Out Of Space
1. O Cade Cunningham ίσως είναι από τώρα ένας από τους τοπ χειριστές της λίγκας. Το ρεκόρ των Detroit Pistons (4-22), όπως και το ανισόρροπο σύνολο που έχει χτιστεί (και) φέτος, δε βοηθούν ιδιαίτερα στο να παίρνει περισσότερα βλέμματα επάνω του, όμως το #1 του φετινού draft ξεπέρασε την αρχική κακή περίοδο και εμφανίζει στο παρκέ αυτό που βλέπαμε από το κολλέγιο: Πληρότητα.
Γρήγορα αντιλήφθηκε πως μπορεί να επιτεθεί σε οποιονδήποτε αντίπαλο με χαρακτηριστική άνεση, είτε εκμεταλλευόμενος το μεγάλο του κορμί, είτε την πολύ καλή ντρίμπλα του και το πλεονέκτημα που προσφέρει στην πρώτη κίνηση, βρίσκοντας εύκολους πόντους κοντά στο καλάθι ή από μέση απόσταση. Στα τελευταία παιχνίδια έχει αυξήσει και τις ποιοτικές περιφερειακές εκτελέσεις (48% μέσα στον Δεκέμβριο, σε περίπου 7 προσπάθειες ανα αγώνα), ενώ παράλληλα αποτελεί έναν από τους καλύτερους δημιουργούς σε αυτή την ηλικία (25,2 AST%), με timing στην πάσα και διάβασμα της άμυνας που συναντάμε σε βετεράνους guards, με ένα σωρό σεζόν στην πλάτη τους. Ο Cunningham διαλέγει εξαιρετικά τα σημεία που πρέπει να επιτεθεί, δίνει ρυθμό και καλές αποφάσεις σε μία αρκετά δυσλειτουργική επίθεση, όσο παράλληλα στέκεται με επάρκεια αμυντικά (-4,6 πόντους ανά 100 κατοχές στα λεπτά που αγωνίζεται). Μοναδικό αρνητικό σημείο ο μεγάλος αριθμός λαθών με σχεδόν 4 ανα αγώνα, απόλυτα φυσιολογικά για πρωτοετή που καλείται να τρέξει μία ολόκληρη ομάδα, με μεγάλο usage. 22 πόντοι, 4,6 ασίστ και 5,4 ριμπάουντ στα πέντε παιχνίδια του Δεκεμβρίου, νούμερα αθλητή με all-star πορεία, ακόμη και σε franchise που είναι πολύ μακριά από οποιαδήποτε υποψία επιτυχίας. Το σημαντικότερο είναι η εικόνα, πως φτάνει σ’ αυτά τα νούμερα περπατώντας, με αυτό το οριακά μπλαζέ, ανίδρωτο στυλ. Οι Pistons διαθέτουν έναν πραγματικό franchise cornerstone. Ο προβολέας για το βραβείο του rookie της σεζόν έχει γυρίσει πάνω στους Mobley και Barnes απόλυτα δίκαια, ο Cunningham το εκμεταλλεύεται και βελτιώνεται χωρίς μίντια και φίλαθλοι να τον κυνηγούν για το παραμικρό λάθος. Μια χαρά, απλά μην ξεχάσετε να γυρίσετε το φως ξανά πάνω του αργά ή γρήγορα, γιατί χάνετε έναν superstar in the making.
2. O Tyrese Haliburton έχει μπλέξει με την ανικανότητα των Kings να φτιάξουν μια λειτουργική ομάδα μπάσκετ, αλλιώς θα ήταν μέσα στους 10 καλύτερους παίκτες από τα τελευταία τρία draft. Ψηλός guard (1,96μ) που διαβάζει πολύ γρήγορα το παιχνίδι, πασάρει εξαιρετικά και σουτάρει με 41,6% από το τρίποντο. Από τη στιγμή που ανέλαβε ο Gentry, o Haliburton έχει γίνει ο βασικός δημιουργός της ομάδας και ο Fox έχει περάσει στη θέση του σκόρερ. Σε αυτό το διάστημα ο δευτεροετής παίκτης έχει 6,6 ασίστ (έναντι 3,9 του Fox) και οι Kings τα πάνε κάπως καλύτερα, καθώς έχουν ρεκόρ 5-6, κόντρα στο 6-11 με τον Walton. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους βασικούς δημιουργούς των άλλων ομάδων, δεν έχει την εκρηκτικότητα ώστε να επιτίθεται συστηματικά προς το καλάθι και να αναγκάζει έτσι τις αντίπαλες άμυνες να κλείνουν. Σε 26 παιχνίδια μέχρι τώρα έχει μόλις 27/36 προσπάθειες μετά από διείσδυση μέχρι το καλάθι και και τα 10 από τα 27 εύστοχα καλάθια ήταν μετά από πάσα, κάτι που κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακές τις 6,6 assists. Το επιθετικό του παιχνίδι όπως είπαμε και νωρίτερα βασίζεται στις γρήγορες αποφάσεις, εκμεταλλευόμενος το όποιο μικρό πλεονέκτημα μπορεί να έχει είτε χρησιμοποιώντας κάποιο screen συμπαίκτη του, είτε χτυπώντας την αντίπαλη ομάδα στο close out. Δείτε πως διέλυσε την άμυνα των Magic στην τέταρτη περίοδο πριν από μερικές μέρες.
Σε όλες τις φάσεις χρησιμοποιεί την παρουσία ενός screen (είτε Pick and Roll, είτε Dribble Handoff) για να πάρει κάποιο πλεονέκτημα και μετά περιμένει να δει τι θα του δώσει η άμυνα ώστε να το εκμεταλλευτεί στο έπακρο.
Στην άμυνα, παραμένει ένας από τους καλύτερους παίκτες των Kings με ιδιαίτερη έφεση στις βοήθειες. Όταν παίζει μαζί με τους Mitchell και Holmes στο παρκέ, οι Kings δέχονται μόλις 99,2 πόντους ανά 100 κατοχές αφού η απίθανη άμυνα στην μπάλα του Mitchell συμπληρώνεται από την ομαδική άμυνα του Haliburton και το rim protection του Holmes.
Σε γενικές γραμμές, το στυλ του παιχνιδιού του θυμίζει πολύ τον Lonzo Ball κι όπως στην περίπτωση του παίκτη των Bulls, θα θέλαμε να τον δούμε σε μια καλύτερη ομάδα ώστε να αξιοποιηθεί καλύτερα το ταλέντο του.
3.Ο Franz Wagner είναι μια απο τις ευχάριστες εκπλήξεις της σεζόν. O πρώην παίκτης της Alba και των Michigan Wolverines έχει φέτος 14,3 πόντους, 4,4 ριμπάουντ, 2,8 ασίστ και 39% από το τρίποντο, σε 3,8 προσπάθειες ανά αγώνα. Παρότι περιμέναμε να είναι ένας αποτελεσματικός 3&D παίκτης, με βάση την παρουσία του στο κολλέγιο, η απόδοσή του στην επίθεση εντυπωσιάζει. Δείτε εδώ πώς επιτίθεται στον Zubac μετά από pick and roll, ή πώς διαβάζει το mismatch απέναντι στον Howard, τον βγάζει στην περιφέρεια για να σκοράρει απέναντι του αφού πρώτα έχει χρησιμοποιήσει μια σταυρωτή ντρίμπλα για να τον περάσει. Στα τελευταία παιχνίδια δείχνει να είναι και πιο άνετος στα σουτ τριών πόντων μετά από ντρίμπλα και αν βάλει κι αυτό το όπλο στη φαρέτρα του, τότε θα μετατραπεί σε πρόβλημα για τις αντίπαλες άμυνες.
Στην άμυνα ξεχωρίζει για τις καλές τοποθετήσεις και την ικανότητα να μένει μπροστά στον αντίπαλο. Ανάμεσα σε όλες τις πεντάδες που έχουν παίξει τουλάχιστον 250 κατοχές, η βασική πεντάδα των Magic (Anthony, Suggs, Wagner, Carter, Bamba) ήταν η καλύτερη στο αμυντικό κομμάτι, δεχόμενη μόνο 94,4 πόντους ανά 100 κατοχές.
To μυστικό αυτής της πεντάδας, είναι ότι επιτρέπει λίγα σουτ κοντά στο καλάθι (Bamba και Carter φοβίζουν) και τα ποσοστά των αντιπάλων από το τρίποντο είναι μόλις 28,7%. Ίσως να παίζει ρόλο και η τύχη σε αυτό, όμως ο τρόπος που βγαίνει στα close out και με τη βοήθεια από τα μακριά του χέρια, νομίζω παίζουν ρόλο σε αυτό το αποτέλεσμα. Θα δούμε αν μέσα στη χρονιά αυτά τα νούμερα αλλάξουν πολύ.
Μπορεί οι Magic να είναι μια από τις δυο χειρότερες ομάδες του ΝΒΑ φέτος, αλλά όπως βλέπουμε από τον παραπάνω πίνακα, η βασική τους πεντάδα είναι αρκετά πετυχημένη και ακόμα δεν έχουμε δει σε τι κατάσταση είναι οι Fultz και Isaac.Με την επιστροφή αυτών των δυο, τη βελτίωση των νεαρών παικτών όπως ο Wagner και ένα καλό πικ στο επόμενο draft, τους βλέπω πολύ σύντομα να χτυπάνε την πόρτα των playoffs.
4. Οι φίλοι των Knicks δεν έχουν πολλούς λόγους να χαίρονται αυτή την περίοδο, με την εξάδα των playoffs να αρχίζει να απομακρύνεται, ένας απ’ αυτούς όμως είναι η ανοδική πορεία του Obi Toppin. O 23χρονος forward έχει αποδεχθεί πλήρως το ρόλο του scoring ψηλού από τον πάγκο, μοιάζει ξανά ελαφρύς και εκρηκτικός και οι εφορμήσεις κοντά στο καλάθι (εκεί που βρίσκει το 67% των προσπαθειών του) για τελειώματα πάνω από το στεφάνι συμπληρώνονται από καλό spacing, με τον ίδιο βέβαια να σουτάρει ακόμη σε χαμηλά ποσοστά (25% στους τελευταίους πέντε αγώνες), όντας όμως έτοιμος ανα πάσα στιγμή για off-ball κοψίματα προς τα μέσα, σε καλύτερο διάβασμα πλέον των στιγμών μπορεί να χρησιμοποιήσει τον αθλητικό τρόπο παιχνιδιού του. O Toppin είναι μέρος εκείνων των αναπληρωματικών σχημάτων, μαζί με Rose και Quickley, που λειτουργούν καλύτερα για τους Knicks απ’ ότι η βασική πεντάδα. Χαρακτηριστικά, με εκείνον στο παρκέ (περίπου 19 λεπτά ανα αγώνα) η ομάδα της Νέας Υόρκης δέχεται 11, 3 πόντους λιγότερους και βρίσκει +9,8 στην επίθεση, σε πεντάδες που αυξάνουν τον ρυθμό και τρέχουν τον αιφνιδιασμό, όπως επιτάσσουν τα στοιχεία της τριάδας Toppin-Rose-Quickley, για ένα εκκωφαντικό +21,2 σε δείκτες efficiency.
Ο Toppin των 11 πόντων και 5,5 ριμπάουντ μέσα στον Δεκέμβριο, δεν έγινε ξαφνικά ο αγαπημένος των analytics, κόντρα στους προβληματισμούς για τον συνδυασμό ‘’μεγάλης" ηλικίας (22 προς 23 όταν μπήκε στη λίγκα) και ψιλο-old school παιχνιδιού, όμως αποτελεί πλέον έναν σοβαρότατο παίκτη-ρολίστα που προσφέρει άμεσο σκορ, με βλέψεις για παραπάνω. Επόμενος στόχος των Knicks, ειδικά αν η χρονιά συνεχίζει να ξεφεύγει, πώς μπορεί να περνά πραγματικά ποιοτικά λεπτά μαζί με τον Randle στο παρκέ, κάτι που θα καθυστερήσει λίγο, έστω μερικές εβδομάδες, καθώς ο Obi μπήκε στη μακρά λίστα με τους παίκτες σε covid protocols.
5. O Herb Jones (που επιλέχθηκε στο #35) είναι αυτή τη στιγμή ο καλύτερος πρωτοετής των Pelicans, παρότι μετά το summer league και τα παιχνίδια προετοιμασίας, φαινόταν ότι ο Trey Murphy (που επιλέχθηκε στο #17) θα είχε αυτόν τον ρόλο. Τα νούμερα του μέσα στο Νοέμβριο δεν μαγεύουν (6,7 πόντοι, 3,8 ριμπάουντ, 1,6 ασίστ, 1,8 κλεψίματα και 0,7 τάπες), όμως η επίδραση του στην επίδοση της ομάδας είναι εντυπωσιακή. Σύμφωνα με το CTG, όταν ο Jones παίζει οι Pelicans σκοράρουν 14,1 πόντους/100 κατοχές από ότι το διάστημα που είναι στον πάγκο. Αυτή η διαφορά είναι τεράστια, για μία Νέα Ορλεάνη που έχει -8,1 NetRtg.
Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες έχει καθιερωθεί στη βασική πεντάδα με τους Graham, Hart, Ingram και Valanciunas, προσφέροντας πιεστική άμυνα στον καλύτερο παίκτη των αντιπάλων και τη δυνατότητα να αλλάζει στα screen όποτε και όταν χρειάζεται. Έχει πολύ μακριά χέρια και μαζί με τον Thybulle πρέπει να συναγωνίζονται ποιος θα κάνει τις περισσότερες τάπες σε σουτ από τη μέση απόσταση και το τρίποντο. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που κινείται και πως κατορθώνει ακόμα και όταν ο παίκτης του τον περάσει να καλύψει το χαμένο έδαφος και να εμποδίσει το σουτ. Στην επίθεση το παιχνίδι του βασίζεται στα έγκαιρα κοψίματα και σε κάποια αθλητικά τελειώματα, όπως αυτό το κάρφωμα στον Jokic. Αν και το 37% που έχει από το τρίποντο είναι ενθαρρυντικό, σουτάρει μόλις ένα τρίποντο ανά παιχνίδι, δείγμα του ότι δεν αισθάνεται άνετος και με αυτοπεποίθηση για να παίρνει αυτά τα σουτ.
Βλέποντας την γενικότερη εικόνα, οι Pelicans είχαν χτιστεί γύρω από τον WIlliamson και παίκτες όπως ο Jones και ο Murphy θα ήταν ρολίστες που θα έδιναν άμυνα και σουτ. Χωρίς τον Zion, ο Jones έκανε ένα βήμα μπροστά και δείχνει ότι με την άμυνα του μπορεί να κάνει άμεσα τη διαφορά. Με την επιστροφή του αστέρα των Pelicans να αναβάλλεται για μερικές εβδομάδες ακόμα, ο Jones θα έχει μία ευκαιρία να συνεχίσει να είναι βασικός και να βελτιωθεί και στο επιθετικό κομμάτι.
No Good
1. Ας ξεκινήσουμε τη συζήτηση για τον Jalen Green με δύο statements που μάλλον είναι αληθή. Το πρώτο πως, παρ’ ότι βρίσκει 14 πόντους ανα αγώνα και φροντίζει συχνά να μας θυμίζει πόσο χαρισματικός αθλητής είναι, έχει κάνει μετριοκακό ξεκίνημα στη σεζόν, είναι αρνητικός σε πολλούς +/- δείκτες, με χαμηλό efficiency που δικαιολογείται φυσικά για rookie αθλητή, αλλά δείχνει πως είναι πίσω για την ώρα σε σχέση με τους υπόλοιπους της πρώτης πεντάδας του draft. Το δεύτερο ότι είναι τραυματίας, κουβαλώντας ένα τράβηγμα που τον άφησε εκτός στις συνεχόμενες νίκες του Houston, αν και εμείς πλέον όποτε ακούμε τη λέξη ‘’hamstring’’ σκεφτόμαστε παράλληλα τη λέξη ‘’παρκάρισμα’’. Όπως και να ‘χει, το γεγονός πως οι Rockets μετέτρεψαν το αρχικό 1-16 σε 9-18 δε λέει και πάρα πολλά, πέραν από το ότι δεν πάνε να τρακάρουν μ’ ένα ρεκόρ για τα μαύρα κατάστιχα.
Το αρνητικό με τις tanking ομάδες δεν είναι η έλλειψη νικών, αλλά η έλλειψη στόχων και πλάνου. Στο Houston διαθέτουν ένα πολύ καλό τμήμα scouting, που έφεραν επιλογές (πέραν του Green) όπως οι Sengun, Tate, Brooks, Christopher και Garuba (όχι ότι εκείνος αγωνίζεται πολύ ως τώρα), μέσα στο παρκέ όμως τα πράγματα μπερδεύονται. Ακόμη και όταν ο Green ήταν διαθέσιμος, οι Rockets έκλειναν παιχνίδια με βετεράνους οπως οι Eric Gordon και DJ Augustin αν το σκορ ήταν κοντά, κυνηγώντας τη νίκη. Καλή και χρήσιμη, αλλά στο συγκεκριμένο σημείο το franchise των Τεξανών πρέπει να αναζητήσει τα όρια του ταλέντου των νεαρών στο ρόστερ, όπως και να αρχίσει να δίνει περισσότερο crunch time στον αθλητή που υποθετικά θα αποτελέσει τον ακρογωνιαίο λίθο της ‘’ομάδας που έρχεται’’ τα επόμενα χρόνια. Οι Gordon και οι Augustin θα φύγουν αργά ή γρήγορα, άντε να μείνει ο τρομερά value for money Christian Wood, το #2 του φετινού draft πάντως θα είναι εκεί. Ίσως στην επικείμενη επιστροφή του Green και με το ρεκόρ να έχει στρώσει, να ακολουθήσουν αυτή την πορεία. Στην τελική, αν έχουν τόση ανάγκη ένα winning πλαίσιο για να μαθαίνει η νεολαία του ρόστερ, ας ενεργοποιήσουν ξανά τον John Wall.
2. Η αλήθεια είναι πως ο Precious Achiuwa δεν ευθύνεται για το τεράστιο rotation στη frontline και τη γραμμή forwards του Toronto (Siakam, Barnes, Achiuwa, Birch, Boucher, με δεδομένο τον τεράστιο Anunoby στο ‘’3’’), ούτε για το πως κοπανάνε οι περιπτώσεις των Siakam και Barnes, ως undersized bigs με παρόμοιες δημιουργικές ικανότητες. Είναι μάλιστα θετικός όσον αφορά την άμυνα κοντά στο καλάθι και στα ματσαρίσματα με δυνατά κορμιά. Όμως ρε διάολε, βρίσκεις περισσότερα από 25 λεπτά ανα αγώνα, είναι εικόνα αυτή με τους 8 πόντους και το 38 fg% ;
Σχεδόν κάθε επίθεση του συγκεκριμένου μοιάζει βιαστική και τραβηγμένη, σα να αγνοεί ότι βρίσκεται στο παρκέ μαζί με παίκτες όπως οι VanVleet, Trent, Siakam κτλ. Λάθος χρόνοι και περίεργα τελειώματα, που πολλές φορές χάνουν τελείως την επαφή με τη λογική ή με το καλάθι ως υλική ύπαρξη. Προσπάθειες που κάποιος ίσως δικαιολογούσε από τον Barnes ως το απόλυτο project του franchise, μόνο που ο Scottie παίζει με συνέπεια και καλό μοίρασμα επιθέσεων, ενώ ο Achiuwa βρίσκει 82,6 πόντους ανα 100 προσπάθειες, νούμερο που τον κατατάσσει το πάτωμα των ψηλών της λίγκας και με ελάχιστη δημιουργία για συμπαίκτες, έστω και σε επίπεδο απλων touch passes ή σε κοψίματα των περιφερειακών προς το καλάθι.
Παραμένει επένδυση για τους Raptors από το trade με τους Heat για τον Lowry, απ’ ότι έχουμε καταλάβει παρακολουθώντας το Open Gym (η all-access σειρά της ομάδας) τον γουστάρει όλος ο οργανισμός και συγκεκριμένα ο Masai Ujiri, οπότε θα συνεχίσει -καλώς- να παίρνει τις ευκαιρίες του, δε χάθηκε και τίποτα άλλωστε. Απλά για την ώρα μπαίνει στη θέση του ο Khem Birch και νομίζει κανείς πως παίζει (συγκριτικά) σαν τον Anthony Davis.
3. O Kira Lewis τραυματίστηκε στο γόνατο και θα χάσει όλη την υπόλοιπη σεζόν. Βέβαια η απόφαση μας να τον συμπεριλάβουμε στη λίστα “No Good” είχε παρθεί πριν τον τραυματισμό και ο λόγος έχει να κάνει με τις μέτριες μέχρι τώρα εμφανίσεις του. Ο Lewis ήταν από τους παίκτες της περσινής χρονιάς που πιστεύαμε περισσότερο, αφού ο συνδυασμός ταχύτητας και σουτ φάνταζε ικανός για να του εξασφαλίσει λεπτά και ρόλο εξ αρχής στο ΝΒΑ. Φέτος όμως μετά τις αλλαγές στο roster των Pelicans και την απουσία του Zion, είχε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δείξει ότι θα μπορούσε να ηγηθεί των αναπληρωματικών των Pelicans στα λεπτά που οι Ingram και Valanciunas θα ήταν στον πάγκο. Αντ αυτού, στα λεπτά που ο Kira Lewis έπαιζε χωρίς τους δύο σταρ της ομάδας οι αντίπαλοι των Pelicans σκόραραν 35,6 πόντους περισσότερους ανά 100 κατοχές, ενώ η επίθεση τους σκόραρε μόλις 85,6 πόντους/100 κατοχές! Κακές επιλογές στην επίθεση (σχεδόν διπλασίασε τα λάθη του σε σχέση με πέρυσι) και άσχημα ποσοστά στα σουτ (22,4% από το τρίποντο) ήταν οι αιτίες αυτής της καθίζησης. Αν και σε αρκετές μεμονωμένες φάσεις είδαμε και φέτος την πίεση που μπορεί να ασκήσει στις αντίπαλες άμυνες, δεν υπήρχε συνέχεια και συνέπεια. Σίγουρα η απουσία του Zion έπαιξε ρόλο, αφού πολλοί παίκτες κλήθηκαν να αναλάβουν μεγαλύτερο βάρος στην επίθεση και τη λειτουργία της ομάδας γενικότερα και με εξαίρεση τον Herb Jones που είδαμε νωρίτερα, οι περισσότεροι δεν μπόρεσαν να ανταπεξέλθουν.
Κάπου εδώ, θα λέγαμε ότι περιμένουμε να τον δούμε να βελτιώνεται μέσα στη χρονιά και αν οι Pelicans αποφασίσουν να κάνουν tanking θα έχει μια πολύ καλή ευκαιρία να πάρει λεπτά και εμπειρίες. Όμως ο τραυματισμός του δε θα του το επιτρέψει και πλέον θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την επόμενη σεζόν για να τον ξαναδούμε στο παρκέ.
4. 3,4 πόντοι, 3 ριμπάουντ, 0,4 μπλοκ σε 8 αγώνες και 7 λεπτά κατα μέσο όρο σε καθέναν απ’ αυτούς. Αυτά είναι τα νούμερα του Jalen Smith, που οι περσινοί φιναλίστ Phoenix Suns επέλεξαν στο #10 του περσινού draft. Συγγνώμη κιόλας, αλλά κάτι που φαινόταν από πέρυσι σαν κακή απόφαση, ένας άγουρος forward/center δηλαδή να επιλέγεται τόσο ψηλά, ενώ υπάρχει στο franchise το τεράστιο project του DeAndre Ayton και με καμία ομάδα να μην μακροημερεύει στην postseason με δύο νεαρούς ψηλούς ως rotation της frontline, έρχεται να επιβεβαιωθεί σχετικά εύκολα και γρήγορα φέτος.
Ο Smith ήταν μία πρόχειρη επιλογή και ένα κακό διάβασμα των θέσεων 10-30 από το Phoenix. Αν δε θέλετε να ξεφύγουμε από την πρώτη 20αδα, όπου υπάρχουν οι Tyrese Maxey και Desmond Bane που θα ταίριαζαν άψογα στο περιφερειακό rotation, ας μείνουμε στις θέσεις #11 και #12, ακριβως μετά τον Smith δηλαδή, όπου συναντάμε τους Devin Vassell και Tyrese Haliburton, αμφότεροι με παρουσίες στη θετική πλευρά των πρώτων Prodigy Report της σεζόν και κυρίως με τον ρόλο τους να μεγαλώνει στα σύνολα που αγωνίζονται. Απλά σκεφτείτε τα μακριά άκρα του Vassell δίπλα σ’ εκείνα του Miles Bridges, ή τον Haliburton να φτιάχνει τριάδα χειριστών με τους Booker και Paul. Ίσως ο Jalen Smith γίνει με πολλή προσπάθεια παίκτης δευτερότριτου ρόλου, δύσκολο όσο οι Suns μοιάζουν ετοιμοι να κερδίσουν άμεσα και να κυνηγούν τα playoffs με πιο σφιχτό, σίγουρα όμως οι χαμένες περιπτώσεις χτυπάνε στο μάτι.
5. Σε παρόμοιο μοτίβο κυμαίνεται και η (μη) χρησιμοποίηση του rookie Kai Jones, ο οποίος βρίσκει μόλις 2,5 λεπτά κατα μέσο όρο, στα οποία προφανώς γράφει νούμερα που ακουμπάνε το μηδέν σε κάθε κατηγορία. Σε πρόσφατη αναμέτρηση μάλιστα δεν αγωνίστηκε καθόλου, παρόλο που οι Hornets είχαν επτά απουσίες από το rotation. Η μομφή ωστόσο προς το franchise της Charlotte παίρνει άλλη πορεία, όχι ενάντια στην αρχική επιλογή τους να ντραφτάρουν τον Jones.
Υπάρχει μία επίθεση ολοκληρωτικά βασισμένη στον LaMelo Ball, έναν από τους καλύτερους creators σε ανοιχτό γήπεδο. Όποιος βρίσκεται δίπλα του και είναι κατασκευασμένος στο να ανοίγει εύκολα το γκάζι στον αιφνιδιασμό, με πιο λαμπερό παράδειγμα τον Miles Bridges, επωφελείται και ανεβάζει την εικόνα του. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει και με τον center αυτών των λεπτών, ο οποίος αρκεί να παίζει καλή άμυνα πάνω στις αλλαγές που έχουν στόχο να προστατέψουν τον LaMelo, καθώς και να τελειώνει φάσεις πάνω από το στεφάνι. Ο Jones έχει αυτά τα στοιχεία, ενώ έχει δείξει από το κολλέγιο ψήγματα ψηλού που μπορεί να απειλήσει από την περιφέρεια, αλλά και να βάλει την μπάλα στο παρκέ. Μήπως να αρχίσει να παίζει λίγο περισσότερο;
I need some1
Πριν ξεκινήσει η κολλεγιακή σεζόν 2020-21, ο Brandon Boston Jr. (ή B.J. Boston) θεωρούνταν ένας από τους πέντε καλύτερους παίκτες της φουρνιάς του. Είχε κάνει τρομερές εμφανίσεις τόσο με το γυμνάσιο Norcross, όσο και με την ερασιτεχνική ομάδα Athletes of Tomorrow που την έτρεχε ο πατέρας του Sharife Cooper. Την τελευταία χρονιά στο γυμνάσιο βρέθηκε στο δεύτερο καλύτερο μπασκετικό πρόγραμμα της χώρας, το Sierra Canyon, όπου ήταν και συμπαίκτης με τον Ziaire Williams (επιλέχθηκε στο #10 φέτος), τον Bronny James κλπ. Από όλους τους διάσημους συμπαίκτες που είχε στα γυμνασιακά του χρόνια, ο BJ ήταν εκείνος που φαινόταν να έχει το μεγαλύτερο ταλέντο και έτσι βρέθηκε στο πανεπιστημιο του Kentucky. Εκεί, η χρονιά του δεν εξελίχθηκε θετικά για τον ίδιο, πέφτοντας τελικά στο #51 του draft.
Πρόκειται για ένα φτερό με ύψος 2,01μ, ο οποίος είχε δείξει πολύ καλό χειρισμό της μπάλας και πάρα πολύ μεγάλη ικανότητα στο σκοράρισμα. Πηγαίνοντας στο NCAA και σε μια ομάδα χωρίς πολλούς καλούς σουτέρ, τα νούμερα του δεν ήταν τα αναμενόμενα. Τελείωσε τη χρονιά με 11,5/4,5/1,6 και το πιο σημαντικό και ανησυχητικό ήταν το 35,5% στα σουτ εντός πεδιάς και 30% στα σουτ τριών πόντων. Ήταν πολύ δύσκολο να πείσει τις ομάδες του ΝΒΑ ότι θα γινόταν ένας πολύ καλός σκόρερ στο ΝΒΑ, έχοντας δυσκολευτεί τόσο πολύ με τις άμυνες στο κολλέγιο.
Οι Clippers τον επέλεξαν στο #51, περιμένοντας ότι θα χρειαστεί αρκετό χρόνο στη G League προκειμένου να συνηθίσει την ταχύτητα του ΝΒΑ, αλλά μετά από έξι παιχνίδια έπεισε και τους πιο απαιτητικούς ότι αξίζει μια ευκαιρία με τη μεγάλη ομάδα. Σε αυτή την παρουσία στη G League είχε 21 πόντους, 5,5 ριμπάουντ και 2,2 ασίστ μέσο όρο, ενώ παράλληλα σούταρε με 47,8% εντός πεδιάς και 50% από το τρίποντο (σε 5,7 προσπάθειες ανά αγώνα). Πριν δύο εβδομάδες στο παιχνίδι απέναντι στους Salt Lake City Stars είχε μια από τις πιο εντυπωσιακές εμφανίσεις από rookie με 46π (9/12 τρίποντα) και λίγες μέρες αργότερα, όταν οι Clippers τον κάλεσαν στην πρώτη ομάδα για το παιχνίδι απέναντι στους Celtics, είχε 27 πόντους, 2 ριμπάουντ και 4 κλεψίματα σε μόλις 25 λεπτά συμμετοχής, οδηγώντας τους στη νίκη.
Από τα όσα έχουμε δει σε Summer League, G League και τα λίγα παιχνίδια στο ΝΒΑ, μοιάζει περισσότερο με τον παίκτη πριν παει στο Kentucky, παρά με το κακό του πέρασμα από εκεί. Μας θυμίζει λίγο τον Cole Anthony, έναν ακόμα παίκτη που είχε εντυπωσιάσει στο γυμνάσιο, αλλά βρέθηκε σε ένα πολύ καλό πανεπιστήμιο (UNC) στο οποίο όμως δεν μπόρεσε να αποδώσει πολύ καλά, λόγω του στυλ παιχνιδιού στο πρωτάθλημα και τη στελέχωση της ομάδας. Ο BJ Boston, έχει όλα τα στοιχεία για να γίνει ένας μελλοντικός αστέρας του ΝΒΑ. Καλός με την μπάλα στα χέρια, ψηλός για guard, έφεση στο σκοράρισμα και πολύ καλός να δημιουργεί το δικό του σουτ. Ο τρόπος που παίζει θυμίζει τον Khris Middleton, από τον οποίο όμως είναι πολύ καλύτερος στην αντίστοιχη ηλικία. Οι Clippers έχουν μια ομάδα βετεράνων όπου οι Paul George και Reggie Jackson προσπαθούν να τους βάλουν στα playoffs, περιμένοντας ότι μέχρι τότε θα έχει επιστρέψει και ο Kawhi Leonard. Αν μπορέσουν να δώσουν ευκαιρίες και να εξελίξουν τον BJ Boston, και συνεχίσει τη βελτίωσή του ο Terence Mann, τότε θα έχουν δύο ακόμη παίκτες που θα μπορούν να βοηθήσουν στα playoffs, αλλά και να παίξουν σημαντικό ρόλο στο μέλλον της ομάδας.
Omen
Τι ακριβώς μπορούμε να περιμένουμε από το draft του 2021; Μάλλον είναι νωρίς ακόμη, μοιάζει όμως στο κοντινό μέλλον να μιλάμε για μία από τις πιο φουρνιές των τελευταίων ετών. Η πρώτη πεντάδα (Cunningham, Green, Mobley, Barnes, Suggs) έχει ξεκάθαρα franchise-altering ταλέντα, στις περιπτώσεις μάλιστα των Cunningham, Mobley και Barnes μιλάμε για αθλητές που σύντομα θα χτυπήσουν την πόρτα του all-star επιπέδου, με άμεση επιρροή στις νίκες των ομάδων τους. Οι Giddey, Kuminga, Wagner, Mitchell που ακολουθούν έχουν δείξει μεγάλα δείγματα potential και παίρνουν αρκετά λεπτά (ή θα πάρουν σύντομα όπως αγωνίζονται, στην περίπτωση του Kuminga). O Bouknight βρίσκει χώρο στην επίθεση της Charlotte, o Duarte είναι ο μόνος που δεν παραχωρείται / δεν αγγίζεται από την προσπάθεια για ολικό rebuild στην Indiana, παρ’ ότι κάθε διεκδικητής του πρωταθλήματος τον κοιτάζει σαν λουκούμι που θα κολλήσει άμεσα. O Hyland εξακολουθεί να ξεχωρίζει στον πάγκο του Denver, οι Herb Jones, Brandon Boston και Dalano Banton είναι οι έξυπνες ληστείες του δεύτερου γύρου, οι Ayo Dosunmu και Quentin Grimes ενεργοποιούνται ως εργαλεία-ρολίστες σε Bulls και Knicks αντίστοιχα. Έχουν περάσει μόλις μερικοί μήνες και 15+ αθλητές από τους συνολικούς 60 του συγκεκριμένου draft έχουν βγει μπροστά με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, από επίπεδο χρήσιμου ρολίστα μέχρι εκείνο που προμηνύει superstar. Έχει ενδιαφέρον να συνειδητοποιήσουμε αν ‘’οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν’’, ή πλεον οι ομάδες της λίγκας εκτιμούν καλύτερα το διαθέσιμο ταλέντο, χωρίς να ψάχνουν το απόλυτο τζόκερ στις χαμηλότερες θέσεις ενός draft, αλλά παίκτες που έχουν να προσφέρουν στο σύνολο υπό τις κατάλληλες συνθήκες και μάλιστα σχετικά άμεσα.
Σημειώσεις:
Νούμερα, στατιστικά και λοιπά στοιχεία από τα Cleaning The Glass, Basketball Reference, ESPN και το επίσημο σάιτ του ΝΒΑ, όπως αυτά ίσχυαν μέχρι Τετάρτη, 15 Δεκεμβρίου
