Τα τελευταία χρόνια η ομάδα της Ούνιξ έχει εδραιωθεί στο Ευρωπαϊκό μπασκετικό στερέωμα, αν και μέχρι τώρα είχε μόνο 2 συμμετοχές στην Ευρωλίγκα, με τελευταία αυτήν της σαιζόν 2014 - 15, πρωτάρα δεν τη λες. Μιλάμε για την ομάδα που είναι δεύτερη σε νίκες στη διοργάνωση του Eurocup, έχει και μία κατάκτηση το 2011, ενώ το 2014 έφτασε μέχρι τον τελικό όπου και έχασε καθαρά από τη Βαλένθια. Εκείνη τη χρονιά στην Ούνιξ έπαιζε ο Andrew Goudelock (νυν Μακάμπι) ο οποίος έκανε τα δικά του όργια με σχεδόν 19PPG, και η αλήθεια είναι ότι πάντα την ομάδα της Ρωσίας την έχω συνδυασμένη στο μυαλό μου με κάποιον καλό Αμερικανό σκόρερ. Φέτος, μετά από έναν χρόνο απουσίας από την μεγάλη Ευρωπαϊκή διοργάνωση και με τον βασικό πυρήνα ίδιο με τον περσινό, η ομάδα επιστρέφει στα σαλόνια της Ευρωλίγκας έχοντας τη φιλοδοξία ότι θα μπορέσει να μπει σφήνα στην οκτάδα. 

H Νταρουσάφακα έκανε την εμφάνισή της για πρώτη φορά στη διοργάνωση της Ευρωλίγκας τη σεζόν που μας πέρασε. Κατόρθωσε να περάσει από την πρώτη φάση χάρη στην ισοβαθμία με την Μακάμπι και αφού είχε μπορέσει να περάσει μέσα από τη Nokia Arena με μια νίκη που τράβηξε τα βλέμματα όλων μας¹ και τελικά αποκλείστηκε από τη συνέχεια της διοργάνωσης στη φάση του Top 16. 'Οταν στις 15 Μαΐου ο Μπερτομέου ανακοίνωσε ότι η τουρκική ομάδα θα πάρει την wild card για να συμμετάσχει στη φετινή διοργάνωση, κάνοντας τέσσερις τις ομάδες από την γείτονα χώρα, πολλοί δυσανασχέτησαν και οι φήμες έλεγαν για παρέμβαση της του ομίλου Dogus (ή της Turkish Airlines;) στη λήψη της απόφασης. Tέσσερις μήνες μετά και αφού πρώτα η ομάδα από την Τουρκία έκανε αίσθηση στην μπασκετική Ευρώπη με την πρόσληψη του David Blatt, πλέον φαντάζει ως μια από τις πιθανές εκπλήξεις της διοργάνωσης και προσωπικά περιμένω να τους δω να περνάνε στα Play Off.

Μετά από 2 χρόνια χωρίς τίτλο, κάτι που για το μέγεθος της ομάδας είναι μεγάλο χρονικό διάστημα, ήρθε η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι της ομάδας με το δίδυμο Creus (Τεχνικός Διευθυντής) και Pascual. Σημαντικό ρόλο σε αυτό, έπαιξε και ο αποκλεισμός της ομάδας της Καταλονίας από την Λοκομοτίβ του Μπαρτζώκα στα Play Off της Ευρωλίγκας. Θεωρώ ότι δεν ήταν μόνο το αποτέλεσμα αυτής της σειράς που έπαιξε ρόλο, όσο και ο τρόπος που ήρθε. Ο μεν Pascual παρουσίασε μια ομάδα με αρκετές ανορθογραφίες (Ο Samuels έπαιζε ως δεύτερο 4αρι, ο Arroyo στα 36 σόλαρε στην επίθεση όντας πιο αναποτελεσματικός από ποτέ, o Tomic εξαντλήθηκε από τα πολλά λεπτά στο ξεκίνημα της χρονιάς και στο τέλος έμεινε χωρίς δυνάμεις) η οποία επέμενε με θρησκευτική ευλάβεια στο υπεραναλυτικό playbook του προπονητή, ενώ από την άλλη ο Μπαρτζώκας παρουσίασε μια ομάδα με βασικές αρχές στο παιχνίδι της (πχ αλλαγές στα κεντρικά πικ εν ρολ) η οποία όμως άφηνε αρκετά πιο ελεύθερους τους παίκτες να εκφράσουν τη δημιουργικότητά τους. Πλέον τα νέα αφεντικά στην πόλη είναι ο Rodrigo de la Fuentes και ο "δικός μας" Γιώργος Μπαρτζώκας και μπορεί το νέο σχεδίο της Μπαρτσελόνα να δίνει έμφαση στην ανάπτυξη και αξιοποίηση των ακαδημιών, αλλά μετά από τα 2 χρόνια ανομβρίας (τροπαίων), η επιθυμία για νίκες και τίτλους είναι μεγάλη στην πόλη. Θα καταφέρουν όμως να ανταποκριθούν στις επιθυμίες των φιλάθλων ή για ακόμα μια φορά στο τέλος της χρονιάς οι οπαδοί θα ασχολούνται αποκλειστικά με το ποδοσφαιρικό τμήμα και τις κατακτήσεις του;

Το καλοκαίρι του 2016 ήταν ένα καλοκαίρι σημαντικών αλλαγών για το μπασκετικό τμήμα της Μπαρτσελόνα. Με την απομάκρυνση των Joan Creus από τη θέση του αθλητικού διευθυντή του τμήματος μπάσκετ και του Xavier Pascual από τη θέση του προπονητή, κλείνει ο κύκλος που άνοιξε το 2008 με την πρόσληψη τους και ο οποίος συνοδεύτηκε από 1 Ευρωλίγκα, 4 πρωταθλήματα, 3 κύπελλα και 4 Ισπανικά Super Cup. Καθόλου άσχημα πιστεύω, ακόμα και για μια ομάδα όπως η Μπαρτσελόνα που είναι "καταδικασμένη" να πρωταγωνιστεί. Παρόλα αυτά όμως, η έλειψη τίτλων τα τελευταία 2 χρόνια οδήγησε τους υπεύθυνους του μπασκετικού τμήματος να κάνουν δραστικές αλλαγές, ξεκινώντας από την απομάκρυνση των Creus και Pascual και την πρόσληψη των Rodrigo De la Fuentes και Γιώργου Μπαρτζώκα αντίστοιχα στις θέσεις τους. Αν και στο Basketballguru τρέφουμε μεγάλη συμπάθεια για τον Έλληνα κόουτς, το σημερινό κείμενο δεν θα είναι ένα κείμενο αποθέωσης του εξιστορώντας πως θα κάνει τους μπλαουγκράνα ξανά πρωταθλητές Ευρώπης, αλλά θα σταθούμε στις αλλαγές που έγιναν στα τμήματα υποδομής της ομάδας και στο νέο μοντέλο όπως αυτό ανακοινώθηκε από τον νέο γενικό διευθυντή στα μέσα του καλοκαιριού.

Όσοι παρακολουθήσαμε στενά το ΝΒΑ στη μετά Jordan εποχή, είχαμε την τύχη να συμπέσουμε με την μεγέθυνση του ΝΒΑ και την εξάπλωση του σε όλον τον κόσμο. Ήταν μια περίοδος που συνοδεύτηκε με την εξάπλωση του ίντερνετ, πράγμα που έκανε την πρόσβαση στα τεκταινόμενα της λίγκας κάθε χρόνο και πιο εύκολη, και την ανάπτυξη των analytics, εργαλείων που προσπάθησαν να ποσοτικοποιήσουν αποτελεσματικότερα την επίδραση των παικτών στις ομάδες τους, κάνοντας την αναζήτηση του καλύτερου κάθε χρονιά μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Είχαμε την τύχη να παρακολουθήσουμε πολλούς μεγάλους παίκτες οι οποίοι επηρέασαν και άλλαξαν το παιχνίδι τόσο μέσα όσο και έξω από τα γήπεδα. Ενδεικτικό της πολυφωνίας που υπήρχε αυτό το διάστημα σχετικά με το ποιος ήταν ο καλύτερος παίκτης της λίγκας, είναι ότι τα τελευταία 18 χρόνια (μετά το τελευταίο πρωτάθλημα των Bulls), το βραβείο του MVP το κέρδισαν 12 διαφορετικοί παίκτες¹, ενώ στην αντίστοιχη προηγούμενη περίοδο το είχαν κερδίσει 9² με τον Karl Malone να είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις 2 περιόδους έχοντας κερδίσει τον τίτλο το 97 και το 99. Αν σε αυτούς τους παίκτες, προσθέσουμε παίκτες όπως οι Chris Paul, Vince Carter, Tracy McGrady, Dwight Howard, Dwyane Wade που κατα διαστήματα επίσης μοιάζανε ασταμάτητοι και θα μπορούσαν επίσης να έχoυν κερδίσει ένα βραβείο MVP καταλαβαίνουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να πούμε με σιγουριά ποιος ήταν ο καλύτερος παίκτης αυτής της περιόδου. Όμως στην ερώτηση ποιος από τους παραπάνω άλλαξε περισσότερο το ΝΒΑ, η απάντηση για μένα είναι προφανής και είναι ο Kevin Garnett.

Για όσους από μας ξεκινήσαμε να παρακολουθούμε ΝΒΑ τη δεκαετία του 90, οι Utah Jazz ήταν συνώνυμο της συνέπειας, της επιτυχίας και φυσικά του πικ εν ρολ. Υπό την καθοδήγηση του Jerry Sloan και με σήμα κατατεθέν το πικ εν ρολ ανάμεσα στους "διόσκουρους" Stockton και Malone, κατόρθωσαν να φτάσουν σε 2 τελικούς όπου έχασαν από τους Bulls του MJ και άλλες 3 φορές έφτασαν στους τελικούς της Δυτικής περιφέρειας. Το 2003 ο Stockton αποσύρθηκε από την ενεργό δράση και ο Malone υπέγραψε στους Lakers ως Free Agent σε μια τελευταία προσπάθεια να πάρει ένα πρωτάθλημα με την βοήθεια των O'Neal και Bryant¹, κάτι που οδήγησε τους Jazz σε υποχρεωτική ανανέωση. Με την εξαίρεση της χρονιάς 2006 - 2007 που έφτασαν στους τελικούς της Δυτικής περιφέρειας όπου έχασαν από τους μετέπειτα πρωταθλητές Spurs, η ανανέωση δεν ήταν πετυχημένη αν και πέρασαν αρκετοί καλοί παίκτες όπως οι Kirilenko και Deron Williams αυτό το διάστημα. Στις 6 Ιούνη του 2014 ο Quin Snyder υπέγραψε τριετές συμβόλαιο με την ομάδα της Γιούτα αντικαθιστώντας τον Tyrone Corbin στη θέση του προπονητή, μια κίνηση που πιστεύω ότι θα παίξει σημαντικό ρόλο στην επιστροφή της ομάδας των Jazz στο προσκήνιο.

Γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου στο El Masnou λίγο έξω από την Βαρκελώνη. Ξεκίνησε να παίζει μπάσκετ στην ομάδα του El Masnou, όμως γρήγορα οι γονείς του θα τον πήγαιναν στις ακαδημίες της Joventut Badalona, μια από τις καλύτερες ακαδημίες της Ισπανίας. Στις 10 Οκτωβρίου του 2005 έγινε ο νεότερος παίκτης που έπαιζε σε παιχνίδι της ACB, όταν πριν καν κλείσει τα 15 τον φώναξε ο Aito Reneses¹ να μπει να παίξει κόντρα στην Gran Canaria. Σε 5 λεπτά πρόλαβε να βάλει 2 πόντους, 1 ασίστ και 2 κλεψίματα (κάτι που θα γινόταν αργότερα το σήμα κατατεθέν του) σε μια ομάδα όπου αγωνιζόταν ήδη ο Rudy Fernandez και σε λίγο καιρό θα έκανε ντεμπούτο και ο Pau Ribas. Στις 9 Μαΐου του 2010 ξεκινούσε βασικός με την έτερη ομάδα της Βαρκελώνης απέναντι στον Ολυμπιακό και στο τέλος της βραδιάς θα κατακτούσε την Ευρωλίγκα. Πριν καν κλείσει τα 20 χρόνια, είχε κατακτήσει 1 Ευρωλίγκα, 1 FIBA Eurocup, 1 ULEB Cup, 1 Πρωτάθλημα Ισπανίας, 1 Κύπελλο Ισπανίας, 1 Super Cup Ισπανίας και ένα αργυρό μετάλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες ξεκινώντας βασικός απέναντι στον Chris Paul. Αγαπητέ αναγνώστη, σου παρουσιάζω τον Ricky Rubio.

Το σημερινό κείμενο το συζητούσα εδώ και καιρό με το Γιώργο, όμως η μπασκετική επικαιρότητα των τελευταίων εβδομάδων μου άλλαζε τα σχέδια και το ανέβαλα για αργότερα. Όμως διαβάζοντας το καταπληκτικό κείμενο του Γιώργου γύρω από το Compton αλλά και μετά τα τελευταία γεγονότα ρατσιστικής βίας στις ΗΠΑ την εβδομάδα που μας πέρασε, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να μοιραστώ μαζί σου κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς σχετικά με τον ρατισμό, τα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις και καθότι το Basketballguru παραμένει μια ιστοσελίδα με κύριο θέμα το μπάσκετ η αφορμή για το σημερινό κείμενο είναι ο Jaylen Brown και τα Analytics.

Εδώ και 2 μέρες, ξεκίνησε η Free Agency στο ΝΒΑ, η περίοδος δηλαδή που οι ελεύθεροι παίκτες μπορούν να συζητήσουν με τις ομάδες για να δουν που θα καταλήξουν και ήδη πολλοί φίλοι του μπάσκετ, σχολιάζουν καυστικά τα χρήματα που πολλοί παίκτες θα πάρουν για να παίζουν μπάσκετ τα επόμενα χρόνια. Συμβόλαια όπως αυτά που υπέγραψαν ο Mozgov (64εκ$ για τα επόμενα 4 χρόνια) και ο Conley (153εκ$ για τα επόμενα 5 χρόνια), ήταν η αφορμή για να ξεκινήσουν οι συγκρίσεις στα social media των παραπάνω παικτών με θρυλικούς παίκτες των προηγούμενων δεκαετιών εξαιτίας της μεγάλης διαφοράς στα έσοδα των παικτών τότε και τώρα. Η άνοδος του salary cap από τα 70εκ$ στα 94εκ$ δημιούργησε μια κατάσταση όπου όλες οι ομάδες έχουν πολλά χρήματα να ξοδέψουν, ενώ δεν υπάρχουν τόσοι πολλοί καλοί παίκτες φέτος το καλοκαίρι για να δικαιολογήσουν αυτά τα χρήματα, για αυτό και είδαμε τα παραπάνω συμβόλαια ήδη από την πρώτη μέρα της Free Agency. Την επόμενη χρονιά το salary cap αναμένεται να κάνει ένα ακόμα άλμα στα 107εκ$ πράγμα που θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερα συμβόλαια και ίσως και ένα πιθανό lock out από μεριάς των ιδιοκτητών στο ΝΒΑ, αλλά σήμερα θα ήθελα να σταθώ κυρίως στην επίδραση που μπορεί να έχουν όλες αυτές οι αλλαγές στο μπάσκετ στην Ευρώπη.

Το Draft του 2016 ανήκει πλέον στο παρελθόν και ήταν ένα από τα πιο συναρπαστικά που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια. Αν και οι διαθέσιμοι παίκτες φέτος δεν είχαν το ταλέντο των συναθλητών τους του Draft του 2015 η αύξηση του salary cap την επόμενη σαιζόν και ο συνδυασμός με την συλλογική σύμβαση εργασίας (CBA) που καθορίζει το εύρος των συμβολαίων κάθε παίκτη του πρώτου γύρου ανάλογα με τη θέση που θα επιλεχθεί, κάνουν αυτούς τους παίκτες πολύτιμους για τις ομάδες για τα επόμενα 4 χρόνια. Μια σωστή επιλογή, δίνει στις ομάδες έναν παίκτη με χαμηλό και ελεγχόμενο συμβόλαιο τα επόμενα 4 χρόνια το οποίο θα μπορεί να επεκταθεί για άλλα 5 ακόμα βοηθώντας σημαντικά την ομάδα να διεκδικήσει του στόχους της¹. Επίσης, εκτός από τις 2 πρώτες επιλογές που ήταν αδιαμφισβήτητες, στις υπόλοιπες θέσεις οι παίκτες δεν είχαν μεγάλες διαφορές κάτι που έκανε κάθε ομάδα να αξιολογεί διαφορετικά (βάση και των αναγκών τους) το ταλέντο τους. Το αποτέλεσμα αυτού ήταν πολλές μη αναμενόμενες επιλογές, εντυπωσιακές ανταλλαγές και στιγμές που οι οπαδοί μιας ομάδας μείναν με μια απορία στο βλέμμα².