Ο ηγέτης του Γκόλντεν Στέιτ

 O Έλις επιλέχθηκε στο ντραφτ του 2005 από τους Γουόριορς απευθείας από το Lanier high school στο νούμερο 40 και δεν κατάφερε να εντυπωσιάσει αμέσως, καθώς με 7 πόντους μ.ο και 40%fg, η rookie χρονιά του πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Από την επόμενη σεζόν ωστόσο, η απόδοση του άρχισε να σκαρφαλώνει μία σκάλα, το τέλος της οποίας σχεδόν χανόταν στα σύννεφα. Η επιρροή του στο παιχνίδι της ομάδας αυξήθηκε γεωμετρικά και την σεζόν 2006-07 μετρησε 17 πόντους και 4 ασίστ, όντας σημαντικότατο κομμάτι της ομάδας που "αναστάτωσε" το μπασκετικό στερέωμα της χώρας, με τον αποκλεισμό των top seeded Μάβερικς στον πρώτο γύρο. Τα νούμερά του δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με αυτά της κανονικής διάρκειας, αλλά αυτό δεν προβλημάτιζε, όπως είναι λογικό, κανέναν. Άλλωστε ακόμα επρόκειτο για έναν ταλαντούχο 21χρονο στη sophomore χρονιά του, η ομάδα ζούσε και ανέπνεε στους ρυθμούς του ''We Believe'' και το κουπί παρέμενε στα χέρια των Μπάρον Ντέιβις, Στίβεν Τζάκσον και Τζέησον Ρίτσαρντσον. Α, στην ομάδα εκείνη έπαιζε και ο Σάρας.

Η επόμενη σεζόν ήταν αυτή που εδραίωσε τον Μόντα ως τον επερχόμενο franchise παίκτη της ομάδας. Το 2007-08 έπασε το φράγμα των 20 πόντων μέσο όρο και η ευστοχία του ξεπέρασε το 50% στη regular season. Αυτό ήταν, ο Μόντα είχε δώσει το στίγμα του και είχε καταφέρει να γίνει θέμα συζήτησης στην καλύτερη λίγκα του πλανήτη, για όλους τους σωστούς λόγους. Η πόλη αγαπούσε τον φαντεζί τρόπο παιχνιδιού του και απόντος του Κάρι από τη ζωή της, δε θα μπορούσε να φανταστεί κάτι καλύτερο για την θέση του point guard. Ο Έλις ήταν ήδη ο go to guy της ομάδας στην επίθεση και μάλιστα εμφανιζόταν πιο efficient από ποτέ μόλις στα 22 του, έχοντας τον "μαγικό κόσμο" χαλί στα πόδια του.

Μην τρομοκρατήστε, δε θα μας πρήξω με τη στατιστική ανασκόπηση των 11 σεζόν του Έλλις στο NBA. Το καλοκαίρι του 2008 ο ήρωας μας επιβραβεύτηκε για όλα τα παραπάνω με ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο που εφτασε τα 66 εκατ. δολάρια για έξι χρόνια και το γεγονός αυτό επιβεβαίωσε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα: η ομάδα είχε βρει τον παίκτη γύρω από τον οποίο θα δομούσε τις προσπάθειες της τα επόμενα χρόνια.

To "ράγισμα" του γυαλιού

Πάνω στην "τούρλα' της ευφορίας ενός 22χρονου παιδιού που νιώθει ότι μόλις έχει κατακτήσει τον κόσμο, ο Έλις τραυμάτισε σοβαρά τον αστράγαλό του σε ατύχημα με μοτοποδήλατο, με το οποίο κινούταν με σχεδόν μηδενική ταχύτητα. Επίσης πάνω στην "τούρλα", αυτή τη φορά του τρόμου που προκαλούσε το αίσθημα της απώλειας του πλανήτη που είχε μόλις κερδίσει, παρουσιασε μια ψεύτικη ιστορία  και απέκρυψε το ατύχημα με το μοτοποδήλατο. Αυτό ήταν, η ομάδα έγινε συνολικά μπουρδέλο και η πέτρα του σκανδάλου ήταν ακριβώς ο άνθρωπος που δεν έπρεπε: ο μέχρι χθες ανερχόμενος ήρωάς της.

Ο ιδιοκτήτης των Γουόριορς, Κρις Κόχαν, 'εγινε έξω φρενών και μέσω του προέδρου Ρόμπερτ Ρόουελ, αποφασισε να τιμωρήσει τον νεαρό γκαρντ με αποκλεισμό 30 παιχνιδιών από τις υποχρεώσεις της ομάδας, τα οποία θα παρακολουθούσε από την τηλεόραση και μάλιστα αμισθί. Ο προπονητής Ντον Νέλσον από κοινού με τον basketball executive Κρις Μάλιν, προσπάθησαν να επιβάλουν μία πιο... ανθρωπιστική προσέγγιση του ζητήματος, με περισσότερη κατανόηση προς τον παίκτη, όντας και οι δύο πρώην παίκτες του NBA. Φυσικά και δυστυχώς, υπερίσχυσε η προσέγγιση των δύο πρώτων και ο 22χρονος σχεδόν εξοντώθηκε κανονικά και με το νόμο, καθώς οι Γουόριορς επικαλέστηκαν το συμβόλαιό του, στο οποίο έχει υπογράψει (όπως όλοι οι παίκτες) ότι δεν θα οδηγεί μηχανές.

Η προσέγγιση του καθενός στο ζήτημα μπορεί να είναι διαφορετική. H μία ανάγνωσή λέει πως η τιμωρία είχε ως στόχο έναν εν δυνάμει κακομαθημένο πιτσιρικά, που βρέθηκε ξαφνικά με δόξα και χρήμα (του Κόχαν) και νόμιζε ότι μπορεί να κοροϊδεύει αλαζονικά τους πάντες, όπως πίστευαν οι Κόχαν και Ρόουελ. Η άλλη ανάγνωση προσεγγίζει τον Έλλις διαφορετικά. Βλέπει έναν νεαρό ο οποίος μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον γεμάτο στερήσεις και κινδύνους. "Δεν είχα ποτέ παιδική ηλικία. Αναγκαζόμουν να κλειδώνω όλον τον κόσμο έξω από το μυαλό μου", είπε κάποτε. Είχε μόνο στήριγμα τον αδερφό του Αντουαίν, ο οποίος ταυτόχρονα ήταν και το μπασκετικό του ίνδαλμα. Ένα ίνδαλμα που ο Μόντα είδε να χάνει την καριέρα στο NBA μέσα από τα χέρια του, λόγω παραπτωμάτων. Η ιστορία επαναλαμβανόταν στο μυαλό του με έναν πολύ κακόγουστο τρόπο το καλοκαίρι του '08, μόνο που τώρα το θύμα θα ήταν ο ίδιος. Αυτή τη φορά δεν θα το επέτρεπε.

Όποιος είναι σίγουρος πως στις ίδιες συνθήκες, δε θα είχε κάνει το ίδιο λάθος, ας ρίξει την πρώτη πέτρα. Μάλλον τη δεύτερη, καθώς την πρώτη την έριξε το προαναφερθέν διοικητικό ντούο.

O βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς

To επόμενο καλοκαίρι, του 2009, στη ζωή του Γκόλντεν Στέιτ μπήκε ο Στεφ Κάρι. Ο Μόντα δεν πήρε ακριβώς θετικά αυτήν την εξέλιξη, τοποθετούμενος μάλιστα δημόσια όταν ερωτήθηκε για το αν μπορεί να παίξει στην ίδια ομάδα με άλλον έναν small combo guard: "Όχι, δε θα μπορούμε να κερδίζουμε έτσι". Η σύζυγός του διαφώνησε, το συζητησε μαζί του και ο Μόντα την άκουσε. Λίγο καιρό αργότερα ζήτησε συγγνώμη από τον Κάρι και του εξήγησε ότι το πρόβλημά του είχε να κάνει με τον οργανισμό, όχι με τον ίδιο. Παρ' όλα αυτά, αποδείχτηκε εύστοχος στην απαισιόδοξη εκτίμησή του. Παρ'ότι εκείνος έκανε την καλύτερη σεζόν της καριέρας του με 25.5 πόντους και 5.3 ασίστ, η ομάδα δεν πήγε καλά και ο ίδιος αρχισε ήθελε τη μπάλα στα χέρια όλο και περισσότερο, καθώς χωρίς αυτήν δε μπορούσε να βοηθήσει σχεδόν σε τίποτα. To παιχνίδι του βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στο σκορ από... ζογκλερικά ντράιβ και χρόνο με το χρόνο άρχισε να χρειάζεται όλο και περισσότερα σουτ για να φτάνει τον μέσο όρο του κοντά στους 20 πόντους.

Η αντίστροφη μέτρηση των ημερών του Μόντα στο Γκόλντεν Στέιτ είχε ξεκινήσει προ πολλού και μέσα σε όλα αυτά, η ομάδα άλλαξε ιδιοκτήτη, καθώς ο Τζο Λακόμπ την αγόρασε από τον Κόχαν. Μόνος σύμμαχός του σε αυτό το σημείο, η αγάπη των φιλάθλων της ομάδας γι αυτόν.

Ακολουθεί άλλη μια σεζόν, το 2011-12, κατά την οποία οι Γουόριορς εισήλθαν ως οργανισμός σε ένα μόνιμο ντιμπέιτ... ενδοσκοπικού χαρακτήρα για τα πάντα, με "ναυαρχίδα" φυσικά το ερώτημα του κεντρικού προσώπου της ομάδας: Έλις ή Κάρι; Στο τέλος της σεζόν ο Έλις παραχωρήθηκε στο Μιλγουόκι για τον Άντριου Μπογκατ (το τρέιντ περιελάμβανε κι αλλους παίκτες) και η Όρακλ Αρίνα αποδοκιμασε τον ιδιοκτήτη της ομάδας γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, και μάλιστα στην τελετή απόσυρσης της φανέλας του Κρις Μάλιν, στο ημίχρονο αγώνα. Ομορφιές!

Ακολούθως οι Γουόριορς σάρωσαν φυσικά τα πάντα και δικαιώθηκαν πανηγυρικά, αλλά δεν είναι αυτοί το θέμα μας. Στο επικό πόνημα του Ilias Iliadis άλλωστε, θα βρείτε ότι θέλετε να μάθετε επ' αυτού.

Η τελευταία παράσταση

Μετά από το μέτριο πέρασμά του από το Μιλγουόκι, ο Έλις "στρατολογήθηκε" από το Ντάλας, σε μια προσπάθεια στήριξης του Ντιρκ και των τελευταίων πρωταγωνιστικών του σεζόν. Εκεί έπαιξε ίσως το πιο ώριμο μπάσκετ στην καριέρα του, έδειξε να προσαρμόζεται άψογα και για πρώτη φορά κατάφερε να εντάξει το στυλ του σε ένα πιο ομαδικό πλαίσιο. Τη σεζόν 2014-15 οι Μάβερικς αποκλείστηκαν στα πλέι οφς από τους Ρόκετς με τον Έλις να έχει 26 πόντους μέσο όρο. Όλα αυτά, μόλις δύο χρόνια πριν. Αυτή ήταν η τελευταία φορά που θα βλέπαμε τον Μόντα όπως τον ξέραμε.

 Το καλοκαίρι του '15 υπέγραψε στους Πέισερς, οι οποίοι σίγουρα δεν πήραν αυτό που ήλπιζαν. Ο Έλις φαινόταν διαφορετικός, φθαρμένος, αλλοιωμένος ως προς τον τρόπο παιχνιδιού του. Οι αριθμοί του έπεσαν κατακόρυφα και ο άλλοτε απόλυτος go to τύπος, μετατράπηκε σε έναν συμβατικό, στα όρια του pass first πόιντ γκαρντ. Δύο χρόνια μετά, το περασμένο καλοκαίρι, αρνήθηκε να περάσει τεστ για απαγορευμένες ουσίες, και του επιβλήθηκε τιμωρία 5 αγώνων, την οποία ακόμα δεν έχει καταφέρει να εκτίσει, καθώς παραμένει έκτοτε χωρίς ομάδα.

 Το περιστατικό με το μοτοποδήλατο και όσα ακολούθησαν μετά από αυτό στη σχέση του με τους Πολεμιστές έχουν τον πολύ ωραίο συμβολισμό τους. Οι Γουόριορς συνεχίζουν να "στοιχειώνουν" τον Έλις, καθώς μετά την αποχώρηση του εισήγαγαν μια νέα κοσμοθεωρία γύρω από τους γκαρντ. Η μπασκετική εξέλιξη, σε ένα αδυσώπητο twist για τον Μόντα, ορίζει ως "περιττούς" τους παίκτες σαν τον ίδιο, δηλαδή τους μικρόσωμους γκαρντ που βγάζουν το μισθό τους από τα ντράιβ, δεν είναι καλοί αμυντικοί, δεν είναι εύστοχοι πίσω από το "τόξο" και δεν ξέρουν να κινούνται άψογα χωρίς τη μπάλα, την οποία λατρεύουν να μονοπωλούν. Αυτή είναι η πιο ρομαντική όψη του νομίσματος, η δεύτερη είναι πιο κυνική και έχει να κάνει με την αναπόφευκτη βιολογική φθορά.

 Από την σεζόν 2007-08 έως και τη σεζόν 2013-14 ο Ελις έπαιξε 37' λεπτά μέσο όρο κάθε σεζόν σε αυτό το διάστημα, ενώ ολοκλήρωσε και δύο σεζόν με περισσότερα από 40' μ.ο. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, αρκεί να λάβουμε υπόψην ότι ούτε ο "βιονικός" Γουέστμπρουκ έχει ολοκληρώσει ποτέ σεζόν με περισσότερα από 37 λεπτά στο παρκέ ανά παιχνίδι.

Ο γκαρντ από το Τζάκσον "πατούσε" τα 30 όταν πήγε στην Ιντιάνα και το κορμί του έδειχνε να μην είναι πια το ίδιο. Η ταχύτητα, η εκρηκτικότητα και η ευελιξία του είχαν μειωθεί δραματικά, η ικανότητά του να φτάνει στο καλάθι είχε αλλάξει δραστικά, το τρίποντο περέμενε κακό, η προσφορά του μακριά από τη μπάλα μηδενική. Τη δεύτερη σεζόν του στους Πέισερς, ο Έλις έμποιαζε αφοπλισμένος από τα παλιά του ταλέντα και δεν βρισκόταν πλέον ούτε στη βασική πεντάδα τους. Το περασμένο καλοκαίρι αφέθηκε ελεύθερος και έκτοτε παραμένει άνεργος.

Κάπως έτσι, φαίνεται ότι το τέλος της καριέρας του Μόντα Έλις είναι κοντά, μόλις στα 32 του χρόνια. Δεν ξέρω αν το τέλος αυτό είναι πρόωρο ή όχι, ούτε ήμουν ποτέ ιδιαίτερος φαν του, αλλά θα με ευχαριστούσε ένα σενάριο στο οποίο θα γυρνούσε για να κλείσει την ιστορία του όχι από την πίσω πόρτα, αλλά από τη μεγάλη, αυτή του σαλονιού.

Σημείωση

Για το κείμενο αντλήθηκαν πληροφορίες από το espn.com και από το basketballmonster.com