Regular season και rivalry
01.01.2021: Los Angeles Clippers 100 @ 106 Utah Jazz
17.02.2021: Utah Jazz 114 @ 96 Los Angeles Clippers
19.02.2021: Utah Jazz 112 @ 116 Los Angeles Clippers
H αλήθεια είναι πως δεν καταγράφεται κάποια μεγάλη κόντρα ανάμεσα στους δύο, δεν υπάρχει και προφανής λόγος, είτε ιστορικός είτε ‘’γεωγραφικός’’. Η Utah φέτος ξεπήδησε ως κορυφαία δύναμη και σοβαρή απειλή στη Δύση, οι Clippers είναι μόλις στο δεύτερο έτος της Kawhi era, οι σταρ των δύο ομάδων είναι σε σκόρπιες ηλικίες και δεν υπάρχει καν ‘’ματσάρισμα θέσης’’, όπως πχ θα συνέβαινε με τον Leonard απέναντι στον LeBron ή με τον Kevin Durant αργότερα στη διαδρομή. Το πρώτο τους παιχνίδι μέσα στη σεζόν (Πρωτοχρονιά κιόλας, για τα γούρια) έδειξε ότι η Utah θα πάει σε μία κανονική περίοδο που θα στοχεύσει την πρώτη τετράδα, ενώ ακολούθησαν δύο back-to-back συναντήσεις στο Los Angeles με το εξής μοτίβο: Δεν παίζει ο Κawhi και ο George; Δε βγαίνουν τα νούμερα, παρακαλώ πολύ ισοπεδώστε μας. Παίζουν ο Kawhi και ο George; Tο ρόστερ είναι πλήρες, κερδίζουμε τη Utah που κάνει περίπατο στη regular, πάμε για μεγάλα πράγματα.
Αυτή η τριάδα αγώνων δε γέμισε ούτε την εικόνα μας για τους δύο αντιπάλους ιδιαίτερα, ούτε έφτιαξε ένα στόρι για αργότερα, όπως πχ είχε γίνει κάποτε με τον Harden και τους Rockets κόντρα στους ίδιους Clippers με βρισίδια, χαμό, τρίποντα στα μούτρα των George-Beverley και λοιπά όμορφα. Ίσως είναι η ευκαιρία να γραφτεί η πρώτη σελίδα της αντιπαλότητας σ’ αυτή τη σειρά, όπου το καλύτερο σύνολο της regular season βρίσκει απέναντι τον καλύτερο παίκτη της Δύσης (που δεν ονομάζεται Jokic και με τον James αποκλεισμένο). Εξηγούμαστε.
Το καλύτερο σύνολο
Οι Jazz, πολύ απλά, παίζουν το καλύτερο μπάσκετ στη λίγκα. Η βασική πεντάδα έχει συνεχές spacing και συνεχίζει στο μοτίβο των πολλών τριπόντων με μεγάλη ευστοχία (στη σειρά με το Μemphis το σύνολο σούταρε με ποσοστό μεγαλύτερο του 40%), Mitchell και Conley εναλλάσσονται στο ρόλο του guard πρωτοβουλίας και ταλαιπωρούν με το ρυθμό που δίνουν όποιον στέκεται απέναντι. Ο Gobert, ή αλλιώς ο βασιλιάς των screen assists (ή και όχι, αλλά τέλος πάντων είναι ανάμεσα στους κορυφαίους) δημιουργεί συνεχώς ανισορροπία στην αντίπαλη άμυνα, η οποία δεν ξέρει αν φοβάται περισσότερο τον screener με άνοιγμα χεριών 2,36 -και με γρήγορα ρολαρίσματα- ή τον receiver, που συνήθως είναι ο πυραυλοκίνητος Mitchell. Προσθέστε σε αυτούς και τους Favors-Ingles που καλύπτουν τους ρόλους σε frontline και φτερά αντίστοιχα, προσθέστε και τον Clarkson που μπορεί να σου προσφέρει 10-15 πόντους σε 2.5 δευτερόλεπτα, σκεφτείτε πως όλοι αυτοί οι τύποι με το εξαιρετικό προσωπικό παιχνίδι είναι παράλληλα κορυφαίο σύνολο σε κυκλοφορία και ‘’επιθετική ανιδιοτέλεια’’ και αν δε σας έπιασε πονοκέφαλος, να είστε σίγουροι ότι τα μηνίγγια του εκάστοτε αντίπαλου προπονητή έχουν αρχίσει και ενοχλούνται. Η Utah έχει διαρκές flow, 7-8 εξαιρετικές λύσεις και μία άμυνα που μπορεί να αλλάζει συνεχώς από ψηλά σε χαμηλά σχήματα, πιέζει με μεγάλη συνέπεια την μπάλα και φθείρει τους απέναντι χειριστές, ενω έχει ως κορωνίδα τον καλύτερο αμυντικό ψηλό της λίγκας. Είναι η πιο ισορροπημένη ομάδα από την πρώτη μέρα της κανονικής περιόδου, αυτό δεν άλλαξε στον πρώτο γύρο των playoffs, δε θα αλλάξει λογικά μέχρι το τέλος της διαδρομής.
Ο καλύτερος παίκτης
Τι είναι αυτό που δεν έχει η Utah και φέρνει τη σειρά σε σχετική ισορροπία; Τον μεγαλύτερο -αθλητικό- τραμπούκο που θα πάρει μέρος στους ερχόμενους αγώνες, σε αμφότερες πλευρές του παρκέ.
Ο Kawhi Leonard ήταν πολύ καλός σε όλη την τρελοσειρά με τους Mavericks, ακόμη και όταν οι υπόλοιποι παικταράδες του ρόστερ πετούσαν χαρταετό στους ουρανούς του Los Angeles, μόνο που τα game 6 και 7 έβαλαν στο τραπέζι κάτι που θύμισε τους πρωταθλητές Raptors του 2019. O Leonard επιλέγει μερικά -ή και αρκετά- λεπτά όπου είναι ο απόλυτος ball initiator της ομάδας επιθετικά, βρίσκει εκτελέσεις από το αγαπημένο του mid-range σημείο (περίπου στη βολή) και δημιουργεί μεγάλη φθορά στον αντίπαλο με κερδισμένα φάουλ, όσο παράλληλα αναλαμβάνει -και ταλαιπωρεί μέχρι αηδίας- τον καλύτερο επιθετικό του αντιπάλου και μαζί με όλα αυτά μαζεύει κάθε, ΜΑ ΚΑΘΕ ριμπάουντ που βρίσκεται μπροστά του. Στα υπόλοιπα λεπτά παίρνει άνετα πιο συμβατικό οff-ball ρόλο και αφήνει το σύνολο να τσουλήσει, να ανεβάσει το ρυθμό στην επίθεση και να δημιουργήσει όσο περισσότερες ελεύθερες εκτελέσεις γίνεται για τους υπόλοιπους περιφερειακούς και τα φτερά του ρόστερ. Το κέρδος είναι διπλό, καθώς οι υπόλοιποι ξέρουν πως στα σημαντικά σημεία έχουν κάποιον να τραβήξει το κάρο χωρίς να πέφτει επάνω τους μεγαλύτερο ‘’πρέπει’’ απ’ αυτό που αντέχουν, αλλά παράλληλα θα βρουν ευκαιρίες ώστε να είναι καθοριστικοί.
Παρά τiς παραστάσεις του Leonard σε αυτά τα δύο παιχνίδια, μένει στο μυαλό πως οι Morris, Kennard, Reggie Jackson και Mann είχαν σημεία που επηρέασαν την έκβαση του παιχνιδιού, ενώ και ο δεύτερος σταρ του συνόλου, ο Paul George, μπορεί να τρέχει την επίθεση και να έχει πρωτοβουλίες που τοποθετούν την αντίπαλη άμυνα σε μόνιμη ένταση. Ναι, είμαι ο ίδιος που πρόσφερα απλόχερα στους Clippers και τον George το βραβείο των ‘’βατόμουρων’’ μετά από τρία παιχνίδια απέναντι στον Doncic, όμως καμιά φορά αρκούν ελάχιστα λεπτά (και μία-δύο συγκυρίες), ώστε ένα σύνολο να πάει από το ‘’έχουμε πρόβλημα’’ στο ‘’είμαστε πρόβλημα για τους υπόλοιπους’’. Ο Leonard μετά από τον αποκλεισμό του LeBron και των Lakers ξέρει ότι είναι ‘’the man to beat’’ στη Δύση και παίζει ως τέτοιος (περισσότεροι από 32 πόντους μέσο όρο με 60 fg% και 43% στο τρίποντο ρε διάολε), πιάνει τοπ επίπεδο χωρίς να δεσμεύει ηλιοκεντρικά το σύνολο, οι Clippers ελπίζουν βάσιμα πώς μαζί με εκείνον παρατάσσουν στο παρκέ το πληρέστερο ρόστερ της περιφέρειας, με έναν δευτερεύοντα δημιουργό σκορ (για τον George μιλάμε πάντα), που σε όλους τους υπόλοιπους διεκδικητές της Δύσης θα ήταν αιχμή του δόρατος.
Οι x-factors
Για τους Clippers x-factor είναι το ίδιο το κοουτσάρισμα του Tyronn Lue. Πριν το game 7 με τους Mavericks υπήρχε στα social media ένα vibe ότι ‘’οκ, πέραν του Luka, κρίμα να χάσει ο Carlisle μία μάχη από τον Lue’’, η πραγματικότητα όμως είναι πως ο προπονητής των Clippers το κέρδισε με ιδέες και ρίσκα. Δε φοβάται να αποσύρει τελείως τα βαριά κορμιά και να πάει με πραγματικό small-ball lineup, όπως στα σημεία της τρίτης περιόδου που έγειρε το γήπεδο υπέρ τους με πεντάδα Kennard-Mann-George-Leonard-Batum, δημιουργώντας ένα σχήμα με συνεχείς αμυντικές αλλαγές που χτυπά στα αντίπαλα φτερά -κάτι που θα βολέψει ιδιαίτερα στη σειρά με τη Utah, καθώς αν υπάρχει μία μικρή αδυναμία είναι εκεί. Με την ίδια άνεση που ψιλο-εξαφάνισε τους Rondo-Beverley, ώστε να πάρει χώρο το σουτ του Κennard και τα κορμιά των Batum-Mann, μπορεί να αντιστρέψει τις συνθήκες και να στείλει τους δύο βετεράνους guards πάνω στον Conley. Έχοντας απέναντι το πιο λειτουργικό σύνολο του ΝΒΑ οι συνεχείς εκπλήξεις του κόουτς Lue μπορούν να δώσουν την ευκαιρία στο Los Angeles να ισορροπήσει τη ζυγαριά.
Για τη Utah είναι σημαντική η κατάσταση του Conley, o οποίος ταλαιπωρείται από μικροτραυματισμούς και δεν είναι σίγουρος για το ξεκίνημα της σειράς. Με εκείνον οι Jazz μπορούν να ενεργοποιήσουν τον κρυπτονίτη των Clippers, στοχεύοντας δηλαδή τους guards που καλούνται να τρέξουν την επίθεση πίσω από τους Leonard-George, όσο στην άμυνα παλεύουν να ξεφύγουν από τη μόνιμη ταλαιπωρία που αποτελούν τα screens του Gobert. Ο Conley είναι εξαιρετικός και στις δύο πλευρές του παρκέ και αν βρεθεί στην κατάσταση που τον είδαμε απέναντι στο Memphis, εκεί που κούρασε μέχρι και το δυναμό που λέγεται Ja Morant, οι Jazz έχουν ένα έξτρα όπλο που θα αναγκάσει τους δύο απέναντι σταρ σε ‘’κουβάλημα’’ από την πρώτη μέρα.
Πρόγραμμα
Game 1: Clippers @ Jazz, Τετάρτη 9 Ιουνίου, 05:00,
Game 2: Clippers @ Jazz, Παρασκευή 11 Ιουνίου, 05:00,
Game 3: Jazz @ Clippers, Κυριακή 13 Ιουνίου, 03:30, Staples Center
Game 4: Jazz @ Clippers, Τρίτη 15 Ιουνίου, 05:00, Staples Center
Game 5 (αν χρειαστεί): Clippers @ Jazz, Τετάρτη 16 Ιουνίου (ξημερώματα Πέμπτης), TBD
Game 6 (αν χρειαστεί): Jazz @ Clippers, Παρασκευή 18 Ιουνίου (ξημ. Σαββάτου), TBD
Game 7 (αν χρειαστεί): Clippers @ Jazz, Κυριακή 20 Ιουνίου, TBD
Τι θέλουμε να γίνει
Να πάει η σειρά στα επτά παιχνίδια και εκεί ας κερδίσει ο καλύτερος. Προσωπικά προτιμώ τους Jazz γιατί έχουν κάνει μία διαδρομή στην οποία δεν έχουν κλέψει ούτε βήμα, παίζουν υπέροχα και ως δεύτερο, παράλληλο storyline, ήρθε επιτέλους η ώρα να αναγνωριστεί ο Mitchell ως ένας από τους κορυφαίους παίκτες του πρωταθλήματος. Σύνολο, ανιδιοτέλεια, όλα καλά, όμως ‘’καλός σκόρερ’’ είναι ο Clarkson παιδιά. O Donovan Mitchell είναι πλήρης παικταράς.
Τι θα γίνει
Πολύ φοβάμαι πως οι Clippers στο game 7 με τους Mavericks είχαν το δικό τους moment of epiphany, το σημείο δηλαδή που αντιλήφθηκαν ότι είναι πλήρεις, είναι δυνατοί, έχουν τον Kawhi και ο δρόμος είναι ορθάνοιχτος, όχι απλά για πρόκριση στους τελικούς περιφέρειας, αλλά για τον τίτλο. Ένα σύνολο που έλεγες πως σύντομα θα ξεκινήσει τις εσωτερικές κλωτσοπατινάδες, μέσα σε δύο παιχνίδια ξεδίπλωσε μία τεράστια δυναμική. Όπως έγραψα και νωρίτερα, ξαφνικά η αίσθηση ‘’Raptors ‘19’’ τρύπωσε στο Staples Center και ο Leonard ξέρει να το χρησιμοποιήσει για να παρασύρει και τους υπόλοιπους σε τροχιά τίτλου. Σειρά στα έξι, 4-2 οι Clippers, με την ευχή να πέσω τρομακτικά έξω και να γελάμε.
