Το καλό ξεκίνημα στην περσινή σεζόν, ελάχιστο καιρό μετά την περίεργη συνθήκη του NBA bubble, με είχε οδηγήσει στο statement πως οκ, δεν έχουν και τόσο μεγάλη διαφορά με τους Suns ρε γαμώτο, αν εξαιρέσεις τον Chris Paul. Ναι, όλοι ξέρουμε πως πήγε αυτό. O Paul ήταν ικανή διαφορά ώστε να πάρει το ταλαντούχο σύνολο του Phoenix και να τους μετατρέψει σε contenders, με παρουσία στους τελικούς του ΝΒΑ, όσο οι Timberwolves έξυσαν για άλλη μία φορά τον πάτο της Δύσης. Όμορφο γείωμα.
Τέλος πάντων, σε άλλα νέα, ιδού ένα στατιστικό:
Υπάρχει αυτή τη στιγμή μία πεντάδα στο ΝΒΑ, η οποία σκοράρει περίπου 137 πόντους ανα 100 κατοχές, όσο η ίδια δέχεται μόλις 83,5, δημιουργώντας μία διαφορά που φτάνει στο εξωφρενικό +53,2. Η σταθμισμένη ευστοχία των επιθέσεων (eFG%) είναι στο 60%, από τις τοπ σ’ ολόκληρη τη λίγκα, ενώ αναγκάζει τους αντιπάλους της σε ποσοστό κοντά στο 40%. Παράλληλα, ο δείκτης ORB% για τα επιθετικά ριμπάουντ είναι στο θεό, ενώ σε άλλες γωνιές του Cleaning The Glass φαίνεται πως συζητάμε για μία πεντάδα που βρίσκει τις περισσότερες εκτελέσεις σε τρίποντο και ζωγραφιστό (aka, η βασική ικανοποίηση των analytics), παράλληλα όμως έχει και υψηλούς δείκτες ευστοχίας (50%) από μέση απόσταση. Οι παίκτες αυτοί, όσο βρίσκονται μαζί στο παρκέ, εκτελούν με συνέπεια contender στο μισό γήπεδο, ωστόσο βρίσκουν και 11 πόντους ανά 100 plays και στο transition, είτε πρόκειται για συνθήκη μετά από κλέψιμο, είτε μετά από live rebound, κατι που τους κατατάσσει ως μία από τις πιο λειτουργικές υβριδικές επιθέσεις στο πρωτάθλημα.
Με πιο απλά λόγια, αυτή η πεντάδα λειτουργεί αρμονικά σε όλα τα σημεία του παρκέ, κάτω από τις περισσότερες συνθήκες ενός αγώνα. Πρόκειται μάλιστα για δείγμα 165+ κατοχών, πολύ πιο πάνω από τις 100 που δινουν την ευκαιρία να οδηγηθούμε σε σχετικά ασφαλή συμπεράσματα. Σε περίπτωση που δεν έγινε σαφές, συζητάμε για τους βασικούς πέντε της Minnesota, δηλαδή τους D’Angelo Russell, Pat Beverley, Anthony Edwards, Jarred Vanderbilt και Karl-Anthony Towns.
Χθες βράδυ οι Timberwolves κέρδισαν τους διεκδικητές Heat με 113-101, σε μία βραδιά μάλιστα που ο Beverley αγωνίστηκε μόλις 5 λεπτά με έναν μίνι-τραυματισμό. Αυτή ήταν η πέμπτη σερί νίκη, που τους έφερε με γερό πάτημα εντός των θέσεων για τα play-ins, φλερτάροντας ίσως και με τη βάση της εξάδας που οδηγεί κατευθείαν στην postseason, όσο οι υπόλοιποι διεκδικητές της Δύσης ψάχνονται.
Προσωπικά πιστεύω πως αυτό δεν είναι ένα απλό καλό φεγγάρι για τους Wolves. Περισσότερο η συνειδητοποίηση, οπότε και η σωστότερη εφαρμογή, του κωμικά μεγάλου ταλέντου που υπάρχει στο ρόστερ. Εκεί άλλωστε στηρίχθηκε και η περσινή συγκριτική μου μπούρδα με τo Phoenix. Οι Towns, Edwards και D’Angelo είναι μία φοβερή επιθετική τριάδα, αποτελούμενη από τρία top picks των τελευταίων ετών (Towns και Russell #1 και #2 αντίστοιχα το 2015, Edwards #1 το 2020) που μάλιστα δεν μπλέκονται ο ένας στα πεδία του άλλου. O D’ Angelo Russell είναι ένας χειριστής με crafty προσωπικό παιχνίδι μετά από ντρίμπλα, μπορεί να βρει τους πόντους του σ’ όλα τα σημεία του παρκέ (κυρίως από το mid-range), ταυτόχρονα όμως έχει τουλάχιστον την ποιοτική απειλή και εκτέλεση από το τρίποντο, ώστε να λειτουργήσει ως στατικός off-ball σουτέρ, σε περιπτώσεις που κάποιος άλλος πρέπει να πάρει επαφές επάνω του. Ποιος ρωτάτε; Ας πούμε ο Anthony Edwards, ένας από τους πιο χαρισματικούς αθλητές που έχουμε δει την τελευταία δεκαετία, που βολεύεται σε ρόλο δευτερεύοντος initiator από τα φτερά, με κύριο χαρακτηριστικό τις ασύλληπτες εφορμήσεις προς το καλάθι (είχαμε και χθες μία τέτοια) σ’ ένα απλωμένο γήπεδο.
Στο τελευταίο βοηθά πάρα πολύ και ο Karl-Anthony Towns, ο οποίος είναι ίσως ο σταρ ψηλός με τη λιγότερη μανία να βρει πόντους μέσα από ποστ και κοντά στο καλάθι. Με usage που δεν πλησιάζει προβληματικά το απόλυτο (24,5%), ο Towns βρίσκει περισσότερο από το ένα τρίτο των εκτελέσεών του στην περιφέρεια, όντας μάλιστα ένας από τους πιο αποτελεσματικούς ψηλούς σε σουτ τριών πόντων, με ποσοστό 44% σε μη γωνιακά τρίποντα (γιατί εντάξει, ο Towns είναι, δε θα τον βάλουμε να στήνεται στις γωνίες τώρα ως floor spacer, κάπου ώπα. Παρ’ όλα αυτά και από εκεί, σε λίγες προσπάθειες βέβαια, έχει 45%). Η ικανότητά του μάλιστα να βάζει στο παρκέ την μπάλα με άνεση, τον καθιστά πονοκέφαλο για μία άμυνα, ειδικά όταν έχει να υπολογίσει το παιχνίδι και των δύο άλλων σταρ της Minnesota.
Με μικρές διορθώσεις και παραλλαγές, χωρίς να παίζουν κάποιο ακραία σπουδαίο μπάσκετ λες και είναι οι Warriors (δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο άλλωστε), οι Timberwolves βρίσκουν επιτέλους τον τρόπο να λειτουργεί η σπέσιαλ αυτή επιθετική τριάδα, ο καθένας στα σημεία του και με αρκετές επαφές. Καθένας από τους τρεις μάλιστα είναι ικανός δημιουργός, γεγονός που δίνει την απαραίτητη εγγύηση πως, τουλάχιστον στις καλές βραδιές που οι Towns και Russell δεν πέφτουν θύματα του εγωισμού και οδηγούνται σε συνεχόμενες επιθέσεις, οι Timberwolves έχουν ροή στο παιχνίδι τους και συνεχή απειλή, μακριά από το ‘’your turn, my turn’’ που αντιμετωπίζουν ομάδες που οι σταρ τους έχουν παρεμφερή χαρακτηριστικά.
Παρόμοιες μικρές αλλαγές, που οδηγούν σε επιτυχία, έχουμε δει και στο αμυντικό κομμάτι. Η κίνηση του coach Finch να φέρνει τον Beverley αρκετά λεπτά στο παρκέ μαζί με τον Russell είναι απλή, λογική, αλλά και πλήρως αποτελεσματική. Ο Beverley αποτελεί την πρώτη γραμμή άμυνας με τη συνήθη πίεση πάνω στην μπάλα, ο συνδυασμός του δε με αθλητικά φτερά (όπως οι Edwards, McDaniels, Okogie κτλ) δίνει τη δυνατότητα στο σύνολο να έχει στο παρκέ για πολλά λεπτά τον D’Angelo, χωρίς να ζημιώνεται από την μετριοκακή αμυντική του παρουσία. Ο Beverley μπορεί να μην αποτελεί κάποιο τρομερό επιθετικό όπλο, όμως αντίστοιχα δεν προκαλεί καμία απολύτως ζημιά, σε μία πεντάδα που έχει καράβια επιθετικού ταλέντου. Μάλλον είναι το ιδανικό κούμπωμα. Τα ίδια ισχύουν και για τον Naz Reid, τον θηριώδη forward-center ο οποίος καλύπτει ιδανικά στα λίγα λεπτά που ο Towns απουσιάζει από το παρκέ, ενώ παράλληλα είναι και μία δικλείδα για σχήματα με δύο ψηλούς, που απελευθερώνουν τον Towns από το να πρέπει να κάνει τα πάντα στη frontline.
Τα περισσότερα σχήματα λειτουργούν, με αρκετή ενέργεια και πίεση, που οδηγεί στους εύκολους πόντους στο transition που επισημάνθηκαν νωρίτερα. Οι Wolves τις τελευταίες δύο εβδομάδες έχουν παρουσία σε top-10 OffRtg και DefRtg (8η επίθεση με 114 πόντους/100 κατοχές, 5η άμυνα με 102,9), η άμυνα τους μάλιστα είναι top-3 από το ξεκίνημα της σεζόν, πίσω μόνο από Warriors, Clippers και ελάχιστα πάνω από εκείνη των Phoenix Suns, με τις 14 σερί νίκες. Μιλάμε για δείκτες contender. Δεν πειράζει όμως, δεν χρειάζεται να ανακυρηχθούν από τώρα κάτι που -ξεκάθαρα- δεν είναι. Σε πρώτη φάση, ας διεκδικήσουν με συνέπεια επιτέλους την είσοδο στα playoffs.
Το επόμενο βήμα για τους Timberwolves, μιας και πλέον έχουν καταλήξει πώς πρέπει να κινούνται για το κύριο τμήμα ενός αγώνα, είναι η συγκομιδή από τον πάγκο. Φυσικά υπάρχουν οι χρήσιμοι ρολίστες, όπως οι Reid, Taurean Prince, McDaniels και McLaughlin, που ταιριάζουν με το αρχικό unit και δεν χρειάζεται να πάρουν μεγάλο μέρος ευθύνης επάνω τους, καθώς πάντα ένας (ή δύο) από τους big three της Minnesota βρίσκεται στο παρκέ. Τι καλά που θα ήταν όμως να υπάρχει ένας instant scorer, με καλό προσωπικό παιχνίδι και περιφερειακό σουτ, να δίνει έξτρα ξεσπάσματα και να ανοίγει διαφορές.
Θα κατέβω από το hype train του Malik Beasley όταν αυτό συγκρουστεί με κάποιο σταθμό παρακάτω στην πορεία. Δεν έχει κάνει το ξεπέταγμά του, ούτε αποτελεί απόλυτα ιδανικό συμπλήρωμα στους άλλους τρεις, όμως είναι ένας πολύ καλός σκόρερ, ικανός να φτιάξει 15-20 εύκολους πόντους, ενώ μπορεί να βρεθεί και ως off-ball εκτελεστής, με μία άψογη μηχανική. Όσο πιο γρήγορα σταθεροποιήσει την πρόσφατη απειλή (καθώς συνολικά στη σεζόν βρίσκει μόλις 11 πόντους σε σχέση με τους περσινούς 19, με 32% από την περιφέρεια) και δέχεται ένα ρόλο initiator από τον πάγκο, οι Wolves ξεκλειδώνουν μία έξτρα πίστα και μπορούν να μένουν απειλητικοί σ’ όλο το πλάτος του αγώνα. Το σύνολο επιθετικού ταλέντου, σε συνδυασμό με την εξαιρετική δουλειά του coach Finch αμυντικά, θα τους μετατρέψει σε αληθινή απειλή για την εξάδα. Επιτέλους θα πω εγώ, για ένα franchise που χρόνια τώρα, από τον Garnett ακόμη, παιδεύει με κακό μπάσκετ και μπερδεμένα σύνολα τους σταρ που η μοίρα τους φέρνει στη Minnesota. Ίσως βλέπουμε την αλλαγή μπροστά μας, αν και ο συγκεκριμένος οργανισμός μπορεί πάντα να βάλει φωτιά από το πουθενά.
