Οι Σπερς δεν γίνεται φυσικά να διεκδικήσουν ξαφνικά το πρωτάθλημα. Όμως, δεν ξέρω, με όσα βλέπω να (προσπαθούν να) κάνουν στο παρκέ, κάτι μου λέει πως ο σοφός γκουρού στην άκρη του πάγκου θέλει να τους μάθει από τώρα να κερδίζουν και να κερδίζουν όσο περισσότερο γίνεται. Είναι λες και περίμενε καρτερικά τον υπερπαίκτη που έχει πλέον στα χέρια του, προκειμένου να ξαναβάλει την μηχανή του '14 να δουλεύει ασταμάτητα. Με άλλα λόγια, Spurs basketball αγαπητοί και αγαπητές, με τον Γουέμπι ως τον κινητήριο μοχλό. Σούπερσταρ θα τον κάνουν τον μικρό τα media έτσι κι αλλιώς. Τον Ποπς τον ενδιαφέρει να στήσει μαζί του άμεσα μία winning team, από την οποία μάλιστα κανείς δεν θα απαιτήσει να φτάσει από τώρα στην κορυφή. Και πώς το κάνει ήδη; Έτσι.
Πόσο συχνά βλέπετε μια κίνηση (semi post up) στου διαόλου τη μάνα, να ανοίγει τόσο διάπλατα την πόρτα για ένα ελεύθερο σουτ; O τρόμος που κυριεύει τους αντιπάλους στην πιθανότητα να ξεφύγει ο Γάλλος από τον προσωπικό του αντίπαλο είναι τόσο μεγάλος, που χωρίς να το καταλάβουν κάνουν το έξτρα βήμα προς την αναχαίτιση μίας φάσης από το μακρινό μέλλον. Ένα υποτιμημένο χαρακτηριστικό του "εξωγήινου" των Σπερς είναι πόσο καλά ξεμαρκάρεται. Το ανακαλύπτουν εντός των παιχνιδιών οι άμυνες και δεν ξέρουν τι να το κάνουν. Και όταν ο Πόποβιτς βλέπει κάτι τέτοια, τρίβει τα χέρια του, διότι οι υπόλοιποι παίκτες που έχει διαλέξει και υποστηρίζει πλήρως (θυμηθείτε την ανανέωση του Βασέλ) είναι έτοιμοι να κινηθούν στους χώρους και να συνδυαστούν μεταξύ τους. Στη φάση παραπάνω, ο Γουεμπανιάμα δεν πιάνει καν τη μπάλα. Δεν την πιάνει ούτε στις δύο επόμενες που ακολουθούν. Τι συμβαίνει γύρω του; Ξανά, Spurs basketball.
Tα πρώιμα νούμερα δεν υποστηρίζουν την υπόθεση μου - ότι δηλαδή οι Σπερς θα κερδίζουν πολύ από φέτος, παίζοντας το μπάσκετ που γνωρίζουμε τόσα χρόνια. Κάπου στη μέση βρίσκεται η επίθεση, κάπου προς το τέλος η άμυνα, στην οποία ο Γουέμπι δεν έχει αφήσει ακόμη το αποτύπωμα του, παρά την απίθανη πολυτέλεια να μαρκάρει τους πάντες στα δύο μέτρα και να ελέγχει ταυτόχρονα διάδρομο και αέρα. Στα πέντε πρώτα παιχνίδια, οι Σπερς έχουν μεν 3-2, όμως οι στατιστικές επιδόσεις τους τούς έχουν για παρακάτω. Προσωπικά όμως, προτιμώ να σταθώ σε ένα πολύ συγκεκριμένο νούμερο: 68,5% assist percentage, δεύτερη επίδοση στο ΝΒΑ. Δεν είναι η κατηγορία που σημαίνει "επιτυχία", είναι η όμως η κατηγορία που σημαίνει νίκες για το μπάσκετ στο Σαν Αντόνιο. H ομάδα του '14 ήταν τοπ-5 στον τομέα. 'Hταν επίσης νο 1 σε assist ratio και νο 1 σε assists/turnovers, ενώ η φετινή είναι νο 3 και νο 7 αντίστοιχα.
Μικρό δείγμα; Μικρό. Ήταν συχνά οι Σπερς ψηλά σε αυτούς τους τομείς, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων; Ενδεχομένως (αν και όχι τόσο και όχι πάντα). Προφανώς, η διαφορά πλέον είναι ο Γουέμπι και οι πανέτοιμοι νεαροί γύρω του, οι σημαντικότεροι εκ των οποίων είναι επιλογές του οργανισμού στα πρόσφατα ντραφτ: Βασέλ, Σόχαν, Τζόνσον, Τζόουνς, τους πέρασε αναλυτικά ο Δημήτρης στο πρώτο μέρος της άτυπης Spurs day που έχουμε σήμερα.
Αναδρομή
Έπειτα, υπάρχει και η ιστορία, που όσο και αν "δεν παίζει μπάσκετ" (ιου), μας διδάσκει πως ο Πόποβιτς, όταν βρει χαραμάδα προς τη νοοτροπία της νίκης, την ανοίγει διάπλατα και τη μετατρέπει σε παράθυρο. Το έζησα ως 17άρης και δεν έχω καμμία αμφιβολία πως θα το ζήσω ξανά. Την περίοδο 1996-97, το ρεκόρ των Σπερς ήταν 20-62 και ο Ποπς είχε αναλάβει τότε μεσούσης της σεζόν. Την επόμενη, μετά την επιλογή του Τιμ Ντάνκαν, εκτοξεύτηκε στο 56-26. Υπάρχουν σαφέστατες διαφορές, το κατανοώ. Ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον π.χ., ήταν τραυματίας τη χρονιά που επετεύχθη (sic) το αρνητικό ρεκόρ. Παρόλα αυτά, διατηρώντας τρία από τα μέλη της βασικής πεντάδας ίδια (Τζόνσον, Έλιοτ και Ρόμπινσον), ο Ποπς έριξε κατευθείαν τον Ντάνκαν στα βαθειά και δεν δίστασε να αλλάξει μονομιάς την ιεραρχία, φέρνοντας τον "Ναύαρχο" λίγο πιο πίσω. Μέσα σε δύο χρόνια οι Σπερς ήταν πρωταθλητές και το ηλικιακό ρολόι του Τίμι έγραφε ... εχμ ... 22. Στην ίδια ηλικία ήταν MVP των τελικών.
Ξέρω, δεν ήταν ίδιες οι περιστάσεις, το είπαμε μόλις. Επίσης, το load management πλέον είναι επιστήμη και πολύ σωστά. Αν μένεις κολλημένος/η σε όσα ήξερες μικρός/η, χάνεις όχι μόνο την ουσία, αλλά και την απόλαυση που σου προσφέρει το παρόν. Όπως και να έχει, ακόμη δεν μπορώ να θυμηθώ μία ομάδα που επέλεξε ένα εξαιρετικά σπάνιο ταλέντο (αυτό που λένε generational talent) και δεν επιχείρησε να κερδίζει αμέσως, άσχετα με το αν τα κατάφερε ή όχι. Από τότε που καταλαβαίνω μπάσκετ, νομίζω πως τέτοια ταλέντα, που δηλαδή όλοι/ες ήξεραν τι θα ακολουθήσει, υπήρξαν οι εξής: Μάικλ Τζόρνταν, Χακίμ Ολάζουον, Σακίλ Ο'Νιλ, Τιμ Ντάνκαν, Λεμπρόν Τζέιμς (ούτε Κόμπι, ούτε Άιβερσον, ούτε Ζάιον, σόρι). Για να δούμε...
- Την πρώτη σεζόν του Τζόρνταν, οι Μπουλς από το 27-55 πήγαν στο 38-44. Έπαιξαν στα πλέι οφ. Tην ίδια χρονιά οι Ρόκετς βελτιώθηκαν από 29-53 σε 48-34.
- Την πρώτη του Σακ, οι Μάτζικ έφτασαν στο 50%. 41-41, από 21-61.
- Για τους Σπερς τα είπαμε.
- Όσον αφορά τον Τζέιμς, πήγε τους Καβς από το 17-65 στο 35-47.
Κάτι ανάλογο πιθανολογώ ότι θα συμβεί και φέτος. Αν μάλιστα προσθέσουμε και το γεγονός ότι οι Σπερς είναι 28 εκατομμύρια κάτω από το tax line, έχουν picks δικά τους και των άλλων (Σάρλοτ - Ράπτορς το 24, Μπουλς το 25, μη σας κουράζω), μαζί με όλη την ευελιξία του κόσμου να προσεγγίσουν τον οποιονδήποτε, με δέλεαρ το ότι θα είναι συμπαίκτης του Γουέμπι, τότε αντιλαμβάνεστε πως δεν υπάρχει κανένας, απολύτως κανένας λόγος για να μην διδάξει ο Πόποβιτς μπάσκετ που κερδίζει. Και όχι μόνο να το διδάξει, αλλά και να το επιτύχει ως έναν καλό βαθμό, ανεβάζοντας σιγά σιγά τη χημεία των δικών του επιλογών στα ύψη. Πώς θα παίζουν άραγε μαζί οι Γουεμπανιάμα, Βασέλ, Τζόουνς, Σόχαν, Τζόνσον, Κόλινς μετά από έναν χρόνο και με τι αυτοπεποίθηση, αν φέτος ξύσουν τα πλέι οφ;
Προς διάψευσή μου, βέβαια, ο Βασέλ τραυματίστηκε και θα χάσει κάποια ματς, δεν γνωρίζουμε ακόμη πόσα. Σε έναν όχι τόσο μακρινό ορίζοντα όμως, διαφαίνεται μία ομάδα που θα κυριαρχήσει συντομότερα από ό,τι πιστεύουμε, χαρίζοντας στον μυθικό προπονητή της έναν ακόμη τίτλο πριν την απόσυρση. Hot take, ε; Kαλά.
