Out Of Space
1. Λίγες ημέρες πριν το draft ήταν έντονη η συζήτηση πως οι Toronto Raptors θα διάλεγαν στο #4 τον Scottie Barnes αντί του Jalen Suggs, παρ’ ότι ως εκείνο το σημείο η πρώτη τετράδα (Cunningham, Green, Mobley, Suggs) έμοιαζε σχεδόν κλειδωμένη στο μυαλό των περισσοτέρων. Τελικά πήγαν με τον Barnes. Όπως άλλωστε διαβάσαμε στο Twitter τις προηγούμενες ημέρες, ‘’όταν υπάρχει δίλημμα ανάμεσα σε δύο παίκτες, καλύτερος είναι εκείνος που επιλέγουν οι Raptors’’.
Oκ, προφανώς υπερβολή, ο Suggs είναι σούπερ παίκτης in his own right, όμως ο Barnes δείχνει να ταιριάζει απόλυτα με τη φιλοσοφία και το παιχνίδι του franchise που τον επέλεξε, θέτοντας εαυτόν ως πρώιμο φαβορί για το βραβείο του rookie της σεζόν. Όσα γνωρίζαμε πριν τον πρώτο του αγώνα ως επαγγελματίας εμφανίζονται στο παρκέ. Κανονικό δυναμό σε άμυνα και ριμπάουντ, λες και του έχεις φορέσει μία έξτρα μπαταρία στην πλάτη. Μακριά χέρια, μόνιμα απλωμένα, και πόδια που καλύπτουν γρήγορα μέτρα, σε έναν συνδυασμό που επιτρέπει στον Barnes να είναι σκιάχτρο στο χώρο και να αντέχει με την ίδια άνεση απέναντι σε μεγαλύτερα κορμιά ή γρήγορους περιφερειακούς.
Εκείνο που επίσης γνωρίζαμε είναι η ικανότητά του στη δημιουργία, ειδικά όταν τρέχει με την μπάλα το γήπεδο και επιλέγει να πασάρει. Όταν βέβαια δεν τον προλαβαίνει κανείς συμπαίκτης, εκείνος μπορεί να καρφώσει, έχοντας διανύσει όλο το παρκέ με τρεις ντρίμπλες.
Ο coach Nurse, ελλείψει Siakam, έχει δώσει τη δυνατότητα στον νεαρό να λειτουργεί ως point forward και εκείνος ως τώρα βρίσκει 17,6 πόντους, 2,3 ασίστ και 9 ριμπάουντ κατα μέσο όρο, πιάνοντας σύντομα επίπεδα παραγωγικότητας που είχαμε δει στο πρόσφατο παρελθόν από παίκτες όπως οι Zion Williamson και Ben Simmons (το πρόσφατο saga έχει διαγράψει από τη συλλογική μνήμη ότι στο ξεκίνημα, αν και εξίσου άσουτος, σκόραρε μία χαρά). Η εντυπωσιακή προσθήκη στο παιχνίδι του είναι η άνεση στις mid-range εκτελέσεις, κάτι που όπως γράφει και ο Sam Vecenie (draft expert και αγαπημένος της στήλης) δεν περίμεναν πολλοί εντός λίγκας και αυξάνει κατακόρυφα το ταβάνι του. Ο Barnes σουτάρει μετά από pick and roll, ή σταματά μετά από ντρίμπλα -και πάνω στο τρέξιμο- και συνήθως η μπάλα βρίσκει μόνο διχτάκι. Σύμφωνα με το Cleaning The Glass, 53% των εκτελέσεων του βρίσκονται στο mid-range (κυρίως στο short mid), με την ευστοχία από εκείνο το σημείο (46%) να αποτελεί σημείο αισιοδοξίας. Αν σταθεροποιήσει το προσωπικό του σκορ από pull-up εκτελέσεις (βάζοντας σιγά σιγά και το τρίποντο), σε συνδυασμό με την άμυνα, τη δημιουργία και το πόσο freak αθλητής είναι, οι Raptors έχουν στα χέρια τους έναν πραγματικό σταρ από το ξεκίνημα.
2. Αν κάναμε ένα πολύ πρώιμο power ranking των πρωτοετών, τότε ο Evan Mobley, μαζί με τον Scottie Barnes, θα ήταν τα δύο φαβορί για το #1. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι οι Cavs έχουν γίνει must see ομάδα στο League Pass και έχουν ρεκόρ 6-4 θα έπρεπε να είναι αρκετοί λόγοι ώστε να μας πιστέψετε.
Ξεκινώντας από τα νούμερα, ο Evan Mobley έχει 13,8 πόντους, 7,9 ριμπάουντ, 2,3 ασίστ, 1 κλέψιμο και 1,3 τάπες ανά παιχνίδι. Παρότι (προς ώρας) τα advanced στατιστικά δεν τον δικαιώνουν, βλέποντας τα παιχνίδια των Cavs είναι εμφανέστατη η επιρροή του, ειδικά στην άμυνα. Ως τώρα αγωνίζεται κυρίως στη θέση του power forward, παίζοντας δίπλα στον Jarrett Allen (κάτι που περιμένουμε να αλλάξει στο μέλλον, όταν θα βάλει περισσότερο βάρος και αποκτήσει δύναμη) και δείχνει την ικανότητα να παίξει άμυνα στα πόδια απέναντι στα καλύτερα guard της λίγκας, στην κορυφή της ζώνης> αλλά και παράλληλα ως ένας πολύ καλός rim protector. Αν δείτε τα παραπάνω highlights, θα διαπιστώσετε ότι δεν μιλάμε για έναν rookie απλά πολύ καλό στην άμυνα, αλλά για έναν παίκτη που ίσως είναι ήδη στους 20 καλύτερους αμυντικούς της λίγκας και που στο μέλλον θα κερδίσει πολλαπλά DPOY (ναι, πάνω από ένα). Στην επίθεση, το παιχνίδι του μπορεί να βασίζεται πολύ στα τελειώματα κοντά στο καλάθι, αλλά στους τελευταίους αγώνες δείχνει επιπρόσθετα ενδιαφέροντα στοιχεία, όταν επιτίθεται μετά από ντρίμπλα, όπως αυτή η πάσα στον Allen ή αυτή η πάσα στον Kevin Love.
Οι Cavs έχουν ξεκινήσει καλύτερα από ότι περιμέναμε, συνεχίζουν όμως να βρίσκονται σε μεταβατική περίοδο. Πρέπει σύντομα να πάρουν μια απόφαση για τον Collin Sexton και παρότι έδωσαν πολλά χρήματα στον Allen, μάλλον δεν θα είναι αυτός ο μελλοντικός τους center. Για την ώρα όμως, φαίνεται ότι στο πρόσωπο των Garland και Mobley έχουν βρει τις βάσεις του μελλοντικό κορμού της ομάδας.
3. Δυστυχώς οι Minnesota Timberwolves (3-5) δεν κάνουν το ξεπέταγμα που ορίζει το ταλέντο τους (σημείωση: Τρία top-picks των προηγούμενων ετών, χάρισμα σε περιφέρεια-φτερά-frontline, συν ταλέντα σε δεύτερο ρόλο όπως ο Malik Beasley και βετεράνοι όπως ο Pat Beverley. Άντε παίξτε λίγο μπάσκετ), δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τον Anthony Edwards ξεχωριστά, ο οποίος πετάει στο ξεκίνημα της σεζόν.
Το περσινό #1 pick βρίσκει 23 πόντους ανά παιχνίδι, αναλαμβάνοντας -απόλυτα δίκαια- τον ρόλο του κυρίαρχου εκτελεστή από την περιφέρεια, με βασικό όπλο το πολύ δυνατό κορμί και την άνεση που εφορμά στο καλάθι. Συστήνεται πλέον ως initiator αρκετών επιθέσεων των Wolves, έχει ανεβάσει τη δημιουργία για τους συμπαίκτες (περίπου 3,5 ασίστ ανα παιχνίδι και ένα από τα υψηλότερα AST% ανάμεσα στα φτερά της λίγκας, σύμφωνα με το Cleaning the Glass), παράλληλα όμως μπορεί να λειτουργήσει ως off-ball απειλή, με σημαντικό μερίδιο των πόντων του να προέρχονται από ασίστ συμπαικτών, ειδικά από την περιφέρεια, με 61% assisted τρίποντα (συνήθως κεντρικά ή ψιλο-πλάγια, ο Edwards δεν αποτελεί καλό spot shooter από τις γωνίες). Μέσες άκρες και για να μην τα πολυλογούμε, έχει ήδη ένα από τα πληρέστερα επιθετικά πακέτα και παράγει σε ρυθμούς πρωτοκλασάτου παίκτη.
Η σημαντική βελτίωση έρχεται στην άμυνα, κυρίως στη διάθεση και τη συνέπεια, καθώς η πρώτη ύλη (σωματικά προσόντα, ταχύτητα) ήταν εκεί από την αρχή. Ο Edwards χρησιμοποιεί τον κορμό του και μένει μπροστά από τους περισσότερους wing-forwards σχετικά άνετα σε άμυνα on-ball, αντέχει το 1v1 παιχνίδι και παράλληλα αρχίζει (δειλά-δειλά) να διαβάζει καλύτερα πώς πρέπει να τοποθετηθεί σε άμυνα χώρου και να βοηθά στις αλλαγές με την τεράστια αθλητικότητα που διαθέτει. Με εκείνον στο παρκέ οι Timberwolves δέχονται 14,6 λιγότερους πόντους ανα 100 κατοχές, και σε συνδυασμό με την επιθετική παραγωγή στα λεπτά που αγωνίζεται (+13,2 πόντους), προσφέρει ένα +27,8 που αγγίζει τα όρια του παράλογα επιδραστικού, εκτός αν μιλάμε για το επόμενο μπασκετικό φαινόμενο.
Tα παραπάνω νούμερα θα υποχωρήσουν λίγο, όσο οι δείκτες σταθεροποιούνται μέσα από τα συνεχόμενα παιχνίδια, για την Minnesota ωστόσο είναι όλα στο πιάτο. Το eye test, τα advanced στοιχεία, το ασύλληπτο potential. Ο Anthony Edwards είναι ένας από τους επόμενους all-stars και καλό θα ήταν σύντομα να βρουν τον τρόπο που εκείνος, μαζί με τους Towns και Russell (;) θα αρχίσουν να μαζεύουν νίκες.
4. Από πέρυσι είχαμε προειδοποιήσει ότι ο Desmond Bane θα αποτελούσε μία από τις “κλοπές” του draft. Μετά από μια αρκετά καλή πρώτη χρονιά, ο πρώην παίκτης του VCU έχει ξεκινήσει φέτος με κεκτημένη ταχύτητα από το Summer League και εκμεταλλευόμενος την απουσία του Dillon Brooks, κάνει καταπληκτικά παιχνίδια.
Οι 16,7 πόντοι, με 40,3% από το τρίποντο (σε 7,4 προσπάθειες ανά αγώνα) επιβεβαιώνουν τη φήμη του ως σουτέρ και δίνουν τους απαραίτητους χώρους, ώστε ο Ja Morant να σκοράρει 16 πόντους ανά αγώνα κάτω από το καλάθι. Είναι ο πρώτος παίκτης που θυμάμαι να έχει κατορθώσει να μετατρέψει το μειονέκτημα ότι έχει κοντά χέρια, σε πλεονέκτημα αφού μπορεί και σουτάρει πάρα πολύ γρήγορα. Όσον αφορά την άμυνα, στηριζόμενος στη δύναμη του, τις καλές τοποθετήσεις και τα αρκετά γρήγορα πόδια, καταφέρνει να μένει μπροστά στους αντιπάλους του ή/και να δίνει καίριες βοήθειες. Σύμφωνα με το CTG, όταν παίζει η άμυνα των Grizzlies δέχεται 7,7 πόντους λιγότερους ανά 100 κατοχές, σε σχέση με τα διαστήματα που είναι στον πάγκο.
<>Η επιστροφή του Brooks ίσως έχει κάποια επίδραση στα λεπτά του, αλλά επειδή οι χώροι που δίνει στον Morant και η άμυνα του είναι στοιχεία απαραίτητα, θεωρούμε ότι αυτή η επιπτωση θα είναι μάλλον μικρή. Ξέρετε, οι Grizzlies είναι από τις αγαπημένες ομάδες της στήλης, οπότε θα παρακολουθούμε τις εξελίξεις.
5. Ληστεία στο draft: "Oι Indiana Pacers διαλέγουν στο #13 τον Chris Duarte’’
Αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της καριέρας του 23χρονου Δομινικανού wing στο ΝΒΑ έως τώρα. Η τελευταία του σεζόν στο Oregon (17 πόντοι - 2,7 ασίστ - 4,6 ριμπάουντ, με 42% στο τρίποντο) είχε δώσει την προειδοποιητική βολή, ενώ πριν το draft υπήρχε η συνολικότερη άποψη πως η ηλικία και το 2-way παιχνίδι θα τον βοηθήσουν να προσαρμοστεί σχετικά γρήγορα στις επαγγελματικές απαιτήσεις, εκείνος όμως έχει ήδη ξεπεράσει τις όποιες προσδοκίες.
Υπάρχουν φορές που η εικόνα περιγράφει καλύτερα μία κατάσταση. Ο Duarte διώχνει το screen, σε σημείο που ο αγώνας είναι στο όριο, σηκώνεται και εκτελεί. Εκείνο ήταν το τρίτο παιχνίδι ως επαγγελματίας και απέναντι του, όπως βλέπετε, η εξαιρετική άμυνα του Miami.
O Duarte διαθέτει ένα πολύ γλυκό pull-up παιχνίδι, εκτελεί με την ίδια άνεση είτε μετά από ντρίμπλα, είτε ως spot shooter σε off-ball ρόλο και το σημαντικότερο για την Indiana είναι πόσο όμορφα κουμπώνει με το υπόλοιπο υλικό. Μπορεί να κινηθεί γύρω από τον Domantas Sabonis, ο οποίος είναι ένας από τους καλύτερους δημιουργούς ψηλούς, δένει στα φτερά με τον ball point of emphasis Caris LeVert, καλύπτοντάς τον παράλληλα αμυντικά, ενώ όταν χρειάζεται θα πάρει την μπάλα στα χέρια του για να δώσει σκορ, όπως είδαμε στο βίντεο παραπάνω.
16 πόντοι - 2,4 ασίστ - 4,4 ριμπάουντ, 42% στο τρίποντο σε 6 προσπάθειες ανα αγώνα. Συνέπεια, σχεδόν ρομποτική, λες και βρίσκεται ακόμη στο Oregon. Η ηλικία του συνάδει με εκείνη των υπόλοιπων πρωταγωνιστών των Pacers, το ίδιο και το αμυντικό προφίλ που συνήθως αναζητούν στην Indiana (-7,6 πόντους για τους αντιπάλους ανα 100 κατοχές, στα λεπτά που αγωνίζεται) και ίσως το μοναδικό σημείο που χρειάζεται αστερίσκο είναι οι εκτελέσεις από το mid-range. Όχι γιατί τις αναζητά, πολύ καλά κάνει αφού έχει τα όπλα για κάτι τέτοιο. Κυρίως γιατί η ευστοχία από εκείνα τα σημεία (38%) δε συμβαδίζει ακόμη με την ποσότητα (35% των συνολικών προσπαθειών, δηλαδή πάνω από το ⅓).
Συνολικά είναι μια εξαιρετική προσθήκη μέσω του draft σε μία πεντάδα (Brogdon, LeVert, Duarte, Sabonis, Turner) που μπορεί να προκαλέσει ζημιά σε οποιονδήποτε αντίπαλο, όσο περιμένουν την επιστροφή του TJ Warren.
6. Η επιλογή του Scottie Barnes από τους Raptors έδωσε το δικαίωμα στους Orlando Magic να βάλουν στο franchise τον Jalen Suggs, έναν από τους πιο ταλαντούχους guard της γενιάς του. Επιτέλους ποιοτικός χειριστής, ικανός σκόρερ, κάτι που να θυμίζει στο Orlando ότι παίζουν μπάσκετ και οι κοντοί και αξίζει να επενδύσουν σε έναν. Κάπου εκεί λοιπόν, ο Cole Anthony γέλασε, έπιασε την μπάλα στα χέρια και μας βροντοφώναξε ένα ‘’ναι γεια σας, υπάρχω και εγώ εδώ, σε περίπτωση που το ξεχάσατε’’.
Αυτή την περίοδο ο νεαρός guard μπορεί να σκοράρει απέναντι σε οποιαδήποτε άμυνα, με οποιονδήποτε τρόπο. Η ικανότητά του από την περιφέρεια (περισσότερο απο 48% σε pull-up εκτελέσεις από το τρίποντο) γεμίζει το πακέτο που είχαμε δει από το λύκειο ακόμη, με τον Anthony να αποτελεί σούπερ αθλητή, που εκμεταλλεύεται το πρώτο βήμα και την κλειστή ντρίμπλα που διαθέτει ώστε να περάσει τον προσωπικό του αντίπαλο. Παράλληλα με αυτό, δημιουργεί περισσότερο από ποτέ, προσφέροντας 5,5 ασίστ κατα μέσο όρο στους Magic, ενώ βλέπουμε με συνέπεια αυτά που γράφονταν για εκείνον pre-draft, ότι δηλαδή μπορεί να αποτελέσει πολύ καλό on-ball αμυντικό, λόγω του χαμηλού κέντρου βάρους και της ικανότητας να διαχειρίζεται την αλλαγή κατεύθυνσης.
Τα νούμερα στον παραπάνω πίνακα του Cleaning the Glass είναι σχεδόν κωμικά. Με τον Cole Anthony στο παρκέ οι Magic σκοράρουν 31,7 πόντους περισσότερους, με σαρωτικά μεγαλύτερο eFG% και δέχονται 10 πόντους λιγότερους. Αυτό ασφαλώς είναι προϊόν των λίγων αγώνων, όπως επίσης πρέπει να υπολογίσουμε πως το Orlando είναι μία από τις χειρότερες ομάδες ως τώρα, με ασταθή άμυνα, που ψάχνει τα διάφορα ταλέντα του ρόστερ, οπότε ο -πιο- έτοιμος Anthony ξεχωρίζει σα τη μύγα μες στο γάλα. Υπάρχουν όμως λόγοι σαφούς αισιοδοξίας, πως πρόκειται για έναν πολύ παραγωγικό guard, ενώ δημιουργεί και το ερώτημα: Δίνεται η δυνατότητα στους Magic να χρησιμοποιούν εκείνον ως leading χειριστή επάνω στην μπάλα, μετατρέποντας τον Suggs σε ένα υβριδικό υπερόπλο δίπλα του;
7. Παραφράζοντας τη γνωστή ρήση θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα τρία σίγουρα πράγματα τα τελευταία χρόνια είναι οι φόροι, ο θάνατος και ότι οι forward του Florida State θα κάνουν καριέρα στο ΝΒΑ. Μάλλον υπερβολικό, αλλά μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημα του Patrick Williams πέρυσι και του Scottie Barnes φέτος, έχουμε και τον Devin Vassell να κερδίζει το ρόλου του έκτου παίκτη για τους Spurs, μόλις στη δεύτερη χρονιά του στο ΝΒΑ.
Από πέρυσι είχε φανεί ότι η άμυνα θα είναι το δυνατό του χαρτί, όμως η φετινή εξέλιξη στο επιθετικό κομμάτι, βγάζει μάτι. Με εξαίρεση τα τελειώματά του κάτω από το καλάθι, όπου έχουν πέσει στο πολύ χαμηλό 55% (πέρυσι είχε 65%) σε όλους τους άλλους τομείς είναι βελτιωμένος. Σουτάρει με 55% από μέση απόσταση και 36% από το τρίποντο (58% από τις γωνίες και μόλις 26% above the break) παρά το γεγονός ότι σουτάρει περισσότερο. Μάλιστα είναι εμφανής η συνεχής βελτίωση στο σουτ μετά από ντρίμπλα. Όπως είχαμε πει παλιότερα στην πρώτη του σεζόν στο κολέγιο είχε ευστοχήσει μόλις σε ένα σουτ μετά από ντρίμπλα και τη δεύτερη σε 39. Η βελτίωση αυτή συνεχίζεται και στο ΝΒΑ, αφού ενώ την πρώτη χρονιά το 27% των προσπαθειών του ήταν μετά από ντρίμπλα, στο μικρό δείγμα που έχουμε φέτος το ποσοστό αυτό ανεβαίνει στο 38%. Εκτός από τα νούμερα, είναι εμφανής ακόμη και στο μάτι η αυτοπεποίθηση και η βελτίωση του, όπως φαίνεται σε αυτή και σε αυτή την προσπάθεια. Βλέπουμε ήδη στη δεύτερη χρονιά σουτ μετά από συνδυασμό από ντρίμπλες και προσποιήσεις, κάτι που μας κάνει να πιστεύουμε ότι το ταβάνι του είναι πολύ παραπάνω από έναν απλό 3&D παίκτη.
Σύμφωνα με το CTG, με εκείνον στο παρκέ οι Spurs σκοράρουν 14,8 πόντους περισσότερους ανά 100 κατοχές (σε σχέση με τα διαστήματα που είναι στον πάγκο) και είναι ο δεύτερος καλύτερος παίκτης της ομάδας σε αυτή την κατηγορία μετά τον Dejounte Murray, που έχει +16,6. Χαρακτηριστικά, ανάμεσα στους παίκτες που έχουν παίξει τουλάχιστον 150 λεπτά φέτος, ο τρίτος παίκτης είναι ο Lonnie Walker με μόλις +4,5! Όσο αφορά την άμυνα, έχουμε ήδη δει τα πολύ καλά του στοιχεία όταν μαρκάρει τον αντίπαλο χειριστή της μπάλας, κατι που έχει οδηγήσει σε 1,4 κλεψίματα και 0,7 τάπες ανά αγώνα.
Πιστεύουμε ότι είναι θέμα χρόνου να χτυπήσει την πόρτα της αρχικής πεντάδας και η ερώτηση σε αυτό το ενδεχόμενο είναι ποιος θα μπορεί να μαρκάρει τα αντίπαλα τεσσάρια, ο McDermott ή ο Keldon Johnson.
I need some 1
O Nah’shon Hyland επιλέχθηκε στο νούμερο #26 από τους Denver Nuggets και παρότι έχει παίξει ελάχιστα (74’ στα πρώτα οκτώ παιχνίδια των Nuggets), είμαστε σίγουροι ότι θα έχει μια μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ.
Καταρχάς δεν πρόκειται ποτέ να τα παρατήσει, ούτε μπροστά στις πιο μεγάλες δυσκολίες. Τον Μάρτιο του 2018, πριν ακόμα κλείσει τα 18 του χρόνια κι ενώ ξεκουραζόταν στον δεύτερο όροφο του σπιτιού όπου έμενε, διαπίστωσε ότι έπιασε φωτιά στο σπίτι. Δεν μπορούσε να βγει από το δωμάτιο, αφού οι φλόγες είχαν φτάσει στην εξώπορτα, οπότε προκειμένου να γλιτώσει, χρειάστηκε να πηδήξει από το παράθυρο στο πεζοδρόμιο με αποτέλεσμα τραυματιστεί σοβαρά στο γόνατο.
O Hyland ήταν έτοιμος να μπει στην τελική χρονιά του γυμνασίου και να επιλέξει κάποιο κολέγιο και ξαφνικά δεν ήξερε αν θα μπορέσει να ξαναπαίξει μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο, αφού ο τραυματισμός στο γόνατο ήταν αρκετά σοβαρός. Τελικά τα κατάφερε και το VCU του έδωσε μια αθλητική υποτροφία. Τον πρώτο χρόνο, ο covid σταμάτησε τη σεζόν πάνω στο σημείο που έγινε βασικός, όμως τη δεύτερη χρονιά ήταν εμφανές ότι θα μπορούσε να έχει μια ευκαιρία στο ΝΒΑ. Τελείωσε με 19,5π και 37,1% στα τρίποντα, παρότι ήταν o μοναδικός παίκτης που μπορούσε να σκοράρει με ευκολία και όλες οι αντίπαλες άμυνες ήταν προσαρμοσμένες πάνω του.
Οι Nuggets του έδωσαν την ευκαιρία και αυτός ήδη από το summer league και την pre-season έδειξε ότι έχει τα στοιχεία για να κάνει μια σημαντική καριέρα στο ΝΒΑ. Είναι πολύ καλός σουτέρ, τόσο μετά από ντρίμπλα όσο και όταν βγαίνει από τα screen και αυτό θα είναι το βασικό στοιχείο που θα του κερδίσει λεπτά, ειδικά στο ξεκίνημα της καριέρας του.
Παράλληλα είναι πολύ καλός στην ντρίμπλα και μπορεί εύκολα να περνάει τον αντίπαλο του σε καταστάσεις ένας με έναν, φτάνοντας άνετα μέχρι το καλάθι. Οι ντρίμπλες του είναι αρκετά φαντεζί, κάτι που δείχνει την επιρροή του από το streetball, αλλά ταυτόχρονα πολύ αποτελεσματικές. Ένα κομμάτι που είχε περάσει απαρατήρητο λόγω του ρόλου του στο κολέγιο (σκόρερ) είναι η ικανότητα του στην πάσα. Στα λίγα λεπτά που έχει παίξει, έχει ήδη 2,1 ασίστ ανά παιχνίδι, με μόλις 0,6 λάθη. Ο συνδυασμός της πολύ καλής ντρίμπλας και της ικανότητας να σκοράρει από πολύ μακριά, θα αναγκάζουν τις αντίπαλες άμυνες να τον πιέζουν ψηλά και αυτό θα τον βοηθήσει στο μέλλον να βρίσκει περισσότερους χώρους ώστε να πασάρει στους ελεύθερους συμπαίκτες του. Με αυτόν στο παρκέ οι Nuggets η επίθεση των Nuggets βελτιώνεται κατά 14,6 πόντους ανά 100 κατοχές και η άμυνα είναι χειρότερη κατά 2,7 πόντους ανά 100 κατοχές. Αυτό το τελευταίο κομμάτι, είναι ο τομέας που περιμένω να βελτιωθεί σημαντικά όταν μπορέσει να βάλει βάρος και να δυναμώσει. Το επίσημο βάρος του είναι μόλις 78 κιλά και είναι δύσκολο να παίξεις αποτελεσματική άμυνα όταν δεν έχεις την απαραίτητη δύναμη.
Λόγω του ότι είμαστε στο ξεκίνημα της χρονιάς, τα παραπάνω νούμερα είναι βασισμένα σε πολύ μικρό δείγμα αγώνων (επαιξε σε πέντε από τα οκτώ παιχνίδια των Nuggets και συνολικά 74 λεπτά) αλλά η τάση είναι να ανεβαίνει ο χρόνος συμμετοχής του. Ο προπονητής του άλλωστε, εκθείασε αρκετές φορές τη νοοτροπία που έχει και πριν από λίγες ώρες ανακοίνωσε ότι θα είναι βασικό κομμάτι του πάγκου της ομάδας, αφού η δεύτερη πεντάδα των Nuggets δεν μπορεί να βάλει καλάθι ούτε με αίτηση (γενικότερα, με τον Jokic στον πάγκο η επίθεση της ομάδας του Denver σκοράρει μόλις 94,5 πόντους ανά 100 κατοχές!). Η απουσία Murray για το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν, δημιουργεί μεγάλη ανάγκη για κάποιον περιφερειακό παίκτη να βγει μπροστά στο σκοράρισμα εκτός του βελτιωμένου (και συνήθως ασταθή) Will Barton. Λόγω αυτών των συγκυριών, περιμένουμε τον Hyland να έχει σημαντικό ρόλο στην ομάδα, ως σκόρερ που έρχεται από τον πάγκο και σε συνδυασμό με τις φαντεζί ντρίμπλες μας θυμίζει λίγο τον Jamal Crawford.
Ένας επιπλέον λόγος που θέλουμε να τον δούμε να κάνει μια καλή καριέρα στο ΝΒΑ, είναι ότι έχει ένα από τα πιο κουλ ψευδώνυμα, το Bizzy Bones. Είναι η σύνθεση από δύο παρατσούκλια που είχε σαν παιδί, το Bizzy¹ γιατί πάντα ήταν απασχολημένος με το να παίζει μπάσκετ στα ανοιχτά γήπεδα και Bones² επειδή τότε (όπως και τώρα) ήταν πολύ αδύνατος/κοκαλιάρης.
Αν μέχρι τώρα ο Jokic ήταν ο κύριος λόγος για να ξενυχτήσει κάποιος να δει τους Nuggets, μην βιαστείτε να αλλάξετε κανάλι όταν ο Σέρβος θα πηγαίνει στο πάγκο γιατί τότε θα αρχίζει το show του Bizzy Bones. Πιστέψτε μας, θα σας ανταμείψει.
Omen
Ο Cade Cunningham ξεκίνησε, έστω με κάποια καθυστέρηση, να αγωνίζεται στο ΝΒΑ. Τα τέσσερα πρώτα παιχνίδια του υπερ-ταλαντούχου point guard είχαν αρκετή αστάθεια και πολύ κακές εκτελέσεις (23 fg% σε 14 προσπάθειες κατα μέσο όρο, με 15% από το τρίποντο), καθόλου παράλογο βέβαια γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όσο τρελό και να είναι το potential του συγκεκριμένου, είναι ακόμη ένας νεαρός που προσπαθεί να προλάβει μία λίγκα που τρέχει.
Aπέναντι στους Sixers πάντως, περνούσε τον Thybulle σα να μη συμβαίνει τίποτα και τα έβαζε με τον Embiid κοντά στο καλάθι, ενώ με το Brooklyn μετρούσε στα ίσια την άμυνα των Harden και Durant, σκοράρωντας στην πορεία και με περισσότερη περιφερειακή ευστοχία. Εν ολίγοις, μιλάμε για παικταρά που απλά περιμένει να βρει το ρυθμό του και μάλλον θα το κάνει πολύ πολύ σύντομα. Εμείς πάντως έχουμε έναν αρκετά καλό λόγο να παρακολουθούμε το Detroit τον επόμενο μήνα.
Σημειώσεις:
- Bizzy, slang γραφή της λέξης "busy", που σημαίνει απασχολημένος
- Bones: τα κόκαλα
Νούμερα, στατιστικά, πίνακες από Cleaning The Glass, Basketball Reference και την επίσημη σελίδα του NBA, όπως αυτά ίσχυαν μέχρι Κυριακή, 07 Νοεμβρίου 2021.
