(Παρουσιάζουν οι Leon T, Alexandros Mitsiou και Δημήτρης Χρυσικός)
Out Of Space
1. Αν και κάπως μουδιασμένος στο stretch των δέκα πρώτων αγώνων, ξεκάθαρα επηρεασμένος κι από το Μουντομπάσκετ, ο Paolo Banchero μας χαρίζει από τότε All-NBA εμφανίσεις. Σε μια ομάδα που θέλει, και μάλλον επιτυγχάνει, να εμπλέκει άπαντες όσο το δυνατόν περισσότερο στο σκοράρισμα, ο ούτε 22 ετών PF/C είναι με εκκωφαντική διαφορά το σημείο αναφοράς της ομάδας.
Ο Banchero βιώνει μια ανοδική sophomore σεζόν στις περισσότερες στατιστικές κατηγορίες. Γράφει ανά παιχνίδι 22,7 πόντους, σχεδόν 7 ριμπάουντ και 5 ασίστ, το usage του έχει αυξηθεί, τα λάθη έχουν μειωθεί ενώ από on/off δείκτες πάμε καλά. Σε αντίθεση με πέρυσι η συντριπτική πλειοψηφία των λεπτών του νεαρού All-Star είναι στο ‘4’, αν και στη συνύπαρξη με τον Wendell οι δύο τους μοιράζονται τις υποχρεώσεις στο 4-5, κυρίως αμυντικά. Από εκεί και πέρα, ο Banchero επηρεάζει την επίθεση των Magic με ποικίλους τρόπους. Αρχικά είναι ένας τοπ-3 ψηλός όσον αφορά το ball-handling. Πρώτο βήμα φωτιά, ντρίμπλα που σε καμία περίπτωση δε θυμίζει παίκτη 2,08 ύψος και 113 κιλά. Ο τρόπος που προστατεύει τη μπάλα και ταυτόχρονα εκμεταλλεύεται το εκτόπισμα του είναι από μόνο του mismatch για τους περισσότερους αντιπάλους, μάλιστα φέτος έχει μειώσει τις προσπάθειες κοντά στο καλάθι, αλλά χωρίς να χάσει σε αποτελεσματικότητα.
Η μεγαλύτερη βελτίωση είναι σαφώς στο μακρινό σουτ. Σχεδόν 37% ποσοστό στο τρίποντο, που οφείλεται σαφώς και στην σταθεροποίηση της μηχανικής του. Οι εκτελέσεις του από τεχνικής άποψης είναι πολύ πιο ισορροπημένες πλέον κι αυτή η έξτρα απειλή που προσέθεσε φέτος στο οπλοστάσιο του, έχει αλλάξει και το πώς τον αντιμετωπίζουν οι άμυνες. Τα under δεν λείπουν, αλλά πλέον τιμωρούνται είτε με σουτ, είτε με early back screens, όταν ο Banchero χειρίζεται τη μπάλα στην κορυφή.
Επομένως μιλάμε για έναν ball-dominant forward με εξαιρετικά τελειώματα, χειρισμό, τοποθετήσεις, μακρινό σουτ (πλέον), που ταυτόχρονα είναι ένας άγρυπνος αμυντικός μακριά από τη μπάλα. Στα 21 και κάτι του. Κοινώς, έρχεται, αν δηλαδή δεν είναι ήδη εδώ
2. Ρεκόρ 10-3 απολαμβάνουν μέσα στον Φεβρουάριο οι Warriors, με την εικόνα του διεκδικητή να έχει επιστρέψει σε βαθμό σημαντικό, ακόμη κι αν δεν μπορούν (προς ώρας) να σκαρφαλώσουν στη βαθμολογία. Η καινούργια ζωή των Dubs βασίζεται στο ότι ο Klay έρχεται πλέον από τον πάγκο, ώστε να δώσουν τα στοιχεία τους στην πρώτη 5άδα, τόσο ο Brandin Podziemski, όσο (κυρίως) ο Jonathan Kuminga.
Παρ’ ότι η προσωπική του παραγωγικότητα έπεσε τον τελευταίο μήνα (17,5π κατα μέσο όρο τον Φεβρουάριο, έναντι 20,6 τον Ιανουάριο), ο Kuminga είναι σ’ εκείνους που ξεχωρίζουν γιατί α. ενώνει όλες τις τελείες για την επίθεση του Golden State, καθώς προσθέτει αθλητικότητα και έξτρα κοψίματα μακριά από την μπάλα, που δίνουν επιπλέον επιλογές στο παιχνίδι των Steph Curry και Draymond Green, και β. το πρώτο μέρος της στήλης ήταν τον Δεκέμβριο, οπότε...και ο Γενάρης μετράει! Οι Warriors με τον Kuminga τρέχουν περισσότερο, έχουν αυξήσει τους πόντους κοντά στο ζωγραφιστό, ενώ η νέα τους death lineup αμύνεται εξίσου ποιοτικά, με τον νεαρό forward να διαβάζει πιο σωστά τα αντίπαλα plays, προς σημαντική βοήθεια του (πάντα εξαιρετικού) Green. Όλα τα παραπάνω χτίζουν ένα net rating κοντά στο +21,2 / 100 κατοχές, μούρλια. Υπάρχουν όμως δύο ακόμη σημεία, ένα της εικόνας κι ένα των αριθμών. Για αρχή, να πέσει το βίντεο:
Με μία μεγαλύτερη άνεση πλέον από τα συνεχόμενα παιχνίδια με αυξημένο ρόλο, ο Kuminga έχει αρχίσει να βάζει ξανά στο τραπέζι και τα υπόλοιπα στοιχεία που τον έφεραν στο #7 του draft το ‘21. Προσωπικό σκορ, καλή χρήση του δυνατού κορμιού του στο post, αρκετό mid-range παιχνίδι όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν και άμεση πάσα την ώρα του ντουμπλαρίσματος; Οι Dubs πρέπει να τρίβουν τα χέρια τους με την εικόνα του Kuminga.
Και τώρα ο αριθμός. Θυμάστε αυτό με τη σούπερ πεντάδα; Ε, υπάρχει άλλη μία, που σε 125 κατοχές με τους Steph και CP3 (και τον Klay) μαζί στο παρκέ, με καθαρό 5άρι τον Looney, έχει τους Warriors στο +39,3! Ναι, καλά μαντέψατε, εκείνος που δίνει την αθλητικότητα στους forwards είναι ξανά ο Kuminga. Όσο περισσότερο παίζει ο βελτιωμένος 21χρονος, τόσο περισσότερο ένα σύνολο σαν το Golden State ανεβάζει τις πιθανότητές του να πετύχει κάτι καλό. Δεν το λες και λίγο.
3. Και τι δεν άκουσε ο Jordan όταν επέλεξε τον Brandon Miller αντί του Scoot Henderson τον περασμένο Ιούνιο. Έκτοτε, ο Henderson φλοπάρει αρκετά συχνά, ενώ ο Miller, αν και κάπως άτσαλος σε πρώτη όψη, προσφέρει μπόλικα δείγματα επιθετικού ταλέντου. Σημαντικό σημείο παρατήρησης της ανοδικής πορείας του, ήταν το βραβείο του κορυφαίου rookie για τον μήνα Γενάρη, όταν έγραψε 16π / 4,1ρ / 2.4α και σχεδόν ένα κλέψιμο.
Το ακόμη πιο εντωπυσιακό γεγονός, είναι ότι τον Φεβρουάριο γράφει ακόμη καλύτερα νούμερα, με σχεδόν 21 πόντους μ.ό και αγγίζοντας το 38% από το τρίποντο σε 7,7 προσπάθειες ανά αγώνα (!) με αυτό το -τελικά- γλυκό release. O Miller αγωνίζεται κυρίως ως 2 και 3, και αρχικά λειτουργούσε ως εκτελεστής στις γωνίες, backdoor cutter και finisher στον αιφνιδιασμό. Το προφίλ του άλλαξε άρδην τους τελευταίους μήνες και πλέον τον βλέπουμε περισσότερο με τη μπάλα στα χέρια - όπου είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής στον ρόλο του ως έξτρα χειριστής. Έχει μετακινηθεί πιο ψηλά στο παρκέ και είτε ξεκινά με πρόσωπο στο καλάθι, με εξαιρετικό πρώτο βήμα και ψάχνοντας ένα pull-up μέσης απόστασης (ή το αντίστοιχο φάουλ), είτε εκμεταλλεύεται off-ball screen, εκτελώντας από τις 45 μοίρες, αλλά και την κορυφή. Είναι ίσως το κομμάτι που έχει βελτιώσει περισσότερο, η αυτοπεποίθηση κι η αποτελεσματικότητα στο μακρινό σουτ.
Οι ανταλλαγές των Rozier και Washington Jr. συνέβαλαν, πέρα από το να βρεθεί χώρος για τα παραπάνω, στο να βγει στην επιφάνεια η στόφα του ηγέτη που φαίνεται να έχει ο G/F των Hornets. Τώρα, για το αν είναι εκείνος το #1 για το μέλλον της Charlotte ή ο LaMelo Ball, εμείς θα απαντήσουμε…και γιατί να διαλέξουν;
4. Αν κάποιος από εμάς ήταν μάνατζερ παικτών του μπάσκετ, λογικά θα ήθελε όσο το δυνατόν περισσότεροι παίκτες του να πήγαιναν στους Grizzlies, καθότι έχουν την ικανότητα να βελτιώνουν τρομερά όλους όσους επιλέγουν στο draft. Το τελευταίο τους επίτευγμα είναι η εξέλιξη του Vince Williams Jr, σε έναν παίκτη πολυεργαλείο.
Μετά τους πολλούς τραυματισμούς, η χρονιά του Memphis επικεντρώνεται στην εξέλιξη των νεαρών παικτών και την αξιολόγησή τους, αφού θέλουν να δουν ποιοι από αυτούς θα μπορέσουν να είναι μέλη της ομάδας την επόμενη χρονιά, όταν κι ο στόχος θα είναι πάλι η διάκριση στα Playoffs. Ο Vince Williams σε 46 παιχνίδια φέτος δείχνει στοιχεία ενός πολύ καλού αμυντικού, ο οποίος στην επίθεση μπορεί να σκοράρει με ικανοποιητικό ποσοστό από το τρίποντο (36,8% σε 4 προσπάθειες) και κυρίως είναι ένας παίκτης που βοηθάει πολύ στην κυκλοφορία της μπάλας και δημιουργεί για τους συμπαίκτες του. Στα τελευταία 27 παιχνίδια που αγωνίζεται βασικός έχει 12,3π / 6,7ρ / 4,2α / 1,4 κλεψίματα, όντας ιδιαίτερα εύστοχος (46/37/80). Στο παιχνίδι απέναντι στους Clippers ήταν εντυπωσιακή η άμυνα του απέναντι στους Leonard και PG13 (στο πρώτο ημίχρονο ειδικά, ενώ συνολικά είναι από τους G/Fs με τα πιο δύσκολα ματσαρίσματα), αλλά και ότι αρκετές φορές βρέθηκε να είναι ο βασικός δημιουργός της ομάδας μετά από pick and roll.
Αν και είναι ακόμα νωρίς, μάλλον του χρόνου θα είναι ένας από τους έξι καλύτερους παίκτες των Grizzlies , αφού ο συνδυασμός άμυνα στη θέση του SF, σουτ και γρήγορες αποφάσεις θα κουμπώσει ιδανικά δίπλα στους Morant, Bane, JJJ, Smart. Με έναν καλό ψηλό και μερικές μικρές προσθήκες, οι Grizzlies μοιάζουν ως η πιθανή έκπληξη της επόμενης χρονιάς και σε αυτή την ομάδα ο Vince Williams θα έχει σημαντικό ρόλο.
5. Υπήρχε ένα ωραίο τουίτ που θέλαμε να φέρουμε στη συζήτηση, εκεί γύρω στις ημέρες πριν το All-Star Weekend, που έλεγε ότι ο Cam Whitmore έχει παίξει 476 λεπτά και τα νούμερά του ανά 36’ (αν δηλαδή είχε περίπου την παρουσία ενός βασικούς ΝΒΑer) είναι 25,3 πόντοι με 59% True Shooting και 40% από το τρίποντο.
Τώρα λοιπόν που τραβήξαμε το μάτι σας, να πούμε ότι ο νεαρός forward των Rockets σκοράρει 14,3 πόντους σε 20’ μέσα στον Φεβρουάριο, διόλου αμελητέος αριθμός για rookie σε οργανισμό που προσπαθεί ν’ ανέβει κατακόρυφα κι έχει άλλους 4-5 πρωταγωνιστές, ενώ η εικόνα του στο παρκέ είναι θαυμάσια. Ο Whitmore είναι μάλλον από τους καλύτερους on-ball scorers της φουρνιάς του. Mπορεί ήδη να βάλει την μπάλα στο παρκέ και να φτιάξει σκορ μετά από ντρίμπλα, στοιχείο που άλλοι σούπερ αθλητικοί wing-forwards ανέπτυξαν με τα χρόνια, όπως πχ ο μάστερ του είδους DeRozan -οκ, ο Whitmore προφανώς δε χορεύει στο mid-range όπως ο DeMar, αλίμονο. Ταυτόχρονα μπορεί να λειτουργήσει καλά και ως στατικός σουτέρ (44% από τις γωνίες, 40% συνολικά στο τρίποντο) ενώ είναι η χαρά του παιδιού (και του Udoka) στο ανοιχτό γήπεδο, καρφώνοντας σε πρώτη ευκαιρία και τελειώνοντας φάσεις στον αιφνιδιασμό, σε μία επίθεση που, για να το θέσουμε ευγενικά, δεν ανοίγει και το γκάζι στο transition, παρά τα νιάτα του ρόστερ.
O Whitmore κερδίζει τα λεπτά του ως ο έξτρα σκόρερ από τον πάγκο, σε ένα ροτέισον που ο προπονητής δε χαρίζει και πολλά, έχοντας ως βάση του παιχνιδιού το δίπολο Sengun-VanVleet (και σιγά σιγά τους Jabari Smith, Amen Thompson και Jalen Green). Το επόμενο βήμα είναι η μεγαλύτερη αμυντική συγκέντρωση και το πιο τακτικό διάβασμα, καθώς ο Cam πολλές φορές χάνει τις αλλαγές, βοηθά χωρίς λόγο και ο παίκτης για τον οποίον είναι/ήταν υπεύθυνος καταλήγει να σουτάρει ελεύθερος. Η μεγαλύτερη αμυντική συνέπεια, θα του δίνει και περισσότερες ευκαιρίες και κατοχές στην επίθεση. Εκεί, σε προσωπικό επίπεδο και ικανότητα, ο Whitmore μπορεί πραγματικά να ξεχωρίσει.
No Good
1. Ο λόγος που σχολιάζεται ο Keegan Murray σε αυτή την πλευρά του report είναι γιατί η σεζόν του θυμίζει ως ένα βαθμό roller-coaster. Σε πρώτη φάση να πούμε ότι η δουλειά που έριξε στο γυμναστήριο το καλοκαίρι έχει αποδώσει μπόλικους καρπούς. Φαίνεται στον τρόπο που μπαίνει στα ριμπάουντ, αλλά και στο πως στέκεται ως αμυντικός, ειδικά στις επαφές. Έχει γίνει πολύ πιο σταθερός και στιβαρός, για αυτό κι εξελίσσεται φέτος σε μία από τις σταθερές του Brown.
Το θέμα είναι ότι έχει αλλάξει άρδην το επιθετικό προφίλ του. Ένας παίκτης που πέρυσι έβρισκε το 63% των πόντων του πίσω από τη γραμμή του τριπόντου, φέτος βρίσκει το 45%, χωρίς να έχει μειώσει τις προσπάθειες του. Πέρα από το ότι εξανθρωπίστηκε κάπως το ποσοστό του (από 41% σε 36,5%), ο Murray επιτίθεται σημαντικά περισσότερο στο καλάθι κι έχει τριπλασιάσει τα σουτ μέσης απόστασης. Σαφώς οφείλεται στην αυξημένη αυτοπεποίθηση που έχει πλέον, όσον αφορά το σώμα του, αλλά αυτή η φουρκέτα που έκανε στο στυλ του δεν μοιάζει να ταιριάζει τόσο στο μπάσκετ των Kings. Κυρίως γιατί αν συνεχίσει να μετακινείται στη ρακέτα, όσο αποτελεσματικός κι αν είναι, θα συγκρουστεί με την παρουσία του Sabonis. Ήδη οι αντίπαλες άμυνες αφήνουν στον Λιθουανό μισό στρέμμα χώρο αν είναι εκτός ζωγραφιστού. Αν φτάσουμε να παίζουν έστω under τον Murray, κι αυτός συνεχίσει την πτωτική πορεία στις μακρινές εκτελέσεις, οι Kings θα βρεθούν κάπως εγκλωβισμένοι.
Επομένως το ερώτημα είναι: μια ομάδα που πέρυσι παρέδωσε σεμινάρια συνεργασιών, κίνησης μακριά από τη μπάλα, spacing κι εκτέλεσης ποιον Murray έχει ανάγκη; Το ότι τελειώνει με στόμφο τις φάσεις κοντά στο καλάθι είναι κέρδος και των δύο, για να το εξαργυρώσει όμως ο Keegan πρέπει να κάνει αυτό που έκανε σχεδόν άριστα πέρυσι. Να τα στάζει από μακριά.
2. Ο Ausar Thompson ξεκίνησε τη σεζόν εντυπωσιακά, κινούταν σε μέσους όρους double-double. Μιλάμε για τον καλύτερο αμυντικό της κλάσης του, κι έναν από τους κορυφαίους συνολικά στη λίγκα σε κοψίματα, κλεψίματα και αμυντικά ριμπάουντ. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι αν κάποια στιγμή σοβαρευτούν οι Pistons αναπόφευκτα θα μπει στους υποψήφιους για DPOY. Ο τρόπος που αποφεύγει τα screen και μένει μπροστά στη μπάλα, η πίεση που ασκεί στην ντρίμπλα, αλλά χωρίς reach-in κι η ταχύτητα με την οποία αντανακλαστικά κόβει σουτ που γίνονται πάνω του, είναι στοιχεία που κάθε προπονητής θα ήθελε στην σύνθεση του.
Είπα "κάθε προπονητής"; Συγγνώμη, μάλλον εκτός από τον Monty Williams, που αποφάσισε να μετακινήσει στη second unit παίκτη με double double μέσους όρους ως εκείνο το σημείο. Κι όπως θα προέβλεπε ο καθένας, ο Ausar από τότε ψάχνει να βρει το χαμένο του μομέντουμ. Εσχάτως, ο Thompson επανήλθε στο βασικό σχήμα και επηρεάζει σημαντικά το παιχνίδι της ομάδας του, κυρίως στοχεύοντας τον καλύτερο σκόρερ της αντίπαλης ομάδας. Ενώ λοιπόν το καταφέρνει όλο και περισσότερο, το γεγονός ότι είναι αναγκασμένος να περιμένει τους υπόλοιπους να τον βάλουν στο παιχνίδι, τον καθιστά αφερέγγυο στο παραγωγικό κομμάτι. Ο Ausar σουτάρει με 17% τρίποντο, απόρροια και της κάκιστης τεχνικής του, με αποτέλεσμα οι άμυνες να του δίνουν ως και δύο μέτρα πολλές φορές. 7/10 δίποντα που σκοράρει είναι assisted, κι η ντρίμπλα του θέλει αρκετή δουλειά για να μπορεί να χτυπήσει στην προσωπική φάση, βασιζόμενος στα σωματικά προσόντα του.
Συνολικά ο Ausar μπορεί να εξελιχθεί σε championship piece, αλλά θα πρέπει να βρει περισσότερους τρόπους να εμπλέκεται στο σκοράρισμα της ομάδας του. Ο ίδιος βέβαια φαίνεται να έχει τρομερή αυτοπεποίθηση παρά την αστοχία, κάτι που πηγάζει από την πίστη που έχει στα πολύ γρήγορα και μακριά χέρια του.
3. Η μέχρι τώρα καριέρα του Quentin Grimes είναι γεμάτη από μεγάλα σκαμπανεβάσματα και ανατροπές. Ήταν ένας από τους 10 καλύτερους παίκτες στο γυμνάσιο και πήγε για δύο χρόνια στο πανεπιστήμιο του Kansas, όπου απογοήτευσε και έπρεπε να πάει για δύο χρόνια στο πανεπιστήμιο του Houston για να ορθοποδήσει και να βρεθεί στους Knicks.
Η προηγούμενη χρονιά ήταν η καλύτερή του στο ΝΒΑ έχοντας 11,3π (47/39/80 τα ποσοστά του), 3,2ρ, 2,1α και παίζοντας εξοντωτική άμυνα στα αντίπαλα φτερά. Φέτος, μετά την έλευση των Hart και Divincenzo, ο χρόνος του μειώθηκε (20’ αντί για 30’ πέρυσι) και αυτό είχε συνέπεια στο παιχνίδι του. Έτσι ο παίκτης που παλιότερα ήταν η αφορμή να μη γίνει η ανταλλαγή που θα έφερνε τον Donovan Mitchell στη Νέα Υόρκη, ανταλλάχθηκε για τον Bojan Bogdanovic και κατέληξε στους Detroit Pistons. Παρότι το Detroit είναι από τις πιο δυσλειτουργικές ομάδες φέτος κι ο Monty Williams κάνει τα πάντα για να απολυθεί και να πάρει ένα καλό πακέτο αποζημίωσης, θεωρώ ότι για τον Quentin θα αποδειχθεί πολύ καλή κίνηση. Παραμένει πολύ καλός αμυντικός και το σουτ του θα είναι πολύ χρήσιμο δίπλα στον Cade και τον Ivey.
Η έλλειψη ανταγωνισμού και παικτών με το προφίλ του, θα τον βοηθήσει να έχει σταθερά 25+ λεπτά κι όπως είδαμε στο Houston (πανεπιστήμιο) και πέρυσι στους Knicks, όταν οι προσδοκίες δεν είναι ιδιαίτερα υψηλές και η ομάδα τον πιστεύει, ο ίδιος αποδεικνύεται σε έναν πολύ χρήσιμο παίκτη.
4. Οι Blazers έχουν μπει στο απόλυτο rebuilding mode, που σημαίνει ότι πετάνε τυχαία βελάκια στο χτίσιμο του ρόστερ μετά από την ανταλλαγή του Damian Lillard, προσπαθώντας (;) να δουν ποιοι συνδυασμοί ταιριάζουν καλύτερα. Εκεί μέσα φάνηκε από νωρίς ότι θα ξεχωρίσει ο σούπερ αθλητικός, απόλυτα δελεαστικός στο μάτι Shaedon Sharpe.
Το ζήτημα είναι πως κάπου κι εκείνον τον παρέσυρε η συνολική κατηφόρα, συν τον (μοιραίο) τοίχο που βλέπουν μπροστά τους αρκετές φορές οι δευτεροετείς. Ήδη πεσμένος από τον Ιανουάριο, ο Sharpe άρχισε να μην είναι αποτελεσματικός στο κομμάτι που τον κάνει να ξεχωρίζει στο παρκέ, δηλαδή την επίθεση κοντά στο καλάθι που ξεκλειδώνει όλα τα υπόλοιπα. Παράλληλα έτρεξε έναν πολύ μέτριο Φεβρουάριο, αρκετά μακριά από τους μέσους όρους του (12,3 πόντοι σε 6 παιχνίδια) και σουτάροντας με 20% από το τρίποντο, σε 5 προσπάθειες ανα αγώνα. Σε όλα αυτά, προσθέστε και το πιο σημαντικό κερασάκι, δηλαδή το χειρουργείο στην κάτω κοιλιακή χώρα που θα τον αναγκάσει να χάσει σημαντικό μέρος της υπόλοιπης σεζόν, αν όχι ολόκληρη τη χρονιά μέχρι το φινάλε. Ήρθε κι έδεσε σα να λέμε.
Περιμένουμε την επιστροφή του, και να δούμε αν ήταν οι ενοχλήσεις που τον οδήγησαν στο χειρουργείο, ήταν εκείνες που έφεραν και τη σχετική αγωνιστική πτώση. Βασικά, περιμένουμε απλά να τον ξαναδούμε στο παρκέ. Οι υπόλοιποι Blazers δεν είναι πολύ ευχάριστο θέαμα.
5. Όταν οι Kings υπέγραφαν τον Chris Duarte ήλπιζαν να δώσει πνοή και κάποια stops στην ταλαιπωρημένη τους περιφέρεια. Ο τριτοετής γκαρντ/φόργουορντ είναι στα περισσότερα σχήματα του Mike Brown και τα λεπτά του έχουν αυξηθεί από τον Νοέμβρη. Ο λόγος είναι η ευελιξία του Duarte στο να μαρκάρει από το 1 ως το 3, ικανότητα δυσεύρετη στο ρόστερ των Kings.
Το θέμα είναι ότι ο εξ Oregon ερχόμενος- guard είναι συγκλονιστικά ετερόφωτος παίκτης όταν πρόκειται να βάλει την μπάλα στο καλάθι -3/4 δίποντα κι 9/10 τρίποντα του είναι assisted. Καθώς τα σουτ που παίρνει αναπόφευκτα είναι ελάχιστα, λογικό είναι τα νούμερα του να καταποντίζονται. Ο Duarte έχει σουτάρει πάνω από τρεις φορές μόλις μία φορά στα τελευταία δέκα ματς που αγωνίστηκε, κι εκεί ήταν η μοναδική διψήφια συνεισφορά του στο ίδιο διάστημα. Ο ρόλος του δεν είναι άλλος από το να περιμένει τη μπάλα ως εκτελεστής κυρίως στις γωνίες και τις 45 μοίρες, αν και μόνο αν οι συνθήκες ευδοκιμήσουν.
Πάμε τώρα στο εξής ζήτημα. Με τα play-offs να πλησιάζουν και τον Duarte να είναι ο πλέον αναξιόπιστος στο κομμάτι του σκορ (μαζί με τον Mitchell αλλά αυτός αγωνίζεται λιγότερο), είναι δεδομένο πως στα τέλη Απρίλη θα είναι στην κορυφή της λίστας “Kings: Αφήστε τον να σουτάρει”. Θυμίζω ότι μιλάμε για παίκτη που σούταρε με 37% στην rookie χρονιά του, δεν είναι ότι δεν ξέρει να τα στείλει στο διχτάκι. Απλώς με την πολυφωνία των Kings στο 2-3 έχει πάει πολύ πίσω στη διαλογή των σουτ με αποτέλεσμα να μην έχει ρυθμό κι αυτοπεποίθηση. Εξού και το 32% φέτος από τη γραμμή του τριπόντου.
Καθώς όμως αποτελεί μέλος του βασικού ροτέισον κι αγωνίζεται πολλές φορές με τους Fox, Monk, Murray, και Sabonis, θέλοντας και μη ο Brown θα δει πολλές φορές τις αντίπαλες άμυνες να του χαρίζουν σουτ. Πρέπει να τα πάρει και πρέπει να τα βάλει, ακόμα και δύο τρίποντα είναι αρκετά για να προσαρμοστεί η άμυνα, και να ανεβάσει αρκετά το +/- του.
I Need Some1
Από πολύ μικρή ηλικία ο Victor Wembanyama είχε ξεχωρίσει λόγω των φυσικών του προσόντων και είχε δημιουργήσει υψηλές προσδοκίες για την μετέπειτα μπασκετική του καριέρα. Κάπου στο 2020 είδα για πρώτη φορά τον Wemby στα 16 του, να παίζει μονό απέναντι στον Gobert και να σκοράρει καλάθια με αρκετή άνεση.
Τότε έπαιζε στην ομάδα της Nanterre και είχε αρχίσει να κάνει τα πρώτα του βήματα στο LNB. Παρότι το βίντεο εκείνο είναι αρκετά εντυπωσιακό, τα επόμενα δύο χρόνια η καριέρα και η εξέλιξη του ήταν ακόμα εντυπωσιακότερη. Πήρε μεταγραφή στη ASVEL, όπου έπαιξε στην Ευρωλίγκα και την επόμενη χρονιά πήγε στην Metropolitans 92, με την οποία έφτασε στον τελικό του Γαλλικού πρωταθλήματος, όντας ο ίδιος ο νεαρότερος MVP στην ιστορία του πρωταθλήματος.
Είχαν περάσει μόλις δύο χρόνια και ο 16χρονος που είχε γίνει viral με το βίντεο απέναντι στον Gobert, ήταν ήδη ένας πολύ καλός μπασκετμπολίστας. Παίζοντας μάλιστα με την ομάδα U19 της Γαλλίας, κατόρθωσε να φτάσει στο ασημένιο μετάλλιο στο παγκόσμιο, απέναντι στην ομάδα των ΗΠΑ και τον (επίσης rookie) Chet Holmgren. Αυτό από μόνο του θα ήταν αρκετό ίσως για να τον κάνει ένα Top 5 Pick σε οποιοδήποτε draft στην ιστορία του ΝΒΑ. Το γεγονός όμως ότι τα κατάφερε όλα αυτά όντας 2,24μ, ενώ το παιχνίδι του βασιζόταν στο να παίζει με πρόσωπο στο καλάθι και παράλληλα ήταν ο καλύτερος αμυντικός στην Ευρώπη, ήταν στοιχεία που τον έφεραν δίκαια στο #1.
Είναι αρκετά σπάνιο να βλέπουμε κάποιον παίκτη να παραμένει στο νούμερο #1 της φουρνάς του από τόσο μικρή ηλικία και την ημέρα του draft να το επαληθεύει, ενώ είναι ακόμα σπανιότερο αυτός ο παίκτης να κατορθώνει να έχει μια καριέρα αντάξια αυτού του ντόρου. Ο μόνος που έρχεται αντίστοιχα στο νου είναι ο Lebron James και παρότι νωρίς, εφόσον ο Wembanyama μείνει σχετικά γερός, πιθανότατα θα καταφέρει επίσης να μπει στο πάνθεον με τους καλύτερους μπασκετμπολίστες όλων των εποχών. Η βεβαιότητα πηγάζει από αυτά που έχουμε δει ως τώρα μέσα στο παρκέ, φάσεις που κανείς άλλος παίκτης με αυτό το ύψος δεν μπορεί να κάνει με αυτή την συνέπεια. Τρίποντα μετά από ντρίμπλα, καρφώματα ενώ έχει μαζέψει την μπάλα έξω από το τρίποντο, eurostep, ντρίμπλες πίσω από την πλάτη και τάπες, πολλές τάπες, σε καρφώματα, σε τρίποντα, σε μπασίματα.
Όμως, εκτός από μια μηχανή για highlight, είναι και ένας πάρα, πάρα πολύ καλός παίκτης. Ήδη ένας από τους 3 - 4 καλύτερους αμυντικούς της λίγκας, έχοντας 10,2ρ, 1,3 κλεψίματα και 3,3 τάπες (πρώτος στο ΝΒΑ) ενώ παράλληλα αναγκάζει πολλές φορές τους αντίπαλους παίκτες να μην επιχειρούν καν σουτ, όταν αισθάνονται ότι μπαίνουν στο χώρο επιρροής του. Παρότι οι Spurs είναι μία από τις τρεις χειρότερες φετινές ομάδες, όταν ο Γάλλος center είναι στο παρκέ η άμυνα τους είναι καλύτερη κατά 10,3 πόντους / 100 κατοχές σε σχέση με τα διαστήματα που είναι στον πάγκο, σύμφωνα με το Cleaning The Glass, ενώ και το συνολικό τους NetRtg είναι στους +6,2 πόντους / 100 κατοχές. Στην επίθεση σκοράρει 20,6π (με ποσοστά 47/32/82), και δίνει 3,3 ασίστ ανά αγώνα, παρότι για μεγάλα διαστήματα έπαιζε χωρίς να έχει κάποιον κλασικό point guard δίπλα του, που να του δίνει την μπάλα την κατάλληλη στιγμή.
Όσον αφορά το μέλλον των Spurs, από του χρόνου να είναι μια από τις ομάδες που θα παλέψουν να μπουν στα Play-ins της Δύσης. Είναι πολύ πιθανό να έχουν δύο πικ μέσα στις πρώτες 10 επιλογές (το δικό τους και αυτό των Raptors που είναι Top 6 protected) και έχουν κι αρκετό χώρο στο salary cap ώστε να προσπαθήσουν να αποκτήσουν ένα PG που θα τους βοηθήσει να κερδίσουν περισσότερα παιχνίδια. Παράλληλα, μέσα από την οργανική βελτίωση των νεαρών Vassell, Sochan, Tre Jones, θα χτίσουν έναν κορμό που θα τους οδηγήσει σε διακρίσεις τα επόμενα χρόνια. Με τον Victor Wembanyama στην ομάδα, ο coach Popovich μοιάζει έτοιμος να ξεκινήσει την επόμενη δυναστεία του San Antonio.
Omen
1. ‘’Τι έχουν να πουν τώρα τα μίντια της Νέας Υόρκης;’’ αναρωτήθηκε ο Monty Williams, για το τάκλιν α λα Μάσιμο Αμπροζίνι του Donte DiVincenzo, ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν το game winner του Josh Hart. Τι να έχουν να πουν ρε άνθρωπε, το ότι έγινε φάουλ σε αυτή την περίπτωση, δεν αναιρεί κάπου τη δίκαιη δικιά τους γκρίνια για το (μη) φάουλ του Brunson στον Holiday. Σε κάθε περίπτωση, κι επειδή ένα συγκεκριμένο μέλος του Prodigy Report (γκουχ, ο Δημήτρης!) έχει αρκετά ζητήματα με τη φετινή διαχείριση του Monty Williams, ας δούμε λίγα νούμερα: 18,2 πόντους μέσο όρο ο Jaden Ivey μέσα στον Φεβρουάριο και 3,7 ασίστ, σουτάροντας με 43% από το τρίποντο. Ποιος να το έλεγε ότι είναι ταλαντούχος παίκτης ε; Α ναι, σχεδόν όλοι, μακριά από τα φανταριλίκια του Monty στους νεότερους, που μέσες άκρες οδήγησαν το Detroit σ’ ένα ασταθές rotation και περίπου πεντακόσιες σερί ήττες. Το ρεκόρ τους παραμένει άθλιο, 9-49. Ας είναι. Το ζήτημα είναι να παίζουν ξανά σταθερά τα μεγάλα πρότζεκτ του ρόστερ.
2. Οι Dallas Mavericks νιώθουν καλά μετά την trade deadline, είναι ανεβασμένοι στα τελευταία δέκα παιχνίδια και αποτελούν ένα από τα ισχυρά dark horses την postseason. Εκεί μέσα πρέπει να παρατηρήσουμε τη διαχείριση του Dereck Lively. Ο νεαρός center δεν παίζει πια μόνος του, ως ο απόλυτος αθλητικός ψηλός που βολεύει το ηλιοκεντρικό στυλ του Luka Doncic, τα 26-27’ έχουν υποχωρήσει, ενώ σιγά σιγά (και με τους Mavs να κυνηγούν ένα καλύτερο πλασάρισμα) θα πρέπει να είναι σούπερ αποδοτικός σχεδόν σε κάθε πικ που στήνει και κάθε φάση που καλείται να τελειώσει. Βέβαια, το Dallas προκειμένου να βρει τους απαραίτητους χώρους, τον έχει στείλει μέχρι και στη δυνατή γωνία. Προφανώς δε σούταρε τρίποντο, εκεί θα τα έχουμε δει όλα, εντούτοις βρήκε και πάλι τον τρόπο να είναι λειτουργικός.
3. Jaime Jaquez Jr, αυτή η όμορφη μπασκετική τρέλα. Ακόμη μεγαλύτερη ευθύνη στην επίθεση των Heat πλέον, 28,5’ μέσα στον Φεβρουάριο, διαμαντάκι η παράσταση απέναντι στους Kings, που έβαλε 20 από τους 26 πόντους του στο δεύτερο ημίχρονο. Προφανώς δε χρειάζεται όλοι οι παίκτες να περνούν τρία και τέσσερα χρόνια στο κολέγιο, άλλωστε τα χρήματα που μπορούν να εξασφαλίσουν από τόσο νεαρή ηλικία, είναι σαφές δέλεαρ. Απλά σε μερικούς όπως ο Jaime, το ραφινάρισμα στο παιχνίδι φαίνεται, και τους κάνει να στέκονται στο απαιτητικό Miami.
4. Οι ανταλλαγές στις οποίες προχώρησαν οι Hornets δε δίνουν την ευκαιρία μόνο στον Βασίλιε Μίτσιτς να αναζητήσει εκ νέου τα όρια της NBAικής του καριέρας, αλλά και στον Tre Mann ο οποίος ήρθε από την Oklahoma ως ένας επιπλέον χειριστής. Περίπου 30’ μέσο όρο στα παιχνίδια με τη Charlotte, σχεδόν 12 πόντοι και 5 ασίστ, με καλά ποσοστά στις εκτελέσεις του, που τον φέρνουν αρκετές φορές σε δίδυμο με τον Σέρβο guard. Τις προάλλες σκόραρε και σ’ ένα step back τρίποντο που έστειλε τον Keyonte George στην αμυντική άβυσσο, γενικά η αυτοπεποίθηση ανεβαίνει.
5. Οι Raptors χρειάζονται σουτ. Πάντα, και για πάντα. O Gradey Dick σουτάρει με 50% μέσα στον Φεβρουάριο, κινείται συνεχώς μακριά από τα σκριν, σιγά-σιγά επιτίθεται και στο καλάθι χτυπώντας τις close-out άμυνες. Όσο δυναμώνει το κορμί του, τόσο περισσότερο θα κουμπώνει δίπλα στην τριάδα Barnes, Quickley και Barrett.
Σημειώσεις
Νούμερα και στατιστικά από Cleaning The Glass, Basketball Reference και το επίσημο σάιτ του ΝΒΑ, όπως αυτά ίσχυαν μέχρι την Τετάρτη, 28/2
