Ο Βλάντιμιρ Στίματς πέρασε τα 30, είναι έτοιμος πλέον να αποκαταστήσει το όνομά του στο ευρωπαϊκό μπάσκετ εμείς αναρωτιόμαστε γιατί αυτό έγινε... later rather than sooner. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί είναι και αυτός ένας από αυτούς τους τύπους που εμείς αγαπάμε, ένας "κατατρεγμένος" του μπάσκετ που ζει τις ημέρες δικαίωσης που του αναλογούν. Ένας τύπος που μέχρι τα 27 του ουσιαστικά δεν υπήρχε στον ευρωπαϊκό χάρτη, παλεύοντας να κερδίσει συμβόλαια σε ομάδες τρίτο-τέταρτης ταχύτητας.

Χαίρετε, φίλοι και φίλες! Η 9η αγωνιστική έφτασε στο τέλος της, με κερδισμένους (γι' άλλη μια φορά και) τους ελληνικούς εκπροσώπους, που προχώρησαν με νίκες δια πυρός και σιδήρου, με ήρωες δύο παίκτες που αντιμετώπιζαν τις πρώην ομάδες τους, δηλαδή τον ΜακΛίν και τον Ρίβερς. Στο καλάθι κρίθηκαν τρία παιχνίδια, δεν έχουμε παράπονο. Ο Ολυμπιακός πέρασε από το Μεντιολάνουμ Φόρουμ την Πέμπτη, κερδίζοντας την Αρμάνι πιο δύσκολα απ' όσο θα περίμενε κανείς κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, με τη βοήθεια του Μακλίν αλλά και του Τζέρελς, που στην τελευταία φάση "ήπιε νερό". Για μια καθαρή άμυνα έπαιξε την τελευταία φάση με τη Ρεάλ Μαδρίτης και ο Παναθηναϊκός και ευτυχώς δεν το πλήρωσε, με τον Τόμπκινς να αστοχεί στο τρίποντο και τους "πράσινους" να παίρνουν μία νίκη που στο ημίχρονο έδειχνε χαμένη, επιστρέφοντας από το -16. Στα υπόλοιπα παιχνίδια, η Ζαλγκίρις επέστρεψε στις νίκες βυθίζοντας ακόμα περισσότερο την Εφές. Νέα ανατροπή έκανε και η Μπάμπεργκ, η οποία πέτυχε μία σπουδαία νίκη κλείνοντας το ματς με επιμέρους 14-1, κόντρα στην επίσης πτωτικής πορείας Βαλένθια. Στα υπόλοιπα, ο αδύναμος Ερυθρός Αστέρας έχασε και από την Μπασκόνια στο Βελιγράδι, η Μπάρτσα διέλυσε τη Μακάμπι με τα φώτα να πέφτουν στον Ναβάρο εκτός παρκέ και τον Κόπονεν εντός, η Φενέρ που συνεχίζει να ψάχνει τα πατήματά της κέρδισε δύσκολα την Χίμκι, ενώ η ΤΣΣΚΑ γύρισε στη Μόσχα με ένα απολύτως αναμενόμενο "διπλό" στη Μάλαγα, στο πιο ξενέρωτο παιχνίδι της αγωνιστικής.

Καλησπέρα, είναι λίγες οι φορές στη ζωή μου που καταφέρνω να είμαι συνεπής χρονικά, αλλά υπάρχει λόγος γι' αυτό (δηλαδή που το κατάφερα σήμερα). Αφενός γιατί η 8η αγωνιστική της Ευρωλίγκα ήταν από αυτές που απολαμβάνει κανείς, αφετέρου γιατί σήμερα έπιασε βροχή και το μάζεμα της ελιάς σταμάτησε αρκετά νωρίτερα από το συνηθισμένο. Χορτάσαμε μπάσκετ αυτήν την εβδομάδα φανζ, δεν έχουμε παράπονο, κερδίσαμε κιόλας όλοι, όλα καλά.

Αμφίρροπα παιχνίδια και εμφανώς αναβαθμισμένο θέαμα βρίσκει κανείς στα περισσότερα από τα ματς που είδαμε, με τις νίκες των φιλοξενούμενων και τον εξωπραγματικό Νικ Καλάθη να ξεχωρίζουν. Το tip του Μέλι ήταν ένα πραγματικό φιλοδώρημα και έδωσε ένα σπουδαίο "διπλό" στη Φενέρ, όπως και η τάπα του Γκιστ στον Μακόλουμ έδωσε το αντίστοιχο διπλό στον Παναθηναϊκό επί της Εφές. Νικήτρια έφυγε και η ανεβασμένη Μπασκόνια από την έδρα της Ζαλγκίρις μέσω μιας ραψωδίας τριπόντων, αλλά και η Μακάμπι από τη Μόσχα όπου υπέταξε την Χίμκι, η οποία είχε μόλις μια μέρα να συνέλθει από την "σφαλιάρα" του ΟΑΚΑ και δεν τα κατάφερε. Στα υπόλοιπα παιχνίδια τις νίκες πήραν οι γηπεδούχοι. Η Μπαρτσελόνα κέρδισε εύκολα την πεσμένη Βαλένθια σε μία από τις δύο ισπανικές μονομαχίες της αγωνιστικής, με την έτερη glamorous ομάδα της χώρας, τη Ρεάλ, να διαλύει την αδύναμη Μάλαγα. Ολτν σκουλ σκορ στο Μιλάνο, πράγμα που διόλου δεν θα πείραξε την τοπική ομάδα (sic) η οποία πήρε μία τεράστια για τα δεδομένα της νίκη, απέναντι στην πολύ συγκροτημένη για 33' Μπάμπεργκ, ενώ ο Ολυμπιακός πήρε μια νίκη τύπου "Α1" απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα.

Καλησπέρα σας. Μιας και τελείωσα το γράψιμο νύχτα, θα χαιρόμουν να σας προσφέρω το σημερινό "μακρινό ριμπάουντ" με τη συνοδεία μιας πρότασης για κρασί, αλλά δεν ξέρω από κρασιά. Οπότε θα αρκεστώ σε μερικά πραγματάκια σχετικά με την αγωνιστική που τελείωσε προχθές και που φυσικά περιελάμβανε το ελληνικό ντέρμπι της φωτιάς και του τσεκουριού, που αυτή τη φορά φιλοξενήθηκε στο ΣΕΦ, με τον Παναθηναϊκό να φεύγει τρίτη συνεχόμενη φορά καβάλα στ' άλογο. Στα υπόλοιπα παιχνίδια η Εφές και η Ζαλγκίρις πέτυχαν σπουδαίες εκτός έδρας νίκες σε Βαρκελώνη και Μιλάνο, η ΤΣΣΚΑ κέρδισε εύκολα τη Βαλένθια, η Μακάμπι πήρε μεγάλη νίκη απέναντι στην "κοντούλα" Ρεάλ, το βδέλυγμα νίκησε τον αδύναμο Ερυθρό Αστέρα, η Φενέρ πέρασε άνετα από την έδρα της Μπάμπεργκ και η Χίμκι κατέβαλλε την αντίσταση της (επιφανειακά ή όχι, θα φανεί σύντομα) ανανεωμένης Μπασκόνια.

Ένας χρόνος και λίγες μέρες έχουν περάσει από τις 22 Οκτωβρίου 2016, όταν η δεύτερη θητεία του Αργύρη Πεδουλάκη στον πάγκο του Παναθηναϊκού, τερματιζόταν μετά από μία ήττα με τον Ολυμπιακό. Ο Παναθηναϊκός έδειχνε και βρισκόταν στο "πράσινο" ground zero. Οι παλινωδίες και οι πειραματισμοί στον πάγκο είχαν ήδη προλάβει να γίνουν ρουτίνα στη μετά-Ομπράντοβιτς εποχή. Πεδουλάκης, "Φράγκι", Ιβάνοβιτς, Μανωλόπουλος, Τζόρτζεβιτς και ξανά Πεδουλάκης, έξι αλλαγές προπονητών, πέντε διαφορετικοί άνθρωποι στον "πράσινο" πάγκο. Η αγανάκτηση είχε χτυπήσει κόκκινο και επί μία τετραετία η ομάδα πάλευε να αποτινάξει από πάνω της τα "λούσα" της αυτοκρατορίας του Ζοτς και να μπει με νέο όραμα στη νέα εποχή της, αφήνοντας τα παρελθόντα εκεί που πρέπει να βρίσκονται: στις τροπαιοθήκες. Καθόλου εύκολο πράγμα για έναν οργανισμό που αποτέλεσε τον απόλυτο πρωταγωνιστή σε ευρωπαϊκό επίπεδο για περισσότερα από 10 χρόνια.

Χαίρετε αγαπητοί φανζ. Να μας συγχωρείτε για το ελαφρώς προχωρημένο της ώρας, αλλά η εβδομάδα είναι μπασκετικά σούπερ-μπίζι. Το μενού της 4ης αγωνιστικής της Ευρωλίγκα, ήταν ομολογουμένως αρκετά χορταστικό εν συγκρίσει με την κάπως νερόβραστη σουπίτσα της προηγούμενης, προχθεσινής αγωνιστικής. Μπορεί αυτή τη φορά να έλειπαν τα "μεγάλα" διπλά, ωστόσο είδαμε αρκετά όμορφα πράγματα: ομάδες να απογοητεύουν, γηπεδούχους να παίρνουν "ηρωικές" νίκες, από αυτές που μπορούν να αλλάξουν την τροχιά μιας ομάδας μέσα στη σεζόν, τον Ντόνσιτς να συνεχίζει τα όργια, τον Φελντέιν να "ντύνεται" Γκριν, τον Παππά να παίρνει την εκδίκησή του (από όποιον τέλοσπάντων την πήρε), τους πρωτοπόρους να συνεχίζουν το βατό τους πρόγραμμα με νίκες, την Εφές και τη Μπαρτσελόνα να συνεχίζουν να προβληματίζουν και διάφορα ακόμα, τα οποία θα θα πούμε παρακάτω.

Γεια σας και χαρά σας! Η δεύτερη αγωνιστική της Ευρωλίγκα ολοκληρώθηκε επιτέλους και το κείμενο που διαβάζετε είναι η πιο γαμάτη ανασκόπησή της που θα βρείτε. Μία κάπως διαδικαστική, θα λέγαμε, αγωνιστική, καθώς πάνω κάτω συνέβησαν απλά τα αναμενόμενα, δηλαδή νίκησαν αυτοί που όλοι ξέραμε ότι θα νικήσουν. Εξαίρεση αποτελεί ίσως η Μπαρτσελόνα, για την οποία ωστόσο κανείς δε μπορεί να είναι ακόμα ακριβώς σίγουρος. Πάμε να δούμε μαζί, τι αποφάσισα μόνος μου ότι είναι άξιο λόγου από την αγωνιστική που ολοκληρώθηκε το βράδυ της Παρασκευής.

Την ώρα που τα υπόλοιπα τμήματα του συλλόγου καταρρέουν, η ΚΑΕ Παναθηναϊκός δείχνει να βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ στην επιστροφή στην "κανονικότητα", στη μ.Ο. εποχή. Η "ηλεκτρική καρέκλα" του πάγκου έχει τραβηχτεί προς το παρόν από την πρίζα, στο τιμόνι για δεύτερη συνεχή χρονιά κάθεται ένας καταξιωμένος προπονητή,ς στον οποίο δόθηκε μεγάλη ελευθερία κινήσεων στην επιλογή των "υλικών", με τα οποία θα φτιάξει το "κάστρο" του. Η σχέση ΔΓ - Τσάβι δείχνει να μπαίνει στο σωστό μονοπάτι της εμπιστοσύνης και της minimum παρεμβατικότητας (too good to be true?) και ο Καταλανός δείχνει να έχει πλέον στα χέρια του όλα εκείνα τα εφόδια, που του επέτρεψαν να σχεδιάσει την ομάδα με βάση τα γούστα του στην pre-season. Η στελέχωση του ρόστερ δείχνει αρκετά πειστική, χωρίς να λείπουν και κάποια (περισσότερο η λιγότερο σημαντικά) ερωτηματικά.

Έχουν περάσει μόλις τέσσερα χρόνια από το φάιναλ φορ του Μιλάνο, στο οποίο η Μακάμπι κατέκτησε εμφατικά το έκτο τρόπαιο της ιστορίας της, κι όμως οι παλινωδίες των τελευταίων ετών κάνουν τις περασμένες δόξες να μοιάζουν πιο μακρινές απ' ότι είναι στην πραγματικότητα. Οι επιλογές της φετινής σεζόν μοιάζουν να απέχουν παρασάγγας από την περσινή φιλοσοφία στελέχωσης της ομάδας. Το προηγούμενο μοντέλο στηρίχθηκε στο δόγμα "κάτι να γυαλίζει", που πρώτος εισήγαγε ο Βασίλης Καζούλης, και απέτυχε παταγωδώς, πήρε φωτιά στον διάδρομο απογείωσης και συνετρίβη πριν καν απογειωθεί. Πολλοί καλοί παίκτες αλλά και σουπερ σταρζ εκδιώχθηκαν κακήν κακώς (Μίλερ, Τσίρμπες, Γκάουντλοκ, Γουίμς) στο πλαίσιο της προσπάθειας να ξαναθυμίσει η Μακάμπι ομάδα υψηλών αξιώσεων και όχι ένα ασύνδετο ρόστερ ταλαντούχων, μα αταίριαστων μεταξύ τους παικτών. Η ιδέα πάντως της εισόδου στην αρένα της Euroleague από πιο low profile εκκίνηση δεν είναι απαραίτητα κακή και το απαιτητικό κοινό της ομάδας αναμένεται να δείξει υπομονή. Όχι ότι έχει και άλλη επιλογή!

Η Ζαλγκίρις ήταν το δίχως άλλο μία από τις εκπλήξεις της περσινής σεζόν, με τον Σάρας στον πάγκο και το ρόστερ να απαρτίζεται κυρίως από Λιθουανούς και χωρίς ούτε έναν Αμερικάνο. Ενθουσιώδες και έξυπνο, ελκυστικό και συχνά αποτελεσματικό μπάσκετ και όλα αυτά σε low budget πακέτο, απέδωσε πέρσι η ομάδα, της οποίας σπάνια βαριόσουν να παρακολουθήσεις παιχνίδι. Τα παραπάνω μάλιστα ο Σάρας τα πρόσφερε σε πακέτο "επιστροφή στις ρίζες", καθώς η Ζαλγκίρις έδειχνε να έχει χάσει τη σύνδεσή της με το παραδοσιακά "φλογερού στυλ" μπάσκετ που η ίδια για χρόνια πρέσβευε και του οποίου τη θέση πήρε το ακατάσχετο ποστ παιχνίδι με ολίγον από κατς.