Αυτό μας αναγκάζει να πάμε απευθείας στο Νο 2 του Draft του 2021, που δεν είναι άλλος από τον Jalen Green. Κατά τη γνώμη μου, είναι με διαφορά το πιο αδιάφορο (σε αυτή τη φάση) Νο 2 των τελευταίων δεκαπέντε ετών, και προσέξτε την επιλογή του λεξιλογίου εδώ. Όχι το χειρότερο, αυτό το έχει πάρει σπίτι του ο Hasheem Thabeet από το 2009.
Προφανώς δεν υποτιμώ το ταλέντο του Green, και τα νούμερα του σε ξερούς μέσους όρους είναι καλύτερα από πέρυσι. Το θέμα είναι ότι οι Rockets έχουν μαζέψει ένα σκασμό ταλέντα, ασύμβατα μεταξύ τους μπασκετικά. Αυτό σε συνδυασμό με το lose-now mode που βρίσκονται και φέτος, έχει μετατρέψει τη σεζόν του Green σε μια άτυπη κόντρα με τον Porter Jr, για το ποιος θα κάνει περισσότερα κι οι υπόλοιποι παίρνουν ό,τι περισσεύει. Ως ότου οι Rockets αποφασίσουν να σοβαρευτούν, και μπορέσουμε να δούμε αν ο Green δύναται να λειτουργήσει ορθολογικά σε ομαδικό επίπεδο, 20ρες με 40% FG δε μου λένε τίποτα. Προχωράμε.
Αχ, Evan Mobley. Γιατί να μην έχεις έστω ένα τυπικό 30% στο τρίποντο; Αυτό το 21% είναι το κύριο ψεγάδι ενός παίκτη που εξελίσσεται άρδην στην δεύτερη χρονιά του κι ας μην φαίνεται στα βασικά στατιστικά, που λίγο πολύ είναι ίδια με πέρυσι. Ποσοστό ευστοχίας φέτος στο ζωγραφιστό 70%, 66% πέρυσι. 1.2 πόντους ανά pick n roll κατοχή φέτος, 0.93 πέρυσι, κι ανεβασμένα ποσοστά σε eFG%, TS%. Το μεγαλύτερο κέρδος είναι ότι ο περσυνός runner-up για το βραβείο του rookie της χρονιάς δείχνει να βελτιώνει την αντίληψη του. Παρά το ότι οι άμυνες τον αφήνουν προκλητικά ελεύθερο στην περιφέρεια (και καλά κάνουν), βρίσκει τρόπους να διαβάζει τα κενά και να κόβει στον κατάλληλο χώρο και χρόνο, για να βρεθεί κοντά στο καλάθι, χωρίς να επιβαρύνει το spacing της ομάδας του. Επόμενη πρόκληση είναι να δουλέψει την τεχνική και την ισορροπία του, ειδικά σε καταστάσεις post-up και τελειώματα από τα 4-5 μέτρα. Αμυντικά τι να πεις. Όποιος θέλει να τον μαρκάρει ένα θηρίο 2.11 με βάρος 110 κιλά με φτερά στα πόδια ας σηκώσει το χέρι. Κανείς, το φαντάστηκα.
Ώρα για κουίζ. Πριν τον Scottie Barnes στο Νο 4, γνωρίζετε πότε ξαναδιάλεξαν παίκτη τόσο ψηλά οι Raptors; Αν απάντησατε τον Andrea Bargnani στο Νο 1 του 2006, συγχαρητήρια κέρδισατε ένα παιχνίδι δεινόσαυρο. Σαφώς οι προσδοκίες είναι μεγαλύτερες για τον 21χρονο Αμερικανό από ό,τι για τον θηριώδη Ιταλό, κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στην εξαιρετική πρώτη σεζόν, αλλά και στο πρωτάθλημα του 2019. Η πόλη του Toronto είδε μια ομάδα που κέρδισε άπαντες να διαλύεται και τον οργανισμό να αρχίζει πρακτικά από το μηδέν. Επομένως, αυτό το Νο 4 θεωρήθηκε η αρχή μιας ακόμη ομάδας που θα διεκδικήσει τίτλους, κάτι που έχει προσθέσει βάρος στους ώμους του. Συν τοις άλλοις, το φετινό εγχείρημα των Raptors δεν βοηθάει το στυλ του Barnes. Το overdribbling που βλέπουμε, πολλές φορές «παγώνει» παίκτες σαν αυτόν, είναι πιο αποδοτικός όταν η μπάλα περνάει από τα χέρια του, στήνει σκριν και γενικώς νιώθει ότι συμμετέχει στην επίθεση. Παραμένει σεσημασμένος slasher, και σταδιακά έχει βελτιώσει το σουτ μέσης απόστασης, με απώτερο στόχο να γίνει αξιοπρεπής και έξω από τα 7.25. Πολύ καλή σεζόν κάνει, απλά ο κόσμος περίμενε να πάει για MVP στη δεύτερη χρονιά του.
Αφήνω προς το παρόν το Νο 5, και πάω στο Νο 6 των Thunder, τον ιδιαιτέρως συμπαθή Josh Giddey. Ξεκίνησε τη σεζόν κάπως μαγκωμένος, καθώς ο SGA έπαιρνε τις περισσότερες επιθέσεις της ομάδας και κουβαλούσε κατά κόρον. Αυτό για έναν παίκτη όπως ο Αυστραλός γκαρντ, που επίσης νιώθει άνετα όταν χειρίζεται τη μπάλα, είναι περιοριστικό. Όμως τόσο οι απουσίες του Gilgeous - Alexander, όσο κι η διάθεση του Giddey να βελτιωθεί και να βγει μπροστά, γύρισαν την σεζόν τούμπα. Χάρμα οφθαλμών από τα μέσα Δεκέμβρη και μετά, παίκτης που συνεισφέρει κυριολεκτικά παντού - σταδιακά βρήκε και το σουτ του (έφτασε ποσοστό 42% τρίποντο τον Δεκέμβρη). Το ένας εναντίον ενός παραμένει θέμα για αυτόν, όμως το ταλέντο στην ομάδα του Mark Daigneault βοηθάει, ώστε να βρίσκει χώρους κοντά στο καλάθι για να πετυχαίνει εύκολους πόντους. Σαφώς καλύτερη δεύτερη σεζόν από την πρώτη, κάτι που εντείνει τον ευχάριστο πονοκέφαλο του Sam Presti, για το τι μέλλει γενέσθαι με αυτή την ομάδα. Αυτή τη στιγμή κολυμπάει στα picks, και το ρόστερ δε χωράει άλλους νέους.
Ήταν σημείο αντιλεγόμενο καθόλη τη διάρκεια της περσινής σεζόν για τους Warriors, κυρίως γιατί είχε πολλά σκαμπανεβάσματα στην απόδοση του. Ο λόγος για τον Jonathan Kuminga, No 7 στο Draft του 2021. Ενδεχομένως η γκρίνια να ήταν ως ένα βαθμό δικαιολογημένη. Σε μια ομάδα με τουλάχιστον δύο μελλοντικούς εισαχθέντες στο Hall of Fame, που προσπαθεί να γιγαντώσει κι άλλο το μύθο της, οι απαιτήσεις είναι πολλές από την πρώτη μέρα. Όμως ο 20χρονος Kuminga δούλεψε. Και στην G-League πήγε, και μείωση λεπτών είδε, κι όλες τις κριτικές τις δέχτηκε. Φέτος άρχισε να συλλέγει τους καρπούς αυτής της προσπάθειας, καθώς σταθεροποίησε την απόδοση του και βρήκε μόνιμη θέση στο rotation του Steve Kerr. Διαθέτει wingspan περί τα 2.13 και μπορεί να μαρκάρει σχεδόν κάθε θέση. Κάτι που θα χρειαστεί, ειδικά στα πλέι-οφ, καθώς ο Andrew Wiggins αντιμετωπίζει αδιευκρίνιστο σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα και παραμένει μακριά από τα παρκέ επ’ αόριστο. Επομένως σε μια πολύπαθη σεζόν για τους GSW, είναι ευχής έργον για τον Kerr ότι ο νεαρός φόργουορντ αποφάσισε να βγει μπροστά. Α, και σχεδόν 35% τρίποντο ε.
Βίοι αντίθετοι για τα picks των Magic στο No 5 και στο Νο 8, δηλαδή τους Jalen Suggs και Franz Wagner. Για τον Suggs αυτά τα δύο πρώτα χρόνια στο ΝΒΑ δεν ήταν καθόλου εύκολα. Αρκετοί τραυματισμοί σε αυτό το διάστημα, που δεν του επέτρεψαν να καθιερωθεί και να βρει ρυθμό, όπως και η αδυναμία του προς το παρόν να βρει σκορ από μακριά. Το θέμα με τους Magic είναι πως υπάρχει πολυκοσμία στα γκαρντ και οι περισσότεροι έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Πρέπει να γίνει μια διαλογή εκεί, ενδεχομένως και να ενταχθεί στην ομάδα ένας pass-first γκαρντ. Αυτό που έχει ο Suggs εν συγκρίσει με τους συναδέλφους του είναι ένας πολύ δυνατός κορμός και γρήγορα πόδια. Η ικανότητα του να σπάει σκριν και να μένει κολλημένος στον αντίπαλο γκαρντ αναγκάζει τον Mosley να κλείνει πολλά ματς με αυτόν, αν και είναι κάκιστος στην λήψη αποφάσεων, όπως και στην προσωπική φάση. Για τον Franz Wagner τα πράγματα έχουν εξελιχθεί πολύ καλύτερα. Μετά το εξαιρετικό Ευρωμπάσκετ, μπήκε φορτσάτος στη δεύτερη σεζόν του στο ΝΒΑ, και είναι δεύτερος σε usage πίσω από τον Paolo Banchero. Πολυδιάστατος επιθετικά, ταχύτατος και με αρκετά καλό μοίρασμα της μπάλας για την ηλικία και τη θέση του. Η κατάσταση με τον Isaac έχει μειώσει τον ανταγωνισμό στους φόργουορντ, με αποτέλεσμα να νιώθει σίγουρος και να ξεδιπλώνει το ταλέντο του. Πολύ ενδιαφέρον θα έχουν οι Magic του χρόνου.
Όταν επιλέχθηκε στο Νο 9 από τους Kings, μάλλον αλλιώς τα περίμενε ο Davion Mitchell κι αλλιώς του ήρθαν. Ήταν ήδη στην ομάδα ο De’Aaron Fox, έφερε και τον Malik Monk, έφερε και τον Huerter. Αναπόφευκτα ο γκαρντ από το Baylor έγινε 4η επιλογή. Η παρθενική σεζόν του ήταν καλή, με αποτέλεσμα η φετινή ασφαλώς πεσμένη σε νούμερα σεζόν να φαίνεται slump, κι υπό αυτή την έννοια ίσως να είναι. Το θέμα είναι ότι ο Mitchell έχει βελτιώσει τα ποσοστά του, και το γεγονός ότι δεν είναι ο βασικός γκαρντ της ομάδας έχει πάρει από πάνω του το όποιο άγχος. Όσες φορές έχει κληθεί να παίξει περισσότερα λεπτά λόγω τραυματισμών ή διαχείρισης, έχει ανταποκριθεί ικανοποιητικά. Και φυσικά ο Mike Brown θα πρέπει να είναι χαρούμενος που έχει για 4ο γκαρντ ένα Νο 9 και μάλιστα σε πολύ πρόσφατο draft. Καλό θα ήταν να ανεβεί το ποσοστό του από την γραμμή των τριών πόντων (33.5%). Βέβαια τα λεπτά κι οι προσπάθειες που παίρνει δεν ενδείκνυνται για συμπεράσματα, άλλωστε στην τελευταία του σεζόν στο Baylor είχε σχεδόν 45%. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής βέβαια, δεν τον βλέπω να μακροημερεύει στο Sacramento. Οι Kings πλέον είναι ομάδα τετράδας στη Δύση, κι ως αποτέλεσμα δεν θα βρεθεί χώρος για τον Mitchell να αναπτυχθεί.
Για τον Ziaire Williams στο Νο 10 είναι άδικο να κρίνουμε τα μόλις 35 παιχνίδια που αγωνίστηκε ως τώρα, καθώς ταλαιπωρήθηκε από τραυματισμούς. Πέρυσι ήταν σημαντική μονάδα για τους Grizzlies που έχουν πολλά θέματα φέτος, ένα από αυτά είναι και το βάθος στα φτερά, κάτι που τους έδινε ο Williams. Επέστρεψε υγιής πλέον και είναι στην διάθεση του Jenkins, επομένως θα τον δούμε στην postseason.
Συνολικά, ως κορυφαία prospects με την sophomore σεζόν να οδεύει στη λήξη της, κρίνονται οι Mobley, Barnes, Wagner, με έναν ευμεγέθη αστερίσκο στον Cade Cunningham και το πώς θα γυρίσει του χρόνου. Αν κάποιος με έχει εντυπωσιάσει περισσότερο, αυτός είναι ο Γερμανός από το κολλέγιο του Michigan, αναφορικά με τον ρόλο που έχει στην ομάδα του. Ο Mobley δεν καλείται να πάρει σημαντικές αποφάσεις, καθώς πλαισιώνει τους Garland, Mitchell, LeVert και Rubio. Ο Barnes ακόμα ψάχνεται στο πνευματικό κομμάτι, και αγωνιστικά κάνει λίγο απ’ όλα, δεν έχει βρει ταυτότητα. Ο Wagner όχι μόνο κλείνει τα ματς της ομάδας του, αλλά πολλές φορές οι τελικές αποφάσεις περνούν από τα χέρια του, κι ως τώρα τα πηγαίνει αρκετά καλά. Μεγάλο κέρδος και για τον ίδιο και για τους Magic.
