Πρώτα απ’ όλα, δίκαια, ξεχωρίζει ο Wemby. Τα χαρίσματα αυτού του παιδιού είναι αδιανόητα, και βρίσκουν άμεση μετάφραση στο παρκέ του San Antonio -και τα υπόλοιπα παρκέ εδώ που τα λέμε. Ένας αθλητής που προστατεύει το καλάθι με άνεση των κορυφαίων rim protector, και παράλληλα μπορεί να χρησιμοποιήσει το διάβασμά του στο παιχνίδι και το άνοιγμα χεριών (που είναι μεγαλύτερο από 2,40μ!) ώστε με δύο βήματα να μπλοκάρει σουτ στην περιφέρεια. Ταυτόχρονα ο ίδιος συνδυασμός, το διάβασμα φάσεων και το άνοιγμα χεριών δηλαδή, του δίνει τη δυνατότητα να τελειώνει ποιοτικά κάθε φάση από το dunker spot, να μετατρέπει κάθε transition σε κάρφωμα, να τελειώνει με alley-oop ένα απλό give-and-go στην περιφέρεια. Που να πάρει δηλαδή, καλύπτει το πλάτος της επιθετικού μισού με έναν, δύο διασκελισμούς. Σε όλα αυτά, ας προσθέσουμε και το τρίποντο (που για την ώρα σουτάρει πολύ αλλά όχι φουλ εύστοχα με 32%, έρχεται ωστόσο), την ικανότητα να πασάρει μετά το roll, αφού κανείς δεν μπορεί να του κλείσει το οπτικό πεδίο, το ποστάρισμα για για ένα εύκολο mid-range σουτ και πόσα, πόσα ακόμη.

45 δευτερόλεπτα από το ίδιο παιχνίδι, και πραγματικά δε χορταίνεις να τον βλέπεις, ξαφνικά οι δύο ώρες που διαθέτεις γίνονται πολύ πιο όμορφες, μπορεί ανα πάσα στιγμή να προσφέρει με κάθε τρόπο. Σε πέντε παιχνίδια, έχει 20,6 πόντους / 1,6 ασίστ / 8 ριμπάουντ / 1,4 κλεψίματα / 2,2 μπλοκ. Επιρροή σε κάθε σημείο του παιχνιδιού και είναι πραγματικά πολύ νωρίς, τα νούμερα επηρεάζονται από αγώνα σε αγώνα, αλλά αυτή τη στιγμή, με εκείνον στο παρκέ, η άμυνα των Spurs δέχεται 26,7 πόντους λιγότερους ανα 100 κατοχές. Έχει γίνει πορτοκαλί όλο το Cleaning The Glass, φρικ καταστάσεις φίλες και φίλοι, που προφανώς θα έρθουν σε πολύ πιο λογικά επίπεδα όταν το δείγμα αγώνων προσφέρει στα data τον απαραίτητο όγκο, όμως δείχνει μία πρώτη τάση. O Wemby είναι ένας παίκτης με πρωτοφανές επιθετικό ταλέντο, που ταυτόχρονα μπορεί να ανεβάσει ένα επίπεδο την άμυνα του San Antonio.

Φρικ ε; Μονόκεροι, unicorns και τα σχετικά. Ομολογώ πως δε μου αρέσουν αυτοί οι τίτλοι για (επί της ουσίας) μικρά παιδιά, ή για οποιονδήποτε άνθρωπο εδώ που τα λέμε. Οπότε πηγαίνοντας τη συζήτηση στο σύνολο των Spurs, που προφανώς τρίβει τα χέρια του, θα πω απλά πως είναι μάλλον ο παίκτης που ήθελαν. Εκείνος που τσέκαραν, που θαύμασαν, και τελικά στόχευσαν, όσο γίνεται δηλαδή, μετά το περσινό trade του Dejounte Murray. Μία κίνηση τους αφαίρεσε δυναμική και τους έστειλε, με ρεκόρ 22-60, στη ζώνη των ομάδων που διεκδίκησαν τις πιθανότητές τους για τον Wembanyama. Οι μπάλες της λοταρίας έκατσαν καλά, το San Antonio κέρδισε το τζόκερ. Μόνο που γι’ αυτόν τον οργανισμό και την κουλτούρα που έχει φέρει ο Gregg Popovich (και το υπόλοιπο staff, διοικητικό και προπονητικό) όλα αυτά τα χρόνια, ένα τζόκερ είναι αρκετό. Κυρίως γιατί υπάρχουν, σε έναν βαθμό δοκιμασμένα, σημαντικά (και σ’ ένα βαθμό δοκιμασμένα) κομμάτια γύρω του.

Ο Devin Vassell ας πούμε, ο wing που ξεχωρίζει σήμερα δίπλα στον Wembanyama, και νομίζεις πως έχεις ανακαλύψει πουλενικό θησαυρό, μέχρι απλά να καταλάβεις ότι τον εκτιμά όλος ο μπασκετικός πλανήτης. Οι δυο τους ταιριάζουν όμορφα, με τον Pop πολύ έξυπνα να τοποθετεί τον Vassell μία πάσα μακριά από τον χαρισματικό Γάλλο, σε μία περίοδο που και ο ίδιος έχει ανεβάσει κατακόρυφα την ικανότητά του στην προσωπική εκτέλεση. O Vassell, όχι ο Pop, με τον 23χρονο Αμερικανό να σκοράρει κι εκείνος περίπου 20 πόντους ανα αγώνα, με ευστοχίες 53/40/73 -οκ, τις βολές μπορούμε να τις μοντάρουμε λίγο. Μαζί τους ο Keldon Johnson, ο οποίος έχει μετατραπεί σε all-around forward, που μπορεί να εναλλάσσεται με τον Vassell στο μαρκάρισμα του prime περιφερειακού σκόρερ των απέναντι, να δίνει περισσότερα από 5 ριμπάουντ ανα παιχνίδι με τον τρόπο (και την ευφυϊα) που πηγαίνει στις διεκδικήσεις και στο τέλος της ημέρας, να σουτάρει και από την περιφέρεια. Έγινε ο Keldon παίκτης που έχει κλείσει χρονιά (εκείνη που πήγαν στα Play-ins) με 49% από τις γωνίες, θα τρελαθούμε και τελείως. Παρεμπιπτόντως, μη νομίζετε ότι μιλάμε για νούμερα ρολίστα, 22 πόντους μέσο όρο είχε πέρυσι.

Υπάρχει το πείραμα με τον Jeremy Sochan ως χειριστή, που ακόμη κι αν δεν πετύχει οι Spurs έχουν στα χέρια τους έναν ακόμη forward που συνεχίζει τη ροή της επίθεσης και βάζει το κορμί του στην άμυνα, υπάρχει και η ασφαλιστική δικλείδα του Tre Jones, για κάτι πιο λογικό στο μάτι. Όλα αυτά τα παιδιά, μαζί με τον Wemby, είναι επιλογές των Spurs στο draft. #29 o Keldon το ‘19, #11 ο Vassell kai #41 ο Tre Jones το ‘20, #9 o Sochan πέρυσι. Ένας οργανισμός που ούτως ή άλλως στηρίζει τους αθλητές που ντραφτάρει, βρήκε πλέον και το απόλυτο σημείο αναφοράς. O Pop μοιάζει να ‘χει κερδίσει πέντε χρόνια νεότητας με την παρουσία του Wembanyama, και όταν ο Pop θεριεύει, σημαίνει πως ξεκινά ξανά το winning basketball.

Μαζί με τους Wembanyama, Vassell, Johnson, Sochan, Jones, υπάρχει ένα ρόστερ με παίκτες που τα προφίλ τους κουμπώνουν γύρω από τους πρωταγωνιστές. O Zach Collins παίζει δίπλα στον Wemby όπως είπαμε, είναι εκεί για να βάζει το κορμί του απέναντι στα 5αρια που (καλό είναι να) αποφεύγει ο Γάλλος για λόγους φθοράς (αλλά και γιατί λειτουργεί εξαιρετικά ως side rim protector) και να πασάρει πάνω στις κινήσεις συμπαικτών. Οι Cedi Osman και Doug McDermott, που προσφέρουν κίνηση και σουτ από τα φτερά, αλλά και ο Malaki Branham, επίσης draft των Spurs πέρυσι (#20) που δίνει ένα προφίλ δημιουργού προσωπικού σκορ, αλλά βάζει και το κορμί του στην άμυνα. Πάνω απ’ όλα όμως, η διάθεση του Popovich να κοουτσάρει -δηλαδή να κερδίσει. Ο Wembanyama έπαιξε χθες 34’, όμως οι Spurs δεν έχουν μετατραπεί σε ένα τηλεοπτικό σόου δυνατοτήτων του #1, που βρίσκεται στο παρκέ 28,6 λεπτά ανα παιχνίδι. O Pop πηγαίνει στο κοντρόλ, και όταν ο Γάλλος μένει στο παρκέ παραπάνω, όπως χθες με τους Suns, είναι γιατί εκείνος έχει γίνει ο λόγος που το San Antonio θα πάρει το φύλλο αγώνα, αν δίνουν τέτοια στο ΝΒΑ δηλαδή.

Ασφαλώς δεν είναι όλα ρόδινα. Παρ’ ότι οι Spurs αγγίζουν ένα OffRtg κοντά στην πρώτη 12αδα, σύμφωνα με το Cleaning the Glass, η πρώτη τους πεντάδα με το πείραμα Sochan είναι πολύ χαμηλά, με το ασφαλές δείγμα των 100+ κατοχών που έχουν παίξει μαζί (παρ’ ότι δεν έχουν περαστεί ακόμη τα νούμερα του πρόσφατου παιχνιδιού με το Phoenix). Τα πράγματα στρώνουν επιθετικά όταν περνά στο παρκέ είτε ο Tre Jones, είτε ο McDermott, ενώ συνολικά παρ’ ότι οι Spurs έχουν πλέον τη δυνατότητα να τρέχουν στον αιφνιδιασμό με όλα τα μπασκετικά καλούδια, αλλά κι έναν τύπο 2,24μ που κάνει τριπλούν στο παρκέ, ακόμη παίρνουν μόλις 2 πόντους παραπάνω μέσω του transition ανά 100 κατοχές.

Στο δια ταύτα: Μπορούν οι Spurs να γίνουν, από την πρώτη χρονιά του Wembanyama, διεκδικητές των Playoffs; Νομίζω πως όχι. Πρέπει όλα να δουλέψουν αρμονικά σε όλο το πλάτος της σεζόν, και ταυτόχρονα να έχει στραβώσει η χρονιά σε κάποιο άλλο σύνολο, για να μπορέσουν έστω να χωθούν στο μίνι τουρνουά των Play-ins. Nuggets, Suns, Warriors, Lakers, Clippers, Mavs, Kings, Pelicans, Thunder, Timberwolves, Grizzlies, ακόμη και Jazz. Δεν τελειώνει η λίστα των καλών ομάδων, βασικά δε χωράνε στην πρώτη δεκάδα, οπότε ζόρικο. Όμως το rebuild τους δεν είναι συνηθισμένο και μάλλον δε θα αποτελέσουν μία ακόμη tanking team, με στόχο την επόμενη πενταετία. Σίγουρα δε θα προσπαθήσουν να είναι. Τα πρώτα δείγματα, δείχνουν πως δεν έχουν και λόγο να είναι.