Σε κάθε περίπτωση, οι Pacers έχουν ξεφύγει απ’ αυτό το γκρουπ και πλέον με ρεκόρ 9-6, με τέσσερις σερί νίκες μάλιστα και 8-2 στα τελευταία δέκα παιχνίδια, αποδεικνύουν πως εκεί που δεν υπάρχουν τα χρήματα και η προβολή μιας μεγάλης αγοράς, μπορεί ένα franchise με έξυπνες κινήσεις να έρθει ένα-δύο βήματα πιο κοντά στο ανταγωνιστικό επίπεδο, ξανά και ξανά. Σύνολο γύρω απ’ τον Paul George, που μετατράπηκε σε σύνολο γύρω απ’ τον Oladipo, που με τη σειρά του έδωσε τη θέση σ’ εκείνο των Sabonis-Turner-Warren-Brogdon, για να φτάσουμε στο σημερινό. Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την (φετινή) αρχή.
Σ’ ένα γρήγορο πέρασμα απ’ το Twitter, μία κάρτα μου τράβηξε το ενδιαφέρον. Οι Bennedict Mathurin και Myles Turner έχουν τους περισσότερους πόντους ανά αγώνα στη λίγκα, για παίκτες που αγωνίζονται λιγότερο από 30 λεπτά, με 19,1 και 18,2 αντίστοιχα. Όχι κι άσχημα για ξεκίνημα στη σεζόν. Οι δυο τους είναι μέρος μιας επίθεσης που πλησιάζει το τοπ-10 του πρωταθλήματος με 114,7 πόντους ανα 100 κατοχές, ενώ έχει καταφέρει να μετατοπίσει τη μεγαλύτερη ποσότητα των κατοχών σε εκτελέσεις είτε από το τρίποντο, είτε κοντά στο καλάθι, με ποσοστό σταθμισμένης ευστοχίας (eFG%) κοντά στο 54,7%, το οποίο είναι παραπάνω από μια χαρά. Τρίποντα, ζωγραφιστό, ελεγχόμενο mid-range του οποίου τα χαμηλά ποσοστά (38,5%) δε δημιουργούν σοβαρή ζημιά, τα analytics στήνουν τα πρώτα τραπέζια του πάρτι.
Tyrese Haliburton
Ταυτόχρονα, είναι μία επίθεση που τρέχει πάρα πολύ στον αιφνιδιασμό, δεύτερη στη λίγκα σε ποσοστά transition με 18,1% και κυρίως μετά από live rebounds (όχι τόσο πολύ μέσω κλεψιμάτων δηλαδή, με ελεγχόμενο ρίσκο), ενώ παίρνει 4 επιπλέον πόντους ανα 100 κατοχές κάθε φορά που οι παίκτες του συνόλου πατάνε το γκάζι. Για να μη σας κουράζω περισσότερο με καταγραφή στατιστικών, στο μοτίβο ‘’πορτοκαλί καλό - μπλε κακό’’ που έχει στήσει το εξαιρετικό Cleaning The Glass εδώ και κάποια χρόνια, οι Pacers παίζουν τις πενήντα αποχρώσεις του πορτοκαλί. Μισό λεπτό όμως. Σε ομάδες του Rick Carlisle, που αρέσκεται σε επιθετικά μοτίβα με έναν παίκτη ως ξεκάθαρο σημείο αναφοράς και ειδικά από την περιφέρεια (τουλάχιστον στα χρόνια μετά τον Dirk Nowitzki), κάποιος πρέπει να βρίσκεται πίσω απ’ όλη αυτή τη δημιουργία, έτσι δεν είναι; Εδώ είναι το σημείο που καλησπερίζουμε στη συζήτηση τον Tyrese Haliburton:
Ας βγάλουμε από τη μέση τα βασικά. 20,6π/10,5/4,6ρ με ευστοχίες 49 FG% / 40 3P% / 86 FT%. Οι Pacers θα κάνουν την καμπάνια τους για τον all-star Haliburton, δίκαια και μια χαρά.
Το ζήτημα είναι ο τρόπος που πετυχαίνει να τρέχει την επίθεση. Δίνει συνέχεια ρυθμό όταν έχει την μπάλα στα χέρια, ψάχνει πάρα πολύ τις γωνίες μετά τα σκριν που στήνονται για εκείνον, βλέπει συνέχεια κοψίματα προς το καλάθι. Αν οι συμπαίκτες του είναι έτοιμοι και ενεργοί, εκείνος μπορεί με ένα απλό πικ να ενεργοποιήσει ταυτόχρονα πέντε απειλές, δηλαδή οποιονδήποτε συμπαίκτη του, αλλά και τη δική του προσωπική εκτέλεση. Σωστές επιλογές και στο ανοιχτό γήπεδο, με την μπαγκέτα του Carlisle να έχει περάσει χωρίς ιδιαίτερο κόπο στα απόλυτα ικανά χέρια του Haliburton. Το παραπάνω βίντεο έχει σχεδόν κάθε μορφή δημιουργίας, και είναι στιγμές μόνο απ’ τα παιχνίδια απέναντι σε Raptors και Magic. Θα μπορούσε να είναι από οποιονδήποτε φετινό αγώνα της Indiana αλλά διάολε, με τo Orlando είχε 14 ασίστ περπατώντας.
Πλήρως απελευθερωμένος από το ‘’μία εσύ, μία εγώ’’ μοτίβο του Sacramento, δίπλα στον εξίσου δυναμικό ball-handler De’Aaron Fox, o Haliburton μετατρέπει το υψηλό του usage (28,2%) σ’ ένα απ’ τα κορυφαία ποσοστά δημιουργίας ανάμεσα στους guards της λίγκας (46,6 AST%, 100ο εκατοστημόριο, δεν πάει πιο πάνω). Οι πεντάδες που τον συμπεριλαμβάνουν σκοράρουν περισσότερο με +5,5 πόντους ανα 100 κατοχές, κάνουν λιγότερα λάθη και σουτάρουν με υψηλότερους δείκτες. Καταλαβαίνω ότι εμείς οι φανατικοί θεατές της λίγκας, λόγω και της τεράστιας κατανάλωσης αγώνων, περιμένουμε απ’ τους αθλητές να έχουν άμεση και συνεχή πορεία προς τα πάνω, είναι όμως πολύ εντυπωσιακό πώς ο Haliburton κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο αποδοτικούς χειριστές εκεί έξω, να τρέχει μία απόλυτα λειτουργική επίθεση, μόλις στην τρίτη σεζόν του ως επαγγελματίας. Δε θέλω να δώσω τον τίτλο του ‘’επόμενου Chris Paul’’ ή κάτι τέτοιο, όχι γιατί το θεωρώ υπερβολή, όσο γιατί έχει ειπωθεί από άλλο μέλος του σάιτ και οφείλω να είμαι πιο ευρηματικός, ας σκεφτώ κάτι δικό μου. Ο Haliburton όμως, σε πρώτη φάση, έχει αναγκάσει την Indiana να πετάξει την ιδέα του απόλυτου tanking από τις πρώτες 15 αγωνιστικές.
Φανταστικός ο νεαρός guard λοιπόν, μπράβο και στον Rick Carlisle που έχει πετύχει τρία σπουδαία πράγματα:
Α. Να αναγνωρίσει πόσο εύκολα μπορεί να χτίσει γύρω από’ τον Haliburton
Β. Να επανεντάξει στο πρόγραμμα της Indiana τόσο τον Hield, που βυθιζόταν σε μία μπασκετική limbo για κάποιο καιρό, όσο και τον Myles Turner, που έμοιαζε να έχει τραβήξει τη γραμμή από την πρίζα όσον αφορά τη σχέση του με το franchise, μιλώντας ανοιχτά για μία υποθετική μετακίνησή του στους Lakers
Γ. Μέσω του επιθετικού μοτίβου, να δίνει ρόλο σε νεαρούς όπως ο Isaiah Jackson, που φαίνεται να μπορεί να λειτουργήσει τουλάχιστον σαν rim-runner στην επίθεση και να τελειώνει τις άψογες δημιουργίες του Haliburton, ή ο Jalen Smith που με 11π/8ρ κατα μέσο όρο σε 24’, είναι πολύ μακριά απ’ την εικόνα του bust με την οποία αποχώρησε απ’ το Phoenix. Ακόμη και ο Aaron Nesmith μοιάζει να σταθεροποιείται ως catch-and-shoot περιφερειακή απειλή, ο οποίος μάλιστα έβαλε και τις δύο νικητήριες βολές στον αγώνα κόντρα στο Orlando.
Bennedict Mathurin
Ωραία, ας κάνουμε όμως δύο βήματα πίσω τώρα. Ποιος είσαι κύριε Mathurin, που έρχεσαι πρώτη χρονιά στη λίγκα και σκοράρεις περισσότερους από 19 πόντους ανα αγώνα σα να μη συμβαίνει τίποτα; Κυρίως, πως γίνεται να είναι τόσο όμορφο στο μάτι το αποτέλεσμα;
Καταλαβαίνω απόλυτα την -σχεδόν εμμονική- επιμονή του head coach στο αρχικό του πλάνο, το οποίο έχει τον Mathurin με λιγότερο από 30’ ανα παιχνίδι και σε ρόλο σκόρερ από τον πάγκο. Θέλει να προστατεύσει τον αθλητή, του δίνει άλλωστε ευκαιρίες να δρα με ελευθερία όσο αγωνίζεται, βγάζει νόημα. Συμπάσχω όμως και με τους θεατές / φίλους των Pacers, που θέλουν να τον βλέπουν μόνιμα βασικό δίπλα στον Haliburton.
O Mathurin, ο πρώτος στο rookie ladder αυτή την περίοδο σύμφωνα με το επίσημο NBA, είναι απλά απολαυστικός. Από τα δύο πρώτα ντράιβ του επάνω στην άμυνα του Houston, αντιλαμβάνεστε πόσο άφοβα εφορμά προς το καλάθι, όποιος κι αν είναι απέναντι. Τον έχω δει να το δοκιμάζει κόντρα στον Joel Embiid, πόσο παραπάνω να πάει απ’ αυτό. Το εντυπωσιακό είναι πως, μόλις 15 παιχνίδια από την έναρξη της επαγγελματικής του καριέρας, ο Mathurin έχει αντιληφθεί τη δυνατότητα που του δίνουν τελειώματα με floaters (όπως η παραπάνω τριάδα απέναντι στη Charlotte), όπως και να εκμεταλλεύεται το πολύ δυνατό του πρώτο βήμα, αλλά και να μην απορροφά συνεχώς χτυπήματα από τους αντιπάλους. Το ίδιο συμβαίνει και στην περιφέρεια, όπου εκτελεί με παρόμοια αφοβία και συνέπεια, με πολύ γλυκό release για παίκτη-σκόρερ τέτοιου τύπου, εμφανίζοντας ποσοστά κοντά στο 43% σε έξι προσπάθειες ανα αγώνα. Ίσως εδώ να βοηθά το γεγονός πως έμεινε και δεύτερη χρονιά στο κολέγιο, ραφινάροντας ακόμη περισσότερο το επιθετικό του πακέτο, κάτι που τον έφερε πιο προετοιμασμένο στο ανώτερο επίπεδο. Φιλοσοφική αναζήτηση αυτή βέβαια, δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες. Στον Mathurin ωστόσο λειτούργησε.
Ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω, την ικανότητα δηλαδή να δεσμεύει την άμυνα με τρίποντό του και να κερδίζει έξτρα χώρο για επίθεση στο καλάθι όταν το επιλέγει, σουτάρει ήδη 5,8 βολές ανα παιχνίδι. Δεν είναι Morant, Lillard και Trae Young, που έχουν πάνω από 8, αλλά που να πάρει, μιλάμε για rookie που παίζει κάτω απ’ τα λεπτά starter και δεν είναι το σημείο αναφοράς στην επίθεση της ομάδας του. Τόσες κερδίζουν οι Donovan Mitchell, Darius Garland και ο Steph Curry. Μέσες άκρες, ο Mathurin χτυπά από νωρίς την πόρτα σοβαρών συναθλητών του. Είτε κερδίσει το βραβείο του rookie της σεζόν είτε όχι, καθώς υπάρχει και ο υπέροχος Paolo Banchero, στην Indiana μπορούν ανοιχτά να αδιαφορήσουν για τους τίτλους και να δουν το μέλλον: Στον δημιουργό Haliburton και τον εν δυνάμει all-around σκόρερ Mathurin, έχουν κλειδωμένο ένα περιφερειακό δίδυμο για τα επόμενα -πολλά- χρόνια, χωρίς να χρειαστεί να βασανίζονται επί σειρά ετών και επιλογών ώστε να φτάσουν σε αυτό το σημείο.
Ερωτήματα
Τι ερωτήματα υπάρχουν για το νεανικό σύνολο που φτιάχνεται σ’ έναν από τους πιο παραγνωρισμένους οργανισμούς του ΝΒΑ; Πρώτον, το επίπεδο που μπορούν να αμυνθούν. Οι πεντάδες που συμπεριλαμβάνουν τους Haliburton-Mathurin-Hield-Turner έχουν εμφανιστεί μόλις σε 146 κατοχές, και σε αυτές δε φαίνεται κάποιο σπουδαίο πάντρεμα στο αμυντικό σκέλος, δεχόμενοι 116,8 πόντους/100. Ακόμη και το μάτι βοηθά στο ‘’κάτι δεν ταιριάζει’’. Η περιφερειακή τριάδα είναι αρκετά κοντή για τα δεινοσαυρικά wings που εμφανίζουν αρκετές ομάδες απέναντι, και χρειάζεται πάντα η χρήση είτε του Jalen Smith, είτε του Isiah Jackson, ώστε να υπάρχει ένα παραπάνω μέγεθος και σχετική ισορροπία. Ακόμη και η σχετική ανάσταση του Chris Duarte να υπάρξει, που δε θυμίζει το περσινό του αρχικό ξέσπασμα, περισσότερο θα είναι σε βάρος της χρήσης κάποιου εκ των περιφερειακών (πχ. Hield), παρά ως κούμπωμα δίπλα τους. Οι Pacers πάντως έχουν τον χρόνο να αποδομήσουν όλα τα σχήματα, βασικά γύρω από τους Haliburton και Mathurin, και να βρουν εκείνο που μπορεί να απορροφήσει καλύτερα τα όποια αμυντικά κενά τους, ώστε να δρουν ανεπηρέαστοι στο άλλο μισό.
Το δεύτερο είναι αν όντως οι Turner και Hield θα παραμείνουν στην Indiana. Το μπάσκετ και η εικόνα φωνάζει ‘’ναι’’, όμως πληρώνονται 18 και 21 εκατομμύρια τον χρόνο αντίστοιχα, με τον Turner να βρίσκεται στον τελευταίο χρόνο συμβολαίου. 39 εκατομμύρια αθροιστικά, ό,τι πρέπει δηλαδή για απορρόφηση μέσω ανταλλαγής ενός μεγάλου συμβολαίου, κάποιου σταρ που η απέναντι πλευρά προσπαθεί να ξεφορτωθεί, με τους Pacers να προσθέτουν είτε κάποιον νεαρό αθλητή, είτε κάποια μελλοντικά draft picks στον πυρήνα των Haliburton, Mathurin, Duarte, Nesmith, Jackson, Smith, Bitadze. Μέχρι τότε βέβαια η Indiana θα παίζει πολύ καλύτερο μπάσκετ από τον πάτο του πρωταθλήματος και οι σοβαρές ευκαιρίες διεκδίκησης του #1 στο ερχόμενο draft θα έχουν απομακρυνθεί. Ωστόσο, θα έχουν καταφέρει να επαναφέρουν τις μετοχές των δύο αθλητών στο επίπεδο που ήταν κάποια χρόνια πριν.
Αυτά πάντως είναι προβλήματα για το front office. Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, οι Pacers παίζουν όμορφα το άθλημα και γεννούν νέους ήρωες. Την επόμενη φορά που θα ψάξετε κάποιον αγώνα στο League Pass σας προτρέπω να συντονιστείτε, σίγουρα θα περάσετε καλά. Τις ανταλλαγές τις βρίσκουμε κι αργότερα, μετά τα μέσα Δεκέμβρη. Cheers!
Σημειώσεις
Στατιστικά από Cleaning The Glass, Basketball Reference και την επίσημη σελίδα του ΝΒΑ
