Στην πραγματικότητα, η απάντηση είναι πολύ απλή - και οι δύο ρε μεγάλε. Όντως, γιατί να διαλέξουμε, καθένας στο δικό του παιχνίδι ήρθε και κούμπωσε στην απόλυτη ευφυΐα του Curry. Καμιά φορά ωστόσο, αυτή η ανόητη μα επίμονη σκέψη, οδηγεί σε κάποια αναζήτηση. Κάποιος από τους δύο, τη δεδομένη χρονική στιγμή, με τις παρούσες συγκυρίες και απαιτήσεις του εκάστοτε ρόστερ των Dubs, είναι μισό βήμα πιο πάνω στη λίστα αναγκών, στο μοτίβο ‘’παιδία δε γίνεται να μην είμαστε διεκδικητές, έχουμε τον Steph’’. Κάπως έτσι πληκτρολογείται από μόνο του, στο αγαπημένο Cleaning the Glass: Πεντάδες χωρίς τον Klay Thompson.

Η πρώτη απάντηση που ξεπηδά από την οθόνη, είναι σα να φωνάζει ‘’Επιτέλους!’’ μ’ ένα πολύ χαρακτηριστικό νούμερο: +40,1. Τόσο είναι το Net Rating των Warriors σε μία πεντάδα με επαρκή αριθμό κατοχών (182), απόλυτα λειτουργική σε επίθεση και άμυνα. Και ποιοι είναι εκείνοι που την απαρτίζουν; Curry, Podziemski, Wiggins, Kuminga, Draymond. Μισό λεπτό όμως φίλες και φίλοι, γιατί κάπου το είδα αυτό το σχήμα τώρα πρόσφατα:

Στη μάχη απέναντι στους διεκδικητές Phoenix Suns, η παραπάνω πεντάδα είναι εκείνη που έκλεισε το παιχνίδι και κράτησε το σκορ κοντά, για να έρθει το ασύλληπτο buzzer beater του Steph - που θα έπρεπε να είναι παράνομο, δε γίνεται να σουτάρει τόσο εύκολα και τόσο ποιοτικά μετά από τέτοια στροφή. Ακόμη κι αν είναι εκείνος. Ηρέμησε ρε αγόρι μου. Τέλος πάντων, στο θέμα μας. Η πολύ εύκολη ανάγνωση αυτού του σχήματος είναι πως η άμυνα είναι δυνατή, με τα κορμιά των Kuminga και Wiggins στα φτερά αλλά και την παρουσία του Green. Χαίρω πολύ, το έχουμε πάρει χαμπάρι πλέον, έχουν περάσει και 10+ χρόνια, πως όταν ο Draymond αποφασίζει να δίνει την παρουσία του στο παρκέ και να μην απουσιάζει για όποια μαλακία έχει προκαλέσει μερικά βράδια πριν, η άμυνα των Dubs δαγκώνει. Ένα τέτοιο NetRtg άλλωστε δε χτίζεται μόνο από τη μία πλευρά του παρκέ, και το συγκεκριμένο σχήμα δέχεται μόλις 98,9 πόντους / 100 κατοχές. Wow, αλλά και κάπως αναμενόμενο ταυτόχρονα, το death lineup γράφεται ξανά από μόνο του.

Το ζήτημα (μου) είναι το επιθετικό κομμάτι. Ξανά, τα νούμερα σε πρώτη φάση δικαιώνουν, 139 πόντοι / 100 κατοχές, υψηλό eFG% σε επιθέσεις που κατανέμονται κυρίως στο τρίποντο και κοντά στο καλάθι, καλοί δείκτες τρανζίσιον μετά από κλέψιμο. Σούπερ. Η εικόνα όμως, αυτό που βλέπουμε στο παρκέ, έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Αν παρατηρήσατε, στο παραπάνω βίντεο υπάρχουν δύο φάσεις σε clutch λεπτά στα οποία ναι μεν ο Curry υπάρχει στο παρκέ, οπότε όλη και η βαρύτητα που φέρνει, όμως δεν σκοράρει ο ίδιος. Η πρώτη δράση είναι ένα πικ που έχουμε δει πεντακόσιες εκατόν τριάντα πέντε χιλιάδες φορές, που ο Green βάζει την μπάλα στο παρκέ και κάνει την έξτρα ντρίμπλα ώστε να ουδετεροποιηθεί η άμυνα και να πασάρει εύκολα για ένα φτερό που κόβει στο καλάθι, η δεύτερη (που είναι και η αμέσως επόμενη μέσα στο παιχνίδι) ενεργοποιεί όλους τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές και με γρήγορη κυκλοφορία φέρνει το ντράιβ του Green.

Για να φύγουν από τη μέση τα βασικά, α. Draymond Green καλησπέρα, κάνεις την επίθεση σούπερ λειτουργική όταν είσαι ενεργητικός και αγκρέσιβ που λένε και στο χωριό μου, γίνεται να μην τσακώνεσαι ακόμη και με τα σορτσάκια σου ώστε αυτή η ροή να (ξανα)γίνει κανονικότητα (;) και β. μεγάλε Steph, με μία απλή κίνηση του δαχτύλου προς τον Podziemski έχεις μετακινήσει μία ολόκληρη άμυνα. Στα δικά μας τώρα.

Η πρώτη φάση, η επαναλαμβανόμενη δηλαδή, έχει βρεθεί ξανά εκεί λόγω του Jonathan Kuminga. Ένας παίκτης που οριακά πριν λίγους μήνες ήταν στο στάτους ‘’Play me or Trade me’’, πλέον βρίσκεται στο παρκέ για 30+ λεπτά και προσφέρει 20+ πόντους με σημαντικές ευστοχίες -αν και το τρίποντό του στα ματς του Φεβρουαρίου έχει επιστρέψει στο κανονικό, όπου κανονικό βάλτε το 27,3%. O Kuminga δίνει ξανά μία κάθετη απειλή και τελειώματα πάνω από το καλάθι μετά από off-ball κόψιμο που κατά τη γνώμη μου έλειψαν αρκετά στους Dubs, ώστε να ξεκλειδώνονται όλα τα υπόλοιπα. Χρειαζόταν ένας παίκτης να μπορεί να φέρει τον φόβο του ντράιβ σε κάθε επίθεση στους αντιπάλους, όπως κάνει σε ένα βαθμό και ο Wiggins. Ο Kuminga σου δίνει την εντύπωση ότι δε φοβάται κανέναν προσωπικό αντίπαλο, κανένα σχήμα που διπλώνει στο καλάθι.

Τώρα…αυτό το ‘’όλα τα υπόλοιπα’’ φωτογραφίζεται στη δεύτερη φάση, εκείνη της μπόλικης πάσας. Είναι εκείνα τα plays που η μπάλα δεν κολλάει, εκείνα που τελικά δίνουν και στον ίδιο τον Kuminga τη δυνατότητα να γράφει 2,5-3 ασίστ κατά μέσο όρο. Όταν οι Dubs πασάρουν άμεσα, κερδίζουν αυτά τα δύο, τρία δευτερόλεπτα που είτε ο Curry είτε ο Dray θα κάνουν ένα εξαιρετικό διάβασμα της φάσης, ακόμη και στα κλειστά λεπτά ενός αγώνα. Ο Podziemski πασάρει άμεσα, ο Wiggs βάζει με την ίδια αμεσότητα την μπάλα στο παρκέ, και οι δύο κινούνται ώστε να φέρουν τη σχετική ανισορροπία και ο Green να στείλει τον Nurkic στη μπασκετική limbo. Ώρα να φέρουμε τον Klay στη συζήτηση.

Στο παρελθόν, μέχρι πολύ πρόσφατα, ο Thompson ήταν σ’ εκείνα τα σχήματα, μέρος σημαντικό όλης αυτής της ροής. Πιστεύω μάλιστα πως παραμένει μέρος τους. Δεν ήρθε αυτό το κείμενο για να ρίξει λάσπη σ’ έναν από τους πιο γαμάτους παίκτες των τελευταίων ετών, ούτε για να ρίξει φως στους (άσχημους) δείκτες του στα advanced σε μία κακή σεζόν. Συμβαίνει, προχωράμε. Περισσότερο με ενδιαφέρει το γεγονός ότι ο Klay που έχουμε στο μυαλό μας, αυτό το δυναμό κίνησης κι εκτέλεσης, άμυνας και συντονισμού, δεν είναι εδώ στα 34 -τουλάχιστον όχι για όλα τα λεπτά και σίγουρα όχι σε όλα τα παραπάνω μαζί.

Αν δείτε συνολικά τα τελευταία λεπτά απέναντι στους Suns, οι Podziemski, Wiggs και Kuminga δίνουν μία ασταμάτητη ενέργεια και μία άμεση απόφαση, στην οποία (νιώθω) πως ο Klay είναι, μοιραία, μισό βήμα πιο πίσω. Μου άρεσε μάλιστα ένα σημείο στο πρόσφατο επεισόδιο του πόντκαστ του Zach Lowe, που μέσες άκρες έλεγε πως δεν είναι ότι ο Klay δεν μπορεί να συμμετέχει σε αυτό το μοτίβο, άλλωστε πασάρει μια χαρά και θα είναι για πάντα τόσο μεγάλη τρίποντη απειλή στα μυαλά των αντιπάλων που έχει θέση στο παρκέ, όμως αρκετές φορές πηγαίνει σε μία εκτέλεση που πατά πολύ στο ‘’είμαι ο Klay Thompson’’.

Ένα κομμάτι της συζήτησης για τη βελτίωση των Warriors λοιπόν, που τρέχουν ένα σερί πέντε νικών μα βρίσκονται ακόμη στις θέσεις των Play-Ins, είναι η αποδοχή των μεγαλύτερων, και του Klay και του Dray, ως προς την πραγματικότητα. Προσπαθώ να μη βάλω μεγαλεπήβολες λέξεις για την αποδοχή, γιατί δεν είμαι κάποιο καταρτισμένο μέλος του ψυχολογικού ιατρικού τομέα και καλό είναι να μην προσπαθώ κιόλας, όμως η μπασκετική πραγματικότητα των Warriors αυτή τη στιγμή είναι πως ο Steph παραμένει στη στρατόσφαιρα, και πως το άτυπο ‘’no.3’’ είναι μάλλον ο Kuminga, με απαραίτητη την παρουσία των Wiggs και Podziemski σε σχήματα που κερδίζουν. Αυτό μοιραία σημαίνει πως ο Dray πρέπει να κρατήσει το κεφάλι του ήρεμο, γιατί είναι σούπερ απαραίτητος και κόλλα που δένει τα πάντα στη συγκεκριμένη πεντάδα, και πως μάλλον ο Klay πρέπει να κάνει μισό βήμα πίσω.

Το μυαλό μου πηγαίνει στον Ρούντι Φερνάντεθ της Ρεάλ Μαδρίτης για παράδειγμα, σε μία ομάδα που εδώ στα μέρη μας, στην Ευρωλίγκα, έχει κυριαρχήσει για παρόμοιο χρονικό διάστημα. Απόλυτος πρωταγωνιστής κάποια στιγμή ο Ρούντι, δίδυμο με τον Γιουλ, τριάδα με τον Σέρχι, οι ιπτάμενοι Ισπανοί. Ε, ήρθε κάποια στιγμή η ώρα που για την Μαδρίτη ήταν απαραίτητα δύο πράγματα -τα λιγότερα λεπτά σ’ εκείνον, και η συμμετοχή του σε πιο ‘’συνολικά’’ σχήματα. Αυτό δε σημαίνει πως ο Ρούντι δεν έκλεισε παιχνίδι ποτέ ξανά, ούτε ότι δεν ξαναπήρε τις εκτελεστικές Ρουντιές. Εκεί ήταν, κι εκεί παραμένουν, και κάθε άμυνα της Ευρωλίγκας θα τον τρέμει όταν είναι στο παρκέ μέχρι να σταματήσει το μπάσκετ. Στην τελική όμως, έμοιαζε να είναι καλύτερη η κατάσταση για εκείνον όταν έπαιζε λιγότερο και χωρίς τα ζητούμενα να είναι πολύ μεγαλύτερα απ’ αυτά που μπορεί το κορμί και η ηλικία του να σηκώσουν.

O Klay βέβαια είναι μισό επίπεδο πιο πάνω απ’ αυτό. Δεν έχω νιώσει σε κανένα σημείο ότι δεν μπορεί να υποστηρίξει 28-30’ με αθλητική συνέπεια, δεν είναι τόσο τα λεπτά το ζήτημα. Είναι πως οι Warriors, σε αυτό το καρδιογράφημα σημαντικότητας που προσφέρουν με τον Green σε αυτή την πανέμορφη 10-15ετία γύρω από τον Steph, χρειάζονται από εκείνον να πάρει το πιο κάτω άκρο. Να λειτουργήσουν με εκείνον σε συγκεκριμένο ρόλο, γιατί το πλαίσιο του πιο Steph-based παιχνιδιού υποστηρίζεται πλέον (και) από άλλους. Κι αν στην τελική, τον χρειαστούν για 3-4 μεγάλα σουτ σε do-or-die παιχνίδι Playoffs, θα είναι σε θέση να τα προσφέρει -και οι αντίπαλες άμυνες θα είναι αρκετά τρομοκρατημένες για το γεγονός αυτό.

Τη σούπερ πεντάδα των Warriors που μου έχει δεσμεύσει το μυαλό άλλωστε, θα τη δούμε περισσότερο τον ερχόμενο καιρό. Έχουμε αυτή την ευκαιρία, ξανά και ξανά, από τη στιγμή που δεν προχώρησε το trade για τον LeBron James που θα έριχνε όποιον διαθέσιμο τοίχο υπήρχε στη μπασκετική γη, LeBron και Steph μαζί, και θα έκανε όλα τα παραπάνω λόγια φθηνή σκόνη.

ESPN Story with @RamonaShelburne: Over a 24-hour window prior to trade deadline that included owner to owner conversations, the Warriors made an unsuccessful bid to convince the Lakers and LeBron James to consider a trade to pair him with Stephen Curry. https://t.co/L14os5gTGp

— Adrian Wojnarowski (@wojespn) February 14, 2024

Να και κάτι ακόμη ενδιαφέρον από το Cleaning the Glass, για να παραμείνουμε στο μπάσκετ. Το σχήμα αυτό είναι το τρίτο αποδοτικότερο σε ολόκληρο το ΝΒΑ, ανάμεσα σ’ εκείνα που έχουν συμπληρώσει 100+ κατοχές παρέα. Την πρώτη θέση καταλαμβάνει ένα των Nets, γιατί τι θα ήταν αυτή η λίγκα χωρίς λίγη τυχαιότητα, να εμφανιστεί στο νο. 1 μια πεντάδα με Dinwiddie, Bridges, Cam Johnson, Finney-Smith και Day’Ron Sharpe. Η δεύτερη πεντάδα δεν είναι καθόλου τυχαία, πιστέψτε με: Harden, Powell, PG, Kawhi, Zubac. Εκείνη που έχει πείσει τους πάντες ότι οι Clippers είναι πραγματικοί διεκδικητές. Και πώς τα φέρνει η τύχη έτσι όμορφα, παίζουν αντίπαλοι σήμερα τα ξημερώματα. Σπέσιαλ. Ακόμη κι αν δεν παίξει ο Kawhi, όπως λέει το ρεπορτάζ, πάλι ματσάρα θα είναι.

Ποιος ξέρει βέβαια, ίσως στο σημερινό παιχνίδι ο Klay Thompson σκοράρει 45 πόντους. Μία σκέψη ήταν άλλωστε.