Τώρα που το σκέφτομαι, εδώ ακριβώς βρίσκεται ο πυρήνας του δράματος, στο ότι δηλαδή τα πρόσωπα-κλειδιά δεν έχουν αλλάξει. Ο Κάρι, ο Τόμπσον, ο Γκριν, ο Κερ, μέχρι και ο Λούνεϊ είναι ακόμη εκεί, βουλιάζοντας όλοι μαζί στον πάτο της μετριότητας, μαζί με τους πιο νεόκοπους συνοδοιπόρους τους, τον Γουίγκινς και τον Πέιτον. Και εμείς οι Warriors fans, έτσι κι αλλιώς τεθλιμμένοι ανά τα χρόνια, παρά τους θριάμβους, παρακολουθούμε την εξέλιξη των ηρώων σαν να βλέπουμε ρεαλιστικό, ευρωπαϊκό, μίζερο κινηματογράφο, παραδομένο στο περίπλοκο πνεύμα των ανθρώπινων σχέσεων. Δείτε π.χ. Χάνεκε. Η κοινωνική ακτινογραφία είναι τόσο ενδελεχής και διεισδυτική, που αναπόφευκτα δεν αφήνει την παραμικρή χαραμάδα αισιοδοξίας. Έτσι κι εδώ. Δεν υπάρχει τίποτα. Ιτσόβερ. Σκατά.
Είναι πολύ περίεργο, διότι όλοι κάνουν αυτό που έκαναν πάντα. Δηλαδή, ο Ντρέιμοντ τσακωνόταν. Ε, και τώρα τσακώνεται, απλά τσακώνεται περισσότερο και σε σημεία που η ομάδα πηγαίνει καλά, όπως απέναντι στους Σανς τα ξημερώματα. Ο Νούρκιτς, στη συνέντευξη Τύπου, δήλωσε ότι ο άνθρωπος ίσως χρειάζεται βοήθεια. Εκεί φτάσαμε, να τα ακούμε από τον Νούρκιτς και να έχει και δίκιο ο Νούρκιτς.
“What’s going on with him, that brother needs help” -Nurkic on Draymond
— Ahmed/The Ears/IG: BigBizTheGod ?? (@big_business_) December 13, 2023
??? pic.twitter.com/y6dM11SN7d
Ο Κλέι σούταρε. Και τώρα σουτάρει, με τον ίδιο τρόπο μάλιστα που το επιχειρούσε διαχρονικά, κάνοντας μας να αναφωνούμε «τι κάνεις ρε νούμερο, μπράβο ρε παιχταρά!». Μόνο που πλέον τα σουτ δεν μπαίνουν και εκείνος συνεχίζει να σουτάρει, σαν να τον έχει καταπιεί μία ακατάπαυστη λούπα. Παραδέχομαι ότι παίζει επίσης χειρότερη άμυνα, αλλά δεν θα νοιαζόταν κανένας, εάν οι προσπάθειες έβρισκαν τον στόχο τους. 39%, αν είναι ποτέ δυνατόν! Τουλάχιστον παίρνει λιγότερες, κάτι είναι κι αυτό.
Ο Κερ ανακατεύει, όπως έκανε μονίμως, δεν υπάρχει κάτι νέο εδώ. Διδάσκει δε το ίδιο μπάσκετ, που από πουθενά δεν προκύπτει ότι είναι ξεπερασμένο. Όμως πλέον δεν του βγαίνει το παραμικρό σχήμα, με αποτέλεσμα να ανακατεύει κι άλλο, ξανά και ξανά, μέχρι το σημείο που δεν καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε. Ο Μούντι εμφανίζεται και εξαφανίζεται σαν νίντζα, ο Κουμίνγκα τη μία κυριαρχεί και την άλλη αγναντεύει το παιχνίδι σαν άλλος Ντοσούμνου, ο θαυμάσιος Ποντζιέμσκι δεν έχει ιδέα αν θα πρέπει να παίξει με τη μπάλα στα χέρια ή μακριά από αυτήν. Μόνο ελπιδοφόρο μήνυμα το ότι η σύνθεση της τρίτης περιόδου της αναμέτρησης με τους Σανς δεν περιείχε τους Γουίγκινς και Λούνεϊ και τα πήγε για πολλά λεπτά περίφημα με τον “Podz” και τον Κουμίνγκα, φέρνοντας τους Dubs στο +13, πριν διαλυθούν αμετάκλητα. Θα ξανασυμβεί όμως ή θα έχουμε πάλι τα ίδια; Ο Γουίγκινς ήταν στο -16 από το ημίχρονο. Φίλε Στιβ, δεν βαρέθηκες;
Φοβάμαι πως το πρόβλημα είναι όντως ότι ο Κερ δεν βαριέται. Δεν βαριέται να βλέπει τη «χιονοστιβάδα Γκριν» και να κάνει τον σεισμολόγο, παρέχοντας απλώς εξηγήσεις για την καταστροφή. Δεν βαριέται να δίνει ευκαιρίες στον Τόμπσον και να λέει πως θα το βρει, δεν βαριέται τα διαρκή λάθη (15,8) και τα συνεχόμενα φάουλ, που δίνουν στους αντιπάλους 26,1 βολές ανά παιχνίδι (τρίτη χειρότερη επίδοση στο ΝΒΑ). Και μάλλον βαριέται, ή τέλος πάντων δεν θέλει, να πιέσει για μία δομική αλλαγή, προσθέτοντας το απαραίτητο μέγεθος στo πλάι και ένα ακόμη κορμί στη ρακέτα. Δεν μιλάμε για τίποτε δραματικό, ίσα ίσα να κοστίσει έναν Κρις Πολ ή έναν Γουίγκινς και κάποιον από τους άλλους δεύτερους ρόλους τέλος πάντων (σ.σ. έχω πάρει απόφαση, έχω ήδη χωνέψει και αποδεχτεί μέχρι το κόκκαλο, ότι για φέτος ο Κλέι με τον Ντρέιμοντ δεν έχουν να πάνε πουθενά και πως τον δεύτερο δεν θα ρισκάρει έτσι κι αλλιώς καμμία ομάδα να τον εντάξει στο δυναμικό της).
Μέσα σε όλα τα δεινά, μέχρι και ο Στεφ έχει αρχίσει να επηρεάζεται. Με τους Σανς έμοιαζε σκασμένος από την τρίτη περίοδο, προσπαθώντας να κάνει ξανά τον ήρωα στα stints των βασικών. Οι ασίστ του είναι λιγότερες από ποτέ (4,4), όχι τόσο λόγω του Πολ, όσο του ότι οι αποδέκτες των πασών του εκτοξεύουν τούβλα. Τα ποσοστά του έχουν αρχίσει λογικά να υποχωρούν και τα on/off στατιστικά του μαρτυρούν, για πρώτη φορά, ελάχιστη εώς αρνητική επίδραση στα όσα συμβαίνουν στο παρκέ. Μιλάμε για επιστημονική φαντασία, όχι αστεία. Ακόμη και πέρυσι, που οι Dubs απέφυγαν τελευταία στιγμή το play-in, η επίδραση του Κάρι δεν έμπαινε σε αμφισβήτηση ούτε κατά διάνοια.
Δεν φταίει σε τίποτα ο Στεφ, μην παρεξηγηθώ. Έχει παρασυρθεί στη δίνη και παρόλα αυτά συνεχίζει να μας δίνει ό,τι γίνεται να απολαύσουμε στη φετινή, καταθλιπτική σεζόν. Πίσω του κάνουν ό,τι μπορούν οι τρεις νεαροί, παραμένοντας (οι δυο έστω) έρμαια των προθέσεων του Ντανλίβι Τζούνιορ και της αναποφασιστικότητας του προπονητή. Οι υπόλοιποι βρίσκονται σε λήθαργο, σκεπασμένοι από το πέπλο της γκρίζας ομίχλης.
Κοιτάζω τα πρόσφατα ματς και ψάχνω αφορμές να αισιοδοξώ. Δεν έπρεπε να είχαμε χάσει από τους Kings και τους Clippers, ήταν δικά μας ματς. Οι Thunder μας κέρδισαν δύο φορές στον πόντο, παρόλο που είναι νεανική ομαδάρα με μέγεθος και ποικιλία σε χειριστές. Ήταν κωλόφαρδοι, ήμασταν άτυχοι, δεν έπαιζε ο Γκριν. Ακόμη, το πρόγραμμα των επόμενων 15 παιχνιδιών δεν είναι καθόλου άσχημο. Ίσα ίσα, μπορούμε να το πάμε μέχρι και 12-3 και τότε θα δείτε ό,τι βλέπω. Είναι 25 Ιανουαρίου και είμαστε ήδη στην έκτη θέση, έχοντας ξεφύγει οριστικά από το τέλμα της απελπισίας. Το passing game λειτουργεί εκ νέου, ο Γκριν μαζεύτηκε, ο Γουίγκινς κατεβάζει ριμπάουντ και ο Κλέι ευστοχεί. Οι Μούντι, Κουμίνγκα και Ποντζιέμσκι παίζουν σταθερά 25 λεπτά.
Τίποτα από αυτά δεν μοιάζει απίθανο, μιλάμε άλλωστε για τους Warriors και κάθε Last Dance χρειάζεται ίντριγκα, χρειάζεται βάραθρα. Από την άλλη, μία τέτοιου τύπου σκέψη θα μας οδηγήσει εκ νέου σε ματαίωση, αν η αλυσίδα της παρακμής δεν σπάσει σύντομα. Συνεπώς, πολύ προτιμότερη η απελπισία. Ιτσόβερ. Σκατά. Η υπέροχη δυναστεία των Dubs κατέρρευσε οριστικά.
