Το θέμα είναι αν θα σταθεί κανείς στο "βρήκε" ή στο "τα έκανε". Με κίνδυνο να προκληθούν σχόλια μέτριου χιούμορ, θα προσπαθήσω να εξηγήσω σε τι συνίσταται το δεύτερο.

"Τα έκανε" - 1

Πρώτα από όλα, πρέπει να το έχουμε συνεχώς στο πίσω μέρος του μυαλού μας σε κάθε ανάλυση, μπήκαν τα σουτ και μάλιστα μπήκαν με σταθερό ρυθμό. Το 6/13 του πρώτου ημιχρόνου (43%) κατέληξε σε ένα 12/30 στο τέλος (40%), ήτοι μέσες άκρες υπήρξε μια σταθερότητα. Ακόμη και το μέτριο διάστημα στην τρίτη περίοδο, εκεί που ο Σκουρτόπουλος κατέφυγε σε ένα περίεργο ένας-γκαρντ-και-τέσσερις-φόργουορντ-χωρίς-Γιάννη, διαθέχθηκε ένα πολύ καλό σερί στην τέταρτη, όταν Παπαπέτρου και Πρίντεζης ευστόχησαν τρεις συνεχόμενες φορές έξω από τα 6,75, για το 80-68 που καθάρισε ουσιαστικά το παιχνίδι. Προφανώς, στην οικονομία της υπεροχής, τα τρίποντα του Παπι (4/6) στάθηκαν εξόχως σημαντικά, τόσο γιατί ήρθαν σε καλά σημεία (άνοιξαν το σκορ στην αρχή και στο τέλος), όσο και γιατί επιτέλους η εθνική πήρε σκορ από έναν εκ των πιο κλασικών της πλάγιων. Αμήν. Having said that, ας δούμε και πώς το πήρε.

"Τα έκανε" - 2α

 Αρχικά, είναι προφανές πως οι περισσότερες θα σταθούν στην τοποθέτηση του Γιάννη στη θέση 5, παρατήρηση που είναι φυσικά ολόσωστη. Η κίνηση αυτή έβγαλε μάτι και φυσικά υποβοηθήθηκε και από την παρουσία του μέτριου Λο στην ρακέτα των Νεοζηλανδών. Όμως ως εδώ έχουμε σχεδιάσει λιγότερο από τον μισό πίνακα. Ο άλλος μισός συμπληρώνεται από το υπόλοιπο σχέδιο και το χρώμα, ήτοι την ελευθερία που απόλαυσε ο σταρ της εθνικής στην κορυφή και τις σωστές αποστάσεις που κρατήθηκαν από τους υπόλοιπους.

Για να το δούμε κάπως αναλυτικότερα αυτό, ας συγκρίνουμε δύο φάσεις στο ίδιο βίντεο. Πρώτα, μία από το ματς με τους Βραζιλιάνους, όπου το παιχνίδι του Γιάννη παρενοχλείται τόσο από τον Γκαρσία, όσο και από τους δικούς μας σκρινερ και πασέρ. Αμέσως μετά, μία από το σημερινό παιχνίδι.

Δεν είναι ότι δεν υπήρξαν φάσεις σαν την πρώτη στο σημερινό παιχνίδι, ούτε ότι δεν υπήρξαν φάσεις σαν την δεύτερη στο προχθεσινό. Απλώς σήμερα, ειδικά μέχρι με το 20', είδαμε να φτάνει η μπάλα στα χέρια του Γιάννη στην κορυφή γρήγορα στο χρόνο επίθεσης και να προκύπτουν διάφορα ωραία πράγματα μέσα από αυτό. Όχι μόνο τρίποντα, αλλά και ατομικές, προσωπικές ενέργειες.

Το παραπάνω plot twist δεν έχει τόσο να κάνει με τη σύνθεση, όσο με την φιλοσοφία αυτής. Με άλλα λόγια, αφήνουμε τους περισσότερους διαθέσιμους χώρους στον Γιάννη και βασιζόμαστε στις εμπνεύσεις του, οι οποίες έγραψαν στην προσωπική του στατιστική τέσσερις τελικές πάσες στο α μερος. Είναι το plan A και σήμερα έπιασε.

"Τα έκανε" - 2β

Το plan B είναι φυσικά το post up και ο,τι προκύπτει μέσα από αυτό. Η εθνική το επέλεξε στο δεύτερο μέρος μάλλον ανεξήγητα, όμως είχε την οξυδέρκεια να αναγνωρίσει σωστά στα κρίσιμα σημεία το ποιος ήταν σε καλή μέρα. Όταν ο Παπαπέτρου έβαλε το πρώτο μεγάλο σουτ στην έναρξη της τέταρτης  περιόδου, η αμέσως επόμενη επίθεση βρήκε την εθνική στην ακόλουθη διάταξη.

Tσουπ! Πάρτο και το δεύτερο.

Ο παίκτης που θα βρεθεί σε απόσταση μίας πάσας από τον Γιάννη είναι σε τέτοιες περιπτώσεις κομβικός και αν μη τι άλλο οι παίκτες του Σκουρτόπουλου διέκριναν το μομέντουμ του αγώνα. Επίσης, πήραν άριστα στην αντιμετώπιση των ζωνών που βρήκαν απέναντι τους, εκμεταλλευόμενοι τον MVP του ΝΒΑ στο κέντρο της ρακέτας σε ρόλο πασέρ και κόβοντας δυναμικά γύρω του. Τα πάντα έγιναν σωστά, με προσεκτική, real time μελέτη.

"Τα έκανε" - 3.

Μεταξύ όλων, ο προπονητής της εθνικής αυτή τη φορά παρουσιάστηκε πιο ευέλικτος, χρησιμοποίησε περισσότερη ώρα σχήματα με δυο γκαρντ στο παρκέ, πήρε έστω κάποια average λεπτά από τον Λαρεντζάκη και πολλά περισσότερα από τον εξαιρετικό Θανάση στη θέση 2. Το rotation διαφοροποιήθηκε κατά πολύ και παρόλο που τα αποτελέσματα ήταν γενικώς κάπως συγκεχυμένα, τουλάχιστον οι αντίπαλοι βρέθηκαν κάποιες φορές προ εκπλήξεως, όπως στο ελεύθερο τρίποντο του Λαρι στο πρώτο μέρος. Για τον τρίτο γκαρντ της εθνικής παίρνω όρκο πως δεν είναι προετοιμασμένη καμία άμυνα στο τουρνουά.

Τι πήγε λάθος και σκέψεις ενόψει συνέχειας

Δεν έγιναν όλα ιδεατά, φυσικά, το αντίθετο. Οι επιστροφές στην άμυνα ήταν κακές, την ώρα που η παραγωγικότητα των Γουέμπστερ ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες που έχει η εθνική από την ανασταλτική συμπεριφορά της, ειδικά αν λάβουμε υπόψη ότι ο κίνδυνος ήταν γνωστός και ότι οι δυο τους δεν χτύπησαν πολύ μεσα από το πικ εν ρολ. Οι αντιδράσεις πίσω από τα flare screens (μακριά απο τη μπάλα), στα close out και στις προσωπικές φάσεις ήταν αληθινά αργές, ενώ ο Γιάννης σε ρόλο λίμπερο δεν βοήθησε, καθώς οι γκαρντ των Νεοζηλανδών είτε δεν πλησίαζαν, είτε έπαιζαν σοφά μακριά του.

Δεδομένου μάλιστα ότι η ευθύνη για την αναχαίτιση των δαιμόνιων κοντών έπεσε κυρίως επάνω στα σχήματα με τους τρεις-τέσσερις φόργουορντ, είναι λογικό να αναρωτηθούμε αν στα επόμενα παιχνίδια η συνεχής χρήση τους κρίνεται εξίσου απαραίτητη. Θα το δείξει φυσικά ο χρόνος, πάντως αν υπάρχει πλέον μία συγκυρία για την αύξηση της χρονικής συνύπαρξης των Σλούκα και Καλάθη, όπως και της κυνικής χρήσης ενός ακόμη γκαρντ στο rotation για πίεση στη μπάλα και κυνήγι στα σκριν, είναι μάλλον αυτή που παρουσιάζεται από εδώ και πέρα.

Η ανηφόρα φαίνεται μεγάλη, είναι δεδομένο. Απέναντι στους Νεοζηλανδούς πολλά πράγματα βελτιώθηκαν, όμως στην ομάδα παρουσιάστηκε και η ανάλογη πολυτέλεια. Μεθαύριο είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα συμβεί το ίδιο και πως θα πρέπει το κάθε τι να λειτουργήσει στην εντέλεια, απέναντι σε σύνολο που γνωρίζει καλά τον Γιάννη. Κόβω βέβαια το κεφάλι μου πως δεν έχει ασχοληθεί  επισταμένα με τους υπόλοιπους, ακόμη και αν οι αρχηγοί του (λέγε με Πόποβιτς, Κερ) έχουν φάει τα αυτιά των παικτών. Θα δούμε, αλλά για το τέλος κρατήστε και το εξής: Ο,τι και να συνέβη στα προηγούμενα παιχνίδια, ο,τι σωστό ή λάθος κι αν έκανε ο προπονητής ή η ομάδα, ο,τι "σκατα ματά" τέλος πάντων, σήμερα ο Γιάννης έπαιξε και ο ίδιος καλύτερα. Από μόνος του.