Ήταν κάπως εκνευριστικό να το βλέπεις, διότι οι ευκαιρίες για παραγωγή μεγαλύτερη των 25 πόντων υπήρξαν και μάλιστα πολλές από αυτές δημιουργήθηκαν από την έξυπνη άμυνα του Σκουρτόπουλου. Ο προπονητής της εθνικής πήγαινε από μαν του μαν με αλλαγές και τον σέντερ καρφωμένο στη ρακέτα, σε ζωνούλες μετά από καλάθι, μετά ξανάλλαζε και τέλος πάντων προσπαθούσε. Ο Μπουρούσης τα πήγε περίφημα ανασταλτικά, ο Παπαγιάννης τα θαλάσσωσε στο δικό του κομμάτι, αλλά συνολικά η αμυντική λειτουργία είχε πετύχει τους σκοπούς της. Και αντί για επιβράβευση, το αντάλλαγμα ήταν 4/17 τρίποντα (24%) και 6/22 δίποντα (27%). Ελεος!
Όσο κι αν οι αντίπαλοι μας όντως έκλεισαν κάθε πιθανό και απίθανο διάδρομο προς τη ρακέτα, όσο κι αν κατάφεραν να περάσουν πάνω από τα πικ της ελληνικής ομάδας με τους Γουάιτ, Σμαρτ και Γουόκερ, τέτοιο φεστιβάλ αστοχίας δεν δικαιολογείται από τίποτε άλλο, παρά από ανεξήγητη νευρικότητα. Ειλικρινά, το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλο ήταν "σοβαρευτείτε ρε μαλάκες και βάλτε τα!".
Το μόνο που μπορεί να πιστωθεί ως αληθινό τακτικό λάθος στην εθνική του πρώτου ημιχρόνου, που υποχρέωσε τις ΗΠΑ σε 40% εντός πεδιάς, είναι ότι από ένα σημείο και ύστερα ξέχασε να αφήσει τη μπάλα στα χέρια του Γιάννη στην κορυφή νωρίς στο χρόνο επίθεσης, όπως συνέβη στα 4-5 λεπτά που άνοιξαν τον αγώνα. Ήταν προφανές ότι χωρίς αυτό το σχέδιο δεν γινόταν να έρθει σκορ, με τις τελευταίες αναλαμπές να έρχονται από τις πάσες του θετικού Λαρεντζακη στο τέλος της πρώτης περιόδου για το 19-17 και προτού ο διακόπτης πέσει τελείως. Χαρακτηριστικό της νευρικότητας των υπόλοιπων - πλην Γιάννη - παικτών, ήταν η αναποφασιστικότητα του Σλούκα, που άφησε στην άκρη εξαιρετικές προϋποθέσεις για καλά σουτ, επηρεασμένος από προηγούμενα άστοχα.
Στο δεύτερος μέρος, για να μην τα πολυλογούμε, έγιναν μέσες άκρες τα ίδια, με τη διαφορά ότι ο Γιάννης ξεκίνησε στη θέση 5 και ότι οι ζώνες από πλευράς Σκουρτόπουλου μονιμοποιήθηκαν. Κάποια στιγμή ο σταρ της εθνικής βρήκε λίγο ελευθερο πεδίο να τρέξει και παρήγαγε δικό του σκορ και θέαμα, όμως συνοπτικά η εικόνα του τρίτου δεκαλέπτου συμπυκνώνεται σωστότερα στο τρίποντο του Παπανικολάου στην κορνίζα του ταμπλό, φάση ενδεικτική της βοήθειας του συνόλου στον καλύτερο παίκτη του.
Γελάσαμε κάμποσο με το στιγμιότυπο στην παρέα μου, δεν είναι κάτι κακό. Ούτε είναι το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο μία νίκη επί των ΗΠΑ σε αγώνα μπάσκετ και όσο να ναι και οι ίδιοι οι διεθνείς από ένα σημείο και ύστερα παράτησαν την προσπάθεια, προκειμένου να μην επιβαρυνθούν ενόψει του do or die παιχνιδιού της Δευτέρας. Εκεί, θα πρέπει όλοι να κάνουν step up και να διεκδικήσουν το +12, χωρίς την παραμικρή αδράνεια. Και φυσικά, βάζοντας τα σουτ, που σχεδόν σίγουρα θα τους δώσει και η επόμενη αντίπαλος μας.
Η Τσεχία, παρεμπιπτόντως, έπαιξε για 35 λεπτά σημερα το τέλειο μπάσκετ, ενορχηστρωμένο στην λεπτομέρεια από τον καταπληκτικό Τόμας Σατοράνσκι και υποβοηθούμενο από μία προσεκτικά μελετημένη αμυντική τακτική, που έδινε στους Βραζιλιάνους διαδρόμους στη ρακέτα σαν δόλωμα και κατόπι τους έπνιγε κυνικά σε ένα δίχτυ από συντονισμένα σώματα. Oi Βραζιλιάνοι τσίμπησαν, έδωσαν στους "μπουκαδόρους" τους την πρωτοβουλία και είδαν το κοντέρ των Γκαρσία και Μπαρμπόσα να γράφει σύνολο 6/19 σουτ και 7 λάθη. Στη σχολή νίντζα που άνοιξαν οι δυο γκαρντ, πιθανώς να έγραψαν ως πρώτο μέλος τον Άντερσον Βαρεχάο, ο οποίος χρωστά την εξαφάνιση του κυρίως στον δάσκαλο Μπάλβιν.
Ο σέντερ των Τσέχων ήταν εκπληκτικός στο πρώτο δεκάλεπτο, βάζοντας στα καλάθια τους αντιπάλους του. Όσες φορές ο Σατοράνσκι δεν μπορούσε να τον βρει, ανέβαζε τον ρυθμό και έψαχνε συμπαίκτες σε off ball cuts ή εκτελούσε ο ίδιος. Οταν δε το rotation απαίτησε την ξεκούραση του βασικού ψηλού, τότε οι παίκτες του Γκινσμπουργκ ξεδίπλωσαν τις υπόλοιπες ομαδικές αρετές τους, μέσα από μία ποικιλία συνεργασιών που προκαλεί δικαιολογημένα τον θαυμασμό. Ιδού ένα εξαιρετικό τριγωνάκι, που τελειώνει από τον 30χρονο φόργουορντ Πάτρικ Αουντα.
Οι αποκαλούμενοι και "ρολίστες" ή "συμπληρωματικοί" πλάγιοι παίκτες της Τσεχίας - ελέω και της χημείας της Νίμπουργκ - μέχρι στιγμής στους ρόλους τους παίρνουν άριστα 10, με τους Χρούμπαν και Μπόχατσικ να ξεχωρίζουν. Παρέα τους ο Μπλέικ Σιλμπ έχει ενταχθεί στο σύνολο σαν χαμαιλέοντας, κάνοντας ο,τι ακριβώς απαιτεί εκείνο, βοηθώντας με αθόρυβο τρόπο στην κυκλοφορία της μπάλας και εκτελώντας κάτω από σχεδόν ιδανικές συνθήκες. Η καθαρότητα του μυαλού του αντικατοπτρίζεται στην αποτελεσματικότητα: 1,43 πόντοι ανά κατοχή (!), νούμερο ικανό για να τον κατατάξει στο τοπ-2% όλων των παικτών του Μουντομπάσκετ, σύμφωνα με την Synergy. Eνδεχόμενη απουσία του απέναντι στην Ελλάδα θα στοιχίσει τρομερά τόσο στους Τσέχους, όσο και σε κάθε νορμάλ άνθρωπο, που δεν επιθυμεί τέτοιου είδους "δώρα" της τύχης να κατατίθενται στο βωμό της νίκης.
Με Σιλμπ ή χωρίς, η αποστολή των διεθνών παρουσιάζεται έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολη. Η κυκλοφορία της μπάλας στην επίθεση των Τσέχων είναι αυτοματοποιημένη και καταλήγει σε στατικά σουτ σχεδόν στο 1/3 των επιθέσεων (27,4%), με μεγάλη συχνότητα επιτυχίας, κάτι που δεν επιτρέπει το παραμικρό λάθος στις περιστροφές και στις αμυντικές αποφάσεις. Ως πιο σίγουρο μονοπάτι επικράτησης μοιάζει η αναχαίτιση του Σατοράνσκι, που βέβαια είναι ευκολότερη στη θεωρία. Αν θέλετε τη γνώμη μου, εφόσον επιτευχθει ένας τέτοιος στόχος, τότε ο δρόμος της πρόκρισης θα ανοίξει διάπλατα, διότι η Τσεχία δεν έχει τα κορμιά για να αναχαιτίσει τον αγριεμένο (και τρομακτικό σήμερα) Γιάννη. Συνεπώς, νο 1 άμυνα και νο 2 - επανάληψη - εύστοχα σουτ. Όπως είπαμε, οι ευκαιρίες λογικά θα δοθουν και πάλι.
Για το τέλος του σημερινού σημειώματος, λιγο από Γαλλία - Λιθουανία. H ντερμπάρα που έκλεισε το πρόγραμμα της ημέρας είχε την υπογραφή των Φουρνιέ και ... Ντε Κολό, ο οποίος φαίνεται πως έχει πάρει ψυχολογία από τις περσινές clutch επιδόσεις του με την ΤΣΣΚΑ. Οι Γάλλοι έχασαν και πάλι ένα σημαντικό προβάδισμα, όμως περισσότερο από την απερισκεψία τους, για αυτό ευθύνεται η μαχητικότητα των Λιθουανών, οι οποίοι δεν σταμάτησαν να επιτίθονται στον τρομερό Γκομπέρ, μέχρι να τους δικαιώσουν οι στιγμές. Στο τέλος επικράτησε το σύνολο που είχε τους καλύτερους γκαρντ. Παρεμπιπτόντως, μιας και μιλάμε για στελέχωση, ιδού πώς μπορείς να σκοράρεις από κοντά, ως συνέπεια της παρουσίας στο ρόστερ ενός καθαρόαιμου εκτελεστή (Γκριγκόνις).
Η παρέα του Βαλανσιούνας αποκλείστηκε, κυρίως λόγω κακής κλήρωσης. Αλλιώς, ανήκει σίγουρα στις οκτώ καλύτερες ομάδες του κόσμου. Οι Γάλλοι λογικά θα προσπαθήσουν να αποφύγουν τους Αμερικάνους και έτσι το παιχνίδι με την "ποικιλόμορφη" Αυστραλία του Πάτι Μιλς θα έχει ενδιαφέρον. Συνεχίζω να πιστευω για εκείνους ότι έχουν πολλές πιθανότητες για κατάκτηση του τροπαίου, ακόμη και αν στο δρόμο τους βρεθούν εκείνοι που απεύχονται.
Κατά τα λοιπά, σας αφήνω με έναν από τους λόγους που έχουμε αναγνώστες και αναγνώστριες, ενώ απλώς γράφουμε για μπάσκετ μια φορά τη μέρα. Ιδού, εδώ.
Καλό βράδυ Σαββατου, καλή Κυριακή.
