Λίγο αργότερα, συνέβη το εξής. Η φιλοσοφία της στελέχωσης παρέμεινε περίπου η ίδια, όμως άλλαξαν τα πρόσωπα. Μοναδικό γκαρντ ο Σλούκας, τρία φόργουορντ με τον Πρίντεζη και καλά στο 4. και τα πάντα έδειχνε να παίρνουν το δρόμο τους. Η άμυνα αναγκάστηκε να προσέχει παραπάνω τον πλέι μέικερ και να περιστρέφεται, ο Πρίντεζης ακροβολίστηκε, και καθώς ο Γιάννης έτσι κι αλλιώς τραβάει βλέμματα, οι χώροι άνοιξαν και οι προϋποθέσεις βελτιώθηκαν. Κάπως έτσι (δείτε τον MVP και τον αντίπαλο του).
Όταν πλέον ξαναμπήκε ο "οχι μόνο Nick the Quick, αλλά και εκδικητής" Καλάθης, βρήκε την Βραζιλία χαμένη στο διάστημα και την ψυχολογία του συνόλου στα ύψη. Εβαλε με τη σειρά του δύο τρίποντα και η διαφορά άνοιξε ήδη από το '16 (40-23), με σημαντική μάλιστα συνεισφορά του Παπαγιάννη στα τελειώματα.
Ηταν ένα καταπληκτικά επιτυχημένο τεστ αυτό το πρωτο ημίχρονο και ιδού το γιατί. Η Βραζιλία βρέθηκε 10 πόντους πίσω, έχοντας πετύχει ταυτόχρονα τους δυο (υποτίθεται) βασικότερους στόχους που θέτουν οι αντίπαλοι της εθνικής σε φιλικά και επίσημα εώς τώρα. Περιόρισε την επιθετική παραγωγή των Ελλήνων στη ρακέτα μόλις στους 10 πόντους και έκοψε τον αιφνιδιασμό - μόλις τέσσερις. Παρόλα αυτά, έχασε την επαφή με το σκορ, διότι οι παίκτες της εθνικής ευστόχησαν στο πέντε εναντίον πέντε (7/11), ο,τι δηλαδή φοβόμασταν ότι δεν θα συμβαίνει με συνέπεια, πριν αρχίσει το τουρνουά.
Φυσικά, όπως έδειξε η συνέχεια, σωστά το φοβόμασταν και το φοβόμαστε ακόμη. Στην τρίτη περίοδο, και καθώς οι Βραζιλιάνοι συνέχισαν να είναι (αναπάντεχα για μένα) εξαιρετικοί στις επιστροφές, η περιφερειακή εκτέλεση της εθνικής κατέρρευσε. Οι διεθνείς σούταραν 0/8 τρίποντα (2/15 στο β') εικοσάλεπτο), χωρίς οι προϋποθέσεις να είναι κακές και η συνεχής αστοχία τους έδωσε την ευκαιρία στους Βραζιλιάνους να πετύχουν εύκολα καλάθια στο transition. Οι αντίπαλοι μας πήραν κάμποσα και από τις ενέργειες του Βαρεχάο απέναντι στον κακό Μπουρούση, όμως θα μου επιτρέψετε, το κακό ξεκίνησε από την ελληνική επίθεση, προτιμώ να αφήσω την άμυνα έξω από αυτό.
Πρώτα το κλασικό πρόβλημα της συνύπαρξης Καλαθη - Γιάννη, που γέμισε με κορμιά τον κεντρικό διάδρομο και αποσυντόνισε τον Γιάννη και υστερα η μοναξιά του Κώστα Σλούκα, που επίσης δεν είχε δίπλα του ένα άλλο γκαρντ, δημιούργησαν ένα σκηνικό επιθετικής δυστοκίας, που μέχρι το τέλος, ο,τι και να έκανε ο Σκουρτόπουλος, δεν άλλαξε ούτε στο ελάχιστο, μέχρι το καταπληκτικό τρίποντο του Γιώργου Πρίντεζη 34'' πριν το τέλος. Ηταν αργά, όπως αποδείχτηκε, διότι το λάθος βύθισμα του Γιαννη στο πικ εν ρολ των Βραζιλιάνων και η ρισκαδόρικη κομπίνα μεταξύ εκείνου και του Καλάθη στα 4'' έριξαν τους τίτλους τέλους, σε πείσμα της βλακείας του Λουσάντα.
Βασικά, τα επιμέρους δεν έχουν και τόσο ουσία. Η ουσία είναι πως η εθνική ξεδίπλωσε μία πλειάδα προβλημάτων (άστοχα σουτ, παιχνίδι εύκολο να διαβαστεί, όπως διαβάστηκαν οι πάσες στην καρδιά της ρακέτας, κακή κυκλοφορία), τα οποία κατά τη γνώμη μου περιστρέφονται γύρω από μία βασική αρχή: Ο Γιάννης δεν βρίσκει χώρους, ώστε η παρουσία του να έχει συνεχόμενη θετική επίδραση στο παιχνίδι. Τουναντίον (sic) σήμερα ήταν μαλλον αρνητικός, κάτι που δεν άλλαξε ούτε με την τοποθέτηση του στη θέση 5 για την crunch time. Αυτή σηματοδότησε ταυτόχρονα και την ολική εξαφάνιση του από το επιθετικό πλάνο, καθώς βασικός σκρίνερ κατέληξε ο Πρίντεζης και το υπερμεγέθες ταλέντο του Αντετοκούνμπο εξοστρακίστηκε στις γωνίες.
Όχι άδικα βέβαια, καθώς η Βραζιλία την ρακέτα από το κέντρο την έκλεινε συνεχώς. Είναι μάλιστα τρομερό το πώς αγνόησαν οι Βραζιλιάνοι το 7/11 του ημίχρονου και συνέχισαν απτόητοι την αμυντική τους τακτική, αφήνοντας ελεύθερους όσους είχαν από πριν αποφασίσει να αφήσουν ελεύθερους.
Τι μπορούμε να βρούμε άραγε στο πηγάδι; Mία λύση πιθανώς να είναι κάποια στιγμή οι Παπαπέτρου και Παπανικολάου να αφήσουν επιθετικό αποτύπωμα νωρίς, ώστε να μην αναγκαστεί ο Σκουρτόπουλος να αλλάξει το ταιριαστό rotation της "δεύτερης" σύνθεσης, όπως έγινε στο β μερος και κόστισε και αμυντικά. Η δική τους άνοδος θα δημιουργήσει επιπλέον χώρους για τον Γιάννη, από εκείνους που την δεδομένη στιγμή προσφέρει μόνο ο "περιφερειακός" Μπουρούσης. Αν εκείνος είναι χάλια, όπως σήμερα, η ελληνική ομάδα την έχει βαμμένη.
Η άλλη λύση θέλει περισσότερη τόλμη, υποθέτω. Στον πάγκο υπάρχουν δύο γκαρντ που μπορούν να προσφέρουν στατικό σουτ και που θα μειώσουν τα σχήματα ανάγκης με τους φόργουορντ, τα οποία βλέπουμε κατά κόρον. Επίσης, θα κάνουν τις συνθέσεις να "επικοινωνούν" με τους αντιπάλους και θα προσφέρουν την έξτρα αμυντική επιλογή της πίεσης στη μπάλα, η οποία δεν γίνεται να εφαρμοστεί από τα ειδικά (αλλά μόνιμα) σχήματα. Καταλαβαίνω βέβαια πως το να λες ότι "χάσαμε επειδή δεν έπαιξαν οι Μάντζαρης - Λαρεντζάκης" δεν ακούγεται ως η εξυπνότερη μετά χριστόν προφητεία του κόσμου, για αυτό και θα πάω κυρίως με το "πρέπει να μπαίνουν τα σουτ και βλέπουμε".
Μπορεί και να μη δούμε πάντως. Το πράγμα περιπλέκεται ήδη κάμποσο, με την εθνική να ζητάει, εκτός από την αυτονόητη νίκη επί των Νεοζηλανδών και άλλη μία, πιθανώς επί των ΗΠΑ. Δεν έχω κάτσει να τα ψάξω και ούτε πρόκειται, θα τα διαβάσω καλύτερα αλλού, όμως το σίγουρο είναι πως οι Αμερικάνοι έχουν ένα σωρό τρωτά σημεία (για Αμερικάνοι).
Το ίδιο πίστευα όμως και για τους Βραζιλιάνους. Ας κερδίσουμε το επόμενο ματς καλύτερα.
