Okongwu), θα πρέπει η ομάδα που τον επιλέγει να βλέπει σε αυτόν έναν παίκτη που θα μπορεί να τον εξελίξει είτε σε κορυφαίο αμυντικό (Gobert, Adebayo), είτε σε έναν παίκτη που θα είναι μοναδικός στην επίθεση (πχ ΚΑΤ, Embiid, Jokic), είτε να πιστεύει ότι θα μπορεί να παίξει και ως δεύτερος ψηλός δίπλα σε κάποιον άλλον παίκτη. Η αξία των απλώς καλών center είναι πολύ χαμηλά και είναι εύκολο να βρεις έναν παίκτη να σου δώσει κάποια ποιοτικά λεπτά στη θέση. Αντίθετα ακόμα και σταρ ρολίστες όπως ο Haliburton είναι αρκετά δυσεύρετοι και παρότι δεν έχουν το ταβάνι που θεωρητικά μπορεί να έχει ένας ψηλός παίκτης (πχ Jalen Smith και Wiseman) μπορούν να βοηθήσουν την ομάδα που θα τους επιλέξει, αφού είναι παίκτες που θα δημιουργήσουν τις συνθήκες για να λάμψουν οι εκάστοτε αστέρες. Μας έκανε μεγάλη εντύπωση στο φετινό draft το πόσο ψηλά επιλέχθηκαν παίκτες όπως οι Smith (#10) και Stewart (#16). Αν θα θέλαμε να κάνουμε δύο εξαιρέσεις στον παραπάνω κανόνα που αρχίζουμε να υιοθετούμε, είναι οι παίκτες που έρχονται με δύο ή περισσότερα χρόνια εμπειρίας από το κολέγιο (πχ Tillman, Clarke) οι οποίοι είναι συνήθως πιο έτοιμοι να αποδώσουν άμεσα, αν και στην περίπτωση και των δύο η ηλικία τους ήταν από τους βασικούς παράγοντες που δεν επιλέχθηκαν ψηλά στο draft. Η δεύτερη εξαίρεση/σημείωση που θέλαμε να κάνουμε είναι ότι πολλές φορές, αυτοί οι παίκτες, επειδή αργούν να παίξουν και να αποδώσουν φτάνουν στο τέλος του rookie συμβολαίου χωρίς να έχουν δείξει όλες τις πτυχές του ταλέντου τους και για αυτό οι ομάδες τους μπορούν να τους ανανεώσουν με χαμηλότερα της αξίας τους συμβόλαια. Παίκτες όπως οι Nurkic, Capela, Bryant μπαίνουν σε αυτή την κατηγορία. 

Με λίγα λόγια, αν ποτέ ήμασταν GM σε κάποια ομάδα του ΝΒΑ και είχαμε μια υψηλή επιλογή στο draft, κατά πάσα πιθανότητα να επιλέγαμε είτε ένα φτερό (πχ Pat Williams, Vassell) είτε έναν guard με δημιουργικές ικανότητες (LaMelo, Hayes, Haliburton), παρά έναν ψηλό όπως ο Wiseman. Κατά πάσα πιθανότητα θα κάναμε λάθος, αλλά αυτό δεν μας απαγορεύει να κάνουμε τις θεωρίες μας γύρω από τη στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθούν οι ομάδες στο draft.  

Με αυτό κατά νου, εστιάζοντας στα δύο τελευταία draft (που είναι και το αντικείμενο του Prodigy Report) βλέπουμε τον Jaxson Hayes, παρά το ελπιδοφόρο του περσινό ξεκίνημα να έχει χάσει φέτος τα λεπτά από τον Hernangomez (!). Παρά τα θετικά σημάδια στην άμυνα, είναι σχεδόν αδύνατο να παίξει δίπλα στον Zion λόγω της έλλειψης σουτ και οι Pelicans σκοράρουν 13,3 πόντους λιγότερους ανά 100 κατοχές με αυτόν μέσα στο παρκέ. Ο James Wiseman επιλέχθηκε στο #2 και με αυτόν μέσα, η επίθεση των Warriors είναι 10,4 πόντους ανά 100 κατοχές χειρότερη από όταν είναι στον πάγκο. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούν να γίνουν και οι δύο πολύ καλοί παίκτες, αλλά περισσότερο είναι ενδεικτικό των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι νεαροί ψηλοί στο πρωτάθλημα και του χρόνου που χρειάζονται για να προσαρμοστούν και να δικαιώσουν τις ομάδες που τους επέλεξαν ψηλά στο draft.

I need some1 

Η απόφαση των Hawks να επιλέξουν τον Onyeka Okongwu με το νούμερο έξι, ήταν μια επιλογή που με μπέρδεψε πολύ τη βραδιά του draft. Από τη μία, θέλαμε να δω τον Haliburton στους Hawks και από την άλλη θεωρούσα τον Okongwu τον καλύτερο ψηλό του draft. Η επιλογή από τους Hawks, όπου ήδη είχαν στις θέσεις των ψηλών τους Capela, Collins, Galinari και ενίοτε ο Hunter έπαιζε εκεί, σήμαινε ότι ο πρώην παίκτης του USC θα δυσκολευόταν να βρει άμεσα λεπτά. Επίσης, ένας τραυματισμός στο δάχτυλο του ποδιού τον Σεπτέμβρη, τον εμπόδισε να κάνει προπονήσεις με ομάδες και επίσης του κόστισε τα 10 πρώτα παιχνίδια της σεζόν. Βασικά, αυτός ο τραυματισμός είναι από τους βασικούς λόγους που ακόμα δεν έχει κατορθώσει να παίξει πολλά λεπτά, αφού εκτός των παιχνιδιών, έχασε όλο το training camp, σε μια χρονιά που (λόγω Covid) δεν είχαμε ούτε summer league. Είχαμε πει και τον προηγούμενο μήνα, ότι φέτος οι rookie έπεσαν στα βαθιά νερά, αφού κλήθηκαν να μπουν και να παίξουν στο ΝΒΑ έχοντας ελάχιστες προπονήσεις με τις ομάδες τους, χωρίς summer league και με πολύ βιαστικά και μικρά training camps.

Ο λόγος που ο Okongwu με ενθουσίαζε ως prospect είναι ότι μπορεί να καλύψει πολλές από τις ανάγκες μια ομάδας στη θέση του center. Πολύ αθλητικός ψηλός, με έφεση στην άμυνα στο καλάθι (2,7 τάπες ανά αγώνα στο κολέγιο) και παράλληλα ικανός να μαρκάρει αντίπαλα guard μετά από αλλαγές στα screen. Στην επίθεση έδειξε πολύ καλά τελειώματα κοντά στο καλάθι (εκτός των καρφωμάτων) και παράλληλα σούταρε και με (το αρκετά καλό για center) 72% από τις βολές. 

Παρότι, όπως είδαμε και πιο πάνω, η θεωρία μας λέει ότι δεν επιλέγουμε παίκτες που παίζουν κυρίως center ψηλά στο draft, στην περίπτωση του Okongwu πιστεύουμε ότι ήταν καλή επιλογή στο #6. Πρώτον επειδή πιστεύουμε ότι ο Okongwu στο μέλλον δεν θα παίζει μόνο center, αλλά θα μπορεί να παίξει και ως PF. Το ποσοστό του στις βολές, τα σουτ από μέση απόσταση και κυρίως η ταχύτητα στα πόδια μας κάνουν να πιστεύουμε ότι θα μπορεί να μαρκάρει αντίπαλα τεσσάρια για μεγάλα χρονικά διαστήματα και παράλληλα να έχει έναν ρόλο που θα δίνει weak side rim protection. Δεύτερον, βλέποντας πριν από λίγες μέρες το παιχνίδι ανάμεσα στους Heat και τους Jazz δεν μπόρεσα να μη θαυμάσω τον Bam Adebayo. Οι Heat με αυτόν μέσα στο παρκέ έχουν αλλάξει καμιά δεκαριά τρόπους να παίζουν άμυνα. Από άμυνα man to man, όπου ο Adebayo έκανε drop και περίμενε τα guard κοντά στο καλάθι, σε άμυνα με αλλαγές, ζώνη, επιθετικά hedge στο pick and roll και ό,τι άλλο φαντάζεστε. Οι Heat μου έδιναν την εντύπωση ότι κάθε δύο επιθέσεις άλλαζαν το αμυντικό πλάνο και αυτό δυσκόλεψε τρομερά τους Jazz, αφού σχεδόν ποτέ δεν μπόρεσαν να ρολάρουν επιθετικά. Ο βασικός λόγος που μπόρεσαν να το κάνουν αυτό, ήταν η παρουσία του Adebayo και η ικανότητα του να αμύνεται με τρομερή αποτελεσματικότητα τόσο ψηλά στο καλάθι, όσο και στα πόδια απέναντι στα αντίπαλα guard. Ο Okongwu στο κολέγιο, έδειξε ότι έχει τα στοιχεία να το κάνει, αν και ακόμα δεν το έχουμε δει αυτό στο επίπεδο του ΝΒΑ. Ίσως να αργήσουμε να το δούμε ή ακόμα να εξελιχθεί σε έναν παίκτη που θα είναι πολύ καλός στο δεύτερο του συμβόλαιο στο ΝΒΑ και όχι τόσο καλός κατά τη διάρκεια του rookie συμβολαίου. Όμως ο συνδυασμός των δεξιοτήτων του και η κατεύθυνση που έχει πάρει το ΝΒΑ, μας κάνουν να αισιοδοξούμε ότι σύντομα θα τον δούμε να έχει σημαντικό ρόλο στο πρωτάθλημα.

Omen

Αυτό είναι το τρίποντο του RJ Barrett. Οι περσινές δυσκολίες, χωρίς λογική σε αρκετά σημεία, έχουν δώσει τη θέση τους σε ένα σουτ με αυτοπεποίθηση, βγαλμένη μάλλον από το 47% (!) του Φεβρουαρίου. O Barrett ούτως ή άλλως είναι παίκτης που προτιμά να βρίσκει το σκορ του κοντά στη μπασκέτα με αρκετό bully-ball, οπότε δεν περιμένουμε να αυξηθούν ιδιαίτερα οι προσπάθειες (περίπου τρεις ανά αγώνα), αν όμως καταφέρει σε αυτές να πιάνει αξιόπιστο ποσοστό, αποκτά ένα ακόμη όπλο στο επιθετικό του παιχνίδι και έναν ακόμη λόγο να τον σέβονται οι αντίπαλες άμυνες, σε μία σεζόν που ούτως ή άλλως έχει ανεβάσει το status του. Ο επόμενος καιρός θα μας δώσει ένα ασφαλέστερο δείγμα για το κατα πόσο απροσδόκητη ήταν η ποιότητα στο περιφερειακό σουτ του στον μήνα που πέρασε, καθώς και πόσο βάσιμα μπορεί να συνεχίσει να ελπίζει ο ένας από τους δύο συντάκτες της στήλης ότι έχουμε πράγματι να κάνουμε με ‘’μοντέλο Paul George’’ όσον αφορά τον νεαρό Καναδό, κάποιον δηλαδή που μπορεί να κάνει τα πάντα στο παρκέ σε πολύ υψηλό επίπεδο.

Μιλώντας για ποιοτικό τρίποντο, δέκα από τους φετινούς rookies σουτάρουν με ποσοστό καλύτερο του 37%, ενώ μέχρι τώρα ο μέσος όρος κάθε φουρνιάς ήταν περίπου τρεις. Είτε έχουμε να κάνουμε με draft που μαζεύτηκαν οι μεγαλύτεροι snipers της εποχής, είτε το 37% στο σημερινό ΝΒΑ αρχίζει να μοιάζει εύκολος στόχος.

O gm των Nets, Sean Marks, μετά το trade για τον Harden (στο οποίο ο Jarrett Allen κατέληξε στους Cavaliers) είχε τονίσει πως θα βρεθεί περισσότερος χώρος για τον νεαρό forward-center Nic Claxton. Σε δύο παιχνίδια μέσα στον Μάρτιο, απέναντι σε Spurs και Rockets, είχε εξαιρετική εικόνα, σκόραρε 16 και 17 πόντους αντίστοιχα και έδειξε πως μπορεί να αποτελέσει λύση πίσω από τον DeAndre Jordan, αν φυσικά βρει και κάτι παραπάνω από τα 15 λεπτά που του δίνονται κατά μέσο όρο. Από την άλλη μεριά, οι Nets κοιτούν να προσθέσουν στην frontline τον Blake Griffin, ο οποίος θα χρησιμοποιείται και ως μοναδικός ψηλός σε small-ball σχήματα, κάτι που έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την παραπάνω χρησιμοποίηση του Claxton.