Ο μαγικός αριθμός σ’ εκείνο το σημείο ήταν το 24, μία παραπάνω από τις 1.335 του Don Nelson και η πρώτη σκέψη ήταν ένα εμφατικό ‘’όχι’’. Πώς αλλιώς να γίνει, βάσει της εικόνας στο άνοιγμα της σεζόν και με μία ιδιαίτερη, οριακά αξιοπερίεργη στελέχωση στο ρόστερ, με αρκετά παρόμοιους αθλητές και δίχως κάποιον μεγάλο σταρ να τραβά το κουπί; Στενάχωρο, ειδικά αν υπολογίσουμε πως η φετινή είναι -μάλλον- η τελευταία σεζόν του Popovich ως head coach.

Κάπως έτσι αποφάσισα να βάλω ξανά ψηλά στη λίστα του League Pass τους Spurs. Τόσα έχει δώσει στην τελική ο συγκεκριμένος άνθρωπος στο άθλημα την τελευταία 25ετία, τουλάχιστον ας ‘’πέσω’’ μαζί του σ’ αυτή την πορεία από τη θέση του θεατή. Φόρος τιμής αν προτιμάτε, για όλα εκείνα τα επιτυχημένα βράδια και την ολοκληρωτική ομαδάρα του 2014. Αυτές τις δύο εβδομάδες βέβαια, συνειδητοποίησα πως η συγκεκριμένη βερσιόν του San Antonio είναι τέρμα διασκεδαστική, από τους φρέσκους πρωταγωνιστές μέχρι τις εξαιρετικές fiesta λευκές εμφανίσεις. Ακόμη περισσότερο, με το επιθυμητό #24 σύντομα να έχει γίνει #18, πως μπορεί πράγματι να αρχίσει να κερδίζει. Όχι απλά για το ρεκόρ του Pop, αλλά συνολικά.

Η αλήθεια είναι πως οι Spurs φλερτάρουν από πέρυσι με τη χρησιμοποίηση ενός σχήματος ‘’4-1’’ για τη μεγαλύτερη διάρκεια ενός αγώνα. Τέσσερις περιφερειακοί ή φτερά ταυτόχρονα στο παρκέ, με ψηλότερους τους forwards Keldon Johnson και Doug McDermott, πλαισιωμένοι από έναν αμυντικό center. Την προηγούμενη σεζόν η παρουσία του DeMar DeRozan περίπλεκε κάπως τα πράγματα, παρ’ ότι ο ίδιος βρισκόταν σε all-star επίπεδο και λειτουργούσε ως μέντορας για τους νεότερους του ρόστερ. Aκόμη και έτσι πάντως, οι Spurs είχαν μπει στις θέσεις των play-ins και στην τελική διεκδίκηση της παρουσίας στην postseason.

Φέτος τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Οι Dejounte Murray και Derrick White λειτουργούν ως κεντρικοί χειριστές, ξεκινούν μαζί τα παιχνίδια και τουλάχιστον ένας από τους δύο βρίσκεται στο παρκέ σ’ όλη τη διάρκεια των 48 λεπτών (συν τον Tre Jones, σε όποια λεπτά λειτουργεί εκείνος ως χειριστής και ο White βρίσκει λίγο χώρο μακριά από την μπάλα), ενώ οι Devin Vassell και Lonnie Walker έχουν τον ρόλο του instant scorer, κυρίως από τον πάγκο. Doug McDermott και Bryn Forbes αγωνίζονται εναλλάξ ως καθαροί off-ball εκτελεστές, που ανοίγουν διαρκώς το γήπεδο και ο Keldon Johnson, ίσως η αποκάλυψη του συνόλου από πέρυσι, είναι ο 2-way δυναμικός forward, που προσθέτει την απαιτούμενη δύναμη προς το καλάθι, με συνεχή τρύπημα της αντίπαλης άμυνας με drives. Οι ‘’μικροί’’ Spurs έχουν όλα τα στοιχεία στην επίθεσή τους ανά πάσα στιγμή, παίζουν με συνεχή ροή και διαθέτουν τουλάχιστον 3-4 παίκτες που μπορούν να δημιουργήσουν προσωπικό σκορ. O coach Pop άλλωστε πάντα έδινε το ελεύθερο στους αθλητές του να εκτελούν από τα σημεία που προτιμούν, οι βασικοί δημιουργοί των Spurs (Murray, White, Johnson, Vassell όταν είναι υγιής) βρίσκουν σκορ από το mid-range (με υψηλό frequency και ευστοχία μεγαλύτερη του 44% από εκείνα τα σημεία, σύμφωνα με το Cleaning The Glass) και όταν αυτό συνδυάζεται με τη μεγαλύτερη θέληση για περιφερειακό σουτ, συν την παρουσία των καλών εκτελεστών Forbes-McDermott, το σύνολο δουλεύει αποτελεσματικότερα.

Η μεγάλη αλλαγή τον τελευταίο καιρό έχει έρθει στην αμυντική πλευρά, με δύο λόγους να ξεχωρίζουν. Ο πρώτος είναι η επιστροφή του Jakob Poeltl, ο οποίος μπορεί να μην είναι αμυντικός center επιπέδου Gobert, είναι όμως αρκετά συνεπής και αποτελεσματικός ως ‘’σκιάχτρο’’ κοντά στο καλάθι, προστατεύοντας τους υπόλοιπους τέσσερις. Παράλληλα με τον Αυστριακό ψηλό, ο Keldon Johnson μπορεί επιτέλους να αναλαμβάνει τους διάφορους κυρίαρχους forwards σε 1v1 (είναι και τέρας δύναμης πανάθεμα, θηρίο) και είναι πολύ πιο συγκεντρωμένος στην άμυνα χώρου και στις βοήθειες που πρέπει να προσφέρει χαμηλά, σ’ ένα πραγματικό upgrade απ’ αυτά που πρόσφεραν μέχρι πέρυσι οι DeRozan και Rudy Gay. Γενικότερα o Johnson δεν έχει καμία σχέση με τον αθλητή που είχαμε μάθει στο κολλέγιο, το προπονητικό τιμ των Spurs έχει δώσει ρεσιτάλ στη συγκεκριμένη περίπτωση. Τα ‘’μπορώ’’ αυτών των δύο δημιουργούν ένα εφέ χιονοστιβάδας, που μειώνει τις υποχρεώσεις των περιφερειακών και όταν πρέπει να τα βάλεις ως αντίπαλος με τα ‘’χταπόδια’’ Dejounte, White και Vassell και την πίεση που μπορούν να προσφέρουν πάνω στην μπάλα, με άνετες αλλαγές μεταξύ τους μετά τα σκριν, υπάρχει ζήτημα.

Τις δύο τελευταίες εβδομάδες οι Spurs έχουν την έκτη καλύτερη αμυντική επίδοση ανα 100 κατοχές, σύμφωνα πάντα με το Cleaning The Glass, η επίθεσή τους πλησιάζει το τοπ-10 (σχεδόν στα ίδια επίπεδα με Suns και Celtics), ενώ η καλή πεντάδα, δηλαδή εκείνη με Murray, White, McDermott, Johnson, Poeltl, συνδυάζει την εν λόγω σημαντική αμυντική συνέπεια με γρήγορο ρυθμό στην επίθεση, για ένα αρκετά σημαντικό +11 point differential σε περισσότερες από 180 κατοχές συνύπαρξης. Οι Spurs βρήκαν 4 πολύ σημαντικές σερί νίκες με Celtics, Wizards, Blazers και Warriors, οι δύο τελευταίες μάλιστα εκτός έδρας, όντας η μόνη ομάδα που έχει κερδίσει τον Steph Curry και την τρομακτική παρέα του μέσα στο Golden State τον τελευταίο μήνα.

Όπως τόνισα στον πρόλογο, αυτό το σύνολο του San Antonio δεν έχει κάποιον ξεκάθαρο σταρ, όπως ήταν ο DeMar, να τραβήξει τα πράγματα προς τα πάνω όταν χρειαστεί. Ίσως όμως εκείνος χτίζεται, σαν ένα τελευταίο δώρο του Popovich στο franchise. Πρόκειται φυσικά για τον Dejounte Murray, o οποίος μοιάζει να έχει προσπεράσει τελείως τον σκληρό τραυματισμό του 2018 στο χιαστό, που είχε βάλει πρόωρο φρένο σ’ ένα πραγματικό μπασκετικό ξέσπασμα. Πιο εκρηκτικός από ποτέ, με επιρροή σε κάθε σημείο του παρκέ, σχετικά συνεπής από το τρίποντο σε μεγαλύτερο εύρος εκτελέσεων και με βελτιωμένες αποφάσεις ως βασικός δημιουργός (από τα υψηλότερα AST% μάλιστα στη λίγκα ανάμεσα σε point guards κάτω των 25 ετών, με 33,7%), ο Dejounte αρχίζει και πλησιάζει το στάτους που τα συμβατικά στατιστικά φωτογραφίζουν ως ‘’μηχανή triple-double’’, με 19+ πόντους, 8+ ασίστ και περίπου 8+ ριμπάουντ ανα αγώνα κατα μέσο όρο. Πολύ λιγότερο συζητημένος από τους διάφορους Miles Bridges για το βραβείο του most improved, με την παρουσία του εντός γηπέδου όμως να ‘’φωνάζει’’ την εξέλιξή του, o Murray προσφέρει στους Spurs ένα πακέτο εξαιρετικού leading guard, που ταυτόχρονα είναι και ο καλύτερος περιφερειακός αμυντικός πάνω στην μπάλα. Σε 100 κατοχές με εκείνον στο παρκέ, οι Spurs έχουν +12,8 πόντους, ενώ δέχονται σχεδόν 10 λιγότερους, σ’ ένα συνολικό +22,7 που τον τοποθετεί οριακά την κορυφή της λίστας με τους πιο επιδραστικούς point guards σ’ ολόκληρο το πρωτάθλημα. Αν αυτά δεν αρκούν πάντως, υπάρχει και η εικόνα του ως closer των Spurs σε clutch καταστάσεις και με το παιχνίδι στο όριο. Πρώτο βήμα και άνετο drive, σουτ μετά από ντρίμπλα, fade-away στο mid-range, λίγο απ’ όλα.

Επιστρέφοντας στο κυνήγι των νικών, είτε με στόχο το προσωπικό ρεκόρ του Popovich, είτε με μία ελαφριά ματιά στη διαδρομή για τα φετινά play-ins και playoffs, οι Spurs έχουν το δέκατο δυσκολότερο πρόγραμμα στο υπόλοιπο της σεζόν, σύμφωνα με τον δείκτη strength of schedule. Δύο ακόμη ματς με το Phoenix μετά τη χθεσινή ήττα, τρία με Warriors και Jazz, δύο με Nets, Bulls και Heat, δηλαδή τις τοπ ομάδες (μαζί με τους Bucks του Γιάννη Αντετοκούνμπο) στην Ανατολή. Ζόρια, που σε συνδυασμό με μία λογική -και αναμενόμενη- ανισορροπία ενός νεανικού συνόλου και την επίσης αναμενόμενη επάνοδο των δυνάμεων της Δύσης, λογικά θα απομακρύνουν τους Spurs από την οκτάδα. Όσον αφορά το ρεκόρ του προπονητή τους όμως; Τέσσερα ματς με Pelicans και Rockets αντίστοιχα, τρία με τους Thunder (που λογικά σε 1-2 απ’ αυτά θα κατεβάσουν ομάδα επιπέδου Eurocup), δύο με Kings και Pistons. Δεκαπέντε παιχνίδια, όλα διαχειρίσιμα, με ομάδες σε σαφώς χαμηλότερο επίπεδο από τους Spurs, είτε για λόγους δυσλειτουργικότητας (ακούτε εκεί στο Sacramento;), είτε ως μέρος ενός μακρύτερου rebuilding.

Στο San Antonio κατοικεί ένα franchise που πραγματικά αποδέχεται την ήττα ως μέρος της διαδικασίας. Όχι όπως το κάνουν οι Thunder, που αν μπορούσαν θα έβαζαν ολογράμματα στη θέση των παικτών, αν αυτό τους έδινε περισσότερες πιθανότητες στη λοταρία του draft, αλλά σαν ένα υπαρκτό και αναγκαίο μονοπάτι προς την οποιαδήποτε επιτυχία. Το μότο ‘’pounding the rock’’ συνεχίζει να βρίσκει εφαρμογή και ακόμη αναζητάμε (πιθανότατα για καιρό ακόμη) το εκατοστό-πρώτο χτύπημα που θα σπάσει την πέτρα και οι Spurs θα είναι ξανά επιτυχημένοι. Ίσως όμως αυτή τη φορά πραγματοποιηθεί μία έγκαιρη στάση στο χτύπημα #18, προς τιμήν του Popovich. Mε 60 παιχνίδια να απομένουν και τουλάχιστον 15 από αυτά να έχουν την ταμπέλα του ‘’winnable’’, υπάρχουν λόγοι αισιοδοξίας ως προς το τελευταίο. Έχει την πλάκα του να μη συμβεί βέβαια, θα είναι το απόλυτο ‘’μεσαίο δάχτυλο’’ του ίδιου, απόλυτα ταιριαστό με τον χαρακτήρα του. ‘’Όποιος θέλει με θυμάται και χωρίς το ρεκόρ’’ θα μπορούσε να δηλώνει σε μία φανταστική συνέντευξη τύπου μετά τον τελευταίο αγώνα της σεζόν, μ’ αυτό το γνωστό ημι-γκρινιάρικο στυλ, κάτι από Statler and Waldorf. Στην τελική μπορεί να το πετύχει και να μη χαμογελάσει καν, δίνοντας ατάραχος για ακόμη μία φορά το χέρι του σε συνάδελφο προπονητή. Για την ισορροπία του μπασκετικού σύμπαντος πάντως, θα ήταν όμορφο να σπάσει το ρεκόρ.