Κάπως έτσι οι Hornets απάντησαν στο ερώτημα Devonte’ Graham ή Malik Monk, ποιο δηλαδή από τα προηγούμενα prospect της περιφέρειας θα ανανεώσει το συμβόλαιό του με την ομάδα και θα μείνει στο πλάι του Ball για τα ερχόμενα χρόνια, με ένα ηχηρό ‘’Και γιατί να διαλέξουμε; Ας φύγουν και οι δύο’’, αφήνοντας τον Monk να πάει στην ευχή του LeBron και τον Graham στην Νεα Ορλεάνη και τον Zion Williamson, σε ένα sign-and-trade που τους έφερε και ένα μελλοντικό lottery pick. Αφού λοιπόν μέσα σε 150 λέξεις έχω ήδη βάλει τον Kupchak να μιλά μόνος του σε μία οθόνη και να γελά σατανικά με τις αποδεσμεύσεις των δύο νεαρών guards, ας πάμε και σε κάτι που σίγουρα ισχύει και δεν είναι προϊόν φαντασίας. Οι Hornets άδειασαν τα πολλά-πολλά στην περιφέρεια και είναι έτοιμοι να εκτινάξουν τη χρήση του LaMelo Ball, δίνοντάς του ό,τι κλειδί και αντικλείδι υπάρχει στην επίθεση του franchise. Υπάρχει λογική πίσω απ’ αυτό;

Μπορώ κυριολεκτικά να παραθέσω 150 διαφορετικές φάσεις που κάνει χαβαλέ πασάροντας πίσω από την πλάτη, κάτω από τα πόδια αντιπάλων, σε alley-oop με κύριο αποδέκτη τον Miles Bridges ή από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη, όλες μόνο σε μία (ρούκι) σεζόν. Το ζήτημα εδώ όμως δεν είναι -μόνο- το αισθητικό, που για να λέμε την αλήθεια είναι ένοχη απόλαυση να βλέπεις τον τύπο να σκαρφίζεται πάσες, αλλά και το πρακτικό, η ευκαιρία δηλαδή που δίνεται στους Hornets να έχουν μία πιο γρήγορη και αποτελεσματική επίθεση με την μπάλα στα χέρια του Ball, για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και περισσότερες κατοχές. Με βάση τα περσινά νούμερα η επίθεση της Charlotte σκόραρε έναν πόντο περισσότερο ανά 100 κατοχές, σιγά τ’ αυγά δηλαδή, με μία λίγο προσεκτικότερη ματιά ωστόσο, παρατηρούμε ότι με τον LaMelo στο παρκέ αυξάνεται κατακόρυφα η συχνότητα που τρέχουν στο transition, καθώς και οι επιθέσεις κοντά στο καλάθι, εκεί δηλαδή που συνήθως βρίσκονται οι αποδέκτες της δημιουργίας του. Η ικανότητα να απλώνει τα χέρια του στο χώρο και να βρίσκει κλεψίματα, καθώς και η άμεση περιστροφή του κορμιού του προς τον ριμπάουντερ, ώστε να πάρει την μπάλα στα χέρια, δημιουργούν αρκετά συχνά προϋποθέσεις αιφνιδιασμού ή ήμι-αιφνιδιασμού, αρκεί οι γύρω του να τρέχουν και να έχουν τα χέρια τους διαθέσιμα. Αν σε αυτά προσθέσουμε ότι ο Ball μπορεί να μεταφέρει την ιδιοφυΐα του και στο παιχνίδι μισού γηπέδου και να πασάρει on-time, ή μαλλον σε δικό του ξεχωριστό timing, που βγάζει για μισό βήμα off την αντίπαλη άμυνα, δίνοντας εύκολους πόντους ξανά κοντά στο καλάθι ή στους απλωμένους περιφερειακούς σουτέρ, έχουμε ένα πλήρες επιθετικό μοτίβο δημιουργίας. Εκείνος θα τρέξει την ομάδα σε παραπάνω ρυθμό, θα κρατήσει κινούμενη την επίθεση σε σετ καταστάσεις, είναι ο άνθρωπος που θέλουμε να παίρνει τις αποφάσεις, πάμε να βρούμε τα υπόλοιπα γύρω του.

Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις έναν τέτοιο δημιουργό, όπως και στην περίπτωση του Trae Young, οι αποφάσεις για το ποιοι θα πλαισιώσουν γίνονται πολύ πιο ξεκάθαρες. Προσέξτε, όχι απαραίτητα σωστές, μπορεί το εγχείρημα να πάει στα σκουπίδια για αμέτρητους λόγους, αλλά οι απαντήσεις είναι εκεί και το μόνο που χρειάζεται είναι να δημιουργήσεις τα ερωτήματα. Ο LaMelo τρέχει και δημιουργεί ακαριαία κοντά στο καλάθι; Αθλητικά κορμιά όπως ο Miles Bridges και ο PJ Washington, διαρκές τρέξιμο στα φτερά και πολλά τελειώματα πάνω από το στεφάνι. Τα ίδια ψιλο-απαιτούνται και από τον ψηλό που θα τρέχει κατα κύριο λόγο το pick n’ roll με τον Ball και εκεί φρόντισαν να επιλέξουν τον Κai Jones (για τον οποίον είχαμε μιλήσει και στο φετινό μας mock draft και μάλιστα τον είχαμε ταιριάξει με την Charlotte), οπότε ο νεανικός πυρήνας που θα πλαισιώνει τον Melo την επόμενη πενταετία αποτελείται από αθλητικότητα, ελατήρια στα πόδια και μεγάλα κορμιά που μπορούν να περιστρέφονται και να τον προστατεύουν από αλλεπάλληλες επιθέσεις των αντιπάλων στο δικό τους αμυντικό μισό του παρκέ.

Και τι συμβαίνει στις στιγμές που η μπάλα θα πρέπει να φεύγει από τα χέρια του, ώστε να εκμεταλλευτούν και τη διάθεση να κινείται off-ball και να δημιουργεί έξτρα βαρυτική έλξη στην άμυνα; Υπάρχει ο Gordon Hayward, ο πιο αντι-σταρ δημιουργός από τα φτερά, που μπορεί να προσφέρει με συνέπεια, χωρίς να απαιτεί ρόλο αντίστοιχο με εκείνον ενός Paul George ή ενός Kawhi Leonard, καθώς και ο Terry Rozier, που μπορεί να δώσει άνα πάσα στιγμή προσωπικό σκορ και επιθετικά ξεσπάσματα που θα τους κρατούν συνεπείς και μέσα στα παιχνίδια. Το πόσο ξεκάθαρο ήταν για το franchise ότι ο LaMelo δεν χρειάζεται δίπλα του έξτρα δημιουργό, αλλά κάποιον που να φέρνει εύκολους πόντους και πονοκέφαλο στην αντίπαλη άμυνα φαίνεται και από την επιλογή περιφερειακού στο φετινό draft, εκεί που προτιμήθηκε ο James Bouknight, ένας σκόρερ-χορευτής με πολύ midrange παιχνίδι και μεγάλα επιθετικά σερί, κάτι σαν πρώιμη βερσιόν του Caris LeVert ή του CJ McCollum.

Στο χαρτί οι Hornets έχουν δομήσει έτσι το πλαίσιο, που ο Melo μπορεί να αγωνίζεται 35+ λεπτά με usage ανάλογο των τοπ γκαρντ της λίγκας, με αθλητές που θα εκμεταλλεύονται κατάλληλα τον τρόπο δημιουργίας του, θα ακολουθούν το τέμπο και θα τον προστατεύουν σαν quarterback, ή σαν τον Πίρλο στην Γιουβέντους ξέρω γω. Όλα αυτά με τη σχετική δικλείδα ασφαλείας ενός έξτρα σκόρερ (Rozier, Bouknight) και ενός all-star επιπέδου παίκτη, όπως ο Hayward.

Κάπου εκεί κάνεις δύο βήματα πίσω, τους κοιτάς όλους μαζί σαν άλλος φωτογράφος που ετοιμάζεται να πατήσει το κλικ στα photoshoots της επίσημης πρώτης κάθε ρόστερ του ΝΒΑ, παρατηρείς εκείνον που βρίσκεται στη μέση και ρωτάς: Είναι ο LaMelo Ball ‘’εκείνος’’ ο παίκτης; Ο σταρ, ο βαρυτικός πόλος, ο Trae Young και ο Steph Curry. Τα per-36 νούμερά του, εκείνα που αντιπροσωπεύουν δηλαδή τα πραγματικά λεπτά που λογικά θα βρίσκει από φέτος, έχουν ένα ‘’ναι μεν αλλά’’. Ποιοτικός, αλλά ίσως όχι ακόμη έτοιμος για superstar επίπεδο, όπως είναι πάρα πολύ φυσιολογικό για έναν δευτεροετή παίκτη. Ακόμη και να ταβανιάσει τη δημιουργία του, πρέπει να δούμε αν είναι ο σκόρερ που απαιτείται, ώστε να οδηγεί τους Hornets σε αλλεπάλληλες νίκες. Οι οποίες νίκες θα αργήσουν να έρθουν, όπως άργησαν για τον Trae, όπως άργησαν για τον Steph και όπως -μάλλον- θα αργούν για κάθε τοπ guard που ναι μεν γράφει προσωπική επιτυχία, αλλά χρειάζεται μία στερέωση του πλαισίου και μέσες άκρες μία τετραετία, ώστε να δει την ομάδα της οποίας ηγείται να διεκδικεί μακρά πορεία στην postseason, πόσο μάλλον ένα πρωτάθλημα. Έχουν στη Charlotte την υπομονή για κάτι τέτοιο, λίγο μόλις καιρό μετά από την οκταετία του Kemba Walker και ένα αντίστοιχο μοτίβο που οδήγησε στο πουθενά; Και όλα αυτά φυσικά με την ευχή από μέρους μας (και την πρόληψη ενός ιατρικού τιμ από τη μεριά των Hornets) ο Ball να παραμένει υγιής, καθώς σε διαφορετική περίπτωση έχει βασικό point guard Ish Smith και μία ομάδα έτοιμη να διεκδικήσει το πρώτο pick του 2022.

Στον αστερισμό του LaMelo υπάρχουν αισιοδοξία και ερωτηματικά, όπως θα συνέβαινε με κάθε project-διαμάντι που δεν μπορούμε να δούμε ακόμη το ταβάνι του. Όταν θα είναι εκεί για εμάς, δε θα έχουμε καμία αμφιβολία. Ως τότε, πολύ σωστά, οι Hornets φρόντισαν να μην μπλέξουν με το δικό μας υποθετικό daydreaming για ταβάνια, πατώματα και ηλιοκεντρικά συστήματα μπάσκετ και να εξοπλίσουν τον Ball με το καλύτερο διαθέσιμο υλικό βάσει των ικανοτήτων του. Σε μία Ανατολή πλέον γεμάτη, που ακόμη και το περσινό επιτυχημένο project των Hawks θα βρει ζόρι ακόμη και για πλασάρισμα στην εξάδα, η άμεση επιτυχία είναι σχεδόν αδύνατη για την Charlotte, ακόμη και αν ο LaMelo φορέσει τη στολή του Iverson. Τα baby steps του franchise ωστόσο προς την επιτυχία είναι ορατά.

Σημειώσεις

Στατιστικά και νούμερα από Cleaning the Glass και Basketball Reference