Υπάρχουν κάποιες σταθερές κάθε χρονιά που σκέφτεσαι πως “ό,τι κι αν γίνει” θα γράψεις γι’αυτές. Μα είναι οι Warriors, μα όπου βρίσκεται ο LeBron και ο Durant, μα οι Bucks, όχι μόνο λόγω Antetokounmpo, μα είναι οι Blazers για τους οποίους έχω εκφράσει πολλάκις της αδυναμία μου. Οι Wizards, ωστόσο δεν είναι μία από εκείνες τις περιπτώσεις που σκέφτεσαι πως θα σε απασχολήσουν και μάλιστα θετικά. Συγκεκριμένα, κάτι τέτοιο έχει να συμβεί από τότε που το backcourt της ομάδας “έτρεχε” το δίδυμο των John Wall και Bradley Beal, ενώ στο κέντρο της ρακέτας δέσποζε το “πολωνικό σφυρί”, ο Marcin Gortat. Η εποχή αυτή μοιάζει να είναι αιώνες πριν. Κι όμως, μιλάμε για μια συνύπαρξη η οποία έλαβε χώρα πριν τέσσερα χρόνια. Fast forward στη φετινή σεζόν, από τους τρεις προαναφερθέντες, μόνο ο Beal έχει μείνει στην ομάδα. Βασικά, για να είμαι ακριβής, από το ρόστερ εκείνης της σεζόν, ο Beal είναι ο μόνος που εξακολουθεί και φοράει τα χρώματα της DC. Και μάλιστα σε πείσμα όσων ανέφεραν πως η φυγή του από την αμερικανική πρωτεύουσα ήταν μονόδρομος, τόσο για τον ίδιο και την καριέρα του, όσο και για τους Wizards. Φευ.
Ο Beal όχι μόνο έχει μείνει στην ανατολική ακτή και την Washington, αλλά ενδεχομένως να πραγματοποιεί την πιο μεστή χρονιά της ως τώρα καριέρας του. Αναμφίβολα ωστόσο δεν είναι ο παίκτης που έχουμε συνηθίσει να φορτώνει τις αντίπαλες άμυνες με συνεχόμενες 30άρες. Αυτό, όπως δείχνουν και τα ως τώρα αποτελέσματα, διόλου απασχολεί τους Wizards και το νέο προπονητή τους, Wes Unseld Jr. Κάτω από τις οδηγίες του, η ομάδα της Washington έχει βελτιώσει κατά πολύ την αμυντική της εικόνα (μιλάμε για την 11η καλύτερη άμυνα της Λίγκας), που αυτό ήταν και το κύριο μέλημα του νέου head coach και του επιτελείου του, ενώ η εν γένει αγωνιστική εικόνα της ομάδας είναι αγνώριστη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Την δεδομένη στιγμή οι Wizards έχουν ρεκόρ 14-8, κάτι που σαφώς ούτε και οι ίδιοι σκέφτονταν στην αρχή της σεζόν και κατά τη διάρκεια του training camp τους. Θεωρητικά, αν τους πρότεινε κάποιος πως θα έχουν αυτό το ρεκόρ μετά το πέρας του ενός τετάρτου της σεζόν, εκτιμώ πως θα υπέγραφαν με χέρια και με πόδια. Το παράδοξο στην όλη υπόθεση, είναι πως η πορεία της ομάδας μάλλον θα έπρεπε να μην είναι σε αυτό το σημείο. Ο λόγος; Οι πόντοι ανά κατοχή είναι λιγότεροι από τον μέσο όρο. της Λίγκας, γεγονός που δεν βοήθησε ποτέ καμία ομάδα να φιγουράρει στις πρώτες θέσεις κάποιας περιφέρειας.
Παρά αυτό το αρνητικό στοιχείο, το οποίο συνοδεύεται από τα αρκετά λάθη, το χαμηλό ποσοστό στα τρίποντα (32,2% - 26οι στο NBA) και την συχνή στατικότητα στο παιχνίδι τους, οι Wizards έχουν βρει τον τρόπο να ξεπερνούν τα εμπόδια που βρίσκονται μπροστά τους και να βγαίνουν κάθε φορά πιο δυνατοί. Ωστόσο, κυρίως όσον αφορά τη στατικότητα στην επίθεση, είναι κάτι το οποίο αναμενόταν. Μιλάμε για μια ομάδα που έχει πολλούς νέους παίκτες, έναν καινούριο προπονητή, ο οποίος πρέπει να τους εμφυσήσει όσο το δυνατόν πιο σύντομα τη νέα του φιλοσοφία και οι ίδιοι να ανταποκριθούν. Μέχρι να γίνει αυτό, τα λάθη θα συμβαίνουν και ενδεχομένως να αποβαίνουν και μοιραία, ως προς την κατάληξη των παιχνιδιών. Δεν υπάρχει ένα play, το οποίο -ας μου επιτραπεί η λέξη- το έχουν ως “ψωμοτύρι”. Όσο ο Wall κατοικούσε στη Washington, υπήρχε κάποιος να “τρέξει” με άνεση κάποιο pick ‘n roll με τον Gortat ή κάποιο pick ‘n pop με τον Nene, σε περίπτωση που “κολλούσε” η μπάλα. Φέτος δεν υπάρχει κάτι τέτοιο ή τέλος πάντων βρίσκεται σε μια διαδικασία εκμάθησης από το υπάρχον υλικό. Τον ρόλο του οργανωτή τον έχει πάρει ο Spencer Dinwiddie, ο οποίος μάλλον είναι καλύτερος στο να παίζει το pick ‘n roll, απ’ όσο τον έχουμε στο μυαλό μας, όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να φτάσει το ζενίθ του Wall.
Ωστόσο, το παιχνίδι που πρέπει να ξεχωρίσω, όσον αφορά το που μπορούν να φτάσουν επιθετικά οι Wizards, είναι το πρόφατο κόντρα στους Dallas Mavericks, το οποίο και κέρδισαν με 120 - 114. Φυσικά οι 120 πόντοι είναι πολλοί και δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε από τη Washington μια τέτοια επίδοση σε σταθερή βάση, την στιγμή που ο μέσος όρος της Λίγκας βρίσκεται στους 107,3 πόντους. Όμως η αγωνιστική συμπεριφορά στο συγκεκριμένο παιχνίδι έδειξε το που μπορεί να φτάσει η ομάδα του Unseld Jr., με τον Beal μάλιστα να είναι ο ενορχηστρωτής.
Οι Wizards “έτρεξαν” ένα play με τον Daniel Gafford να δίνει ένα pick στον Beal σχεδόν στην κορυφή του τριπόντου, με αποτέλεσμα ο δεύτερος να βρεθεί έχοντας μπροστά του τους Willie Cauley-Stein και Kristaps Porzingis, ενώ ο Reggie Bullock ακολουθεί από πίσω. Ο παλιός Beal (μέχρι και πέρυσι δηλαδή) είτε θα σταματούσε και θα έπαιρνε το σουτ, είτε θα επιχειρούσε το drive, ώστε να νικήσει στα πόδια τους δύο ψηλούς. Ο φετινός Beal έχει αποφασίσει να δημιουργεί περισσότερο, γι’ αυτό και στο συγκεκριμένο play αποφάσισε να βγάλει πάσα απέναντι στον αμαρκάριστο Aaron Holiday για ένα εύστοχο τρίποντο. Γενικώς ο Beal, φέτος φαίνεται να έχει αγκαλιάσει τον ρόλο του οργανωτή. Αυτό δεν φαίνεται μόνο από την επίδοσή του στο παιχνίδι με το Dallas, όπου μοίρασε επτά assists, αλλά και από τον μέσο όρο του φέτος, ο οποίος κυμαίνεται στις έξι assists ανα παιχνίδι. Το στοιχείο αυτό, αναμφίβολα αποτελεί μια “κατάκτηση” του Unseld Jr., καθώς ως τώρα είχαμε συνηθίσει τον Beal ως εκτελεστή. Και προς τιμήν του, δεν γκρινιάζει ούτε στιγμή, αλλά αντίθετα δείχνει να απολαμβάνει το νέο του ρόλο. Περισσότερα για τον Beal, όμως, λίγο παρακάτω.
Παρά το γεγονός πως οι Wizards έχουν στερηθεί των υπηρεσιών των Rui Hachimura και Thomas Bryant, ενώ έχουν χάσει και από τρία παιχνίδια οι Beal και Dinwiddie, δείχνουν πιο γεμάτοι από ποτέ. Και το κυριότερο; Αν και βρισκόμαστε τόσο νωρίς στη σεζόν, με το ζήτημα της αγωνιστικής χημείας να έχει αρκετά ερωτηματικά ως προς την εφαρμογή της, οι παίκτες του Unseld Jr. δείχνουν να έχουν καταλάβει τους ρόλους τους. Για τους τελευταίους άπιστους, παραθέτω την φωτογραφία από το “The Athletic”, όπου φαίνονται τα rankings των Wizards σε διάφορες κατηγορίες, στα πρώτα 20 παιχνίδια της σεζόν.
Αναμφίβολα, στις περισσότερες κατηγορίες, οι Wizards κινούνται σε πολύ πιο υψηλά επίπεδα από ό,τι τους έχουμε συνηθίσει. Σαφώς προξενεί προβληματισμό και εντύπωση, το γεγονός πως βρίσκονται τόσο χαμηλά, όσον αφορά το ποσοστό τους στα τρίποντα, ωστόσο, όπως δήλωσε πρόσφατα ο coach Unseld “το προπονητικό επιτελείο και οι αναλυτές της ομάδας, είμαστε χαρούμενοι με τα σουτ που παίρνουν οι παίκτες”. Εδώ αξίζει και μια σημείωση, την οποία άκουσα στο podcast “Locked on Wizards”, η οποία λέει πως οι παίκτες της ομάδας σουτάρουν με καλύτερο ποσοστό όταν υπάρχει κάποιος αμυντικός πάνω τους (38%) σε σχέση με εκείνο των ελεύθερων σουτ (29%). Αυτό φυσικά δεν θα συνεχιστεί, καθώς είναι αδύνατο σε μια διάρκεια 82 παιχνιδιών κάποιος να σουτάρει καλύτερα μαρκαρισμένος. Έχοντας αυτό υπόψη λοιπόν, κάπως εξηγείται το πολύ χαμηλό ποσοστό στα τρίποντα, όπως φαίνεται στον παραπάνω πίνακα, το οποίο σαφώς και επηρεάζει το offensive rating της ομάδας. Και πρώτος “υπεύθυνος” για το χαμηλό αυτό ποσοστό είναι -ποιος θα πίστευε ότι θα γραφόταν ποτέ το παρακάτω όνομα- ο Beal, καθώς σουτάρει με 26,9% από τα 7,25 -ποσοστό το οποίο είναι το χειρότερο της ως τώρα καριέρας του. Είναι σαφές λοιπόν, πως στο κομμάτι του σουτ μόνο βελτίωση μπορεί να επέλθει, με ό,τι αυτή συμπαρασύρει στο υπόλοιπο παιχνίδι των Wizards.
Προς ώρας, αυτό που κρατάει τους Wizards σε υψηλές πτήσεις, είναι οι αμυντικές τους επιδόσεις. Από την ώρα που δημοσιοποιήθηκε ο παραπάνω πίνακας, μεσολάβησαν ακόμα δύο παιχνίδια τα οποία έριξαν το defensive rating της ομάδας στο 107,7, νούμερο που τους φέρνει στη 14η θέση. Σε κάθε περίπτωση όμως, ακόμα και με αυτό το νούμερο η Washington βρίσκεται σε καλύτερη μοίρα απ’ ότι άλλες χρονιές, όπου η άμυνά της συγκαταλλεγόταν στα ανέκδοτα της Λίγκας. Στη βελτίωση αυτή, παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες, μα κυρίως η απόκτηση των Kyle Kuzma, Montrezl Harrell και Kentavious Caldwell-Pope. Άπαντες με παραστάσεις πρωταθλητισμού δίπλα στους LeBron και Davis και άπαντες με κάτι να αποδείξουν στο νέο αυτό κεφάλαιο της καριέρας τους. Η παρουσία των Kuzma και Pope έδωσε μάκρος και ταχύτητα ως προς την αντιμετώπιση αντιπάλων wings, ενώ η επίδοση του Harrell μόνο ως συγκλονιστική μπορεί να χαρακτηριστεί, τόσο σε άμυνα, όσο και σε επίθεση. Ωστόσο, η πραγματική αποκάλυψη στην αμυντική λειτουργία των Wiz είναι ο Deni Avdija. Ο Ισραηλινός forward πρόσθεσε όγκο στο κορμί του, ώστε να μπορεί να τα βάζει με πιο δυνατούς αντιπάλους, αλλά όχι τόσο ώστε να τον επηρεάζει στην ταχύτητά του. Με άλλα λόγια, κατάφερε να πετύχει τον ιδανικό συνδυασμό των δύο αυτών στοιχείων και να μετατραπεί σε έναν πρώτης τάξης versatile αμυντικό. Τέλος, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στον Daniel Gafford, ο οποίος δείχνει σε όλους το γιατί θεωρούνταν ένα rim protector prospect, όταν άφηνε το κολέγιο για το NBA. Ο πρώην παίκτης του πανεπιστημίου του Arkansas, διανύει τον τρίτο του χρόνο στη Λίγκα και έχει γίνει ένας από τους πιο αξιόπιστους ψηλούς, όσον αφορά την άμυνα. Τα 2,1 blocks ανά παιχνίδι πιστοποιούν το rim protection, ενώ τα σχεδόν έξι rebounds φαντάζουν λίγα μεν, αλλά αποτελούν την υψηλότερη επίδοση του παίκτη στο συγκεκριμένο τομέα -ο οποίος βελτιώνεται μέρα με τη μέρα. Ωστόσο, τίποτα από τα παραπάνω δεν θα είχε σημασία, αν δεν υπήρχε ο Beal στην εξίσωση. Το γεγονός πως μιλάμε για έναν All-Star, ο οποίος κατά τη διάρκεια της περσινής και προπέρσινης χρονιάς σημείωνε κατά μέσο όρο 30+ πόντους, που αποδέχθηκε να αλλάξει και να προσαρμόσει το παιχνίδι του στα “θέλω” του νέου του προπονητή, αλλά και να εμπιστευτεί τους νέους του συμπαίκτες, δεν δείχνει μόνο το πόσο coachable είναι ως παίκτης, αλλά και τι δυνατότητες έχει. Η μεταμόρφωσή του -προς το καλύτερο όπως δείχνουν τα ως τώρα αποτελέσματα- δείχνει το πόσο διαφορετικά βλέπει πλέον το παιχνίδι.
Δεν είναι μόνο το σκοράρισμα, αλλά να μπορείς να μεγιστοποιείς τις πιθανότητες των συμπαικτών σου στο να σκοράρουν και εκείνοι. Αν σκεφτεί κανείς πως πέρυσι με την παρουσία του Russell Westbrook στον άσο, οι Wizards κατάφεραν να φτάσουν μετά βίας στο play-in με τον Beal να επιδίδεται, όπως και ο πρώην συμπαίκτης του, σε ακραίες εμφανίσεις, οι περισσότεροι εξ ημών περιμέναμε πως ο νυν ηγέτης της ομάδας θα έκανε κάτι ακόμα πιο ακραίο, από πλευράς εμφανίσεων. Ούτε καν πλησιάσαμε στις εκτιμήσεις μας. Ο Unseld Jr. και οι συνεργάτες του έριξαν το βάρος στη βελτίωση της άμυνας και έφεραν δίπλα στον Beal παίκτες που μπορούν να αναδείξουν τόσο την εκτέλεση, όσο και τη δημιουργία του. Οι παλιές συνήθειες, σαφώς δεν μπορούν να φύγουν μέσα σε μια νύκτα: υπάρχουν ακόμα παιχνίδια που ο Beal σταματάει να σουτάρει για τρίποντο νωρίς στην επίθεση της ομάδας του, αλλά ποιος θα τον κακοχαρακτηρίσει; Στην τελική αυτός ήταν και παραμένει ο alpha dog της ομάδας. Είναι ελάχιστες, όμως, οι περιπτώσεις που το alpha dog δέχεται να γίνει beta. Πλην του Steph Curry, ο οποίος αν και superstar δεν έχει δώσει δείγματα πως θέλει να πάρει οπωσδήποτε το τελευταίο σουτ, όλοι οι υπόλοιποι θέλουν και ζουν για τις clutch στιγμές. Ο Beal νομίζαμε ότι ανήκει σε αυτήν την κατηγορία.
Το αντίθετο. Ο Unseld Jr. μας έδειξε πως με το κατάλληλο supporting cast, o Beal μπορεί να αναδειχθεί εκτελεστής, οργανωτής και να παίξει και άμυνα. Το επιπλέον κέρδος στην όλη μεταμόρφωση του παιχνιδιού του Beal, είναι πως οι αντίπαλες άμυνες δεν τον έχουν συνηθίσει να μοιράζει τη μπάλα και να μην παίρνει ο ίδιος κρίσιμες προσπάθειες. Παραθέτω και πάλι ένα βίντεο από το παιχνίδια Dallas - Washington. Όπως θα δείτε, απομένουν 35 δευτερόλεπτα για τη λήξη του παιχνιδιού και 10 για τη λήξη της επίθεσης, με τη Washington να προηγείται με ένα καλάθι διαφορά. Ο Caldwell-Pope ανεβαίνει σχεδόν στο logo για να παίξει pick ‘n roll με τον Beal, το οποίο καταλήγει να είναι επί της ουσίας ένα ghost screen. Kleber και Bullock δεν ασχολούνται καν με τον KCP, μένοντας στον Beal. Όπως και στην παραπάνω φάση, έτσι και εδώ εκτιμώ πως ο περσινός Beal θα έπαιρνε την προσπάθεια. Εδώ κάνει το σωστό και μοιράζει στον Pope, ο οποίος κατευθύνεται προς το high post για να πετύχει ένα εύκολο καλάθι.
Η ωρίμανση του παιχνιδιού, λοιπόν, του Beal είναι το άλφα και το ωμέγα στην ως τώρα πορεία των Wizards. Μια ωρίμανση που επεκτείνει τις αγωνιστικές δυνατότητες της ομάδας, πέρα από κάθε φαντασία που μπορεί να υπήρχε στις αρχές της σεζόν. Η Washington, τη δεδομένη στιγμή, πλέει σε αχαρτογράφητα νερά, έχοντας για πρωτοπαλίκαρο έναν παίκτη που δεν φοβάται να προσαρμόσει το παιχνίδι του. Και για όσο καιρό συμβαίνει αυτό, όπως φαίνεται από τα ως τώρα αποτελέσματα, μεγαλώνουν οι πιθανότητες να φτάσουν μακριά.
