Καλησπέρα! Άλλη μια αγωνιστικής της Ευρωλίγκα εισηλθε στη σφαίρα του παρελθόντος και η μάχη της πρώτης τετράδας καλά κρατεί. Η νέα ήττα του Ολυμπιακού, αυτή τη φορά στο Βελιγράδι, βγάζει στη φόρα νέα πιθανά σενάρια για την κατάρτιση της πρώτης τετράδας, την οποία ορέγονται και με το δίκιο τους, πέντε ομάδες. Η γκρίνια αυξάνεται και ο Ολυμπιακός αναγκάζεται πλέον να κοιτάξει τους "εφιάλτες" του κατάματα, τη στιγμή που οι υπόλοιποι τέσσερις τρίβουν τα χέρια τους. Ο έτερος "αιώνιος" κέρδισε τη Ζαλγκίρις, σε ένα από αυτά τα ματς που δε μπορείς ποτέ να χωνέψεις ότι δεν παρακολούθησες σε περιγραφή Δ. Χατζηγεωργίου, ενώ με νίκες συνέχισαν και οι Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ, Φενέρ, επί των Εφές, Μπάμπεργκ και Μπαρτσελόνα αντίστοιχα. Στα υπόλοιπα της ημέρας, η Μπασκόνια παρέμεινε σε τροχιά πλέι οφς κερδίζοντας δύσκολα τη Μάλαγα, η Βαλένθια πήρε μια νίκη γοήτρου απέναντι στην Χίμκι, που αποκλείεται με βάση όσα βλέπουμε να φτάσει μακριά, ενώ η Μακάμπι πήρε σημαντικό διπλό στο Μιλάνο που της δίνει "αέρα" δύο νικών από την 9η θέση, σ' ένα παιχνίδι - ύμνο στην επίθεση.

Γεια σας! Το μενού για σήμερα έχει Τζέιλεν Μπράουν και η αφορμή που του εξασφάλισε αυτήν την ομολογουμένως σημαντική τιμή, δεν είναι οι συμπαθέστατες αγωνιστικές του επιδόσεις με τους Μπόστον Σέλτικς, αλλά η μόνιμη τάση του να βλέπει τον εαυτό του ως μέρος του κοινωνικού συνόλου και η επιμονή του να συμπεριφέρεται και να εκφράζεται ως τέτοιο. Θα πει κάποιος, γιατί να επαινούμε το αυτονόητο; Αφενός το κείμενο αυτό δεν είναι (μόνο) ένας έπαινος στον Μπράουν, αλλά δράττει από τις κουβέντες του "τροφή" για σκέψη και συζήτηση και αφετέρου, τίποτα δεν είναι αυτονόητο όταν συζητάμε για τη στάση των εκατομμυριούχων αθλητών απέναντι σε κοινωνικά ζητήματα, ακόμα κι όταν μιλάμε για τους μαύρους αθλητές του NBA, που συχνά μπαίνουν στο "μαγικό κόσμο" προερχόμενοι από έναν άλλον, όχι και τόσο μαγικό. Συχνά μάλιστα η μετάβαση από τον έναν κόσμο στον άλλον γίνεται απολύτως τελεσίδικα και οι παίκτες κλείνουν στην προηγούμενη ζωή τους την πόρτα, ώστε να μην ακούν όσα συμβαίνουν έξω απ' αυτήν.

Καλησπερα αγαπητοί φανζ, σήμερα το Μακρινό Ριμπάουντ σας προσφέρεται για μεσημεριανό, καθώς έχουμε διπλή αγωνιστική αυτήν την εβδομάδα και πρέπει να τα προλάβουμε όλα! Χωρίς το σούπερ απρόβλεπτο αποτέλεσμα σε κάποιο από τα παιχνίδια κύλησε η πρώτη αγωνιστική της εβδομάδας, καθώς οι νίκες όσων κέρδισαν ήταν σχετικά αναμενόμενες. Θα εξαιρούσα την Μπάμπεργκ, αλλά η Ζαλγκίρις δεν είναι ακόμα η ομάδα που έχει το βάρος να θεωρεί αυτονόητη τη νίκη σε κανένα γήπεδο μακριά από το Κάουνας. Οι Λιθουανοί λοιπόν έχασαν στο δεύτερο χρονικά παιχνίδι της αγωνιστικής, που ακολούθησε τη νίκη της Χίμκι στο Βελιγράδι, παρά τη φανταστική εμφάνιση του Τέιλορ Ρότσεστι. Ο Παναθηναϊκός έχασε άλλη μια ευκαιρία για μία σπουδαία εκτός έδρας νίκη, ενώ ο Ολυμπιακός διέλυσε τη Μακάμπι στο ΣΕΦ. Έκπληξη φέτος δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε μία εκτός έδρας της Μπάρτσα, η οποία έχασε και από την Βαλένθια, εκθέτοντας με ανεπανόρθωτα για τη σιγουριά ειδήμονα με την οποία έλεγα χθες "δε χάνει η Μπάρτσα σήμερα, μην είστε άσχετοι". Η ΤΣΣΚΑ συνέτριψε την τουριστική αποστολή από την Κωνσταντινούπολη, η Αρμάνι κέρδισε εύκολα τη Μάλαγα και η Ρεάλ κατάφερε να φύγει νικήτρια από το ντέρμπι με την πολύ ανεβασμένη Μπασκόνια.

Γεια σας! Θα θυμάστε φυσικά τον Μόντα Έλις, τον "ακροβάτη" - γκαρντ που μέχρι πριν (πολύ) λίγα χρόνια βρισκόταν στον αφρό του NBA ως όχι απλά ένας πολύ καλός παίκτης, αλλά ως franchise πρόσωπο. Θα ξέρετε επίσης ότι αυτές οι μέρες έχουν περάσει για τον Μόντα και μάλιστα δυστυχώς μάλλον ανεπιστρεπτί. Ωστόσο εμείς νιώθουμε την ανάγκη να "αποχαιρετίσουμε" τον παλιό Έλις και να ρίξουμε μια ματιά στους λόγους για τους οποίους του ήρθαν έτσι τα πράγματα. Η υπόθεση του παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς δεν εξαντλείται στη "μαύρη" γοητεία ενός ξεπεσμένου αστέρα, αλλά επεκτείνεται στο "ξέβρασμα" από τη λίγκα, ενός ολόκληρου στυλ προσέγγισης του παιχνιδιού του οποίου σε μεγάλο βαθμό ο Μόντα, ήταν ο εκπρόσωπος.

Χαίρεται φίλες και φίλοι! Η πρώτη αγωνιστική της Ευρωλίγκα για το 2018 είναι γεγονός και παρελθόν. Μία αγωνιστική που για να λέμε την αλήθεια δεν προσέφερε και τίποτα φοβερά συμπεράσματα, καθώς το μόνο ενδεχομένως συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί με ασφάλεια, είναι η αγωνιστική ανάκαμψη της Μπαρτσελόνα, η οποία κέρδισε σχετικά εύκολα την πρωτοπόρο ΤΣΣΚΑ στη Βαρκελώνη, επιτρέποντας στον Ολυμπιακό να σκαρφαλώσει στην κορυφή. Με λίγο-πολύ εύκολες εντός έδρας νίκες συνέχισαν και οι δύο ελληνικές ομάδες, ο μεν Παναθηναϊκός κερδίζοντας την Εφές, ο δε Ολυμπιακός την Αρμάνι παρά τις φιλότιμες "προσπάθειες" να την ξαναβάλει στη διεκδίκηση της νίκης στο τέλος. Στα υπόλοιπα παιχνίδια η Βαλένθια (τους "αναστήσαμε" κι αυτούς) πήρε σημαντικό διπλό στη Μάλαγα, η Φενέρ κέρδισε δύσκολα την παντού ανταγωνιστική Μπασκόνια, ο Ερυθρός Αστέρας συνέχισε την πορεία ανάκαμψης με νίκη επί της εσχάτως "άχαστης" Ζαλγκίρις, η Χίμκι πήρε ένα σημαντικό "διπλό" στην έδρα της ντεφορμέ Μπάμπεργκ και η Ρεάλ κέρδισε τη Μακάμπι στη Μαδρίτη, παρά την μέτρια βραδιά του cheat Λούκα Ντόνσιτς.

Καλησπέρα αγαπητοί φανζ του "μακρινού ριμπάουντ". Αυτό που πρόκειται να διαβάσετε δεν είναι παρά η ανασκόπηση της αγωνιστικής που τελείωσε χθες το βράδυ. Εν μέσω εορταστικής διάθεσης (sic) τα πληκτρολόγια έχουν πάρει φωτιά, όπως θα έχετε διαπιστώσει. Αλλά κι αν δεν το έχετε, θα το διαπιστώσετε σύντομα. Λοιπόν, αν με ρωτάτε τη βρήκα λίγο μούφα την 14η αγωνιστική, μάλλον όλοι είχαν το μυαλό τους στις γαλοπούλες. Ενώ οι δικοί μας, ανεπηρέαστοι από τέτοια ξενόφερτα και σίγουρα ύποπτα έθιμα, κατάφεραν να επιστρατεύσουν την ελληνική ψυχή και να θριαμβεύσουν. Αυτή είναι η μία ανάγνωση, όσοι δεν βγάλατε ήδη τα συμπεράσματά σας, παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε και μία ακόμα.

Παρακολουθώντας συστηματικά το Ορλάντο φέτος, έγινα μάρτυρας της σχεδόν αναγκαστικής αγωνιστικής "ανάστασης" ενός παίκτη που πάντα γούσταρα, ίσως γιατί είμαι Παναθηναϊκός ή ίσως γιατί απλά είναι παιχταράς. Αυτός δεν είναι φυσικά άλλος από τον Μάριο Χεζόνια. Ο νεαρός Κροάτης εγκατέλειψε την Ευρώπη τρία χρόνια νωρίτερα και φέτος έμοιαζε πιο κοντά από ποτέ σε μία ενδεχόμενη επιστροφή του σε αυτήν. Μέχρι πρόσφατα... Ας ρίξουμε μία ματιά στα έργα και τις ημέρες του, μπλεγμένα με τα φαντιασιακά μας. Δηλαδή "μου".

Ο Ντάνιελ Τάις είναι ένας από αυτούς τους παίκτες που κάνουν πολλούς που παρακολουθούν το άθλημα της καλαθόσφαιρας, να τον εκτιμούν για λόγους που σχεδόν άπτονται της μεταφυσικής. Το ότι δεν είναι τρομερός σε τίποτα, συχνά μας κάνει να αναρωτιόμαστε τι είναι αυτό που μας κάνει να τον θεωρούμε αν όχι πολύτιμο, σίγουρα χρήσιμο. Ας προσπαθήσουμε να δώσουμε μερικές πιθανές εξηγήσεις στον παραπάνω προβληματισμό, με τον συνήθη τρόπο της συνδιαμόρφωσης μέσω κειμένου-σχολίων και να συζητήσουμε τις εντυπώσεις που έχει αφήσει έως τώρα στο NBA, τις οποίες θεωρώ συμπαθητικότατες. Εσείς;

Καλησπέρα! Άλλη μια αγωνιστική της Ευρωλίγκα ολοκληρώθηκε, για την ακρίβεια η 11η. Μία αρκετά ενδιαφέρουσα και καλή αγωνιστική εβδομάδα, ιδίως αν είναι κανείς Ολυμπιακος, καθώς εμείς οι "απέναντι" χάσαμε και μάλιστα με άσχημο τρόπο, σε μια έδρα που περιμέναμε ότι θα κερδίζαμε, αυτήν της Ζαλγκίρις, στο πρώτο χρονικά παιχνίδι της αγωνιστικής. Στα υπόλοιπα η ΤΣΣΚΑ κέρδισε εύκολα στη Βαμβέργη (πόσο μου αρέσει), η Μακάμπι υπερκέρασε το εμπόδιο της πρώην ομάδας του Γκαϊθκα Μεντιέτα, Βαλένθια, η Μπασκόνια κέρδισε το εγχώριο ντερμπάκι με τη Μάλαγα, ενώ Χίμκι, Ολυμπιακός και Φενέρ πήραν σημαντικές νίκες από Μιλάνο, Ρεάλ και Μπαρτσελόνα αντίστοιχα. Μεγάλης σημασίας νίκη και για τον Ερυθρό Αστέρα, που αρχίζει κάπως να δικαιολογεί την παρουσία του στη διοργάνωση.

Για τη σεζόν 2014-15 ο Παναθηναϊκός ανακοινώνει την πρόσληψη του Ντούσκο Ιβάνοβιτς και θέτει ως στόχο ανάμεσα σε άλλα και ένα "πλάνο ελληνοποίησης" της ομάδας. Τρία χρόνια μετά, με την πρόσφατη λύση του συμβολαίου του Λευτέρη Μποχωρίδη, ο οργανισμός κλείνει οριστικά στο συρτάρι πολλά περισσότερα από τη συνεργασία με τον τελευταίο: κλείνει μια ολόκληρη υπόθεση, ένα πρότζεκτ το οποίο δε δείχνει ακριβώς να εγκαταλείπει τελείως, αλλά περισσότερο να αποφασίζει να το διαχειριστεί στο εξής με τελείως διαφορετικό τρόπο. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο χρονικές συντεταγμένες, συμβαίνουν διάφορα πράγματα, τα οποία για τη συντομία της κουβέντας, θα τα πούμε "πλάνο ελληνοποίησης", με κοινό χαρακτηριστικό όσων λαμβάνονται υπόψιν, τις κινήσεις της ομάδας που αφορούσαν Έλληνες παίκτες έως 24 ετών.