H επικράτηση της Ισπανίας επί της Αργεντινής στον τελικό του Μουντομπάσκετ άπλωσε την κυριαρχία της στον χρόνο, σε βαθμό που πλέον εκείνη ακουμπά τον όρο «δυναστεία». Εχουν περάσει πλέον 20 χρόνια από το αργυρό μετάλλιο του 1999 στη Γαλλία (θυμάστε άραγε τον Ερέρος;) και από τότε οι Ισπανοί έχουν ανέβει σε άλλα 13 βάθρα, με δύο από αυτά να ξεχωρίζουν ακόμη περισσότερο, ως αντιπροσωπευτικοί σταθμοί της διαρκούς υπεροχής: Το χρυσό στο παγκόσμιο του 2006 και το χρυσό στο παγκόσμιο του 2019, που κατακτήθηκε χθες.

69 χρόνια μετά την κατάκτηση της πρώτης θέσης στη διοργάνωση του Μπουένος Άιρες και 17 μετά τον τελικό της Ιντιανάπολις, οι Αργεντίνοι θα έχουν ξανά την ευκαιρία να κατακτήσουν την κορυφή του παγκόσμιου μπάσκετ, αφού ξεπέρασαν εύκολα το εμπόδιο της Γαλλίας με 80-66. Οι Γάλλοι μετά τη μεγάλη πρόκριση επί των Ηνωμένων Πολιτειών, «ήπιαν θάλασσα» στον ημιτελικό εναντίον των Λατίνων, χάνοντας έτσι τη χρυσή ευκαιρία να βρεθούν για πρώτη φορά σε τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Η πρώτη μέρα της φάσης των νοκ-άουτ αγώνων του Παγκόσμιου Κύπελλου Μπάσκετ έκρυβε μια τεράστια έκπληξη, με την ομάδα της Αργεντινής να αποκλείει την Σερβία από τα ημιτελικά και να στέλνει ένα από τα μεγάλα φαβορί της διοργάνωσης στους αγώνες κατάταξης. Η αλήθεια είναι πως η επανάληψη του τελικού του 2002 μονοπώλησε το ενδιαφέρον του σημερινού προγράμματος, καθώς περιείχε μερικές σπουδαίες εμφανίσεις και ξύπνησε αρκετές αναμνήσεις, καθώς πρωταγωνιστές ήταν πρόσωπα που έχουμε ξαναδεί σε πολλούς αγώνες στο παρελθόν.

To τετραήμερο σφηνάκι του δεύτερου γύρου μόλις τελείωσε, επιτέλους μπαίνουμε σε φάση νοκ-αουτ, αν και μερικά παιχνίδια που παρακολουθήσαμε είχαν τέτοιο χαρακτήρα. Ακολουθεί ένα preview των προημιτελικών του Μουντομπάσκετ, βασισμένο στο...review της δεύτερης πράξης του.

Προτελευταία ημέρα για τη δεύτερη φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, με το πρόγραμμα να είναι παντελώς αδιάφορο για τον θεατή ως επί το πλείστον, με εξαίρεση το ντέρμπι μεταξύ Ισπανίας και Σερβίας. Αυτό είναι ένα θέμα που θα πρέπει να προβληματίσει τη διοργανώτρια αρχή, καθώς τα ματς που πραγματικά είχαν σημασία ήταν ελάχιστα. Ένα εισιτήριο που ψάχνει να βρει κάτοχο απομένει για την προημιτελική φάση και ελπίζουμε να είναι στα χέρια των παιχτών της Εθνικής Ελλάδος. Η σειρά των αγώνων (σταυρώματα 1ου-2ου στην πρωτη αγωνιστικη), η «μεταφορά» των νικών της πρώτης φάσης, οι μόλις δύο αγώνες που δίνει κάθε ομάδα στη δεύτερη φάση, καθιστούν τελείως βαρετες αρκετές αναμετρήσεις και άνευ σημασίας για τους παίχτες, το προπονητικό τιμ και φυσικά όλους εμάς. Όπως και να έχει δεν έχουν δείξει οι διοικούντες του FIBA μπάσκετ (και όχι μόνο) πως σκέφτονται τη βελτίωση του προϊόντος τους (σε συνδυασμό με τα παράθυρα και τον αποκλεισμό ομάδων όπως η Σλοβενία).

Φοβάμαι ότι το μπλογκ θα καταλήξει βαρετό από την επανάληψη, όμως πραγματικά, αυτό που συνέβη στο πρωτο ημίχρονο απέναντι στις ΗΠΑ θα μπορούσε να κάνει και τον/την πιο καλοπροαίρετο/η φίλαθλο της εθνικής να βγάλει καπνούς από τα αυτιά. Η άμυνα του Πόποβιτς, ολότελα προσαρμοσμένη στις κινήσεις του Γιάννη, πρόσφερε στους Έλληνες διεθνείς ένα φορτηγό ελεύθερων σουτ, τα οποία εκείνοι ξεφόρτωσαν στο ξέφωτο με τα τούβλα.

Πριν από την φετινή συμμετοχή, η μία και μοναδική φορά που οι Πολωνοί πήραν μέρος σε διοργάνωση Παγκοσμίου Κυπέλλου μπάσκετ ήταν το 1967, ως χάλκινοι μεταλλιούχοι του Ευρωμπάσκετ του 1965. Το τουρνουά διοργανώθηκε στην Ουρουγουάη με τη συμμετοχή 13 ομάδων, χωρισμένων σε τρία γκρουπ των τεσσάρων και με την οικοδέσποινα να προκρίνεται απευθείας στην τελική φάση. Η Πολωνία ταξίδεψε μέχρι εκεί ως αουτσάιντερ, καθώς μπροστά της προηγούνταν σύνολα όπως της κυρίαρχης Σοβιετικής Ένωσης, της Γιουγκοσλαβίας, της Βραζιλίας και των ΗΠΑ, οι οποίες και κατέλαβαν τις τέσσερις πρώτες θέσεις, με τη σειρά που μόλις ανέφερα. Ακριβώς από πίσω τους, τερμάτισε το κοκκινόλευκο ανατολικοευρωπαϊκό σύνολο, οδηγούμενο μάλιστα από τον πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης, τον φόργουορντ-σέντερ-αίλουρο (sic) Μιέτσισλαβ Λοπάτκα, ύψους μόλις 1,96 εκατοστών. Ο παίκτης μύθος του πολωνικού μπάσκετ ολοκλήρωσε την ονειρεμένη πορεία της ομάδας του με 19,7 πόντους, ακολουθούμενος μάλιστα από τον συμπατριώτη του και παρτενέρ του στην φροντ λάιν Mποχνταν Λίζσκο, ύψους 1,99.

Φίλες και φίλοι του Basketball Guru καλησπέρα. Με την πρώτη φάση του Μουντομπάσκετ να τελειώνει πριν λίγες ώρες, πάμε να κάνουμε μία περιήγηση στα όσα είδαμε σε αυτές τις έξι ημέρες, την εικόνα των φαβορί, τις (λίγες) εκπλήξεις και τους πρωταγωνιστές, θετικούς και αρνητικούς, της διοργάνωσης μέχρι τώρα.

Χωρίς να θαμπώσει, αλλά και χωρίς να απειληθεί περισσότερο από το 82-77 του 34', η εθνική πέρασε στους 16 του Μουντομπάσκετ και προς το παρόν ησυχάσαμε, γενικώς.

Βοήθησε αρχικά ο αντίπαλος. Η Νέα Ζηλανδία δεν είναι ομάδα που γνωρίζει οποιοδήποτε άλλο τέμπο από την φρενίτιδα, δεν έχει σημεία αναφοράς στη ρακέτα στην επίθεση (άραγε ο Φοτου γιατί έπαιξε λίγο;), ούτε τα κορμιά και την δύναμη στην άμυνα, για να καταστρώσει σχέδια τοιχοποιΐας. Ήταν περίπου δεδομένο ότι θα προσπαθούσε να κερδίσει με τους Γουέμπστερ και τα τρίποντα και πως θα έλπιζε σε μία μέτρια ημέρα των Ελλήνων διεθνών στην επίθεση, κάτι στο οποίο υπολογίζουν έτσι κι αλλιώς και οι περισσότεροι αντίπαλοι μας, ανεξάρτητα από τα αμυντικά όπλα που διαθέτουν. Aπέναντι της η εθνική βρήκε και τα κανε, που λένε.

Το ξεσκαρτάρισμα της πρώτης φάσης πραγματοποιήθηκε σήμερα, με τα τελευταία δύο εισιτήρια των τεσσάρων πρώτων ομίλων να βρίσκουν τον τελικό τους κάτοχο και τις υπόλοιπες ομάδες να παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής. Ή μήπως όχι; Σίγουρα η ομάδα της Νιγηρίας δε φάνηκε να γνωρίζει το νέο σύστημα διεξαγωγής, κάτι που πήρε γρήγορα είδηση η ομοσπονδία και γλιτώσαμε τα ευτράπελα, όπως φαίνεται από τα παρακάτω τουίτς.