Ο σύγχρονος Tweener(d)
Όταν σταμάτησα να παρακολουθώ συστηματικά NBA μέχρι να ξαναρχίσω φέτος, το να χαρακτηρίζει κανείς έναν παίκτη ως ''tweener'', αποτελούσε κάτι σαν ύβρη και υποδείκνυε έναν παίκτη χαμένο μεταξύ δύο θέσεων, που μάλλον ποτέ δεν θα καταφέρει να υπηρετήσει επαρκώς καμία από τις δύο. Οι καιροί άλλαξαν και οι tweeners, ως σύγχρονοι nerds των προπονητικών επιταγών θεωρούνται must, όχι μόνο στην άλλη πλευρά του πλανήτη, αλλά και στη δική μας, όπως πολύ επιτυχημένα απέδειξε (και) ο αγαπημένος μας Αντρέα Τρινκιέρι με την περίπτωση του Τάις, τα τελευταία δύο χρόνια.
Τις δύο προηγούμενες σεζόν αυτό που είδα(με) στο πρόσωπο του Τάις, ήταν ένας φόργουορντ που τρέχει το γήπεδο γρήγορα, έχει σούπερ τάιμινγκ στο άλμα του, απειλεί από το τρίποντο, παίρνει καλές θέσεις στο πικ εν ρολ και γενικά προσφέρεται για να υπηρετήσει έναν καλό γκαρντ, όπως είδαμε να συμβαίνει με τον Ντένις Σρέντερ στο περασμένο Ευρωμπάσκετ, όταν ο "γάτος" Ντάνι Έιντζ είχε ήδη βρει στον Γερμανό τον υπο...μεγέθη φόργουορντ/υπερμεγέθη πλάγιο που έψαχνε.
Όσο παράξενο ίσως κι αν ακούγεται, οι Σέλτικς δεν επέλεξαν τυχαία τον Γερμανό. Ο έγκριτος στα θέματά τους, Jeremy Stevens, αποκάλυψε σε ανύποπτο χρόνο ότι τον παρακολουθούν εδώ και έξι χρόνια, πολύ πριν δηλαδή την εμφάνισή του ακόμα και σε επίπεδο Ευρωλίγκα. Θα περίμενε ίσως κανείς να υπάρχει κάποιο κρυφό σχέδιο στη Βοστώνη, το οποίο θα μετάλλασσε τον Τάις σε έναν διαφορετικό παίκτη σε σχέση με αυτά που βλέπαμε στην Ευρώπη, με δεδομένο πάντα πως μιλάμε για έναν παίκτη με λιγότερα από 20 λεπτά συμμετοχής μ.ο. ανά αγώνα, με τη φανέλα της Μπάμπεργκ στην Ευρωλίγκα, τα δύο τελευταία χρόνια.
Εις μάτην φίλοι, όπως διαφαίνεται από τον τρόπο που τον χρησιμοποιεί ο Μπραντ Στίβενς, ο Γερμανός δεν κλήθηκε στο NBA για κανέναν άλλο λόγο, από το να συνεχίσει να προσφέρει στους τομείς που είχε ήδη δείξει ότι μπορεί. Οκ, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να λέω κουταμάρες. Οι πιο αισιόδοξες πάντως προσδοκίες της preseasοn έκαναν λόγο για έναν Αντρέι Κιριλένκο με καλύτερο τρίποντο, ενώ οι πιο μετριοπαθείς για ένα μιξ ενός πιο αδύνατου Τζάρεντ Σάλιντζερ με έναν Γιόνας Γιερέμπκο. Αν πρέπει να διαλέξω, θα πάω μάλλον με τις δεύτερες.
Aς δούμε τι μας λένε και τα νούμερα, όχι ότι και αυτά δε λένε μαλακίες ποτέ:
Μπάμπεργκ 2016/17 19:44min, 9.6pts 53% fg, 41% 3fg, 70,9% ft, 4.6reb, 0,7as, 0,7st, 1,1to.
Σέλτικς 2017/18 12:20min, 4,4pts, 52%fg, 19%3fg, 75,8%ft, 3,8reb, 0,5as, 0,4st, 1,1to.
Πέρα απ' όσα αναφέραμε παραπάνω ως θετικά στο παιχνίδι του, ή καλύτερα ως προέκτασή τους, ο Στίβενς ίσως βλέπει στον Τάις άλλη μια σημαντική επιλογή: τη δυνατότητα να τον ακροβολίσει κανείς, στερώντας από τον αμυντικό του την οποιαδήποτε δυνατότητα συμμετοχής σε αμυντική βοήθεια και "μεγαλώνοντας" το γήπεδο για τους υπόλοιπους τέσσερις, καθώς παρότι δεν έχει ευστοχήσει σε τρίποντο στα τελευταία 16, αν μετράω σωστά, παιχνίδια, αποκτήθηκε ως ένας ψηλός που μπορεί να σκοράρει πίσω από τη γραμμή. Ηλίου φαεινότερον ότι θα πρέπει να πλησιάσει πολύ περισσότερο στο περσινό 40%, αν θέλει να δώσει αυτήν την δυνατότητα τακτικής ευελιξίας στον προπονητή του.
Στέκομαι λίγο περισσότερο σε αυτή τη δυνατότητα του Ντάνιελ, καθώς θεωρώ πολύ πιθανό να είναι η διατήρησή της στο μέλλον ή όχι, που θα καθορίσει την μακροημέρευσή του στη λίγκα, λόγω όσων είπαμε παραπάνω. Αν συνεχίσει να είναι άστοχος από το τρίποντο, θα αφαιρεθεί αυτομάτως ένα μεγάλο κομμάτι των όσων μπορεί να προσφέρει και τα λεπτά του στο ροτέισον θα μειωθούν. Μετά τα καταραμένα 16 παιχνίδια,, το Σάββατο κατάφερε να ξαναβρεί δυχτάκι πίσω από τη γραμμή. Τα μηδέν έως δύο τρίποντα που επιχειρούσε ωστόσο στο σερί των 16 άστοχων παιχνιδιών, είναι αυτονόητο ότι δεν κοστίζουν στην ομάδα. Θ'αρχίσουν να μπαίνουν; Αν ναι, τα σουτ θα αυξηθούν κι ο Ντάνιελ θα έχει ένα πολύ σοβαρό λόγο να είναι χρήσιμος στην ομάδα.
Προς το παρόν, έστω κι έτσι, η κλεψύδρα για τον συμπαθή φόργουορντ φαίνεται να έχει πολλή άμμο ακόμα και το τακτικό zeitgeist των προπονητών στην Αμερική, να τον ευνοεί.
