Τη χρονιά 2013 - 2014 οι Jazz υπό την καθοδήγηση του Tyrone Corbine έκαναν μια από τις χειρότερες σαιζόν της ιστορίας τους τελειώνοντας τη χρονιά με ρεκόρ 25 - 57. Βλέποντας τα στατιστικά τους στο basketball-reference η ομάδα της Γιούτα είχε Off Rtg: 103.5 (6η χειρότερη επίθεση στο πρωτάθλημα) και Def Rtg: 111.3 (2η χειρότερη άμυνα στο πρωτάθλημα) κάτι που δικαιολογεί απολύτως το ρεκόρ τους. Στον πρώτο πίνακα² βλέπουμε συγκεντρωτικά τούς PPG (πόντοι/αγώνα), Pace (κατοχές/αγώνα), Off Rtg (πόντοι/100 κατοχές) και το Def Rtg (πόντοι που δέχτηκαν/100 κατοχές)  των Jazz τα τελευταία 10 χρόνια καθώς και τη θέση που τους έδινε η κάθε επίδοση ανάμεσα στις 30 ομάδες του ΝΒΑ.

Αλλαγές στην άμυνα:

Αν και οι τελευταίες πετυχημένες ομάδες των Jazz το 2007 και το 2008 βασίστηκαν στην πολύ καλή επίθεση, ο Quin Snyder μετά την πρόσληψη του το πρώτο πράγμα που προσπάθησε και κατόρθωσε να αλλάξει είναι η άμυνα. Αυξάνοντας σημαντικά τα λεπτά του Gobert και η συνεχής βελτίωση του Favors στο αμυντικό κομμάτι ήταν 2 από τα βασικά στοιχεία που χρησιμοποίησε ο κόουτς των Jazz για να βελτιώσει την κατάσταση στην άμυνα. Η προσθήκη του ρολίστα PF Trevor Booker μαζί με τη βελτίωση του Enes Kanter, έδωσαν στους Jazz μία από τις καλύτερες front line όσο αφορά τη συγκομιδή των ριμπάουντ, αφού από 14η ομάδα στον τομέα των αμυντικών ριμπάουντ (DEF%74.5) με τις παραπάνω αλλαγές βρέθηκαν στην 5η θέση (DEF%76.3). Τη χρονιά που μας πέρασε και παρά το γεγονός ότι οι Gobert και Favors χάσανε 20 παιχνίδια ο καθένας και ο Kanter την έκανε για την Οκλαχόμα, η βελτίωση της ομάδας συνεχίστηκε αφού το ποσοστό DEF% ανέβηκε στο 77.7%!

Επίσης η εξέλιξη του Gobert σε έναν από τους καλύτερους rim protector του παιχνιδιού είχε αρνητικό αντίκτυπο στα ποσοστά των σουτ εντός παιδιάς των αντιπάλων της Γιούτα. Ενώ τη χρονιά 2013 - 2014 οι αντίπαλοι των Jazz σούταραν με eFG = 51.8%, τη σαιζόν 2014 - 2015 το ποσοστό των αντιπάλων τους έπεσε στο 49.1% και τη χρονιά που μας πέρασε παρέμεινε στα ίδια επίπεδα στο 49.5%. Εκτός από το "πάντρεμα" του Favors με τον Gobert στη βασική πεντάδα, σημαντικό παράγοντα στην αμυντική βελτίωση έπαιξε και η προσθήκη του rookie Dante Exum στη βασική πεντάδα αντί του Trey Burke. O Αυστραλός rookie με την ταχύτητά του και τα μακριά του χέρια είχε τα απαραίτητα υλικά για να εξελιχθεί σε έναν καλό αμυντικό. Αυτό όμως που με εντυπωσίασε, ήταν η ταχύτητα με την οποία αντεπεξήλθε σε αυτόν τον ρόλο πράγμα σπάνιο για rookie. Δυστυχώς για τους φίλους της ομάδας της Γιούτα ο Exum τραυματίστηκε τον Αύγουστο του 2015 παίζοντας με την εθνική ομάδα της Αυστραλίας και ως αποτέλεσμα δεν έπαιξε ούτε ένα παιχνίδι τη χρονιά που μας πέρασε.

Αλλαγές στην επίθεση:

Αν και οι Hayward, Favors όπως και οι νεοφερμένοι Hood και Lyles βελτιώθηκαν στο επιθετικό κομμάτι τα 2 χρόνια του Snyder, η ομάδα συνεχίζει να έχει μια από τις χειρότερες επιθέσεις στο πρωτάθλημα. Τα 2 τελευταία χρόνια είναι η πιο αργή ομάδα στο ΝΒΑ (30η σε Pace) και αν αυτό συνοδευόταν από μείωση των λαθών (έτσι ώστε σε συνδυασμό με τα περισσότερα ριμπάουντ που είδαμε νωρίτερα, να ελέγξουν τον ρυθμό του αγώνα) δεν θα ήταν απαραίτητα κακό. Έλα όμως που δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η απουσία καλού play maker τα 2 προηγούμενα χρόνια όταν και προσπάθησαν να καλύψουν την τρύπα με τους rookie Exum και Burke, έκανε τον απλά μέτριο Shelvin Mack³ να φαντάζει με superstar όταν ήρθε από την Ατλάντα στα μισά της περιόδου. 

Κατά τα άλλα, αν ρίξουμε μια προσεκτική ματιά στον δεύτερο πίνακα, θα δούμε ότι στους υπόλοιπους τομείς της επίθεσης έχουν κάνει σταθερά βήματα βελτίωσης. Το 2013 - 2014 το 23.7% των σουτ εντός παιδιάς ήταν τρίποντα (20η ομάδα στη λίγκα), σε αντίθεση με πέρισυ που το ποσοστό αυτό έφτασε στο 29.7% (12η στη λίγκα)! Παράλληλα το eFG%⁴, o παράγοντας με τη μεγαλύτερη βαρύτητα σύμφωνα με τον Dean Oliver στην έκβαση ενός αγώνα, βελτιώθηκε από το 48.4% το 2013 - 2014 (22η ομάδα) στο 50.1% το 2015 - 2016 (15η ομάδα). Επίσης όσο αφορά τα επιθετικά ριμπάουντ, τη χρονιά 2014 - 2015 οι Jazz ήταν η ομάδα που είχε το υψηλότερο ποσοστό OREB% στο ΝΒΑ! Πέρισυ, τα νούμερα τους έπεσαν αρκετά λόγω των τραυματισμών που είχαν οι Favors και Gobert και της απομάκρυνσης του Enes Kanter⁵ ενός παίκτη που πρόσφερε πολλά στο συγκεκριμένο κομμάτι του παιχνιδιού, αλλά παρόλα αυτά παρέμειναν η 5η ομάδα της λίγκας στη συγκεκριμένη στατιστική.

2016 - 2017:

Καλά όλα αυτά, αλλά ήδη σας ακούω να διερωτάστε για ποιο λόγο οι Jazz θα καταφέρουν φέτος αυτό που δεν κατάφεραν τα 2 προηγούμενα χρόνια, να κάνουν δηλαδή το μεγάλο άλμα εκμεταλλευόμενοι τον νεανικό και ταλαντούχο κορμό τους όπως περίμεναν οι ειδήμονες της λίγκας. 

1) Βελτίωση στον άσσο: Αφού δεν κατάφεραν να μπουν στα play off, έχοντας ως βασικό PG κάποιον rookie (Trey Burke, Dante Exum, Raul Neto) αποφάσισαν σε αυτό το Draft να κάνουν την πιο σωστή κίνηση ανταλλάσσοντας την επιλογή που είχαν στο νούμερο 12 για τον έμπειρο George Hill. Στο πρόσωπο του Hill, η Γιούτα θα βρει έναν έμπειρο παίκτη που ξέρει να παίζει τη θέση, που προέρχεται από την καλύτερη σαιζόν του όσο αφορά τα σουτ τριών πόντων (40.8% με 1.7 εύστοχα/αγώνα), είναι θετικός στην άμυνα και δεν χρειάζεται πολύ την μπάλα στην επίθεση για να είναι θετικός. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί πολλά από τα επιθετικά plays των Jazz ξεκινούσαν είτε με πικ εν ρολ που έπαιζε ο Hood (από τα αγαπημένα μου plays πέρισυ) είτε με isolation του ίδιου παίκτη. Πίσω από τον Hill θα έρχεται ο Dante Exum, o οποίος ξεπέρασε τον τραυματισμό του και 3ος PG θα είναι λογικά ο Shelvin Mack ο οποίος ήταν πέρισυ ο καλύτερός τους PG! O Raul Neto δεν νομίζω ότι θα παίξει αρκετά του χρόνου, αν και δεν θα μου κάνει εντύπωση αν ο Exum παίζει καλά, ο Mack να γίνει ανταλλαγή και να προωθηθεί ο Neto ως 3ος PG. 

2) Bάθος στον πάγκο: Εκτός από τον George Hill η ομάδα της Γιούτα απέκτησε και τους Joe Johnson και Boris Diaw. Ο μεν πρώτος, μπορεί να βρίσκεται σε πτωτική πορεία τα τελευταία χρόνια και να μην είναι ο σκόρερ ολκής που ήταν κάποτε, αλλά ακόμα μπορεί να προσφέρει αξιόπιστο σουτ από την περιφερεία και έδειξε στο Μαϊάμι ότι μπορεί να είναι ένας πολύ αποτελεσματικός σκόρερ (eFG% = 58.8% και 3P% = 41.7%). Ο Diaw από την άλλη, θα προσφέρει με το all around παιχνίδι του και την εμπειρία του, αποτελώντας αναβάθμιση σε σχέση με τον Trevor Booker. Αν η ομάδα δεν έχει τόσα προβλήματα τραυματισμών φέτος όσο πέρισυ (το 2015 - 2016 οι Favors, Gobert, Exum, Burcks χάσανε συνολικά 173 παιχνίδια!), τότε οι επιλογές του Snyder ανά θέση περιμένω να είναι οι παρακάτω:

3) Βελτίωση παικτών: Ο νεανικός κορμός των Jazz έκανε τους ειδικούς να βλέπουν το μεγάλο άλμα τα 2 προηγούμενα χρόνια, αλλά λόγω των τραυματισμών και του άσχημου τελειώματος την προηγούμενη χρονιά, το άλμα αυτό δεν ήρθε. Οι νεαροί παίκτες όμως της ομάδας βελτιώθηκαν σημαντικά και ειδικά η τριπλέτα Hayward, Favors και Hood είναι από τις πιο εξελίξιμες τριάδες νεαρών σταρ στο ΝΒΑ σήμερα. Ο Gordon Hayward αποτελεί το καλύτερο γήινο τριάρι όπως έλεγε κι ο Νίκος Ραδικόπουλος στο Ball Hog, μετά τους James, Durant, Leonard και PG13 έχοντας ως ΜΟ τη χρονιά που μας πέρασε 19.7 PPG, 5.0 RPG και 3.7 APG. Τα ποσοστά του στα τρίποντα έχουν μειωθεί αρκετά, αλλά αυτό ήταν αναμενόμενο λόγω των περισσότερων προσπαθειών που παίρνει αλλά και την γενικότερη έλλειψη καλών σουτέρ στην ομάδα. Ο Derrick Favors είναι ένα από τα καλύτερα αμυντικά 4αρια στο ΝΒΑ όχι τόσο εξαιτίας των 1.5 BPG και 1.2 STG, αλλά κυρίως η ταχύτητα του στα πλαϊνά βήματα και η ικανότητα του να μαρκάρει κοντύτερους παίκτες μετά το πικ εν ρολ. Επίσης οι 16.4 PPG και τα 8.1 RPG είναι νούμερα που δεν περνάνε απαρατήρητα. Το μόνο που προβληματίζει, είναι το γεγονός ότι τόσο αυτός όσο και ο Gobert είναι παίκτες που δεν μπορούν να απειλήσουν από μέση και μακρινή απόσταση. Θεωρώ ότι προς το παρόν, αυτό δεν είναι και τόσο σημαντικό πρόβλημα από τη στιγμή που στο πρόσωπο του Trey Lyles βρήκαν έναν νεαρό ψηλό που μπορεί να σκοράρει από το τρίποντο και η προσθήκη των Hill, Johnson και Diaw (σε σχέση με τον Booker που θα αντικαταστήσει) τους βελτιώνει σημαντικά στο τρίποντο.

Άφησα για το τέλος τον Rodney Hood o οποίος με εντυπωσίασε πέρισυ με το παιχνίδι του. Επιλέχτηκε στο νούμερο 23 του draft το 2014 από το Duke όπου φημίζονταν κυρίως για την ικανότητα του στο πικ εν ρολ και στα σουτ τριών πόντων, αφού στην ομάδα ξεχώριζε το επιθετικό ταλέντο του Jabari Parker. Τη χρονιά που μας πέρασε είχε ΜΟ 14.5 PPG, 3.4 RPG και 2.7 APG, που είναι μια χαρά νούμερα για δευτεροετή, αλλά αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η ικανότητα του στο να ξεκινάει το πικ εν ρολ, όπως και επίσης η αποτελεσματικότητά του σε καταστάσεις isolation. Ως χειριστής της μπάλας σε καταστάσεις πικ εν ρολ σκόραρε 0.88 πόντους/κατοχή επίδοση που τον κατέτασσε καλύτερο από το 76.9% των παικτών του ΝΒΑ σε αυτές τις καταστάσεις⁶. Βλέποντας τους παίκτες που συμμετείχαν σε περισσότερες από 300 κατοχές ως χειριστές της μπάλας σε πικ εν ρολ, ο Hood ήταν ο 16ος σε πόντους/κατοχή, έχοντας μπροστά τους παίκτες όπως οι Curry, Irving, Harden, Durant κτλ. Επίσης σε καταστάσεις isolation, συγκρίνοντας τους παίκτες που είχαν μίνιμουμ 100 κατοχές βλέπουμε ότι ο Hood είναι δεύτερος μόνο πίσω από τον Bosh έχοντας 1.08 πόντους/κατοχή, επίδοση που τον κατέτασε καλύτερο από το 94.5% των παικτών του ΝΒΑ! Διόλου άσχημα για έναν δευτεροετή παίκτη. 

Το παρακάτω play που τους έδωσε τη νίκη στο παιχνίδι απέναντι στους Rockets, ξεκινάει με ένα πικ εν ρολ ανάμεσα σε Hood και Hayward όπου η άμυνα πιστεύει ότι ο σκοπός είναι να απομονωθεί ο Hayward με τον Harden μετά την αλλαγή που γίνεται στο σκριν. Αντί για αυτό, ο Hood συνεχίζει μέχρι την ρακέτα όπου αναγκάζει τον Howard να βγει πάνω του και δίνει την ασίστ στον Favors. Έξυπνο play σχεδιασμένο από τον Snyder στο οποίο συμμετέχουν και οι 3 παίκτες στους οποίους θα βασιστούν επιθετικά οι Jazz του χρόνου. 

Αντί επιλόγου:

Τα τελευταία 2 χρόνια η Γιούτα βελτίωσε σημαντικά την άμυνα της κυρίως μέσα από τη βελτίωση των νεαρών παικτών της. Με τις μεταγραφές που έκανε το καλοκαίρι, τις επιστροφές από τραυματισμούς και την συνεχόμενη ατομική βελτίωση των παικτών περιμένω ότι οι Jazz θα επιστρέψουν στο προσκήνιο για τα καλά. Έχοντας δε και αρκετό χώρο στο Salary Cap, θα μπορέσουν στο τέλος της χρονιάς να αποφασίσουν αν θα στηριχτούν στα επόμενα χρόνια στον πυρήνα των Hayward, Favors και Hood ή αν θα αποφασίσουν να μην ανανεώσουν τους 2 πρώτους και θα πάνε για μια ακόμα ανανέωση του ρόστερ. Από τα 2 παραπάνω σενάρια, πιο πιθανό βλέπω το πρώτο. Θεωρώ ότι οι Jazz με τις κινήσεις που έκαναν, τον προπονητή και το υλικό που έχουν, θα είναι του χρόνου μια από τις 5 καλύτερες ομάδες της Δύσης! 

Και επειδή δεν γίνεται να μιλάμε τόση ώρα για τους Jazz χωρίς να αναφερθούμε σε μουσική, θα κλείσω το σημερινό κείμενο με ένα κομμάτι του Charles Bradley. Πριν από χρόνια, ο καλός φίλος Espeekay με αφορμή το παρακάτω μουσικό κομμάτι, μου είχε πει ότι "Αν ο James Brown ήταν working class hero, θα ήταν ο Charles Bradley". Οι φετινοί Jazz, δεν θα θυμίζουν bebop κομμάτια, αλλά το αργό τέμπο τους η αφοσίωση στην άμυνα και οι προσεκτικά σχεδιασμένες επιθέσεις πιο πολύ μου φέρνουν σε soul και blues καταστάσεις και σίγουρα θα βάλουν φωτιά στο ΝΒΑ!

Καλό απόγευμα και καλή χρονιά να έχουμε

Σημειώσεις:

1. Έφτασαν μέχρι τους τελικούς, όπου τελικά έχασαν από τους Pistons
2. Πηγές: slcdunk.com και basketball-reference
3. Συμπαίκτης του Hayward και του Matt Howard στο κολέγιο του Butler υπό τις οδηγίες του Brad Stevens (νυν προπονητή των Celtics)
4. Effective Field Goal Percentage: υπολογίζεται από την παρακάτω φόρμουλα (FGM + 0.5x3PM)/FGA και είναι πιο αντιπροσωπευτικό από το παραδοσιακό FG%, γιατί υπολογίζει με ένα επιπλέον 50% την επίδραση του τριπόντου
5. Δεν είναι τυχαίο ότι η OKC στην οποία πήγε ήταν η πρώτη ομάδα στη συγκεκριμένη στατιστική τη χρονιά που μας πέρασε. 
6. Percentile 76.9% ή εκατοστημόριο 76.9% σημαίνει ότι το 76.9% των παικτών έχουν χειρότερη επίδοση από τον Hood στη συγκεκριμένη κατηγορία. Τα εκατοστημόρια βοηθάνε πολλές φορές να κατανοήσουμε τις επιδόσεις των παικτών καλύτερα, αφού μπορεί να είναι δύσκολο να καταλάβουμε αν οι 0.88 πόντοι/κατοχή είναι πολλοί ή λίγοι, αλλά το γεγονός ότι το 76.9% των παικτών του ΝΒΑ σκοράρει λιγότερους σημαίνει ότι είναι αρκετά καλό νούμερο ;)