1. Στην κορυφή της λίστας βρίσκεται φυσικά ο Luka Doncic και πως αλλιώς να συμβεί, όταν επί της ουσίας συζητάμε για μπασκετμπολίστα που βρίσκεται στο τοπ-10 ολόκληρης της λίγκας. O Σλοβένος έχει τερματίσει όλους τους δείκτες επιρροής ενός αγώνα στο επιθετικό σκέλος και κάθε φορά μοιάζει απλά να λύνει ένα διαφορετικό γρίφο, ανάλογα με το πώς επιλέγει η αντίπαλη άμυνα να -προσπαθήσει να- τον περιορίσει. Το πετυχαίνει, χαρίζοντάς μας ένα σκασμό ευφυείς μπασκετικές πράξεις στην πορεία, από step-back τρίποντα που δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από τις αντίστοιχες βόμβες του Lillard, μέχρι κάθε πιθανή απίθανη πάσα πίσω από την πλάτη, κάτω από τα πόδια και γενικά οτιδήποτε μπορεί να γεμίσει 40λεπτα βίντεο με highlights. 

Γενικότερα ως δίδυμο, όπως πιθανότατα έχετε παρατηρήσει μέσω της σταθερής μας στήλης, εμπιστευόμαστε πολύ στην έρευνά μας το Cleaning the Glass (CTG), εκεί που όσο οι δείκτες πλησιάζουν στο πορτοκαλί χρώμα και αποφεύγουν το μπλε, τόσο περισσότερο θετικά επιδραστικός είναι ένας αθλητής σε σύγκριση με τους όμοιούς του στο πρωτάθλημα. Ε, στην περίπτωση του Luka έχουμε μία πανδαισία πορτοκαλί, λίγο πιο έντονο από το χρώμα της ίδιας της μπάλας μπάσκετ. Usage στο θεό, κορυφή στoν δείκτη AST% (πόσο δημιουργεί για τους συμπαίκτες του μέσες άκρες), ψηλά σε πόντους ανα 100 κατοχές, +6,8 offensive rating με εκείνον στο παρκέ και πολύ υψηλότερο eFG%. Όσο έχει τις αποφάσεις στα χέρια του οι Mavs σουτάρουν περισσότερο (και πιο εύστοχα) από γωνιακά τρίποντα και κοντά στο καλάθι, όσο ο ίδιος έχει τη δυνατότητα να απειλεί απ’ όλα τα σημεία του γηπέδου, με πολύ δυνατό fg% στο midrange (εκεί δηλαδή που οι prime scorers βρίσκουν το χώρο τους), με εξίσου παραγωγικό floater game και με σαφή απειλή από την περιφέρεια. Όταν οι άμυνες περιορίζουν τα ‘’ντου’’ προς την μπασκέτα, κυρίως γιατί ο Luka μπορεί να τους απειλήσει με ένα εκατομμύριο εφευρετικούς τρόπους, εκείνος κάνει δύο βήματα πίσω -ειδικά στις clutch στιγμές ενός αγώνα- εκτελεί και το μόνο που μένει είναι να δούμε το διχτάκι να κουνιέται. 

Ο Doncic έχει εκείνον τον σπάνιο συνδυασμό που έχουν οι κορυφαίοι. Δεν τίθεται ζήτημα ‘’Numbers vs. eye test’’. Τα νούμερα τον λατρεύουν, o κόσμος τον λατρεύει, η επιδραστικότητά του στο παρκέ γίνεται αντιληπτή είτε ανοίξεις 48 λεπτά αγώνα είτε όποιο σάιτ στατιστικών εμπιστεύεται ο καθένας. Eίτε λειτουργεί ως απόλυτος ήλιος σε ένα σύστημα πλανητών που κινείται γύρω του, είτε υπάρχει η δυνατότητα να τρέχει με έναν ακόμη χειριστή και να δημιουργούνται στο παρκέ διαφορετικές ισορροπίες, ο Luka, πολύ απλά, είναι στους 10-15 παίκτες σε ένα ολόκληρo κλάδο κορυφαίων επαγγελματιών που μπορείς να πεις ‘’έχω αυτόν, είμαι σίγουρος, πάμε να βρούμε τους γύρω του για να κερδίσουμε’’. Οι Mavs ακόμη το τελευταίο το ψάχνουν, δεν έχει βρεθεί η κατάλληλη φόρμουλα γύρω του. Για παράδειγμα η ‘’σειρά’’ του ο Trae Young έχει την τύχη να πλαισιώνεται από επιλογές που του ταιριάζουν περισσότερο, ενώ ακόμη προσπαθούμε να καταλήξουμε στο αν ο Luka χρειάζεται δίπλα του έναν σταθερό ψηλό, αν ταιριάζει το απόλυτο 5-out στην επίθεση και πόσο καλύτερο μπορεί να είναι το εν λόγω πείραμα απ’ αυτό που τρέχει τώρα το Dallas. Το σίγουρο είναι πως όσο μένει υγιής δίνει τη δυνατότητα στην ομάδα που τον έχει να είναι αυτόματα διεκδικήτρια του τίτλου και μάλιστα με ένα πραγματικό icon ολόκληρου του αθλήματος ως μπροστάρη. Αρκεί να κάνουν τις κατάλληλες επιλογές., γιατί τα ζόρια που τραβάει πχ ο Lillard δεν είναι και πολύ μακριά.  

2. Ο Zion Williamson είναι ένα πραγματικό μπασκετικό φαινόμενο. Ναι, δεν λέμε κάτι πρωτότυπο, αλλά όσες φορές βλέπουμε έναν παίκτη με ύψος 2,01μ και 130 κιλά βάρος να κάνει κάτι τέτοιο ή κάτι σαν κι αυτό, πάντα θα μένουμε με ανοιχτό το στόμα. Δεν είναι απλά η δύναμη, αλλά ο συνδυασμός της με την εκρηκτικότητα και την ευλυγισία, καθώς τα παραπάνω στοιχεία τον έχουν μετατρέψει σε έναν από τους ικανοτερους σκόρερ της γενιάς του. Πέρυσι είχε 27π με 61% εντός παιδιάς και παρά το γεγονός ότι όλοι ξέρουν πώς θα επιτεθεί στο καλάθι (81% των προσπαθειών του ήταν κάτω από το καλάθι σύμφωνα με το CTG) κανείς μέχρι τώρα δεν έχει βρει τον τρόπο να τον σταματήσει. Εκτός από την ικανότητα στο σκοράρισμα, δείχνει να καταλαβαίνει και να επεξεργάζεται το τι συμβαίνει στο παρκέ με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Στους τελευταίους μήνες της σεζόν ήταν συχνά ο βασικός χειριστής στο μισό γήπεδο (point Zion αν προτιμάτε) και δεν πήγε καθόλου άσχημα σ’ αυτό το ρόλο. Οι ασίστ ανέβηκαν (σχεδόν πέντε ανά παιχνίδι σε αυτό το διάστημα) και οι Pelicans φάνηκαν να κερδίζουν αρκετά παιχνίδια μέχρι οι τραυματισμοί να τους κόψουν τη φόρα. Περιμένουμε περισσότερα σχήματα όπου ο Zion θα είναι η βασική πηγή δημιουργίας στο επιθετικό μισό και δίπλα του να έχει παίκτες με καλό σουτ από την περιφέρεια, όπως ο Nickeil Alexander Walker και ο Trey Murphy. Ο τομέας του παιχνιδιού που δεν αποδίδει εξαιρετικά μέχρι τώρα είναι η άμυνα. Κυρίως στη rookie χρονιά, αλλά και αρκετές φορές πέρυσι, φαινόταν να είναι μπερδεμένος στο αμυντικό κομμάτι και να χάνει τον παίκτη του πολύ εύκολα. Στο Duke είχε δείξει θετικά στοιχεία, έχοντας καλές περιστροφές και παίζοντας ως βοήθεια στην αδύνατη πλευρά, αλλά ακόμα αυτό δεν το έχουμε δει στο ΝΒΑ. 

Όταν ο Zion είναι μέσα η ομάδα των Pelicans σκόραρε 2,3 πόντους/100 κατοχές περισσότερους από τους αντιπάλους της, ενώ με αυτόν στον πάγκο δεχόντουσαν 5,2 πόντους/100 κατοχές περισσότερους από τους αντιπάλους τους! Η διαφορά είναι σημαντική, αλλά παράλληλα είναι η αφορμή για να αναρρωτηθούμε πόσο συχνά θα μπορούμε να δούμε τον Zion στο παρκέ. Ήδη έχει τρεις τραυματισμούς που του στέρησαν αρκετά παιχνίδια (με τον τελευταίο, το σπάσιμο του ποδιού, να τον μαθαίνουμε πριν μερικές μέρες και να τον καθιστούν αμφίβολο για το ξεκίνημα της χρονιάς) και ο τρόπος παιχνιδιού του, σε συνδυασμό με το σωματότυπο του προκαλούν πολλά ερωτηματικά σχετικά με το κατά πόσο θα μπορέσει να έχει μια γεμάτη καριέρα. Προσωπικά, ελπίζω να μην ταλαιπωρηθεί από πολλούς τραυματισμούς, γιατί θα έχουμε τη δυνατότητα να θαυμάσουμε έναν μπασκετμπολίστα που θα είναι μοναδικός στην ιστορία του αθλήματος.

3.Η διαμάχη για την τρίτη θέση σ’ αυτή τη λίστα ανάμεσα σε Trae Young και Ja Morant ήταν μεγάλη, μάλλον δε θα τη λύσουμε και ποτέ ολοκληρωτικά, αλλά αυτή τη στιγμή ο Trae κερδίζει στα σημεία το βάθρο. Ίσως να είμαστε επηρεασμένοι και από την απίθανη postseason που έτρεξε εκείνος και οι Hawks.

Το project Atlanta έχει συνολικό ενδιαφέρον με πολύ προσεγμένες επιλογές για κάθε ρόλο, όμως ο Trae είναι δίκαια και ξεκάθαρα ο πρωταγωνιστής, σε ένα μοτίβο που θυμίζει κάτι από Steph Curry και Warriors, αν και η αλήθεια είναι πως ο guard των Hawks έχει αρκετά περισσότερο pick-and-roll παιχνίδι, συγκριτικά με το όμορφο on/off-ball χάος που έφερνε ο Steph την προηγούμενη επταετία. O Young πέρυσι βρέθηκε να είναι μέρος ενός πιο ανταγωνιστικού συνόλου και ενώ σε πρώτη ματιά είδε την προσωπική του παραγωγή να πέφτει (25,3π από το 29.6 της σεζόν 19-20, με λίγο πεσμένα νούμερα σε ποσοστά και προσπάθειες) ήταν πολύ πιο αποτελεσματικός, δημιουργώντας με 42,6 AST% για τους συμπαίκτες του, ποσοστό που τον φέρνει στους τοπ χειριστές ολόκληρης της λίγκας, με την επίθεση των Hawks να παίρνει +12.7 πόντους ανά 100 κατοχές στα -πολλά- λεπτά που εκείνος βρίσκεται στο παρκέ. Ναι, δεν είναι καλός αμυντικός και οι αντίπαλες επιθέσεις έχουν ξεκάθαρο στόχο να χτυπάνε πάνω στο κορμί του και στη φθορά που μπορούν να του προκαλέσουν, όμως: 1. Η Atlanta είναι και εκείνη μία επαγγελματική ομάδα μπάσκετ, με προπονητικό τιμ και όλα, οπότε καταφέρνουν και τον ‘’κρύβουν’’ μια χαρά και 2. Είναι ασύγκριτο κέρδος η βαρυτική έλξη που προσφέρει το παιχνίδι του, με όλες τις άμυνες να προσπαθούν να προσαρμοστούν στο γεγονός πως ο Young είναι καταπληκτικός creator για τους συμπαίκτες, όσο παράλληλα διαθέτει βαθύ προσωπικό παιχνίδι, με εκτελέσεις από mid-range και περιφέρεια μετά από ντρίμπλα και πολύ δυνατό floater game. Σύμφωνα με το CTG μάλιστα 34% των προσπαθειών του είναι στο short-mid, στα σημεία περίπου δηλαδή που βρίσκει τα floaters μετά από τα πικ.  

Το έξτρα σημαντικό στοιχείο είναι πως ο Trae αρχίζει και κινείται πλέον με άνεση και μακριά από την μπάλα. Μπορεί να μην έχει το αεικίνητο του Steph, με τα re-screens να δίνουν και να παίρνουν, όμως οι Hawks μπορούν πλέον να δώσουν για περισσότερη ώρα τις αποφάσεις στους Huerter-Bogdanovic και να φέρουν σε σημεία του κάθε αγώνα έναν καινούργιο γρίφο για την αντίπαλη άμυνα, δηλαδή τον Trae να μη βρίσκεται κεντρικά στο παρκέ περιμένοντας τους ψηλούς για αλλεπάλληλα screens. Όπως γίνεται αντιληπτό, αφού μπορεί να κινείται off-ball ένας από τους καλύτερους δημιουργούς της λίγκας, με χαρισματική αντίληψη του σωστού timing πάσας, όσο παράλληλα μπορεί να σου προσφέρει 25+ πόντους κατα μέσο όρο τις στιγμές που η μπάλα φεύγει από τα χέρια του προς το καλάθι, παρουσιάζεται μπροστά μας ένα από τα πληρέστερα επιθετικά πακέτα σε guard του ΝΒΑ, γι’ αυτό και ο Trae παίρνει την κορυφαία θέση ανάμεσα σε εκείνους που έχουν μπει στο πρωτάθλημα τα τελευταία τρία χρόνια. Μένει μόνο να δούμε τι επιρροή έχει αυτό στο συνολικό ρεκόρ της Atlanta, με άλλα λόγια αν πάμε για μία χαρακτηριστική breakout season που θα φέρει το franchise στις κορυφαίες ομάδες της Ανατολής.

4. Ο Ja Morant είναι ένας από τους τρεις-τέσσερις παίκτες που απολαμβάνουμε να βλέπουμε τα τελευταία δύο χρόνια. Το παιχνίδι του είναι καθηλωτικό κι όσο βρίσκεται στο παρκέ δεν παίρνεις τα μάτια σου από την τηλεόραση μήπως και χαθεί κάποια θεαματική φάση, τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση. Εκτός από το θέαμα, υπάρχει και η ουσία αφού χάρη σ’ εκείνον οι Grizzlies κατόρθωσαν να μπουν στα playoffs πέρυσι, ενώ την προηγούμενη χρονιά έχασαν την πρόκριση για την postseason στο τελευταίο παιχνίδι. Tα νούμερά του (19π, 4ρ, 7,4α) μπορεί να μην είναι τόσο εντυπωσιακά όσο άλλων guards που βρίσκονται στη λίστα μας, το σημαντικό σημείο που τον κατατάσσει τόσο ψηλά ωστόσο είναι ότι κάνει την ομάδα του πολύ καλύτερη όταν αγωνίζεται και ελέγχει τις αποφάσεις και ήταν ο βασικός λόγος που οι Grizzlies ήταν τόσο ανταγωνιστικοί το προηγούμενο διάστημα, παρότι έπαιζαν χωρίς τον δεύτερο καλύτερό τους παίκτη (Jaren Jackson Jr). Σύμφωνα με το CTG, η επίθεση του Memphis όταν βρίσκεται στο παρκέ είναι καλύτερη κατά 9,7 πόντους/100 κατοχές και σκοράρουν 5,2 πόντους/100 κατοχές περισσότερους από τους αντιπάλους τους.

Επίσης, παρότι δεν απεικονίζεται σε νούμερα, το μικρό δείγμα που έχουμε μέχρι τώρα δείχνει παίκτη που ανεβάζει την απόδοση του στα κρίσιμα παιχνίδια. Στο play in απέναντι στους Warriors είχε 35 πόντους, αλλά είναι πολύ εντυπωσιακό πως στην τέταρτη περίοδο και την παράταση οι Grizzlies κέρδισαν με βασικό σχέδιο στην επίθεση “δώστε την μπάλα στον Ja και πιάστε τις γωνίες”. Ακόμα και στο play in της σεζόν 2019-20 απέναντι στους Blazers σκόραρε 35 πόντους, παρότι έπαιζε με σπασμένο αντίχειρα και χρειάστηκαν τα μαγικά του Carmelo Anthony στο τελος για να χάσουν την postseason. Έχουμε δει επανηλειμένα στα play off, ότι στο τέλος των “κλειστών” αγώνων οι ομάδες καταφεύγουν όλο και πιο πολύ στο να δίνουν την μπαλα στον αστέρα τους ώστε αυτός να παίξει είτε ένας εναντίον ενός με τον παίκτη που τον μαρκάρει είτε χρησιμοποιούν είτε να στήσει ένα Pick and Roll με κάποιον συμπαίκτη του. Ο Morant σε αυτές τις καταστάσεις και ειδικά στο τέλος των αγώνων είναι από τους καλύτερους στη λίγκα, αφού έχει τα αθλητικά προσόντα, την ικανότητα στην πάσα και αρκετά καλά τελειώματα κοντά στο καλάθι ώστε να κρίνει μόνος του την έκβαση αυτών των αγώνων.

Αν έχει μια αδυναμία στο επιθετικό του παιχνίδι, αυτό είναι το ασταθές σουτ από την περιφέρεια (31,7% ποσοστό καριέρας από το τρίποντο), κάτι που θα το χρειαστεί για να μπορέσει να οδηγήσει τους Grizzlies στο επόμενο επίπεδο. Όαο αφορά την άμυνα, όπως και ο Trae Young πιο πάνω, συνήθως είναι ο παίκτης που σημαδεύουν οι αντίπαλοι πρόπονητές και αυτό δύσκολα θα αλλάξει στο μέλλον. Εξαρτάται από το αμυντικό σχέδιο της ομάδας κατά πόσο θα μπορέσει να τον προστατεύσει και πιστεύουμε ότι η παρουσία καλών αμυντικών περιφεριακών όπως οι Bane, Melton και καλών αμυντικών ψηλών όπως οι Jaren Jackson, Xavier Tillman και Steven Adams, θα τον βοηθήσουν να κρύψει αυτές τις αδυναμίες. 

5. Ο Shai Gilgeous-Alexander αποτελεί έναν από τους πιο υποτιμημένους παίκτες αυτή τη στιγμή στο ΝΒΑ. Το γεγονός ότι παίζει στους OKC, οι οποίοι μάλιστα σταμάτησαν να τον χρησιμοποιούν στους τελευταίους δύο μήνες της προηγούμενης σεζόν ώστε να εξασφαλίσουν μια υψηλή θέση στο draft, κάνει μέρος των mainstream media να τον “ξεχνούν” αλλά εμείς δεν θα κάνουμε το ίδιο λάθος. Καταρχάς στο αισθητικό κομμάτι θυμίζει κάτι από Ginobili. Δεν είναι τόσο εκρηκτικός όσο πχ ο Fox, ούτε έχει την αθλητικότητα του Anthony Edwards, αλλά παίζει στον δικό του ρυθμό επιταχύνοντας και επιβραδύνοντας με έναν μοναδικό τρόπο που κάνει τους αμυντικούς να φαίνονται σταματημένοι. Εκτός από το αισθητικό κομμάτι ωστόσο και τα νούμερά του είναι εντυπωσιακά. Η ευκολία με την οποία σκοράρει είναι μοναδική για guard της ηλικίας του. Τη χρονιά που πέρασε είχε 23,7π με 50,8% εντός παιδιάς και 41,8% στο τρίποντο και το πιο εντυπωσιακό ακόμα είναι ότι το 87% των σουτ που εκτέλεσε (92% των διπόντων και 70% των τριπόντων) ήταν μετά από ντρίμπλα και χωρίς να έχει προηγηθεί assist συμπαίκτη (Σύμφωνα με το CTG)!  

Οι παραπάνω επιδόσεις, είναι πραγματικά εξωπραγματικές και αν και αν μπορέσει να μείνει σχετικά κοντά σε αυτά τα νούμερα, τότε σίγουρα θα είναι ενας από τους καλύτερους σκόρερ της γενιάς του. 

Παράλληλα με το σκοράρισμα, πέρυσι είχε και 5,9 ασίστ ανά παιχνίδι και 31,2 AST% με το σημαντικό στοιχείο να είναι ότι και τα δύο νούμερα είναι σχεδόν διπλάσια από την προηγούμενη χρονιά και παρά το γεγονός ότι η ποιότητα των συμπαικτών του ήταν πολύ χαμηλή. Όσο θα βελτιώνονται οι συμπαίκτες του, περιμένω να βελτιώνονται κι αυτά τα νούμερα. 

Στην άμυνα για την ώρα δεν είναι ιδιαίτερα καλός, αλλά έχει το ύψος, τα μακριά χέρια και καλή αντίληψη ώστε να κατορθώσει να γίνει τουλάχιστον ουδέτερος σε αυτό το κομμάτι. 

Όσο οι OKC δεν είναι ανταγωνιστικοί, τα νούμερα αυτά θα φαντάζουν ότι δεν έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα και ο Shai θα θεωρείται από πολλούς σαν ενας παίκτης που γράφει καλά νούμερα σε μια κακή ομάδα, όμως μην ξεγελιέστε από αυτή την αφήγηση. Παίκτες που είναι τόσο αποτελεσματικοί σε τόσο μικρή ηλικία και ασκούν τόσο μεγάλη πίεση στην άμυνα τόσο κοντά στο καλάθι όσο και με το τρίποντο, είναι πραγματικά ελάχιστοι.   

6. Σε αυτό το σημείο η στήλη παίρνει μία εναλλακτική στροφή, καθώς ο DeAndre Ayton είναι ο πρώτος που δεν αποτελεί τον καλύτερο παίκτη στο σύνολο που αγωνίζεται, καθώς οι Phoenix Suns έφτασαν στους τελικούς του NBA με μπροστάρηδες τους περιφερειακούς Chris Paul και Devin Booker, ενώ υπάρχει και ο all-around Mikal Bridges. O Ayton ωστόσο μπορεί περήφανα να δηλώνει πως είναι εξίσου επιδραστικός αλλά και ένας από τους πιο ταλαντούχους ψηλούς σ’ ολόκληρο το πρωτάθλημα. 

Όπως και στην περίπτωση του Trae Young τα προσωπικά του νούμερα είχαν μία μικρή  πτώση (14,4π-10,5ρ-1,5α), λογική για αθλητή που από μέρος συνόλου που διεκδικεί το πρώτο pick στο draft (χάλια με πιο απλά λόγια), γίνεται βασικό σημείο αναφοράς στη frontcourt ομάδας που διεκδικεί το πρωτάθλημα, ο Ayton όμως εμφανίστηκε πιο πλήρης από ποτέ. Το ραφιναρισμένο παιχνίδι του από mid-range αποστάσεις -εκεί που βρίσκει το μεγαλύτερο μέρος του προσωπικού σκορ από το κολλέγιο ακόμη- άρχισε επιτέλους να πλαισιώνεται από περισσότερα αθλητικά τελειώματα κοντά στο καλάθι, ο ίδιος γίνεται πολύ πιο άνετα μέρος ενός επιθετικού συνόλου με συνεχόμενη ροή, χωρίς να ‘’κολλάει’’ η μπάλα στα χέρια του για πολύ χρόνο και μεγάλες κατοχές. Σκεφτείτε το απλά. O Ayton έχει usage ρολίστα (16% την περσινή σεζόν, πολύ μακριά από το αντίστοιχο ψηλών όπως ο Jokic, ο Embiid και ο Towns), αποτελεσματικότητα πολύ καλού παίκτη με 131,7 πόντους ανα 100 προσπάθειες και παράλληλα ταλέντο που ελάχιστοι διαθέτουν. Σιγά-σιγά προφανώς το usage θα ανέβει, όσο ο Chris Paul μεγαλώνει και ο Ayton ανακαλύπτει και τις δημιουργικές πτυχές του από το χαμηλό ποστ (το cleaning the glass μετρά στο usage και τη δημιουργία ενός μπασκετμπολίστα, πέραν από τις εκτελέσεις και γενικά τις κατοχές που τελειώνουν από δικά του χέρια) όμως ο συνδυασμός μετρημένων αποφάσεων-ποιοτικών εκτελέσεων που προσφέρει ο συγκεκριμένος είναι ευλογία για οποιαδήποτε ομάδα. 

Το σημείο που έβαλε τον Ayton ακόμη ψηλότερα στη λίστα είναι η επιρροή στην αμυντική πλευρά του παρκέ, ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα του. Αρχίζει να αντιλαμβάνεται πολύ καλύτερα που και πώς πρέπει να χρησιμοποιήσει το δυνατό κορμί του κοντά στη μπασκέτα και ειδικά μετά απο pick-and-roll των αντιπάλων, αντέχει στο 1v1 με τους Αnthony Davis και Joel Embiid του κόσμου τούτου, ενώ δειλά δειλά φαίνεται να είναι και πιο ευκίνητος στα πόδια, ώστε οι αντίπαλοι να μην τον χτυπάνε αλύπητα στέλνοντας επάνω του γρήγορους περιφερειακούς. Οι Suns κατάφεραν να στήσουν μία συνολικά δυνατή άμυνα, περίπου με μορφή ‘’4 έξω-1 χαμηλά’’ με αρκετά κορμιά στην περιφέρεια και τα φτερά να αλλάζουν μεταξύ τους, και ο Ayton όχι απλά δεν αποτέλεσε ανησυχία και αδυναμία -όπως φοβόμασταν στην αρχή της καριέρας του, αλλά σημαντική παρουσία κοντά στο καλάθι.

Δεν έγινε ξαφνικά το αμυντικό σκιάχτρο που χαρακτηρίζει παίκτες όπως ο Gobert, ούτε έχει την ευφυΐα του Jokic στην μπροστά πλευρά ή το bully-ball επιθετικό παιχνίδι του Embiid, όμως είναι συνολικά ένας από τους πιο επιδραστικούς all-around ψηλούς, χωρίς να απαιτείται από εκείνον να γεννήσει περιφερειακό σουτ ή κάτι αντίστοιχο. Καθόλου μα καθόλου άσχημα για πρώην #1 pick σε ομάδα με δύο ακόμη all-NBAers που προχωρά βαθιά στην postseason.

Παρεμπιπτόντως ο Ayton ζητά από τους Suns το max και για την ώρα δεν υπάρχει συμφωνία. Ο Dan Devine με λιγότερες από 50 λέξεις εξηγεί γιατί η απαίτηση του αθλητή είναι δίκαιη. 

7. Στο νούμερο εφτά έχουμε τον καλύτερο rookie της χρονιάς που μας πέρασε, τον LaMelo Ball. Μπορεί να ο μπαμπάς Ball να είναι μια αντιπαθητική (για εμάς) και μυστήρια περσόνα, αλλά ο μικρότερος γιος της οικογένειας είναι πραγματικά εντυπωσιακός παίκτης. Καταρχήν κατόρθωσε σε λιγότερο από ένα χρόνο να κάνει τους Charlotte Hornets μία από τις πιο ωραίες ομάδες που μπορεί κάποιος να δει στο League Pass. Ο Δημήτρης είχε γράψει πρόσφατα αρκετά αναλυτικά για τα πλεονεκτήματα που φέρνει ο ίδιος στους Hornets και τα στήσιμο της ομάδας γύρω του. Δεν έχω να προσθέσω κάτι επιπλέον στο προ ημερών κείμενο όπου περιγράφει διεξοδικά τα χαρίσματα του παίκτη.

Το βασικό κομμάτι που θα πρέπει να βελτιώσει για να μπει στο επίπεδο των superstar είναι το ατομικό σκοράρισμα. Προσωπικά, βλέποντας τα highlight από τα παιχνίδια του στην Αυστραλία, περίμενα να είναι πιο άγουρος στο συγκεκριμένο, όμως την πρώτη χρονιά στη λίγκα είχε αποδεκτά ποσοστά ευστοχίας (43,6% εντός παιδιάς και 35,2% από το τρίποντο) και πολλές φάσεις όπως αυτή όπου κάνει floater ανάμεσα από το τρίποντο και τη γραμμή των ελευθέρων βολών με κάνουν αισιόδοξο ότι θα γίνει ακόμα καλύτερος στο σκοράρισμα.

Για το τέλος, θα ήθελα να σταθώ στην άμυνα. Μπορεί ο ίδιος να μην είναι καλός στην άμυνα πάνω στην μπάλα, αλλά η οξυδέρκεια του και το σύστημα του Borrego με τις άμυνες ζώνης του έχουν δώσει το ελεύθερο να παίζει σαν λίμπερο στο ποδόσφαιρο το οποίο σε συνδυασμό με την αγάπη για το ρίσκο τον έκαναν έναν από τους καλύτερους στα κλεψίματα (9ος στο πρωτάθλημα με 1,6 ανά παιχνίδι). Πιστεύω ότι το παραπάνω σε συνδυασμό με το ύψος του, θα τον βοηθήσουν να βρει έναν ρόλο στην άμυνα. ακόμα κι αν παραμείνει σχετικά αρνητικός. Αυτό θα είναι υπέρ αρκετό, αφού ο ρόλος του ως μηχανή δημιουργίας στην επίθεση θα είναι αυτός που θα τον μετατρέψει σε έναν μελλοντικό αστέρα του ΝΒΑ. 

8. Στην πραγματικότητα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε μόνο το βίντεο με το κάρφωμα του Anthony Edwards πάνω στον Yuta Watanabe ως δικαιολόγηση της παρουσίας του σ’ αυτό το τοπ-10. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι μιλάμε για το περσινό #1 pick, είναι πως γίνεται ξεκάθαρο από ένα απλό πλέι τι είδαν σε εκείνον και γιατί βρέθηκε να επιλέγεται εκεί. 

Ο Edwards είναι απλά χαρισματικός, σχεδόν σε όλα. Ψηλός για τη θέση και το ρόλο του, σούπερ εκρηκτικός και με θέληση να βρεθεί κοντά στο καλάθι, μακριά άκρα και σχετικά καλός χειρισμός που σε συνδυασμό με τον πολύ δυνατό κορμό του κάνουν το 1v1 μαρκάρισμά του εφιάλτη. Στην πρώτη του σεζόν, ακόμη και σε ένα δυσλειτουργικό σύνολο όπως η Minnesota που ψάχνει το χτίσιμό της γύρω από τους Towns-Russell, o Edwards βρήκε 19,3π-3α-4,7ρ σχεδόν περπατώντας, με μοναδικό ουσιαστικά επιθετικό ψεγάδι το περιφερειακό σουτ (μόλις 33% σε 7 προσπάθειες ανά αγώνα), με το release του όμως να προμηνύει πως αργά ή γρήγορα θα γίνει τουλάχιστον υπολογίσιμος από εκείνα τα σημεία. Και αν μία άμυνα στο μέλλον πρέπει να υπολογίζει και το τρίποντο του συγκεκριμένου, δίνοντάς του τα απαραίτητα δευτερόλεπτα ώστε να εφορμά στο καλάθι, τα πράγματα είναι σκούρα. Για τους απέναντι. 

Η δυσλειτουργία των Timberwolves που αναφέραμε παραπάνω μας βάζει ακόμη σε σκέψεις όσον αφορά τα νούμερα που έχουν με τον Edwards στο παρκέ. Η επίθεση ήταν πολύ πιο αποτελεσματική ανά 100 κατοχές (+5,6 πόντους) αλλά στην άμυνα δέχονταν 3 πόντους περισσότερους. Αμφότερα τα στατιστικά δε λένε ψέματα όμως ελέγχονται, κυρίως γιατί εκείνος δεν έχει σαφή ρόλο. Ούτε στην επίθεση αποτελεί ακόμη ball-initiator από το πλάι, αυτό που θα μπορούσε να κάνει δηλαδή με έναν παίκτη όπως ο D’Angelo να τρέχει την κεντρική δημιουργία, ούτε στην άμυνα έχει κληθεί να αναλάβει ρόλο stopper των διαφόρων περιφερειακών και φτερών που -θεωρητικά- μπορεί να ελέγξει με το μεγάλο κορμί του, αν και υπήρξαν ψήγματα όσο και ο ίδιος έδειχνε διάθεση σ’ αυτόν τον τομέα. 

Το συνολικό πακέτο αθλητικότητας, ικανότητας να δημιουργήσει σκορ σε ελίτ επίπεδα και αμυντικού potential εκτοξεύει το ταβάνι του Edwards σε ύψη που ελάχιστοι αθλητές πλησιάζουν. Για να το πιάσει φυσικά πρέπει να βοηθήσουν και οι Timberwolves, διαχρονικά μάστορες στο να περιορίζουν ταλέντο παικτών όπως ο Garnett, o Love ή ο Karl-Anthony Towns την τελευταία πενταετία, με περίεργες αποφάσεις. Θεωρητικά οι τρεις ταλαντούχοι του ρόστερ δεν μπλέκουν ο ένας στα μπασκετικά χωράφια του άλλου και μπορούν να συνυπάρξουν, σε ένα από τα πιο γεμάτα ταλέντο ρόστερ που αρνείται πεισματικά να απογειωθεί. Αν πάντως οι Wolves επιλέξουν ένα άλλο χτίσιμο, δύσκολα μπορούν να βρουν διαθέσιμο αθλητή με μεγαλύτερο star potential από το #1 pick του περσινού draft. 

9. Μπορεί τα δύο πρώτα picks της φουρνιάς του (Zion, Morant) να έκαναν το μπαμ πιο γρήγορα και με μεγαλύτερο θόρυβο, όμως ο RJ Barrett μπαίνει στην τρίτη σεζόν της καριέρας του ως το ξεκάθαρο prospect των Knicks για την επόμενη μέρα και -δίκαια- ακόμη ως ένας από τους καλύτερους αθλητές που έβγαλαν τα τρία τελευταία drafts.

‘’Jack of all trades, master of none’’ είναι η έκφραση που μάλλον τον χαρακτηρίζει καλύτερα, ή με πιο απλά λόγια κάποιος που είναι επιδραστικός σ’ όλα τα σημεία του παρκέ χωρίς να ξεχωρίζει κάποιο στον υπέρτατο βαθμό, πλην ίσως του επιθετικού bully-ball που επιτυγχάνει με τον τεράστιο κορμό του. Η έλευση του coach Thibodeau έδωσε το δικαίωμα στον εξαιρετικό αθλητή Barrett να μένει στο παρκέ για περισσότερα από 34 λεπτά, ενώ η παρουσία του Julius Randle ως βασικό σημείο δημιουργίας σκορ και το μοτίβο ‘’τα πάντα τρέχουν από τον βασικό point guard’’ της επίθεσης του Thibs (βλέπε Kemba από φέτος) του επέτρεψαν να πάρει το ρόλο που μάλλον του ταιριάζει περισσότερο. Έξτρα δημιουργός από τα φτερά, σκορ από προσωπικό παιχνίδι και στατικά περιφερειακά σουτ, ανελέητο κυνήγι για ριμπάουντ που προσφέρουν έξτρα κατοχές και αποστολή πάνω στον καλύτερο παίκτη του αντιπάλου στις περιπτώσεις που μιλάμε για κάποιον περιφερειακό-φτερό ball initiator. 

O Barrett κάπως έτσι έγραψε 17,6π-3α-6ρ με το σημαντικό 40% από την περιφέρεια (κατά βάση γωνιακά σουτ και τα περισσότερα από ασίστ συμπαίκτη) ξεκλειδώνει μία έξτρα πτυχή απειλής για το παιχνίδι του και κάτι που πλέον η αντίπαλη άμυνα πρέπει να υπολογίζει σοβαρά. Όπως και στην περίπτωση του Edwards, τη στιγμή που η άμυνα φοβάται το σουτ του Barrett λίγο παραπάνω και στέλνει πάνω του close-out άμυνες, εκείνος μπορεί να επιτεθεί στο καλάθι, σε χώρους που σταματιέται πραγματικά δύσκολα. Τα +/- των Knicks με εκείνον στο παρκέ δείχνουν ότι η επιρροή του ανα 100 κατοχές δεν ήταν και τόσο μεγάλη (μόλις +0,1 πόντους στο net rating) με μία πιο προσεκτική ματιά -και με οιωνούς για το μέλλον- βλέπουμε πως η ομάδα της Νέας Υόρκης μπορεί να στηρίζεται βάσιμα στον Barrett ώστε να αυξάνει τις κατοχές μέσω επιθετικών ριμπάουντ και να συνεχίσει να εκτελεί με ίδιους βαθμούς ποιότητας. Το σημαντικότερο σημείο για εμάς ίσως είναι πως ο Barrett μπορεί να τρέξει τα picks ως χειριστής, με αρκετά καλή γνώση του πότε να πασάρει στον ψηλό ή να βρει τους περιφερειακούς σουτέρ, αλλά παράλληλα έχει την ωμή δύναμη να λειτουργήσει ως screener-roller σε ένα βαθμό και να υποδεχθεί την μπάλα χαμηλά, εκεί που το κορμί του τον βοηθά να βρίσκει εύκολους πόντους, ειδικά με πιο κοντούς αντιπάλους να τον μαρκάρουν. 

Ο RJ ανήκει σε μία κοψιά all-around παικτών που ποτέ δεν περισσεύουν σε ένα σύνολο και μπορούν άνετα να πάρουν το ρόλο του δεύτερου σταρ. Ένας τέτοιος είναι ο Jaylen Brown, ένα επίπεδο πάνω από τον ανερχόμενο νεαρό των Knicks για την ώρα, ένας τέτοιος είναι και ο Paul George που βέβαια μοιάζει να έχει τερματίσει όλα τα 2-way sliders λες και παίζουμε 2k. O Barrett δεν έχει το άρτιο σουτ μετά από ντρίμπλα του τελευταίου, δε φεύγουν τα τρίποντα αχλάτσωτα, ή δεν έχει αναπτύξει ακόμη το fade-away παιχνίδι του Brown, όμως η περσινή του σεζόν έκανε τους Knicks, απόλυτα δίκαια, να αισιοδοξούν πως έχουν στα χέρια τους έναν δευτερο-σταρ σε αυτό το μοτίβο, που βελτιώνεται συνεχώς και σ’ όλους τους τομείς. Είτε με μπροστάρη τον κυρίαρχο στο frontcourt Randle, είτε αναζητώντας έναν άλλον συμπρωταγωνιστή στα χρόνια που Barrett και franchise θα κινηθούν μαζί. Ίσως μάλιστα ο ίδιος να ξεκλειδώσει μία πίστα που ακόμη έχει λουκέτο και να μη χρειάζονται άλλον για τη θέση του ‘’Μπάτμαν’’ του ρόστερ. Για την ώρα πάντως, ο συνδυασμός potential και ρόλου που διαθέτει τον κατατάσσουν στους τοπ αθλητές κάτω των 25. 

10. Για την τελευταία θέση αμφιταλαντευτήκαμε πολύ, αλλά ο Patrick Williams την κέρδισε λόγω της αδυναμίας που έχουμε στους forward που δείχνουν στοιχεία από big initiator. Καταρχήν είναι ο μικρότερος παίκτης της λίστας μας και μάλιστα είναι μικρότερος από αρκετούς παίκτες της φετινής φουρνιάς του draft όπως οι Cunnigham και Suggs. Στην πρώτη χρονιά με τους Bulls, είδαμε έναν παίκτη να αγωνίζεται κυρίως στη θέση του SF και να μαρκάρει συνήθως τον καλύτερο παίκτη της αντίπαλης ομάδας. Αν και αρκετές φορές εκτέθηκε από τους πιο γρήγορους και ευέλικτους guard, από την άλλη βελτιώθηκε πολύ μέσα στη σαιζόν και έδειξε ότι έχει τα προσόντα να παίξει άμυνα απέναντι σε παίκτες όπως οι Γιάννης, Durant, LeBron και επίσης να είναι weak side rim protector όταν χρειάζεται (ιδανικό για να παίξει τεσσάρι δίπλα στον Vucevic). 

Παρόλα αυτά, είδαμε στο επιθετικό κομμάτι αρκετές εκλάμψεις που μας κάνουν να αισιοδοξούμε για το άμεσο μέλλον. Η ευκολία με την οποία έφτανε στο σημεία που ήθελε για να σκοράρει δεν είναι συχνή για παίκτες με τα δικά του σωματικά προσόντα και ηλικία. Μπορεί από ένα σημείο να ήταν αναμενόμενο το combo προσποιηση για σουτ, ντριμπλα, side step και σουτ από μέση απόσταση, αλλά ήταν κάτι σαν go to move που τον βοηθούσε να σκοράρει αρκετά συχνά. Επίσης, έχει ήδη πολύ καλά τελειώματα είτε με floater είτε από μέση απόσταση κάτι που απεικονίζεται στο 48,3% που είχε εντός παιδιάς και το 39,1% που είχε στα τρίποντα (σε 2 προσπάθειες ανά παιχνίδι). Στον παρακάτω πίνακα, βλέπετε πώς αυτά τα νούμερα βελτιώθηκαν σημαντικά όταν έπαιζε σαν PF και είχε απέναντί του παίκτες πιο αργούς και κοντά στα κυβικά του. Αυτή η ικανότητα να σκοράρει με σουτ μετά από ντρίμπλα (κυρίως από μέση απόσταση) μας κάνει αισιόδοξους ότι μπορεί να έχει ακόμα.  

47,9% στα τρίποντα ως PF, 53% στα δίποντα και 58% eFG% είναι υψηλότατες επιδόσεις για rookie. Στα πλαίσια της “εκπαίδευσής” και λόγω της παρουσίας του Markkanen έπαιξε για πολλά λεπτά στη θέση του SF, όμως μετά τη φυγή του Φινλανδού η θέση του PF είναι δική του και με την παρουσία των DeRozan, LaVine, Vucevic, Ball θα έχει πολύ περισσότερο χώρο και ελεύθερα σουτ στην επίθεση.

Ο Pat Will έχει ήδη στα 20 χρόνια δύο ξεκάθαρους δρόμους που μπορούν να τον κάνουν έναν μελλοντικό σταρ του ΝΒΑ. Αν βελτιώσει την ντρίμπλα και το παιχνίδι ένας με έναν, θα μπορούσε να γίνει ένας δημιουργός στο επιθετικό κομμάτι όπως ο Kawhi Leonard, αλλά ακόμα κι αν δεν βελτιώσει αυτό το κομμάτι θα μπορούσε να εξελιχθεί σε έναν από τους καλύτερους 3&D παίκτες, σαν μια καλύτερη εκδοχή του Jerami Grant.

Honorable mention: Έχουμε πολλές αμφιβολίες αν ο Haliburton θα μπορούσε να είναι νούμερο ένα σε μια ομάδα που θα είναι σταθερά στα play off, αλλά όπως και να έχει είναι ένας πολύ καλός παίκτης που ως δεύτερη ή τρίτη επιλογή θα κάνει τεράστια καρίερα στο ΝΒΑ. Καλός σουτέρ, διαβάζει πολύ γρήγορα το παιχνίδι και παίζει καλή άμυνα. Η αμφιβολία που έχουμε, είναι κατά πόσο μπορεί να δημιουργήσει ο ίδιος το δικό του σουτ σε καταστάσεις ένας με έναν.

Ο Jaren Jackson Jr. έχει δείξει αποσπασματικά ότι μπορεί να είναι ένας από τους τρεις καλύτερους σουτέρ τριων πόντων με ύψος πάνω από 2,10μ (Jokic και Towns οι άλλοι δύο), τρομερός αμυντικός τόσο ως rim protector όσο και με αλλαγές στην άμυνα και μπορεί να επιτεθεί με ντρίμπλα στο καλάθι. Από την άλλη έχει πολλούς τραυματισμούς και ποτέ δεν είχε μεγάλη συνέχεια στο παιχνίδι του. Αν φέτος γίνει πιο συνεπής, τότε σίγουρα θα φαντάζει μεγάλη παράληψη που δεν είναι μέσα στη λίστα.